Σήμερα είναι η δική μου γιορτή!

Γεννήθηκα σ'ένα μεγάλο τετράγωνο σπίτι από γυαλί και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι πολλά μικρά ψαράκια γύρω μου, σαν εμένα. Ήταν τ'αδελφάκια μου, τη μανούλα μας όμως δεν την είδαμε ποτέ. Μεγαλώσαμε με φροντίδα από ανθρώπους και περνούσαμε καλά, γιατί είχαμε ο ένας τον άλλον.
Κάποια μέρα μας χώρισαν κι εγώ μαζί με άλλα τρία αδελφάκια μου, πορτοκαλιά σαν εμένα, βρεθήκαμε σ'ένα ωραίο σπίτι, μεγαλύτερο, με ζωντανά φυτά, σαλιγκαράκια και διάφορα διακοσμητικά, όπου όλη μέρα παίζαμε και κυνηγιόμασταν αμέριμνα. Δεν κράτησε όμως για πολύ.
Μετά από λίγες μέρες ήρθε μια κυρία μ'ένα παιδάκι κι αφού μας κοίταξαν όλους για κάμποση ώρα, το παιδάκι έδειξε με το δάχτυλό του εμένα. Τότε ο κύριος που μας φρόντιζε μ'έπιασε με μια απόχη και μ'έβαλε σε μια μικρή στρογγυλή γυάλα. Πανικοβλήθηκα! Κολυμπούσα γύρω γύρω και δεν καταλάβαινα πού βρίσκομαι! Αυτός ο χώρος έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος, όσο κι αν κολυμπούσα βρισκόμουν συνεχώς στο ίδιο σημείο!
Το κοριτσάκι, Χαρούλα το έλεγαν, κρατούσε στην αγκαλιά του τη γυάλα μου και μου μιλούσε συνεχώς. Στην αρχή φοβόμουν πολύ, αλλά σιγά σιγά την συνήθισα και μου άρεσε. Σκέφτηκα ότι απέκτησα επιτέλους μια ανθρώπινη οικογένεια κι ίσως δε θα ήταν τόσο άσχημα να ζω μαζί τους - αν και μου έλειπαν πολύ τ'αδελφάκια μου και το μεγαλύτερο σπίτι που είχα.
Την πρώτη βδομάδα περνούσαμε καλά. Μέχρι το μεσημέρι έβλεπα μόνο τη μαμά, εκείνη όμως έκανε δουλειές και δε μου έδινε σημασία. Όταν όμως ερχόταν η Χαρούλα, με τάιζε, μου μιλούσε κι ήμουν πολύ χαρούμενος! Πολλές φορές μ'εκνεύριζε βέβαια, γιατί έβαζε το χέρι της μέσα στη γυάλα μου και προσπαθούσε να με πιάσει, αλλά στο τέλος το συνήθισα κι αυτό κι έγινε το παιχνίδι μας. Μου άλλαζε το νεράκι μου κάθε μέρα, αλλά και πάλι δεν ήταν τόσο καθαρό και νόστιμο όσο εκείνο που είχα όταν ζούσα με τ'αδέλφια μου. Τουλάχιστον όμως δεν υπέφερα. Για μια βδομάδα. Τόσο κράτησε.
Όσο περνούσε ο καιρός η Χαρούλα δεν ασχολούταν πια τόσο πολύ μαζί μου. Δεν περνούσε αρκετή ώρα κοντά μου, δε μου μιλούσε, παρά μόνο μου πετούσε το φαί μου βιαστικά κι έφευγε. Οι αλλαγές νερού έγιναν πιο αραιές. Άρχισε να μαλώνει με τη μαμά εξ αιτίας μου. Εκείνη της έλεγε να με καθαρίσει, ότι είμαι δική της ευθύνη κι αν δε μπορούσε να το κάνει, η μαμά θα με άφηνε να πεθάνω! Φυσικά δεν πίστεψα ότι το εννοούσε, ήξερα ότι το έλεγε μόνο για να την φοβερίσει. Έκανα λάθος.
Η Χαρούλα σιγά σιγά με ξέχασε εντελώς, σα να μην υπήρχα μέσα στο σπίτι τους. Ξεχνούσε μέχρι και να με ταϊσει κι όταν το θυμόταν μου πετούσε όλο το φαγητό μαζεμένο. Εγώ όμως δεν προλάβαινα να το φάω και το νερό μου βρώμιζε όλο και περισσότερο.
Προσπαθούσα να της τραβήξω την προσοχή κολυμπώντας όμορφα, πηδώντας όσο μπορούσα πιο ψηλά - μάταιος κόπος. Εκείνη δε μου έδινε σημασία. Με κάθε ανάσα που έπαιρνα καιγόμουν ολόκληρος. Το σώμα μου είχε βγάλει άσπρα σπυράκια που μ'έτρωγαν πολύ, αλλά μέσα στη γυάλα δεν υπήρχε τίποτα πάνω στο οποίο να μπορώ να ξυστώ. Στο τέλος κουράστηκα και κάθησα στον πάτο. Ανέπνεα αργά και δεν μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου. Τροφή υπήρχε παντού γύρω μου αλλά δε μπορούσα να φάω, με πονούσε το στομάχι μου φρικτά.
Εκείνο το απόγευμα ήταν όλοι μαζεμένοι στο σαλόνι κι έβλεπαν τηλεόραση. Τότε άκουσα έναν άνθρωπο να λέει ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα των Ζώων και γιορτάζουν όλοι οι μικροί μας φίλοι. Κι εγώ δηλαδή! Σήμερα είναι η δική μου γιορτή, σκέφτηκα! Δε μπορεί να μην το άκουσαν, δε μπορεί να μην κάνουν κάτι για μένα σήμερα!
Μ'αυτές τις σκέψεις βρήκα τη δύναμη και κολύμπησα μέχρι την επιφάνεια. Έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια ν'αναπνεύσω κι έβγαλα το κεφαλάκι μου όσο μπορούσα πιο έξω απ'το νερό για να κάνω θόρυβο. Η Χαρούλα μιλούσε στο τηλέφωνο και δε με πρόσεξε καν. Η μαμά γύρισε προς το μέρος μου κι είπε μόνο: "ακόμα δεν ψόφησε αυτό το ψάρι;".
Βυθίστηκα ξανά κι έμεινα ακίνητος. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Το μυαλό μου έτρεξε στην εποχή που κολυμπούσα ξένοιαστος με τ'αδελφάκια μου στο μεγάλο σπίτι με τα φυτά. Πού να είναι άραγε εκείνα τώρα; Να είχαν καλύτερη τύχη από μένα;...
Τα μάτια μου έτσουζαν κι έβλεπα θολά. Γύρισα στο πλάι κι ένιωθα σα να πετάω μέσα σε μια φωτιά. Άνοιξα το στόμα μου και φώναξα "Βοήθεια!", αλλά μόνο μπουρμπουλήθρες ανέβηκαν στην επιφάνεια. Πέθαινα, το καταλάβαινα...
Εκείνη τη μέρα, 4 Οκτωβρίου, που ήταν η δική μου γιορτή, τελείωσε το σύντομο ταξίδι μου στον κόσμο των ανθρώπων...