Μάρω Βαμβουνάκη - εφ'όλης της ύλης!

Την Δευτέρα 13/10 είχα τη χαρά να παραβρεθώ στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο "Μαρίκα Κοτοπούλη" στου Ζωγράφου, με θέμα "Μ'ένα βιβλίο συζητώ". Η Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ζωγράφου διοργάνωσαν αυτή την υπέροχη βραδιά, με επίσημη καλεσμένη την κυρία Μάρω Βαμβουνάκη.

Δεν ήταν ακριβώς παρουσίαση βιβλίου, με την στενή έννοια που γνωρίζουμε όλοι. Φυσικά η συγγραφέας και ψυχολόγος αναφέρθηκε στο τελευταίο της βιβλίο best seller "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", από τον Ψυχογιό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς κύλησε με συζήτηση και τοποθετήσεις της ίδιας πάνω σε θέματα ουσιώδη που απασχολούν όλους μας: την αγάπη, την προσωπική ελευθερία, την αλήθεια.

Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο σε αντίστοιχη εκδήλωση, στέκονταν μέχρι και όρθιοι για να την ακούσουν και σίγουρα πρώτη φορά είδα τέτοια εκδήλωση θαυμασμού και αγάπης σε συγγραφέα. Και σίγουρα η Μάρω Βαμβουνάκη το αξίζει και με το παραπάνω.

Δυο ολόκληρες ώρες δεν κατάλαβα πότε πέρασαν. Ειλικρινά κρεμόμασταν όλοι απ'τα χείλη της κι όχι μόνο δε μας κούρασε, αλλά στεναχωρηθήκαμε που τελείωσε. Κι αν νομίζετε πως υπερβάλλω, θα σας πω απλώς ότι είχα μαζί και την 17χρονη κόρη μου, η οποία είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με μένα, ενώ μέχρι πριν σε όλες τις παρουσιάσεις βιβλίων - ακόμα και στις δικές μου - βαριόταν!

Ναι είναι πολύ μορφωμένη, πολύ διαβασμένη, γράφει πολύ όμορφα, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που μας μάγεψε. Η μορφή της και η φωνή της έχουν μια ηρεμία, μια γλύκα, που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου. Όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί της και την ακούς, νιώθεις πως είσαι με μια πολύ καλή φίλη, με μια μάνα που σε αγαπάει πραγματικά και θέλει το καλό σου. Σε πείθει γι αυτό. Όλος ο κόσμος ήθελε να της απευθύνει ερωτήματα, στα οποία απαντούσε εύστοχα και όχι θεωρητικά κι ακαταλαβίστικα. Λίγο ακόμα και θα νιώθαμε όλοι ξαπλωμένοι στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή με διακή πόθο να ακουμπήσουμε εκεί όλα τα προβλήματα και τα πάθη της ψυχής μας!

Το ίδιο απλό, κατανοητό κι εύστοχο στα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων είναι το βιβλίο της "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης". Η κυρία Βαμβουνάκη μας εξήγησε πώς η αγάπη που ποτέ δεν ΔΩΣΑΜΕ κι όχι δεν πήραμε, είναι ο πραγματικός καημός μας κι αυτό που τελικά μας οδηγεί σε μαρασμό και μελαγχολία. Δεν ξέρω σε τι να πρωτοαναφερθώ από τα όσα θαυμαστά άκουσα το βράδυ εκείνο. Θα σας παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο της, το οποίο ανεπιφύλακτα σας συνιστώ να διαβάσετε. Θα σας οδηγήσει σε αυτογνωσία, θα σας πονέσει γιατί θα σας ξύσει πληγές, αλλά όπως λέει κι η συγγραφεάς: "Μ'αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ'την πληγή του"...

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Όταν αισθανόμαστε ενοχές, κατά βάθος θυμώνουμε με αυτόν που μας τις εμπνέει. Ακόμη και με τον γονιό, ακόμα και με τον Θεό, εφόσον οι σχέσεις μαζί τους είναι τσιμεντωμένες με ενοχές. Μπορεί να μη βρίσκουμε το σθένος να απομακρυνθούμε, ωστόσο τους θυμώνουμε διότι μας στερούν ό,τι πολυτιμότερο μας έχει χαριστεί: την ελευθερία μας. Μας κρατούν αλυσοδεμένους πάνω τους και μας ακινητοποιούν με απειλές. Απειλές όχι εναντίον μας - αυτές θα ήταν πιο εύκολο να τις αντιμετωπίσουμε - αλλά εναντίον του κακόμοιρου του εαυτού τους. Κυρίως: "Με βασανίζεις..." ή "Είσαι αχάριστος, αναίσθητος" ή "Θα με αρρωστήσεις, θα με πεθάνεις" ή "Εγώ για σένα θυσιάστηκα" κλπ.

Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι. ..... Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από και περνάει. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: να βρούμε τον εαυτό μας. Ακόμη και τον Θεό από κει θα περάσουμε για να Τον βρούμε. Εκεί άφησε την πνοή Του. Όλα τ'άλλα χώμα...