Το Νησί της Victoria Hislop

"Ήταν η έκπληξη της χρονιάς στα εκδοτικά πράγματα της Αγγλίας. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Το Νησί» έμεινε για καιρό στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ξεπερνώντας τα 800.000 αντίτυπα. To 2006 η Βικτόρια Χίσλοπ, που γράφει σε περιοδικά άρθρα με τις περιπέτειές της από τα ταξίδια που πραγματοποιεί μανιωδώς, κέρδισε το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα Βρετανικά Βραβεία Βιβλίου, γνωστότερα ως Nibbies, ένας θεσμός που είναι για τη βρετανική βιομηχανία βιβλίου ό,τι είναι τα Όσκαρ για τον αμερικανικό κινηματογράφο. Όλα αυτά με ένα μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, και μάλιστα όχι σε τουριστικό θέρετρο, αλλά στο νησάκι της Σπιναλόγκα στην Κρήτη, μια αποικία λεπρών μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα. "

Δημήτρης Αγγελίδης, περιοδικό Έψιλον

Η Βικτόρια Χίσλοπ είναι δημοσιογράφος και συνεργάζεται με τις εφημερίδες Sunday Telegraph και Daily Telegraph, όπως και με το περιοδικό Woman & Home. Ζει στο Κεντ, της Αγγλίας, μαζί με το σύζυγό της και τα δυο παιδιά της. Το Νησί, κυριάρχησε για 24 βδομάδες στο Βρετανικό τοπ 10 και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν ήδη τα 850.000 αντίτυπα Τα δικαιώματα του βιβλίου πουλήθηκαν σε 17 χώρες!

http://www.victoriahislop.com/

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ’ αυτήν θα μάθει την αλήθεια.
Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας - την πρώην αποικία των λεπρών.
Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη.

Νομίζω πως όλοι θα έχετε ακούσει για το περιβόητο αυτό βιβλίο και πιθανόν οι περισσότεροι θα το έχετε ήδη διαβάσει. Το διάβασα πρόσφατα κι ομολογώ εντυπωσιάστηκα. Όχι επειδή είναι πολύ καλογραμμένο (που είναι) ή επειδή έχει την τρομερή πλοκή και αγωνία (που δεν έχει) και που εγώ εκτιμώ πολύ σ'ένα μυθιστόρημα. Αλλά εντυπωσιάστηκα επειδή είναι γραμμένο από μια αγγλίδα που σου είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι δεν έχει ζήσει όλη της τη ζωή στην Κρήτη!

Χαίρομαι που το διάβασα, γιατί έμαθα πράγματα που δεν ήξερα για την εποχή εκείνη και την ιστορία της Σπιναλόγκα, την οποία μάλιστα έχω επισκεφτεί. Πολύ διαφωτιστικά τα όσα μας μαθαίνει η συγγραφέας γι αυτή την αρρώστια, τη λέπρα, γύρω από την οποία υπάρχει τεράστια προκατάληψη ακόμα και στις μέρες μας. Οι περιγραφές της ακριβείς, λεπτομερείς, η γραφή της απλή αλλά και γλαφυρή, σίγουρα είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται μ'ενδιαφέρον, πατά τις 500 σελίδες του!

Παραδέχομαι πως ίσως είναι πιο ενδιαφέρον για τους Βρετανούς ή τους άλλους λαούς, παρά τους έλληνες κι αυτό γιατί το βιβλίο περιέχει λεπτομερείς περιγραφές ελληνικού γάμου, κηδείας και διάφορων ελληνικών εθίμων, τα οποία εμάς μας είναι πολύ γνωστά αλλά σαφώς εντυπωσιάζουν τους ξένους. Σε ορισμένα σημεία με κούρασε η αναλυτική περιγραφή και θα προτιμούσα περισσότερους διαλόγους και "ζωντάνια".

Όπως και να'χει το βιβλίο μου άρεσε, διαφορετικά δε θα το παρουσίαζα εδώ. Με απογοήτευσε λίγο το τέλος του, που το περίμενα πιο συγκλονιστικό, σε γενικές γραμμές όμως θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.

Απόσπασμα:

Πλάκα, Κρήτη, 1953

Μια ψυχρή ριπή ανέμου διέσχισε τα στενά δρομάκια της Πλάκας και η παγωνιά του φθινοπωρινού αέρα αγκάλιασε τη γυναίκα, παραλύοντας το κορμί και το νου της, προκαλώντας της ένα μούδιασμα που σχεδόν εκμηδένισε τις αισθήσεις της, αλλά δε μπορούσε να κάνει τίποτα για να της απαλύνει τη θλίψη. Καθώς περπατούσε με δυσκολία τα τελευταία λίγα μέτρα μέχρι την αποβάθρα, έγειρε βαριά στον πατέρα της. Το βάδισμά της έμοιαζε με ταλαιπωρημένης γριάς, που κάθε βήμα τής προκαλεί διαπεραστικό πόνο. Αλλά ο δικός της πόνος δεν ήταν σωματικός. Το κορμί της ήταν τόσο δυνατό όσο και οποιασδήποτε νεαρής γυναίκας που έχει περάσει τη ζωή της αναπνέοντας τον καθαρό κρητικό αέρα, η επιδερμίδα της τόσο νεανική και τα μάτια της τόσο έντονα καστανά και λαμπερά όσο κι εκείνα οποιουδήποτε κοριτσιού πάνω σε αυτό το νησί.

Η μικρή βάρκα, φορτωμένη άτακτα με μπόγους που είχαν περίεργο σχήμα και ήταν δεμένοι με σκοινί, χόρευε στο θαλασσινό νερό. Ο ηλικιωμένος άντρας, σκυφτός, ανέβηκε πάνω της αργά, και προσπαθώντας με το ένα χέρι του να κρατιέται σφιχτά από την κουπαστή, άπλωσε το άλλο για να βοηθήσει την κόρη του. Μόλις εκείνη επιβιβάστηκε με ασφάλεια, την τύλιξε προστατευτικά με μια κουβέρτα για να την προφυλάξει από τα στοιχεία της φύσης. Τότε, η μόνη ορατή ένδειξη ότι το κορίτσι δεν αποτελούσε απλώς μέρος του φορτίου ήταν οι μακριές, μαύρες πλεξούδες των μαλλιών του, που τινάζονταν εδώ κι εκεί απ'τον αέρα. Ο άντρας έλυσε ποροσεχτικά τον κάβο - δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο να ειπωθεί ή να γίνει - και το ταξίδι τους άρχισε. Δεν ήταν η αρχή μιας σύντομης διαδρομής για την παράδοση προμηθειών. Ήταν η αρχή ενός ταξιδιού χωρίς επιστροφή, με προορισμό το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής. Μια ζωής σε αποικία λεπρών. Της ζωής στη Σπιναλόγκα.