Όταν έφυγε

Όταν έφυγε ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Ο χρόνος σταμάτησε και τίποτα πια δεν είχε σημασία. Ούτε η δουλειά μου, ούτε το σπίτι, ούτε οι φίλοι, ούτε καν το ίδιο μου το παιδί. Ουσιαστικά εγώ δεν είχα σημασία. Από κει ξεκινάνε όλα. Ήρθε το τέλος που ποθούσα εδώ και πολύ καιρό - χρόνια θα έλεγα. Ένα τέλος που το επιδίωξα, το διεκδίκησα, το τεκμηρίωσα. Κι έφυγε.

Όταν έφυγε όμως γέμισα τύψεις κι ενοχές. Περνούσαν οι μέρες κι ενώ όλοι μου έλεγαν "αυτό δεν ήθελες;", εγώ έτρεμα ότι έκανα λάθος και τα κατέστρεψα όλα. Ένιωσα ανασφάλεια, φόβο, τρομερή αβεβαιότητα. Ξέχασα όλα εκείνα που με οδήγησαν σ'αυτή την απόφαση. Ξέχασα τους καυγάδες, τον παραλογισμό, τη βία, την καταπίεση και θυμόμουν μόνο τον έρωτα και την αγάπη. Τη σιγουριά και την ασφάλεια που σου προσφέρει ένας σύντροφος. Ο δικός μου είχε φύγει.

Άκουγα τραγούδια κι έκλαιγα. Έπεφτα να κοιμηθώ κι έκλαιγα. Ξυπνούσα κι έκλαιγα. Οι φίλοι μου έλεγαν πως είχα τρελαθεί. Αφού εγώ τον έδιωξα, γιατί τόση στεναχώρια; Βρήκα διέξοδο στο φαγητό. Πήρα πολλά κιλά και τα προβλήματα με την υγεία μου δεν άργησαν να μου χτυπήσουν την πόρτα. Το ένα μετά το άλλο. Υψηλό σάκχαρο, αυχενικό, αλλεργίες. Παραμέλησα τον εαυτό μου και μ'εκδικήθηκε. Σε όποιον γιατρό κι αν πήγα, όλοι βρήκαν την ίδια αιτία ως πηγή του κακού: Στεναχώρια και άγχος. Καθημερινά βούλιαζα και περισσότερο.

Ώσπου μια μέρα, Κυριακή, σηκώθηκα απ'το κρεβάτι κι ένιωσα ότι εκείνη τη μέρα ξύπνησα για πρώτη φορά μετά από μήνες. Βγήκα στη βεράντα, κάθησα σε μια καρέκλα κι έβαλα στην απέναντι καρέκλα τον εαυτό μου. Τον κοίταξα και του μίλησα. Για πρώτη φορά. Είπαμε πολλά, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, αλλά επιτέλους κατάλαβα.

Κατάλαβα ότι αυτός ο πόνος που βίωσα ήταν απολύτως φυσιολογικός κι έπαψα να θυμώνω με τον εαυτό μου. Βρήκα το δικό μου μερίδιο ευθύνης κι έδωσα πίσω εκείνο που δεν μου αναλογούσε κι άδικα κουβαλούσα τόσο καιρό. Κατάλαβα πως ο έρωτας κι η αγάπη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο είχαν πεθάνει προ πολλού, για την ακρίβεια ο ίδιος είχε δολοφονήσει τα συναισθήματά μου. Και δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα, από το να σκοτώνεις σ'έναν άνθρωπο την αγάπη...

Βίωσα ένα πένθος, ακριβώς όπως ταιριάζει σ'ένα θάνατο. Δεν μετάνοιωσα για την απόφασή μου, απλά μετά από τόσα χρόνια, επιτέλους θρύνησα για όλα εκείνα που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Δεν τον ήθελα πίσω, δε γινόταν πια να ξαναζωντανέψει τίποτα. Είμασταν δυο διαφορετικοί άνθρωποι από εκείνους που κάποτε γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν κι ως εκ τούτου ήταν πλέον αδύνατον να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί.

Όμως το πένθος πήρε τέλος, όπως και του έπρεπε. Η ζωή με καλούσε να γυρίσω κοντά της, το παιδί μου λαχταρούσε να ξαναδεί τη μάνα του κι οι φίλοι μου είχαν πεθυμήσει το γέλιο μου. Κι εγώ όφειλα να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Η σελίδα γύρισε κι ήταν η τελευταία αυτού του βιβλίου. Το καινούργιο βιβλίο της ζωής μου, στις πρώτες του σελίδες με βρήκε να προσέχω τη διατροφή μου, να πηγαίνω στο γυμναστήριο και ν'ανανεώνω το σπίτι μου. Άλλαξα έπιπλα, πήρα καινούργια πράγματα, άλλαξα σχεδόν τα πάντα. Ξαναβρήκα το γέλιο μου, τους φίλους μου. Βρήκα ξανά τον εαυτό μου.

Όταν έφυγε νόμιζα πως η γη σταμάτησε να γυρίζει για μένα. Ένιωσα αποτυχημένη, ανίκανη. Όμως δεν είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος θαρραλέος που κατάφερα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου και να ζήσω όπως μου αξίζει. Καλύτερα.

Αφιερωμένο στην Έλενά μου με αγάπη κι ένα μεγάλο, ισχυρό μπράβο...