Μα πώς είσαι έτσι ρε μαμά;...

11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ "ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ"!
ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ!





Μα πώς είσαι έτσι ρε μαμά;...

Η ώρα 8 παρά τέταρτο το πρωί ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου, με τόσο θόρυβο, που ούτε κι όταν την κλείνω νευριασμένη δεν κάνει! Ποιό πρωί θα με ρωτήσετε; Μα κάθε πρωί! Είναι το εγερτήριό μου, η κορούλα μου, το σπλάχνο μου, που έρχεται να με ξυπνήσει για να την πάω στο σχολείο. Αυτό το παιδί, από βρέφος ακόμα, λες και το έχει σκοπό της ζωής της να μου κόβει τον γλυκό τον ύπνο...

- Μαμά, ξύπνα! Μου φωνάζει από την πόρτα. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να έρθει να με χαϊδολογήσει, όπως έκανα εγώ τόσα χρόνια, κάθε πρωί που οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι και την ξυπνούσα εγώ για το σχολείο. Κάνε παιδί να δεις καλό, που λέει κι ο λαός.

Τώρα θα μου πείτε, ολόκληρη κοπέλα 17 χρονών, εσύ την πας σχολείο; Ναι, την πάω, γιατί το σχολείο της είναι μακριά κι αν πρέπει να πάει με το λεωφορείο θα πρέπει να ξυπνάει μισή ώρα νωρίτερα. Και δε θέλει. Κι αφού εγώ, λέει, δε δουλεύω κι όλη μέρα κάθομαι, λέει, ας την πηγαίνω τουλάχιστον στο σχολείο. Όλα τ'άλλα που κάνω (βλ. σπίτι, μαγείρεμα, ψώνια, πλύσιμο ρούχων, σιδέρωμα κλπ. ανθυγιεινά) δεν πιάνονται!

Συμφώνησα λοιπόν να την πηγαίνω κάθε πρωί και να την παίρνω κάθε μεσημέρι. Αλλά αυτό το πρωί δύσκολο βρε παιδάκι μου. Διότι εγώ ξενυχτώ καμιά φορά. Με πιάνει ο οίστρος μέσα στη νύχτα και γράφω. Εκεί με πιάνει, τι να κάνω; Να σκεφτώ ότι πρέπει να κοιμηθώ γιατί την επόμενη έχω σχολείο; Γράφω μέχρι που κλείνουν τα μάτια μου. Τα οποία κλείνουν βέβαια κάποια στιγμή - το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι ότι δεν ανοίγουν το πρωί!

Παρ'όλα αυτά, μετά το τρίτο "άντε σήκω ρε μαμά!", σηκώνομαι. Το μητρικό μου ένστικτο είναι ισχυρό και ξεπερνάει τη νύστα μου. Κι όπως είμαι από τον ύπνο, βάζω τα παπούτσια μου, ρίχνω το παλτό μου, παίρνω τα κλειδιά μου και πάω στην πόρτα. Εκεί με περιμένει το λουλούδι μου.

Ντυμένο κομψά, χτενισμένο, με ελαφρύ μακιγιάζ και μαλλί στην τρίχα. Ώρες ώρες πιστεύω πως δεν κοιμήθηκε καθόλου όλο το βράδυ, εκεί στην πόρτα πρέπει να στεκόταν από την προηγούμενη. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος που μόλις έχει ξυπνήσει να έχει αυτή την όψη και τόση φρεσκάδα. Αποκλείεται.

Μπαίνουμε στο ασανσέρ και καταλαβαίνω πως με κοιτάει έντονα. Την κοιτάω κι εγώ καθώς κατεβαίνουμε κι αντιλαμβάνομαι μια πλήρη αποδοκιμασία στο βλέμμα της. Και τότε μου το λέει: "Ρε μαμά, πώς είσαι έτσι;"

"Πώς είμαι παιδί μου;", της απαντώ και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και βλέπω κάποια να με κοιτάει, που σας ορκίζομαι, δε μπορεί να είμαι εγώ.

Φανταστείτε θέαμα. Νυχτικό ή πυζάμα (αναλόγως τη θερμοκρασία και τα κέφια μου) από κάτω. Από πάνω παλτό, μακρύ, αλλά όχι τόσο ώστε να κρύβει το παντελόνι της πυζάμας. Κάτω κάτω πόδια γυμνά με παπούτσια μπαλαρίνες, βολικά στην οδήγηση μεν, απαίσια στο μάτι δε. Και πάμε στο αποκορύφωμα. Το κεφάλι. Τα μαλλιά τόσο ανακατεμένα, λες και πέρασε τυφώνας από πάνω τους. Τα μάτια μισόκλειστα και μουτζουρωμένα από το χθεσινό μακιγιάζ που ως συνήθως δεν καθάρισα καλά πριν κοιμηθώ. Το σύνολο δεν το χαρακτηρίζω, το αφήνω στη φαντασία σας.

Μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο, σουλουπώνω τα μαλλιά μου με τα χέρια μου και βάζω τα μεγάλα γυαλιά ηλίου - ξέρετε από εκείνα που φοράνε οι σταρ για να μην τους αναγνωρίζουν οι παπαράτσι. Λέω πάντα την ίδια ατάκα, την ώρα που βγαίνω από το γκαράζ: "Ε, καλά, δε θα με δει κανείς" Η κόρη μου κουνάει το κεφάλι της με αυτή τη χαρακτηριστική κίνηση που σημαίνει: δεν πας καλά και βάζει το ράδιο στη διαπασών. Και τραγουδάει. Δυνατά. Θεεέ μου, πού τη βρίσκει τόση ενέργεια;...

Αυτά συμβαίνουν κάθε πρωί. Εκτός κι αν έχω κάποια πρωινή δουλειά, οπότε σηκώνομαι κι εγώ νωρίτερα, προλαβαίνω να πιω καφέ και να ετοιμαστώ και να πάω το παιδί μου στο σχολείο με μια αμφίεση αξιοπρεπή. Σήμερα όμως συνέβη κάτι διαφορετικό. Κάτι που θ'αλλάξει τις ζωές μας για πάντα....

Φτάνοντας στο σχολείο, με την γνωστή περιβολή του τριωδίου, κάποιος άλλος γονιός που επίσης έφερνε το παιδί του στο σχολείο - και προφανώς επίσης νύσταζε - με χτύπησε με το αυτοκίνητό του. Μη φανταστείτε κανένα τρακάρισμα σοβαρό. Ίσα που με ακούμπησε με τον προφυλακτήρα. Ο άνθρωπος όμως αιστάνθηκε την υποχρέωση να βγει από το αυτοκίνητό του και περίμενε πως θα κάνω κι εγώ το ίδιο. Αμ δε!

Η κόρη μου μού έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα αρχικά και στη συνέχεια, όσο τον έβλεπε να πλησιάζει στο παράθυρό μου, είπε "μην τολμήσεις να βγεις έτσι έξω! θα σε δουν οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου σ'αυτά τα χάλια! θα πρέπει ν'αλλάξω σχολείο μετά!" Και λέγοντας αυτά, βγήκε από το αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκε μέσα στο σχολικό κτίριο.

Ψυχραιμία, είπα. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα τον ευγενέστατο κύριο που στεκόταν απέξω με απολογητική διάθεση. Κατέβασα το παράθυρο και του χαμογέλασα. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

"Καλημέρα σας"

"Καλημέρα κυρία μου, χίλια συγνώμη, σας χτύπησα, ήμουν αφηρημένος, δε νομίζω να έγινε ζημιά πάντως, δε βλέπω κάτι, ελάτε όμως να δείτε κι εσείς"

"Δεν πειράζει καλέ, σας πιστεύω!"

"Μα πώς; Δε θέλετε να δείτε; Εγώ είμαι πρόθυμος να σας δώσω τα στοιχεία μου, αν έχει γίνει κάποια ζημιά...."

"Όχι, όχι, δεν πειράζει! Βιάζομαι ξέρετε, πρέπει να πάω στη δουλειά μου!"

Αυτό ήταν. Ο άνθρωπος άλλαξε ύφος με μιας, με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, όπως καθόμουν στο κάθισμά μου και μου είπε, με εκείνο (τ'ορκίζομαι, εκείνο), το ίδιο ύφος που είχε λίγο νωρίτερα η κόρη μου μέσα στο ασανσέρ:

"Στη δουλειά σας;... Έτσι;...."

Περιττό να σας πω ότι έβαλα μπρος κι έφυγα, αφήνοντάς τον άναυδο στη μέση του δρόμου. Ελπίζω να μην πήρε τον αριθμό μου και να με καταγγείλει για αγένεια, γιατί θα είναι και κρίμα. Είμαι πολύ ευγενική σαν άνθρωπος, αλλά μόνο όταν είμαι ντυμένη κανονικά! Αν τον ξανασυναντήσω στο σχολείο, θα του το εξηγήσω...