Ο Λουκάς κι η Λένα...

Ο πίνακας σε λάδι, δημιουργία της φίλης μπλόγκερ Αθηνάς ειδικά για το "Μάτια μου"

Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δί-
χτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθί-
σουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον
αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα
λόγια του με ακόρεστη δίψα.
«Ο ουρανός έχει πάρει ένα χρώμα πορτοκαλί προς το
ρόδινο. Ο ήλιος γέρνει αργά προς το νησί απέναντι και εί-
ναι τεράστιος, σαν πύρινος δίσκος. Η θάλασσα είναι λάδι
τώρα, έχει άπνοια. Από την άλλη μεριά, ο ουρανός είναι
σκούρος, σχεδόν γκρι, αλλά εδώ μπροστά όσο πάει γίνεται
και πιο πορφυρός. Δεν έχει σύννεφα σήμερα. Κρίμα. Ο ου-
ρανός είναι σαν τη ζωή μας: Πρέπει να υπάρχουν τόσα σύν-
νεφα, όσα χρειάζονται για ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα».
«Πόσο ωραία τα περιγράφεις, Λουκά! Θα έπρεπε να
γράφεις βιβλία!»
«Είδες πόσο καλό μου έχεις κάνει; Διαβάζω σε σένα και
μαθαίνω κι εγώ! Από κει τα ξεσηκώνω, μη νομίζεις!»
«Εσύ τα λες πιο ωραία κι από τα βιβλία που μου διαβά-
ζεις, αλήθεια!»
«Να, βούτηξε ο ήλιος πίσω από το νησί! Τώρα αλλάζει
το χρώμα, πάει προς το μοβ. Μακάρι να μπορούσες να το
δεις, Λενιώ…»
«Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι
τα μάτια μου».
«Με συγκινεί αυτό που λες. Και ταυτόχρονα με γεμίζει
ευθύνες! Αν φανταστείς κάτι λάθος, θα φταίω εγώ!»
«Δεν υπάρχει λάθος σ’ αυτό που φανταζόμαστε. Αφού
το έχουμε στο μυαλό μας και στη φαντασία μας, είναι δικό
μας, δεν το μοιραζόμαστε με κανέναν και δεν το συγκρί-
νουμε με τίποτε άλλο. Εγώ έχω αυτό το προνόμιο που
εσείς που βλέπετε δεν το έχετε».
«Ναι, σωστό είναι αυτό που λες. Για πες μου τώρα, εμέ-
να πώς με φαντάζεσαι;»
«Εσένα; Μμμ. Δεν είναι εύκολο να στο εξηγήσω. Ίσως
νομίζεις ότι έχω στο μυαλό μου μια μορφή, σαν αυτή που
βλέπεις εσύ όταν κοιτάς έναν άνθρωπο. Δεν είναι έτσι,
όμως. Για μένα, είσαι κυρίως μυρωδιά και ήχος. Είσαι αυτό
που νιώθω στα χέρια μου όταν σε αγγίζω. Δεν ξέρω πώς εί-
ναι πραγματικά μια ανθρώπινη μορφή και προφανώς αυτό
που έχω εγώ στο μυαλό μου δεν μπορείς εσύ να το φαντα-
στείς με τίποτε, όσο κι αν προσπαθήσεις».
«Είναι συναρπαστικό, τελικά, να κάνει κάποιος παρέα
μαζί σου. Όταν μιλάμε, αισθάνομαι πως ανακαλύπτω έναν
άλλο κόσμο! Χαίρομαι πολύ που είσαι φίλη μου, Λενιώ!»
«Και για μένα το ίδιο είναι. Ανακαλύπτω τον κόσμο μέ-
σα στον οποίο ζω και, ενώ μέχρι τώρα ένιωθα τεράστια μο-
ναξιά, μαζί σου νιώθω πως τα μοιράζομαι όλα. Αν εσύ χαί-
ρεσαι που είμαι φίλη σου, τι να πω κι εγώ, δηλαδή! Νιώθω
πάρα πολύ τυχερή».
«Έλα, υπερβολές!» Ο Λουκάς σκέφτηκε πως ήταν κι αυ-
τός τυχερός που η Λένα δεν μπορούσε να τον δει εκείνη τη
στιγμή: είχε κοκκινήσει.
«Ξέρεις, χτες σε είδα στον ύπνο μου», είπε εκείνη, ύστε-
ρα από μια αμήχανη παύση.
«Αλήθεια; Πώς με είδες;»
«Το σε είδα, δεν είναι η σωστή λέξη. Αφού δε βλέπω
στον ξύπνιο μου, πώς να βλέπω στον ύπνο μου;»
Ο Λουκάς προβληματίστηκε.
«Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, βρε Λενιώ! Όταν ονει-
ρεύεσαι, τι βλέπεις με το μυαλό σου;»
«Αυτό που βλέaω κι όταν είμαι ξύπνια, Λουκά. Ήχους,
μυρωδιές και κυρίως ό,τι αισθάνομαι με τα χέρια μου. Μην
ξεχνάς ότι για μένα αυτά εδώ τα δάχτυλα είναι τα μάτια
μου. Έτσι, τα όνειρά μου είναι κι αυτά στο σκοτάδι, αλλά
γεμάτα από αισθήσεις. Αισθήσεις κι αισθήματα. Για μένα,
κάτι που ονομάζω όμορφο σημαίνει ότι το νιώθω όμορφο.
Εσείς, ίσως, το κρίνετε από το πώς το βλέπετε, εγώ το κρί-
νω από το πώς το νιώθω». Άπλωσε το χέρι της κι άγγιξε το
πρόσωπό του. «Κι εσύ, Λουκά μου, είσαι όμορφος».
Εκείνος τότε, παρασυρμένος από τη δική της τόλμη,
έσκυψε κι ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της. Ήταν ένα
απαλό φιλί που δεν κράτησε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα.
Για τη Λένα, όμως, ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Η
καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, που μπορούσε να την
ακούσει. Σίγουρα θα την άκουγε κι εκείνος. «Αχ, μάτια
μου…» ψέλλισε και τον τράβηξε και πάλι προς το μέρος
της, διεκδικώντας ένα βαθύτερο φιλί αυτή τη φορά.
Ο Λουκάς ανταποκρίθηκε με θέρμη στο κάλεσμά της.
Εξερευνούσε το στόμα της με τη γλώσσα του και κάθε τό-
σο έβγαζε πνιχτές ανάσες, ζητώντας όλο και περισσότερο.
Ξαφνικά, σταμάτησε και την έσπρωξε τρυφερά.
«Μας βλέπουν!» της είπε λαχανιασμένος.
«Δε με νοιάζει!» απάντησε εκείνη, παραδομένη ακόμα
στην απρόσμενη ηδονή.
Ο Λουκάς τότε σηκώθηκε και σήκωσε κι εκείνη με μια
κίνηση.
«Έλα, δεν είναι σωστό. Πρέπει να σε πάω σπίτι, θα ανη-
συχεί η κυρα-Σοφία».
Περπάτησαν στο δρόμο σιωπηλοί. Για πρώτη φορά με-
τά από τόσο καιρό φαινόταν λες και δεν είχαν τίποτε να
πουν. Ο Λουκάς φοβόταν πως κάποιος μπορεί να τους είχε
δει και θα βούιζε το χωριό από τα κουτσομπολιά. Η Λένα
φοβόταν πως εκείνος είχε μετανιώσει που τη φίλησε, πως
ήθελε να ήταν μοναχά δυο καλοί φίλοι και τίποτε παραπά-
νω. Έφτασαν στην πόρτα της αυλής της. Η μητέρα της κα-
θόταν με δυο γειτόνισσες, οι οποίες κοίταξαν με περιέργεια
το ζευγάρι.
«Θα τα πούμε αύριο», της είπε και, αφού καλησπέρισε
τις κυρίες, γύρισε την πλάτη του κι έφυγε.
«Αύριο!» φώναξε η Λένα κι άνοιξε την αυλόπορτα του
σπιτιού της.

Απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο μου "Μάτια μου" που θα κυκλοφορήσει στις 16 Φεβρουαρίου! Για όλους εσάς με την αγάπη μου!

Χίλια ευχαριστώ στην Αθηνούλα μου, με το εκπληκτικό ταλέντο, που έφτιαξε τον πίνακα που βλέπετε, έχοντας διαβάσει μόνο αυτή τη σκηνή απ'το βιβλίο...