Ένα χρόνο μαζί...!!!

Κεραστείτε από την τούρτα που μου έφτιαξε η Έλενά μου από τις Συνταγές της καρδιάς! Ευχαριστώ γλυκιά μου!!!

Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησα αυτό εδώ το μπλογκ, μετά από προτροπή του εκδοτικού μου οίκου. Είχα ήδη γράψει τότε τις ψαροϊστορίες μου και μου πρότειναν να φτιάξω το μπλογκ για να τις δημοσειεύω εδώ. Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει μπλογκ, δεν ήξερα τους κανόνες του μπλόγκινκ, δεν ήξερα καλά καλά πώς να κάνω μια ανάρτηση!

Έμαθα όμως. Με τον καιρό τα έμαθα όλα. Και εκτός από τα τεχνικά, έμαθα και τα άλλα, τα βασικά και ουσιαστικά. Έμαθα τι σημαίνει μπλόγκινκ, μπλογκόσφαιρα και μπλογκογειτονιά. Έμαθα πως τελικά δεν είναι οι αναρτήσεις, τα widgets, τα layouts, που φτιάχνουν ένα μπλογκ. Είναι οι άνθρωποι. Εσείς όλοι που γνώρισα εδώ μέσα και γίνατε τα φιλαράκια μου, το παρεάκι μου. Εσείς που με διαβάζετε, που σχολιάζετε, εσείς που με αποδεχτήκατε στην παρέα σας και με αγκαλιάσατε με τόση αγάπη.

Εσείς που με τα δικά σας μπλογκς με μάθατε τόσα πράγματα, μου χαρίσατε το δώρο της επικοινωνίας και σε πολλές περιπτώσεις εκείνο το σπάνιο: της φιλίας.

Σε όλους εσάς λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου (κι όχι έξω απ'την καρδιά μου που είπε ο Σάκης!), επειδή χάρη σε σας δε νιώθω ποτέ μόνη....

Εύχομαι αυτή η σχέση που τώρα είναι μόλις ενός έτους, να μετρήσει πολλά και ουσιαστικά χρόνια από δω και μπρος.... Σας αγαπώ πολύ!


Η πρώτη μου ανάρτηση.... Ο Λευτέρης και ο Τίτο!

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια πολύ φτωχή οικογένεια με τέσσερα μικρά παιδιά. Ο μπαμπάς τους δούλευε οικοδόμος κι η μαμά τους καθάριζε σπίτια για ένα μεροκάματο. Τα παιδάκια, δυο αγόρια και δυο κορίτσια, πήγαιναν σχολείο και βοηθούσαν όσο μπορούσαν με τις δουλειές του σπιτιού. Ήταν όλα τους καλά παιδιά, φρόνιμα και υπάκουα, με σεβασμό και αγάπη προς τους γονείς τους. Ποτέ δε ζητούσαν τίποτα παραπάνω απ’όσα μπορούσαν να έχουν, για να μην τους στεναχωρούν που δεν είχαν χρήματα να τους το προσφέρουν. Τους πρόσφεραν όμως πολύ αγάπη και τα παιδιά τους το εκτιμούσαν αυτό κι ένιωθαν ευτυχισμένα μέσα στη φτώχια τους.

Το μικρότερο από τα παιδιά αυτά, ο Λευτέρης, αγαπούσε πάρα πολύ τα ζώα. Όλοι τ’αγαπούσαν σ’αυτή την οικογένεια, αλλά ο Λευτέρης τους είχε παθολογική αδυναμία. Αν έβρισκε πεινασμένο σκυλάκι ή γατούλα στο δρόμο, το τάιζε με το κολατσιό του κι εκείνος έμενε νηστικός. Επειδή στο σπίτι δε γινόταν να έχει ένα δικό του ζωάκι, είχε γεμίσει το παιδικό δωμάτιο με ζωγραφιές και εικόνες από διάφορα ζώα – σκύλους, γάτες, πουλιά, άλογα, ό,τι μπορείς να φανταστείς! Ήταν οκτώ χρονών κι επειδή ήταν άριστος μαθητής έλεγε πως θα γίνει κτηνίατρος, για να βοηθάει και ν’ανακουφίζει τους μικρούς του φίλους.

Τα Σάββατα η μητέρα του Λευτέρη, η κυρία Κατερίνα, δούλευε στο σπίτι των Πουλόπουλων, μια βίλα στα βόρεια προάστεια. Ήταν μια πλούσια οικογένεια γιατρών, οι οποίοι είχαν δυο σκυλιά στον κήπο τους και ένα μεγάλο ενυδρείο μέσα στο σπίτι τους. Το γεγονός αυτό έκανε τον Λευτέρη να πηγαίνει κάθε Σάββατο μαζί με τη μητέρα του, τάχα για να την βοηθάει, αλλά στην πραγματικότητα για να βρίσκεται κοντά στα ζώα. Ακόμα κι αυτά τα σκυλιά που ήταν φύλακες κι ήταν άγρια με όλους, όταν έβλεπαν τον Λευτέρη έκαναν τόσες χαρές και παιχνίδια που δεν το πίστευε άνθρωπος!

Αφού έπαιζε κάμποση ώρα μαζί τους στον κήπο, στη συνέχεια ο Λευτέρης στηνόταν μπροστά στο ενυδρείο και χάζευε τα ψάρια με τις ώρες! Είχε βγάλει ονόματα σε όλα και πίστευε πως κι εκείνα μετά από τόσο καιρό τον γνώριζαν κι ανταποκρίνονταν στην παρουσία του. Η μητέρα του φυσικά τον κορόιδευε όταν της το έλεγε αυτό – τα σκυλιά εντάξει, αλλά και τα ψάρια; - όμως εκείνος ήξερε πως ήταν αλήθεια....


Διαβάστε τη συνέχεια εδώ!