5 Μαΐ 2008

Αλκοολισμός

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις..... Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊνά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,...... Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.... Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.


Μ’αυτό το μήνυμα μας υποδέχεται το ιστολόγιο «Αλκοολισμός και Άλλα» http://sterngr.blogspot.com/
Εκπληκτική δουλειά, πολύ οργανωμένη. Ένα ιστολόγιο αλλιώτικο από τ’άλλα, φτιαγμένο με μεράκι, πόνο και αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Με συγκίνησε, γιατί το ανακάλυψα συμπτωματικά τώρα που μόλις ολοκλήρωσα το δεύτερο βιβλίο μου, στο οποίο ένας κεντρικός χαρακτήρας και μάλιστα γυναίκα, πάσχει από αυτή την ασθένεια.
Ο αλκοολισμός είναι ασθένεια. Δεν είναι πάθος, δεν είναι πρόβλημα, δεν είναι επιλογή. Είναι ασθένεια σαν όλες τις άλλες. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Είναι δύσκολο, είναι αδύνατον κάποιος να τα καταφέρει να θεραπευτεί μόνος του. Κανείς από το οικογενειακό του περιβάλλον δε μπορεί να τον βοηθήσει, όση υπομονή και να έχει, όσο και να τον αγαπά. Χρειάζεται βοήθεια από ειδικούς, χρειάζεται συμπαράσταση και ψυχολογική υποστήριξη από ομοιοπαθείς.
Σ’αυτό το ιστολόγιο θα βρείτε τα πάντα γύρω από αυτό το θέμα. Και κυρίως το πού και πώς να ζητήσετε βοήθεια αν την χρειάζεστε εσείς, ή κάποιος δικός σας άνθρωπος.

Εγώ δεν έχω να πω άλλα. Μόνο συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα παιδιά και καλό κουράγιο... Δείτε το blog τους κι ελάτε να συζητήσουμε για το θέμα αυτό, να καταθέσετε την άποψή σας ή και την εμπειρία σας.

Βοηθήστε με τον τρόπο σας...

46 σχόλια:

Theogr ο κηπουρός είπε...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους των Α.Α. Ακριβώς έτσι είναι, πρέπει να σπάσει οι κοινωνική απομόνωση για τους Αλκοολικούς. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Έχω προσπαθήσει να το κόψω 3 φορές και τις 3 ξαναέπεσα. Στην αρχή λέω όλα καλά, θα τα καταφέρω, μ'αρέσει ο εαυ΄τός μου νηφάλιος, ολα οκ. Αλλά έρχετε η στραβή και ξανά πέφτω στα σκατά. Ούτε γιατρός ούτε κανείς δε σε γλιτώνει. Μη λέτε μεγάλα λόγια εσείς που είστε στην απέξω, αν τα δεις από μέσα τα πράγματα είναι μεγάλο λούκι. Η γυναίκα μου πάντως δεν άντεξε και πήρε και το γιο μου και δεν μου τον αφήνει σαβατοκύριακο, με εισαγγελική απόφαση. Κι εγώ της λέω, δώσε μου το παιδί, δεν είμαι ηλίθιος, δε θα πίνω αν τον έχω παρέα. Αλλά πώς να με εμπιστευτεί; Το αποτέλεσμα είναι να είμαι μόνος και να πίνω. Γι αυτό σου λέω, μην το ψάχνεις...

Maria Tzirita είπε...

Theogr, εμείς ευχαριστούμε για την ενημέρωση.

Ανώνυμε, αν και είναι λίγο σκληρό το σχόλιό σου, το δημοσίευσα, γιατί δίνει την πραγματική διάσταση του προβλήματος. Θέλω να σου πω ότι συμφωνώ μαζί σου, στην "απέξω" είμαστε, όπως το είπες. Δεν θέλησα ούτε να κάνω την έξυπνη, ούτε να το παίξω υπεράνω με αυτή μου την ανάρτηση. Το ξέρω πως είναι δύσκολο, ΤΟ ΞΕΡΩ. Ξέρω όμως ότι ο άνθρωπος έχει τόση δύναμη μέσα του που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται και νομίζω αξίζει να το παλέψεις. Δες το σα χρέος προς τον γιο σου, αν όχι προς τον εαυτό σου. Σκέψου πως θα είσαι το πρότυπό του για όλη του τη ζωή. Επικοινώνησε με τα παιδιά εδώ πάνω και θα δεις πως δεν είσαι μόνος σου...

Theogr ο κηπουρός είπε...

Φίλε Ανώνυμε. Δεν υπάρχει δικαιολογημένο πιώμα. Όχι η ζωή δεν είναι εύκολη όμως το αλκοόλ δεν την κάνει ευκολότερη. Δεν μου αρέσει να το λέω αλλά είμαι πάνω από 9 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΙΩΤΟΣ. Για να μην κάνω κατάχρηση του χώρου, όποτε θέλεις στη διάθεση σου στείλε μου email να σου στείλω το τηλ. μου. Η πέρνα από το blog και γράψε μου αν θέλεις εκεί. Καλή δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Poly kayto thema epiases Maria! H alithia einai pws prosopika tous katakrinw poly osous pinoun, exoun katastrafei oikogeneies ki oikogeneies apo teties katastaseis. Symfonw pws einai arrwstia alla giati den zitoun voithia? Egw an arrostisw tha paw amesws sto giatro, logiko den einai? Nomizw pws to xeirotero einai oti den paradexontai pws exoun provlima. Kai pali i gnwmi mou einai, de thelw na thiksw kanenan.

Maria Tzirita είπε...

Χριστινάκι μου, τι έχεις πάθει εσύ και μας γράφεις greeklish τελευταία;...
Κρατάω την τελευταία σου πρόταση - δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν πρόβλημα. Η αρχή του παντός. Με βάζεις σε πειρασμό τώρα κι είπα να μη δημοσιεύσω απόσπασμα απ'το βιβλίο, αλλά ακριβώς αυτό επισημαίνω κι εκεί. Όσους έχω γνωρίσει που έχουν παρόμοιο πρόβλημα, όλοι το ίδιο λένε. "Μια χαρά είμαι, απλά πίνω λίγο παραπάνω για να κάνω κέφι. Δεν είμαι κι αλκοολικός!" Όταν φτάσεις στο σημείο να πεις "ναι, είμαι αλκοολικός", έχεις κάνει το σημαντικότερο βήμα προς τη σωτηρία σου.

Theogr, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου. Νομίζω πως περισσότερο από μένα δικαιούσαι να απαντάς στα σχόλια εδώ, γι αυτό be my guest!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Μαρία ευχαριστώ για τη παραχώρηση του χώρου.
Χριστίνα αν ήμουν "λογικός" δεν θα ήμουν Αλκοολικός. Το χειρότερο είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ότι είναι άρρωστοι και αυτό γιατί ΟΛΟΙ τους λένε πως είναι “κακοί άνθρωποι”. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη πληροφόρησης. Με αγάπη σε όποιον θέλει να σχολιάσει αρνητικά τον προσκαλώ σε μια συνάντηση μας. Είμαι σίγουρος ότι θα αναθεώρηση πολλά από τα πιστεύω του και όχι μόνο όσα αφορούν τον αλκοολισμό.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μαρία μου σε τι ωραίο κοινωνικό θέμα έπεσα, θα μπω στο μπλοκ και θα το εξερευνήσω,μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω ψυχολογικά τέτοιους ανθρώπους .Βέβαια είναι ασθένεια, όπως η παχυσαρκεία, η χαρτοπαιξία και γενικά απλές καταστάσεις που προκαλούν εθησμό και δεν το καταλαβαίνουμε.Απο ποτό δεν είμαστε συνηθησμένου στο σπίτι, πάντα έχω μπύρες και ποτά μα για τους άλλους, εγώ μόνο κανένα ουζάκι με το μεζέ όταν το γλεντούμε μόνοι μας με τον άνδρα μου και άντε καμμιά βότκα στο χυμό πορτοκάλι το καλοκαιράκι με τις κόρες μου.Πάντως φιληνάδα θα μπω ,θα το διαβάσω και μετά θα επανέλθω να τα πούμε.Φιλάκια!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Για τον Ανώνυμο.Μόνο που αισθάνεσαι την αιτία που σε ρίχνει σ' αυτή την κατάσταση νομίζω οτι είναι το κυριότερο βήμα.Μη νομίζεις οτι δεν σε καταλαβαίνουμε, απλώς είμαστε πιό απαιτητικοί και σου ζητάμε να κάνεις κάποια περισσότερα βήματα.Θα ήταν ανόητο εκ μέρους μου αν σου έλεγα πριν πιείς να κλείσεις τα μάτια και να δεις μπροστά σου μια ζυγαριά όπου θα βάλεις τα υπέρ και τα κατά, αυτά που θα κερδίσεις κι αυτά που θα χάσεις.Συγνώμη Μαρία μου για τη κατάχρηση της φιλοξενίας σου.

Maria Tzirita είπε...

Μη ζητάς συγνώμη φιλενάδα. Γι αυτό είναι ο χώρος, για ανταλλαγή απόψεων και διάλογο...

"ζαχαρούλα.." είπε...

..άνοιξες μεγάλο θέμα..Μαράκι!!

Εγώ μέσα από το blog του theogr ανακάλυψα ένα άλλο blog,αυτό του Αλέξανδρου.. http://alkoolismos.blogspot.com/ , ενός νέου παιδιού που παλεύει.. το κάθε μας σχόλιο και εκεί είναι πολύ σημαντικό για αυτόν!!!

Είναι δύσκολο να αποκοπείς... όμως πρέπει να το θέλεις πολύ και να είσαι δυνατός..

καλή εβδομάδα Μαρία!!!

ΥΓ: καινούριο βιβλίο???? εγώ ακόμα κάνω αναρτήσεις για το παιδι της αγάπης... που λάτρεψα!!!!!

Σπύρος είπε...

Γεια σας κι'απο μένα! Καταρχάς Μαρία μπράβο σου, που πάλι καταπιάνεσαι με ενα τόσο ευαίσθητο κοινωνικό θέμα,όπως αυτό του αλκοολισμού..
Όσα γνωρίζω για τον αλκοολισμό προέρχονται μόνο απο τα βιβλία του πανεπιστημίου,(αποτελούσε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο).Δεν έχει νόημα να αρχίσω το μπλα-μπλα της θεωρίας.. Η ουσία είναι μια και συμφωνώ απόλυτα μ'αυτό που έγραψες παραπάνω..Ο άνθρωπος έχει τόση δύναμη μέσα του,που μπορεί να καταφέρει τα πάντα, αρκεί όμως... ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!


Theogr συγχαρητήρια για το post σου.

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα Μαρία!!!! όλη μέρα, πέρα για πέρα!!!!!!!!!!!!!!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα!

Αφιερωμένο...

Το σπλαχνικό δώσμου χεράκι σου,
μονάχο βιός και θησαυρό μου.
Και μη μ'αφήνεις τώρα μόνο μου
και μη τραβιέσαι απ'το πλευρό μου.
Τώρα στο γύρισμα του δρόμου,
τώρα που φάνηκε το ψήλωμα
πού'χουν στημένο το Σταυρό μου...

Smaragdenia είπε...

Μαράκι, καλή δύναμη με το δεύτερο βιβλίο σου.
Σμαραγδή

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστώ Σμαραγδή μου. Πάντα δίπλα μας εσύ γλυκιά...

Να πω εδώ, ότι το δεύτερο βιβλίο ούτε καν το έχω παραδώσει ακόμα, οπότε είναι πολύ πρόωρο να λέμε οτιδήποτε γι αυτό. Εξάλλου δεν είναι καθόλου το θέμα μας σε αυτή την ανάρτηση...

witchofdaffodils είπε...

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το λινκ Μαρία. Καυτό το θέμα.
Εμπειρία σε αυτό δεν έχω αλλά πιστευω πως αυτό που λέει ο theo, η παραδοχή της ως ασθένεια, μάλλον είναι το ήμισυ του παντός.

Καλημέρα :)

Ivy είπε...

Μαράκι πάνω που έγραφα το μήνυμα εξαφανίστηκε. Τώρα δεν ξέρω αν το πήρες, επαναλαμβάνω:
Συγχαρητήρια για το θέμα που έθιξες. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα παιδιά αρχίζουν από πολύ μικρή ηλικία να πίνουν και σίγουρα ευθυνόμαστε και εμείς οι γονείς. Είναι πολύ δύσκολο θέμα. Το μόνο που μου έχει μείνει από το σχολείο που μας έλεγαν: "έστω και ένα ποτηράκι την ημέρα, αν γίνεται καθημερινά αυτό μπορεί να σε οδηγήσει στον αλκοολισμό".

Μαρία Έλενα είπε...

Καλημέρα Μαρία
Ο Αλκκολισμός είναι κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε.
Συγνώμη που δεν έρχομαι συχνά αλλά μερικές φορές δεν έχω χρόνο.
Θα προσπαθήσω όμως να βρω.
Φιλάκια ...

Ra Ma είπε...

Νομίζω ότι στο πρόβλημα του αλκοολισμού δεν έχει δοθεί η ανάλογη κοινωνική διάσταση, η ενημέρωση του απλού κόσμου, η πρόληψη (ή εγώ ζω αλλού?). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζήσει από κοντά μια τέτοια κατάσταση, νομίζω ότι μπορώ να τη 'μυριστώ μόνο' αλλά μπορώ να νοιώσω ακριβώς τον ανώνυμο ως πατέρας. Και όπως σε όλους τους εθισμούς, αυτός που βιώνει την κατάσταση δεν μπορεί να έχει σωστή κρίση (εδώ συμβαίνει και στον έρωτα που είναι κάτι εντελώς εγκεφαλικό!).
Πιστεύω ότι το πιο άσχημο είναι που δεν γνωρίζω πώς πρέπει να βοηθήσω έναν αλκοολικό!
Καλό μεσημέρι σε όλους.

clementine είπε...

Θα συμφωνήσω με τον radio marconi, ότι το χειρότερο για εμάς είναι πως δεν ξέρωουμε πώς να βοηθήσουμε έναν αλκοολικό. Μαρία μου την ανάρτηση είμαι σίγουρη ότι δεν την έβαλες για συγχαρητήρια, αλλά πραγματικά σου αξίζουν, όπως και σε κάθε άλλον που καταπιάνεται με αυτά τα θέματα. Το μεγάλο μπράβο στον theogr για τα βήματα που έκανε να ξανακερδίσει τη ζωή για τον εαυτό του και για το ιστολόγιό του που προβάλει ένα τόσο φλέγον ζήτημα. Στην κοινωνία μας ο ωχαδελφισμός υπερέχει. Το έχω πει ξανά, κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε δυσμενή θέση. Τί κάνουν οι γύρω του?? Εκεί είναι το θέμα.
Δυστυχώς πάντα αμπελοφυλοσοφούμε κι όταν βρεθούμε αντιμέτωποι, σταυρώνουμε τα χέρια και κανουμε ότι κοιτάζουμε αλλου.
Προσωπικά έχω βιώσει με κοντινό μου άτομο μια, όχι τόσο τραγική κατάσταση, αλλά πιστεύω ότι αν δεν το προσέξει ίσως να πέσει κάποια στιγμή στην παγίδα. Γι΄αυτό και λέω ότι είναι δύσκολο στο να βοηθήσεις. Και δυστυχώς μερικοί ακόμα και με ένα (ή τουλάχιστον έτσι λένε) έρχονται σε κατάσταση μέθης. Και φυσικά δεν το παραδέχεται!...

eleni είπε...

Μαρία,πραγματικά πολύ φλέγον το θέμα που παρουσιάζεις.Όπου να κοιτάξεις θα δεις κι έναν άνθρωπο μ΄αυτό το πρόβλημα,που μάλιστα δεν το αποδέχεται.
Ειδικά ,το πρόβλημα αυτό-μια μάστιγα θα έλεγα-είναι έντονο στην επαρχία(το βλέπω γύρω μου καθημερινά και μάλιστα σε νέους),αφού το ποτό θεωρείται μαγκιά.
Υ.Γ.Το βιβλίο σου φαίνεται ενδιαφέρον,μπαίνει στα υπ΄όψη για αγορά.Θα το δώσω και στη "μικρή" μου,είναι κι αυτή ψυχολόγος σε μεταπτυχιακό.

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου μαγισσούλα, ευχαριστώ για την επίσκεψη!

Ήβη μου, θα διαφωνήσω. Ένα ποτηράκι την ημέρα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν - τουναντίον! Οι λόγοι που σε οδηγούν στον αλκοολισμό είναι ψυχολογικοί, δεν έχει να κάνει με συνήθεια και μόνο. Όπως η βουλιμία είναι ψυχασθένεια και δεν έχει να κάνε με το πόσο πεινάς πραγματικά...

Μαρία Έλενα, δε σε παρεξηγώ κοριτσάκι μου, απλά μου έλειψες!...

Και στέκομαι στο σχόλιο του ραδιοπειρατή και τον ευχαριστώ για την τοποθέτησή του. Theo, εδώ θέλουμε τη βοήθειά σου, τα φώτα σου: Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν αλκοολικό, συγγενή, φίλο ή σύζυγο; Με αυστηρότητα; Με κατανόηση; Πώς;....

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άντρας, που είχε γυναίκα και παιδί. Και ξεριζώθηκε από την πατρίδα του και βρέθηκε στην Αθήνα και ενώ προσπαθούσε να ορθοποδήσει έχασε την δουλειά του και ζούσε από τον μισθό της γυναίκας του. Αλλα΄τον είχαν μάθει πως δεν είναι άντρας αν τον ζει μια γυναίκα. Κι έφευγε το πρωί για να τον βλέπει η γειτονιά και να νομίζει οτι δουλεύει. Κι όταν βρήκε δουλειά ήταν αργά. Γιατί η γυναίκα του ειχε...χειραφετηθεί και ήθελε ο άντρας της να μοιάζει με τους Αθηναίους, που γλεντούσαν και χόρευαν.Τον πίεζε να γίνει κάποιος που δεν ήταν. Και τότε ο άντρας άρχισε να πίνει και είδε οτι με το ποτό γινόταν ένας άλλος άνθρωπος που μπορούσε να χορεύει και να γελάει και να μιλάει και να μην κάθεται σε μια άκρη. Και τα χρόνια πέρασαν και το ποτό ήταν το δεκανίκι της ζωής του. Χωρίς να το καταλάβει έκρυβε ποτά στο αυτοκίνητο και σε κάθε ευκαιρία έπινε. Και η οικογένειά του δεν τον αναγνώριζε πια και η αγαπημένη του ανιψιά τον κοιτούσε με παράπονο που σε κάθε τραπέζι της οικογένειας γινόταν τύφλα και δεν ήξερε τι έλεγε και έκρυβε τα ποτά και έχυνε το κρασί κρυφά αλλά εκείνος πήγαινε στο αυτοκίνητο και έπινε. Και μετά ήρθε η αρρώστια. Το συκώτι είχε καταστραφεί κατά τα 3/5, η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Ευτυχώς δεν έγινε ο κανόνας, αλλα΄η εξαίρεση. Ο γιατρός, η οικογένεια, το θαύμα, όλα αυτά μαζί; Πάντως ο άντρας ξέφυγε. Στάθηκε πάλι στα πόδια του, έγινε παππούς και στα οικογενειακά τραπέζια πίνει σόδα και μιλάει κανονικά και μπορεί να γελάει αληθινά και στηρίζεται στον εαυτό του και στην γυναίκα του που τον στήριξε παίρνοντας το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογούσε....
Κι εγώ καμαρώνω τον θείο μου.... τον πιο αγαπημένο....

"ζαχαρούλα.." είπε...

δεν θα μπορούσα να μην πω ότι διαβάζοντας το σχόλιο της κας Μαντά, ανατρίχιασα..
δεν ξέρω αν είμαι στην απέξω, πάντως ξέρω ότι καμιά φορά και ένα σχόλιο, ένας καλός λόγος, ή ακόμα και μία ματιά με αγάπη, μπορούν να δώσουν στον "ασθενή" την βεβαιότητα ότι δεν είναι μόνος του στο κακοτράχηλο μονοπάτι.. ότι υπάρχει φως στο τούνελ!!!!!!!

Σπύρος είπε...

@Radio Markoni έχεις δίκιο,η ενημέρωση των πολιτών για ακόμα μια φορά είναι ελλιπέστατη! Το μόνο που έχω δεί εγώ (τουλάχιστον),σχετικά με το αλκοόλ (γενικά) είναι το σποτάκι στη τηλεόραση που συνήθως "παίζει" Χριστούγεννα και Πάσχα και λέει: "Ρίξε την ιδέα στην παρέα.. Αλκοόλ? Όχι απόψε οδηγώ!" (τίποτε άλλο..)

Καλό μεσημέρι σε όλους!

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστούμε Λένα Μαντά γι αυτή την προσωπική κατάθεση ψυχής, την τόσο όμορφα γραμμένη...

Maria Tzirita είπε...

Κι ευχαριστώ και τη Χαρά και τον Σπύρο κι όλους εσάς που είστε εδώ και κουβεντιάζουμε παρέα...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Λένα Μαντά, κορίτσι μου με συγκίνησες πραγματικά, είναι καταπληκτικό η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας πολλές φορές, η ευαισθησία , η τρυφερότητα , όλα αυτά που με κάνουν να εξακολουθώ να πιστεύω στον Άνθρωπο.Με κοροιδεύουν πολλές φορές για τη ευπιστεία μου ,γιατί ακόμα κιαν πληγωθώ απο κάποιον μου περνά εύκολα και ποστεύω πάλι σ' αυτόν, ο λόγος είναι οτι πιστεύω οτι όλοι μπορεί ν' αλλάξουν, να έχουν μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Άστα μωρέ... έχω στο χωριό έναν ξέδελφο αλκοολικό, ήρθε Αθήνα, μπήκε σ' ένα πρόγραμμα απεξάρτησης στο Δαφνί, ζορίστηκε λίγο, πήδηξε τα κάγκελα και γύρισε πίσω στους μπεκρούλιακες... τεσπα

Μαράκι, όταν γυρίσω από Νάουσα να βρεθούμε Γλυφάδα για καφεδάκι! Όπου θες... παραλία, Ζησιμοπούλου κλπ

Theogr ο κηπουρός είπε...

Αγαπητοί φίλοι καλημέρα. Συγκινήθηκα πραγματικά όταν ανοίγοντας αυτήν την ανάρτηση είδα τόσα πολλά σχόλια. Δεν θα απαντήσω ξεχωριστά θα κάνω απλά κάποιες επισημάνσεις. Ναι είναι δύσκολο όταν είσαι εκτός να κατανοήσεις την ασθένεια και αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι α) ΔΕΝ γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος ότι πρόκειται για ασθένεια β) δεν είναι ορατή δηλ. δεν υπάρχει μια εμφανής αναπηρία όπως σε κάποιον που έχει χάσει πχ ένα πόδι. Υπάρχει επίσης μια λαθεμένη "οπτική" εντύπωση ο περισσότερος κόσμος μένει έκπληκτος όταν έρχεται σε μια συνάντηση και δεν βλέπει το Ορέστη Μακρή.
Διάβασα για τον θειο της φίλης και πρέπει να της πω ότι θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της πολύ τυχερό γιατί είναι όχι σπάνια αλλά ανάγεται στην σφαίρα του απίθανου η περίπτωση του θειου της και χωρίς να θέλω να την φοβίσω χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή για να μην ξανακυλήσει.
Μαρία δεν υπάρχει φόρμουλα για την αντιμετώπιση ενός αλκοολικού. Και αυτό επειδή ο καθένας είναι διαφορετικός χαρακτήρας και ο λόγος για τον οποίον πίνει κάποιος είναι και αυτός διαφορετικός. Αυτό που συμβουλεύουμε τους συγγενείς και φίλους είναι να μην γίνονται το δεκανίκι του Αλκοολικού όσο δύσκολο και αν είναι. Δεν του δίνουμε λεφτά, δεν τον μαζεύουμε από τα μπαράκια, δεν τον βάζουμε στο κρεβάτι- αστον να κοιμηθεί στο πάτωμα και ακόμα και στα σκαλιά του σπιτιού- δεν παθαίνει τίποτα. Η λεγομένη σκληρή αγάπη είναι ο μόνος τρόπος για να τσαλακώσει τον εγωισμό του και να παραδεχτεί ότι χρειάζεται βοήθεια. Όσο για το εάν ένα ποτηράκι την ημέρα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν καλό θα ήταν να μην γίνεται ούτε αυτό. Είναι μια δοξασία που δεν αργεί να φέρει δυσάρεστα αποτελεσμένα. Σαφώς ο αλκοολισμός είναι μια ψυχοπνευματική ασθένεια υπάρχουν όμως και άνθρωποι που γίνονται αλκοολικοί επειδή τους έχει γίνει συνήθεια να πίνουν ένα ποτηράκι. Και αυτό επειδή το 1 εύκολα γίνεται 2 το 2 γίνεται 4 και πάει λέγοντας.
Τα ποσοστά είναι όντος τραγικά όποιος διαβάσει της αναρτήσεις δεν θα πιστεύει στα μάτια του τόσο από άποψη ηλικιών, αλλά και θανάτων κλπ.
Αν κάποιος θέλει να μάθει κάτι η αν μπορώ να βοηθήσω κάπου ας μου στείλει ένα email και αν θέλει θα του γράψω και το τηλ. για να επικοινωνήσουμε. Σας ευχαριστώ που ενδιαφερθήκατε χρειαζόμαστε την όποια ηθική υποστήριξη μπορεί να προσφέρει κάποιος.
Να είστε καλά και θα τα λέμε.

iLiAs είπε...

.όντως ενα πρόβλημα της νεολαίας μας ο αλκοολισμός..μιλάω βέβαια και 'γω, που δεν αρνούμαι ότι πίνω τα ποτάκια μου.
Με ποτό και τσιγάρο φυσικά δεν λύνονται τα προβλήματα.

Καλο απογευμα στην παρέα :)

Yiannos Savva είπε...

Ένα αλλο πάντα επίκαιρο και καυτό θέμα.
Σίγουρα εμείς που είμαστε "απέξω" δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον παθόντα.
Εγώ όμως το βλέπω από μια άλλη μεριά, από τη μεριά του καπνιστή.
Έχω δοκιμάσει κι εγώ κάποιες φορές να το κόψω. Το συμπέρασμά μου είναι τραγικό:
Ανακάλυψα ότι μπορώ, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΩ!..

Σπύρος είπε...

Και πολύ κακώς κάνεις κουμπάρε!

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Καλησπέρα κι από εμένα...
Φλέγον και τσιζ όντως το ζήτημα Μαράκι μου και συγχαρητήρια που το έθεσες. Εκείνο που θα ήθελα κι εγώ να πω είναι το εξής. Η ψυχολογία είναι που σε κάνει αλκοολικό και τίποτ' άλλο. Ξέρω άτομα, στο άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον που πίνουν αρκετά, σε σημείο που στενοχωριέμαι για την υγεία τους, όμως, δεν είναι εξαρτημένοι. Δεν πίνουν απλά για να πιούν. Θα πιούν όταν θα είναι με παρέα, όταν έχουν βγει όταν διασκεδάζουν κλπ κλπ. Όμως δεν έχουν ανάγκη το ποτό, άσχετα που θεωρώ ότι κάποιες φορές είναι υπερβολικό.
Όταν το αλκοόλ γίνεται ανάγκη, και ο παθών το αναζητά για να νιώσει έστω λιγο καλύτερα, τότε είναι πρόβλημα. Όταν ο μόνος λόγος για να αλλάξει η διάθεσή του, για να χαμογελάσει, για να πει ένα αστείο, για να μην σκέφτεται όλα όσα κρύβονται στα βάθη της ψυχής του, τότε είναι πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι (όπως και σε όλα τα θέματα στη χώρα μας άλλωστε) υπάρχει τεράστια έλλειψη ενημέρωσης κι έτσι όχι μόνο ο αλκοολισμός δεν προλαμβάνεται σωστά, δεν αντιμετωπίζεται πάντα έγκαιρα αλλά και πολλές φορές ο αλκοολικός στιγματίζεται με αποτέλεσμα, αντί η κοινωνία, να τον πιάσει από το χέρι, και να του πει, ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ που τα κατάφερες, είμαστε εδώ για να σταθείς στα πόδια σου, γίνεται ο δακτυλοδεικτούμενος, το "χαμένο κορμί" ο "ανεπρόκοπος" κλπ κλπ.
Δεν ξεπερνιέται έτσι αυτό το πρόβλημα. Ξεπερνιέται μόνο με αγάπη, στήριξη και συμπόνοια (και όχι λύπηση!!!βασική η μεταξύ τους διαφορά!!!)

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Μαράκι, καλημέρα σε όλους!
Τελικά ναι, είναι θέμα κοινωνικού ρατσιτσμού, όπως και τόσα άλλα. Συμφωνώ πως άλλο είναι να πίνεις λιγο παραπάνω από επιλογή κι άλλο να είσαι αλκοολικός. Φυσικά τα όρια είναι δυσδιάκριτα, όμως επιμένω ότι ο αλκοολισμός είναι ψυχική ασθένεια κι όχι απλά εξάρτηση.
Αυτό που είπε ο Γιάννος για το τσιγάρο θεωρώ πως ειναι διαφορετικό. Ναι μεν είναι μια εξάρτηση, δύσκολη να την σταματήσεις (όπως όλες), αλλά δεν έχει ψυχοπαθολογικές προεκτάσεις, δεν είναι ασθένεια. Κι έπειτα, έστω κι αν είσαι μανιώδης καπνιστής, ο μόνος που βλάπτεις είναι ο εαυτός σου. Δεν επηρεάζει αυτή σου η συνήθεια την συμπεριφορά σου, την κοινωνικότητά σου και τις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους.
Ο αλκοολικός αργά ή γρήγορα, απομονώνεται κοινωνικά. Το τραγικό, όπως είπε η Μαρία μας, είναι αυτός ο κοινωνικός αποκλεισμός να συνεχίζεται και μετά που έχει δώσει τη μάχη του κι έχει θεραπευτεί. Όπως συμβαίνει με πρώην χρήστες ναρκωτικών, πρώην φυλακισμένους κλπ. Αυτό εννοούσα όταν ανέφερα κοινωνικό ρατσισμό...

"ζαχαρούλα.." είπε...

εγώ κάποτε έπινα κάθε βράδυ πολύ... σχεδόν ένα μπουκάλι, αν προσέθετες τα σφηνάκια και τα ποτά... δήλωνα στεναχωρημένη τότε!!!
όταν κατέστρεψα το στομάχι μου και μπήκα στο νοσοκομείο, τότε τρόμαξα.. τότε συνειδητοποίησα ότι ΜΕ ΑΓΑΠΑΩ.. ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω το κακό που μου προκαλούσα.. ούτε σταγόνα είπαν για τουλάχιστον 8 μήνες και βλέπουμε, ούτε ανθρακικό και βέβαια για φραπεδάκι ούτε λόγος...
όμως εγώ δεν ήμουν αλκοολική.. απλά είχα συνηθίσει να πίνω και δεν με πείραζε..βγαίναμε με φίλους για ποτάκι και έτσι απλά έγινε συνήθεια...
ο αλκοολισμός όμως είναι άλλο πράγμα!! δεν έχει σχέση με αυτό που ονομάζουμε "πάμε για ποτάκι...". Είναι αρρώστια και θέλει τεράστια ψυχικά αποθέματα, για να την πολεμήσεις.. για να φθάσεις όμως να "αρρωστήσεις", προφανώς κάτι έχει πάει στραβά.. άρα πρέπει να κάνεις διπλή προσπάθεια.......... και αυτό είναι δύσκολο!!!!!!!!!!


Υγ: Μαράκι έχεις πρόσκληση

Roadartist είπε...

Καλημέρα! Περασα να σε ευχαριστήσω για τα τόσο θερμά λόγια που άφησες στο blog μου.. Να είσαι καλα!.. Πραγματικά είναι πανέμορφα εδώ!! Ενδιαφέροντα θέματα..όμορφες ιστορίες..(κ οι προηγούμενες αναρτήσεις)..
Μου άρεσε το προφίλ σου και αυτό που γράφεις οτι "από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που πάντα ήθελα να κάνω ήταν να γράφω" κάπως έτσι ήμουν κ εγώ :)
Θα χαρώ πολύ να τα λέμε..
Καλή σου μέρα και καλό μήνα!

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι όντως πολύ σοβαρό πρόβλημα Μαράκι!!! Γενικότερα οι Έλληνες έχουν μια τάση να παραγκωνίζουν το διαφορετικό, χωρίς να αναζητήσουν καν τα αίτια τις διαφορετικότητας αυτής.
Λες και υπάρχει ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στους υποτίθεται "μη νορμάλ" και στους υποτίθεται "νορμαλ". Λες και αυτός ο κόσμος δεν τους χωράει όλους, και προσπαθούμε να βάλουμε κάποιους στην άκρη για να βολευτούμε καλύτερα. Τι να πω!!!
Πάντως επιμένω ότι φταίει η έλλειψη παιδείας στη χώρα μας. Δεν είναι επαρκής όπως δεν είναι και η σωστή και αξιόλογη ενημέρωση.

clementine είπε...

Σίγουρα τα πάντα είναι θέμα παιδείας.....αλλά τί να πείς ? Εμείς στη δικιά μας χώρα θέλουμε να κλείνουμε τα σχολεία και όχι να τα φροντίζουμε...αχχχχχχχχχχ

Maria Tzirita είπε...

Roadartist, η χαρά είναι όλη δική μου! Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Γλυκειά μου μπήκα για ένα γειά με το καφέ μου και απόλαυσα όλα όσα γράφονται εδώ.Αυτά είναι τα πιό ενδιαφέροντα που έπρεπε να λέμε, κάτι τέτοιες στιγμές εγώ και οι συνταγές μου αισθανόμαστε ..άβολα άχρηστες.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Η ιστορία ειπώθηκε λυτά αγαπητέ theogr για να μην κουράσει, αλλά φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευκολα. Δώσαμε όλοι τον αγώνα μαζί του όπως είπες με την "σκληρή αγάπη". Ίσως γιατί πιστεύω σ' αυτή γενικότερα, σαν στάση ζωής και όχι μόνο απέναντι σε αυτήν την αρρώστια. Θυμάμαι οτι την πρώτη φορά, Χριστούγεννα ήταν, που βρεθήκαμε στο τραπέζι, δεν έβγαλα κρασί και όταν εκείνος με κοίταξε με απορία του είπα: "Τώρα που ξέρεις και δέχτηκες οτι είσαι αλκοολικός, ξέρεις πως δεν θα το ξαναβάλεις στο στόμα σου! Κι εμείς μαζί σου!"έγιναν πολλά, αλλά εμείς σταθήκαμε τυχεροί, το είπαμε αυτό! Εύχομαι το ίδιο και για χιλιάδες άλλους.

Maria Tzirita είπε...

Αχτιδούλα μου (φιλενάδα - μαμά!), οι συνταγές σου, όπως κι ό,τι άλλο γράφεις, είναι βολικά χρήσιμες!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Είμαι θυμωμένος σήμερα από το γεγονός ότι ένας υπουργός προσπάθησε να κλείσει ένα κέντρο απεξάρτησης. Πέρνα αν θες από το blog να μάθεις τα νέα.

Ανώνυμος είπε...

Ο αλκοολισμός δεν διαφέρει από άλλα «πάθη» του ανθρώπου. Είναι το ίδιο δύσκολο να κόψεις το ποτό όσο δύσκολο είναι να κόψεις το τσιγάρο, την ηρωΐνη, το πολύ φαγητό. Ρωτήστε έναν καπνιστή ή έναν παχύσαρκο.
Υπάρχει ψυχολογική εξάρτηση. Αυτή είναι που εμποδίζει τον φίλο που το έκοψε τρεις φορές να σταθεί στα πόδια του. Λείπει «κάτι», ένας παράγοντας που θα επιτρέψει στον άνθρωπο που «το κόβει» να αντισταθεί στην επίθεση και στην ψυχολογική πίεση του ελαττώματος που θέλει να επανέλθει.
Από την μία τα πράγματα είναι απλά, από την άλλη πολύ δύσκολα. Χρειάζονται πληροφορίες που συνήθως ούτε οι γιατροί δεν μπορούν να δώσουν. Εξάλλου βλέπετε πόσοι από αυτούς καπνίζουν ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΟΥΝ. Παρ’ όλα αυτά συμβουλεύουν τους άλλους να το κάνουν.