ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΡΟΥΠΑΛΙΩΤΗ - ετών 13...

...και δεν τα έχει κλείσει ακόμη...


Την ανακάλυψα τυχαία στο φόρουμ των εκδόσεων Ψυχογιός και πήρα την άδειά της να αναδημοσιεύσω κάποια από τα κείμενά της.

Ο λόγος της θα σας ξαφνιάσει, ίσως και να σας σοκάρει. Το βέβαιο είναι ότι οι περισσότεροι θα θυμηθείτε, διαβάζοντάς την, την ανήσυχη εφηβεία σας. Την οργισμένη νιότη σας.

Και θα την αγαπήσετε. Και την δεκατριάχρονη Σταματίνα και το ξεχασμένο παιδί που κρύβεται μέσα της. Και μέσα σας...


Το μεγαλείο της απαισιοδοξίας - ξεκινώντας ένα ημερολόγιο...

Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω ένα ημερολόγιο, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Σ’ αυτό το ημερολόγιο θα καταθέτω όλες μου τις σκέψεις, από τις πιο απλές καθημερινές αερολογίες ως τα πιο περίπλοκα συμπεράσματα που θα μπορούσε ποτέ να βγάλει άνθρωπος. Βλέπετε δεν αποτελώ δείγμα συνηθισμένου ανθρώπου. Αντιθέτως, καθημερινή μου ασχολία (και πολύ αγαπημένη μου επίσης) είναι να αποδεικνύω στον εαυτό μου το ακριβώς αντίθετο.
Για παράδειγμα, ποιος φυσιολογικός άνθρωπος, πλασμένος στα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας θα ξεκινούσε ένα ημερολόγιο μιλώντας σε κοινό? Κανείς.
Ας συστηθώ όμως. Είμαι... κάποιος άνθρωπος. Διστάζω να αποκαλύψω την ταυτότητά μου, διότι μπορεί να με γνωρίζετε. Αν δεν πω το όνομά μου μπορείτε κάλλιστα να υποθέσετε ότι είμαι μέχρι και ο σκύλος του γείτονά σας, αλλά αν σας πω πως με λένε, αυτομάτως θα γνωρίζετε ποιος ή ποια είμαι.... και πιθανόν να με γνωρίζετε και να με θυμηθείτε, ή να μην με γνωρίζετε και να ψάξετε να με μάθετε. Περιττό θα το έλεγα, μιας που μέσα σ’ αυτές τις γραμμές είστε σε θέση να μάθετε όλη την αλήθεια για μένα, χωρίς κόπο (πέραν του διαβάσματος).
Ας συνεχίσουμε λοιπόν χωρίς το όνομά μου. Θα σας πω μόνο το ότι ζω στην Αθήνα, στην Ελλάδα και πως φιλοδοξώ να παραμείνω εδώ ως το τέλος του ανιαρού μου ημερολογίου. Δηλαδή, για όσο ζω. Όχι για πάντα.
Δεν θέλω να μείνω στην Ελλάδα για πάντα. Μόνο για όσο ζω. Όταν πεθάνω επιθυμώ να καώ και να σκορπιστεί στον άνεμο η στάχτη, να παρασυρθεί από τον αέρα και να γνωρίσω τον κόσμο μετά θάνατον. Ενδιαφέρουσα ιδέα για όσους φοβούνται μήπως τους πιάσει η επιθυμία να αυτοκτονήσουν, ή μήπως δολοφονηθούν ενώ βρίσκονται σε ταξίδι και εν τέλει δεν καταφέρουν να πεθάνουν στον τόπο τους.
Φλυαρώ ακατάσχετα, αλλά στο κάτω κάτω γι’ αυτό είμαι εδώ: Για να λέω σε κάτι αυτά που δεν μπορώ να πω σε κάποιον. Κανείς δεν μ’ ακούει εμένα. Οι συνομίληκοί μου με αποβάλλουν από τον κύκλο τους διότι δεν είμαι κοινωνικά αποδεκτό άτομο σύμφωνα με τα πρότυπά τους. Δηλαδή πολλές φορές πάω στο σχολείο χωρίς να έχω διαβάσει, αλλά όχι επειδή βαριέμαι. Απλώς επειδή έχω αφιερώσει όλο μου το χρόνο σε ταβανοθεραπεία, ανάλυση γεγονότων, περισυλλογή και αποτύπωση συμπερασμάτων σε χαρτιά (τα οποία πολλές φορές καταλήγουν σε χωματερές). Είμαι παράσιτο στον κόσμο των παιδιών που θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και αγωνιστές αυτοκινήτων. Είμαι παράσιτο στον κόσμο των παιδιών που θέλουν να γίνουν μηχανικοί, επιστήμονες και μαθηματικοί. Είμαι παράσιτο στον κόσμο των παιδιών που θέλουν «να ασχοληθούν με το τραγούδι», «να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο», «να ασχοληθούν με την οδήγηση». Εμένα οι φιλοδοξίες μου περιορίζονται στο να γίνω μια μέρα συνταξιούχος, ασχέτως με το επάγγελμα που θα έχει προηγηθεί. Να μου πεις τώρα «και του δρόμου άμα θες μπορείς να γίνεις». Αλλά έλα που δεν μπορείς γιατί δεν σου κολλάνε ένσημα οι εργοδότες...
Εντάξει λοιπόν, εγώ θέλω να γίνω σεναριογράφος. Να βλέπω το όνομά μου γραμμένο στους τίτλους τέλους μιας ταινίας και να ακολουθούν σχόλια που να λένε «σεναριακά ήταν αξιοσημείωτο, αλλά η σκηνοθεσία δεν ήταν αντάξια του έργου και καταστράφηκε όλο το concept». Κάτι σαν τις συνηθισμένες αηδίες που συνηθίζουμε να λέμε για τις ταινίες που βγαίνουν. Εγώ και οι άλλοι του είδους μου.. Ναι, είμαστε κινηματογραφόφιλοι. Σινεφίλ, για να το πω στα ελληνικά...
Στα όνειρα πάντως είμαι αυθεντία. Δεν εννοώ ότι κάνω και για ονειροκρίτης του Καζαμία, αλλά στο να ονειρεύομαι (είτε με ανοιχτά είτε με κλειστά μάτια) είμαι on top of God’s list. Ονειρεύομαι το μέλλον, το παρόν, το παρελθόν και το διαφορετικό. Κοινοί και αφελείς ορισμοί, όπως η απογοήτευση και η πραγματικότητα δεν χωράνε μέσα στα υπέροχα και αψεγάδιαστα όνειρά μου. Ονειρεύομαι αυτά που δεν μπορώ να κατακτήσω και τα κατακτώ με τον τρόπο μου. Ονειρεύομαι αυτά που δεν μπορώ να κερδίσω και τα κερδίζω με τους δικούς μου όρους. Τι γίνεται όμως όταν τα έχω όλα και δεν έχω τίποτα; Τι γίνεται όταν δεν μου λείπει τίποτα για να κατακτήσω στα όνειρά μου, αλλά εξακολουθώ να έχω κενά; Χάνω την έμπνευσή μου, φυσικά. Προσπαθώ να αντλήσω θέματα για σκέψη και γράψιμο από το οτιδήποτε, αλλά όλα παραμένουν μισοτελειωμένες υποθέσεις. Κάτι μου λέει πως αυτό το ημερολόγιο θα εξελιχθεί σε μισοτελειωμένη υπόθεση...Και δεν το θέλω καθόλου, μα έτσι είμαι εγώ. Μισοτελειωμένος άνθρωπος, μη ολοκληρωμένος. Και είναι τόσο ενευριστικό για ένα μισό να του λείπει το άλλο του μισό... Πάντα αυτό το μισό ξεκινά κάτι και πάντα λείπει από εκεί το άλλο μισό του ανθρώπου για να το τελειώσει. Έχω αφήσει τόσα πράγματα στη μέση. Το μάζεμα του δωματίου μου, τη ζωγραφική, τη μουσική, το διάβασμα ενός σωρού βιβλία, τις αισιόδοξες εφ’όρου ζωής σκέψεις...Όλα αφέθηκαν στη μέση. Θα αφήσω στη μέση και αυτό το ημερολόγιο. Σύντομα και ανώδυνα. Και θα το ξεχάσω. Θα το ξανανοίξω όταν επιθυμήσω να αποβιώσω. Τότε θα γράψω ένα τελευταίο κείμενο, θα το τελειώσω και μαζί θα τελειώσει και η ζωή μου.

Εις το επανειδίν...