29 Φεβ 2008

ΑΓΓΕΛΙΝΑ Μ.

Επίσης ετών 13! Αυτά τα παιδιά δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν...
Χαίρομαι πολύ που ανακαλύπτω νέα ταλέντα, μικρούς λογοτέχνες που είναι σαφές πως κάποτε θα γίνουν μεγάλοι λογοτέχνες. Ίσως να είναι ήδη μεγάλοι δηλαδή, όσον αφορά στην αξία τους. Όπως είπα και στην Αγγελίνα, η ωριμότητα τελικά τείνει να διαφοροποιηθεί από την βιολογική ηλικία. Σας παραθέτω το e-mail που μου έστειλε η Αγγελίνα, μαζί με το κείμενό της κι αφήνω τα σχόλια σε σας..... Εγώ απλά την διαβεβαιώ πως είναι αρκετά καλό για να το δημοσιεύσω, ποτέ δε θα το έκανα αν δε μου άρεσε και τη γνώμη μου την έχει ακούσει ήδη...

Αγαπητή κ. Τζιρίτα
Ονομάζομαι Αγγελίνα Μ. και είμαι 13 χρονών. Βρήκα την ιστοσελίδα σας και είδα την πρόσκλησή σας, σε όλους όσους θέλουν να μοιραστούν κάτι, κείμενο ή ποίημα, μαζί σας. Δεν ξέρω αν αυτό απευθύνεται και σε παιδιά, αλλά παρόλα αυτά πήρα το θάρρος να σας γράψω. Σας στέλνω την τελευταία σελίδα από το ημερολόγιο μου. Δεν νομίζω πως είναι αρκετά καλή για να την δημοσιεύσετε και δεν σας ζητάω να το κάνετε αν δεν σας αρέσει, απλά θέλω πολύ ν' ακούσω τη γνώμη σας.



"Η δόξα και τα μεγαλεία μας διαφθείρουν". Αυτό ήταν γραμμένο δίπλα στην πόρτα της πολυκατοικίας μου. Κάποιος το είχε γράψει στον τοίχο εκείνης της μικρής και άχαρης πολυκατοικίας και είχε μείνει εκεί, γραμμένο με γράμματα άνισα και ανορθόγραφα.
Μόλις μετακομίσαμε η μητέρα μου αναρωτήθηκε αν άραγε μπορεί να σβηστεί. Ο πατέρας μου δήλωσε πως δυστυχώς υπάρχουν τέτοιοι βάρβαροι αλήτες και η μικρή μου αδερφούλα είπε πως αυτός που το 'γραψε ίσως να κρύωνε, γι αυτό έτρεμε το χέρι του. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε τη σημασία του, εκτός από εμένα. Και εκείνο το βράδυ, στριμωγμένη ανάμεσα στις κούτες με τα λιγοστά μας υπάρχοντα, σκεφτόμουν όλα τα όνειρα μου που έμειναν ανεκπλήρωτα και όλα αυτά που ήθελα να εκπληρωθούν. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να προσπαθώ να βρω την ομορφιά σ' αυτά που έχω. Και πίστευα πως θα το κάνουν κι άλλοι. Ήμουν τόσο μικρή, μόλις 10 χρονών...
Κάθε φορά που γυρνούσα από το σπίτι μου έβλεπα την ίδια φράση. Αυτή είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου, και με βοήθησε να αντιμετωπίσω τον αληθινό κόσμο με τα μάτια ανοιχτά. Με βοήθησε να δω την αλήθεια για όλα αυτά που ονειρευόμουν. Με προσγείωσε απότομα και πρόωρα στην πραγματικότητα. Και ξαφνικά οι άλλοι γύρω μου έμοιαζαν τόσο ξένοι και άπληστοι... Κανένας δεν χαιρόταν μ' αυτά που έχει παρά ζητούσε περισσότερα και περισσότερα.
Τότε συνήθιζα να παρομοιάζω τον κόσμο με μια μεγάλη γυάλα. Μια μεγάλη γυάλα, σαν αυτή που βάζουμε τα χρυσόψαρα. Αυτοί που ήταν από πάνω δεν ήταν μέρος της, απλά ήταν οι «από πάνω». Αυτοί μας τάιζαν και γέμιζαν τη γυάλα μας με πράγματα. Αυτοί ήξεραν και έπρεπε να τους ακούμε. Και έτσι γινόταν. Όσο οι γυάλα μας γέμιζε από πράγματα τόσο πιο πολλά μας έδιναν... Και τελικά είχαμε τα πάντα, αλλά τίποτα. Μα τότε πίστευα πως δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Έκανα λάθος.
Τώρα, είμαι 3 χρόνια μεγαλύτερη και παρομοιάζω τον κόσμο με ένα σταυροδρόμι. Εκεί ο δρόμος της ζωής χωρίζεται σε μικρά δρομάκια και απάτητα μονοπάτια, και ο καθένας μας διαλέγει ποιο θα περπατήσει. Πολλοί διαλέγουν τα γυαλιστερά και τα πλούσια... κάποιοι λίγοι όμως βλέπουν την ομορφιά των χωμάτινων και γεμάτων με πέτρες μονοπατιών. Και αυτοί είναι που ζουν αληθινά...
Τώρα έχω φύγει από την μικρή πολυκατοικία. Οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε σε μια μικρή μονοκατοικία κοντά στην Βέργα της Καλαμάτας. Και τώρα πια είμαι σίγουρη πως πάντα έχουμε επιλογή.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι υπάρχουν πολλά ταλέντα και χαίρομε που η τεχνολογία μας δίνη την δυνατότητα να βγαίνουν στην επιφάνια.
Μπράβο Αγγελίνα!

Keep writing…….

Ανώνυμος είπε...

Η ωριμότητα κάποιων παιδιών είναι απίστευτη! Θαρρείς πως τα λόγια βγαίνουν από στόμα φιλόσοφου, που μελέτησε τη ζωή επί πολλά χρόνια!!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο το κείμενο της μικρής Αγγελίνας και πολύ...σοφό! Σίγουρα πρόκειται για μεγάλο ταλέντο αλλά και για ένα πολύ ώριμο και ηθικό χαρακτήρα. Μπράβο της!

Smaragdenia είπε...

Μπράβο Αγγελίνα πάντα να βαδίζεις με τις ίδιες αρχές! Καλή συνέχεια...