7 Απρ 2008

Καλή αντάμωση...



Έγειρε το κεφάλι της πίσω στο κάθισμα κι έκλεισε τα μάτια. Ένιωσε την επιτάχυνση του αεροπλάνου να της κόβει την ανάσα κι έπειτα εκείνο το γνωστό "ανέβασμα" του στομαχιού που σηματοδοτούσε την απογείωση. Μαζί απογειώθηκε και η χαρά της.
Χαμογέλασε. Ένιωσε την ανάγκη να γυρίσει στην κυρία που καθόταν στο ακριβώς διπλανό της κάθισμα και να της πει πως σε μιάμιση περίπου ώρα θα βρισκόταν στην αγκαλιά του, αλλά συγκρατήθηκε. Αντί αυτού, έκλεισε ξανά τα μάτια κι έφερε την εικόνα του μπροστά της.
Τα μάτια του, το χαμόγελό του, το κελαριστό γέλιο του. Άκουσε στ'αυτιά της τη φωνή του, την τραγουδιστή του προφορά...Πουρέκκα μου...
Μα ήταν στ'αλήθεια τόσο όμορφος, όσο τον έβλεπαν τα ερωτευμένα της μάτια; Πάλι θέλησε ν'απευθύνει την ερώτηση στην κυρία δίπλα, αλλά σκέφτηκε πως, πρώτον εκείνη δεν τον γνώριζε και δεύτερον, ακόμα κι αν της έδειχνε τη φωτογραφία του, η κυρία από ευγένεια θα παραδεχόταν πως ναι, ήταν τόσο όμορφος. Άρα, η κίνηση αυτή δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα, δε θα της έλυνε την απορία. Αλλά και γιατί θα έπρεπε να λυθεί η απορία αυτή; Της έφτανε που για κείνην ο αγαπημένος της ήταν σαφέστατα κι αδιαπραγμάτευτα ο ομορφότερος, γοητευτικότερος και καλύτερος άντρας του κόσμου! Τελεία και παύλα!
Έπαψε ν'αγωνιά με το ερώτημα αυτό και χαλάρωσε για ν'απολαύσει την μαγική πτήση. Γιατί μαγική ήταν η πτήση αυτή, εφόσον επί μιάμιση ώρα θα φανταζόταν τις στιγμές που θ'ακολουθούσαν, από τη συνάντησή τους στο αεροδρόμιο και μετά. Το είχε ζήσει αρκετές φορές μέχρι τότε, αλλά η μαγεία δεν είχε χαθεί ούτε στο ελάχιστο.
Πάντα το ίδιο καρδιοχτύπι, η ίδια λαχτάρα, τα ίδια φτερά στα πόδια από τη στιγμή που πατούσε στο έδαφος, μέχρι τη στιγμή που εκείνος την σήκωνε από αυτό, στριφογυρίζοντάς την στην αγκαλιά του. Τα πιο βασανιστικά αλλά και τα πιο ευτυχισμένα μέτρα που είχε διανύσει ποτέ στη ζωή της.
Η αυτόματη πόρτα ν'ανοίγει και να τον βλέπει εκεί, μ'εκείνο το θεϊκό χαμόγελο να την περιμένει. Κι έπειτα εκείνη να τρέχει απ'τη μια κι εκείνος να τρέχει απ'την άλλη, δεδομένου ότι τους χώριζε ένα κακιασμένο κάγκελο, μέχρι την έξοδο απ'το αεροδρόμιο. Και τη στιγμή της αγκαλιάς, τότε που οι τσάντες αφήνονταν να πέσουν αδιάφορα στο έδαφος και τα χείλια διψασμένα ενώνονταν σ'ένα παθιασμένο φιλί, τότε πυροτεχνήματα να σκίζουν και να φωτίζουν τον ουρανό και μια γλυκιά μελωδία να απλώνεται σε όλη τη γη... Αλλά αυτό το τελευταίο μπορεί να ήταν και της φαντασίας της, δεν ήταν σίγουρη.
Ανοίγει την τσάντα της και βγάζει το καθρεφτάκι να τσεκάρει την εμφάνισή της. Θα του αρέσουν τα μαλλιά της χτενισμένα έτσι; Την κολακεύουν τα ρούχα που διάλεξε να φορέσει για το ταξίδι; Κάθε φορά το ίδιο άγχος. Κι ας την διαβεβαίωνε εκείνος πως, όπως κι αν ήταν, ό,τι κι αν φορούσε, μακιγιαρισμένη ή όχι, την λάτρευε το ίδιο.
Η απότομη ανατάραξη την έβγαλε βίαια από το ονειροπόλημά της. Η φωτεινή επιγραφή δέστε τις ζώνες σας άναψε στο ταμπλό πάνω απ'τα καθίσματα. Οι επιβάτες θορυβήθηκαν, η διπλανή κυρία άρχισε να σταυροκοπιέται και να μουρμουρίζει "βοήθα Παναγία μου!", σφίγγοντας με δύναμη τα χέρια της μεταξύ τους.
Εκείνη έβαλε το καθρεφτάκι πίσω στη θέση του και προσπάθησε να μην χάσει την ψυχραιμία της. Τα είχαν αυτά τα αεροπλάνα, δεν ήταν και για πανικό! Σκέφτηκε πως θα ήταν πολύ κρίμα, πολύ άδικο να χανόταν έτσι ξαφνικά, ενώ εκείνος την περίμενε στην έξοδο του αεροδρομίου. Ασυναίσθητα σκέφτηκε τον πόνο που θα του ξέσκιζε την καρδιά κι επικαλέστηκε τον Θεό να την προστατεύσει και να μην αφήσει τίποτα κακό να συμβεί. Τίποτα και κανένας προσευχήθηκε να μην διαλύσει τ'όνειρό τους, να μην γκρεμίσει την ευτυχία τους. Δεν γινόταν να τον χάσει τώρα που τον βρήκε, μετά από τόσα χρόνια άσκοπης συναισθηματικής περιπλάνησης. Ήταν ο άντρας της ζωής της, το γραμμένο της, το άλλο της μισό.
Θες το θαύμα της πίστης, θες η δύναμη της αγάπης, θες οι δεήσεις της διπλανής.... πάντως το αεροπλάνο σταμάτησε τα σκαμπανεβάσματα κι η αναπνοή της ξαναβρήκε τον ρυθμό της. Ξανά έγειρε το κεφάλι, ξανά χαμογέλασε. Όλα θα πήγαιναν καλά. Θα τον έβλεπε, θα τον άγγιζε, θα τον μύριζε, θα τον άκουγε. Σε λίγο...
Θυμήθηκε το τελευταίο μήνυμα που της έστειλε στο κινητό της, λίγο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο: "Έρχεσαι αγάπη μου! Επιτέλους έρχεσαι! Είμαι πολύ τυχερός τελικά! Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση ψυχή μου!"
Σταμάτησε μια αεροσυνοδό που περνούσε δίπλα της εκείνη τη στιγμή και της ζήτησε ένα φύλλο χαρτί κι ένα στυλό. Η κοπέλα πρόθυμα τα έφερε αμέσως κι εκείνη τότε άφησε το μελάνι να κυλήσει πάνω στο χαρτί, γράφοντας:

Η καρδιά μου είναι ανοιχτή, ζεσταίνει το μυαλό και το κορμί μου.
Η σκέψη μου σε μια και μόνο διαδρομή, σ'αυτή που θα σε φέρει στη ζωή μου.
Χρώμα, αρώματα και φως όπου κοιτάξω αντικρύζω,

αυτόν τον κόσμο τον γλυκό πρώτη φορά μου τον γνωρίζω.
Και μια χαρά τόσο τρελή με συνοδεύει όπου κι αν πάω.
Θαρρείς πως είσαι εσύ ο τυχερός; Εγώ είμαι η τυχερή που σ'αγαπάω!...


Καλή αντάμωση μάτια μου...

31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό εννοώ όταν σου λέω ότι δεν είσαι «δήθεν».

Το ότι χαίρεσαι να μοιράζεσαι με όλους εμάς και άλλους χίλιους τις προσωπικές σου χαρές. Αυτό είναι πολύ γλυκό και συνάμα τρυφερό. Φαντάζομαι τον καλό σου να καμαρώνει κι αυτός και παράλληλα να κλείνει τα μάτια και να αναπολεί τις στιγμές σας.

Να είσαι καλά και να έχεις το κουράγιο και τη δυνατότητα να κάνεις αυτά τα ταξίδια πιο συχνά. Και να φροντίζετε να κρατάτε τον έρωτά σας ζωντανό.

Καλή εβδομάδα....

Maria Tzirita είπε...

Σ'ευχαριστώ καλή μου Κλημεντίνη! Δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω τη χαρά μου και να μην καμαρώσω για τον έρωτα που χτύπησε την πόρτα μου τόσο αναπάντεχα! Μου το χρώσταγε η ζωή εξάλλου, έχω περάσει ουκ ολίγα... Η ουσία είναι πως περνάω τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου μ'αυτόν τον άνθρωπο, του χρωστάω πολλά και σίγουρα αυτή η ανάρτηση - αφιέρωση ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω γι αυτόν!

iLiAs είπε...

..Καλο ταξίδι να εχεις Μαρία και να περάσετε μοναδικές, τέλειες στιγμές :)

Καλή βδομάδα :)

Δηιάνειρα είπε...

ξέρεις τι μου έφερες στο μυαλό;Με έκανες να σκεφτώ οτο
Σ' αγαπώ δεν σημαίνει: θέλω να μ' αγαπάς.
Σημαίνει: θέλω να κάνω τον κόσμο σου ίδιο με τον παράδεισο για να δεις τι όμορφο θέαμα βλέπουν τα μάτια μου όταν σ' αντικρύζουν...

;)

Σπύρος είπε...

Γεία σου Μαριά!
Για ακόμη μια φορά μέσω του γραπτού σου λόγου, μας έκανες κι'εμάς να 'ταξιδέψουμε' ή μάλλον ακόμα καλύτερα να 'αποδράσουμε' για λίγο απο την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας!!
Όντως είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα καθώς περιμένεις να φτάσεις στον προορισμό σου και να ανταμώσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο!

Σου εύχομαι αυτή η πληρότητα που νιώθεις και οι ευτυχισμένες στιγμές που αισθάνεσαι να 'κρατησουν' για πάντα στη ζωή σου!!
Να είσαι καλά!!

Ανώνυμος είπε...

Ε λοιπόν είναι φοβερό αυτό με το γράψιμό σου Μαρία. Το παρατήρησα και στο βιβλίο, το είδα στις "ψαροιστορίες" σου, το βλέπω τώρα κι εδώ. Τι εννοώ: γράφεις τόσο απλά που όλοι ταυτιζόμαστε μαζί σου! Μιλάς για τον έρωτα και χωρίς ιδιαίτερες εκφράσεις, με τόσο απλό τρόπο μας το περνάς βρε παιδί μου! Πώς τα φέρνεις από δω, τα φέρνεις από κει, στο τέλος πάντα συγκίνηση! Κι αυτό το ποιηματάκι στο τέλος, πάρα πολύ καλό, δικό σου φαντάζομαι, έτσι;

Maria Tzirita είπε...

Ηλία σ'ευχαριστώ, καλή βδομάδα και σε σένα! Δυστυχώς το επόμενο ταξίδι αργεί, αλλά η αναμονή του μας κρατάει ζωντανούς! Ανέβασε και κανένα ποίημα εσύ, πολύ τεμπελιάζεις! Όχι τίποτε άλλο, αλλά τώρα που άρχισα με τα ποιήματα, θα σου πάρω τη δόξα!

Maria Tzirita είπε...

Δηιάνειρα, σε καμιά περίπτωση σ'αγαπώ δε σημαίνει θέλω να μ'αγαπάς. Έλα όμως που οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν μόνο τον εαυτό τους μέσα από κάποιον άλλον και νομίζουν πως αυτό είναι η αγάπη... Δεν εξαιρούμαι, κι εγώ έτσι πίστευα, μέχρι που γνώρισα τον Γιάννο μου. Τώρα έχουν αλλάξει όλα, πίστεψέ με!

Maria Tzirita είπε...

Σπύρο, χαίρομαι που απέκτησα συνταξιδιώτες! Είναι όμορφο να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ευαισθησίες. Είπα να προσθέσω και μια νότα ρομαντισμού στο ιστολόγιο και με συγκινεί πραγματικά που χαίρει τέτοιας ανταπόκρισης! Όλα χρειάζονται βλέπεις στη ζωή - και οι προβληματισμοί κι οι σοβαρές συζητήσεις και το γέλιο κι ο ρομαντισμός... Αυτό δεν είναι η ζωή άλλωστε;

Maria Tzirita είπε...

Αντωνία, σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Γράφω απλά γιατί έτσι είμαι. Κι όταν γράφω είμαι ο εαυτός μου. Το ποίημα δικό μου βέβαια, τι φαντάστηκες; Φαίνεται το ερασιτεχνικό του θέματος!
Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να έρχεσαι στην παρέα μας!

Αννα είπε...

Καλησπέρα!!!
Μπαινω εδω και καιρό σε μπλογκ σας..Σας γνωρισα μεσω της Λένας και της Μαρίας απο την Τρίπολη..
Το βιβλίο δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω ακομα γιατί ειμαι στο τρέξιμο με το σχολειο...
Να φτιαξουμε τα καλαθάκια μας, τα λαμπαδάκια μας κ.α να κανουμε προβες για θεατρικο μας..
Σε 2 βδομαδουλες που θα χαλαρωσουμε θα το διαβασω...
Απο τα λιγα που εχω διαβασει με βλεπω να βαζω τα κλάματα...
Να ειστε καλά...
Πολλά φιλιά

Αννα-Ιεραπετρα...

Αννα είπε...

Καλησπέρα,
Δε ξερω αν λάβεις σχολιο μου δυο φορες...Σου εγραψα 2 λεπτα πριν και δε μπορω να το δω...
Γραφω και παλι λοιπον...
Μπαινω εδω και καιρό σε μπλογκ αλλα δεν ετυχε να σχολιασω..Μιλώντας με Μαρια απο Τριπολη για βιβλιο σου, ειπα να περασω μια βολτα και να πω μια καλησπερα...
Το βιβλιο δεν καταφερα να το διαβασω ακομα γιατι ειμαι στο τρεξιμο με τα μωρα μου (20 ειναι ,ζωη να εχουνε)
Παντα πριν τις διακοπες εχουμε τρεξιμο...Εχουμε να κανουμε λαμπαδακια, καλαθακια , σταυρους απο καννελα και αλλα πολλα...
Θα το διαβασω μεσα σε γιορτες..

Α βλεπω καπου δεξιά κατι για ενυδρείο...Πηγαμε πριν 2 εβδομαδες εκδρομουλα με παιδια...
Φιλακια, θα σε επισκεπτομαι!!!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Αννούλα, καλώς μας ήρθες! Δημοσίευσα 2 φορές το σχόλιό σου, επειδή είχες και καινούργια στοιχεία να προσθέσεις! Να υποθέσω ότι είσαι δασκάλα; Από ενυδρεία εγώ άλλο τίποτα! Διάβασε και τις ψαροιστορίες μου, είναι όμορφες και διδακτικές ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά! Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη, να σε βλέπουμε!

Ra Ma είπε...

Μα δεν μπορείς να κρατήσεις μυστικό εσύ!!! Μου θυμίζεις ...Τζένη Βάνου το θα βγω να το φωνάξω να το πω κλπ!
Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να εκφράζεις αυτό που νοιώθεις.
Μείνε έτσι!

Καλό βράδυ!!!!

Maria Tzirita είπε...

Τα δικά μου μυστικά δε μπορώ να κρατήσω πειρατή, τα δικά σας μπορώ μια χαρά! Για μένα είναι πολύ δύσκολο ξέρεις να ΜΗΝ εκφράζω αυτά που νιώθω, το αντίθετο μου βγαίνει εύκολα. Όχι ότι δεν το έχω πληρώσει στο παρελθόν, αλλά δε μπορώ ν'αλλάξω, καλώς ή κακώς, έτσι θα με υποστείτε!
Καλημέρα σε όλους!

Σπύρος είπε...

Έτσι είναι Μαρία! Όλα χρειάζονται στη ζωή! Και η χαρά και ο ρομαντισμός, ο προβληματισμός ακόμα και..η λύπη! Πόσο μονότονη θα ήταν η ζωή μας χωρίς όλα αυτά ή με ορισμένα μόνο απο αυτά? Όλες αυτές οι εκφάνσεις συναισθημάτων μας κάνουν να βελτιωνόματε, να ωριμάζουμε, να μαθαίνουμε απο τις επιλογές αλλά και τα λάθη μας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε.. 'καλύτεροι' άνθρωποι!!

Να έχεις μια υπέροχη μέρα!

Yiannos Savva είπε...

Για σας και από εμένα.
Ίσως είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στην γη για να κάνω κριτική για το Παιδί της αγάπης , καθώς και για όλα τα άλλα που έχει γράψει η Μαρία.
Χαίρομαι που διαβάζω τις δικές σας κριτικές και μπορώ να πω ότι καλύπτομαι.
Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που έχω διαβάσει και το επόμενο βιβλίο της.
Τα όσα έχω περάσει μέχρι τώρα στην ζωή μου, μου δίδαξαν ότι
Ο άνθρωπος σου υπάρχει, ψάξε λίγο και κάπου, κάποτε, θα τον βρεις!
Εγώ τον βρήκα!

Και κάτι Κυπριακό από εμένα

Εφκαριστώσε που καρκιάς
Πούρτες μες την ζωήν μου
Τζιε εδωκες μου την χαράν
Τζιέγηνες η ψυσιή μου


Κρούζει η καρκιά μου ρα πελλή
Κρούζει τζαι το βλαντζή μου
Λείπη μου η ανγκάλη σου
Τζαι θέλω σε μαζί μου

Θέλω τες λύπες τζαι χαρές
Μιτά σου να τες ζήσω
Τζάμμαν ενάρτη ώρα μου
Μαζίν σου να ξεψυσιήσω


Τζιε εσείς που το θκιαβάζεται
Να ξέρετε έναν πράμαν
Ποττέ μεν απελπίζεται
Εννάρτη τζί σειρά σας

Νάσιετε νάκκον πομονήν
Τζιε χρόνια τζιάν περάσουν
Εννάρτη τζιέ η ώρα σας
Να φέξει η καρκιά σας

clementine είπε...

Παιδιά, τί να λέμε τώρα !!!
Τα λόγια είναι περιττά......... Μόνο συναισθήματα μπορούν να μας πλημμυρίσουν όλα τούτα εδώ.
Να χαρείτε όλα αυτά που σας χρωστάει η ζώή.
φιλιά

Δηιάνειρα είπε...

Γιάννη ακόμα να καταλάβεις τι "διάβολος" είμαι; Τώρα λοιπόν,θέλω μετάφραση απο Κυπριακά σε ελληνικά,γαλλικά,αγγλικά ιταλικά..ο,τι σε βολεύει βρε αδερφέ,γιατί αλλιώς θα γκρινιάζω μέχρι να μου εξηγήσει κάποιος όλα αυτά τα παράξενα ζωάκια που έφερες παρέα σου :P

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Πολύ σας χαίρομαι βρε παιδιά!!!Μπράβο μπράβο πάντα ευτυχισμένοι!!!
(ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ άσε παιδί μου τον άνθρωπο ήσυχο!!!)

Ανώνυμος είπε...

γλυκιά μου Μαρία
πάντα έτσι ερωτευμένοι να είστε...θείο δώρο να βλέπεις όλου του κόσμου τις χαρές μες τα μάτια κάποιου άλλου...γρήγορα πάλι να βρεθείτε μαζί...φιλάκια :)

Smaragdenia είπε...

Παιδιά να'στε πάντα ευτυχισμένοι, εύχομαι τα καλύτερα!!

Maria Tzirita είπε...

Τι να πω τώρα βρε παιδιά, με συγκινείτε πραγματικά! Ξέρετε, άλλο πράγμα είναι να παίρνεις συγχαρητήρια για το βιβλίο σου κι άλλο να βλέπεις ανθρώπους, ξένους μέχρι χθες, να χαίρονται με τη χαρά σου και να σου εύχονται μέσα από την καρδιά τους προσωπική ευτυχία. Είναι η ανθρώπινη πλευρά της επικοινωνίας αυτή κι είμαι τόσο χαρούμενη που αυτή η ανάρτηση έγινε η αφορμή για να το ζήσω κι αυτό. Χίλια ευχαριστώ! Η θετική σας ενέργεια είναι ό,τι χρειάζεται!
Ο Γιάννος θα επανέλθει με τη μετάφραση - υπομονή!

Σπύρος είπε...

Γειά σου Μαρία!
Γειά σου Γιάννο! Ίντα που κάμνεις? (Ελπίζω να το λέω σωστά!!)

Και οι δυό σας έχετε έναν μοναδικό τρόπο να εξωτερικεύετε τα αισθήματά σας!!
Σας εύχομαι απο καρδιάς ό,τι καλύτερο! Να μείνετε πάντα έτσι! Είσαστε πολυ τυχεροί που ο ένας έχει βρεί τον άλλο!


Υ.Γ. Γιάννο πραγματικά σε 'ζηλεύω' που έχεις διαβάσει το επόμενο βιβλίο της Μαρίας!!!

Yiannos Savva είπε...

Να και η μετάφραση.

Se eyxaristo en bathi kardias
Pou irthes stin zoi mou
Kai moue doses xara
Kai egines I psixi mou

Kei I kardia mou bre trellh
Kene kai ta sothika mou
Mou lipi I ankalia sou
Kai se thelo konta mou

Thelo tis lipes kai xares mou
Mazi sou na tis ziso
Kai otan erthi I ora mou
Mazi sou na ksepsixiso

Kai esis pou to diabazete
Na kserete ena prama
Pote min apelpizeste
Tha erthi kai I sira sas

Na exete ligi ipomoni
Osa xronia kian perasoun
Tha erthi kai I ora I dikia sas
Na fotisi I kardia sas.

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια…

Γιάννος

Yiannos Savva είπε...

Για σου κουμπάρε Σπύρο.
Λαλείς τα πολλά καλά!

Μην σου πω τώρα για το τρίτο βιβλίο και σε στείλω…….

Σπύρος είπε...

Γειά και σε σένα κουμπάρε Γιάννο!
Ευχαριστώ πολλά..για τα καλά σου λόγια!
Ελπίζω ενα τα πούμε σύντομα!


(Στο πανεπιστήμιο έκανα αρκετούς φίλους απο την όμορφη Κύπρο.
Έτσι έμαθα και λίγα κυπριακά.. Έχω δεί φωτογραφίες και πραγματικά ενθουσιάστηκα!Πανέμορφο μέρος!

Όσο για το τρίτο βιβλίο...ήδη με έστειλες!)

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Ένα έχω να πω στα δύο τρελόπαιδα! "Και εμείς αγαπήσαμε, δεν κάναμε έτσι!"
Και για τα σοβαρά, κάτι από τον αγαπημένο μου Χαλίλ ΓΚιμπράν:
" Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολουθησέ την, μ' όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί νσ σε πληγώσει....."

Smaragdenia είπε...

Γεια σου κουμπάρε Γιάννο! Να το πάρεις το κορίτσι κι εγώ στο γάμο σας θα κουβαλάω το νερό με το κόσκινο!
Σμαραγδή

Maria Tzirita είπε...

Σιγά σιγά Σμαραγδή, θα γίνει κι αυτό. Μόνο που πρέπει να έρθεις στην Κύπρο να κουβαλήσεις το νερό, έτσι;

Smaragdenia είπε...

Αν θα'ρθω λέει; Χορεύοντας!!