17 Απρ 2008

Κώστας Ουράνης

Σήμερα έχω μια ποιητική διάθεση... Θες ο μελαγχολικός καιρός, θες που πλησιάζει το Πάσχα, θες που ο καλός μου είναι μακριά και μου λείπει τόσο... Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τα αγαπημένα μου ποιήματα του Κώστα Ουράνη.
Διαχρονικός, ρομαντικός, μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μου. Ας κάνουμε αυτή την ανάρτηση λοιπόν μια ποιητική γωνιά και μαζί με την καλημέρα σας στείλτε μου, όποιος θέλει, κι ένα αγαπημένο σας ποίημα! Πάμε λοιπόν!

Νοσταλγίες
Μοιάζω στους γέρους ναυτικούς με τις ρυτιδωμένες και τις σφιγγώδεις τις μορφές, που είδα στην Ολλανδία,παράμερα στων λιμανιών τους φάρους καθισμένους,να βλέπουνε, αμίλητοι, να φεύγουνε τα πλοία.
Τα μάτια τους, που είχανε δει κυκλώνες και ναυάγια, λαχταριστά, νοσταλγικά τα παρακολουθούσαν, καθώς σηκώναν τις βαριές που τρίζαν άγκυρές τους και μπρος στους φάρους ήρεμα, πελώρια περνούσαν.
Σε λίγο στην απέραντη τη θάλασσα αλαργεύαν και χάνονταν αφήνοντας στην πορφυρή τη δύση έναν καπνό που αυλάκωνε τον ουρανό πριν σβήσει:
κι όμως οι γέροι ναυτικοί ακίνητοι στους φάρους, με τη μεγάλη πίπα τους σβησμένη πια στο στόμα, προς τα καράβια που 'φυγαν εκοίταζαν ακόμα...

Ερωτικά IV
Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:το φως στα μάτια μου που λάμπει δικό σου-και στο στέλνω πίσω!
Του μαγικού του κόσμου αν έχω ανοίξει διάπλατη τη θύρα,το μυστικό χρυσό κλειδί της από το χέρι σου το πήρα.
Κι αν απ' τα βάθη ενός ληθάργου βγήκα, σε σένα το χρωστάω, σ' εσένα τους χυμούς που νιώθω, τη νέα γλώσσα που μιλάω!

Η αγάπη
Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει, δίχως να νιώσεις από πού και πίσω σου ζυγώνοντας με βήματα σβησμένα
θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμ' εγώ;"απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, δε να 'ρθει. Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς, και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει-αλλιώς θα προσπεράσει...

38 σχόλια:

clementine είπε...

καλημέρα Μαράκι,
Σίγουρα σήμερα η μέρα το τραβάει.
Και δεν θέλω να σε μελαγχολήσω, αλλά θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Οδυσσέα Ελύτη.

..... Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς..........

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ :)

φιλακια και καλημέρες

Maria Tzirita είπε...

Ένα θα σου πω: δάκρυσα...

Σ'ευχαριστώ Κλημεντίνη!

Yiannos Savva είπε...

Πολύ ωραία τα ποιήματα που έχεις αναρτήσει.
Εγώ θα περιμένω να διαβάσω το ΔΙΚΟ σου.

Στέλνω σε όλους την αγάπη μου από την Κύπρο….

Maria Tzirita είπε...

Δικό μου θες, ε; Για σένα και μόνο λοιπόν...

Αχ αυτά τα χέρια σου...
που όταν μ'αγκαλιάζουν
από τη γη με παίρνουνε
και στ'αστρα μ'ανεβάζουν....
και τα όμορφα τα χείλη σου
που με γλυκοφιλούνε
λες κι όλα τους τα μυστικά
θέλουνε να μου πούνε!
Καρδούλα μου στ'ορκίζομαι
άλλον ποτέ κανένα
με πάθος δεν αγάπησα
όσο αγαπώ εσένα....
Κοιτάζω μεσ’ τα μάτια σου
και χάνομαι εκεί μέσα
και νιώθω πρώτη μου φορά
σα να’ μαι πριγκιπέσσα...
Ό,τι αγγίζεις τ'αγαπώ
συνάμα το ζηλεύω
να'μουνα το τσιγάρο σου
στα χέρια σου γυρεύω...

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι μου...

Θα σου αφιερώσω τους αγαπημένους μου στίχους που έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ερμήνευσε η αείμνηστη Τζένη Καρέζη

Σου φερα νερό στις χούφτες για να πιεις, να ξεδιψάσεις που ν' τ'χείλι σου πικρό.
Κι ως ξεδίψασε η καρδιά σου βιάστηκες να προσπεράσεις.
Τόση πίκρα, τόση δίψα, τόσος πόνος και ούτε ένα ευχαριστώ.

Σου φερα ψωμί και μέλι κι ένα καθαρό σεντόνι και τον χτύπο απ' την καρδιά.
Και δε μου 'δωσες το χέρι κι έχεις φύγει-χελιδόνι.
Τόση πίκρα, τόση δίψα, τόση αγάπη και μια θάλασσα ερημιά


Έλενα

clementine είπε...

Είδες τελικά που με τόση αγάπη, ακόμα και ο ουρανός άνοιξε λιγάκι και βγήκε ο ηλιάκος........

Yiannos Savva είπε...

Wow!!!!!!.

Τη να πω τώρα?
Ζωγράφισες !!!
Τι είσαι εσύ τελικά…..
Σε ευχαριστώ γλυκιά μου…..

Σπύρος είπε...

Καλημέρα σε όλους!!
Μαρία σου γράφω ενα αγαπημένο ποίημα, του Οδυσσέα Ελύτη.

(Το έχει ερμηνεύσει καταπληκτικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Όσοι δεν το έχετε ακούσει.. ακούστε το, θα σας αρέσει!)
Υ.Γ. Γειά σου κουμπάρε!


Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

iLiAs είπε...

..το φως της αντανακλώ και στέλνω πίσω..αυτό κρατάω!
Καλημέρα, μελαγχολική :)

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου σ'ευχαριστώ, τρυφερή ψυχή κι εσύ...Φιλιά στη ΦΛώρινα και τις στρατιωτίνες!

Κλημεντίνη, ναι πράγματι, φώτισε η μέρα!

Γιάννο μου, η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου μάτια μου...

Σπύρο καλημέρα, εκπληκτικός ο Ελύτης αλλά και η Ελευθερία!

Ηλία, το καλύτερο κράτησες! Καλημέρα και κράτα τη μελαγχολία - βοηθάει την έμπνευση!

Ανώνυμος είπε...

Κυρία Τζιρίτα,
δέχτηκα την πρόσκλησή σας κι ανακάλυψα πως και μέσα από το ιστολόγιό σας πραγματικά μεγαλουργείτε! Συγχαρητήρια και πάλι για το βιβλίο σας αλλά και για την τόσο καλή δουλειά που έχετε κάνει εδώ. Από τις ιστορίες σας ξεχώρισα τον Λευτέρη και τον Τίτο, που περνάει όμορφα και διαχρονικά μηνύματα.
Με εκτίμηση,
Γιώργος Ελευθερίου

mirca είπε...

Πανέμορφα ποιήματα!
ειδικά αυτό για την αγάπη...


να έχεις μία όμορφη μέρα!!

Maria Tzirita είπε...

Γιώργο καλώς ήρθες στην παρέα μας και σ'ευχαριστώ για τα από καρδιάς όμορφα λόγια! Παίρνω το θάρρος του ενικού, γιατί σε αυτό το ιστολόγιο το έχουμε αρχή πως "κάθε άλλο είναι δήθεν" και πάντως δεν είναι για μας! Ελπίζω να τα λέμε συχνά.

Καλή μου Μίρκα, σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη, την οποία ανταπέδωσα αμέσως στο πανέμορφο ιστολόγιό σου! Είσαι συγγραφέας σίγουρα και το λέω από όσα διάβασα εκεί μέσα. Όταν θα έχω περισσότερο χρόνο θα περιπλανηθώ και θα ταξιδέψω μαζί σου. Να'σαι καλά!

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

... εμένα που δεν μ'αρέσει η ποίηση γενικοτερα πειράζει??? (έχω κοκκινήσει ολόκληρη τώρα αλλά τέλος πάντων)!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλώς σε βρίσκω από την cookthebook.

Η μέρα είναι.. θα μας περάσει..
:-)
Για σένα δύο αγαπημένα μου του ...Μέλιου του Λουντέμη:

"ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ"

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας, πως είν' ο θάνατος.

Μην αργείς. Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ΄ τους δρομους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
΄Ολα ξέρουν τ' όνομά σου.
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είνα πιο γλυκό κι' απ' το νάρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάϊδισμα, σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γεμάτοι πλάνεμα οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς. Γατί ώσπου νάρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια κι' όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω, είναι σαν να πεθαίνω.
Γι' αυτό: Μην αργείς!
-------------------------

Ερωτικό κάλεσμα

Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε ΜΑΖΙ....

(http://aspastosblogspotcom.blogspot.com/2008/01/oihh.html)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Yiannos Savva είπε...

Γειά σου κουμπάρε Σπύρο.....

EKT είπε...

Πόσο ωραίο και πόσ παρήγορο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν ποίηση. Αγαπητή Μαρία, μιάς και μας έβαλες στο παιχνίδι, θα σου γράψω και εγώ δύ στίχους, του Τίτου Πατρίκιου,
Συλλαβές
Κι ό,τι απόμεινα απ΄το περασμά σου
σιγά-σγιά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς..
Μονάχα πια για τ΄όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπροστά στη θάλασσα,
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνα τα σύρματα κιή πέτρα, το χριεαστώ σα λέξη σωτηρίας,
κι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει

Και άλλο ένα ( δικό μου)

Ξεχασμένη
Ξεχασμένη περπάτησα κάποτε
της Ιστάρ το λαμπρό δρόμο στη Βαβυλώνα.
Ξεχασμένη γύρισα πάλι ζητώντας σε
στης μνήμης τα σκοτεινά μονοπάτια

Όπως βλέπεις η διάθεση μου είναι μάλλον απαισιόδοξη σήμερα.

EKT είπε...

Εκείνο που είναι ωραίο είναι να βλέπεις πόσος κόσμος ενδιαφέρεται ακόμη για την ποίηση. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι σπίτι και αν γράψω ποίημα κάποιου ποιητή που αγαπώ, φοβούμαι θα είναι λάθος. Για αυτό αρκέσου στους δικούς μου άτεχνους στίχους.
" Ξεχασμένη
Ξεχασμένη περπάτησα κάποτε της Ιστάρ
το λαμπρό δρόμο στη Βαβυλώνα,
ξεχασμένη γύρισα πάλι να με βρεις
στης μνήμης τα σκοτεινά μονοπάτια
της μνήμης."
ΕΚΤ Ελένη

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι εσένα θα σε κανονίσω από κοντά! Άκου δε σου αρέσει η ποίηση!...

Φύρδην Μίγδην, ευχαριστώ που πέρασες κι άφησες το τόσο όμορφο αποτύπωμά σου... Επιφυλάσσομαι!

Η αγαπημένη μας Ελένη Τσαμαδού, εκτός από εκπληκτική συγγραφέας είναι και μοναδική ποιήτρια! Η μέρα σήμερα το ζητούσε τελικά, επιβεβαιώνομαι! Ευχαριστούμε Ελένη που το μοιραστήκατε μαζί μας...

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Ωχ!απειλητικό μου ακούστηκε αυτό.έλα βρε Μαράκι μου.το μόνο ποίημα που μπορώ να διαβάσω είναι η Σονάτα του σεληνόφωτος.είμαι πολύ ..... Πεζή για να διαβάζω ποιήματα εγώ παιδί μου.βέβαια μην με αδικείσ τελείως.ξέρω και το φεγγαρακι μου Λαμπρό!!!!!!!!!!!! Μετράει;:ppp

κυρία Τσαμαδου ξεκίνησα σήμερα τον χορό των μυστικών και μπορώ να πω ότι μ'έχει απορροφήσει για τα καλά!πολλούς χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

αυτό για την αγαπη είναι τοοοοσο λατρεμενο...

"ζαχαρούλα.." είπε...

..καλημέρα καλή μου!!! εγώ δεν ξέρω να γράφω ποιήματα.. ξέρω όμως να διαβάζω και να συγκινούμαι.. αυτό καταφέρατε με όσα διάβασα!!!

να είστε όλοι καλά!!!!

Μαρία..φιλιά...



ΥΓ: αααα έχεις πρόσκληση!!!

Maria Tzirita είπε...

Cook μου, λατρεμένο δε λες τίποτα! Φράση που έχει γράψει ιστορία: αν είναι νά'ρθει θε να ρθεί...

Ζαχαρούλα η ποίηση πάντα συγκινεί, το ίδιο παθαίνω κι εγώ. Κι όσο για την πρόσκληση την αποδέχομαι ευχαρίστως και ετοιμάζω αντεπίθεση!....

Καλημέρα σε όλους!...

"ζαχαρούλα.." είπε...

δεν έμαθες στο σχολείο ότι δεν συγκρίνουν ανόμοια πράγματα Μαρία???? για ποια αντεπίθεση μιλάς... συγκρίνεσαι εσύ με εμένα????

Maria Tzirita είπε...

Κι όμως Χαρά μου... Διάβαζα τώρα το κείμενό σου και το βρήκα απίθανο κι ευρηματικότατο! Αμφιβάλλω αν θα καταφέρω να το βγάλω και το δικό μου τόσο καλό, ειλικρινά!

Ivy είπε...

Μαράκι, άφησα και εγώ ένα στοιχάκι αλλά δεν ξέρω αν έφτασε ποτέ γιατί το έχασα από μπροστά μου, και δεν πρόλαβα να το ξαναδιαβάσω.. Φιλιά.

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Ήβη μου! Το στιχάκι δεν έφτασε ποτέ, ξαναστείλτο!

Ra Ma είπε...

Μην νομίζεις, από χθες διάβασα τα ποιήματά σου ...αλλά και εγώ δεν τα πάω και τόσο καλά με την ποίηση.
Μου αρέσει ο Ουράνης και ιδιαίτερα να ακούω το "Θα Πεθάνω Ένα Πένθιμο Του Φθινοπώρου Δείλι.." σε μια διασκευή από τα Διάφανα Κρίνα!!! Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται πραγματικά μου αρέσει το τραγούδι!!!

<---
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στη κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα, μόνος,
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο π' ανεβάζει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου. Θα 'ρθει ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: -"Τον Ουράνη
μη τον είδε κανείς; Εχει μέρες που χάθηκε!..."
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: -"Μ' αυτός έχει πεθάνει".

Μια στιγμή θα κοιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να πουν: -"Τ' ειν' ο άνθρωπος!... Χτες ακόμα ζούσε!"
Και βουβά το παιγνίδι τους θ' αρχινίσουνε πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει
πως: "Προώρως απέθανεν ο Ουράνης στη ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ' εκδόσει
συλλογή με ποιήματα πολλά υποσχομένη".

Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες
όπου θα 'ν' όλοι οι φίλοι μου κι ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρρώντας πως τη ξέχασα γι' άλλη
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει.
--->

Και τώρα που ξαναδιαβάζω τους στοίχους το τραγουδάω ...από μέσα μου. Και δεν με μελαγχολεί!!!!
Κατά τα άλλα είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.

Καλημέρα με μεγάλα χαμόγελα.
(Το έχεις ακούσει το τραγούδι?)

Σπύρος είπε...

Καλημέρα στην όμορφη παρέα!!
Θέλω να σκέφτεστε όλοι θετικά!!

Maria Tzirita είπε...

Μας έστειλες Μαρκονάκο! Το ποίημα το ξέρω φυσικά, όλα του Ουράνη τα λατρεύω, αλλά δεν ήξερα ότι έχει γίνει τραγούδι! Ένα καταθλιπτικό ποίημα δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θα σου δημιουργήσει την ανάλογη διάθεση. Μπορεί κι ακριβώς το αντίθετο: τι καλά που είμαστε ζωντανοί και χαιρόμαστε τη ζωή!

Καλημέρα και σε σένα Σπύρο και πολλά φιλιά στη Θάλεια!

Maria Tzirita είπε...

Κι ας το πάω λίγο παρακάτω.... Προσέξτε τον τελευταίο στίχο!

Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΝΕΚΡΗ

Δεν πέθανες! Στην κάμαρα ακόμα τ' άρωμά σου
είναι απλωμένο ως τώρα δα να μ' άφησες, κι απάνω
στον καναπέ ατελείωτο μένει το κέντημά σου
και το κομμάτι που 'παιζες είναι ανοιχτό στο πιάνο.
Απάνω στο τραπέζι μου πάντα η δική σου εικόνα,
που πάντα με την ήρεμη ματιά της με κοιτάζει,
και δεν είναι ο άνεμος, μα είσαι εσύ, την πόρτα
που μισανοίγεις για να μπεις την ώρα που βραδυάζει.
Δεν πέθανες. Είσαι παντού και είσαι μέσα σ' όλα:
στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,
στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει η μέρα
και ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νοιώθω ξαπλωμένη...
Δεν πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:

τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μαράκι μου.

Αυτοί οι στίχοι είναι ότι πρέπει για την πονεμένη μου καρδιά....... που όσο περνάει ο καιρός γιατρεύεται..... αφιερωμένο.....



Άγγελε μου, αν κατέβεις προς την γη θέλω να ΄ρθεις να μιλήσουμε μαζί περιμένω να μου δώσεις συμβουλή πως να γιάνω μια καρδιά που αιμορραγεί
Άγγελε μου έχει αγιάτρευτη πληγή από θαύμα είναι ακόμα ζωντανή έχει τραύμα βαθύ, κι' η λεπίδα η κοφτερή δηλητήριο είχε και έρωτα πολύ

Άγγελε μου, μια χάρη σου ζητώ στο όνειρο μου, λύση στο αίνιγμα να βρω.
Την καρδιά μου γιάτρεψε την αν μπορείς με ένα δάκρυ από τα βάθη της ψυχής και αν την σώσεις θα σου τάξω προσευχή στο Θεό μου, να σου δώσει την ευχή για να γίνεις, των αγγέλων διοικητής και ένα θρόνο, στον παράδεισο να βρεις.

Άγγελε μου, μια χάρη σου ζητώ... Άγγελε μου Άγγελε μου



ΕΛΕΝΑ

"ζαχαρούλα.." είπε...

Μαρία... στον τελευταίο στίχο υπάρχουν όλα όσα θα μπορούσα εγώ να περιγράψω με ολόκληρο βιβλίο!!!

να είσαι καλά...

όλα τα ποιήματα που διάβασα είναι μοναδικά!!!!!!

Yiannos Savva είπε...

Μαράκι.
Το τραγούδι μας......

Maria Tzirita είπε...

Ναι καρδιά μου, το τραγούδι μας... Αχ βρε έλενα τι μας κάνεις τώρα!...

Σπύρος είπε...

Να τολμήσω να σας γράψω το ποίημα ενός Βρετανού ποιητή και συγγραφέα που μου αρέσει πολύ? Λέγεται Ιf (αν) και είναι του Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.

Μετάφραση:

Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.
Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…
Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…
Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…
Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…
Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις
όπως πρέπει τη ζωή σου θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος
κι όλη η γη θα 'ναι δική σου.


Υ.Γ. Η Θάλεια σου στέλνει την αγάπη της!Σήμερα κλείνουν για τις διακοπές του Πάσχα και έρχεται Χαλκιδική,οπότε θα προστεθεί και η ίδια στην παρέα μας.

iLiAs είπε...

..καλό σαββατοκύριακο στην παρέα :)

Maria Tzirita είπε...

Διαχρονικό το If, αξία στον χρόνο.... Μπράβο Σπύρο, ευχαριστούμε! Χαίρομαι που αυτή η ανάρτηση έγινε τελικά ένα ποιητικό ανθολόγιο και υπόσχομαι να το επαναλάβουμε...
Καλό Σαβ/κο στον Ηλία (τον ποιητή μας - επισκεφτείτε τον στο "Ανάμεσα στις σκέψεις" που είναι δίπλα στη λίστα με τους αγαπημένους) και σε όλους σας. Εγώ θα σας χαιρετήσω με μια νέα ανάρτηση, ένα μλογκοπαίχνιδο για ξεκούραστο σαβ/κο!