21 Απρ 2008

Α.Μ.Ε.Α. (Όπως λέμε Κ.Τ.Ε.Λ., Ο.Α.Ε.Δ., Ε.Υ.Δ.Α.Π. κλπ.....)

Ο Σπύρος Αθανασίου είναι ένας εικοσιτετράχρονος αναγνώστης μου. Επικοινώνησε μαζί μου μέσω του site του Ψυχογιού, γράφοντας κριτική για το βιβλίο μου. Εκτός από αναγνώστης μου όμως, είναι και πτυχιούχος της Γυμναστικής Ακαδημίας, με ειδικότητα στην «Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή» (Α.Μ.Ε.Α.) και στην «Άσκηση και Χρόνιες Παθήσεις».
Το πρώτο ερώτημα έρχεται αυθόρμητα: γιατί ένα νέο ταλαντούχο παιδί επέλεξε ν’ασχοληθεί με τα άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες, αντί να εργάζεται σε γυμναστήριο με καλογυμνασμένες κοπέλες, που είναι τόσο «της μόδας»;
Το γεγονός ότι απ’όλους τους ήρωες του βιβλίου ξεχώρισε τη Βασίλω, την «καθυστερημένη» μάνα του Στέλιου, μ’έκανε να καταλάβω το γιατί. Αυτός ο νέος έχει βαθύ και πραγματικό ενδιαφέρον για τη δουλειά του και την ασκεί ως λειτούργημα.
Μιλώντας μαζί του, πήρα ακόμα μια πληροφορία, που ομολογώ με συγκίνησε ιδιαίτερα. Η αδελφή του, η Θάλεια Αθανασίου, είναι δασκάλα ειδικής αγωγής (Ειδική Παιδαγωγός) κι εργάζεται στο δημοτικό σχολείο Σκουτάρεως στις Σέρρες, όπου υπάρχει τμήμα ένταξης για τα ιδιαίτερα αυτά παιδιά.
Αν ψάξει κανείς στο ίντερνετ μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες για τα άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες (θα συνεχίσω να τα αποκαλώ έτσι, αρνούμενη την ταμπέλα Α.Μ.Ε.Α.). Προβληματίστηκα πολύ για την ανάρτησή μου αυτή. Ήθελα να θέσω το θέμα, ήθελα τις γνώμες σας και τις απόψεις σας, δεν ήξερα όμως ακριβώς πώς να το κάνω. Θέλω ν’αποφύγω επιστημονικές ορολογίες και τετριμμένες τοποθετήσεις. Έτσι, αποφάσισα ν’αφήσω τα παιδιά να μιλήσουν, τον Σπύρο και τη Θάλεια. Τα παιδιά αυτά που είναι «μέσα» στα πράγματα κι όχι απέξω, όπως εγώ που κάθομαι στο γραφείο μου κι ό,τι γράφω είναι θεωρία και μόνο.
Θ’αναφέρω εδώ τον ορισμό των Α.Μ.Ε.Α. σύμφωνα με τους (Sherill et al 1896, Thomas J. et al 1988), για να ξέρουμε για τί μιλάμε:

Άτομο με ειδικές ανάγκες ή μειονεκτικό άτομο είναι αυτό που υποφέρει απο οποιαδήποτε συνεχιζόμενη ανικανότητα του σώματος, του πνεύματος ή της προσωπικότητας. Τα μειονεκτικά παιδιά υπάγονται σε 12 κατηγορίες:
Διαταραχές της ομιλίας
Δυσκολίες μάθησης
Ελαφρή ή μέση νοητική υστέρηση
Βαριά νοητική υστέρηση
Σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές
Διάφορα οργανικά νοσήματα
Σοβαρή απώλεια ακοής
Πολλαπλές μειονεξίες
Ορθοπαιδικές βλάβες
Κώφωση
Ελλιπής όραση
Τύφλωση

Νόμος 2817/2000:
Άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρούνται τα άτομα που έχουν σημαντική συσκολία μάθησης και προσαρμογής εξαιτίας σωματικών, διανοητικών, ψυχολογικών, συναισθηματικών και κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων.

Κι αφού λοιπόν τους «κατηγοριοποιήσαμε» (μου θυμίζει εντομολογία), μήπως θα πρέπει ν’ασχοληθούμε και με την ψυχή τους κάποια στιγμή; Δεν έχω διάθεση ν’αρχίσω να μιλώ για την κρατική αναλγησία κι αδιαφορία και μπλα, μπλα, μπλα…. ΕΜΕΙΣ είμαστε το κράτος, από ανθρώπους αποτελείται, από μένα, από σένα, από όλους μας! Αντί λοιπόν να ρίχνουμε τις ευθύνες σαν μπαλάκια ο ένας στον άλλον κι όλοι μαζί στο «κράτος», ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Πόσες φορές έχουμε γυρίσει το κεφάλι μας από την άλλη, στη θέα ενός καθυστερημένου παιδιού;
Πόσες φορές αλλάξαμε πεζοδρόμιο, προκειμένου να μη μας ζητηθεί βοήθεια από έναν άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι;
Πόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες (Special Olympics) κι έχουμε χειροκροτήσει με το ίδιο πάθος κι ενθουσιασμό που έχουμε παρακολουθώντας τους κανονικούς Ολυμπιακούς Αγώνες;
Πόσες φορές έχουμε νιώσει οίκτο για τους γονείς των ιδιαίτερων αυτών παιδιών κι έχουμε πει «θα προτιμούσα ν’αποβάλλω παρά να γεννήσω ένα τέτοιο παιδί!»;
Πόσες φορές προτρέψαμε το δικό μας παιδί να γνωρίσει ένα ιδιαίτερο παιδί, να το κάνει παρέα, να συναναστραφεί μαζί του;
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα, αν πρώτα δεν τον γνωρίσουμε;
Το δικό μου μήνυμα λοιπόν είναι αυτό: Γνωρίστε τους! Δώστε τους την ευκαιρία να σας αποδείξουν ότι όχι απλώς είναι άνθρωποι σαν εμάς, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων καλύτεροι άνθρωποι από μας!
Προς το παρόν, κάντε αυτή τη γνωριμία κι ελάτε πιο κοντά τους, μέσα από την εμπειρία του Σπύρου και της Θάλειας. Έκανα και στους δυο τις ίδιες ερωτήσεις κι ακολουθούν οι απαντήσεις τους. Τα σχόλια δικά σας...

Τι ήταν αυτό που σ'έκανε να επιλέξεις την συγκεκριμένη ειδικότητα;

Σπύρος:
Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε "έτρεφα" μια ιδιαίτερη αγάπη και συμπάθεια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Απο τότε ,έβλεπα τον οίκτο των γύρω μου για τα άτομα αυτά, αλλά δε συνέβαινε το ίδιο και με μένα. Έτσι θέλησα να ασχοληθώ και να μάθω όσα περισσότερα μπορώ γι'αυτά τα "μειονεκτικά" άτομα. Το να ασχολείται κάποιος με φυσιολογικά άτομα είναι κάτι συνηθισμένο! Η ασχολία όμως με άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρώ πως είναι λειτούργημα. Δίνει την ευχαρίστηση της προσφοράς και την ικανοποίηση του αποτελέσματος. Ανάλογα ερεθίσματα είχα βέβαια και από την αδερφή μου η οποία είναι δυο χρόνια μεγαλύτερη και το επάγγελμά της είναι δασκάλα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Απο τα λεγόμενά της και τον ενθουσιασμό της, κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο και δημιουργικό! Συνδυάζοντας την αγάπη μου για τον αθλητισμό και τα Α.Μ.Ε.Α. αποφάσισα να επιλέξω το συγκεκριμένο επάγγελμα και την συγκεκριμένη ειδικότητα.

Θάλεια:
Επέλεξα την ειδικότητα αυτή γιατί νιώθω πως δεν είναι ένα απλό καθημερινό επάγγελμα αλλά ένα λειτούργημα. Είναι ένα επάγγελμα προσφοράς που απαιτεί τρομερή υπομονή επιμονή και αγάπη. Κάθε μέρα με τα παιδιά αυτά είναι...μια διαφορετική ημέρα πού πάντα επιφυλλάσει εκπλήξεις...Αυτό με γοητεύει! Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου πίσω από ένα γραφείο πνιγμένη σε χαρτιά και αριθμούς να κάνω τα ίδια κ τα ίδια συνεχώς .Με τα παιδιά αυτά τίποτα δεν είναι ίδιο!!
Η ενασχόλησή μου με τα παιδιά με αναπηρία με έκανε καλύτερο ανθρωπο!Με έκανε πιο δυνατή πιο θαρραλέα! Κατάλαβα οτι η υπομονή η επιμονή και η θέληση υπερνικούν όλα τα φυσικά εμπόδια. Ευχαριστώ πολύ όλα τα παιδιά που συνάντησα και πρόκειται να συναντήσω γιατί μέσα από αυτά αντλώ κι εγώ δύναμη!!!!!

Στις πρώτες σου επαφές με τα παιδιά αυτά ένιωθες κάποια αμηχανία;

Σπύρος:
Ομολογώ πως όχι, δεν ένιωσα κάποια αμηχανία στις πρώτες μου επαφές με τα παιδιά αυτά. Μάλλον περιέργεια...μέχρι να δώ τι περιπτώσεις πρόκειται να συναντήσω! Όλα αυτά που έχεις διαβάσει στη θεωρία καλείσαι να τα εφαρμόσεις στην πράξη. Τα παιδιά με δέχτηκαν με τόση ζεστασιά και καλοσύνη που αμέσως ένιωσα οτι βρέθηκα σ'ένα φιλικό αλλά και οικείο για μένα περιβάλλον. Κάποια απ'αυτά μου έκαναν χειραψία ,άλλα με αγκάλιασαν και κάποια μου χάρισαν τις ζωγραφιές που μόλις είχαν φτιάξει!! Πραγματικά η υποδοχή τους θα μου μείνει αξέχαστη. Με συγκίνησαν!

Θάλεια:
Την πρώτη φορά που πήγα σε ειδικό σχολείο ήμουν πολύ αγχωμένη. Δεν είχα κοιμηθεί όλη τη νύχτα. Δεν ήξερα τι θα αντικρύσω κι αν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω. Η αλήθεια είναι οτι συγκλονίστηκα! 'Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπα τόσα παιδιά ''διαφορετικά'' σ'ενα σχολείο.'Ολα ήθελαν να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Αυτό μου δημιούργησε τροεμρή αμηχανία. Δεν είχα συνηθίσει να δέχομαι τόσο έντονα σωματική επαφη !Όταν γύρισα σπίτι δεν ήξερα αν θα το άντεχα όλο αυτό! Τελικά όταν τελείωσε η πρακτική μου στο σχολείο (στο τέλος της χρονιάς) έκλαιγα απαρηγόρητη γιατι άφησα αυτά τα παιδιά! Εγώ έμαθα από αυτά κι όχι αυτά απο μένα...

Πιστεύεις ότι οι γονείς των ατόμων με ιδιαίτερες ανάγκες θα έπρεπε να παίρνουν κάποια ειδική αγωγή από επαγγελματίες, σεμινάρια κλπ. για να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους ή η αγάπη και μόνο είναι αρκετή;

Σπύρος:
Σίγουρα η αγάπη αποτελεί την "κινητήριο δύναμη" των ανθρώπων αυτών! Απο μόνη της όμως δεν είναι αρκετή για να στηρίξει τα ιδιαίτερα αυτά άτομα. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να αποδεχθούν πρώτα οι ίδιοι οι γονείς την κατάσταση του παιδιού τους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δεν έχουν κατανοήσει ή μάλλον, χειρότερα, δεν έχουν αποδεχτεί τη διαφορετικότητα των παιδιών τους.
Οι γονείς σίγουρα χρειάζονται συνεχή ενημέρωση (π.χ. μέσα απο σεμινάρια ). Χρειάζεται να διδαχθούν μεθόδους αντιμετώπισης των παιδιών τους μέσα στο σπίτι καθώς και ιδιαίτερη συμπεριφορά απέναντι στα ίδια. Ωστόσο κάτι ανάλογο καλό θα είναι να γίνεται και απο άλλα μέλη της οικογένειας όπως για παράδειγμα τα αδέρφια.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει μια ομαλή και κυρίως αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ οικογένειας και ειδικών.


Θάλεια:
Οι γονείς, την τετράχρονη πορεία μου στον χώρο της ειδικής αγωγής, ήταν αυτοί που συνήθως δημιουργούσαν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σχεδόν κανένας δεν αποδέχεται το πρόβλημα του παιδιού του, αλλά εθελοτυφλεί σ'αυτό. Στην αρχή θύμωνα μαζί τους αλλά σιγά-σιγά αρχίζω να τους δικαιολογώ. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς πως έφερες στον κόσμο ένα παιδί με αναπηρία και πως για μια ζωή θα φέρεις την ευθύνη της ανατροφής του. Σαφώς οι γονείς χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη πάνω απ'όλα και σεμινάρια επιμόρφωσης που θα τους βοηθήσουν να διαχειρίζονται ορθότερα την συμπεριφορά και τις ανάγκες των παιδιών τους.

Αν το οικογενειακό περιβάλλον είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικό, πιστεύεις ότι τα άτομα αυτά θα είναι ισορροπημένα κι ευτυχή ή ο κοινωνικός ρατσισμός που θα αντιμετωπίσουν αργότερα θα τα επηρεάζει αρνητικά δια βίου;

Σπύρος:
Άν το οικογενειακό περιβάλλον είναι υποστηρικτικό θεωρώ ότι τα άτομα αυτά θα είναι σίγουρα ισορροπημένα και ευτυχή! Η οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο έτσι ώστε να βοηθήσουν τα άτομα ως προς την επιτυχή κοινωνικοποιησή τους. Έτσι θα μάθουν να ζουν με την ατομική τους ιδιαιτερότητα ως ισότημα μέλη της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο θα έχει ως αποτέλεσμα, να μην αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία θα αλλοιώσουν τις προσωπικότητές τους και να προσαρμοστούν ομαλά στο κοινωνικό περιβάλλον. Άν κατανοήσουν απο την αρχή και με τον σωστό τρόπο τις "ειδικές τους ανάγκες" νομίζω οτι ο ρατσισμός δεν θα τους απασχολήσει ποτέ!

Θάλεια:
Αναμφισβήτητα η οικογένεια παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Άν το οικογενειακό περιβάλλον "αγκαλιάσει" το πρόβλημα του παιδιο, .δημιουργεί γύρω απ'αυτό μια "ασπίδα" που σίγουρα θα το προστατέψει στο μέλλον απο τον κοινωνικό ρατσισμό που δυστυχώς τα άτομα αυτά "κουβαλούν" πάνω τους.

Ποιό πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα που καθιστά τη ζωή δύσκολη για τους ανθρώπους αυτούς; Η κρατική αναλγησία ή η αδιαφορία κι ο σνομπισμός των υποτιθέμενων "αρτιμελών" συνανθρώπων μας;

Σπύρος:
Και τα δύο. Δυστυχώς η χώρα μας η Ελλάδα, ως χώρα των τεχνών και των γραμμάτων στο συγκεκριμένο θέμα.έχει μείνει αρκετά πίσω!! H υλικοτεχνική υποδομή σχεδόν πάντα είναι ελλιπής! Ακόμη στα σχολεία η ύπαρξη ειδικών όπως κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων , εκπαιδευτικών γυμναστών ,φυσιοθεραπευτών και άλλων είναι πολλές φορές ανύπαρκτη. Διαβάζοντας την ιστορία βρίσκουμε τους Σπαρτιάτες να ρίχνουν στον Καιάδα τα παιδιά που υπολείπονταν σωματικά ή πνευματικά. Ο κοινωνικός ρατσισμός και ο στιγματισμός καταλαβαίνουμε οτι υπήρχε δυστυχώς απο τότε και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και στις μέρες μας!
Ο στιγματισμός ξεκινάει απο την κατηγοροποίηση του ατόμου με ειδικές ανάγκες και εκλαμβάνεται σαν μια ιδιότητα που προσδιορίζει το άτομο αυτό. Σίγουρα επιδρά αρνητικά στο άτομο και του δημιουργεί αισθήματα κατωτερότητας, αφού η κοινωνία το απομακρύνει καθώς...το θεωρεί διαφορετικό απ'όλους τους "άλλους".
Τα άτομα όμως με ειδικές ανάγκες δε χρειάζονται τον οίκτο μας! Έχουν ανάγκη τον σεβασμό και την αγάπη μας! Πρέπει να υπάρξει μια συνεχής πάλη απο μέρους μας μέχρι να φτάσουμε να τα θεωρούμε ισάξια με εμάς και να τους συμπεριφερόμαστε με ανάλογο τρόπο,όπως δηλαδή τους αξίζει! Θεωρώ οτι πρέπει να υπάρξουν πολλές νέες θέσεις εργασίας γι'αυτά τα άτομα, έτσι ώστε να μπορέσουν απο την πλευρά τους να βοηθήσουν στο μέγιστο δυνατό!!

Θάλεια:
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα έιναι η άγνοια, οι προκαταλήψεις και ο φόβος που υπάρχει για τα άτομα αυτά.Οτιδήποτε παρεκκλίνει απ'το φυσιολογικό είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε και να το εντάξουμε στην καθημερινότητά μας γιατί ίσως την ταράξει, γι'αυτό προτιμάμε να τα αγνοούμε και να περιοριζόμαστε σε συναισθήματα λύπης και οίκτου . 'Ετσι νιώθουμε οτι κάναμε το χρέος μας απέναντι στα άτομα αυτά κι ότι είμαστε ανίσχυροι να τους προσφέρουμε κατι άλλο.¨

Τελικά είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με κινητικές δυσκολίες να έχει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή και να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη οικογένεια;

Σπύρος:
Απο προσωπική εμπειρία μπορώ να πώ οτι έχω γνωρίσει ζευγάρι, όπου ένας από τους δύο έχει κινητικά προβλήματα (για την ακρίβεια πολλές φορές χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο). Η αγάπη και ο σεβασμός που έχουν ο ένας για τον άλλο μπόρεσε και ξεπέρασε αυτού του είδους το πρόβλημα. Η ζωή τους είναι απόλυτα φυσιολογική, όπως και των άλλων γύρων τους. Επομένως πιστεύω απόλυτα, ότι όταν υπάρχουν αληθινά αισθήματα κάτι τέτοιο είναι εφικτό! Το άτομο μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη αλλά και αξιοζήλευτη οικογένεια!

Θάλεια:
Πιστεύω πως ναι. Γνωρίζω και παραδείγματα ατόμων που είχαν πολλά περισσότερα προβλήματα πέρα απο κινητικά που τα κατάφεραν πολύ καλά στη ζωή τους..Χρειάζεται θέληση πάνω απ'όλα. Τα εμπόδια εμείς τα δημιουργούμε.



31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μαρία με άγγιξε ιδιαίτερα αυτή η αληθινή σου επαφή με τα ΑΜΕΑ και ιδίως οι απαντήσεις του Σπύρου και της Θάλειας, δεδομένου ότι το στο βιβλίο μου "Φτερά από μετάξι" πέρασα ενάμισυ περίπου χρόνο προσπαθώντας να συλλάβω και να αποδώσω την ψυχολογία και τη δύναμη αυτών των ανθρώπων και στόχος μου ήταν να ρίξω λίγο τους προβολείς πάνω σ' αυτά τα άτομα για να τα προσέξουν οι πολίτες και οι Πολιτείες όσο τους αξίζει. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι με τη Θάλεια ότι τα εμπόδια εμείς τα δημιουργούμε με την προκατάληψη και τη μεμψιμοιρία μας. Γι' αυτό το μήνυμα είναι ένα και μόνο. Δεν υπάρχουνπ παιδιά ενός κατώτερου θεού. Υπάρχει μόνο ένας θεός για όλους μας. Σ' ευχαριστώ πολύ για τηνπ πρόσκληση και το άγγιγμα ψυχής. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

"ζαχαρούλα.." είπε...

πω πω.. Μαράκι.. τι θέμα έθιξες!!!
έχοντας διαβάσει το βιβλίο σου και το βιβλίο της Πασχαλίας την προηγούμενη εβδομάδα, με απασχόλησε το θέμα.. θα διάβασες και το σχόλιο μου για το βιβλίο της Πασχαλίας στην ανάρτηση σου!!!

Είχα ένα συμμαθητή που στα 25 του είχε ένα ατύχημα και από τότε δεν ξαναπερπάτησε ποτέ.. ήταν ο γόης του σχολείου! Παραμένει όμως γόης και κυκλοφορεί τις ομορφότερες κοπέλες στην πόλη. Μετακόμισε σε δικό του σπίτι. Ασχολείται με τα κοινά, είναι δημοτικός σύμβουλος στον τομέα των ΑΜΕΑ. Έχει κοινωνική ζωή.. αν και με πολλά εμπόδια.. δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζεται ολόκληρη η παρέα να βοηθήσει στην μετάβασή του σε ένα club αφού η παιδεία μας είναι τόσο φτωχή που δεν μας επιτρέπει να έχουμε ράμπες.... Τον χαίρομαι όμως γιατί δεν έχασε τίποτα από την παλιά του αίγλη!!!

Η πρώτη μου επαφή βέβαια, με παιδιά με ειδικές ανάγκες ήταν στα παιδικά μου χρόνια, όταν πήγαινα τα απογεύματα στο στάδιο της Πάτρας για να προπονηθεί ο αδερφός μου και την ίδια ώρα είχαν προπόνηση και παιδιά «ιδιαίτερα». Ομολογώ ότι είχα ένα «μπράβο» να πω στους γονείς αυτών των παιδιών, που ασχολιόντουσαν με τα παιδιά τους. Γιατί στις μέρες μας είναι σπάνιο.. αυτά τα παιδιά δεν τυγχάνουν της εκτίμησης των δικών τους, πόσο μάλλον των γύρω τους..
Δεν θα ξεχάσω μία εκπομπή που τυχαία παρακολούθησα στην τηλεόραση, της Ράνιας Θρασκιά.. Είχε θέμα για γονείς τέρατα.. Μίλησε μία κοπέλα, η οποία είχε κινητικές δυσκολίες, και μόνον.. Οι γονείς της ήταν χωρισμένοι, αφού ο πατέρας τους παράτησε γιατί δεν ήθελε ένα παιδί προβληματικό… όταν η μητέρα πέθανε αναγκαστικά πήγε η κοπέλα να μείνει με τον πατέρα.. ο οποίος της έλεγε ότι καλύτερα να πέθαινε να τους ξαλάφρωνε, και την έβαλε να υπογράψει την διαθήκη της ούτως ώστε να του αφήσει ότι είχε περιέλθει στο όνομά της… της είχε κάνει σαφές ότι εύχεται να πεθάνει όσο πιο σύντομα γινόταν προκειμένου αυτός με την νέα του σύζυγο να ζήσουν ήρεμοι και ήσυχοι!!!!! Τα σχόλια δικά σας…….

Στους παραολυμπιακούς προσπάθησα να βρω κάποια διεύθυνση να γράψω ένα γράμμα στον παραολυμπιονίκη Κων/νο Φύκα αλλά δεν βρήκα κάτι…

Θα μπορούσα να πω πολλά … αλλά μάλλον ήδη έχω καταχραστεί τον χώρο σου!!!!

Όπως και να έχει , ποτέ δεν γύρισα την πλάτη.. και δεν θα το κάνω… έστω και από εδώ σφίγγω το χέρι του Σπύρου και της Θάλειας….. εύχομαι να τους μοιάσουμε όλοι έστω και λίγο………………………………………….

Ra Ma είπε...

Έχω ιδιαίτερη σχέση με αυτά τα άτομα.
Ένας από τους καλύτερους φίλους μου, από το γυμνάσιο κιόλας είχε ένα ατύχημα με αυτοκίνητο, αιμάτωμα στην σπονδυλική του στήλη και έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι (έτσι έχω μάθει να το λέω καλώς ή κακώς). Είχε τη στήριξη και την οικονομική βοήθεια από την οικογένειά του. Έμεινε για ένα διάστημα σε μια ειδική κλινική αποκατάστασης στο Λονδίνο, όπου έμαθε να αυτοεξυπηρετείται. Μεγαλώνοντας βγαίναμε τα βράδια σε όποιο μαγαζί θέλαμε, για φαγητό ή ποτό. Κάποιες φορές είχαμε δυσκολίες σε πόρτες βραδινών in clubs, αλλά δεν κώλωνε, αντίθετα με μένα που ένοιωθα άβολα. Επέλεξε να μείνει χωρίς τους γονείς του και έκανε μια ζωή πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη δική μου. Τελείωσε τη Νομική (χωρίς να χασει χρονιά) και άνοιξε δικό του γραφείο στο Κολωνάκι. Είχε πάντα σχέσεις με ωραίες κοπέλες. Τελικά παντρεύτηκε και έχει δυο παιδάκια. Ομολογώ ότι τον θαυμάζω και μετά από τόσα χρόνια μου δίνει ακόμα δύναμη.

Σίγουρα βοήθησε το οικογενειακό του περιβάλλον, δεν ήταν μίζερο και η ειδική εκπαίδευσή του. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να ήταν σε ίδρυμα! Είναι και στον άνθρωπο. Είχε πάθος με τη ζωή. Τολμούσε και διεκδικούσε ότι και οι υπόλοιποι.
Ποτέ δεν έμεινα στο πως θα ονοματίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να βρούμε κάτι πιο «εύπεπτο» για τα αυτιά μας. Σημασία για μένα είναι πως τους βλέπει η καρδιά μας.

Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά για το έργο που προσφέρουν. Μακάρι τα δικά μου να τα έχουν πρότυπο μεγαλώνοντας.
Σε ευχαριστώ Μαρία που μου έδωσες την ευακιρία να σας πω για τον αγαπημένο μου φίλο.

Καλημέρα και καλή Μεγαλοεβδομάδα.

clementine είπε...

καλημέρα Μαρία μου. Το μπράβο που θα σου δώσουμε ακόμα μία φορά είναι λίγο. Τα δύο αυτά παιδιά δίνουν το παράδειγμα σε όλους μας. Η Θάλεια έχει απόλυτο δίκιο για τα εμπόδια που δημιουργούμε εμείς στους συνανθρώπους μας τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο, μα και στην καθημερινή μας ζωή, (όταν πχ βλέπεις παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε ράμπες. Εγώ θα πω ξανά αυτό που λέω πολύ συχνά για εμάς που έχουμε μικρά παιδιά: Μακάρι να τα μάθουμε να αντιμετωπίζουν σωστά τους συνανθρώπους μας και να μην τους κατηγοριοποιούμε.
Καλή μεγάλη εβδομάδα και Καλό Πάχα να έχουμε.
Καλή Ανάσταση προς ένα νέο ξεκίνημα.

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστώ όλους για την ευαισθησία και την ανταπόκρισή σας. Να σας πω ότι μπορείτε να θέσετε και τις δικές σας ερωτήσεις στα δυο παιδιά, ο Σπύρος είναι καθημερινά μαζί μας στο blog και μπορεί να δώσει τις απαντήσεις του, καθώς και να μας μεταφέρει αυτές της Θάλειας. Η ανάρτηση αυτή θα μείνει για όλη τη διάρκεια του Πάσχα.

Σπύρος είπε...

Καλησπέρα απο την ηλιόλουστη Χαλκιδική και καλή Μ. Εβδομάδα σε όλους σας!

Με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό εγώ και η Θάλεια, βλέπουμε το πραγματικό σας ενδιαφέρον για ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο θέμα!
Είναι πολύ ενθαρρυντικό και θετικό να βλέπεις ανθρώπους να έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με σένα αλλά και τις ίδιες ευαισθησίες!

Περιμένουμε με χαρά κι'άλλα σχόλια ή απορίες σας!

Βέβαια ενα μεγάλο μπράβο αξίζει και στη Μαρία(οφείλουμε να της το πούμε και δημόσια) γιατί χωρίς εκείνη..η ανάρτηση αυτή δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί! Εκείνη μας έδωσε το "βήμα" για να εκφράσουμε ακόμη μια φορά τις απόψεις μας..

Κυρία Τραυλου: Πριν απο λίγες μέρες είχα πει στη Μαρία οτι αγόρασα το βιβλίο σας (Φτερά απο μετάξι). Μόλις διάβασα στη περίληψη τις λέξεις "αναπηρικό καροτσάκι" το αγόρασα αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη! Η Μαρία είχε δίκιο οτι το βιβλίο θα με συγκλονίσει! Εξαιρετικό το βιβλίο σας,θερμά συγχαρητήρια! Άψογη απόδωση συναισθημάτων!!


Ζαχαρούλα: Λόγω του επαγγέλματος.. είχα τη τιμή και τη χαρά να γνωρίσω απο κοντά κάποιους Έλληνες Παραολυμπιονίκες. Είναι εξαιρετικά σπουδαίο και μεγαλιώδες να βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς, να αγωνίζονται ΟΧΙ για το χρυσό, ΟΧΙ για τη πρώτη θέση..αλλά για την κατάρριψη του ατομικού τους ρεκόρ.. Οι αθλητές αυτοί στην ουσία έχουν ως αντίπαλο τον ίδιο τους τον εαυτό. Προσπαθούν να να κάνουν κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο απο την προηγούμενη ατομική τους προσπάθεια! Να υπερβούν τον εαυτό τους..αυτή είναι η δική τους νίκη!

Radio Marconi:Απλώς συγχαρητήρια! Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ καταφέρνει και ξεπερνά πολλά εμπόδια...όπως ενα αναπηρικό αμαξίδιο κι'εσύ με τη προσωπική σου εμπειρία μας το απέδειξες περίτρανα! Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος , αν όλοι εμείς δε βάζαμε "ταμπέλες" στα άτομα αυτά? Άν δεν τα απομονώναμε στο περιθώριο?

Κλημεντίνη: Μακάρι η ευχή σου να γίνει πραγματικότητα! Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο εφικτό ΠΡΕΠΕΙ (επίτηδες δε χρησιμοποιώ την έκφραση "καλό θα ήταν") να προσπαθήσουμε όλοι απο κοινού! Μόνο αν αλλάξω εγω, εσύ, ο διπλανός μας, ΟΛΟΙ ΜΑΣ θα καταφέρουν τα άτομα αυτά να έχουν την αντιμετώπιση που πραγματικά τους αξίζει!

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια! Με οπλίζουν με δύναμη για τη συνέχεια!

clementine είπε...

Σπύρο, ήθελα και προηγουμένως να το αναφέρω, αλλά λόγω κεκτημένης ταχύτητας, λησμόνησα. Συγχαρητήρια αξίζουν και στους γονείς σας για τον τρόπο που σας μεγάλωσαν. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ότι και οι δυό σας ασχολείστε με κάτι παρεμφερές. Να είστε καλά και καλή δύναμη για τη συνέχεια. Εγώ πραγματικά θα προσπαθήσω να μάθω στα παιδιά μου αυτό που είπε τόσο εύστοχα η Πασχαλία: Δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Και το πιο σημαντικό, να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι μπορεί αναπάντεχα αύριο να βρεθούμε εμείς στη θέση τους.
Καλό Πάσχα και πάλι.

Σπύρος είπε...

Να είσαι καλά Κλημεντίνη! Πραγματικά σ'ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια!
Η αλήθεια είναι,οτι οι γονείς μας βρίσκονταν πάντα δίπλα στις επιλογές μας.. Έτσι έγινε και όταν τους 'ανακοινώσουμε' οτι θέλουμε να ασχοληθούμε με ενα τέτοιο επάγγελμα..

΄Εχεις απόλυτο δίκιο! 'Ολοι μας αναπάντεχα μπορούμε να βρεθούμε στη θέση των ατόμων αυτών..
Έχουμε ως δεδομένο..οτι εμείς και όλοι όσοι αγαπάμε θα είναι πάντοτε υγιείς και 'ακέραιοι'. Οταν όμως μας συμβεί κατι διαφορετικό "πέφτουμε απο τα σύννεφα"!
Μακάρι να μπορούσαμε να σκεφτούμε όλοι έτσι!! Πόσο πολύ θα εκτιμούσαμε τη ζωή!! Όλα όσα μας προσφέρονται καθημερινά και τα θεωρούμε μια φυσική ακολουθία γεγονότων και πραγμάτων, για κάποιους άλλους...αποτελεί έναν καθημερινό αγώνα για επιβίωση! Πόσο αντιφατίκα είναι μεταξύ τους...

Καλό Πάσχα σε σένα και την οικογένεια σου!

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο αυτό και δεν ξέρω τι να πρωτοπώ, παρά μόνο συγχαρητήρια στα δυο αυτά νέα παιδιά. Από μας ξεκινάει όλο το κακό, όπως λέει κι η Μαρία, εμείς είμαστε αυτοί που δημιουργούμε τα προβλήματα στους συνανθρώπους μας. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πριν χρόνια βρέθηκα σε μια παρέα μ'ένα παιδί με νοητική στέρηση κι όταν εκείνο άρχισε να μ'αγκαλιάζει και να φωνάζει (από χαρά), μου ήρθε να το βάλω στα πόδια! Αιστάνθηκα απαίσια με τον εαυτό μου κι από τότε αποφάσισα να μάθω περισσότερα γι αυτούς τους ανθρώπους και να εξοικιωθώ μαζί τους. Όπως λέει η Θάλεια, το διαφορετικό μας σοκάρει. Τώρα πια μπορώ να πω πως όχι δεν έχω εγώ κανένα πρόβλημα μαζί τους (γιατί να είχα άλλωστε), αλλά δεν τους δημιουργώ πρόβλημα με τη δική μου συμπεριφορά απέναντί τους.
Καλό Πάσχα σε όλους σας και ιδιαίτερες ευχές σε σένα Μαρία μου που έφτιαξες αυτή την όμορφη παρέα εδώ μέσα!

Σπύρος είπε...

Θάλεια:

Καλησπέρα σε όλους! Χαίρομαι πολύ που σας άγγιξαν και σας συγκίνησαν οσα γράψαμε εγώ κι'ο αδερφός μου!
Η αλήθεια είναι οτι μπορώ να γεμίσω ολόκληρες σελίδες μιλώντας για τα παιδιά με αναπηρία! Πάντα μιλώ με ιδιαίτερο ενθουσιασμό για την δουλειά μου! Αντίθετα συνήθως όσοι με ρωτούν γι'αυτή, με αποθαρρύνουν! Τα πιο συνήθη σχόλια είναι: "χρειάζεται πολύ υπομονή αυτή η δουλειά" , "εγώ δε θα μπορούσα να την κάνω" , "πως μπορείς και είσαι με ΤΕΤΟΙΑ.. άτομα? Δε σε πιάνει κατάθλιψη?" , "τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να μάθουν ΤΙΠΟΤΑ" και διάφορα άλλα..
Ακόμα και κάποιοι συνάδερφοι, δάσκαλοι της γενικής εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη την δουλειά μου! Προσπαθούν να "απομακρύνουν" τα "προβληματικά" παιδιά απο την γενική τάξη, είτε γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν τη συμπεριφορά τους, είτε γιατί τους "χαλάνε" την τάξη!

Δεν κατηγορώ κανέναν! Κι'εγώ πριν έρθω σε επαφή μ'αυτά τα άτομα ένιωθα αμήχανα και περίεργα , όπως ακριβώς είχες νιώσει κι'εσύ Νέλλυ..

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην εποχή μας λοιπόν, είναι η άγνοια των φυσιολογικών ανθρώπων!!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Θάλεια! Χαίρομαι που σ'έχουμε κοντά μας! Ας μην πιάσουμε το θέμα τώρα, των "φυσιολογικών" ανθρώπων. Για μένα δεν υφίσταται καν αυτή η λέξη. Τους ανθρώπους στη συνείδησή μου τους χωρίζω σε ηθικούς και ανήθικους. Νομίζω πως οι "φυσιολογικοί" είναι οι περισσότεροι στη δεύτερη κατηγορία κι ως εκ τούτου, εκτιμώ περισσότερο αυτούς που ονομάζονται "μη φυσιολογικοί"...

Σπύρος είπε...

Γεια σου Μαρία!
Μόλις τώρα διαπίστωσα οτι στη λέξη φυσιολογικών δεν έβαλα εισαγωγικά...

Συμφωνώ μαζί σου, η έννοια και τα όρια του "φυσιολογικού" είναι ρευστά..

Ivy είπε...

Μαρία μου, σ'ευχαριστώ που μας έφερες σ' επαφή με τον Σπύρο και τη Θάλεια και θα ήθελα και εγώ να τους πω συγχαρητήρια για το έργο που επιτελούν και ευχαριστούμε και εσένα που ασχολήθηκες με ένα τόσο σημαντικό θέμα. Πραγματικά αξίζει να δείξουμε πιο πολύ ευαισθησία για αυτά τα άτομα και να τους προσφέρουμε πιο πολλή αγάπη ξεκινώντας από τα αυτονόητα, δίνοντας τους ίσα δικαιώματα στη ζωή και όχι να τους στερούμε το δικαίωμα της επαφής με τον έξω κόσμο, κλείνοντάς τους τα πεζοδρόμια και τις διαβάσεις.
Καλό Πάσχα σε όλους σας.

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Καλησπέρα κι από εμένα!!
Είναι όντως πολύ ευαίσθητο θέμα αυτό των Α.Μ.Ε.Α και με αγγίζει ιδιαίτερα. Υπήρξα για δυο χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι. Είχα κάνει μια επέμβαση στην πλάτη, πριν 13-14 χρόνια,(στα 14 μου περίπου), για διόρθωση σκολίωσης, κυφοσκολίωσης για την ακρίβεια, και ένα ιατρικό λάθος (ή αμέλεια, ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια) προκάλεσε την παράλυση των δυο κάτω άκρων μου και μου χάρισε μια ωραιότατη :P παραπληγία όλη δική μου!!! (σιγά που θα τη μοιραζόμουν δηλαδή!!!)

Επί δυο χρόνια λοιπόν βρισκόμουν καθηλωμένη, αλλά… δεν άντεχε παραπάνω η αφεντιά μου κι έτσι με πολύ προσπάθεια και τη βοήθεια του Θεού κατάφερα ξανά να σταθώ στα πόδια μου! (και τώρα τους αλλάζω τα φώτα στο περπάτημα)!!!!

Εκείνα που θέλω να πω εγώ από τη δική μου πείρα είναι τα εξής: Καταρχήν , το σημαντικότερο ρόλο στις καταστάσεις αυτές τον παίζει το περιβάλλον, οικογενειακό κατά κύριο λόγο, και ευρύτερο κατ’ επέκταση. Ο Θεός μου χάρισε δυο υπέροχους γονείς που με στήριξαν και με στηρίζουν, δεν μου στέρησαν ποτέ τίποτα, και πάντα φρόντιζαν όλα αυτά που ζήσαμε, να περάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο ανώδυνα από μένα. Εκτός από τους γονείς μου, υπήρχε ένας κύκλος φίλων, που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, και που τους είχα δίπλα μου διαρκώς. Σε κάθε δάκρυ, κάθε χαμόγελο, κάθε πόνο και χαρά. Συγγενείς? Μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι γονείς μου λοιπόν, κατ’ αρχήν ήταν η μεγαλύτερη δύναμη και οι φίλοι κατά δεύτερον. Το περιβάλλον καθορίζει την ψυχολογία του ατόμου και η ψυχολογία είναι το βασικότερο στις περιπτώσεις αυτές.

Στη συνέχεια η κοινωνία και η πολιτεία παίζουν πρωτεύον ρόλο για την θέση που κατέχουν ανάμεσά μας τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είπα και πρόσφατα σε μια παρόμοια συζήτηση στο blog της Λένας Μαντά πως η Ελλάδα στο θέμα αυτό είναι τραγικά «πίσω». Η πολιτεία υποτίθεται ότι παρέχει πολλά στα άτομα αυτά, όμως ουσιαστικά τίποτα δεν παρέχεται σωστά. Για να καταλάβετε: Έδωσα κανονικά πανελλαδικές χωρίς να χρησιμοποιήσω το δικαίωμά μου να μπω σε όποια σχολή θέλω. Πέρασα ψυχολογία στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να πάρω μεταγραφή και να έρθω στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Πάντειο (οι γονείς μου μένουν Τρίπολη και θέλω να είμαι κοντά τους. Αθήνα-Τρίπολη είναι μιάμιση ώρα δρόμος). Το αποτέλεσμα? Δεν πήρα μεταγραφή. Έμπλεξα στο κύκλωμα της Παντείου και «έχασαν» τα χαρτιά μου (που υποθέτω κατέληξαν στα χέρια άλλου φοιτητή) και εγώ έμεινα…στο ράφι!!! Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι πως οι δικοί μου έφτασαν ως το υπουργείο παιδείας , και κανείς, όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά δεν μπήκε καν στο κόπο να κοιτάξει. Τελικά ξανά έκανα τα χαρτιά μου με το 10% και μπήκα σε μια σχολή, που δεν την έιχα καν δηλώσει στο πρώτο μηχανογραφικό. Πολύ καλή σχολή μεν αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα εγώ. Το συμπέρασμα? Ακόμα και για τα υποτιθέμενα δικαιώματά μας, χρειαζόμαστε μέσο!!! Για να μην μιλήσω για τις ελλείψεις σε σωστά σχολεία, σωστά κέντρα αποκατάστασης, και διευκολύνσεις στους δρόμους, στους σταθμούς, στα θέατρα, στους κινηματογραφους, στα μουσεία κλπ κλπ κλπ!!!

Τέλος η Ελλάδα πάσχει από έλλειψη σωστής ενημέρωσης. Γιαυτό αντέδρασες έτσι Νέλυ μου, και δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Όλους μας τρομάζει το διαφορετικό, όμως η γνώση είναι το καλύτερο όπλο για τις περιπτώσεις αυτές. Αν ο κόσμος ήταν ενημερωμένος σωστά, κάποιοι γονείς, δεν θα δυσκολεύονταν να αποδεχθούν το γεγονός ότι έχουν παιδί με «ειδικές» ανάγκες, δεν θα τους τρομοκρατούσε αυτό και δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αφομοιωθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι δύσκολη η ένταξή τους. Εμείς την κάνουμε δύσκολη με την αδιαφορία ή καλύτερα, την άγνοια μας. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί μπορεί να έζησα κάτι, όμως ήμουν τυχερή και το ξεπέρασα(έστω το κατά δύναμιν), αλλά υπάρχουν περιπτώσεις πολύ χειρότερες από τι δική μου, που δεν επιδέχονται βελτίωση και που ή ζωή είναι πολύ διαφορετική για τα άτομα αυτά.

Εκεινο που εύχομαι είναι το κράτος να ενδιαφερθεί περισσότερο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, να τα προστατέυσει και να παρέχει την απαραίτητη γνώση και ενημέρωση στον περίγυρο προκειμένου όλοι μας με τη σειρά μας να τα αγκαλιάσουμε και να τα βοηθήσουμε να ενταχθούν ομαλά.

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα σε όλους κι ένα γλυκό φιλί στο Μαράκι μου απ'την Τρίπολη!

Σπύρος είπε...

Καλημέρα κι'απο εμάς! Λόγω κάποιων εξωτερικών δουλειών θα διαβάσουμε ολα όσα γράψετε λίγο αργότερα!
Να είστε όλοι καλά!

(Σπύρος& Θάλεια)

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Καλημερούδια Μαρακι μου!!!!
Φιλάκια

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα σε όλους!!!!!!

ελπίζω να είστε όλοι καλά... ήθελα απλά να πω ότι η ανάρτηση αυτή με απασχόλησε πολύ... εκτός του ότι την συζήτησα με φίλους.. έτσι για να μαθαίνουν κι αυτοί..

έχω μπει στο "τριπάκι".. και εχθές έκανα και την παρατήρηση σε έναν οδηγό που έκλεινε την ράμπα του πεζοδρομίου!!!

αρχίζω να συμβάλλω και μ'αρέσει!! έστω κι έτσι απλά!!!!!

iLiAs είπε...

Εχω βρεθεί σε ειδικό σχολείο και πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα παιδιά..θέλει μεγάλη υπομονή και διάθεση.

Μπράβο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, παράδειγμα σε μας.
Να είσαι καλά Μαρία που προβάλλεις ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Καλή σας μέρα :)

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Κατ' αρχήν, ένα γλυκό φιλί στο Μαράκι, στο Αεράκι μου, που είναι ένα σπουδαίο παιδί, γεννημένη αγωνίστρια και...νικήτρια!
Μαρία μου (μπλέξαμε τις Μαρίες) θερμά συγχαρητήρια για το θέμα σου, αν και δεν με ξαφνιάζει γνωρίζοντας τον ευαίσθητο χαρακτήρα σου.
Στην Ζαχαρούλα θα πω, οτι κι εγώ, τσακώνομαι μόνιμα με όσους κλελινουν ράμπες και δεν δίστασα να καλέσω και την τροχαία κάποτε για ν' απομακρύνει το όχημα κοσμικής κυρίας που δεν βρήκε πολυ αλλού να παρκάρει! Το θέμα χρ΄΄ηζει μεγάλης συζήτησης, αλλά πραγματικά η οικογλένεια παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο σ' αυτό το θέμα και φυσικά η πολίτεία που κάνει σαν να μην είναι πολίτες της οι έχοντες ανάγκη από την αγάπη μας πρώτα απ' όλα και από την δίκαιη αντιμετώπισή μας. Όσο για μας, αυτό που ίσως χρειάζεται είναι να κοιτάξουμε και λίγο γύρω μας, μακριά όμως από τον εαυτό μας....

Maria Tzirita είπε...

Κρατάω τη φράση "αρχίζω να συμβάλλω και μ'αρέσει!" και την κάνω σλόγκαν! Λίγο λίγο ο καθένας από μας θα κάνει τη διαφορά...
Μπράβο σας παιδιά, ειλικρινά μπράβο σας, χαίρομαι τόσο πολύ να βλέπω τόσους Ανθρώπους μαζεμένους σε μια παρέα...

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Ουπς!! Λενάκι μου τι να πω? Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ άλλη μια φορά για τα γλυκά σου λόγια!!
:)

Σπύρος είπε...

Γεια σας κι'απο εμάς! Μόλις διαβάσαμε όλα όσα γράψατε.
Μέσα απο τη προσωπική ιστορία της Μαρίας καταλαβαίνουμε οτι με τη "θέληση" όλα μπορούν να συμβούν!

Ζαχαρούλα το σλόγκαν φοβερό!!
Ας προσπαθήσουμε όλοι να το διαδόσουμε ΠΑΝΤΟΥ!!!!!!!!!

Yiannos Savva είπε...

Ένα θέμα που πρέπει να μας προβληματίζει καθημερινά. Τα άτομα αυτά θέλουν την δική μας στήριξη. Σημασία έχει να το κάνουμε από αγάπη και όχι από υποχρέωση. Όταν δίνουμε αγάπη στους συνανθρώπους μας που μας χρειάζονται, την εισπράττουμε στο πολλαπλάσιο.

Σπύρος είπε...

Θάλεια:

Σας γράφω κάποια λόγια που διάβασα και μου άρεσαν πολύ!

<< Άφησέ με να μπω στην καρδιά σου και πιάσε το χέρι μου. Θέλω να μου δανείσεις τα φτερά σου, βοήθησε με να μεγαλώσω. Άνοιξε τα μπράτσα σου κι αγκαλιασέ με. Θέλω να είμαι ένα αστέρι για να παρατηρώ τον κόσμο,θέλω να'μαι το άρωμα σε κάθε λουλούδι, θέλω να σπάσω τα εμπόδια για να'μαστε μαζί. Θέλω να μοιραστώ τη μαγεία του τραγουδιού. "Δεν είναι απαραίτητα τα χέρια για να αγγίξουμε τον ουρανό. Δεν είναι απαραίτητα τα πόδια για να πηγαίνουμε μπροστά. Δεν είναι απαραίτητα τα μάτια για να βλέπουμε μέσα μας." Για να αισθανόμαστε ζωντανοί έχουμε την ανάγκη απο ένα όνειρο. Γι'αυτό αφησέ με να μπώ στην καρδιά σου!

(Very special Arts - Taiwan, 1991)


* Χαιρετισμούς απο τον Σπύρο!!

Maria Tzirita είπε...

Δεν είναι απαραίτητα τα χέρια για να αγγίξουμε τον ουρανό. Δεν είναι απαραίτητα τα πόδια για να πηγαίνουμε μπροστά. Δεν είναι απαραίτητα τα μάτια για να βλέπουμε μέσα μας...

Ευχαριστούμε Θάλεια...

Σπύρος είπε...

Θάλεια.
Ωραίο το νόημα.. έτσι δεν είναι? Η τελευταία πρόταση περιλαμβάνει όλη την ουσία του θέματος..
"Ας αφήσουμε τους ανθρώπους με ιδιαίτερες ανάγκες να μπούν στη καρδιά μας"...

Υ.Γ. Ο Σπύρος λέει να σου πω, οτι η καινούρια φωτό είναι καταπληκτική.Συμφωνώ κι'εγώ..
Φιλιά Μαρία!

melomenos είπε...

πολύ όμορφο το αφιέρωμά σου
μακάρι να μπορούσαν να το διαβάσουν σε σχολεία! από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η γνώση
καλημέρα, καλό σου μήνα

Ανώνυμος είπε...

Δε νοιώθω οίκτο για αυτούς τους ανθρώπους...αντίθετα τους θαυμάζω απεριοριστα για την ψυχική δύναμη που διαθετουν... οι υγιείς έχουμε ευκολότερο τον οικτο,βρίσκουμε δυσκολο το να βοηθούμε στα βασικά ...με πιο απλό παραδειγμα τις ειδικές ραμπες, που σχεδόν παντα έχουν κλειστές τις εισοδους...

sapfo-maria είπε...

bainontas tyxaia sxedon edw....gia na sou pw mipws thes na deis tis dimiourgies mou....eida to arthro gia ta amea.....thelwntas na grapsw kati k gw afou me afora to thema eida kai th megalh mou sympatheia thn zaxaroula....
loipon gia na mh sas zalizw....
gennithika exodas ena sovaro provlima sta osta...mas lene k gyalinous anthrwpous...se mikrh hlikia spagan paneykola ta podia kyriws, exw kanei apo 15 hmerwn panw apo 25 egxeirhseis !exw viosei poly pono.ok. kai mena opws anaferete me thaymazoun anthrwpoi apisteyta, me thewroun poly dynath...apo mikrh eixa mia dynath thelhsh gia zwh elega pos oti tyxainei den exw para na to adimetwpisw...sta 17 mou afhsa to karotsi kai arxisa na perpataw me pateritses..spoudasa piga sto londino ezhsa monh mou, odhgw apo 16 xronwn, ekana metaptyxeiako...eixa filous eixa sxeseis...oi goneis mou einai yperoxoi anthrwpoi ,mou exoun stathei para poly, oudepote ntrapikan gia mena....kai fores pou tous exw pei se edash...gamwto ti me thelate eixate hdh 2 paidia ygeiestata...giati na paideyteite etsi...mou eipan pws gia tipota ston kosmo de tha thelan na mhn yphrxa. einai eilikrines ayto mono ena gamwto....giati naxeis paideytei toso h idia....
na pw epishs pos oi filoi mou h oi anthrwpoi genika de me antimetwpizoun kapws ...mia amhxania isws gia 2 lepta molis me doun pateritses...giati?
pisteyw pws meta apo 2 lepta tous kanw egw na niosoun aneta k oi perissoteroi otan arxizw na milaw..."de vlepoun pleon" provlima...isws to oti h idia milaw anoixta gia thn anaphria mou, voitha..Parola ayta einai ntroph toses fores asxeta aytokinhta, na parkaroun sthn anaphrikh thesh pou exw eksw apo thn polykatoikia. dystyxws katalhgw pos emeis oi ellines synhthws eyaisthitopoioumaste gia kati mono ama symvei se mas h se kapoion pou agapame!!! alliws ela mwre...de variesai...
kata ta alla exwntas analysei arketa emena kanontas psyxotherapeia polla xronia pisteyw pws pada tha yparxoun anthropoi pou logw proswpikwn komplex tha ferthoun perierga se opoiondhpote...omws dystyxws h kathimerinh ilithiothta kai xontranthrwpia pollwn de xarakthrizetai a.m.e.a......:P
sas filw
sapfo!

"ζαχαρούλα.." είπε...

σαπφώ.. σου βγάζω το καπέλο!!!!!!!

φιλάκια καλή μου!!!!!!!!!