3 Μαΐ 2008

Η Κοκκινοσκουφίτσα!

Αγαπημένοι μου φίλοι, σας εύχομαι ένα όμορφο και χαμογελαστό σαββατοκύριακο, μ'ένα παραμύθι αλλιώτικο από τ'άλλα και σίγουρα μόνο για μεγάλα παιδιά!
Από το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα "από την Έλενα με χαμόγελο", το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος το 1981 (και δε θέλω σχόλια για την ηλικία μου!). Έχω όλη τη σειρά των ξεκαρδιστικών ευθυμογραφημάτων της Έλενας κι είναι από τις καλύτερες συλλογές μου. Είμαι σίγουρη πως οι νεότεροι δε γνωρίζετε καν αυτή την ιδιότητά της. Για μένα, είναι από τις καλύτερες σατυρικούς συγγραφείς και θυμίζει πολύ Τσιφόρο (πολύ πίσω σας πήγα όμως!)
Απολαύστε την!


Η διακόρευσις της κοκκινοσκουφίτσης!

Η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν ένα μικρό μικρό κοριτσάκι που λεγόταν έτσι γιατί φορούσε πάντα μια κόκκινη σκουφίτσα. Αυτό, από χέρι, της δημιουργούσε τα χιλιάδες κόμπλεξ, διότι: Όταν τ'άλλα παιδάκια τα λένε Θανάση, Μαρία, Σούλα, Κούλα, Γιωργάκη, θα θεωρηθείς εντελώς γελοίο άτομο αν σε ρωτήσουν "πώς σε λένε χρυσούλι μου;" κι εσύ, δυστυχισμένα, απαντήσεις "Κοκκινοσκουφίτσα"!
Άμα σε λένε Κοκκινοσκουφίτσα, ακριβώς επειδή φοράς μια κόκκινη σκουφίτσα, το γεγονός αυτό καθεαυτό περιορίζει κάπως την γκαρνταρόμπα σου. Ξαφνικά μπορεί να θες να φορέσεις ένα πράσινο μπερέ βρε αδελφέ! Τι γίνεται τότε;
Με το που καλοκαίριαζε η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ήθελε τη ζωή της! Ξέρετε τι είναι να φοράς σκουφίτσα με 35 βαθμούς υπό σκιάν, μόνο και μόνο για να διατηρήσεις το μύθο σου;
Εν πάση περιπτώσει, το κοριτσάκι είχε βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Μια ζωή με το σκουφί, την μπέρτα και το καλάθι στο χέρι να μαζεύει βατόμουρα. Να μαζέψεις μια φορά βατόμουρα είναι χαριτωμένο, αλλά δουλειά δεν είχες, δουλειά βρήκες, χαμαλίκι υπόθεση, ε, θολώνει ο νους τ'ανθρώπου. Βλέπεις βατόμουρο και τρέχεις να βρεις λεκάνη για τα περαιτέρω!
Μια μέρα η Κοκκινοσκουφίτσα πάτησε πόδι. Πήγε στη μαμά της, της ζούπηξε τα βατόμουρα στα μούτρα και της δήλωσε:
"Κοίτα να δεις καλαθάκι και βατόμουρο, τέρμα! Όχι για να γίνει το παραμύθι και να τα κονομήσεις εσύ απ'τα ποσοστά, ως κηδεμών, να μου γυρίσουν εμένα τ'άντερα! Έτσι; Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνουμε!"
Η μαμά τρομοκρατήθηκε. Να πάθει σου λέει κανένα νέρβους μπρέηκντάουν το παιδί, τώρα που τρώμε με χρυσά κουτάλια; Το πήρε υπό μάλης και το τρέχει στους γιατρούς. Οι οποίοι, αφού διείσδυσαν στα παιδικά της τραύματα, αποφάσισαν:
"Θέλει αλλαγή περιβάλλοντος. Καθαρό αέρα κι εξοχή".
"Τρελοί είστε όλοι σας, ή να βάλω τις φωνές;", διαμαρτυρήθηκε με το δίκιο της η Κοκκινοσκουφίτσα. "Κι εμείς μέσα στο δάσος ζούμε. Εγώ βλέπω καθαρό αέρα κι εξοχή και παθαίνω ντελίριουμ τρέμενς".
Αλλά εδώ η μαμά της ήταν αμετάπειστη.
"Θα πας στη γιαγιά!"
Διότι υπάρχει και γιαγιά στο στόρυ. Από κει καταλαβαίνει κανείς πόσο συναισθηματικός τύπος ήταν η μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας. Είχε στείλει τη μάνα της στην εξορία του Αδάμ, μέσα σ'ένα αχούρι και την είχε γράψει στα παλιά της τα παπούτσια. Πώς ζούσε αυτή η γυναίκα χωρίς κάποιον να της δώσει ένα ποτήρι νερό, άγνωστον. Μάνα σου λέει ο άλλος! (Εκτός αν ήταν πεθερά).
Μόλις άκουσε η Κοκκινοσκουφίτσα τα περί γιαγιάς έγινε Τούρκος Βεζύρης.
"Μα είσαι εντελώς μουρλή;" ρώτησε με σεβασμό τη μητέρα της. "Θα με στείλεις στη δική σου - και στου διαόλου - τη μάνα, να κάνω διακοπές με το ραμολιμέντο; Σιγά το τσακίρ κέφι! Πολύ θα ψυχαγωγηθώ!"
Η μητέρα της, που ήταν ένας άνθρωπος ευθύς που δεν έχανε τον χρόνο της με άσκοπες επιχειρηματολογίες, έριξε πέντε φάπες στο παιδί και το έπεισε.
Έτσι, η Κοκκινοσκουφίτσα έβαλε τον σκούφο και την μπέρτα - που βρωμάγανε και ζέχνανε γιατί πότε να πλυθούν; Μόλις έκανε να τα βγάλει και να τα βάλει στο μούσκιο, άντε πάλι μια καλή γιαγιούλα άρχιζε το παραμύθι πλάι στο καλοριφέρ κι η Κοκκινοσκουφίτσα τα φόραγε πάλι βλαστημώντας. Έβαλε πάντως τα σχετικά, πήρε και το καλάθι με τα τρόφιμα που ετοίμασε η μαμά για τη μαμά της (που αν περίμενε από την κόρη της η άλλη θα είχε λιμοκτονήσει) κι έφυγε. Τώρα, πώς το στέλνεις το παιδί μόνο του στις ερημιές, αυτό είναι άλλη ιστορία. Πάντως η μαμά της την προειδοποίησε:
"Μην πάρεις βατόμουρα από αγνώστους!"
Αλλά τέτοιος κίνδυνος, έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε. Γιατί το παιδάκι έβλεπε βατόμουρα κι έκανε εμετό.

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει. Το δάσος είναι μεγάλο, σκοτεινό, τα δέντρα μοιάζουν με γίγαντες που ορμάνε να την κατασπαράξουν, τα αγκάθια της ξεσκίζουν τα πόδια, αλλά η Κοκκινοσκουφίτσα εξακολουθεί να διατηρεί εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που βλέπουμε στα "Κλασσικά Εικονογραφημένα".
Κάποια ώρα, μέσα από το σκοτάδι, ξεπροβάλλει ο πιο φρικτός λύκος που έχετε διαβάσει ποτέ σε Κοκκινοσκουφίτσα. Έχει μια κακή έκφραση και δόντια που τρίζουν από ιδιοτέλεια, ίδιος η Μπέτυ Ντέηβις σε θρίλερ. Αλλά το παιδί δεν τρόμαξε - αστείον πράγμα δηλαδή αν τρομάζαμε με τον πρώτο τυχόντα λύκο που βγαίνει στο δρόμο μας σ'ένα σκοτεινό δάσος!
"Καλέ, ζαχαροπλάστης ήτο ο πατήρ σας;", ρώτησε πρωτοτύπως ο λύκος.
"Άντε από κει , κρύε!", απάντησε η παρθένος.
"Γιατί μου βγαίνετε στο έτσι δεσποινίς;"
"Μπορείτε να μου ομιλείτε εις τον πληθυντικόν", είπε η Κοκκινοσκουφίτσα που, μη έχοντας πατήσει το πόδι της σε σχολείο, μπέρδευε πάντα τον ενικό με τον πληθυντικό.
"Το ονοματάκι σου, μαμαζελίτσα, κι αν επιτρέπεται δηλαδής;"
"Φούλα!"
"Από πού βγαίνει το Φούλα;"
"Κοκκινοσκουφίτσα, Κοκκινοσκουφούλα, Φούλα!"
"Και κατά πού το βάλαμε Φουλάκι;"
"Πάω στη γιαγιά, ο Θεός να την έχει καλά", είπε η Κοκκινοσκουφίτσα κι έκανε το σταυρό της, για να την περάσει κορίτσι από σπίτι, με αρχές. "Της υπάγω αυτά τα ολίγα τρόφιμα, να φάει, να καρδαμώσει η καημενούλα που την έχουμε άρρωστη, θα πάθει τίποτα, θα μας πεθάνει και μετά η μητέρα κι εγώ τι να την κάνουμε πλέον τέτοια ζωή;"
"Ωραίο πράγμα η οικογένεια", είπε ο λύκος. "Εγώ δε γνώρισα ποτέ μητρικό χάδι. Ίσως αν είχα μια στοργική μανούλα να μην είχα καταντήσει έτσι, αλλά να ήμουν ένας καλός και χρήσιμος λύκος στην κοινωνία. Τέλος πάντων, ξένες έννοιες, τι σας τα λέω και σας στεναχωρώ. Και κατά πού πέφτει η γιαγιά;"
"Θα πάτε ευθεία. Θα προχωρήσετε αριστερά και μετά πάλι όλο ευθεία. Στο αριστερό σας χέρι θα δείτε ένα θάμνο. Θα κάνετε δεξιά και θα ξαναρωτήσετε".
"Μερσί και χάρηκα δια την γνωριμίαν. Οι αδελφοί Γκριμ να σας έχουν καλώς!"
"Ομοίως. Και μη χαθούμε τώρα που γνωριστήκαμε. Την σήμερον ημέραν οι καλοί λύκοι σπανίζουν. Περάστε ένα απογευματάκι από το σπίτι να σας τρατάρουμε το κατιτίς, να γνωρίσετε και τη μητέρα!"
Φεύγει ο λύκος, εντυπωσιασμένος με τη γνωριμία και μονολογώντας "η γριά η κότα έχει το ζουμί". Πάει ευθεία. Προχωράει αριστερά και μετά πάλι όλο ευθεία. Στο αριστερό του χέρι βλέπει ένα θάμνο. Κάνει αριστερά πάλι και βρίσκεται έμπροσθεν πτωχικής καλύβης εμπριεχούσης μάμμην εις το εσωτερικόν αυτής. Χτυπά. Του ανοίγει η γιαγιά.
"Πώς είσθε μαντάμ", τη χαιρετάει και της ρίχνει κι ένα κομψό χειροφίλημα. "Ξεύρετε είμαι ο λύκος της περιφερείας σας και πουλώ εγκυκλοπαίδειες. Ενδιαφέρεσθε;"
Τι ήταν να ενδιαφερθεί η άμοιρος γραία σταχτομαζώστρα; Την πιάνει ο λύκος, τη σκοτώνει, τη σωτάρει, τη ρίχνει να βράσει στο ζουμί της, τη βάζει στο φούρνο, τη σβήνει με κόκκινο κρασί, της προσθέτει αλατοπίπερο, λεμόνι, ξύδι προαιρετικά, λίγο άνιθο ψιλοκομμένο και τη σερβίρει κρύα.
Ίσα που έκανε να χωνέψει, νάσου τουκ τουκ στην πόρτα η Κοκκινοσκουφίτσα. Τρέχει αυτός, βάζει τη νυχτικιά και την δαντελένια σκούφια της γιαγιάς και γίνεται κούκλα: Σαν τραβεστί, πριν αρχίσει χαλάουα!
Μπαίνει μέσα η Κοκκινοσκουφίτσα το ζώον, διότι περί ζώου πρόκειται, βλέπει τον λύκο ως Τριώδιο και τον περνάει για τη γιαγιά της:
"Καλέ, γιατί μιλάς σαν μούτσος γιαγιά;"

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Κάποια στιγμή η Κοκκινοσκουφίτσα ανθίζεται βρωμιά στην υπόθεση, κάνει τα αποκαλυπτήρια του λύκου, αυτός για να μην τον καταδώσει στην αστυνομία της κάνει πρόταση γάμου - ως γνωστόν σύζυγος δε μπορεί να καταθέσει εναντίον συζύγου - αυτή δέχεται και, από κοινού πια, καταδυναστεύουν όλα τα παιδάκια εις τον αιώνα τον άπαντα...

Βέβαια, πολλοί αναγνώστες μας μπορεί ν'απογοητευθούν με το γκραν φιλάνε της ιστορίας μας. Το παραμύθι θέλει την Κοκκινοσκουφίτσα άσπιλον κι αμόλυντον. Σε όσα γράμματα κατακλύσουν το περιοδικό, δημοσιεύουμε εκ των προτέρων αποκλειστική δήλωση της Κοκκινοσκουφίτσας:
"Ε, μια ζωή παρθένα, δε γινότανε πια! Ποιά είμαι στο τέλος-τέλος; Η Μπλανς Επιφανί;"

18 σχόλια:

sinodiporos είπε...

ευχαριστουμε για τις ευχες σου που ειναι ομορφες και ωφελιμες. ευχομαι να εισαι καλα.

Ανώνυμος είπε...

Τέλειο, φοβερό! Όντως δεν ήξερα ότι η Ακρίτα έχει γράψει τέτοια! Πολύ γέλιο έριξα πάντως, μπράβο! Καλό σαβ.κο Μαρία!

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Χτύπησες στόχο πάλι! Έχω όλα τα βιβλία της Ακρίτα και εγώ και τα ξέρω σχεδόν απ' έξω! (Πώς φαινονται οι...παλιοσειρές!)Η Διαθήκη της Έλενας με είχε κάνει να γελάσω πάρα πολύ!

Σπύρος είπε...

Ούτε εγώ ήξερα οτι η Ακρίτα γράφει ευθυμογραφήματα.. Η αλήθεια είναι οτι γέλασα πολύ! Μπράβο Μαρία,να'σαι καλά!!

Ελπίζω να γελάσατε όλοι όσοι το διαβάσατε, γιατί αλλιώς...(κάτσε να πάρω το αυστηρό μου ύφος..)
"Θα είστε οι πιο αδύναμοι κρίκοι ...λυπάμαι πολύ..!!"

Χαιρετισμούς σε όλους,να περάσετε ενα υπέροχο σαββατοκύριακο!!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Καλό Σ/Κ και σε σένα Μαρία:)
Οπως βλέπω από το παρακάτω ποστ πέρασες ένα πολύ όμορφο Πάσχα, και του xρόνου να είσαι καλά!
Μ΄αρέσει πολύ και μένα η "πένα" της Ακρίτα, πραγματικά απόλαυσα τις περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας:)

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

πολύ αδύναμος κρίκος η Κοκκινοσκουφίτσα τελικά!!!Ζώον ορθό!!!
Γέλασα παρα πολύ!! Τα βιβλία της Ακρίτα δεν τα έχω αλλά πάντα διάβαζα τα άρθρα της στα Νέα και γελούσα!!!!
Βέβαια από τότε που την είδα στον αδύναμο κρίκο πετάγομαι στον ύπνο μου τα βράδια αλλά τέσπα!!!! (μπρρρρ) χιχιχχιχ

Ivy είπε...

Πραγματικά καταπληκτική η Ακρίτα. Έχει πολύ ωραίο λόγο και χιούμορ. Τώρα για την κοκκινοσκουφίτσα, τι να πώ. Να λέει καλά που δεν ήταν η Τοσοδούλα. Εκεί να δεις προβλήματα...
Μαράκι σε περιμένει ένα βραβείο στο blog μου. Φιλιά.

iLiAs είπε...

Εύχομαι παραμυθένιο σαββατοκυριακο :)

Maria Tzirita είπε...

Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε! Έχει "διασκευάσει" κι άλλα παραμύθια, κατά καιρούς θα τα παρουσιάσω όλα εδώ, στη δική μου παραμυθούπολη! Έτσι, για να αποζημιώνω τους αναγνώστες μου για το κλάμα που έριξαν με το παιδί της αγάπης!

Ήβη μου, σ'ευχαριστώ πολύ για το βραβείο, ειλικρινά με συγκινείς! Έβαλα ήδη το εικονάκι εδώ δίπλα και το καμαρώνω! Θέλω να πω κι από δω πως η δουλειά που έχεις κάνει εσύ στον τομέα σου είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ! Το ιστολόγιό σου είναι θησαυρός και δεν είναι τυχαίο που έχει αναγνωριστεί κι από το εξωτερικό. Σου αξίζουν χίλια μπράβο!

Φιλιά σε όλους σας, να έχετε μια όμορφη Κυριακή...

Ανώνυμος είπε...

Kalimera kai xronia polla! Eleipa toses meres kai me xara vlepw pws ki esy perases poly kala. Kai tou xronou! To paramythi fovero, para poly gelasa, eidika me tous dialogous! Exei omws kai mia alithia: ti minima pername sta pedakia me to na leme oti afise to koritsaki i mama na paei mono tou sto dasos?...

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Χριστίνα μου, χρόνια πολλά και σε σένα! Ελπίζω να ξεκουράστηκες για τα καλά!
Όσο για το σχόλιό σου για το παραμύθι, είναι μια άλλη ιστορία! Η αλήθεια είναι πως το είχα κάνει μάθημα στο πανεπιστήμιο, το κατά πόσο είναι παιδαγωγικά τα κλασσικά παραμύθια που λέμε στα παιδιά μας. Είναι ένα θέμα όμως που σηκώνει πολύ ανάλυση και μάλλον δεν είναι του παρόντος! Εδώ έχουμε μια σάτυρα από την Ακρίτα, κάτι που βγάζει γέλιο, αλλά πάντα κρύβει και αλήθειες - αυτό σημαίνει σάτυρα άλλωστε...

Ανώνυμος είπε...

Εξυπνο χιουμορ.Πραγματικά αξιόλογη.
Αρχισα να διαβάζω κάποια άρθρα της στον Ταχυδρόμο,που κυκλοφορόυσε εαν θυμάμαι καλά κάθε Πέμπτη
1980-81.
Είμαι και εγώ μικρός...38 ετών.
Μάριος

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ωστε...Τολό, καλή μου κυρία...
Κάτω από τον Αγ. Σπυρίδωνα έμενε η γιαγιούλα μου..

Πανέμορφες οι φωτο από τις χαρούμενες Πασχαλιάτικες διακοπές. ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!!!!

Η ΄Ελενα Ακρίτα εξαιρετική και στη μικρή οθόνη, αλλά μόνον εις την υποκριτικήν...
Τουτέστιν, συμφωνώ με μαρία (τρίπολη)

KAΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους!

Μάριε, μικροί είμαστε όλοι μας! Καινούργιο blog βλέπω; Πάω αμέσως να τσεκάρω!

Γλαρένια μου το Τολό είναι πατρίδα! Αν το επισκέφτεσαι ακόμα θα συναντηθούμε σίγουρα!

Ra Ma είπε...

Μα με το Λύκο!!!
Είμαι ένας ακόμα που δεν γνωρίζει το έργο της Ακρίτα! 'Γέλασε το χειλάκι μου'! Τσιφόρο θύμησε και σε μένα.
Καλή εβδομάδα Μαρία.

βασίλης είπε...

Πολύ καλό και η Ακρίτα πραγματικά έχει γράψει θαυματα. Καλώς σε βρήκα Μαρία

kakos lykos είπε...

Πολύ καλό, γέλασα με την ψυχή μου.

Επιτέλους η δικαίωση του λύκου βρε παιδιά, όλο κακός και κακός, αμάν, ευτυχώς η Ακρίτα άλλαξε το τέλος και δεν υπάρχει κυνηγός, ο καημένος ο λύκος να μην ζήσει δηλαδή;
Να μην τραφεί;
Τι φταίει αυτός αν γεννήθηκε λύκος;

Και τώρα ας αφήσουμε την ζωολογία και το χιούμορ, και ας πάμε στην αλληγορία.

Η μητέρα της κοκκινοσκουφίτσας δεν ήξερε ότι στο "δάσος" πάντα υπάρχουν "λύκοι" και σπάνια θα εμφανιστεί ο "κυνηγός" για να σώσει την κατάσταση;

Μήπως ο μεγάλος ένοχος στην ιστορία είναι η μητέρα, που εδώ έχει το ρόλο του αδιάφορου γονιού;

Πόσοι γονείς σήμερα αλήθεια δεν έχουν αυτή την συμπεριφορά;

Σαν εκπαιδευτικός δυστυχώς σε καθημερινή βάση συναντώ τέτοιες περιπτώσεις αδιάφορων γονέων, και τ' αποτελέσματά της συμπεριφοράς τους πάνω στα παιδιά.

dyosmaraki είπε...

Φοβερή εκδοχή του γνωστού παραμυθιού. Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας, δεν γνώριζα καν πως η Ακρίτα ασχολείται με ευθυμογραφήματα.

Μια καλημέρα και από εδώ.

Καλώς σε βρήκα Maria Tzirita