22 Μαΐ 2008

Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών - και όχι μόνο...


Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω, δίπλα μας, γύρω μας, που τα μάτια τους δε λάμπουν. Είναι σβηστά.
Το χαμόγελο δεν έρχεται αυθόρμητα στα χείλη τους.
Δεν παίζουν, δεν διασκεδάζουν, δε γελούν, δεν αστειεύονται.
Μοναδικός τους φίλος ο πόνος. Συντροφιά τους το δάκρυ.
Μην έχοντας ζήσει αλλιώς, δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά. Πιστεύουν πως αυτό είναι ζωή.
Δεν αντιδρούν, υπομένουν. Βαθιά μέσα τους νιώθουν ότι έτσι τους αγαπούν, αυτοί οι άνθρωποι που τους έφεραν στον κόσμο.
Κακοποιώντας τα...
Είτε τρώνε ξύλο, είτε τα βρίζουν και τα υποτιμούν, είτε τα βιάζουν, όλες αυτές οι συμπεριφορές χαρακτηρίζονται ως κακοποίηση. Προσωπικά το πάω ακόμα παραπέρα και θεωρώ κακοποίηση ακόμα και την στέρηση της αγάπης.
Όμως τα περιστατικά που πρόσφατα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, ξεπερνούν και την πιο νοσηρή και διεστραμένη φαντασία.
Η Δήμητρα, 24 ετών σήμερα, εξομολογήθηκε στην Τατιάνα Στεφανίδου και ενώπιον χιλιάδων τηλεθεατών, την κακοποίηση που υπέστη απ'την ίδια της την οικογένεια, από τα 12 ως τα 17 της. Από τον πατριό της και την μητέρα της - που ο Θεός να την κάνει μητέρα, όπως έλεγε η ίδια κάθε φορά που αναφερόταν σε κείνην.
Μπαργούμαν εκείνη, έμεινε έγκυος από κάποιον πελάτη που δεν ξέρει κι η ίδια ποιός ήταν. Φανταστείτε ότι αυτή την πληροφορία την ξέρει η Δήμητρα από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Όπως και το γεγονός ότι η δουλειά της μάνας της ήταν να πηγαίνει στο κρεβάτι με άντρες για να παίρνει χρήματα.
Μια μάνα που ποτέ δεν της έδωσε τρυφερότητα και αγάπη, που την άφηνε μόνη της στο σπίτι ώρες ατέλειωτες και που ενίοτε έφερνε και τους πελάτες της εκεί για τη "δουλειά". Στην οικογενειακή τους εστία, σ'αυτό που η μικρούλα Δήμητρα αναγνώριζε ως φωλιά. Εκεί που η ίδια αναζητούσε την προστασία και την ασφάλεια, όπως όλες οι παιδικές ψυχούλες.
Τελικά αυτή η γυναίκα παντρεύτηκε κάποιον - πιθανόν τον προαγωγό της. Όταν η Δήμητρα έγινε 12 χρονών, εκείνος τη βίασε (βλέπετε έπρεπε να ήταν ο πρώτος!) και στη συνέχεια άρχισε να την εκδίδει.
Την πήγαινε σε γέρους πελάτες οι οποίοι την βίαζαν έναντι χρηματικής αμοιβής. Όταν εκείνη τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, την έσπαγε στο ξύλο.
ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ!!!! Όχι την ανοχή, την συναίνεση. Η γυναίκα που την μεγάλωνε 9 μήνες μέσα στα σπλάχνα της, το αίμα από το αίμα της. Η μάνα της.
"Έπρεπε να βρούμε χρήματα. Δεν είχαμε να φάμε", είπε απαθέστατα εκείνη στους αστυνομικούς μετά τη σύλληψή της.
Φυσικά την Δήμητρα την σταμάτησαν από το σχολείο, είχε άλλου είδους υποχρεώσεις πλέον...
Το μαρτύριο συνεχίστηκε μέχρι τα 17 της, για πέντε ολόκληρα χρόνια. Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, εξευτελισμός. Ο μεγαλύτερος και χειρότερος πόνος; Η αδιαφορία της μάνας προς το παιδί της που υπέφερε σαν τον Χριστό...
Απ'το σπίτι δε μπορούσε να φύγει, την είχαν κλειδωμένη νυχθημερόν. Έχοντας πια αποφασίσει να ξεφύγει, μια μέρα που ο πατριός της την πήγαινε σ'ένα "ραντεβού", άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και το έσκασε τρέχοντας. Στο άγνωστο. Στο πουθενά.
Οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλύτερα απ'την κόλαση που ζούσε.
Τριγυρίζει μόνη, νηστική, βρώμικη και κοιμάται στα παγκάκια. Δεν πάει στην αστυνομία. Γιατί;
Γιατί όταν ήταν 12 χρονών, όταν ξεκίνησε ο Γολγοθάς της, τότε που ακόμα πήγαινε σχολείο, τόλμησε να μιλήσει σε μια κοινωνική λειτουργό. Εκείνη δεν την πίστεψε, δεν έκανε καμία περαιτέρω έρευνα κι όταν το έμαθαν οι δικοί της την ξυλοκόπησαν κι απλά την σταμάτησαν απ'το σχολείο.
Και κανένας δάσκαλος, κανένας φορέας, κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δε νοιάστηκε τότε να ψάξει το γιατί. Κανείς δε νοιάστηκε γι αυτήν...
Τότε λοιπόν, στα 17 της, τριγυρίζοντας στους δρόμους, συνάντησε έναν κύριο. Την πήρε σπίτι του, τη φρόντισε, την αγάπησε και τελικά την παντρεύτηκε. Γιατί απλά έτυχε να ήταν ένας καλός και θεόσταλτος άνθρωπος. ΕΤΥΧΕ. Οι περισσότερες πιθανότητες για τη Δήμητρα ήταν να καταλήξει στο πεζοδρόμιο, ακολουθώντας την "καριέρα" της μάνας της.
Μιάμιση ώρα που διήρκησε η εκπομπή, η κοπέλα δε σταμάτησε να κλαίει. Πώς να ξεχάσω τα λόγια αυτά;....
Τατιάνα: Τώρα ζεις καλά; Χαίρεσαι, διασκεδάζεις;
Δήμητρα: Ναι, πάω στην παιδική χαρά.
Τατιάνα: Τι κάνεις εκεί;
Δήμητρα: Παίζω. Κάνω κούνια, τσουλήθρα και βλέπω τα παιδάκια που παίζουν και γελάνε.
Τατιάνα: Όταν ήσουν μικρή δεν πήγαινες στις κούνιες;
Δήμητρα: Όχι.
Τατιάνα: Δεν έπαιζες;
Δήμητρα: Όχι.
Τατιάνα: Ούτε γελούσες ποτέ;
Δήμητρα: Ποτέ.
Τατιάνα: Ούτε όταν ήσουν πιο μικρή, σαν παιδάκι;
Δήμητρα: Δε θυμάμαι...
Δε θυμάται αν γέλασε ποτέ ως παιδί... Μα δεν υπήρξε ποτέ παιδί. Την ανάγκασαν να μεγαλώσει πριν την ώρα της, την υποχρέωσαν να ζήσει σαν μεγάλη γυναίκα σε σώμα παιδιού. Της βίασαν το κορμί ΚΑΙ το μυαλό ΚΑΙ την ψυχή...
Τώρα η κοπελα για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και να μεγαλώσει τα δικά της τα παιδιά σωστά, χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Κατά τη γνώμη μου δικαιούται και αποζημίωση από το κράτος - σημειωτέον ζει πάμφτωχα με τον άντρα της, πουλώντας παλιοσίδερα.
Ποιός θα της προσφέρει βοήθεια; Η εκπομπή της ιδιωτικής τηλεόρασης και κάποιοι άλλοι ιδιωτικοί φορείς που ευαισθητοποιήθηκαν μέσω της εκπομπής.
Κι έρχομαι εγώ τώρα ως έλληνας πολίτης, ως μάνα και ως άνθρωπος και ρωτώ: Πού είναι το κράτος βρε παιδιά; Οι "γονείς" συνελήφθησαν τώρα που βγήκαν όλα στη φόρα, ναι. Συνελήφθησαν γιατί τη μοίρα της Δήμητρας ακολούθησε και η δεύτερη κόρη τους, σήμερα 12 ετών κι έγινε - επιτέλους - σκάνδαλο στη γειτονιά και ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Κι ευτυχώς το άλλο κοριτσάκι γλύτωσε έγκαιρα. Τι γλύτωσε δηλαδή, τέλος πάντων... Λες κι ο βιασμός απ'την πρώτη και μόνο φορά δεν είναι ικανός να σου καταστρέψει για πάντα τη ζωή...
Αυτοί λοιπόν θα τιμωρηθούν. Οι άλλοι, οι κύριοι υπεύθυνοι, πότε θα τιμωρηθούν; Εκείνη η κοινωνική λειτουργός που έθαψε την ιστορία εν τη γενέση της, δε θα τιμωρηθεί;
Δε βρίσκω λόγια να εκφράσω την οργή μου...
Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου κι από μένα μόνο μια παράκληση:
Αν κάποιος από σας έχει ή αποκτήσει μεθαύριο κάποια θέση εξουσίας στο κράτος αυτό που μας κυβερνά, ας κάνει ό,τι περνάει απ'το χέρι του για να πάψει επιτέλους αυτή η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ προς τον ανθρώπινο - και δη παιδικό - πόνο...
Υ.Γ. Τα γεγονότα που αφορούν στην ιστορία της Δήμητρας αναφέρθηκαν αυτούσια στην εκπομπή "Αξίζει να το δεις" της Τατιάνας Στεφανίδου, την 21/5/2008.
Σήμερα προβάλλεται το δεύτερο μέρος της εκπομπής με το ίδιο θέμα. Η Δήμητρα χαμογελά κι εκφράζει όλη της την ευγνωμοσύνη για την αγάπη που της έχει δείξει ο κόσμος από χθες. Κάποιος προσφέρθηκε να της νοικιάσει ένα σπίτι και οι διάφορες εταιρείες, για τους δικούς τους λόγους, της προσέφεραν τα έπιπλα, τις ηλεκτρικές συσκευές κ.λ.π.
Πολλοί ιδιώτες επίσης έκαναν τις δικές τους προσφορές αγάπης. Για το κράτος δεν άκουσα τίποτα ούτε σήμερα...
Θέλω να κλείσω την ανάρτηση αυτή με τα λόγια της Δήμητρας. Έγραψε ένα γράμμα στην Τατιάνα, εκφράζοντάς της την ευγνωμοσύνη της και την αγάπη της. Και το γράμμα αυτό τελείωνε ως εξής:
"Μάνα, κοίταξέ με και πες μου: Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μ'αγαπούν, έτσι όπως εσύ θα έπρεπε να με είχες αγαπήσει;...."

42 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Πράγματι Μαρία μου την άκουσα κι εγώ με τον άνδρα μου και νοιώθαμε σαν γονείς φρίκη, αναρρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να υπέρχουν τέτοιοι άνθδωποι και λυπάμαι που θα το πω είμαι υπερ της θανατικής ποινής, αν υπήρχε υποδειγματική τιμωρία δεν θα είχαν γίνει πολλά.

clementine είπε...

Δεν έχω λόγια... ο κόμπος μου ανεβαίνει στον λαιμό και τα δάκρυα δεν συγκρατούνται. Και είμαι στη δουλειά..........

Unknown είπε...

Αχ βρε Μαράκι μου, δεν πιστεύω στα μάτια μου, αυτά που διαβάζω. Μα πως είναι δυνατόν? Τι όντα είναι αυτά? Γιατί άνθρωποι σίγουρα δεν είναι. Πως γίναν έτσι, πως κατέληξαν να κάνουν τέτοια πράματα? Άσε, να μην σχολιάσω την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Γιατί, αυτοί πες είναι ΑΡΡΩΣΤΟΙ... Αλλά πως γίνεται να μην υπάρχει καμμία προστασία των αθώων, των παιδιών, από αυτές τις καταστάσεις? Καλά, η κοινωνική λειτουργός τι σκεφτόταν όταν έθαψε την ιστορία? Δεν το χωράει ο νους μου, ειλικρινά...

Unknown είπε...

Οποτε ακούω τέτοιες ιστορίες, και αντιλαμβάνομαι το ποση αδιαφορία υπάρχει γύρω μας...τρελαίνομαι. Από που πηγάζει όλη αυτή η αδιαφορία, πως την διακαιολογεί στον εαυτό του?

Maria Tzirita είπε...

Έτσι είναι αγαπημένες μου φίλες Αχτιδούλα, Κλημεντίνη και Λίλυ. Κι εμείς που έχουμε γεννήσει παιδιά ή έχουμε μεγαλώσει παιδιά κι ας μην τα έχουμε γεννήσει, πονάμε διπλά με τέτοια περιστατικά. Εγκληματικές ενέργειες που σημαδεύουν και πονούν χιλιάδες φορές περισσότερο, επειδή τις διαπράττουν οι άνθρωποι που κανονικά θα έπρεπε να σ'αγαπούν όσο κανένας άλλος στον κόσμο....

Ανώνυμος είπε...

Με εξοργίζει πραγματικά η αναλγησία των κρατικών φορέων σε τέτοια θέματα. Κοινωνική πρόνοια δεν υπάρχει, είμαστε πολύ πίσω σα χώρα τελικά! Την είδα κι εγώ την εκπομπή και δε σταμάτησα κι εγώ να κλαίω μαζί με την κοπέλα. Εκείνο το άκουσες που όταν πήρε η Τατιάνα σε μια κρατική υπηρεσία να της βουν της Δήμητρας δουλειά της είπαν "Μην τους κακομαθαίνετε κυρία Στεφανίδου!"!!!!
Έξαλλη η Τατιάνα! Εγώ τη χειροκροτώ που βγάζει τέτοια θέματα πάντως, όπως κι εσένα Μαρία μου που τα φέρνεις εδώ για συζήτηση και προβληματισμό σου αξίζουν συγχαρητήρια. Μπράβο σου!

Ανώνυμος είπε...

διαβαζοντας το κειμενο σου αυτο, ενιωσα οπως οταν διαβαζα το βιβλιο σου! Μου περνας την ευαισθησια σου για τετοια θεματα κι ειδικα οτι εχει σχεση με παιδια. Τραγικα τα γεγονοτα αυτα και συμβενουν καθε μερα διπλα μας. Ολοι ομως εχουμε ευθυνη, ο κοσμος φοβατε, δε θελει να μπλεξει και κανει τα στραβα ματια, ετσι καταλαβα γι αυτη την υποθεση γιατι την ειδα και στις ειδησεις. Πρωτα ας κοιταξουμε τα παιδια μας ο καθενας, να ειμαστε σωστοι και μετα να βοηθησουμε και τον διπλανο μας. δε δειχνει μονο το κρατοσ αδιαφορια, δειχνουμε κι εμεις οι ιδιοι!

Αννα είπε...

Θα γίνω κακιά..πολύ κακιά...Το εχω πει πολλές φορές και ξέρω ειναι απάνθρωπο...
Θα ηθελα να υπηρχψε θανατική ποινή...Ειλικρτινά...Δεν ειναι ανθρωποι αυτοί...
Εστω το ισόβια να ήταν ισόβια στη χωρα μας.Οταν ημουν μικρή ισόβια για μενα σημαινε πως βγαινεις απο τη φυλακή νεκρός...
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν ισχυει κατι τετοιο...
Και βγηκε παλι στη δημοσιοτητα καινουριο θεμα για κακοποιηση παιδιων και παιδαιραστία...
Και τους προστατευει και το κρατος με το να μη δημοσιοποιει τα ονοματα και τις φωτογραφίες τους...Να δουμε και να μαθουμε ποια ειναι αυτα τα ανθρωπομορφα τερατα!!!

Αννα είπε...

Οκ δεν ημουν και πολυ ενταξει σε προηγουμενο σχολιο..Δεν ειναι λυση η θανατική ποινή σιγουρη..
Ασχετα αν ωρες ωρες θα ηθελα να τους εδιναν αυτους στον κοσμο να τους περιποιηθει..
Απλα να ισχυει το ισοβια και να γινεται δημοσιοποιηση της ταυτοτητας της...
Συγγνωμη αλλα πριν ημουν πολυ φορτισμενη....

Maria Tzirita είπε...

Δήμητρα, το άκουσα και πέσανε τ'αυτιά μου! Άκουσα κι άλλα πολλά, αλλά εδώ αναφέρθηκα στα βασικά κι επικεντρώθηκα στην ουσία. Άνθρωποι - κτήνη υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Από κει και πέρα τι γίνεται, για να προστατευτούν οι αθώες ψυχές; Ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου, είμαστε πολύ πίσω ακόμα στην κοινωνική πρόνοια. Σ'ευχαριστώ που πέρασες!

Maria Tzirita είπε...

Χριστίνα μου, πόσο δίκιο έχεις.... Ο κόσμος φοβάται κι όχι μόνο. Έχει απογοητευτεί, παίρνει ως δεδομένο ότι κανείς δε θα βοηθήσει ουσιαστικά. Να ένα παράδειγμα από προσωπικό μου βίωμα:
Πριν ένα χρόνο περίπου, μια συμμαθήτρια της κόρης μου κατέφυγε στο σπίτι μου, επειδή είχε προβλήματα με τους γονείς της, οι οποίοι, αν και 15 χρονών, την έδερναν άσχημα και με την παραμικρή αφορμή. Όχι τόσο ο πατέρας, ήταν άβουλος αυτός, όσο η μάνα. Την έβριζε, την υποτιμούσε κι όταν η μικρή της πήγαινε πολύ κόντρα, την χτυπούσε. Για μήνες έβλεπα το κοριτσάκι να μην είναι καλά, να είναι μελαγχολικό, κλαμμένο, ενώ όλα τ'άλλα κορίτσια ήταν μέσα στην καλή χαρά.
Μ'εμπιστεύτηκε και μου μίλησε για το πρόβλημά της. Της έδωσα κάποιες συμβουλές, να τους μιλήσει, να τους πάρει με το καλό κι αυτά που λέμε συνήθως, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στον τελευταίο τους καυγά είπε στη μητέρα της "αν με χτυπήσεις θα φύγω και δε θα ξαναγυρίσω!". Εκείνη τη χτύπησε (και μάλιστα την ώρα που έτρωγε και πήγε να πνιγεί το παιδί) κι η κοπέλα ήρθε σπίτι μου με μια βαλιτσούλα.
Ευτυχώς υπήρχα εγώ που είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Αν δεν υπήρχα, πού θα πήγαινε;...
Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον δικηγόρο μου. Έκανε σαν τρελός να μου λέει "στείλτην σπίτι της, θα μπλέξεις, θα σου κάνουν μήνυση" και τέτοια. Αδιαφόρησα και την πήρα και πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα. Το παιδί έκλαιγε συνέχεια. Μας είδε ο αξιωματικός εκεί, του είπα όλη την ιστορία και πηρα τη μεγαλειώδη απάντηση: κι εγώ τι θέλετε να κάνω;
Αν δεν κάνετε εσείς ποιός θα κάνει; του λέω.
Ρωτάει αυτός το παιδί αν είναι πρόθυμο να καταθέσει ενάντια στους γονείς του. Ναι λέει αυτό, θα το κάνω. Κλαίγοντας, στην αγκαλιά μου συνέχεια.
Ωραία, μου λέει ο τύπος, να πάτε στην εισαγγελία ανηλίκων.
Μάλιστα, λέω, να πάμε. Πού είναι;
Όχι σήμερα, λέει, τη Δευτέρα μόνο δέχονται από τάδε ώρα μέχρι τάδε κι είναι στον Άρειο Πάγο. Η μέρα τότε ήταν Τετάρτη.
Και μέχρι τη Δευτέρα του λέω, τι γίνεται;
Τίποτα μου λέει, να την πατε στο σπίτι της, γιατί αλλιώς μπορεί να σας κάνουν μήνυση γι απαγωγή οι γονείς της!
Να μου κάνουν μήνυση εκείνοι εμένα; Φωνάζω, πλέον. Κι εγώ δε μπορώ να τους κάνω τίποτα;
Εσείς όχι, μου λέει, δε μπορείτε. Η μικρή μόνο μπορεί να κάνει καταγγελία, αλλά όχι σε μας, στην εισαγγελία ανηλίκων τη Δευτέρα. Έτσι είναι ο νόμος, καταλάβατε; Πηγαίνετέ την σπίτι της γιατί θα μπλέξετε!
Αυτή ήταν η συμβουλή της αστυνομίας, του κράτους.
Εγώ πάλι, όπως καταλαβαίνετε, έγινα έξαλλη. Είπα ότι θα την προστατεύσω κι ας πάω φυλακή! Θα έβγαινα σε όλα τα κανάλια, ήμουν αποφασισμένη!
Ευτυχώς δε χρειάστηκε, γιατί οι γονείς ήρθαν να την πάρουν μετλα από 2 μέρες κλαίγοντας και παρακαλώντας. Τους μίλησα για πολύ ώρα, πήγα και στο σπίτι τους και μεταξύ ευγένειας και αυστηρότητας τους είπα ότι αν μάθω ξανά το παραμικρό θα τους έκανα καταγγελία. Εκείνοι βλέπετε, ευτυχώς, δεν ήξεραν καλά την ελληνική νομοθεσία και φοβήθηκαν.
Τουλάχιστον για το συγκεκριμένο παιδί το πρόβλημα, εν μέρει, λύθηκε. Δεν την ξαναχτύπησαν ποτέ.
Είναι όμως σταγόνα στον ωκεανό...

dyosmaraki είπε...

Από τη μια υπάρχουν άνθρωποι που η μοίρα δεν ήταν γενναιόδωρη να τους χαρίσει παιδιά έστω και αν τα λατρεύουν. Από την άλλη υπάρχουν ανεύθυνοι γονείς που γεννοβολούν και φέρνουν παιδιά στον κόσμο αδιαφορώντας για την ευθύνη που έχουν να τα αναθρέψουν σωστά και να τα κάνουν σωστούς ανθρώπους.

Δεν είναι άδικο αυτό?

Δεν κρύβω πως όταν ακούω την έκφραση "δεν είχαμε να φάμε για αυτό έβγαλα το παιδί μου στο κλαρί" μου έρχεται στο μυαλό αυτό που είπε προηγουμένως η Αννα. Πως αυτοί οι γονείς θα έπρεπε να καταδικάζονταν σε θάνατο...Αλλωστε τέτοιους ανθρώπους δεν τους χρειάζεται η κοινωνία.

Οργίζομαι,θλίβομαι, στεναχωριέμαι, για τη Δήμητρα και κάθε Δήμητρα που πέφτει θύμα βάναυσης κακοποίησης και μάλιστα μέ τη συναίνεση της μητέρας που "έπρεπε να την έχει αγαπήσει"......

Maria Tzirita είπε...

Αννούλα μου, γλυκιά κι ευαίσθητη δασκαλίτσα εσύ, έχεις ένα λόγο παραπάνω να εξοργίζεσαι καλή μου και κανείς δε θα σε παρεξηγήσει. Εσύ έχεις αφιερώσει τη ζωή σου στα παιδιά, δικαιούσαι να λες την άποψή σου και να την υπερασπίζεσαι. Εσύ θα ζητήσεις συγνώμη καλή μου; Αυτά τα τέρατα δηλαδή και το ανύπαρκτο κράτος, τι θα έπρεπε να κάνουν;....

Maria Tzirita είπε...

Αυτό κι αν είναι άδικο Δυοσμαράκι μου...
Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη και την τόσο δυναμική τοποθέτησή σου.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δεν είδα την εκπομπή της Τατιάνας, όμως διάβασα τη συζήτησή σας και ανατρίχιασα... Ναι, όσο ασύλληπτο κι αν φαίνεται συμβαίνει, το έχω δει το άδειο βλέμμα αυτών των παιδιών, περπατούν καμπουριαστά, δεν μιλούν πολύ, είναι πάντα ευγενικά... Τρόμαξα και τρομάζω με την αδιαφορία και το φόβο των περισσότερων να ανίχνεύσουν τη συμπεριφορά τους, να σταθούν δίπλα τους, να τους ανοίξουν μονοπάτια ελευθερίας.
Μπράβο Μαρία που πήρες την πρωτοβουλία, μπράβο που λειτούργησες ως υπηρέτης των αξιών που κουβαλάς.
Αισθάνομαι όμως ότι ακόμη κι αν αυτά τα παιδιά βρουν την ηρεμία που τους αξίζει ποτέ δε θα πάψουν να μετρούν απουσίες. Θέλει δουλειά, συζήτηση, ανθρώπους, πώς να αναπληρωθούν τα χαμένα παιδικά χρόνια, πώς να πετάξουν τα δεκανίκια;
Μια αρχή όμως, είναι πάντα και μία υπόσχεση ελπίδας!

Σε καληνυχτώ Μαρία, να είσαι πάντα έτσι, γνήσια και αληθινή.

υ.γ. "ήρθα" και στην παρουσίαση του βιβλίου σου, ήταν υπέροχα!

Γιώτα Φώτου είπε...

Και μέσα σ' όλα αυτά προστέθηκε χθες και η απίστευτη ιστορία παιδοφιλίας. Η ευθύνη είναι όλων μας. Γινόμαστε συνεργοί όταν αδιαφορούμε, μόνο και μονο για να μη μπλέξουμε. Τριάντα χρόνια είμαι εκπαιδευτικός και έχουν δει τα μάτια μου απίστευτα πράγματα από γονείς στους οποίους δεν άξιζε να ονομάζονται έτσι.

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα ομπρελίτσα μου (αλήθεια, ποιό είναι τ'όνομά σου;),σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου έκανες να έρθεις στο "σπιτικό" μου, καθώς και για τα καλά σου λόγια.
Είμαι σίγουρη πως άλλη τόση ευαισθησία έχεις κι εσύ, αλλιώς δε θα μπορούσες να γράψεις τόσο υπέροχα, όσο γράφεις. Οι "αδελφές ψυχές" επικοινωνούν μεταξύ τους μ'ένα τρόπο μοναδικό. Το λινκ για το ιστολόγιό σου βρίσκεται από καιρό στα "φιλαράκια" μου και προσκαλώ όλους όσοι με διαβάζουν να επισκευτούν αυτό το θαυμάσιο ιστολόγιο με τίτλο "κόκκινη ομπρέλα". Ο λόγος κι η γραφή σου είναι χαρισματικοί, ότι άλλο και να πω θα είναι περιττό....

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Γιώτα μου. Κι εσύ έχεις αφιερώσει τη ζωή σου, καθώς και το συγγραφικό σου έργο στα παιδιά κι αντιλαμβάνομαι πόσο ευαίσθητες χορδές σου χτυπά το θέμα αυτό. Η παιδοφιλία είναι ψυχική διαταραχή, όπως από τέτοιου είδους διαταραχές πηγάζουν κι όλες οι προβληματικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Υπήρχαν και θα υπάρχουν, είναι αρρώστιες. Από κει και πέρα όμως φωνάζω κι ενίσταμαι γι αυτό το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας! Πρόληψη και θεραπεία. Πρόληψη και θεραπεία. Αυτό πρέπει να γίνει. Περισσότερο θυμώνω με τους ανευθυνο-υπεύθυνους και την μη αυστηρή νομοθεσία μας σε τέτοια ζητήματα, παρά με τον άρρωστο ψυχικά δράστη ενός εγκλήματος...
Υ.Γ. Το καινούργιο σου βιβλίο "πετάει", το λέω κι από δω!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Ολα μπορώ να τα "καταλάβω", και την στάση του πατριού, και την στάση του κράτους και την στάση της κοινωνίας και την στάση της κοινωνικής λειτουργούκαι τη στάση των πάντων. Δεν μπορώ να τα δικαιολόγήσω με τίποτα, αλλά μπορώ να τα καταλάβω.
Την στάση της μάνας όμως, δεν θα την καταλάβω ποτέ, μου είναι τελείως αδύνατον ακόμα και να προσπαθήσω. Και ούτε και θέλω να προσπαθήσω.
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο "τέρας" απ' όλα, είναι αυτή και μόνο αυτή.
Απίστευτο!!

Yiannos Savva είπε...

Θα συμφωνήσω με τες/τους προλαλήσαντες με μια διαφορά ότι την λέξη Μάνα θα την έγραφα (Μάνα).

Χαιρετίσματα από την Κύπρο.

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι μου καλημέρα!

Κάθε μέρα στις 07.00 π.μ. όταν έρχομαι στη δουλειά πρώτο μου μέλημα είναι να κοιτάξω το Blog σου.

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο θέμα ανατρίχιασα στην ιδέα πως μια ΜΗ-{ΤΕΡΑ -Σ} ΤΕΡΑΣ θα μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε στα ίδια της τα παιδιά.

Σαν μανούλα και εγώ είχα στα σπλάχνα μου για εννέα ολόκληρους μήνες το καμάρι μου το γιό μου.
Όταν γεννήθηκε ο Γιώργης μου...η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου.....

Αυτό το παιδί το μεγαλώνω με τόση αγάπη γιατί είναι το παιδί μου ο Γιώργης μου, το καμάρι μου, αίμα από το αίμα μου.

Μαράκι μου, δυστυχώς ο Θεός δίνει παιδιά εκεί που δεν είναι άξιοι κάποιοι άνθρωποι για να το μεγαλώσουν...Αν δεν αγαπάς τα παιδιά, αυτά τα μικρά επίγεια αγγελούδια δεν αγαπάς τον εαυτό σου...

Στη φύση βλέπουμε τα θηλυκά ζώα πως προσέχουν τα μωρά τους.
Ακόμη και η σκυλίτσα το πρώτο χρονικό διάστημα δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει τα κουταβάκια της.
Η κλώσσα μαζεύει κάθε φορά τα πουλάκια δίπλα της, κάτω από τα φτερά της. Ακόμα και όταν βρέχει αυτή μπορεί να στέκεται κάτω από τη βροχή, τα πουλάκια της όμως είναι κάτω από τα φτερά της. Ολο το ζωικό βασίλειο.....Τι μεγαλείο....

Εμείς οι άνθρωποι υποτίθεται ότι είμαστε ανώτεροι με νοημοσύνη.

Μαράκι μου δυστυχώς στην πολιτισμένη κατά τ' άλλα κοινωνία μας βλέπουμε αλλά δεν μιλάμε. Τι μας νοιάζει? Δεν μας αφορά...Μακριά από εμάς...Άνθρωπο να δούμε κάτω πεσμένο δεν θα τον πλησιάσουμε.Δεν θα ζητήσουμε βοήθεια.Απλά θα κοιτάξουμε αδιάφορα.Δε βαριέσαι και θα προσπεράσουμε αδιάφορα...

Μητέρα ΤΕΡΑΣ, δεν πονάει, δεν δακρύζει δεν νοιάζεται, δεν της έμαθαν και αυτηνής να αγαπάει. Όταν παίρνεις αγάπη δίνεις αγάπη....

Αχ...απορώ και μ'αυτούς που πλήρωναν για να αγγίξουν το κορμάκι του κοριτσιού...Και μ' όλους αυτούς τους ανώμαλους που ασελγούν ακόμη και σε βρέφη....

Δυστυχώς και η κοινωνική λειτουργός δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα μπορούσε μία μάνα με τον σύντροφο της να κάνουν αυτά που έκαναν.....Αν το έκανε ηθελημένα θα πρέπει να παραιτηθεί από την θέση που κατέχει. Να της πάρουν και το πτυχίο.

Αυτά τα κτήνη από την φυλακή θα βγούν και παλι θα κάνουν ότι έκαναν άλλοτε. Είμαι σίγουρη γι'αυτό. Η νομοθεσία για αυτούς θα πρέπει να αλλάξει...Κάτι πρέπει να γίνει.....

Ra Ma είπε...

Δεν έχω παρά μόνο να συμφωνήσω με όλους σας.

Έχω μια αντιπάθεια βέβαια σε αυτού του είδους τις εκπομπές, διότι τα κίνητρά τους είναι μόνο η τηλεθέαση και το πως θα πουλήσουν οι ίδιοι καλύτερα τον εαυτό τους την επόμενη φορά. Όμως κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, έτσι δεν λένε?

Θα ήθελα να σας πω ως άντρας που ποτέ δεν μεγάλωσε με μια αδερφή, ότι όταν γεννήθηκε η μικρή μου κόρη, με προβλημάτιζε για το ποιες θα είναι οι αντιδράσεις μου καθώς θα μεγαλώνει και θα σχηματίζεται. Πρέπει να σας πω ότι μετά από 7.5 χρόνια, κάθε βράδυ την κάνω μπάνιο, μεγαλώνει μέσα στα χέρια μου και ποτέ δεν ένοιωσα κάτι περισσότερο από το ότι είναι παιδί μου, την αγαπώ και ότι θα κάνω τα πάντα για να τη βλέπω ευτυχισμένη.

Για αυτό δεν μπορώ να καταλάβω ούτε αυτούς τους γονείς που ανέφερες, ούτε τους άλλους που δεν έχασαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τη κατάσταση, ούτε τους κρατικούς λειτουργούς που πιθανόν να είναι και γονείς.

Ακόμα αυτό που έκανες με τη μικρή θέλει μεγάλη δύναμη.

Καλό μεσημέρι σε όλους!

Alkmini είπε...

θα ερθω να συμφωνησω και γω με οσα διαβασα πιο πανω, και ειδικα με τον ραδιο μαρκονι σχετικα με αυτες τις δακρυβρεχτες για χαριν της τηλεθεασης, διαφημισεων, χρηματων για το καναλι, εκπομπών τύπου Τατιανα-Χριστινα και αλλων αγραμματων τηλεπαρουσιαστριων που "βουρκωνουν"...ουπς ειμαι εκτος θεματος. σορρυ.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Τυχερή η κοπέλα αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο τύχη. Με τον γάμο εννοώ. Ξέρετε πόσα τέτοια ακούμε στiς ομάδες, πόσες ζωές έχουν καταστραφεί από την εγκληματική αδιαφορία των ανεύθυνο-υπευθύνων και από υπανθρώπους που δεν δικαιούνται τον τίτλο τιμής μάνα και πατέρας με τίποτα;

Μαρία Έλενα είπε...

Μαρία
Δεν ξέρω τι να πω περισσότερο.
Όσα είπαν οι πριν από μένα με αντιπροσωπεύουν.
Φιλάκια ...

"ζαχαρούλα.." είπε...

ευτυχώς που όλα αυτά τα διαβάζω στο δωμάτιό μου και όχι στο γραφείο μου!!!
και ανατρίχιασα.. και βούρκωσα.. και εξοργίστηκα.. και αισθάνθηκα ενοχές.. και .. και .. και..

από την μία υποστηρίζω ότι τόσα χρόνια, δεν βρήκε ευκαιρία να αντισταθεί??? τρέχοντας μακριά??? γιατί τόσα χρόνια χαμένα???

από την άλλη ξέρω ότι είναι δύσκολο!!!

είναι λάθος μας να δίνουμε τίτλους συγγενείας σε αυτήν την ζωή.. θα έπρεπε τους τίτλους να τους κερδίζουμε.. θυμάσαι Μαράκι την Μαρίνα στο "ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"???? δεν ήταν η μαμά του... κι όμως αυτήν υπολόγιζε και σε αυτήν στηριζόταν!!!

έχω ζήσει την ιστορία μίας φίλης με μία .... (μάνα πάντως όχι) και έναν άβουλο πατέρα στα όρια του αλκοολισμού!! όσο κι αν έφυγε μακριά, κουβαλάει πολλά... η πλάτη της γέρνει..................

συμφωνώ με όλους σας................

iLiAs είπε...

..μ' ανατριχιάζουν τέτοια θέματα..δεν ξέρω τι να πω Μαρία.


..ουφ..καλό σαββατοκυριακο!

Maria Tzirita είπε...

Έλενα, εκεί είναι που σταματά ο ανθρώπινος νους και πιστεύω ότι μας σοκάρει πιο πολύ απ'όλα. Κι όμως υπάρχουν τέτοιες μάνες τέρατα, που τους λείπει το βασικότερο ένστικτο - φαίνεται γεννήθηκαν έτσι άρρωστες. Γεννούν παιδιά για να τα βασανίσουν, γεννούν παιδιά που τα μισούν... πόσες και πόσες περιπτώσεις...
Ο καθένας βλέπεις αγαπά σύμφωνα με το χαρακτήρα του και δίνει απ'αυτά που έχει. Αν δεν έχεις ψυχική υγέία και ισορροπία, αν το μυαλό είναι άρρωστο, τι ν'αγαπήσεις; Πώς ν'αγαπήσεις;....
Ίσως κι αυτές οι μάνες να είναι θύματα κάποιας άλλης ακατάλληλης μάνας, το σκέφτηκες αυτό;
Η Δήμητρα με τα βιώματα που έχει, αν δε βοηθηθεί ψυχολογικά, πόσο καλή μάνα θα είναι στα δικά της παιδιά;
Το κακό πάντα έχει την τάση να διαιωνίζεται κι εκεί ακριβώς χρειάζεται η βοήθεια από τους κρατικούς φορείς. Υποστήριξη και θεραπευτική παρέμβαση για να σπάσει αυτή η αλυσίδα του κακού...

Maria Tzirita είπε...

Γιάννο μου ναι, ίσως έχεις δίκιο. Δε μπορεί να χρησιμοποιούμε μια τόσο ιερή λέξη για τέτοιες περιπτώσεις. Κι η ίδια η κοπέλα, όποτε έλεγε "η μάνα μου", η λέξη αυτή της έκαιγε το στόμα...

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου (Φλώρινα), ήμουν σίγουρη ότι κάτι τέτοιο θα μου έγραφες. Είσαι κι εσύ από εκείνες τις μανούλες που μεγαλώνουν μόνες τους το αγγελούδι τους κι είναι έτοιμες να δώσουν και τη ζωή τους για να το υπερασπιστούν. Τέτοιες σκέψεις έκανα κι εγώ, για τα ζώα και τα μικρά τους, για το πόσο καλύτερες μανούλες είναι σε πολλές των περιπτώσεων οι μανούλες του ζωικού βασιλείου. Βλέπεις τα ζωάκια λειτουργούν μόνο με το ένστικτο, δεν επηρεάζονται από άλλους παράγοντες, όπως εμείς οι άνθρωποι. Οι πολιτισμένοι, προηγμένοι, ανώτεροι άνθρωποι...
Κι αυτό το "κάτι πρέπει να γίνει" που είπες, νομίζω ότι πια είναι επιτακτική ανάγκη και ξεκινώντας απ'τον καθένα μας σαν μια φωνή διαμαρτυρίας, θα γίνει κραυγή κι επιτέλους θ'ακουστεί και ναι, κάτι θα γίνει...

Maria Tzirita είπε...

Πειρατή μας, είσαι ένας καλός, τρυφερός μπαμπάς, αλλά δε θα σου πω μπράβο, ξέρεις γιατί; Γιατί θεωρώ κατάντια να επιβραβεύουμε το αυτονόητο! Να θαυμάζουμε το φυσιολογικά σωστή συμπεριφορά με τέτοιο τρόπο που να υποδεικνύει πως η κακή συμπεριφορά είναι τελικά το σύνηθες και το φυσιολογικό!
Φυσικά και τα λατρεύουμε τα παιδιά μας, φυσικά και ποτέ δεν μας προξενούν ερωτικά πάθη τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από την ηλικία και το φύλλο τους. Οτιδήποτε άλλο ανήκει στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας, τελεία και παύλα.
Όσο για τις εκπομπές αυτές, θεωρώ ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο, αφυπνούν συνειδήσεις κι έρχονται πολλές φορές να καλύψουν την ανεπάρκεια του κράτους. Μακάρι να ήταν έτσι δομημένη η κοινωνία μας που να μην χρειαζόταν η ιδιωτική πρωτοβουλία για να λυθούν προβλήματα και ν'ανακουφιστεί ο ανθρώπινος πόνος. Αλλά δεν είναι κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Σίγουρα λεφτά βγάζουν κι αυτοί, τηλεθέαση κερδίζουν, αλλά τουλάχιστον προσφέρουν και κάτι. Η συγκεκριμένη εκπομπή ξεχωρίζει από τις άλλες, τις απλά "κουτσομπολίστικες", μην υα βάζουμε όλα σ'ένα κουβά...
Να σου απαντήσω και στο σχόλιο που έκανες σχετικά με την ιστορία που βίωσα εγώ με την φίλη της κόρης μου. Δε θέλει δύναμη. Θέλει απλά να μη φοβάσαι και να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου. Να μην τελειώνει η ζωή σου μόλις κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου. Αυτό θέλει και τίποτε άλλο κι είμαι σίγουρη, απ'όσο σε ξέρω, ότι κι εσύ ακριβώς το ίδιο θα έκανες!

Maria Tzirita είπε...

Αλίκη μου, απάντησα πιο πάνω σχετικά με τις εκπομπές. Μην τα βάζουμε όλα σ'ένα κουβά. Η εκπομπή αυτή έχει βοηθήσει πολύ κόσμο και το έχει κάνει ουσιαστικά. Η Τατιάνα δεν είναι καθόλου αγράμματη κι ούτε τυχαία έφτασε εκεί που έφτασε. Αν έχει βγάλει πάρα πολλά χρήματα κάνοντας αυτό που κάνει, μαγκιά της. Κι οι γιατροί πολλά δε βγάζουν; Τους κατακρίνει κανείς;
Το ίδιο το κράτος πάρα πολλά λεφτά δεν βάζει στην τσέπη, στίβοντας τις δικές μας; Γιατί δεν μπορεί να προσφέρει ανάλογη βοήθεια;...

Maria Tzirita είπε...

Theo, είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό αυτό που θίγεις, γι αυτό και στο κείμενό μου ανέφερα πως ΕΤΥΧΕ να πέσει σε καλό άνθρωπο, λες και τη λυπήθηκε ο Θεός. Όμως είναι η εξαίρεση. Χιλιάδες παιδιά που το σκάνε από τα σπίτια τους λόγω κακοποίησης, γίνονται θύματα χειρότερης κακοποίησης και θύτες και τα ίδια αργότερα στη ζωή τους... Η αλυσίδα του κακού που λέγαμε.

Maria Tzirita είπε...

Μαρία Έλενα, πραγματικά σε τέτοια θέματα δεν ξέρεις τι να πεις και πολλές φορές καλύτερα να μιλάμε λιγότερο και να πράττουμε περισσότερο. Φιλιά και σε σένα καλή μου.

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρούλα μου (σωστά το έγραψα τώρα!), είναι όχι απλά δύσκολο, αλλά αδύνατον ν'αντισταθείς. Όταν από μικρό παιδί βιώνεις τέτοιες καταστάσεις, όπως είπα κι αρχικά, πιστεύεις πως αυτό είναι το φυσιολογικό, συνηθίζεις, όσο απίστευτο και να σου ακούγεται. Έχει τόση ανάγκη ένα παιδί από οικογένεια, από μάνα, που τη δέχεται όπως είναι κι υπομένει τα πάντα. Μεγαλώνοντας βέβαια, στην εφηβεία όπου γίνονται όλες οι επαναστάσεις, τα περισσότερα κακοποιημένα παιδιά αντιδρούν και είτε το σκάνε, είτε αυτοκτονούν, είτε εγκληματούν. Και στις 3 περιπτώσεις χαμένα είναι...

Maria Tzirita είπε...

Καλό Σαβ/κο και σε σένα Ηλία, λυπάμαι αν σας ψυχοπλάκωσα, αλλά τα θέματα που με απασχολούν πολύ θέλω πάντα να τα μοιράζομαι μαζί σας...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ επιμένω ότι της Τατιάνας της αξίζουν συγχαρητήρια, είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και καθόλου δήθεν κι απορώ που κάποιοι από σας την κατακρίνουν. Τι κακό κάνει; Ούτε κουτσομπολεύει ούτε τίποτα! Βοηθάει τον κόσμο και το έχουμε δει σε άπειρες εκπομπές πόσο βοηθάει. Γιατί είναι κακό αυτό; Αν δεν ήταν κι αυτές οι εκπομπές τι θα γινόταν; Από που να περιμένει βοήθεια κάποιος τελικά;

Aristodimos είπε...

"Μάνα, κοίταξέ με και πες μου: Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μ'αγαπούν, έτσι όπως εσύ θα έπρεπε να με είχες αγαπήσει;...."

Τι μπορεις ν απαντήσεις σε μια τετοια ερώτηση, παρα να σκύψεις το κεφάλι και να μονολογήσεις
"Σε τι κόσμο φτάσαμε να ζούμε ! ! ! "

Φοβάμαι , φοβάμαι για το αύριο που εμεις οι ιδιοι παραδίνουμε στα παιδιά μας...

Αρης

Maria Kat είπε...

Καταρχήν sorry για την καθυστέρηση της απόκρισής μου στο Θέμα αλλά η εργασία μου δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια να σκεφτώ σαν...... άνθρωπος :P
Το θέμα αυτό είναι πολύ ... τσιζ.. ειδικά για την Ελληνική κοινωνία. Βλέπουμε ότι η ελληνική νομοθεσία ΔΕΝ προστατευει σωστά τα παιδιά. Κανονικά , η κοπελίτσα που έβαλε η Μαρία στο σπίτι της έπρεπε ως τη μέρα που θα έκανε καταγγελία στους δικούς της, να φιλοξενηθεί στο χαμόγελο του παιδιού ή σε κάτι παρεμφερή τέλος πάντων και όχι να απαιτήσουν να επιστραφεί στους γονείς της.
Αυτό το πράγμα με την Ελληνική Αστυνομία πυ δεν έχει πια αρμοδιότητα για ΤΙΠΟΤΑ... τι να πω...
σε άλλες χώρες το παιδί θα είχε καταλήξει στην πρόνοια.
Όσο για την εκπομπή της Τατιάνας θα πω το εξής. Δεν την πάω μια, είναι η αλήθεια, δεν αντέχω να τη βλέπω ούτε λεπτό, και φυσικά δεν κάνει την εκπομπή για την.....ψυχή της. Την κάνει για την τσέπη της και για την τσέπη κάποιων άλλων. Όμως , μέσα απο την εκπομπή αυτή, δίνεται η ευκαιρία σε όλους όσους υποφέρουν, έχουν περάσει κάποιες καταστάσεις, και θέλουν να το φωνάξουν, να ξυπνήσουν το κόσμο και να δείξουν την αδιαφορία που εισπράτουν από τους εκάστοτε...αρμόδιους (το αφήνω ασχολίαστο αυτό)!!!! Επομένως , αν ειναι να βγει κάτι καλό.. ας το κάνει η Τατιάνα η οποιαδήποτε τατιάνα. Αν είναι να κατακρίνουμε εκπομπές καλυτερα θα ήταν να το κάνουμε για της Λαμπίρη ή της Πάνια.

Maria Tzirita είπε...

Δήμητρα δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί σου. Πολλές φορές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όχι πάντα, αλλά εδώ σίγουρα ναι.

Maria Tzirita είπε...

Αριστόδημε, εμείς είμαστε ο κόσμος, εγώ, εσύ και όλοι μας μαζί. Κι ό,τι δε μας αρέσει ας το αλλάξουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Νομίζω πως είσαι της ιδίας άποψης.

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι Παρεάκι μου, τα είπαμε και τα ξαναείπαμε. Κοίτα εσύ να τελειώνεις με τις σπουδές σου, γιατί είσαι σίγουρα από αυτούς που και θέλουν και μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Σε φιλώ γλυκιά μου...