26 Μαΐ 2008

Η ιστορία του Μέμου

Η ιστορία που ακολουθεί εμπεριέχεται στο "Παιδί της Αγάπης" και είναι ένα παραμύθι για μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά.....


«Μαρίνα, ο πόνος δεν δόθηκε τυχαία στους ανθρώπους. Όπως ακριβώς στο σώμα σου σε πονάει κάτι για να σε προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι έχει αρρωστήσει και πρέπει να το γιατρέψεις, έτσι ακριβώς και ο πόνος της ψυχής σε προτρέπει ν’ασχοληθείς μαζί της. Κι ενδεχομένως να την γιατρέψεις. Αν τον αγνοήσεις, αν τον προσπεράσεις, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου – αυτός είναι πάντα εκεί. Λοιπόν, άκου. Θα σου πω μια ιστορία που την λέγαμε στα παιδιά στο ίδρυμα, αλλά μας αφορά όλους.
Κάποτε υπήρχε ένα χωριό ψηλά σ’ένα βουνό, με λιγοστούς κατοίκους, γύρω στις εκατό οικογένειες. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν πολύ αρμονικά κι ευτυχισμένα μεταξύ τους. Ποτέ δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, ήταν πάντα γελαστοί κι αισιόδοξοι.
Μια μέρα εμφανίστηκε στο χωριό ένας δράκος. Κατέβηκε από τα βουνά κι εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά πάνω από τα σπίτια τους. Κάθε τόσο κατέβαινε στο χωριό κι έτρωγε κι από έναν χωρικό. Είτε άντρα, είτε γυναίκα, είτε καμιά φορά και παιδί, δεν έκανε διακρίσεις. Οι χωρικοί είχαν πανικοβληθεί, δεν ήξεραν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ένας, ένας οι πιο γενναίοι άντρες του χωριού, οπλίζονταν και πήγαιναν να παλέψουν μαζί του. Όμως ο δράκος πάντα νικούσε και τους σκότωνε.
Οργάνωσαν μια επίθεση από δέκα άντρες, οπλισμένους με μαχαίρια και κάθε λογής όπλα και του επιτέθηκαν στη φωλιά του. Ο δράκος, με μια ανάσα γεμάτη φωτιά, τους έκαψε όλους μονομιάς. Όταν πια είχαν απελπιστεί, μάζεψαν τα υπάρχοντά τους και μετακόμισαν σ’ένα γειτονικό χωριό εκεί κοντά. Ο δράκος όμως τους ακολούθησε κι εξακολουθούσε να τους επιτίθεται και να τους σκοτώνει έναν έναν.
Τότε εμφανίστηκε στο χωριό ένας άντρας νέος, κοντός κι αδύνατος και τους είπε: ‘εγώ θα τον σκοτώσω τον δράκο’.
Όλοι γέλασαν μαζί του και τον κορόιδεψαν, έμοιαζε στη δύναμη με μικρό παιδί!
‘Θα σε κάνει μια χαψιά’, του έλεγαν. Εκείνος όμως, Μέμος ήταν τ’όνομά του, πήρε ένα μικρό μαχαίρι, ένα μπουκάλι νερό κι ένα κομμάτι ψωμί και ξεκίνησε για τη φωλιά του δράκου.
Πλησίασε αργά και σιγά, για να μην τον πάρει χαμπάρι, και του έστησε καραούλι. Περίμενε μέχρι να νυχτώσει για τα καλά κι όταν ο δράκος αποκοιμήθηκε κι άρχισε να ροχαλίζει, πήδηξε γρήγορα-γρήγορα μέσα στο στόμα του και κατέβηκε στην κοιλιά του. Εκεί κάθησε ήσυχα σε μια γωνιά, έβγαλε το μαχαίρι από τη ζώνη του κι άρχισε να κόβει την κοιλιά του δράκου από μέσα. Κάθε μέρα που περνούσε έκοβε κι από ένα μικρό κομματάκι.
Ο δράκος, που ήταν τεράστιος, στην αρχή δεν καταλάβαινε τίποτα. Μετά από λίγες μέρες, άρχισε να έχει αφόρητους πόνους και να μη μπορεί πια να φάει τίποτα. Ο Μέμος, με υπομονή κι επιμονή, έκοβε κάθε μέρα και λίγο περισσότερο από την κοιλιά του. Ακόμα κι όταν σώθηκε το νερό και το ψωμί που είχε πάρει μαζί του, εκείνος εξαντλημένος και πεινασμένος, συνέχιζε να κόβει.
Οι χωρικοί πίστεψαν ότι ο Μέμος είχε πεθάνει, ότι τον είχε φάει ο δράκος, όπως τους υπόλοιπους. Έλεγαν μάλιστα ότι ήταν τόσο ανόητος αυτός, που πήγε και μπήκε μόνος του στο στόμα του δράκου! Καθώς περνούσαν οι μέρες κι ο δράκος σταμάτησε τις επιθέσεις, παραξενεύτηκαν.
Μετά από ένα μήνα, μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη σπηλιά του δράκου και τον παρακολουθούσαν να σφαδάζει από τους πόνους, να χτυπιέται, να βγάζει φωτιές, αλλά χωρίς να μπορεί να σηκωθεί.
Ξαφνικά ο δράκος ξεψύχησε μ’ένα εκκωφαντικό αγκομαχητό. Και τότε, άνοιξε η κοιλιά του και βγήκε από μέσα ο Μέμος! Οι χωρικοί έμειναν άφωνοι για λίγο και μετά άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν τον ήρωά τους. Τον σήκωσαν στα χέρια και τον οδήγησαν στην πλατεία του χωριού για να του αποδώσουν τις τιμές που του έπρεπαν.
Αφού του έδωσαν να πιει νερό και να φάει καλά, τον ρώτησαν πώς τα κατάφερε, ένας τόσος δα ανθρωπάκος, να σκοτώσει τον δράκο που δεν είχαν καταφέρει δέκα δυνατοί άντρες μαζί. Κι ο Μέμος τους είπε:
‘Το μυστικό είναι να μπεις μέσα στο θεριό, πριν προλάβει εκείνο να σε φάει. Να μπεις με τη θέλησή σου, καλά προετοιμασμένος και να έχεις υπομονή κι επιμονή. Θα σου πάρει καιρό, αλλά τελικά θα καταφέρεις να το σκοτώσεις. Όταν είσαι μέσα του ζωντανός, δε μπορεί να σε πολεμήσει. Ο χρόνος είναι ο σύμμαχός σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα μικρό μαχαίρι’
Η Μαρίνα έμεινε για λίγο σιωπηλή και μετά του είπε:
«Υπέροχη ιστορία Αλέκο μου, πραγματικά. Δε νομίζω όμως πως καταλαβαίνω τι θες να μου πεις»
«Ο δράκος Μαρίνα είναι η θλίψη, το πένθος. Μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή σου εντελώς ξαφνικά κι αν δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, θα σε φάει. Αν προσπαθήσεις να το αγνοήσεις, είσαι σίγουρα χαμένος. Αν πάλι πας να το πολεμήσεις βιαστικά και να το χτυπήσεις όντας απ’έξω, θα σε νικήσει. Ο μόνος τρόπος να το νικήσεις είναι να μπεις μέσα του και να το πολεμήσεις σιγά-σιγά. Κάθε μέρα κι από λίγο. Με υπομονή κι επιμονή. Το μαχαίρι του Μέμου είναι η δύναμη της θέλησης που έχει ο καθένας μας. Κι ο χρόνος ο σύμμαχός μας. Καταλαβαίνεις τώρα;»
«Και το ψωμί και το νερό;»
«Αυτά είναι τα εφόδια που χρειάζεσαι για να παραμείνεις ζωντανός και να παλέψεις. Είναι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν, που μπορεί να τους έχουμε σα δεδομένο στην καθημερινή μας ζωή – ποιός εκτιμάει λίγο νερό κι ένα κομμάτι ψωμί; - αλλά που στη δεδομένη στιγμή, χωρίς αυτά δε θα μπορούσες να ζήσεις για να νικήσεις τον δράκο σου»....

34 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αχ αυτή η ιστορία του Μέμου... Την διάβασα και την ξαναδιάβασα, όταν διάβαζα το βιβλίο, και τώρα πάλι την διάβασα με την ίδια ευχαρίστιση! Είναι υπέροχο το μήνυμα που περνάει και τόσο μα τόσο αληθινό. Να σου πω και κάτι; Μια φίλη μου που διάβασε το βιβλίο μου είπε ότι αυτή η ιστορία της έμεινε πιο πολύ απ'όλα! ειδικά αν περνάς παρόμοιες καταστάσεις, σε παρηγορεί, σε βοηθάει πολύ. Να'σαι καλά που μας την θύμησες Μαρία μου, φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Είναι από τα κομμάτια που μένουν στο μυαλό. Μέσα από τους μύθους και τα παραμύθια έρχονται τα δύσκολα να γίνουν απολύτως κατανοητά από τον κοινό νου.

Καλημέρα από τη Νίσυρο...

"ζαχαρούλα.." είπε...

..απλά υποκλίνομαι....

για ακόμα μία φορά!!!!!!!!!!!

clementine είπε...

Μαράκι μου καλημέρα! Και ήθελα να σου ζητήσω να την αναρτήσεις την ιστορία του Μέμου.... Δίνει μάθημα κουράγιου να μπορέσουμε να πάμε παραπέρα... Σ΄ευχαριστώ

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Νίκο κι εγώ πάντα αυτής της άποψης ήμουν. Ίσως κι επηρεασμένη από τις σπουδές μου, πίστευα πάντα ότι ο καλύτερος τρόπος να περάσεις ένα μήνυμα, έιτε σε παιδί είτε σε ενήλικα, είναι μέσα από την αλληγορία.

Ζαχαρένια μου υπερβολές... Εγώ υποκλίνομαι στην αγάπη σου γλυκιά μου...

Κλημεντίνη μου, το ίδιο είχε πει κι η Λένα Μαντά όταν έκανε την παρουσίαση του βιβλίου μου κι ήταν το κομμάτι που είχε ξεχωρίσει να διαβάσει. Σ'ευχαριστώ πολύ καλή μου...

Marios είπε...

Καλημέρα
Πολύ ωραία η ιστορία του Μέμου.
Το καλύτερο παράδειγμα για ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην δύναμη της θέλησης και στον συνανθρωπο.

Ανώνυμος είπε...

Το έχω ξεκινήσει το βιβλίο, είναι από την αρχή συναρπαστικό, δεν έχω φτάσει ακόμα στην ιστορία αυτή που βλέπω εδώ. Τα συγχαρητήριά μου πάντως, εξαιρετικός τρόπος γραφής, απλός και κατανοητός. Και σίγουρα είναι πολύ σημαντικό να διαβάζουμε ένα βιβλίο που κάτι έχει να μας αφήσει, κάτι να μας διδάξει. Θεωρώ ότι το δικό σας είναι ένα από αυτά.
Τη συγκεκριμένη ιστορία θα την διαβάσω στα παιδιά της τάξης μου (ΣΤ Δημοτικού)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν περιμένω το επόμενο βιβλίο σας, άπλα θέλω να μείνω σ' αυτό... να μείνω όσο μπορώ... όσο αντέξω! Αν χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω κιόλας, και μια και δυο και τρεις φορές ακόμα. Είχα μπερδευτεί συναισθηματικά με τις λέξεις πένθος, δάκρυ, θλίψη... δεν μπόρεσα πότε να διακρίνω πότε και πόσο μπορεί κανείς αυτά να τα βιώσει χωρίς να νοιώθει τύψεις, ένοχες, ή ότι κάνει κατάχρηση του γεγονότος, ή ότι φτάνει στην υπερβολή! Τα αναγνώριζα... άλλα πάντα κάτι, κάποιος με σταματούσε στο να τα ζήσω και να τα εκφράσω όπως ακριβώς τα συναισθανόμουν. Διαβάζοντας όμως αυτό το βιβλίο, υπογράμμισα αυτά τα σοφά που αναφέρετε μέσα και τα έκανα copy-paste (αστειευόμενη)στην ψυχούλα μου, και θα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, γιατί η ζωή ξέρετε κρύβει πάντα πένθος, δάκρυ, θλίψη. Σας ευχαριστώ θερμά για την συγγραφή αυτού του βιβλίου!...

Maria Tzirita είπε...

Το παραπάνω σχόλιο της αγαπημένης αναγνώστριας δημοσιεύτηκε στη σελίδα του Ψυχογιού κι αναφέρεται στην ιστορία του Μέμου κυρίως, αλλά και στο γενικότερο πνεύμα του βιβλίου. Ευχαριστώ Μαρία-αναστασία, γι άλλη μια φορά. Το είπα και θα το ξαναπώ: δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον συγγραφέα, από το άγγιγμα ψυχών των αναγνωστών του...

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και σε σένα Μάριε!

Ελπίδα, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, χαίρομαι που σου αρέσει το βιβλίο, περιμένω όταν το τελειώσεις μια συνολική κριτική. Κι όσο για τους μαθητές σου, με τιμά πολύ αυτό που μου λες. Το ίδιο έκανε κι η αδελφή μου - ήταν το κομμάτι που ξεχώρισε και διάβασε στα παιδιά της τάξης της, προκειμένου να συζητήσουν πάνω σ'αυτό. Σ'ευχαριστώ μέσα απ'την καρδιά μου.

oKyrios είπε...

Όμορφο και διδακτικό.
Για παιδιά κάθε ηλικίας. Γιατί οι δράκοι είναι γύρω μας, δίπλα μας...
Καλό μεσημέρι.

Σπύρος είπε...

Αγαπημένη μου φίλη Μαρία θέλω να ξέρεις οτι αν βρώ μπροστά μου τα δύσκολα, η ιστορία του Μέμου θα είναι για μένα η σανίδα σωτηρίας..
Με πραγματικά μας "όπλα" την υπομονή και επιμονή μπορούμε να καταφέρουμε απίστευτα πράγματα και είμαι σίγουρος γι'αυτό!!
Σήμερα μπαίνω πάλι μέσα.. δε ξέρω αν η σημερινή ανάρτηση ήταν τυχαία..(?) εμένα με γεμίζει με απίστευτη αισιοδιξία!!!!

Να είσαι καλά Μαράκι και σ'ευχαριστώ για όλα!!

Υ.Γ. Λίγο αργότερα θα σου στείλω ενα mail. Φιλιά!!

Ivy είπε...

Μαρία μου δεν έχασα τα post που δημοσίευσες αλλά τα διάβαζα και δεν είχα το κουράγιο να σου γράψω. Πραγματικά αυτό το κομμάτι που διάλεξες είναι υπέροχο και το μήνυμα που περνάει τόσο σημαντικό.

Aristodimos είπε...

Μονο κοιταζοντας το πρόβλημα κατάματα με υπομονή και επιμονή μπορεις να το παλαιψεις... Ετσι ειναι αγαπητή Μαρία , το γνωρίζω εκ πείρας... Η καλη ψυχολογία και η σωστη γνωση των δυσκολιών ειναι η μονη δυνατή αντιμετώπιση καθε προβλήματος..
Ευχαριστω πολυ για το σχολιο και την επισκεψη στον χωρο μου...

Καλό απόγευμα
Αρης

andreas athanasopoulos είπε...

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ....ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ....

Ιφιγένεια είπε...

Δράκους αντιμετωπίζουμε καθημερινά ... Η ιστορία σου όμως τα λέει όλα !!
Σ'ευχαριστούμε Μαράκι !!

Maria Tzirita είπε...

Τι να πω βρε παιδιά, θα ήθελα ν'απαντήσω στον καθένα χωριστά, αλλά φοβάμι ότι λέω συνέχεια τα ίδια πράγματα! Με συγκινούν τα λόγια σας, χαίρομαι τόσο πολύ που τα δικά μου πιστεύω και οι δικές μου ευαισθησίες που μοιράστηκα μαζί σας, διαπιστώνω ότι είναι και δικά σας κι αυτό με κάνει να μη νιώθω μοναξιά στον κόσμο αυτό που ζούμε. Είσαστε οι φίλοι μου, οι συνοδοιπόροι μου - έτσι σας νιώθω. Και να σας εξομολογηθώ και κάτι; Είσαστε το ψωμί και το νερό μου και ποτέ μα ποτέ δε θα σας πάρω ως δεδομένο...
Σας ευχαριστώ μέσα απ'την καρδιά μου γι αυτή την τεράστια αγκαλιά που ανοίξατε για μένα... άνθρωποι ξένοι μέχρι χθες...κι όμως ήδη τόσο αγαπημένοι...

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

ΚΑΧΥΛΕΝΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΟΥ. ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ Ε-MAIL ΣΟΥ. ΤΟ ΘΕΛΩ ΟΜΩΣ ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΟΥ. ΑΝ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΕΣΥ ΕΝΑ MAIL ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΣΤΟΙΧΕΙ ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΑΜΕΣΩΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ....

Maria Tzirita είπε...

Για να μην παραξενευτείτε με το φαινομενικά "άσχετο" σχόλιο, σας ενημερώνω ότι σ'ένα παιχνιδάκι που παίξαμε στα Άσπρα Κοχύλια (εξ'ου και το Κοχυλένια!), η φίλη μου η πράσινη κλωστή κέρδισε ένα δώρο - το βιβλίο μου! Και κάπως πρέπει να συνεννοηθούμε να της το στείλω...
Για να μη μου νιώσετε παραπονεμένοι, θα παίξουμε κι εδώ κάποια στιγμή ένα άλλο παιχνίδι κι αργότερα κι άλλο κι όσα έχουμε όρεξη και θα έχω την ευκαιρία να δωρίσω κι άλλα αντίτυπα του βιβλίου - για όσους τουλάχιστον δεν το έχουν διαβάσει ή ακόμα κι αν το έχουν διαβάσει, να το κάνουν δώρο σ'ένα φίλο.
Πάντα παιδιά παραμένουμε τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν... μ'αρέσει αυτή η διαπίστωση!

iLiAs είπε...

...υπομονή, θέληση και πάθος..και όλα γίνονται :)

Καλο βράδυ σε όλους :)

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μαρία μου σήμερα μου το έφερε το απόγευμα η βιβλιοπώλης μου, απλώς το φυλομέτρησα γιατί δεν θέλω να διαβάσω σκόρπια και βιαστικά.Οταν διαβάζω κάτι θέλω ηρεμία και έτσι θα το φυλάξω για να το διαβάσω μόλις έχω το χρόνο που θέλω!

Aristodimos είπε...

Μαλλον εσυ εισαι η τροφή του νου και της ψυχης μας... οξυγόνο μετα κειμενά σου

Καλό σου βράδυ
Αρης

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΡΑΚΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΔΑ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΗ ΕΣΤΕΙΛΕΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ. ΥΠΕΡΟΧΟ.
ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ,ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΡΟΥΝ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ....ΤΙ ΝΑ ΠΩ ...ΑΓΓΙΓΜΑ ΨΥΧΗΣ ΟΠΩΣ ΛΕΣ.Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΘΕΡΙΟ,ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΠΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ.ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ Ο ΜΕΜΟΣ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΥΠΗ, ΚΑΙ ΕΚΕΙ Η ΘΛΙΨΗ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ...Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΙΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΑΧΟΣ.
ΗΡΘΕ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ.ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ...ΦΙΛΑΚΙΑ ΕΒΙΤΑ

Ταχυδρόμος! είπε...

Τέλειο! Καλώς σε βρήκα. Την καλημέρα μου!!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Αχτιδούλα μου! Θα περιμένω να το διαβάσεις με την ησυχία σου να μου πεις τη γνώμη σου! Πάρε μόνο χαρτομάντηλα κοντά!...

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Αριστόδημε, ευχαριστώ και πάλι για τα ζεστά σου λόγια...

Maria Tzirita είπε...

Γεια σου Ηλία! Εσύ χαλαρά στην παραλία, ξεκυράσου με μη νοιάζεσαι για τίποτα!

Maria Tzirita είπε...

Εβίτα μου, ο δικός μου έρχεται αύριο και θα μείνει για πέντε μέρες!... Μετά όπως είπες, μοναξιά και πάλι... Δε βαριέσαι, αξίζει τον κόπο (και τον πόνο), αυτό είναι σίγουρο!
Αλήθεια για πες μου, σε ποιά περιοχή είσαι και χρειάστηκε να παραγγείλεις το βιβλίο για να σου το φέρουν;

Maria Tzirita είπε...

Ταχυδρόμε, καλημέρα και σε σένα! Καλώς σε βρήκαμε κι εμείς!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Και τι πω και γω που ξέρω από Δράκους; Να ΄σαι καλά Μαρία και ναι μόνο έτσι παλεύεται, σιγά-σιγά, μέρα με την μέρα. Το ζητούμενο είναι να μην ξεχνάμε ποτέ τον κάθε Μέμο γιατί αλλιώς δεν θα σκοτώσει τον Δράκο, αλλά θα σκοτωθεί.

Maria Tzirita είπε...

Κι εσύ να είσαι καλά Theo και να δίνεις τις μάχες σου....

Ra Ma είπε...

Είχα αποφασίσει να μην διαβάσω εδώ την ιστορία αλλά να την συναντήσω στο βιβλίο. Διαβάζοντας τα σχόλια δεν κρατήθηκα! Δηλώνω ότι ανυπομονώ να το ξεκινήσω!!! Δεν θα γράψω τίποτα άλλο ...με έχουν καλύψει οι προηγούμενοι!

Σπύρο καλή συνέχεια, περνάνε οι μέρες ε? Είδες?

Καλό σας βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν καλή μου δίποδη.... Παρήγγειλα στη "μαμά" μου το βιβλίο σου, για να μου το διαβάζει τα καλοκαιρινά μεσήμερια κάτω από τη μουριά στην αυλή μας.... Όταν μου το διαβάσει ολόκληρο, θα έχεις την πρώτη "τετράποδη κριτική!!!
Μερικές φορές την ακούω που λέει ότι "θα μπορούσαν και τα δικά μου όνειρα να γίνουν κάποτε βιβλίο..." Ιδιαίτερα χρήσιμο σε ανήλικα δίποδα, για να μαθαίνουν από νωρίς νας μας προστατεύουν, να μας αγαπούν αλλά και πως ότι αναπνέει, έχει δικαίωμα να ζει και να πεθαίνει κι όχι απλά να υπάρχει μέχρι να ....ψοφήσει. Όσα πόδια κι αν έχει...
Όποτε βρεις χρόνο, θα ήταν πολύ πολύ μεγάλη μου χαρά και τιμή να ξεφυλίσσεις μέχρι τέλους τα "όνειρά μου" και να μου πεις τη γνώμη σου....
Πολλά πολλά φιλιά (σαλιωμένα!!)

ΥΓ: Τα σαλιωμένα φιλιά δεν τα έχω για όλους τους δίποδους. Μόνο για εκείνους που μου κάνουν αυτό το ... (να δεις πως το λέει η μαμά μου)... "κλικ"!!!

Maria Tzirita είπε...

Το κλικ είναι αμοιβαίο αγαπημένο μου τετράποδο... Περιμένω με ανυπομονησία τη δική σου κριτική, από μια άλλη οπτική γωνία... Κι όσο για τα όνειρά σου, σίγουρα και θα τα διαβάσω! Είμαι σίγουρη πως θα συναντήσω πολλά από τα δικά μου όνειρα εκεί μέσα...

Πειρατή διάβασε το βιβλίο κι αν σε αγγίξει θα περιμένω να το δω στο ιστολόγιό σου...