2 Ιουν 2008

Στην Αθήνα για μπάνιο; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!

Αγαπημένοι μου φίλοι, καλό μήνα! Δε σας ξέχασα, πώς θα μπορούσα; - αλλά το σαβ/κο έλειπα και σήμερα στο γραφείο δεν είχα ίντερνετ! Έτσι έμεινα αποκομμένη από το μπλογκ και τη ζεστή σας παρέα, επανέρχομαι όμως δριμύτερη!

Με τη σημερινή μου ανάρτηση εγκαινιάζω ένα νέο κύκλο ιστοριών με τίτλο: "Οι περιπέτειες της Έλλης και του Νίκου / Ο ΕλληΝικος μύθος".

Δεν είμαι σίγουρη ότι στις ιστορίες αυτές ταιριάζει ο χαρακτηρισμός "παραμύθια για μεγάλα παιδιά", κλίνω περισσότερο προς το "παραμύθια γι αγρίους"!

Η Έλλη και ο Νίκος είναι ένα νέο ζευγάρι ελλήνων που ζουν στην Αθήνα του 2008 και κατοικούν δίπλα μας ή ίσως και μέσα μας. Κάθε τόσο θα σας διηγούμαι τις περιπέτειές τους, θα σας εξιστορώ τα παθήματά τους, καθώς αυτά τα δυο παιδιά ζουν τραγελαφικές καταστάσεις μιας σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Άλλοτε θα γελάμε μαζί τους, άλλοτε θα συγκινούμαστε κι άλλοτε θα αγανακτούμε. Ελπίζω πως με τον καιρό θα τους αγαπήσουμε και ίσως να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε να κάνουν τη ζωή τους λίγο καλύτερη...



Στην Αθήνα για μπάνιο; Ευχαριστώ δε θα πάρω!
Κυριακή πρωί κι η Έλλη σηκώνεται απ’το κρεβάτι μέσα στην καλή χαρά! Ξέρετε, σαν τις διαφημίσεις εκείνες όπου κελαηδούν τα πουλάκια, ο ήλιος λάμπει, ανοίγεις τις κουρτίνες κι ο γείτονας σε καλημερίζει με χαμόγελο και πας στην τραπεζαρία όπου ο άντρας σου έχει ετοιμάσει ένα θεσπέσιο πρωινό με ζεστό ψωμί και φρέσκο βούτυρο που μοσχοβολάει. Τα βλαστάρια σου, πλυμένα, ντυμένα, σε περιμένουν να σου σερβίρουν τον καφέ σου... ή κάπως έτσι τέλος πάντων!
Η ουσία είναι πως ξύπνησε πολύ χαρούμενη, αφού είχαν αποφασίσει με τον Νίκο σήμερα να πάνε για το πρώτο μπάνιο του φετινού καλοκαιριού. Ήταν και σημαδιακή μέρα, 1η Ιουνίου, η πρώτη επίσημη καλοκαιρινή μέρα.
Ο καιρός ήταν σύμμαχος, ο ήλιος έλαμπε ζεστός, ό,τι έπρεπε για μια δροσιστική βουτίτσα. Χρόνος για να βγουν εκτός Αθηνών δεν υπήρχε, έτσι είχαν σκεφτεί να πάνε προς τα νότια, κάπου στον Άλιμο. Μια χαρά παραλίες έχουμε και στην Αθήνα, δεν κατάλαβα δηλαδή; Γιατί να τους φάει το πήγαινε-έλα τους ανθρώπους; Βιολογικά καθαρισμένη η θαλασσίτσα, με τις μπλε σημαιούλες τους οι ακτές, χαρά Θεού!
Αποκλίνοντας αισθητά από τη διαφήμιση περί πρωινού ξυπνήματος, η Έλλη χρειάστηκε περίπου δυο ώρες μέχρι να τακτοποιήσει το σπίτι, να ετοιμαστεί η ίδια και να ετοιμάσει και τα παιδιά για την εξόρμησή τους. Ο Νίκος εντωμεταξύ είχε άπλετο χρόνο να μελετήσει την αθλητική κυριακάτικη εφημερίδα του, αγνοώντας την συνηθισμένη πια γκρίνια της αγαπημένης του. Όπου εκείνον δεν τον ενδιέφερε τίποτα, όλα από τα χέρια της περνάγανε, αλλά βέβαια έτσι τον έμαθε η μαμάκα του, που δεν μπορούσε να επιβληθεί λιγάκι στα παιδιά και του είχαν πάρει τον αέρα κλπ. κλπ. Τίποτα όμως δε στάθηκε ικανό να της χαλάσει το κέφι – είχε αποφασίσει ότι σήμερα θα περνούσε καλά, τελεία και παύλα.
Το πρώτο συννεφάκι φάνηκε στον ορίζοντα κατά το πρώτο μισάωρο αφού είχαν φύγει από το σπίτι και δυστυχώς το συννεφάκι είναι μεταφορικό και μόνο, αφού ο ήλιος έκαιγε αμείλικτος το αυτοκίνητο μαζί με τους επιβάτες του. Τα παιδιά ρωτούσαν κάθε τρία λεπτά, εναλλάξ, «φτάνουμε;» κι η Έλλη κοιτούσε τον Νίκο κι ο Νίκος την Ελλη κι οι δυο μαζί το φανάρι που εδώ και δέκα λεπτά δεν έλεγε να έρθει ούτε εκατοστό πιο κοντά.
«Μα πού πάνε όλοι αυτοί;», τόλμησε να ρωτήσει κάποια στιγμή η Έλλη τον ήδη φανερά εκνευρισμένο σύζυγό της.
«Εκεί που ήθελες να πάμε κι εμείς! Για μπάνιο!»
Μετά από περίπου μια ώρα κι αφού ένα μπάνιο το είχαν κάνει όλοι μαζί μέσα στο αυτοκίνητο από τον ιδρώτα, έφτασαν. Με το που έφτασαν κι ο Νίκος έπιασε παραλιακή, σταμάτησαν στην πρώτη παραλία που βρήκαν μπροστά τους. Όλη η λεωφόρος ήταν τόσο πήχτρα που ούτε που διανοήθηκαν να πάνε παρακάτω.
Εκεί που σταμάτησαν δεν ήταν ακριβώς παραλία. Ήταν ένα καφέ (έτσι το έλεγε η Έλλη), το οποίο είχε και πλαζ κι έτσι θα είχαν τη δυνατότητα και τον καφέ τους να πιουν και να πάρουν και κάτι στα παιδιά να τσιμπήσουν κι επιτέλους να μην ταλαιπωρηθούν άλλο στα πέρα δώθε. Με μεγάλη τους χαρά ανακάλυψαν ότι διέθετε και πάρκιν κι ευτυχώς η ταλαιπωρία τους θα τελείωνε εκεί. Νόμιζαν.
Το μαγαζί ήταν πραγματικά εντυπωσιακά όμορφο. Η Έλλη ενθουσιάστηκε και πίστεψε πως σ’εκείνο το μέρος θα χαλάρωναν για τα καλά και θ’απολάμβαναν πραγματικά το πρώτο τους μπάνιο. Ο Νίκος δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη χαρά της, ήταν καπως επιφυλακτικός. Κάτι είχε ακούσει από συναδέλφους του γι αυτά τα καφέ της «χαράς», αλλά δε μίλησε για να μη χαλάσει το κέφι της οικογένειας.
Πλησιάζοντας προς την είσοδο του μαγαζιού, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’έναν φουσκωτό, αλλά κατά τ’άλλα πολύ ευγενικό κύριο. Τους κόβει από πάνω μέχρι κάτω και τους λέει απλά: «από την άλλη», δείχνοντας σε μια άλλη κατεύθυνση. Από την άλλη λοιπόν, σύσσωμη η οικογένεια Ελληνιάδη κι άντε επιτέλους να βγούμε σ’αυτήν την πολυπόθητη παραλία. Η κυρία που στεκόταν στην είσοδο του «απ’την άλλη», αφού τους καλημέρισε χαμογελαστά, τους είπε: «18 ευρώ παρακαλώ».
«Για ποιό πράγμα;», ρωτάει ο Νίκος αφελώς.
«Για να περάσετε», απαντά η κυρία, με το χαμόγελο πάντα. Α, ναι, αυτό της το αναγνώρισαν. Το χαμόγελο, χαμόγελο. Τώρα να μου πεις, αν έπαιρνες κι εσύ από κάθε άτομο που περνούσε μπροστά σου 6 ευρώ κι από τα πιτσιρίκια 3 κι η ουρά ήταν μέχρι απέναντι, γιατί να μη χαμογελάς;
«Είναι για τον καφέ μας το εισητήριο;», ρωτάει η Έλλη αυτή τη φορά.
«Όχι, απλά για να περάσετε. Στη καφετέρια μέσα ό,τι πάρετε θα το πληρώσετε εκεί».
Ο Νίκος τραβάει πίσω την Έλλη και τα παιδιά και το μάτι του έχει αρχίσει να θολώνει.
«Να πληρώσουμε 18 ευρώ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΜΕΣΑ; Είμαστε με τα καλά μας;»
«Έλα βρε Νίκο μου τώρα....», τον καλοπιάνει η σύζυγος. «Αντέχεις να μπούμε πάλι στο αυτοκίνητο να πάμε αλλού;»
«Αυτό που σίγουρα δεν αντέχω αγάπη μου είναι να με πιάνουνε κορόιδο!», της απαντά περήφανα και κατευθύνεται προς την πρώτη είσοδο του μαγαζιού. Πίσω η Έλλη και τα ανυπόμονα πιτσιρίκια με τα κουβαδάκια ανά χείρας.
«Γιατί δε μπορούμε να μπούμε από δω;», ρωτάει τον κύριο φουσκωτό. «Το ίδιο μαγαζί δεν είναι;»
«Το ίδιο μαγαζί είναι, αλλά η πλαζ είναι από κει και πρέπει να πληρώσετε είσοδο για την πλαζ. Εδώ είναι μόνο για καφέ»
«Αν μπούμε δηλαδή από κει δεν μπορούμε να πιούμε καφέ εδώ;»
«Μπορείτε»
«Τότε;»
«Δεν μπορείτε να περάσετε.... έτσι», είπε ο κύριος με μια χροιά αηδίας τη στιγμή που πρόφερε τη λέξη «έτσι».
Ο Νίκος άρχισε ν’αγριεύει πραγματικά.
«Πώς έτσι δηλαδή;», ρώτησε σχεδόν μέσα από τα σφιγμένα του δόντια.
«Με τις πετσέτες, με τα κουβαδάκια....»
Με μια γρήγορη κίνηση ο Νίκος βούτηξε τις πετσέτες από τα χέρια της Έλλης, τα κουβαδάκια από τα απορημένα παιδιά και κάνοντας μεταβολή κατευθύνθηκε προς το πάρκιν, απ’όπου επέστρεψε μετά από δυο λεπτά, με άδεια χέρια αυτή τη φορά.
«Τώρα μπορούμε να περάσουμε;», ξαναρωτάει τον φουσκωτό και κυριολεκτικά τον κατακεραυνώνει με το βλέμμα.
«Περάστε», λέει εκείνος αδιάφορα κι ανοίγει την αλυσιδίτσα.
Η Έλλη δεν έβγαζε μιλιά. Αντιλαμβανόταν τον δικαιολογημένο εκνευρισμό του άντρα της και δεν ήθελε να σπρώξει την τύχη της ακόμα παραπέρα.
Κατεβαίνοντας επιτέλους στην παραλία, συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για τον ίδιο ακριβώς χώρο, όπου από τη μια μεριά (του φουσκωτού) είχε πιο κυριλέ καθίσματα κι από την άλλη πιο λαϊκά τραπεζάκια και καρέκλες. Όμως ήταν ακριβώς το ίδιο μαγαζί κι όπου ήθελες καθόσουν. Στην παραλία υπήρχαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, όπου για να τις χρησιμοποιήσεις, έπρεπε να πληρώσεις 5 ευρώ την ξαπλώστρα και 3 την ομπρέλα. Ανεξάρτητα από το άν είχες πληρώσει είσοδο ή όχι.
Ο Νίκος, χωρίς να το σκεφτεί έπιασε ένα τραπέζι και κάθησε, ελπίζοντας να μην της έρθει καμιά τρελή ιδέα της γυναικούλας του να πάει να πιάσει ξαπλώστρα. Τα παιδιά γκρίνιαζαν γιατί δεν είχαν τα κουβαδάκια τους να παίξουν κι η Έλλη παρέμενε αμίλητη με τα μούτρα κατεβασμένα.
«Τι έχεις; Μήπως φοβάσαι ότι θα μας ζητήσουν λεφτά και για το τραπέζι και τις καρέκλες; Ικανούς τους έχω!»
«Αμάν βρε Νίκο! Αφού δεν πληρώσαμε είσοδο, γιατί να μην πάρω μια ξαπλώστρα; Πού θα καθήσω να στεγνώσω μετά τη βουτιά; Πετσέτα δεν έχω!»
«Η καρέκλα δε σου κάνει;»
«Στην καρέκλα κάθεσαι Νίκο, δεν ξαπλώνεις!»
«Κι άμα ήθελες να ξαπλώσεις βρε γυναίκα, γιατί δεν καθόσουν στο κρεβάτι σου, στη δροσιά σου, που είναι και τσάμπα; Εδώ ήρθες να ξαπλώσεις, να ξερογκαργκανιάσεις στον ήλιο;»
«Ώχου, δε μιλάω άλλο μαζί σου, παράγγειλέ μου καφέ!»
Μια κουβέντα ήταν αυτή όμως. Διότι το μαγαζί διέθετε μεν γύρω στους 20 σερβιτόρους (χωρίς υπερβολή), κανείς από αυτούς όμως δεν ασχολήθηκε με τους φίλους μας. Περνούσαν δίπλα τους χωρίς να τους δίνουν καμιά σημασία, λες κι ήταν αόρατοι. Τελικά σταμάτησαν έναν από αυτούς και τον ανάγκασαν να τους πάρει παραγγελία. Και ζήτησαν νερό. Τι πιο φυσιολογικό από το να ζητήσεις νερό σε μια καφετέρια και δη δίπλα στη θάλασσα στους 35 βαθμούς υπό σκιάν;
Τη στιγμή που και τα δυο παιδιά είχαν βάλει τα κλάματα από τη δίψα, έφτασε στο τραπέζι τους ένα μπουκάλι νερό. Με τρία ποτήρια.
«Γιατί μας φέρατε μόνο 3 ποτήρια;», ρωτάει η Έλλη μας τον βαριεστημένο σερβιτόρο, ο οποίος την κοίταξε σα να είχε προσωπικά μαζί της. «Τέσσερις είμαστε», του είπε μελιστάλαχτα μην τον εκνευρίσει και πάρει πίσω το πολύτιμο νερό τους.
«Α....καλά. Δεν ήξερα», απάντησε εκείνος κι έφυγε με αργά βήματα, καθόλου βιαστικός να επανορθώσει.
«Τι δεν ήξερε λέει αυτός ρε; Να μετράει δεν ήξερε;», σχολιάζει ο Νίκος, προκαλώντας το τρανταχτό γέλιο των παιδιών, που το βρήκαν ιδιαίτερα αστείο. Και μάλλον ήταν τα μόνα της παρέας.
Μην τα πολυλογούμε, μετά από άλλο ένα τέταρτο, ήρθαν οι καφέδες των μεγάλων και τα (λιωμένα) παγωτά των παιδιών. Προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τα σπασμένα νεύρα τους, ο Νίκος με την Έλλη έδειχναν να χαλαρώνουν κι άρχισαν να κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων, ενώ τα τέκνα τους έπαιζαν με κάτι άλλα παιδάκια στην παραλία. Οι δυο τους τελικά, άλλο μπάνιο, πέραν εκείνου του ιδρώτα, δεν έκαναν, δεδομένου ότι δεν είχαν κάπου να καθήσουν για να στεγνώσουν. Το τραπέζι τους βλέπεις ήταν στη σκιά – πάλι καλά!
Η Έλλη κοιτώντας τριγύρω, παρατήρησε ότι, όπως και να το κάνεις, ο κόσμος εδώ ήταν πιο κλασσάτος. Δεν υπήρχαν γριούλες με ταπεράκια, υστερικές μαμάδες που να ουρλιάζουν στα παιδιά τους. Άσε που τα παιδιά αυτά καθαυτά ήταν ελάχιστα. Αντιθέτως έβλεπες παντού καλογυμνασμένα νεαρά κορμιά, ακριβά μαγιό με τα αντίστοιχα αξεσουάρ, προσεγμένα σανδάλια και ακριβά παρεό... άλλο πράγμα βρε παιδί μου. Γυρνώντας προς τον Νίκο να μοιραστεί τις σκέψεις της για να επιβεβαιωθεί για την επιλογή της να πάνε σε εκείνο το συγκεκριμένο μέρος, είδε ότι ο καλός της είχε καρφωμένο κάπου το βλέμμα του. Κι αυτό το «κάπου» ήταν ακριβώς αυτό που σκεφτόταν τόση ώρα και η Έλλη και χαιρόταν - τρομάρα της. Τα καλογυμνασμένα, μαυρισμένα νεανικά κορμιά. Τα γυναικεία όμως! Πάει κι αυτό της το επιχείρημα.... χίλιες φορές οι ανοιχτές στο κοινό παραλίες με τις γριούλες και τα ταπεράκια...
Η ώρα πέρασε, τα παιδιά πείνασαν, αλλά επουδενί λόγος να έτρωγαν εκεί. Ήδη για 2 καφέδες και δυο απλά παγωτά είχαν πληρώσει 20 ευρώ! Τα μάζεψαν κι έφυγαν και παίρνοντας το αυτοκίνητό τους από το πάρκιν (το οποίο ανήκει στο ίδιο μαγαζί) πλήρωσαν κι άλλα 5 ευρώ στον παρκαδόρο. Εν ολίγοις η ιδέα της οικογένειας για μπάνιο εντός των τοιχών (που μπάνιο δεν έκαναν) στοίχισε 25 ευρώ, χωρίς τη βενζίνη και θα μπορούσε να είχε στοιχίσει 43, αν ο Νίκος δεν είχε τσαμπουκαλευτεί με τον φουσκωτό κύριο της εισόδου. «Νταβατζιλίκι» κοινώς, όπως χαρακτηριστικά είπε εκείνος την ώρα της επιστροφής...
Έτσι λοιπόν φίλοι μου, σκεφτείτε το δυο φορές πριν επιλέξετε μια οργανωμένη πλαζ των Αθηνών για το μπανάκι σας. Είναι πολύ πιθανό να σας βγει «ξινό», ενώ κάποιοι επιτήδειοι θα θησαυρίζουν παρανόμως εις βάρος της οικογενειακής σας γαλήνης και του οικογενειακού σας προϋπολογισμού βεβαίως βεβαίως!

29 σχόλια:

Maria Kat είπε...

χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Αυτό το κείμενο πρέπει να το διαβάσει ο μπαμπάς μου, που ακούει Αθηναϊκές παραλίες και παθαίνει αλλεργία. Και όχι μόνο για το γεγονός ότι σε κλέβουν κανονικότατα, και με το Νόμο που λένε, αλλά και για το χαμό που γίνεται!!!

clementine είπε...

Έτσι είναι καλή μου Μαρία και έπιασες τον παλμό από την αρχή, που η καημενούλα τα είχε όλα στο κεφάλι της, εώς το τέλος με τα "κλασσάτα μαγιό...". Δεν αξίζει το μπάνιο στην Αθήνα. Πέρα από το ότι πληρώνεις μια περιουσία, είσαι αναγκασμένος να συμπεριφέρεσαι "ΔΗΘΕΝ".......
Φιλιά και καλημέρες

Smaragdenia είπε...

΄Καλό μήνα, Μαράκι! Με όσα είπες, συμφωνώ και επαυξάνω!! Αν είναι να με φάει τέτοια ταλαιπωρία, προτιμώ τη μπανιέρα του σπιτιού μου!! χε, χε!
Φιλιά,
Σμαραγδή.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Μια και το βιβλίο σου πάει πολύ καλά και θεωρείσαι ήδη "ευπώλητη" κάνε ένα πέρασμα από το blog μου....Σε αφορούν και σένα όσα γράφω εκεί!

Ανώνυμος είπε...

Καταρχήν.... σμουτς!!!! (Φιλί σαλιωμένο).. Λοιπόν διποδίτσα μου, πολύ ωραία τα λες.... Έτσι είναι... Τα δίποδα για όλα όσα σου δίνουν, θέλουν να ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ.... Για τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα... Ακόμα και για τη πιο απλή χαρά, μια βουτιά στη θάλασσα....

Ανώνυμος είπε...

Χαχαχαχαχαχαχααααααααααααααααα

Δεν παίζεσαι φιλενάδα!!! Τι να πω! Είδες, αξιώθηκα επιτέλους να σου γράψω. Και σε τι ιστορία!!! Άψογο! Ακόμα γελάω.

Το ξέρουμε όλοι πλέον οι ΄κοινοί' κάτοικοι των Αθηνών ότι τελικά δεν μπορείς να πας πουθενά σχεδόν για μπάνιο μέσα στο λεκανοπέδιο. Άστα να πάνε δράμα τα πράγματα.

Ο Νίκος και η Έλλη ε? Ε λοιπόν πιστεύω ότι πολύ θα θέλω να συνεχίσω να διαβάζω τις ιστορίες τους. Άντε να ΄σαι καλά καλή μου να μας φτιάχνεις τη διάθεση

Maria Tzirita είπε...

Παρεάκι μου αγαπημένο, τι μου κάνεις; Πώς πάνε οι εξετάσεις και το διάβασμα μέσα στις ζέστες; Για σένα την έκανα την ανάρτηση να παρηγορηθείς που δεν μπορείς να πας για μπάνιο-δε χάνεις και τίποτα! Φιλάκια Μαράκι μου, μου έλειψες πολύ!

Maria Tzirita είπε...

Κλημεντίνη μου, γύρισες στη δουλειά; Θα σε μαλώσω! Κάτι σου θύμησε η ιστορία των φίλων μας έτσι; Όλοι τα έχουμε περάσει, δυστυχώς. Το θέμα είναι ν'αντιδράσουμε και να κάνουμε αποχή από τέτοια μαγαζιά, άλλη λύση δεν υπάρχει. Φιλάκια καλή μου, στείλε κανένα μέιλ να μου πεις τα νέα σου. Εγώ ψιλοχάθηκα, λόγω του ότι ακόμα δεν έχουμε ίντερνετ στο γραφείο, αλλά θα τα λέμε από το σπίτι!

Maria Tzirita είπε...

Σμαραγδή μου κι εγώ χίλιες φορές στην μπανιέρα μου, δεν το συζητώ! Μα να πληρώσω να κάνω μπάνιο σε δημόσια παραλία; Έλεος δηλαδή! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Λενάκι μου και μόνο που με συγκαταλέγεις στους ευπώλητους μου φτάνει και σ'ευχαριστώ! Απόψε κιόλας θα έχεις το σχόλιό μου, αν και ήδη γνωρίζεις την άποψή μου...

Maria Tzirita είπε...

Αγαπημένο μου τετράποδο, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Άσε που δεν αφήνουν εσάς τους φίλους μας να μπείτε μέσα και να κολυμπήσετε μαζί μας! Αυτός και μόνο είναι αρκετός λόγος για να μην πατήσω ποτέ!
Ανταποδίδω το φιλί!

Maria Tzirita είπε...

Εμιλίτσα μου! Εσύ φαντάζομαι γέλασες περισσότερο απ'όλους, αφού ήσουν εκεί μαζί με τον Νίκο και την Έλλη...!!! Φιλάκια καλή μου, να μου έρχεσαι συχνότερα! Έχουμε καλή παρέα εδώ!

clementine είπε...

Εγω δεν πάω σε τέτοια που να με πληρώνεις.....
Υπάρχουν και λίγο πιο έξω απ΄την Αθήνα υπέροχες παραλίες όπως το Πόρτο Γερμενό ή το Λουτράκι. ΘΑ πάμε κάποια στιγμή Μαρία μου και μετά ψαράκι σε τέλεια ταβερνάκια

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ελάτε βρε παιδιά Θεσσαλονίκη να κάνετε μπάνιο στη Περαία, στην Ασπροβάλτα , στα Νέα Πλάγια όπου κανω μπάνιο συνήθως με άπειρες ξαπλώστρες ομπρέλες και καφεδάκι μόνο με 5 ευρώ τα δύο άτομα και τα 2 εγγόνια μου για όσες ώρες θέλεις κι αν πάλι δεν θέλεις στην ίδια θέση δωρεάν χωρίς ξαπλώστρα όμως.Μαρία μου είμαι στην 28η σελίδα του βιβλίου σου ,πολύ ωραίο θα σου πω στο τέλος του.Φιλιά απο τη κόρη μου.Λέω να πάω ένα αντίτυπο δώρο στη φίλη μου το Δρομάκι που θα πάω τη Πέμπτη.

Maria Tzirita είπε...

Φιλενάδα Κλημεντίνη, εκδρομούλα ευχαρίστως αλλά ψαράκι όχι! Εγώ τ'αγαπάω τα ψάρια, δεν τα τρώω!...

Αχτιδούλα μου, πόσο μου έλειψες! Όλοι μου λείψατε βρε παιδιά, τι κακό κι αυτό που δεν έχω ίντερνετ στο γραφείο! Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας πλέον χωρίς το διαδίκτυο... αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα! Αχ Αχτίδα μου, πόσο θα ήθελα να έρθω στα μέρη που μου λες...είμαστε κομματάκι μακριά όμως βρε μανούλα!...

Αννα είπε...

Τι τραβάτε και εσείς στην Αθήνα!!!
Εδώ αντε να πληρώσεις 2 ευρώ την ξαπλώστρα μαζί με την ομπρέλα...ή 2.50 ευρώ ένα καφέ που πάει πακέτο με ξαπλωστρα -ομπρελα.

Αν και εγω την αραζω κατω απο το αλμυρίκι που ειναι και δωρεάν...
Με 2 μπανάκια που κάνω τη μέρα το καλοκαίρι θα ειχα πέσει έξω....
Φιλάκια!!!

Ανώνυμος είπε...

Πες στην Ελλη και στον Νίκο, να φορτώσουν ξαπλώστρες και να αράξουν σε παραλίες χωρίς φουσκωτούς και δνε υπάρχει καλύτερο να ακούς μαμάδες να φωνάζουν και μπαμπάδες να γελάνε με τα παιδάκια και να τα φωνάζουν "κολύμπα με"

Η πολυτέλεια είναι μέσα μας, στο χαμόγελό μας και στην πραγματική ξεγνοιασιά και όχι στα χρυσά πέδιλα και στα πανάκριβα μαγιο που θα κυλιστούν σε πετσέτες με ταμπελάκια. Ας βάλουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι μας.

Καλησπέρα

Yiannos Savva είπε...

Καλημέρα και από εμένα.
Έφυγα ψες από το Μαράκι μου και γύρισα στην Κύπρο και στην δουλειά.
Θα είμαι σύντομα όμως και πάλι στην Αθήνα!
Περιττό να σας πω πως νιώθω.

Πάντως σας θαυμάζω το πώς ζείτε εσείς εκεί με όλη αυτή την εκμετάλλευση.
Αυτό το καθεστώς με τις παραλίες εκεί στην Αθήνα είναι πρωτάκουστο.
Η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο….


Την καλημέρα μου από την Κύπρο.
Μαράκι μου έρχομαι………..

Maria Tzirita είπε...

Αννούλα μου, τι συγκρίνεις τώρα; Εκεί στην Κρήτη ζείτε στον παράδεισο!!!!
Καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Φριντούλα μου, θα τους το πω! Αν και πιστεύω πως δε θα ξαναπάνε σε τέτοια μέρη, ως προς αυτό βάλανε μυαλό - ελπίζω! Όπως είπα και παραπάνω, μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη ν'αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Ό,τι επιτρέπουμε μας κάνουνε βλέπεις...

Maria Tzirita είπε...

Γιάννο μου, αγόρι μου γλυκό, μου λείπεις ήδη! Μπορεί εκεί στην Κύπρο να έχετε καλύτερη ποιότητα ζωής σαφώς και το ξέρω πως αυτές οι καταστάσεις εδώ στην ελλάδα σου φαίνονται εξωπραγματικές, αλλά όταν είσαι εδώ μαζί μου όλα είναι καλύτερα, ομορφότερα και πιο ανεκτά... Φιλάκια καρδιά μου!

Maria Kat είπε...

Μαράκι μου μια χαρά είμαι!!
Το διάβασμα προχωράει σταθερά.Οι εξετάσεις δεν έχουν αρχίσει ακόμα, και τρέχω να προλάβω να τα βγάλω. Τις ζέστες τις "πολεμώ" με a/c και πολλουυυυυυυυς πολλουυυυυυς φραπέδες!!! :P

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΡΑΚΙ..ΚΑΛΗΜΕΡΑ.
ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΟΙΩΘΩ ΚΑΛΗ ΜΟΥ.ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ.ΦΕΥΓΩ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΜΕ ΗΣΥΧΙΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΥΤΑ.ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΠΑΝΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ,ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΞΑΠΛΩΣΤΡΕΣ. ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ,ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ,ΜΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ,ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ.ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΟ.
ΦΙΛΙΑ ΕΒΙΤΑ

Ivy είπε...

Εμείς αγοράσαμε το δικό μας εξοπλισμό, ομπρέλα, καρέκλες, τραπεζάκι, cooler και πάμε λίγο πιο μακριά όπου είναι και πεντακάθαρα.

Ανώνυμος είπε...

Anonymous said...
THΝ KYΡIAKH 15-6-2008,ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΒΟΥΒΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ,ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΠΙΣΗ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ BLOGS

Η Ελληνική Κυβέρνηση μέσα στις επόμενες μέρες,ετοιμάζεται να προβεί στη ψήφιση νομοθετικού πλαισίου,με το οποίο θα μπορεί να ελέγχει και να φιλτράρει τις ιδεές και τις αποψείς που ανταλλάσσονται στα blogs.
Εμείς,οι χρήστες του διαδικτύου και όχι μόνο,δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ψηφιστεί κανένας τέτοιος νόμος,ο οποίος θα νομιμοποιεί τη λογοκρισία.
Γι'αυτό και κατεβαίνουμε όλοι μαζί στη Πλατεία Συντάγματος,τη Κυριακή 15-6-2008,στις 6 το απόγευμα,ώστε να στείλουμε το δικό μας μήνυμα,σε όλους αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν τον Κυβερνοχώρο.

--ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ--

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι παρεάκι, μια χαρά είναι το κλιματιστικό σε συνδυασμό με το φραπεδάκι! Άψογη σε βρίσκω!

Εβίτα μου, το βιβλίο μπορείς να το πάρεις κι από το αεροδρόμιο φεύγοντας, εκεί το έχουν, το βλέπω κι εγώ συνέχεια. Σε ποια περιοχή είσαι τώρα και δεν το βρίσκεις; Για πες μου να επιληφθώ! Όσο για τις παραλίες της Κύπρου, πού είναι το σπίτι σου καλή μου; Στην Αγία Νάπα στο κέντρο; Δε μπορώ να φανταστώ κάπου αλλούν να συμβαίνει αυτό που λες!

Ήβη μου, την καλύτερη δουλειά κάνατε! Θα το πω στην Έλλη και το Νίκο να το έχουν υπόψη τους για την επόμενη εξόρμηση! Φιλιά!

Aristodimos είπε...

Μαρία μου δυστυχώς εδωσες μια πολυ γλαφυρη εικόνα της πραγματικότητας...
Φτασαμε στο σημειο της ομορφιές της Ελλάδας μας , να τις πληρώνουμε για να τις απολαύσουμε...

Καλησπέρα
Αρης

Theogr ο κηπουρός είπε...

Καλημέρα και καλό καλοκαίρι. Έχω βάλει τον διαγωνισμό. Για δες και πες.

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΜΑΡΑΚΙ.
ΧΑΡΗΚΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΤΟ ΕΧΩ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ.ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ.
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.
ΕΒΙΤΑ