10 Ιουν 2008

Μικρές Απιστίες, Μεγάλες Τιμωρίες από την Ελένη Δαφνίδη



Προβληματίστηκα πολύ ως την παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου. Και θα σας πω γιατί. Είθισται εμείς οι γραφιάδες (όρος της αγαπημένης Πόλυς Μηλιώρη που υιοθετώ) να παρουσιάζουμε βιβλία άλλων ομότεχνων, κάνοντας βαθύτερες αναλύσεις, χρησιμοποιώντας δόκιμη ορολογία και λογοτεχνική γλώσσα.

Όμως θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: δε μου ταιριάζει. Όπως απλά γράφω τα βιβλία μου, έτσι απλά μιλάω κι έτσι απλά θα παρουσιάσω και το βιβλίο της Ελένης Δαφνίδη, με λόγια που πηγάζουν κατευθείαν απ'την καρδιά μου.

Θα σας πω λοιπόν, χωρίς να σας κουράσω, ότι πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο που το λάτρεψα και παρόλο που το έχω τελειώσει απ'την Παρασκευή που πέρασε , το σκέφτομαι ακόμα. Μου χάρισε απολαυστικές στιγμές γέλιου και συγκίνησης, δεν έβλεπα την ώρα να το ξαναπιάσω στα χέρια μου (όταν αναγκαζόμουν να το αφήσω) και ξενύχτησα παρέα του.

Σε δυο μέρες το είχα διαβάσει. Κι ενώ αρχικά πίστευα πως πρόκειται για ένα απλό ευθυμογράφημα που με πολύ ευφυή τρόπο σατυρίζει μια σύγχρονη πραγματικότητα, όταν έκλεισα και την τελευταία του σελίδα, η ψυχή μου είχε γεμίσει συναισθήματα και το μυαλό μου προβληματισμούς.

Τόσο πετυχημένο πάντρεμα γέλιου και συγκίνησης, πρώτη φορά συναντώ σε βιβλίο, ειλικρινά. Μακάρι να μπορούσα να σας αποκαλύψω την πλοκή για να με καταλάβετε, δεν θέλω όμως και δεν πρέπει να χαλάσω το "σασπένς". Ας πούμε λίγα λόγια για την υπόθεση, για να σας βάλω στο κλίμα. Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

Ο Στάνταλ, ένας αμετανόητος εργένης, φανατικός πολέμιος του γάμου και των δεσμεύσεων και λάτρης του ωραίου φύλου, πιστεύει ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται κρυμμένο μέσα στις εφήμερες σχέσεις, στις ερωτικές συναντήσεις της μιας βραδιάς και στην εκτόξευση της αδρεναλίνης που προκαλεί η απιστία. Τι γίνεται όμως όταν η ζωή του αποδεικνύει ότι ο έρωτας δεν σε ρωτάει ποτέ πριν σου χτυπήσει την πόρτα; Τι θα συμβεί όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με πρωτόγνωρα συναισθήματα γι' αυτόν, τα οποία θα προσπαθήσει να χειριστεί αδέξια; Και τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν στο σκηνικό έρχεται να προστεθεί μία γυναίκα που στο παρελθόν την είχε πληγώσει, αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση για όλα όσα της έκανε και να τον καταστρέψει αφού πρώτα του κάνει τη ζωή κόλαση. Έρωτας, ανατροπές και εκδίκηση σε μία ιστορία αφιερωμένη σε όλους εκείνους που κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τα πάντα. Ακόμα και τον έρωτα.

Θα αναφερθώ σε ένα ακόμη θέμα του βιβλίου που δεν θίγεται στο οπισθόφυλλο: στη φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Η ιστορία του Στάνταλ και της Βικτόρια μπορεί να σας δώσει την απάντηση που γυρεύετε στο αιώνιο ερώτημα: μπορεί ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι ποτέ πραγματικοί φίλοι και μόνο φίλοι;...

Όλα αυτά τα μηνύματα, όλα τα μαθήματα ζωής δίνονται από τη συγγραφέα με ένα τρόπο απόλυτα κατανοητό, άλλοτε σπαρακτικά χιουμοριστικό κι άλλοτε απλά συγκινητικό. Το βιβλίο έχει πλοκή, αγωνία, μεγάλες δόσεις αλήθειας και σίγουρα πολύ γέλιο! Και θα σταθώ σε αυτό.

Δεν υπερβάλω όταν σας λέω ότι γελούσα δυνατά σε σημείο που δάκρυζαν τα μάτια μου και δεν έβλεπα τις παρακάτω σειρές! Δυο-τρεις φορές ήρθε η κόρη μου στο δωμάτιο να δει τι έπαθα! Είχα χρόνια, ίσως από την εποχή της Έλενας Ακρίτα, να γελάσω τόσο πολύ με την καρδιά μου διαβάζοντας ένα βιβλίο! Γι αυτό και μόνο θα ήμουν ευγνώμων στην Ελένη Δαφνίδη - παρ'όλα αυτά εκείνη με εξέπληξε ακόμα πιο ευχάριστα με την τροπή που έδωσε στην ιστορία της και στις τελευταίες σελίδας έφτασα να δακρύζω, από συγκίνηση αυτή τη φορά.

Έχοντας διαβάσει όλο το βιβλίο πια, δε μου μένει παρά να της δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια γι αυτό το υπέροχο έργο της κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα τα συναισθήματα που γέμισαν την ψυχή μου διαβάζοντάς το.

Δεν σας συστήνω απλώς να διαβάσετε τις Απιστίες. Σας προειδοποιώ πως αν δεν τις διαβάσετε, θα χάσετε! Σε περίπτωση που επιλέξετε να πάρετε το βιβλίο αυτό μαζί σας στις διακοπές σας, να είστε προετοιμασμένοι για τα παράξενα βλέμματα που θα σας ρίχνουν οι συνταξιδιώτες σας στο πλοίο, ή οι λουόμενοι της παραλίας, καθώς εσείς θα ξεκαρδίζεστε στα γέλια χωρίς κανέναν (γι αυτούς) προφανή λόγο!....


Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ελένη Δαφνίδη έχει γράψει και το εξίσου ξεκαρδιστικό "Η εξολόθρευση της Μπάρμπι", το οποίο όμως μου ξέφυγε και δεν το έχω διαβάσει - ακόμα. Είναι σίγουρα η επόμενή μου κίνηση. Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα Γερμανικά.

Η υπόθεσή του: Δεν ήθελα να τις εξολοθρεύω. Πιστέψτε με. Όμως η ύπαρξή τους με προκαλούσε. H ομορφιά τους μου θύμιζε την ασχήμια μου. H ευτυχία τους ειρωνευόταν τη μιζέρια μου. Ύστερα ήρθε Aυτός. Ψηλός, μελαχρινός, υπέροχος. Όπως όμως ο Kεν, έτσι κι αυτός προοριζόταν για μια Mπάρμπι και όχι για μένα… Η Θένια έμαθε από μωρό ότι αγάπη σημαίνει φαγητό. Τώρα, εικοσιτριάχρονη φοιτήτρια Νομικής, προσπαθεί να ισορροπήσει στα εκατόν είκοσι κιλά της, αντιμέτωπη με άντρες που δε δίνουν την παραμικρή σημασία για εκείνη. Κάνει απόπειρες να αδυνατίσει και απόπειρες να αγαπηθεί. Μέχρι τη στιγμή που ένας αναπάντεχος έρωτας θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή της. Και τώρα, τι γίνεται; Τέρμα οι σοκολάτες, οι τυρόπιτες και οι πίτσες. Η Θένια θα πρέπει να γίνει μια Μπάρμπι. Ή μήπως είναι καλύτερα να εξολοθρεύσει τις Μπάρμπι όλου του κόσμου; Μπορεί τελικά μια χοντρούλα να βρει τον έρωτα την σήμερον ημέραν; Ένα μυθιστόρημα φρέσκο, δροσερό και ξεκαρδιστικό, βγαλμένο από την ίδια τη ζωή!

Νομίζω πως δε χρειάζονται άλλα λόγια... Σπεύστε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή παραγγείλτε το βιβλίο της Ελένης Δαφνίδη ηλεκτρονικά από το site του Ψυχογιού ή τη Βιβλιοκίνηση που θα βρείτε εδώ δίπλα στα λινκς μου (κάτω απ'το ρολόι).

Για απευθείας επικοινωνία με τη συγγραφέα επισκεφτείτε το ιστολόγιό της εδώ. Είναι μια καλή ευκαιρία να πάρετε μια γεύση από το ταλέντο και το πηγαίο χιούμορ της...

36 σχόλια:

Smaragdenia είπε...

ΠΟλύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Σμαραγδή

clementine είπε...

στο ιστολόγιο της Ελένης Δαφνίδη διάβασα το κείμενο πώς ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Φαίνεται το χιούμορ. Η Ελένη Δαφνίδη μου αρέσει γιατί λέει τα πράγματα όπως είναι. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, είναι όμως ήδη στη βιβλιοθήκη μου και περιμένει τη σειρά του. Σίγουρα θα είναι το επόμενο.
Καλοτάξιδο λοιπόν....

Yiannos Savva είπε...

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμη αλλά αν κρίνω από τον ενθουσιασμό της Μαρίας και το γέλιο που έριξε διαβάζοντας το ……το βιβλίο είναι Τέλειο!!!!!!!
Για να καταλάβετε όταν το διάβαζε με είχε ξεχάσει…..

Ανώνυμος είπε...

Μόλις μπήκα στο σπίτι και έσπευσα αμέσως να διαβάσω τα σχόλια σου. Ξεκλείδωνα την εξώπορτα και άνοιγα τον υπολογιστή σχεδόν ταυτόχρονα (!) Μην με ρωτήσεις πως. Μόνο ο Σούπερμαν θα μπορούσε να κατανοήσει τις ταχύτητες που ανέπτυξα! Για τέτοια αγωνία μιλάμε. Ήμουν ξεθεωμένη από την κούραση και τα παπούτσια με σκότωναν. (Όχι πια.) Τώρα -5 λεπτά αργότερα- νιώθω απλώς μία απίστευτη ευγνωμοσύνη για τα υπέροχα λόγια σου-που δεν θα μπορούσαν να είναι (πιο) υπέροχα- και μία αδήριτη ανάγκη να τα διαβάζω ξανά και ξανά γιατί όπως και ‘συ γνωρίζεις πολύ καλά, το να αναφέρεται κάποιος στο βιβλίο σου με τόση αγάπη είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε ένα συγγραφέα. Και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό… (Μπορώ να έχω λίγο χρόνο να συνέλθω από το σοκ χαράς και να επανέλθω;) Σου είπα ευχαριστώ…;

Maria Tzirita είπε...

Σμαραγδή μου, είναι όντως, όχι απλά ενδιαφέρον - απίθανο!

Κλημεντίνη, πολύ σωστό αυτό που είπες: λέει τα πράγματα όπως είναι - αλλά ο τρόπος που περιγράφει το "όπως είναι", είναι τουλάχιστον απολαυστικός... Καλό βράδυ φιλενάδα μου...

Maria Tzirita είπε...

Άντρα μου, δεν το σκέφτηκα αυτό! Τι χαζή που είμαι, έφτιαξα ολόκληρη ανάρτηση με τόσα λόγια, ενώ θα μπορούσα απλά να αποκαλύψω το γεγονός αυτό! Και είναι αλήθεια - μου είχες πει να σε πάρω τηλέφωνο και πραγματικά ξεχάστηκα! Αυτό από μόνο του θα εξηγούσε σε όλους το πόσο πολύ με τράβηξε το βιβλίο της Ελένης...!!!

Maria Tzirita είπε...

Ελένη Δαφνίδη... Δεν είπα τίποτα περισσότερο από ό,τι νιώθω. Το "ευχαριστώ" εμείς σου το οφείλουμε, είναι δώρο Θεού το να χαρίζεις τόσο απλόχερα το γέλιο στους ανθρώπους. Είναι χάρισμα. Δεν είχα καμιά διάθεση να σε κολακέψω, ούτε καν γνωριζόμαστε (αν κι εγώ πια νιώθω σα να ξέρω μέσα από το βιβλίο σου) κι ούτε είχα κανενός είδους υποχρέωση - αν μπορείς να το πεις έτσι - να παρουσιάσω το βιβλίο σου. Όντας όμως αυθόρμητος άνθρωπος, δε μπορώ παρά να μοιραστώ με τους φίλους κι αναγνώστες μου τις απολαυστικές στιγμές που έζησα διαβάζοντάς το. Θα επαναλάβω το σχόλιο μιας αναγνώστριάς σου: μην αργήσεις τόσο πολύ να μας δώσεις το επόμενο βιβλίο σου! Έχουμε εθιστεί! Καλό σου βράδυ και πολύ καλή επιτυχία!!!

Υ.Γ. Θες να μας πεις τι σημαίνει "αδήριτη";...

Unknown είπε...

Λοιπόν, απλά θα πάω να το αγοράσω :D. Έχουμε και την έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι...Τέλειαααα!

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι, αύριο θα έρθω για να σου πω πολλά περισσότερα, αλλά μιας και έθεσες το ερώτημα, παίρνω στα χέρια τον Τεγόπουλο Φυτράκη (το λεξικό εννοείται), πάω στη σελίδα 12 και σου μεταφέρω: α στερητ+δηρίομαι (=αγωνίζομαι). Ακατανίκητος, ακαταμάχητος, που δεν μπορεί να παραμερισθεί, να αγνοηθεί, επιτακτικός. Παράδειγμα: Αδήριτη ανάγκη!
Και τώρα καλό βράδυ σε όλους γιατί έχω μία ΑΔΗΡΙΤΗ ΑΝΑΓΚΗ να συναντήσω το στρώμα μου! Τα υπόλοιπα θα τα πούμε αύριο. χχχ

Ανώνυμος είπε...

Κυρία Τζιρίτα είναι σαν να έχετε μιλήσει εκ μέρους μου. Απίθανα σχόλια, αγαπησιάρικα και γλυκά. Να είστε πάντα καλά. Φαίνεστε πολύ ζεστός άνθρωπος. Εγώ μόλις τώρα τελείωσα τις Μικρές απιστίες και αύριο θα πάω να πάρω το παιδί της αγάπης. Απολαμβάνω το νυχτερινό διάβασμα όπως θα παρατηρήσατε αλλά από κάποια σχόλια που αφήσατε σε άλλο blog είδα πως το ίδιο ισχύει και για εσάς.
Μία νυχτερινή αναγνώστρια.

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Λίλυ μου να το πάρεις, θα σου αρέσει πολύ!

Ελένη, μας έβαλες τα γυαλιά...
Καλημέρες!

Φίλη νυχτερινή αναγνώστρια (σαν απάντηση σε στήλη περιοδικού δεν ακούγεται;) σ'ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια, περιμένω την κριτική σου και για το Παιδί της Αγάπης!

Ivy είπε...

Μαρία μου, αφού μας το συστήνεις με τόσο ενθουσιασμό, θα μπει στη σειρά για διάβασμα για το καλοκαίρι. Έχω μόνο μια αντίρρηση για τη φίλη τη Lily. Σαν πρώην βιβλιοπώλης θα πω στηρίξτε το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας. Πηγαίνετε στην έκθεση για βόλτα, ενημερωθείτε και παραγγείλτε το από τη γειτονιά σας. Σας διαβεβαιώ ότι στην έκθεση θα το πάρετε με την κανονική τιμή πώλησης ενώ ο βιβλιοπώλης σας θα σας κάνει και τη σχετική έκπτωση. Από το νόμο δεν δικαιούται να κάνει πάνω από 10% σε καινούργια βιβλία αλλά να ξέρετε ότι υποστηρίζετε μια οικογένεια να επιβιώσει στη γειτονιά σας. Οι εκδότες έτσι και αλλιώς βγάζουν το κέρδος τους από τη χοντρική, γιατί να παίρνουν αυτοί τη μερίδα του λέοντος; Ελπίζω να μην έγινα κουραστική αλλά τα πέρασα και ξέρω.

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Ήβη μου! Για να το λες κάτι θα ξέρεις, εγώ δεν έχω μπει στα ενδόμυχα των βιβλιοπωλών, γενικώς δε με έχει απασχολήσει καθόλου το εμπορικό κομμάτι θα έλεγα. Μένω στην ουσία - ας διαβάζει ο έλληνας βιβλία κι ας τα προμηθεύεται απ'όπου θέλει... Σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Φαίνεται πολύ καλό και συμφωνώ πως είναι σπάνιο χάρισμα να χαρίζεις το γέλιο. Θα το προτιμήσω σίγουρα για τις διακοπές κι ας με κοιτούν περίεργα! Ευχαριστούμε Μαρία που μας ενημερώνεις για τις αξιόλογες εκδόσεις.

Ανώνυμος είπε...

Α, καλά, είχα διαβάσει την Μπάρμπι, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!! Κι αναρωτιόμουν γιατί η κυρία Δαφνίδη δεν είχε βγάλει άλλο βιβλίο, επιτέλους κυκλοφόρησε όμως! Το είχα δει και στο βιβλιοπωλείο, δεν ήξερα αν θα είναι το ίδιο καλό με το άλλο, απ'ότι φαίνεται όμως είναι! Θα το διαβάσω άμεσα και θα γράψω και στην κα Ελένη τη γνώμη μου! Συγχαρητήρια και για το Best Seller Μαρία, είχα καιρό να μπω κι έχασα επεισόδια! Κι εις ανώτερα! Πάντα επιτυχίες και στις δυο σας!

Maria Kat είπε...

ενδιαφέροντα φαίνονται και τα δυο
έρχεται το καλοκαιράκι..
θα τα τσιμπήσω νομίζω :)

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Ελπίδα! Πραγματικά το συστήνω ανεπιφύλακτα, δε πιστεύω πως θα υπάρχει άνθρωπος να διαβάσει αυτό το βιβλίο και να μην το διασκεδάσει αλλά και να μην του αφήσει κάτι... Θα περάσεις καλά μαζί του, είναι σίγουρο!

Maria Tzirita είπε...

Έλα βρε Δήμητρα κι αναρωτιόμουν πού είσαι τόσο καιρό! Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου, να είσαι καλά κορίτσι μου. Εγώ όπως είπα, την Μπάρμπι δεν την έχω διαβάσει - λέω να την κρατήσω για τις διακοπές για να απενοχοποιούμαι σχετικά με τις δίαιτες κλπ.! Φιλιά πολλά, μη χάνεσαι!

Maria Tzirita είπε...

Παρεάκι μου την καλύτερη δουλειά θα κάνεις! Μετά την πίεση των σπουδών σου είναι ό,τι πρέπει! Άσε που ειδικά σ'εσένα θα ταιριάξει πολύ το ύφος γραφής της Ελένης, ξέρω τι σου λέω! Στ'αχνάρια της βαδίζεις! Φιλάκια κοριτσάκι μου γλυκό!...

faraona είπε...

Maria
εχω μεγαλη αδυναμια στους ανθρωπους με χιουμορ.Οταν δε μεταφερουν αυτο το χιουμορ και στην γραφη μ αρεσουν ακομη περισσοτερο.Πιστευω οτι οντως θα ειναι ωραιο βιβλιο.Ναναι καλοταξιδο ευχομαι κι εσυ παντα αξια να παρουσιαζεις τετοιες δουλειες συναδελφων σου.
τα φιλια μου

Aristodimos είπε...

Ακούγεται ωραίο και πολύ ενδιαφέρον... Αλλωστε εχουμε αναγκη απο αισιόδοξα και χαρούμενα κείμενα για να περάσουμε ενα αναλαφρο καλοκαιρινό βραδάκι...
Πολυ καλή και η προτροπή σου παραπέμποντάς μας στην ιστοσελίδα της..
Την καλημέρα μου
Αρης
(θα με βρεις κι εδω: http://aristodimos.blogspot.com/ )

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

θα πάω αμέσως να το πάρω και να το διαβάσω. Πρώτα μαράκι μου θα διαβάσω το δικό σου και αμέσως μετά αυτό. ελπίζω να μας προτείνεις και άλλα βιβλία για το καλοκαιρι αφου εσύ ξέρεις να επιλέγεις σωστά.
καλό βράδυ....

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Φαραώνα μου! Κι εγώ έχω αδυναμία στους ανθρώπους με χιούμορ και σαφώς πιστεύω πως είναι δείκτης ευφυίας και η χρήση του και η αντίληψή του. Το βιβλίο θα το παρουσίαζα έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν δεν υπηρετούσα κι εγώ την ίδια τέχνη, σαν απλή αναγνώστρια, ακριβώς επειδή μου άρεσε πάρα πολύ! Τα φιλιά μου!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Άρη! Σ'επισκέφτηκα και στο άλλο σου μπλογκόσπιτο, αλλά το βρήκα "κλειστό λόγω διακοπών"! Καλά έκανες, σε ζηλεύω, μακάρι να είχα κι εγώ τη δυνατότητα για μια μίνι απόδραση... Ελπίζω να πήρες το βιβλίο της Ελένης μαζί σου,ε;

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και σε σένα κλωστούλα μου! Παρέλαβα τα βιβλία κι αύριο θα το έχεις στα χέρια σου - επιτέλους! Η σειρά που διάλεξες να διαβάσεις τα δυο αυτά βιβλία είναι σωστή πάντως. Μετά την ιστορία του Στέλιου, θα σου χρειαστεί μια Δαφνίδη, είναι σίγουρο! Φιλάκια πολλά!

"ζαχαρούλα.." είπε...

Ελένη Δαφνίδη λοιπόν... ok... κατεγράφη!!!!

μου άρεσε ο σχολιασμός σου αλλά και τα θέματα που καταπιάνεται!!!

θα επανέλθω με δική μου ανάρτηση μόλις το διαβάσω!!!!

φιλάκια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υγ: σορρυ για την καθυστέρηση αλλά ο σεισμός με έβγαλε Εκτός ρυθμού!!!

Ανώνυμος είπε...

Θα το πάρω οπωσδήποτε! Καλημέρα Μαράκι!

Ανώνυμος είπε...

Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους έσπευσαν να υποστηρίξουν τις Απιστίες και να δηλώσω ότι ανακηρύσσω την Μαρία Τζιρίτα ως την πιο ένθερμη αναγνώστρια μου! Τα αποτελέσματα της ανάρτησης σου ήταν θαυματουργά! Υπάρχει κανείς που μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό; Ήρθε η ώρα όμως να κάνω και μία εξομολόγηση ως προς το “συγκινητικό” κομμάτι του βιβλίου, όπως σου είχα υποσχεθεί στο mail που σου έστειλα.
Το τέλος λοιπόν, με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Γέμιζα χαρτιά, έσκιζα χαρτιά, γέμιζα χαρτιά, έσκιζα χαρτιά. (Δεν έκανα άλλη δουλειά για περίπου πέντε μήνες. Κόντεψα να φορτωθώ κανένα περίεργο σύνδρομο αυτοματοποιημένης επαναληπτικής κίνησης. Ευτυχώς τη γλίτωσα.) Αυτό οφειλόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που μου είπαν να τελειώνω με αυτό το βιβλίο προτού καταλήξω να μοιάζω με την θηλυκή βερσιόν του Γούντι Άλλεν. (Δεν σας κρύβω ότι η προοπτική αυτή με φόβισε ιδιαίτερα.) Τελικά η ιστορία τελείωσε έτσι όπως την είχα φανταστεί προτού καν γράψω την πρώτη σελίδα των απιστιών. Πιστεύω πως όταν γράφεις ένα βιβλίο και κρατάς στα χέρια σου τη μοίρα κάποιου ήρωα γεμίζεις ανασφάλειες. (Να γίνει αυτό; Όχι, όχι! Ας γίνει αυτό. Βρε λες; Α μπα… Άντε θα βάλω το άλλο.) Αυτό βεβαίως που δεν γνωρίζεις είναι ότι η ιστορία έχει προαποφασίσει που θα καταλήξει και εσύ απλά παιδεύεσαι αδίκως. (Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με εμένα.) Κάπως έτσι, μέσα από τα γέλια, ξεπηδάει και αυτό. Μόνο του και όχι επίτηδες. Έτσι είχα σχηματίσει την ιστορία μέσα στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή και μετά δεν μπορούσα να την αλλάξω. Όσο κι αν προσπάθησα… Χαίρομαι που όλο αυτό δένει και δεν φαίνεται σαν ασύνδετο κομμάτι μέσα σε ένα χιουμοριστικό βιβλίο. Είχα πολλές ανασφάλειες ως προς αυτό το μέρος, αλλά μετά και τη δική σου κριτική Μαρία, βεβαιώθηκα ότι περνάει ομαλά στον αναγνώστη και αυτός είναι ο λόγος που τα λόγια σου είχαν τόση βαρύτητα για μένα. Που δεν αναφέρθηκες μόνο στην χιουμοριστική πλευρά του βιβλίου. Αυτά. Μην σας ζαλίζω άλλο. Τώρα θα περιμένεις στη σειρά διότι το Παιδί της Αγάπης θα δεχτεί την αναγνωστική μου επίθεση και μετά τα σχόλια μου. Θα σε ακούσω και δεν θα περιμένω μέχρι τις διακοπές. Άσε που το Παιδί της Αγάπης με κοιτάζει επίμονα στα μάτια από την βιβλιοθήκη. Τώρα μάθατε όλοι πως θα περάσω το Σαββατοκύριακο…

Theogr ο κηπουρός είπε...

Πέρασα για μια καλησπέρα και να σε ενημερώσω πως ο Διαγωνισμός ξεκίνησε.

Unknown είπε...

@Ivy: Σωστά μιλάς Ivy μου. Όμως και η έκθεση έχει τη χάρη της. Δεν είναι το θέμα της τιμής, είναι η βόλτα, που λες και εσύ, και ότι τελικά θέλεις να κρατάς και κάτι γυρίζοντας σπίτι. Πάντως καλά να είμαστε, κέφια να έχουμε και θα ψωνίσουμε και από το βιβλιοπωλείο. Η έκθεση είναι λίγες μέρες, βιβλία αγοράζουμε όλο το χρονο :D.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
πραγματικά έχουμε απόλυτη ανάγκη από χιούμορ, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται σοφά με συγκίνηση. Κι επειδή έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο κριτήριό σου, το καταγράφω, και δεν έχω και κανένα πρόβλημα με τα βλέμματα στις διακοπές, από ζήλεια θα είναι, γιατί το γέλιο και το αληθινό χιούμορ μας λείπουν τόσο πολύ.
Σ' ευχαριστούμε που μας ενημερώνεις, το καλοκαίρι ειδικά τα τρώω τα βιβλία!
Καλό σου βράδυ, φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα σε όλους, λόγω έλλειψης χρόνου απαντάω συνολικά!
Χαίρομαι που ανταποκριθήκατε θετικά στην πρότασή μου για το συγκεκριμένο βιβλίο, έτσι κι αλλιώς τοποθετήθηκα ήδη πως δεν έγινε εν τύπω διαφήμισης, αλλά με τη βεβαιότητα ότι προτείνω κάτι που θα σας αρέσει σίγουρα.

Ελένη Δαφνίδη, χαίρομαι που μοιράστηκες τις βαθύτερες σκέψεις σου εδώ μαζί μας, αυτό μας κάνει να σε γνωρίζουμε καλύτερα και να σε αγαπάμε περισσότερο...

Maria Tzirita είπε...

Στο ιστολόγιο του φίλου Theogr θα βρείτε διαγωνισμό "συγγραφής", όπου το έπαθλο είναι ένα βιβλίο μου. Το κείμενο επίσης το έχω γράψει εγώ και θα συμμετέχω και στην ανάδειξη του νικητή. Για να βλέπω συμμετοχές! (Το λινκ για το μπλογκ του Θοδωρή είναι εδώ δίπλα στα φιλαράκια, "ο κήπος του Τheo")

Unknown είπε...

το αγόρασα, το αγόρασα! θα έχω μελέτη τώρα! φιλιάααα και καλο σ/κ/δ

Dimitra Andritsiou είπε...

Πολύ ενδιαφέρον μου ακούγεται! Αλλά πρώτα πρέπει να διαβάσω το δικό σου και της αστερόεσσας που μόλις παρήγγειλα.

Ανώνυμος είπε...

Την μισώ την μισώ την μισώ!!!... Περιγράφει τόσο ρεαλιστικά και "αδιαμφιβίστικα" την σχέση Βικτόριας-Στάνταλ που είχα αρχίζει να τρομάζω ότι και εγώ με τον κολλητό μου (και μόνο απόλυτα κολλητό) όταν περάσει ο καιρός, θα καταλήξουμε κάπως έτσι. Ήταν πράγματι τρομακτικό να είσαι με κάποιον φίλο από μικρή, και όταν μεγαλώσεις να φοβάσαι να του πεις τι πραγματικά σκέφτεσαι και, τέλος, να μην είσασταν σχεδόν πότε φίλοι. Αλλά στο τέλος, συνολικά πρέπει να πω ότι ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο!