16 Σεπ 2008

Νευρική ανορεξία και βουλιμία


Τετάρτη 17/9/08 - Παράθεση:

Εύχομαι στη φίλη μου Σοφία ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!!

Σοφία μου σ'ευχαριστώ για την υπέροχη αφιέρωσή σου στο Λιζάκι, σας ευχαριστώ όλους για την ευαισθησία σας και τα τόσο όμορφα λόγια και δυνατά συναισθήματα που εκφράσατε για κείνην. Δημοσιεύω εδώ το υπέροχο, πραγματικά υπέροχο ποίημα που αφιέρωσε η Σόφία μας στη Λίζα....

Πάρε έναν ήλιο
ήλιο καλοκαιρινό,
και βάλε για αχτίδες
της αγάπης τα αγκάθια
και τα άδοτα φιλιά.
Πάρε αγκαλιά τον εαυτό σου,
διπλώσου σαν να ήσουνα μωρό
ξαναγεννήσου πάλι
στο αύριο σου
από την τέφρα
της παλιάς σου μοναξιάς.
Πάρε το αστεράκι της καρδιάς σου
και κάνε μάγια,
από κείνα τα καλά,
να γίνει ένας γαλαξίας η ψυχή σου
γεμάτος θέληση, υγεία και ομορφιά.

Η Λίζα είναι μια νεαρή αναγνώστριά μου, η οποία αρχικά επικοινώνησε μαζί μου για να μοιραστεί τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά της σχετικά με το Παιδί της Αγάπης. Στη συνέχεια ανταλλάξαμε μερικά μέιλς, όπου σταδιακά μου αποκάλυψε το πρόβλημά της και τον Γολγοθά που πέρασε και περνάει. Πάσχει από νευρική ανορεξία. Την ασθένεια που τείνει να στιγματίσει την εποχή μας και για την οποία τόσα και τόσα έχουμε ακούσει και διαβάσει. Με τη διαφορά ότι από νευρική ανορεξία δεν πάσχουν μόνο τα σούπερ μόντελς και οι ηθοποιοί, αλλά κορίτσια της διπλανής πόρτας ή ίσως και της ίδιας μας της οικογένειας. Με αυτό θέλω να πω ότι είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους και κυρίως όσους έχουν κορίτσια σε νεαρή ηλικία.
Ας γίνει σαφές ότι η νευρική ανορεξία κι η βουλιμία δεν είναι απλές διατροφικές διαταραχές, αλλά ψυχικές διαταραχές. Ο λόγος που στρεφόμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού πολεμώντας το σώμα μας, δεν είναι ποτέ η πραγματική πείνα ή η πραγματική έλλειψη όρεξης. Μπορεί κάποιος άνθρωπος που περνά μια στεναχώρια, μια θλίψη, να χάσει την όρεξή του και κατά συνέπεια να χάσει και κάποιο βάρος. Είναι εντελώς διαφορετικό από τη νευρική ανορεξία, η οποία αποτελεί μορφή ψύχωσης και χρειάζεται άμεση θεραπεία με ψυχιατρική υποστήριξη, αλλά και νοσηλεία στις σοβαρές περιπτώσεις.

Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως συνήθως τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν σε μια τέτοιου είδους διαταραχή είναι η έλλειψη αγάπης και στοργής από την οικογένεια και κυρίως τη μητέρα προς την κόρη. Κακή σχέση ανάμεσα στα δυο αυτά άτομα με παντελή έλλειψη επικοινωνίας, είναι στατιστικά πιθανό να οδηγήσουν ένα νέο κορίτσι σε νευρική ανορεξία ή βουλιμία. Επίσης άτομα υπερβολικά άβουλα, που για όλη τους τη ζωή απλά ακολουθούσαν επιθυμίες άλλων, προσπαθούν να ελέγξουν τον εαυτό τους με το να ελέγχουν το βάρος τους σε ακραία σημεία. Συχνά ξεκινά από μια απλή δίαιτα στην εφηβική ηλικία, στην πορεία χάνεται ο έλεγχος κι εκδηλώνεται η διαταραχή (που ήδη υποβόσκει).
Είμαι σίγουρη πως θεωρίες έχετε όλοι διαβάσει πολλές και δε θα σας κουράσω άλλο. Πήρα την άδεια της Λίζας όμως να δημοσιεύσω μέρος του μέιλ της και θεωρώ πως είναι καλύτερα ν'αφήσω την ίδια να μιλήσει αντί για μένα. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των μαμάδων που θα διαβάσουν τα παρακάτω...

Παρόλο που είμαι μοναχοκόρη θεωρώ πως ποτέ δεν είχα τη σημασία που θα ήθελα να έχω από τη μάνα μου. Λεφτά είχαμε μπόλικα, τίποτα δε μας έλειπε αλλά αυτό δε με έκανε ευτυχισμένη. Εκείνη ήταν πολύ κομψή πάντα έτσι τη θυμάμαι, όχι ιδιαίτερα όμορφη αλλά με ωραίο σώμα, όλη μέρα στα γυμναστήρια. Ποτέ δε δούλεψε κι όμως πότε την έβλεπα; Μεγάλωσα με νταντάδες, ο μπαμπάς χαμένος στον κόσμο του με τις επιχειρήσεις, ταξίδια κλπ. (πολύ πιθανόν να έπαιζε και ερωμένη, τουλάχιστον έτσι άκουγα τη μάνα μου να λέει) κι εκείνη ούτε ξέρω πού γύρναγε. Τα βράδια πάντα έπαιζε χαρτιά, είχε πάθος μ'αυτό. Να φανταστείτε πως περνούσαν μέρες ολόκληρες χωρίς να δω κάποιον απ'τους δυο, τους άκουγα μόνο στο τηλέφωνο και πάντα μου έλεγαν το ίδιο πράγμα: "Για ό,τι χρειαστείς έχουμε αφήσει λεφτά στο συρτάρι". Μα ποιός τους είπε ότι χρειαζόμουν λεφτά; Μια κανονική οικογένεια χρειαζόμουν!

Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, γενικά ήμουν καλό παιδί και πέρασα μια εφηβεία πολύ ήσυχη. Ίσως θεωρούσα πως έτσι θα τους έκανα να με προσέξουν, ν'ασχοληθούν μαζί μου, αφού θα τους έκανα περήφανους. Όμως με είχαν πάρει ως δεδομένο κι ό,τι καλό έκανα κι αυτό ως δεδομένο το έπαιρναν. Σε όλη μου την παιδική ηλικία ήμουν λίγο παχουλή, ίσως έτρωγα από ανία, για να καλύψω κάποιο συναισθηματικό κενό (είδατε πόσα έμαθα με την ψυχοθεραπεία;). Όταν με έβλεπε η μητέρα μου αναγνώριζα στο ύφος της την απόρριψη, σα να έλεγε, πώς είσαι έτσι; Εκείνη ήταν μοντελάκι βλέπετε! Ακόμα και το γεγονός ότι πέρασα στις πρώτες θέσεις στη φιλοσοφική σχολή δε φάνηκε να την ευχαριστεί, δεν έδειχνε να με θαυμάζει. Κι όταν μια μέρα κρυφάκουσα κάποια θεία μου να της λέει "καθόλου δε σου έμοιασε η κόρη σου, χοντρή θα γίνει", τότε σα να μου γύρισε το μυαλό. Ήμουν 18 τότε και ξεκίνησα δίαιτα και γυμναστική σε εξαντλητικούς ρυθμούς όμως. Ξεκίνησα 70 κιλά (έχω ύψος 1.65) και στο τέλος έφτασα να ζυγίζω 42! Όσο αδυνάτιζα κι έβλεπα τη μαμά μου να με καμαρώνει, τρελαινόμουν από τη χαρά μου. Ίσως ήταν κι η μόνη περίοδος της ζωής μου που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη, με έπαιρνε μαζί της στα μαγαζιά και μου ψώνιζε και μου έλεγε "τώρα που είσαι αδύνατη σου πηγαίνουν όλα!" Δεν ήθελα να το χάσω αυτό με τίποτα κι έτσι μίσησα το φαγητό γιατί πίστευα πως αυτό έφταιγε που με έκανε χοντρή και δε μ'αγαπούσε η μάνα μου. Αδυνάτιζα όλο και περισσότερο, αλλά ποτέ δε μου φαινόμουν αρκετά καλή. Κατά περιόδους με έπιανε πείνα τρομερή κι έτρωγα ανεξέλεγκτα και μετά μισούσα τον εαυτό μου κι έκανα εμετό για να τα βγάλω. Μετά από ένα χρόνο δεν πεινούσα πια ποτέ κι υπήρχαν μέρες που όλη μέρα δεν έτρωγα απολύτως τίποτα! Ή άλλες που έτρωγα ένα μήλο ή μια ντομάτα κι ένα αυγό και μ'έπιανε τρόμος ότι θα έπαιρνα βάρος! Εκεί άρχισαν τα προβλήματα με την υγεία μου. Είχα φτάσει στα 42 κιλά κι ήθελα να χάσω κι άλλο. Είχα πόνους στο στομάχι και στα νευρά, μου σταμάτησε η περίοδος, άρχισαν να χαλάνε τα δόντια μου κι έπεφταν τα μαλλιά μου. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δε μπορούσα πια να φάω. Όλοι μου έλεγαν ότι έχω γίνει άσχημη πια κι η ίδια η μαμά μου άρχισε να με παρακαλάει να φάω. Κι αφού έβλεπα ότι και πάλι έχω την προσοχή της, γιατί πραγματικά είχε ανησυχήσει πολύ, το τράβαγα όλο και περισσότερο. Μέχρι που μια μέρα έχασα τις αισθήσεις μου και ξύπνησα στο νοσοκομείο.

Νοσηλεύτηκα ένα μήνα με ορό και παράλληλα άρχισε να με βλέπει ψυχίατρος. Έκανα και κάνω ακόμα ψυχοθεραπεία και μ'έχει βοηθήσει πάρα πολύ ομολογώ. Η μαμά μου είναι γεμάτη ενοχές με όσα τις είπαν οι ψυχολόγοι κι όλο κλαίει. Λυπάμαι πραγματικά, αλλά πιο πολύ λυπάμαι για μένα τώρα. Ευτυχώς οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, εδώ κι ένα χρόνο που έγινε αυτό και νοσηλεύτηκα έχω πάρει 5 κιλά και πάω όλο και καλύτερα. Ξέρω πως δεν έχω θεραπευτεί εντελώς, αλλά τουλάχιστον έχω ελπίδα.

Περιττό να σας πω ότι είχα πάθει τέτοια εμμονή με το φαγητό, που δεν ασχολούμουν με τίποτε άλλο. Στη σχολή πήγαινα βέβαια αλλά πουθενά αλλού. Ούτε φίλες πια, ούτε αγόρια, τους απέφευγα όλους! Έγινα αντικοινωνική κι αντιπαθής μπορώ να πω. Τώρα, με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου, αρχίζω πια να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και το ενδιαφέρον μου για τη ζωή.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, χάρηκα πολύ που το βιβλίο σας, σα μάθημα ζωής, στάθηκε αφορμή να σας γνωρίσω και να σας ανοίξω την καρδιά μου. Να είστε καλά και να προσέχετε την κόρη σας. Να την αγαπάτε γι αυτό που είναι.

46 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλημέρα Μαράκι μου!
Συγκλονιστικό το mail της Λίζας...Μωρέ τα παιδάκια μόνο αγάπη και αποδοχή για αυτό που είναι ζητούν, τίποτα άλλο...και εμείς τις περισσότερες φορές είμαστε αλλού και αλλού, και δεν εννοώ σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά.

Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιες καταστάσεις με κάνουν να θυμώνω πάρα πολύ με τις...μαμάδες, και γενικά με τον κόσμο και τα περίεργα πρότυπα που επιβάλει, και θυμάμαι μια κυρία, φίλη και ψυχολόγο, η οποία λέει ότι όλες οι μαμάδες θέλουν "σφάξιμο από κούνιας"...

witchofdaffodils είπε...

Δεν υπάρχει πιο δύσκολος ρόλος από αυτόν του γονέα.
Επιβάλλουμε στα παιδιά μας τα δικά μας θέλω και πρότυπα χαμένοι στον μικρόκοσμό μας..

Η ασθένεια αυτή πάντως σχετίζεται με τα πρότυπα των media.

To mail της Λίζας αποκαλυπτικό και συγκινητικό..

Kaveiros είπε...

Κατάθλιψη..Η αρώστια της εποχής μας..
Το θέμα ειναι πολύ σοβαρό...

Maria Kat είπε...

Θα διαφωνήσω με την witch of daffodils. Δεν έχει να κάνει με τα media.Σίγουρα τα παιδιά και οι νέοι επηρρεάζονται από τα ΜΜΕ αλλά όταν υπάρχει η κατάλληλη προσοχή και προσπάθεια από το σπίτι, δεν έχουν ανάγκη τα ΜΜΕ να τους καθοδηγούν. Τα παιδιά ακούνε πρώτα τους γονείς, ή μάλλον, τους σωστούς γονείς. Εκείνους που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό τους. Και δεν έχει να κάνει με την ποσότητα χρόνου που διαθέτει ένας γονιός αλλά με την ποιότητα. Μπορεί οι γονείς να είναι όλη μέρα με τα παιδιά τους αλλά ουσιαστικά να μην τους προσφέρουν τίποτα.
Οι δικοί μου γονείς τουλάχιστον αν κι έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους εμένα φρόντισαν να μην μου λείψει κάτι. Και δεν μιλάω για υλικά αγαθά (ούτε από αυτά μου έλειψαν ή αλήθεια είναι) μιλάω για αγάπη, εμπιστοσύνη υποστήριξη, αποδοχή όλων των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν εν καιρώ και προσπάθεια να μην νιώσω κάτι το διαφορετικό. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο.
ΑΥτό ειχε ανάγκη η Λίζα, ούτε τα λεφτά των γονιών της αλλά ούτε και τα υλικά αγαθά που τις προσέφεραν ως ανταλλαγμα.
Όσο για την ιστορία της βούρκωσα πραγματικά.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ,Μαρία τόσο καιρό δεν μπορούσα ν' ανοίξω τα σχόλια σου, δεν ξέρω για πιό λόγο.Πολύ σοβαρό το θέμα σου, προχθές ακόμα είδα μια κοπελίτσα πωλήτρια σε ένα μαγαζί που το μπράτσο της ήταν όσο ο καρπός του χεριού μου και σε πληροφορώ οτι έχω πολύ λεπτούς καρπούς.Αυτοί οι γονείς .. πως μπορούν και αδιαφορούν για ότι πιο πολύτιμο τους έδωσε η ζωή.Διάβασα αυτά που έγραφε και ξεσκιζότανε η καρδιά μου.Κι εμένα οι γονείς μου ήταν και οι δύο εργαζόμενοι και δεν ήταν κοντά μου όπως ήθελα ,όμως.. είχα τη γιαγιά μου στύλο ακλόνητο πλάι μου.Με τόσα δύσκολα που υπάρχουν στη ζωή πες μου πως αυτά τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα όταν ο κόσμος τους κερνά μόνο αδιέξοδα.Δεν ελπίζουν Μαρία πια και αυτό είναι το πιό κακό, γ΄' αυτό λέω καμμιά φορά οτι πρέπει τα παιδιά να μπορούν να ονειρεύονται, να ελπίζουν , να φιάχνουν ένα κόσμο έστω και ονειρικό μέσα τους για καταφύγιο.Εύχομαι αυτό το κορίτσι να είναι καλά και να τα καταφέρει.

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Λίλυ μου. Ίσως το "σφάξιμο" είναι λίγο υπερβολικό, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δε θα ήταν κακή λύση! Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες κατάλληλες να μεγαλώσουν ένα παιδί κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη μόρφωσή τους ή το κοινωνικό στάτους. Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την ψυχή που διαθέτει ο καθένας μας. Σίγουρα λάθη κάνουμε όλες οι μαμάδες, αλλά ορισμένες φορές όσο κι αν αγαπάμε τα παιδιά μας, δε συνειδητοποιούμε ότι η στάση ζωής μας και η απουσία μας από τη ζωή τους μπορεί να έχει καταστροφικές γι αυτά συνέπειες. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η μαμά της Λίζας είναι κακός άνθρωπος, ούτε ότι δεν την αγαπάει. Ίσως είχε λίγο περισσότερο εγωισμό, ίσως την πήραν από κάτω τα δικά της προβλήματα, ίσως τελικά κι η ίδια να είναι δυστυχισμένη. Μα το είπα και στη Λίζα, σημασία δεν έχει να ρίξει κάπου τώρα τις ευθύνες, αλλά ν'αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό, να τον αγαπήσει και να τον δυναμώσει. Γιατί μ'αυτόν θα ζήσει...
Φιλάκια Λίλυ μου!

Maria Tzirita είπε...

Μαγισσούλα μου, έχεις δίκιο, είναι σίγουρα ο δυσκολότερος ρόλος κι ελάχιστοι είναι εκείνοι που το συνειδητοποιούν πριν φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Πόσο τεράστια είναι η ευθύνη μας... Όσο για τα media που λες, σίγουρα επηρεάζουν με τα μοντέλα που προβάλουν, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρει σαφώς η οικογένεια.
Φιλί γλυκό!

Maria Tzirita είπε...

Kaveiros, είναι γεγονός ότι οι δυο παθήσεις σχετίζονται, δηλαδή η νευρική ανορεξία με την κατάθλιψη. Η μία οδηγεί στην άλλη, χωρίς να είναι κι απαραίτητο βέβαια ότι θα εκδηλωθούν κι οι δυο παθήσεις. Πολλές φορές από κατάθλιψη πάσχουν και παχύσαρκα άτομα, που το διέξοδό τους το βρίσκουν στο φαγητό. Ότι στην εποχή μας αυτές οι παθήσεις συναντώνται όλο και συχνότερα είναι γεγονός. Γιατί άραγε;...

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου, το είπα και πιο πάνω, το πιστεύω κι εγώ πως η οικογένεια παίζει τον σημαντικότερο ρόλο. Όπως και να το κάνεις όμως αυτά τα διαολεμένα ΜΜΕ δημιουργούν πρότυπα και παρασύρουν τις μάζες. Ένα παιδί στην εφηβεία, τουλάχιστον ένα ευάλωτο παιδί με όχι πολύ γερά θεμέλια από την οικογένεια, είναι εύκολο να γίνει θύμα τους, δυστυχώς. Να'σαι καλά κοριτσάκι μου, σ'ευχαριστώ για την όμορφη τοποθέτησή σου και να ξέρεις πως σε θαυμάζω και σ'αγαπώ με όλη μου την καρδιά.... Φιλάκια!

Maria Tzirita είπε...

Αχτιδούλα μου γιατί; Δε μου το έχουν ξαναπεί αυτό! Τέλος πάντων, χαίρομαι που σε βλέπω και που διαβάζω τα τόσο όμορφα λόγια σου. Μια μανούλα σαν έσένα είναι φυσικό να νιώθει θυμό με τέτοιες καταστάσεις. Το Λιζάκι είναι καλά, έχει βρει την ελπίδα κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Δε θέλει να γράψει εδώ, αλλά συγκινήθηκε πολύ απ'το ενδιαφέρον σας και σας στέλνει την αγάπη της... Σ'ευχαριστώ Αχτιδούλα μου!

Maria Kat είπε...

Σίγουρα είναι εύκολο να παρασυρθεί ένας έφηβος από τα ΜΜΕ απλά πιστεύω πως όταν οι γονείς έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, είναι πολύ πιο εύκολο να προφυλαχθούν από το κακό. Αυτό εννοούσα.
Κυρίως είναι ευθύνη των γονιών.
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :)))))))))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μάθημα ζωής το μέιλ της κοπέλας, που της εύχομαι τα καλυτερα.
Σ' ευχαριστούμε για την ευαισθησία σου πάνω στο σοβαρό αυτό θέμα.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

eirini είπε...

Μαρία μου φοβερή ανάρτηση! Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και δυστυχώς πλέον δεν είναι κάτι που συναντούμε μόνο στα...ντοκιμαντέρ αλλά καθημερινώς δίπλα μας. Το καλοκαίρι που είχα πάει να δω τον ξάδερφό μου στο νοσοκομείο νοσηλευόταν μια κοπέλα με την συγκεκριμένη πάθηση και κάνοντας αυτή βόλτα στο διάδρομο, την είδαμε. Ο άνδρας μου έπαθε σοκ! Εγώ λόγω της δουλειάς μου έχω δει πολλές φορές κάτι τέτοιο (τα δόντια είναι τα πρώτα που χαλούν λόγω των εμετών) και δυστυχώς κάθε φορά δυσκολεύομαι να ξεπεράσω την εικόνα! Στην γειτονιά μου υπάρχει μια γυναίκα που πάσχει και την έχω πετύχει στο σούπερ μάρκετ μπροστά στα προϊόντα διαίτης πολλές φορές. Είναι θλιβερό γιατί είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Εύχομαι στην φίλη μας καλή ανάρρωση! Η ζωή είναι ωραία, αξίζει να την ζήσει!
Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

είναι τοσο δυνατή η ιστορια της κοπελας...ενα στενο μου συγγενικό προσωπο πέρασε αυτο το λούκι..γεγονος είναι πως θεραπεια 100% δεν υπάρχει,όμως προχώρεσε μπροστά,και συντροφο βρήκε και παντρεύτηκε και περιμενει το μωρακι της τωρα...γι'αυτο η Λίζα να μη το βαλει κατω και να συνεχίσει τον αγωνα της...

Aνεμος είπε...

Μαρία θίγεις ένα μεγάλο κοινωνικό και ψυχολογικό πρόβλημα που δεν το έχει ακόμα αντιληφθεί η κοινωνία στην έκταση του ...ΚΑΤΙ στο οποίο είναι απαραίτητη ψυχολογική παρακολούθηση ..

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλώς σε ξαναβρίσκω Μαράκι μου.
Ένα μόνο έχω και νοιώθω την ανάγκη να πω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Η Μάνα μας και η σχέση της μαζί μας, και... (Πριν ακόμα γεννηθούμε, το ήξερες αυτό; ναι πριν...)Είναι ο παράδεισος η το δηλητήριο της ζωής μας, και πάντα μας ακολουθεί και μας "συντροφεύει".

Sophia Kollia είπε...

Μαρία θα δανειστώ τον χώρο σου να πω κάτι στην Λίζα.

Πάρε έναν ήλιο
ήλιο καλοκαιρινό,
και βάλε για αχτίδες
της αγάπης τα αγκάθια
και τα άδοτα φιλιά.
Πάρε αγκαλιά τον εαυτό σου,
διπλώσου σαν να ήσουνα μωρό
ξαναγεννήσου πάλι
στο αύριο σου
από την τέφρα
της παλιάς σου μοναξιάς.
Πάρε το αστεράκι της καρδιάς σου
και κάνε μάγια,
από κείνα τα καλά,
να γίνει ένας γαλαξίας η ψυχή σου
γεμάτος θέληση, υγεία και ομορφιά.

με πολύ αγάπη και ευχές.

"ζαχαρούλα.." είπε...

τα βουρκωμένα μάτια μου.. με εμποδίζουν.. δεν θέλω να πω πολλά...

απλά ένα ευχαριστώ στην Λίζα...

την θεωρώ φίλη μου.. θα χαρώ να λάβω mail της και να συζητάμε την καθημέρινοτητά μας!!!!!!!!!!!!!

Μαρία καλημέρα.... είσαι θησαυρός τελικά!!

Adamantia είπε...

Θα ηθελα να ρωτησω,για την νευρικη ανορεξια ευθυνεται μονο η μητερα ή και ο πατερας?
Αν ενα κοριτσι στη εφηβεια εχει μια καλη σχεση με την μητερα της αλλα ενα πατερα αποντα κι αδιαφορο δεν ειναι η ανορεξια ενας τροπος να του τραβηξει την προσοχη?

ΕΛΕΝΑ είπε...

Xαίρομαι πολύ που η Λίζα κατόρθωσε να βρει τον δρόμο της και να ξεπεράσει το πρόβλημά της. Της εύχομαι ολόψυχα να της έρθουν όλα καλά στη ζωή της και να είναι γερή και ευτυχισμένη.
Η φίλη μου η Μαρίνα δυστυχώς ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει. Εχει φτάσει 41 κιλά (1.78 ύψος) και μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία.
Δεν ξέρω στην περίπτωσή της τι έφταιξε. Παντρεμένη με έναν εξαιρετικό σύζυγο και 3 υπέροχα παιδιά. Ξεκίνησε δίαιτα και κατέληξε ανορεξική. Τώρα την βλέπουμε όλοι να "λιώνει" και δεν ξέρουμε πως να την βοηθήσουμε.
Ολα στην ζωή θέλουν μέτρο και η καλή συναισθηματική κατάσταση σίγουρα βοηθάει στην τήρηση του μέτρου.

Χρόνια Πολλά εύχομαι σε όλες τις Σοφίες, Αγάπες, Ελπίδες που γιορτάζουν σήμερα και πολλές πολλές ευχές στην μανουλίτσα μου (Σοφία) που επίσης γιορτάζει.

Sophia Kollia είπε...

Μαράκι, δίπλα βλέπω ότι έχεις βάλει πόστ για τον Παράβα αλλά έρχομαι εδώ και δεν το βλέπω.
καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Πολύ συγκινητική η ιστορία της Λίζας.
Δεν νομίζω πως είναι μόνο η έλλειψη της παρουσίας της μητέρας. Νομίζω πως είναι και του πατέρα. Δυστυχώς η έλλειψη της αγάπης και προσοχής των γονέων σου μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Δεν έχω λόγια..... Απλά θα εύχομαι στο Θεό να ξεπεράσει η Λίζα το πρόβλημα υγείας της και πως θα έχει τη μεγάλη συντροφιά της Τζιρίτα πάντα δίπλα της.
Φιλιά
Έλενα (Φλώρινα)

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα σε όλους, συγνώμη για τη χθεσινή μου απουσία, είχα φόρτο εργασίας! Το μόνο που πρόλαβα ήταν να ευχηθώ στο Σοφάκι μας για τη γιορτή της και να δημοσιεύσω το υπέροχο ποίημά της...

@ Γλαρένια μου, πάντα χαίρομαι όταν σε βλέπω στο σπιτικό μου, εγώ σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια καλή μου. Φιλιά πολλά!

@ Ειρήνη μου, ο καθένας από μας γνωρίζει και μια τέτοια ιστορία από κοντά. Γι αυτό είπα ότι υπάρχει δίπλα μας και πολλές φορές και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Η ζωή σίγουρα είναι ωραία, αρκεί να την κοιτάς από την ωραία της πλευρά... Φιλάκια και καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Cook μου, πολλές φορές υπάρχει και θεραπεία 100%, μην το λες. Αρκεί κανένας να μη χάνει την ελπίδα. Τώραπου το σκέφτομαι καλύτερα, λέω να σου στείλω τη Λίζα προς τα μέρη σου να της κάνεις 2-3 φορές το τραπέζι ν'ανοίξει η όρεξή της για τα καλά! (Λιζάκι πήγαινε στο μπλογκ της μαγειρισσούλας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ!)
Φιλάκια γλυκιά μου!

Maria Tzirita είπε...

Άνεμε, έτσι ακριβώς: είναι απαραίτητη η ψυχοθεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις, διαφορετικά δε γίνεται να χτυπήσεις τη ρίζα του κακού. Οι διατροφικές διαταραχές είναι ψυχικές ασθένειες, ας το καταλάβει όλος ο κόσμος και κυρίως οι γονείς. Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου, καλημέρα!

Maria Tzirita είπε...

Ξυπολυτούλα μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω και πάλι! Ελπίζω να είσαι καλά κι όλα να έχουν πάρει τον δρόμο τους κατ'ευχήν! Είναι πολύ σωστό αυτό που λες για τη μάνα, νομίζω πως ο καθένας από μας το έχει βιώσει στη ζωή του. Θα περάσω απ'το σπιτικό σου να τα πούμε καλή μου, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρένια φιλενάδα μου, εσείς όλοι είστε ο θησαυρός μου, από σας παίρνω και δίνω, να το θυμάσαι αυτό... Η Λίζα σε διαβάζει, τι να την κάνω που είναι ντροπαλή και δε θέλει να μιλήσει; Σιγά σιγά, ας μην την πιέζουμε, θα έρθει η ώρα της για επικοινωνία. Φιλάκια πολλά καλή μου φίλη, καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου, καταρχήν σε καλωσορίζω στο μπλογκόσπιτό μου! Όσο γι αυτό που ρωτάς, θα σου πω ότι οι ειδικοί λένε πως η σχέση με τη μητέρα καθορίζει αυτή τη διαταραχή στα κορίτσια (κυρίως) και σαφώς έχει να κάνει με το μοντέλο πρότυπο που έχουν από μικρά ακόμα. Είναι πιθανόνο κι η κακή σχέση με τον πατέρα να οδηγήσει σε προβληματικές συμπεριφορές, αλλά δεν έχει σημειωθεί άμεση σχέση με τη νευρική ανορεξία. Πιθανόν να υπάρχουν κι εξαιρέσεις, αλλά γενικά αν ένα κορίτσι έχει πολύ καλή σχέση με τη μητέρα, πραγματικά καλή και ισορροπημένη, είναι απίθανο να εκδηλώσει ψυχική διαταραχή. Τουλάχιστον αν αυτή δεν οφείλεται σε γονιδιακούς παράγοντες, όπως είναι η διπολική διαταραχή για παράδειγμα. Αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες ή κάτι πιο προσωπικό να συζητήσεις μαζί μου, ευχαρίστως να λάβω το μέιλ σου. Φιλιά και σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι μου, καταρχήν να χαίρεσαι τη μανούλα σου, έστω και ετεροχρονισμένα! Το τι μπορεί να έφταιξε για τη φίλη σου, μόνο οι ψυχολόγοι μπορούν να το ανακαλύψουν. Σε μας τους γύρω οι άνθρωποι συνήθως φαίνονται απόλυτα φυσιολογικοί και τα βαθύτερα αίτια δεν είναι ορατά. Να είσαι δίπλα της και να την στηρίζεις, είναι τυχερή που σ'έχει για φίλη της... Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου, γι άλλη μια φορά να σ'ευχαριστήσω για την ευαισθησία σου που με συγκίνησε τόσο πολύ...
Όσο για την ανάρτηση για τον Παράβα, την έφτιαξα και την προγραμμάτισα γι αύριο, αλλά κατά λάθος πάτησα αρχικά δημοσίευση και μετά την αναίρεσα. Αυτό είδες προφανώς. Καλημέρα και φιλί γλυκό!

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου (Φλώρινα), οι γονείς είναι το α και το ω. Όλα από την οικογένεια ξεκινούν. Αν κάτι πάει στραβά στη σχέση μας μαζί τους, ως ενήλικες ψάχνουμε για μια ζωή να βρούμε τι μας φταίει και τρέχουμε στους ψυχολόγους... Και με την ευκαιρία να πω εδώ πως για την κακή σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού φταίε ΠΑΝΤΑ ο γονιός και κανείς ποτέ δε θα με πείσει για το αντίθετο. Ίσως κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση κάποια στιγμή γι αυτό το θέμα. Φιλιά και καλή αντάμωση γλυκιά μου!

dyosmaraki είπε...

Καλημέρα Μαράκι μου και καλό φθινόπωρο.
Χαθήκαμε με τις διακοπές και μπαίνω τώρα στο blog σου μετά από αρκετό καιρό. Το θέμα που θίγεις είναι πάρα πολύ σοβαρό. Συγκλονίστηκα από την επιστολή της Λίζας. Φαίνεται πως το θέμα της νευρικής ανορεξίας πέρνει διαστάσεις. Στις διακοπές μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο και με πληροφόρησε πως η γυναίκα του (μια κατά τα άλλα πολύ δραστήρια και όμορφη κοπέλα) παρουσίασε και αυτή το ίδιο πρόβλημα και τώρα την τρέχει στους γιατρούς. Λυπήθηκα πάρα πολύ και με βοήθησε πολύ η ανάρτησή σου αλλά και τα σχόλια των αναγνωστών μήπως και μπορέσεω να βοηθήσω αυτήν τη κοπέλα που ο νους μου ακόμη δεν χωράει πως έφτασε σε αυτό το σημείο...
Να είσαι καλά και να παρουσιάζεις πάντα τόσο ευαίσθητα θέματα με τόσο λεπτό τρόπο.
Την καλημέρα μου και καλό φθινόπωρο

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα.. καλημέρα... καλημέρα... σε όλους!!!

ήρθε ο χειμώνας!!!!!!!!!!! γιουπίιιι!!!!

Maria Tzirita είπε...

Δυοσμαράκι γλυκό, καλώς μας ήρθες! Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω και πάλι! Χαίρομαι επίσης που ίσως η ανάρτηση αυτή κι η ιστορία της Λίζας καταφέρει να βοηθήσει έστω κι έναν ακόμα άνθρωπο. Καλό φθινόπωρο λοιπόν και σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρούλα μου γλυκιά, ο χειμώνας δεν ήρθε βέβαια, απλά δρόσισε λιγάκι, όμως στην καρδιά μου ήρθε η άνοιξη όταν είδα το αφιέρωμά σου στα Άσπρα Κοχύλια... Το ευχαριστώ θα είναι λίγο αν στο πω, να είσαι πάντα καλά ψυχούλα μου...

xaos είπε...

Α μωρέ πολύ με στεναχώρεσε το κοριτσάκι.Αν μας διαβάζει, να της πεις ότι η ζωή είναι ωραία ειδικά σε τέτοιες ηλικίες και είναι κρίμα και αχαριστία να μην την υπολογίζουμε.

Adamantia είπε...

Μαρια σ'ευχαριστω πολυ.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Συγκλονιστικό το γράμμα της φίλης Μαρία και κοίτα σύμπτωση: Στο βιβλίο που ξεκίνησα υπάρχει και μια τέτοια ιστορία! Όλες οι μαμαμάδες πρέπει να διαβάσουν δύο και τρεις φορές αυτό το γράμμα... Τα παιδιά αυτό που πάντα θέλουν είναι προσοχή, αγάπη και όρια. Όσο κι αν δυσανασχετούν μ' αυτά, τόσο ανάγκη τα έχουν... Φιλιά...

Maria Tzirita είπε...

Χελωνίτσα μου, είναι ασθένεια, δεν είναι σκέψη ή στάση ζωής. Όπως δεν έχεις ευθύνη για τον καρκίνο αν σε χτυπήσει, έτσι δεν έχεις και για αυτού του είδους τις παθήσεις. Σίγουρα όμως απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη και υποστήριξη από το περιβάλλον για να το ξεπεράσεις...
Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου, πάντα στη διάθεσή σου. Να σε βλέπουμε, φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Λένα μου, τα βιβλία μας βγαλμένα από την ίδια τη ζωή... Καλό γράψιμο σου εύχομαι, περιμένω τον "Έρωτα σα Βροχή" με μεγάλη ανυπομονησία... Φιλιά πολλά!

fanoula είπε...

Μάθημα ζωής οι τελευταίες δύο γραμμες: Να προσέχετε την κόρη σας .Να την αγαπάτε γι αυτό που είναι.
Ας μην το ξεχνάμε αυτο οι γονείς ούτε στιγμή,ας μην πάψουμε να λέμε στα παιδιά μας κάθε μέρα πόσο σημαντικά είναι για μας πόσο τα αγαπάμε και ποσο περίφανοι είμαστε γι αυτά!!
Ακόμα κι αν δεν έχουμε χρόνο ακόμα κι αν η καθημερινότητα μας πνίγει ας είμαστε κοντά τους για όσο,αρκεί το όσο να είναι μόνο γι' αυτά!!
Ευχομαι ολόψυχα στη Λίζα να γίνει γρήγορα καλά!!

Vassilis είπε...

Μαρία στο "Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των μαμάδων.." να προσθέσω και των μπαμπάδων! Συγκλονιστικό το γράμμα αλλά και το πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα αισθήματά μας για αυτά έστω μέσα και από ένα βλέμμα μας.

Ανώνυμος είπε...

Πολυ συγκινιτικη η ιστορια της κοπελας γιατι εγω προσωπικα τα εχω περασει μια κατασταση ,πιο ηπια βεβαια,παρομοια και τωρα πλεον καταλαβαινω πως πρεπει να αγαπας το σωμα σου και να μην κους τους αλλους και πως πρεπει να αγαπαμε καποιον γι'αυτο που ειναι. ειμαι 1,74 και τωρα ειμαι 61 κιλα. εχω κανει μεγαλη βελτιωση και πλεον συζητω με αλλουσ ανθρωπους το προβλημ που ειχα για να ακουω τη γνωμη τους και μεραα με τη μερα να καταλαβαινω πως η διαιτες και οι εμετοι δεν ειναι τροποι αντιδρασης..(Νεφελη, 16 ετων)

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Δεν ξέρω τι να πω…

Λυπήθηκα πολύ με την περίπτωση της Λίζας, η οποία όμως ευτυχώς φαίνεται να βρίσκει πάλι τον δρόμο της. Όσο όμως σκέφτομαι ότι αυτή η ψυχούλα οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της συμπεριφοράς της μαμάς της, τόσο σοκάρομαι. Έχω ακούσει για περιπτώσεις νευρικής ανορεξίας λόγω ερωτικής απογοήτευσης ή λόγω αρνητικών σχολίων από το φιλικό περιβάλλον. Αλλά λόγω συναισθηματικής & φυσικής απουσίας γονέων; Δεν είναι ότι το τελευταίο δεν το δέχομαι σαν αίτιο της συγκεκριμένης διατροφικής διαταραχής. Απλά, δεν το πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει αυτό το αίτιο. Ή να το πω καλύτερα, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει αυτό το αίτιο.

Δυστυχώς υπάρχουν πολλές μανάδες εκεί έξω που δεν έχουν πάρει στα σοβαρά τον ρόλο τους. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει μητρότητα, τι ευθύνες απορρέουν από αυτή την ιδιότητα, πόσο σημαντικό είναι να είσαι ΠΑΝΤΑ δίπλα στο παιδί σου, συναισθηματικά πάνω από όλα. Υπάρχουν μανάδες που δε δουλεύουν και παρόλα αυτά επιλέγουν να ασχολούνται με την πάρτη τους και να παρατάνε τα παιδιά τους όλη μέρα σε νταντάδες; Δεν έχω λόγια…

(Και ο πατέρας δεν είναι άμοιρος ευθυνών, απλά θεωρώ ότι η ευθύνη της μητέρας στην προκειμένη περίπτωση είναι μεγαλύτερη).

[Χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα το blog σας]

Αννα είπε...

Πολύ συγκινητικό το mail της Λίζας και μάθημα για όλους εμάς.

Σαν εκπαιδευτικός έρχομαι σε επαφή καθημερινά με πολλά παιδιά. Έχω δει παιδί να αδυνατίζει, να αδυνατίζει, να πετάει τα γλυκά που το κερνάνε σε γιορτές,ένα παιδάκι χλωμό που πήγαινε πολύ συχνά τουαλέτα. Τα άλλα κορίτσια μου είπαν πως η ... κάνει εμετό σχεδόν κάθε μέρα.
Συζήτησα μαζί της , οι δυο μας, στην τάξη και μου είπε πως κάνει δίαιτα γιατι η μαμά της , της είπε πως αν δεν αδυνατίσει και γίνει χοντρέλα δε θα την θέλει κανένα αγόρι στο γυμνάσιο.
Μίλησα με τη μητέρα και μου είπε "αφήστε κυρία Αννα καλά της τα λέω , τι να γίνει χοντρή ;;;;"

Της μίλησα, την ενημέρωσα και μου είπε "ε δεν είσαι μάνα, αν ήσουν μάνα θα καταλάβαινες...Ε δε μένει και νηστική, τρώει κάτι στο σπίτι.Καλύτερα κοκαλιάρα , παρά χοντρη'

Αυτα :(

8 χρόνια μετά η ανάρτηση σου το έφερε ξανά στο μυαλό μου...και μου εδωσες ιδέα για ανάρτηση
Φιλια