4 Οκτ 2008

Σήμερα είναι η δική μου γιορτή!


Γεννήθηκα σ'ένα μεγάλο τετράγωνο σπίτι από γυαλί και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι πολλά μικρά ψαράκια γύρω μου, σαν εμένα. Ήταν τ'αδελφάκια μου, τη μανούλα μας όμως δεν την είδαμε ποτέ. Μεγαλώσαμε με φροντίδα από ανθρώπους και περνούσαμε καλά, γιατί είχαμε ο ένας τον άλλον.
Κάποια μέρα μας χώρισαν κι εγώ μαζί με άλλα τρία αδελφάκια μου, πορτοκαλιά σαν εμένα, βρεθήκαμε σ'ένα ωραίο σπίτι, μεγαλύτερο, με ζωντανά φυτά, σαλιγκαράκια και διάφορα διακοσμητικά, όπου όλη μέρα παίζαμε και κυνηγιόμασταν αμέριμνα. Δεν κράτησε όμως για πολύ.
Μετά από λίγες μέρες ήρθε μια κυρία μ'ένα παιδάκι κι αφού μας κοίταξαν όλους για κάμποση ώρα, το παιδάκι έδειξε με το δάχτυλό του εμένα. Τότε ο κύριος που μας φρόντιζε μ'έπιασε με μια απόχη και μ'έβαλε σε μια μικρή στρογγυλή γυάλα. Πανικοβλήθηκα! Κολυμπούσα γύρω γύρω και δεν καταλάβαινα πού βρίσκομαι! Αυτός ο χώρος έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος, όσο κι αν κολυμπούσα βρισκόμουν συνεχώς στο ίδιο σημείο!
Το κοριτσάκι, Χαρούλα το έλεγαν, κρατούσε στην αγκαλιά του τη γυάλα μου και μου μιλούσε συνεχώς. Στην αρχή φοβόμουν πολύ, αλλά σιγά σιγά την συνήθισα και μου άρεσε. Σκέφτηκα ότι απέκτησα επιτέλους μια ανθρώπινη οικογένεια κι ίσως δε θα ήταν τόσο άσχημα να ζω μαζί τους - αν και μου έλειπαν πολύ τ'αδελφάκια μου και το μεγαλύτερο σπίτι που είχα.
Την πρώτη βδομάδα περνούσαμε καλά. Μέχρι το μεσημέρι έβλεπα μόνο τη μαμά, εκείνη όμως έκανε δουλειές και δε μου έδινε σημασία. Όταν όμως ερχόταν η Χαρούλα, με τάιζε, μου μιλούσε κι ήμουν πολύ χαρούμενος! Πολλές φορές μ'εκνεύριζε βέβαια, γιατί έβαζε το χέρι της μέσα στη γυάλα μου και προσπαθούσε να με πιάσει, αλλά στο τέλος το συνήθισα κι αυτό κι έγινε το παιχνίδι μας. Μου άλλαζε το νεράκι μου κάθε μέρα, αλλά και πάλι δεν ήταν τόσο καθαρό και νόστιμο όσο εκείνο που είχα όταν ζούσα με τ'αδέλφια μου. Τουλάχιστον όμως δεν υπέφερα. Για μια βδομάδα. Τόσο κράτησε.
Όσο περνούσε ο καιρός η Χαρούλα δεν ασχολούταν πια τόσο πολύ μαζί μου. Δεν περνούσε αρκετή ώρα κοντά μου, δε μου μιλούσε, παρά μόνο μου πετούσε το φαί μου βιαστικά κι έφευγε. Οι αλλαγές νερού έγιναν πιο αραιές. Άρχισε να μαλώνει με τη μαμά εξ αιτίας μου. Εκείνη της έλεγε να με καθαρίσει, ότι είμαι δική της ευθύνη κι αν δε μπορούσε να το κάνει, η μαμά θα με άφηνε να πεθάνω! Φυσικά δεν πίστεψα ότι το εννοούσε, ήξερα ότι το έλεγε μόνο για να την φοβερίσει. Έκανα λάθος.
Η Χαρούλα σιγά σιγά με ξέχασε εντελώς, σα να μην υπήρχα μέσα στο σπίτι τους. Ξεχνούσε μέχρι και να με ταϊσει κι όταν το θυμόταν μου πετούσε όλο το φαγητό μαζεμένο. Εγώ όμως δεν προλάβαινα να το φάω και το νερό μου βρώμιζε όλο και περισσότερο.
Προσπαθούσα να της τραβήξω την προσοχή κολυμπώντας όμορφα, πηδώντας όσο μπορούσα πιο ψηλά - μάταιος κόπος. Εκείνη δε μου έδινε σημασία. Με κάθε ανάσα που έπαιρνα καιγόμουν ολόκληρος. Το σώμα μου είχε βγάλει άσπρα σπυράκια που μ'έτρωγαν πολύ, αλλά μέσα στη γυάλα δεν υπήρχε τίποτα πάνω στο οποίο να μπορώ να ξυστώ. Στο τέλος κουράστηκα και κάθησα στον πάτο. Ανέπνεα αργά και δεν μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου. Τροφή υπήρχε παντού γύρω μου αλλά δε μπορούσα να φάω, με πονούσε το στομάχι μου φρικτά.
Εκείνο το απόγευμα ήταν όλοι μαζεμένοι στο σαλόνι κι έβλεπαν τηλεόραση. Τότε άκουσα έναν άνθρωπο να λέει ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα των Ζώων και γιορτάζουν όλοι οι μικροί μας φίλοι. Κι εγώ δηλαδή! Σήμερα είναι η δική μου γιορτή, σκέφτηκα! Δε μπορεί να μην το άκουσαν, δε μπορεί να μην κάνουν κάτι για μένα σήμερα!
Μ'αυτές τις σκέψεις βρήκα τη δύναμη και κολύμπησα μέχρι την επιφάνεια. Έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια ν'αναπνεύσω κι έβγαλα το κεφαλάκι μου όσο μπορούσα πιο έξω απ'το νερό για να κάνω θόρυβο. Η Χαρούλα μιλούσε στο τηλέφωνο και δε με πρόσεξε καν. Η μαμά γύρισε προς το μέρος μου κι είπε μόνο: "ακόμα δεν ψόφησε αυτό το ψάρι;".
Βυθίστηκα ξανά κι έμεινα ακίνητος. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Το μυαλό μου έτρεξε στην εποχή που κολυμπούσα ξένοιαστος με τ'αδελφάκια μου στο μεγάλο σπίτι με τα φυτά. Πού να είναι άραγε εκείνα τώρα; Να είχαν καλύτερη τύχη από μένα;...
Τα μάτια μου έτσουζαν κι έβλεπα θολά. Γύρισα στο πλάι κι ένιωθα σα να πετάω μέσα σε μια φωτιά. Άνοιξα το στόμα μου και φώναξα "Βοήθεια!", αλλά μόνο μπουρμπουλήθρες ανέβηκαν στην επιφάνεια. Πέθαινα, το καταλάβαινα...
Εκείνη τη μέρα, 4 Οκτωβρίου, που ήταν η δική μου γιορτή, τελείωσε το σύντομο ταξίδι μου στον κόσμο των ανθρώπων...

53 σχόλια:

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Δεν το πιστευω!!!

Δεν το πιστεύω πως θα με έκανε ποτέ να δακρύσω η ιστορία ενός ψαριού!!!

Ας το καλό σου... Μαρία Τζιριτα...

Aνεμος είπε...

απιστευτο άρθρο καλησπέρα Μαρία

Sophia Kollia είπε...

Καλημέρα Μαράκι,
να χαίρεσαι τα ψαράκια σου και πάντα να τα καμαρώνεις και στα ενυδρεία και στην λίμνη.
Τέλειωσα το βιβλίο και έχω μείνει άναυδη. Πού οδηγούν τα λάθη και οι αδυναμίες...είναι απίστευτο. η Μαρίνα τότε που έφευγε το παιδί,΄έπρεπε να το πάρει να παντρευτεί τον Αλέκο, όταν είδα ότι δεν το έκανε, ταράχτηκα τόσο πολύ, που το έβαλα στην άκρη και το ξανάνοιξα την άλλη.Πολύ αδύναμη η Μαρίνα πολύ μικροαστη. Και π Παύλος, πως από ένα ξαπίστροτο γαίδουρι έγινε στοργικός πατέρας? Αλλά έτσι δεν είναι οι περισσότεροι άνθρωποι? Καλοί όταν τους βολεύει. Για αυτό όταν μου λένε, καλός αυτός, λέω γιατί? Επειδή φοβάται? επειδή βολεύεται? Επειδή έχει συμφέρον? Και οι ήρωες ήταν το ίδιο, καλοί ανάλογα την κατάσταση. Είχε δίκιο ο Στέλιος σε πολλά. Η αδυναμία της καλοσύνης τον οδήγησε εκεί και όχι η καταγωγή η αυτά που πέρασε. Πολλά σκέφτηκα για τους ήρωες και την συμπεριφορά τους που ταιριάζει με ανθρπωπους που ξέρω. Χαίρομαι πολύ που έγινε μπέστ-σέλλερ και σου εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία στο επόμενο.
φιλιά

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Μαράκι μου καλημέρα !! Όμορφη και αφυπνιστική, η τρυφερή σου ιστορία!!
Το ζωάκι ή ψαράκι δεν είναι ένα ακόμα παιχνίδι στα χέρια των παιδιών, είναι παρέα, αγάπη, φροντίδα και ευθύνη !! Καλό ΣαββατοΚύριακο !!

Nagini είπε...

Ε λοιπόν δεν περίμενα ποτέ ότι θα συγκινούμουν από ένα ψαράκι...!

Maria Tzirita είπε...

Ξυπολυτούλα μου, από κει που δεν το περιμένεις σου'ρχεται συνήθως! Αυτός ήταν κι ο στόχος μου άλλωστε - με αφορμή την παγκόσμια μέρα των ζώων να αφθπνίσουμε συνειδήσεις... Και τα ψάρια έχουν ψυχή! Σε φιλώ, καλό άκαπνο σαβ/κο!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Άνεμε!Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου καλή... πόσο χαίρομαι που σε άγγιξε η ιστορία του Στέλιου, που κατάφερα να μοιραστώ μαζί σου τα όσα ένιωσα εγώ μαθαίνοντας αυτή την τραγική ιστορία. Ξέρεις ποιόν φόβο είχε η Μαρίνα πάνω απ'όλους τους φόβους; Το φόβο του γιου της - τον έτρεμε και τον τρέμει ακόμα. Να φανταστείς ότι στο βιβλίο ωραιοποίησα τον χαρακτήρα της, έχεις πολύ δίκιο στα όσα κατάλαβες γι αυτή την προσωπικότητα. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά κοριτσάκι, σ'ευχαριστώ πολύ για τη χαρά που μου έδωσες με το σχόλιο σου, σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Αθηνά μου, ακριβώς αυτό το μήνυμα θέλησα να περάσω. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι να βλέπω μελλοθάνατα χρυσόψαρα σε γυάλες, λες και είναι ελιές ή τουρσί! Να'σαι καλά, φιλιά και καλό σαβ/κο!

Maria Tzirita είπε...

Σταματίνα μου γιατί; Εγώ από σένα το περίμενα...μήπως σε ξέρω καλύτερα απ'ότι εσύ τον εαυτό σου;... Φιλάκια αγαπούλα μου!

Ανώνυμος είπε...

Από την στιγμή που αποκτούμε κάποιο ζώο γα κατοικίδιο θα πρέπει να αναλαμβάνουμε και τις ευρύνες του, διαφορετικά δεν θα πρέπει να το έχουμε σπίτι μας.

marianaonice είπε...

Δάκρυσα Μαρία μου...
Όταν τα ζώα ανυπεράσπιστα γίνονται παιχνίδια στα χέρια των δήθεν "φιλόζωων", τότε η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη...
Άνθρωποι!! Το χειρότερο θηρίο!!
:((

VAD είπε...

Μα να πεθάνει τη μέρα της γιορτής του;Παραείναι βάρβαρο!Συγγνώμη, δηλαδή!

ATHENA είπε...

ΟΥΦ! ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΤ ΣΟΠ ΟΠΩΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΥΤΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΠΟ!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩς ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΝΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙ ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΔΟΥΛΕΨΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ... ΔΑΚΡΥΣΑ.

faraona είπε...

Tι τρυφερη ιστορια !!!
Σαν εσενα κορτσι μου ,σαν την ψυχη σου.

πολλα φιλια

Aspa είπε...

Πολύ μου άρεσε η ιστοριούλα Μαρία μου, μήνυμα ελήφθη!

Artanis είπε...

Πόσο δίκιο έχεις...

Καλή Κυριακή...

Maria Kat είπε...

Απαππα
ανατρίχιασα καλέ!!!
Ασε που ντράπηκα γιατί μικρή είχα μια δόλια χελωνίτσα κ της είχα κάνει τη ζωή κόλαση
Το δύστυχο τι τράβηξε.
Ούτε που ξαναπήρα ζωντανό από τότε!!!!

Maria Tzirita είπε...

Akamas μακάρι να το συνειδητοποιούσαν όλοι αυτό που επισημαίνεις. Να'σαι καλά, καλή σου Κυριακή!

Maria Tzirita είπε...

Μαριάνα μου έτσι είναι δυστυχώς. Κάθε έμψυχο πλάσμα έχει δικαίωμα στη ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι... Σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Αυτό είναι το βάρβαρο Vad; Αυτό μπορώ να σου πω είναι το λιγότερο... Καλή Κυριακή!

Ανώνυμος είπε...

γλυκοπικρο...
αλλα βαρβαρο δεν είναι...βαρβαρο είναι να βλεπεις 9χρονα παιδια να πέρνουν αεροβολα και να σκοτώνουν περιστερια,και μετά ενας 7χρονος να τα αποτελειωνει χτυπώντας τα πάνω στα δεντρα(ναι το ειδα κι αυτο...)...

Kaveiros είπε...

Γροθιά στο στομάχι*χρειάζεται...

Maria Tzirita είπε...

Cook μου καμιά φορά τα παιδιά επιδεικνύουν πρωτοφανή σκληρότητα κ όταν συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι είναι και τα ίδια πολύ πληγωμένα. Άρα από τους μεγάλους ξεκινά το κακό και διαιωνίζεται κι είναι πραγματικά πολύ βάρβαρη αυτή η αλυσίδα... Καλή σου μέρα καλή μου και καλή βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Καλή μέρα και σε σένα Κάβειρε...

Maria Tzirita είπε...

Athena, δύσκολα το πιστεύεις κι όμως συμβαίνει τόσο μα τόσο συχνά - ειδικά με τα ψαράκια! Πίστεψέ με η ιστορία μου δεν είναι καθόλου υπερβολική ως προς τα γεγονότα, δυστυχώς. Καλή σου βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Φαραώνα μου σ'ευχαριστώ, προφανώς και σαν τη δική σου... Φιλάκια, καλή βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Ασπούλα, over! Καλή μας βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και σε σένα Artanis, ευχαριστώ για το πέρασμα...

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι Παρεάκι μου, γι αυτό το έβαλα το "παραμύθι", προς γνώσιν και συμμόρφωσιν! Να'σαι καλά κοριτσάκι μου, φιλάκια πολλά, καλή βδομάδα!

xaos είπε...

Πολυ συγκινητική η ιστορία σου.Χρόνια πολλα σε όλα τα ζωάκια του πλανήτη και φυσικά σε μένα.

Maria Tzirita είπε...

Χελώνα μου δεν το πιστεύω! Μόλις ήμουν στο μπλογκόσπιτό σου κι έγραφα ευχές για καλή βδομάδα! Τα μεγάλα πνεύματα συναντούνται τελικά, όντως! Φιλάκια πολλά κι από δω και χρόνια σου πολλά φυσικά!

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Όντως η ιστορία σας ήταν πολύ όμορφη.. Εγώ δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα αλλά σε καμμία περιπτωση δεν συμφωνώ στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Καλή σας μέρα!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα φιλεναδίτσα!!!

Είπα να ρίξω μια ματιά και με την ιστοριούλα μου ήρθαν στο μυαλό οι αναμνήσεις από πριν 2 χρόνια που γνωριστήκαμε...Αν έμπαινες τώρα στο φόρουμ μας....μπες κάποια στιγμή αν θες και θα δεις!!! :((

Πολλά πολλά φιλάκια και να περνάς καλά

witchofdaffodils είπε...

Ωραίο & ευαίσθητο το κείμενο σου Μαρία.

καλή εβδομάδα

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Χριστινάκι, χαίρομαι για τις απόψεις σου! Έχω πάρει το μέιλ σου αλλά δεν έχω βρει χρόνο ακόμα να διαβάσω το κείμενό σου, θα το κάνω σύντομα και θα σου απαντήσω. Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Εμιλίτσα μου! Εσείς την είχατε διαβάσει αυτή την ιστορία πρώτοι απ'όλους και δικαιωματικά! Μπήκα στο φόρουμ αλλά δεν είδα τίποτα συγκλονιστικό, εκτός από την παρουσία που μου ζητούσαν και την έδωσα. Άλλα περίμενα όμως να δω, ξέρεις εσύ...!!! Φιλάκια καλή μου, θα τα πούμε από κοντά όταν γυρίσω!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα μαγισσούλα μου! Από ευαισθησία άλλο τίποτα - ειδικά σε ότι αφορά τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τα ζώα. Τα τρωτά μου σημεία... Καλή σου βδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

Τα ψαράκια δεν νομίζω να έχουν παράπονο από μένα... Τα τίμησα και με το παραπάνω στις Απιστίες. (βλ.Ρούφος) Συμφωνείς Μαρία;
Για πέντε χρόνια είχα ένα χρυσόψαρο και το φρόντιζα ένας Θεός ξέρει πόσο, αλλά μετά... το τέλος γνωστό. Άσε που είχα και τύψεις μήπως εγώ δεν έκανα κάτι σωστά. Όσο για το όνομα του, μην με ρωτήσεις, θα γελάς δέκα μερόνυχτα.

Adamantia είπε...

Mαρακι μου τωρα το διαβασα και μ'αρεσε πολυ! Εστω και ετεροχρονισμενα να σου πω οτι μ'αρεσε πολυ και το βιβλιο σου κυριως η χρηση της γλωσσας (σπανιο καλο αυτο)!
Σε φιλω πολυ

ΕΛΕΝΑ είπε...

Oταν μου το είχαν πρωτοπεί, δεν το πίστεψα. Οτι δηλαδή τα παιδιά πολλές φορές μπορούν να δείξουν σκληρότητα που σε ξαφνιάζει, ειδικά απέναντι στα ζώα.
Δεν ξέρω τι φταίει, αν φταίνε οι μεγάλοι ή αν είναι πολύ μικρά για να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα.
Ομως όλα τα πλάσματα στον κόσμο έχουν δικαίωμα στην ζωή!
Καλή βδομάδα Μαράκι μου:))

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Πολύ όμορφο Μαρία μου ,το ίδιο ένοιωσα χθες που έπαιζα με εκείνα τα αδέσποτα γατάκια που βρήκα μέσα στην εξοχή.Σε μια στιγμή σκέφτηκα να τα πάρω μαζί μου στη πόλη μα έπειτα είπα ..εκεί θα είναι σα να μη υπάρχουν και θα ζούν ανάμεσα σε ανθρώπους που τα προσπερνούν και τα κοιτάζουν σαν ενόχληση.Καλύτερα λοιπόν στη φύση ,να τρώνε σαυρούλες και πεταλούδες καικάποιος πότε πότε να τους δίνει κάτι..μα ελεύθερα, ελεύθερα!

Mariela είπε...

Iδιαίτερα συγκινητικό!
Ε΄ναι απίστευτο το πως κάποιοι άνθρωποι μεταχειρίζονται τα ζωα!
Καλό βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Ελένη! Μη μας κόβεις στο καλύτερο, πες μας το όνομα! Τα ψαράκια ξέρεις δεν πρέπει να τα βάζουμε σε γυάλες, είναι σα να τα καταδικάζουμε σε θάνατο. Σε ενυδρείο με φίλτρο και κατάλληλη φροντίδα μπορούν να ζήσουν μια χαρά. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άγνοια, άρα η ευθύνη βαραίνει τους πετσοπάδες που τα πουλάνε κι αδιαφορούν αν θα ψοφήσει - μη σου πω το επιδιώκουν κιόλας για να πας να πάρεις άλλο. Φιλάκια πολλά Ελένη μου!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου σ'ευχαριστώ, δεν ήξερα ότι διάβαζες το βιβλίο μου! Φιλάκια πολλά, καλή σου μέρα!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι μου, σαφώς και φταίνε οι μεγάλοι, η αγάπη κι ο σεβασμός προς τα ζώα είναι παιδεία και διδάσκεται και μεταφέρεται με τη στάση ζωής που έχουμε εμείς οι μεγάλοι. Καλημέρα γλυκειά μου!

Maria Tzirita είπε...

Αχτιδούλα μου καλή, ξέρω τη λατρεία που έχεις στα ζωάκια και τη συμμερίζομαι! Για τα ψαράκια το σημαντικό είναι να μην τα διατηρούμε σε γυάλες - σε ένα ενυδρείο με ανάλογα λίτρα μπορούν να ζήσουν θαυμάσια. Απλά επειδή οι περισσότεροι δε θέλουν να διαθέσουν χρήματα, τα βάζουν σε γυάλες στο σαλόνι τους σα διακοσμητικά κι όσο αντέξουν! Ναι, το έχω ακούσει κι αυτό... Καλημέρα σου φινενάδα μου!

Maria Tzirita είπε...

Μαριέλα μου, απίστευτο αλλά αληθινό - δυστυχώς! Καλημέρα σου καλή μου!

fanoula είπε...

Καλημέρα Μαράκι!!!! απίστευτη ιστορία θα τη δώσω να τη διαβάσουν τα παιδιά μου που μου ζητούν ζωάκι-ψαράκι-χελωνίτσα !!! και κάθε φορά τους λέω για την ευθύνη που πρέπει να αναλάβουν και θύμώνουν μαζί μας που δεν τους αγοράζουμε. Πολή πικρή και αληθινή η ιστορία σου!!!

Sideras είπε...

Ένα ψάρι που το λέγανε Γουάντα…
Καλημερούδια

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Φανούλα, να τους το διαβάσεις κι αν αποφασίσεις να τους πάρεις ψαράκι ή χελωνίτσα, να τους πάρεις κι ενυδρείο για να ζήσουν καλά και για πολλά χρόνια! Για ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι, ρώτα με! Φιλάκια πολλά και καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Καλημερούδια και σε σένα Σιδερά!

Ανώνυμος είπε...

φυσικά μαρία μου...οι μεγαλοι ειναι αυτοί που αγοραζουν τα αεροβολα στα πιτσιρικια,μην τυγχον και δε γινουν άντρες(και δεν πανε για κυνηγι...),αυτοί τα μαθαίνουν να πετουν σφεντονα,αυτοί τα κουβαλουν μαζί σε κυνηγια αγριοχοιρου...τα παιδια εφαρμοζουν αυτό που εχουν ηδη βιωσει...