3 Νοε 2008

Όταν έφυγε


Όταν έφυγε ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Ο χρόνος σταμάτησε και τίποτα πια δεν είχε σημασία. Ούτε η δουλειά μου, ούτε το σπίτι, ούτε οι φίλοι, ούτε καν το ίδιο μου το παιδί. Ουσιαστικά εγώ δεν είχα σημασία. Από κει ξεκινάνε όλα. Ήρθε το τέλος που ποθούσα εδώ και πολύ καιρό - χρόνια θα έλεγα. Ένα τέλος που το επιδίωξα, το διεκδίκησα, το τεκμηρίωσα. Κι έφυγε.

Όταν έφυγε όμως γέμισα τύψεις κι ενοχές. Περνούσαν οι μέρες κι ενώ όλοι μου έλεγαν "αυτό δεν ήθελες;", εγώ έτρεμα ότι έκανα λάθος και τα κατέστρεψα όλα. Ένιωσα ανασφάλεια, φόβο, τρομερή αβεβαιότητα. Ξέχασα όλα εκείνα που με οδήγησαν σ'αυτή την απόφαση. Ξέχασα τους καυγάδες, τον παραλογισμό, τη βία, την καταπίεση και θυμόμουν μόνο τον έρωτα και την αγάπη. Τη σιγουριά και την ασφάλεια που σου προσφέρει ένας σύντροφος. Ο δικός μου είχε φύγει.

Άκουγα τραγούδια κι έκλαιγα. Έπεφτα να κοιμηθώ κι έκλαιγα. Ξυπνούσα κι έκλαιγα. Οι φίλοι μου έλεγαν πως είχα τρελαθεί. Αφού εγώ τον έδιωξα, γιατί τόση στεναχώρια; Βρήκα διέξοδο στο φαγητό. Πήρα πολλά κιλά και τα προβλήματα με την υγεία μου δεν άργησαν να μου χτυπήσουν την πόρτα. Το ένα μετά το άλλο. Υψηλό σάκχαρο, αυχενικό, αλλεργίες. Παραμέλησα τον εαυτό μου και μ'εκδικήθηκε. Σε όποιον γιατρό κι αν πήγα, όλοι βρήκαν την ίδια αιτία ως πηγή του κακού: Στεναχώρια και άγχος. Καθημερινά βούλιαζα και περισσότερο.

Ώσπου μια μέρα, Κυριακή, σηκώθηκα απ'το κρεβάτι κι ένιωσα ότι εκείνη τη μέρα ξύπνησα για πρώτη φορά μετά από μήνες. Βγήκα στη βεράντα, κάθησα σε μια καρέκλα κι έβαλα στην απέναντι καρέκλα τον εαυτό μου. Τον κοίταξα και του μίλησα. Για πρώτη φορά. Είπαμε πολλά, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, αλλά επιτέλους κατάλαβα.

Κατάλαβα ότι αυτός ο πόνος που βίωσα ήταν απολύτως φυσιολογικός κι έπαψα να θυμώνω με τον εαυτό μου. Βρήκα το δικό μου μερίδιο ευθύνης κι έδωσα πίσω εκείνο που δεν μου αναλογούσε κι άδικα κουβαλούσα τόσο καιρό. Κατάλαβα πως ο έρωτας κι η αγάπη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο είχαν πεθάνει προ πολλού, για την ακρίβεια ο ίδιος είχε δολοφονήσει τα συναισθήματά μου. Και δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα, από το να σκοτώνεις σ'έναν άνθρωπο την αγάπη...

Βίωσα ένα πένθος, ακριβώς όπως ταιριάζει σ'ένα θάνατο. Δεν μετάνοιωσα για την απόφασή μου, απλά μετά από τόσα χρόνια, επιτέλους θρύνησα για όλα εκείνα που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Δεν τον ήθελα πίσω, δε γινόταν πια να ξαναζωντανέψει τίποτα. Είμασταν δυο διαφορετικοί άνθρωποι από εκείνους που κάποτε γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν κι ως εκ τούτου ήταν πλέον αδύνατον να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί.

Όμως το πένθος πήρε τέλος, όπως και του έπρεπε. Η ζωή με καλούσε να γυρίσω κοντά της, το παιδί μου λαχταρούσε να ξαναδεί τη μάνα του κι οι φίλοι μου είχαν πεθυμήσει το γέλιο μου. Κι εγώ όφειλα να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Η σελίδα γύρισε κι ήταν η τελευταία αυτού του βιβλίου. Το καινούργιο βιβλίο της ζωής μου, στις πρώτες του σελίδες με βρήκε να προσέχω τη διατροφή μου, να πηγαίνω στο γυμναστήριο και ν'ανανεώνω το σπίτι μου. Άλλαξα έπιπλα, πήρα καινούργια πράγματα, άλλαξα σχεδόν τα πάντα. Ξαναβρήκα το γέλιο μου, τους φίλους μου. Βρήκα ξανά τον εαυτό μου.

Όταν έφυγε νόμιζα πως η γη σταμάτησε να γυρίζει για μένα. Ένιωσα αποτυχημένη, ανίκανη. Όμως δεν είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος θαρραλέος που κατάφερα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου και να ζήσω όπως μου αξίζει. Καλύτερα.


Αφιερωμένο στην Έλενά μου με αγάπη κι ένα μεγάλο, ισχυρό μπράβο...

48 σχόλια:

witchofdaffodils είπε...

Mια αισιόδοξη ιστορία ανα-γέννησης..

καλημέρα Μαρία :)

Ανώνυμος είπε...

αυτα ειναι τα σταδια ενος χωρισμου υγειους ανθρωπου που το εδωσες πολυ ομορφα στο γραπτο σου και το γεμισες με ανθρωπινα χρωματα..απ το γκριζο στο ασπρο...

Και δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα, από το να σκοτώνεις σ'έναν άνθρωπο την αγάπη...πολυ σωστα και δεν επανερχεται τιποτα..

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Μαγισσούλα, καλημέρα Παπαρούνα! Δυστυχως παρουσιάστηκε πρόβλημα με το μπλογκ μου και τώρα παίζει (ελπίζω προσωρινά) στη διεύθυνση http://mariatzirita.blogspot.com
Για το λόγο αυτό άργησα να σας απαντήσω και πραγματικά πέρασα μεγάλη ταραχή από χθες, γιατί φοβήθηκα ότι χάθηκαν τα πάντα! Απ'ότι με ενημερώνουν είναι πρόβλημα του σέρβερ κι ελπίζω να επιδιορθωθεί σύντομα. Προς το παρόν πάντως θα με βρίσκετε εδώ. Φιλιά πολλά και σας ευχαριστώ για την κατανόηση!

Maria Tzirita είπε...

Να σας πω επίσης πως δε χρειάζεται να αλλάξετε τη διεύθυνσή μου αν την έχετε αποθηκευμένη στα αγαπημένα σας ιστολόγια, γιατί το φτιάχνουν και η παλιά διεύθυνση θα κάνει redirect στο σωστό ιστολόγιο. Άντε να δούμε...

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Μαράκι μου καλημέρα. Τώρα εγώ τι μπορώ να πω γι' αυτά που διάβασα...
Τα λόγια είναι περιττά...Δεν μπορώ μέσα από λίγες γραμμές να εκφράσω αυτό που αισθάνθηκα διαβάζοντάς τα.
Οτι και να γίνει στη ζωή μου, όπου και να βρίσκομαι να το ξέρεις πως θα σε νοιάζομαι και πως θα έχω μία πραγματική φίλη.
Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος.
Σαγαπώ πολύ, πολύ και το εννοώ.
Και όσο για το μπράβο αξίξει σε εσένα, για τους λόγους που γνωρίζεις εσύ.
Την αγάπη μου.

faraona είπε...

Maria ολα οκ με το μπλογκ απο οτι βλεπω και κατι που πηρε τ αυτι μου για πονους κλπ ελπιζω ναναι περαστικο σου.
Ωραια αφιερωση εκανες στην Ελενα σου.
Οι περισσοτερες γυναικες που χωριζουν ,περνουν μια τετοια περιοδο προσαρμμογης στην νεα πραγματικοτητα τους.Μετα συνερχονται και η ζωη τραβαει μπροστα!

πολλα φιλια

marianaonice είπε...

Πράγματι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος γι' αυτό και βιώνουμε το συναίσθημα του πένθους!
Μπράβο και από εμένα στην Ελενα που πήρε το θάρρος να γυρίσει σελίδα για πάντα στο βιβλίο της ζωής της!!
Πόσοι από εμάς για το φόβο της ανασφάλειας και της μοναξιάς συνεχίζουμε να πορευόμαστε με έναν άνθρωπο που τίποτε δεν θυμίζει αυτόν που κάποτε πιστέψαμε ότι ήταν ο σύντροφός μας;; Νομίζω οι περισσότεροι μέχρι του σημείου που χάνουμε οριστικά ακόμη και την αυτοεκτίμησή μας!
Πολύ ανθρώπινο και ρεαλιστικό το ποστάκι σου και με αισιόδοξο μήνυμα γι' αυτούς που θέλουν ν' αλλάξουν τη σελίδα...
Φιλιά Μαρία μου.
Εγώ κανονικά μπήκα στο μπλογκάκι σου από το προφίλ σου!

Yiannos Savva είπε...

Χαιρετώ όλη την παρέα από την Κύπρο.

Θα σας αποκαλύψω κάτι.
Αυτό το κείμενο που διαβάσατε ήταν η αφορμή για να γνωριστώ με την Μαρία.
Λεπτομέρειες μπορεί να σας πει το Μαράκι άλλος (memy)……..

Τα φιλιά μου από την Κύπρο!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι μου, είσαι από τα ωραιότερα δώρα που μου έχει κάνει η μπλογκόσφαιρα και το ξέρεις! Η φιλία μας θα κρατήσει γιατί απ'την πρώτη στιγμή μίλησαν οι καρδιές μαςε και τα κοινά μας βιώματα. Κι εγώ σ'αγαπώ πολύ, να μου είσαι καλά και να χαμογελάς πάντα - γιατί έχεις και υπέροχο χαμόγελο!

Maria Tzirita είπε...

Φαραώνα μου, δεν είναι κάτι σοβαρό, αποφάσισα στα γεράματα να γυμναστώ κι άρχισα να κάνω διάδρομο εδώ στο σπίτι. Το παράκανα όμως λίγο απότομα κι έπαθε κάποια κάκωση ο μυς, με αποτέλεσμα να είμαι 3 μέρες τώρα ξάπλα! Δεν πειράζει όμως, μου έκανε και καλό γιατί έγραφα μανιωδώς το τρίτο μου βιβλίο - δεν είχα και μπλογκ βλέπεις!
Όλα καλά λοιπόν, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Αχ βρε Γιάννο μαρτυριάρη! Οκ λοιπόν, θα σας πω. Το είχα γράψει σε ένα φόρουμ, στο φόρουμ του Γιάννου συγκεκριμένα (με ψευδώνυμο Memy), σαν απάντηση στο ερώτημα πώς ξεκίνησα το χόμπυ του ενυδρείου. Ήταν κι αυτό ένα από τα πράγματα που έκανα μετά την ανα-γέννησή μου. Του έκανε εντύπωση λοιπόν και μου έστειλε προσωπικό μήνυμα να μου πει ότι κι ο ίδιος είχε περάσει παρόμοιες καταστάσεις κλπ κλπ. Το ένα μήνυμα έφερε το άλλο, γνωριστήκαμε διαδυκτιακά, ακολούθησε το ταξίδι μου στην Κύπρο και... τη συνέχεια την ξέρετε!
Με αυτή την έννοια ναι, είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω γράψει στη ζωή μου...

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Μαριάνα μου. Όλοι λίγο πολύ έχουμε περάσει τέτοιες καταστάσεις, το θέμα είναι να έχουμε τη δύναμη να γυρίζουμε τη σελίδα και να κοιτάμε μπροστά. Για όλους πάντα έρχεται το καλύτερο, αρκεί να πιστέψουν στον εαυτό τους.
Σε γλυκοφιλώ, καλό βράδυ!

fanoula είπε...

Μόνο ότι αγγίζει την ψυχή μας μπορεί να μας κάνει να ανα-γεννηθούμε μέσα απ΄τις στάχτες μας και να μας χαρίσει ζωή ! Ο τρόπος που μας ταξιδεύεις ακόμα και σε οδυνηρές πτυχές της ζωής Μαράκι είναι καταπληκτικός!!
Καλό μήνα και φιλιά!!

Aspa είπε...

Μαρία, χαίρομαι διορθώθηκε το πρόβλημα του server, είχα διαπιστώσει ότι δεν άνοιγε το blog σου και ευτυχώς τελικά όλα καλά!
Μπράβο για τη θετική αυτή ιστορία… Σίγουρα υπάρχουν πολλές γυναίκες – και άντρες – που περνάνε παρόμοιες δύσκολες καταστάσεις και θα πάρουν δύναμη και κουράγιο διαβάζοντάς την. Και πόσο χάρηκα που διάβασα ότι έτσι γνωρίστηκες με τον Γιάννο σου… Ουδέν κακό ,αμιγές καλού…

"ζαχαρούλα.." είπε...

είναι σαν να διάβαζα την ιστορία μου... σαν να σου την υπαγόρευσα και εσύ να έγραψες..

μία μόνο διαφορά... εγώ δεν πήρα κιλά.. έχασα!!!!

Μαρία.. ανατρίχιασα.. ήταν σαν να επέστρεψε ο εφιάλτης!!!

Maria Tzirita είπε...

Φανούλα μου, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, καλό μήνα και φιλιά και σε σένα!

Maria Tzirita είπε...

Ναι Άσπα μου, λες κι έγιναν όλα γι αυτό το λόγο τελικά... Αισιόδοξη διάθεση χρειάζεται και να πιστέψεις ότι κάθε εμπόδιο σε καλό!
Σε φιλώ, καλό βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρένια μου, οι εφιάλτες είναι στη θέση τους πλέον, εκεί που τους πρέπει, στο παρελθόν... Η ζωή μας τώρα ακόμα πιο όμορφη! Φιλάκια καλή μου!

Ανώνυμος είπε...

Μαριά μου

Αληθινή ιστορία δηλ??????
΄Ισως όμως και ο πιο σωστός τρόπος δηλ να κλάψεις, να λυπηθείς, να στεναχωρεθείς, να πιάσεις "πάτο" που λέμε και μετά να αναγεννηθείς και να σταθείς στα πόδια σου ........γιατί η ζωή συνεχίζεται!!!

Φιλιά
Γιάννα/Κύπρος

Maria Tzirita είπε...

Έτσι είναι Γιάννα μου, όπως τα λες. Για τους περισσότερους από μας είναι μια αληθινή ιστορία αυτή. Φιλιά και καλό βράδυ - και καλή αντάμωση!

πουαντερι είπε...

Δεν ειμαι απο τις πλεον ειδικες σε τετοια θεματα για να σου πω πολλά.
Θα σου πω ομως πως το θεμα του χωρισμου το εζησα πολυ ασχημα και εντονα πριν χρονια και εγω, μεσα απο την αδερφη μου.
Ειναι πραγματι ενας θανατος.
Σκοτωνεται ενα κομματι της ζωης σου και σιγουρα σε καθε θανατο για να γινεις καλα πρεπει να θρυνησεις και μαλιστα πιστευω πως οσο πιο εντονα κλαψεις τοσο πιο καλα θα εισαι μετα.
Οταν υπαρχει και παιδι βαρυ το τιμημα.
Αλλά πιο βαρυ αυτο που βιωνε καθε μερα πριν τον χωρισμο.
Ολα μετα ειναι σαν συνεφο που το θυμασαι και λες καθε μερα στον εαυτο σου: Μπραβο τα καταφερα και βγηκα στην επιφανεια, μπραβο μου το παιδι μου τωρα γελαει και χαιρεται, δεν φοβαται τιποτα μεσα στο σπιτι του.

Υστερα απο 10 χρονια που εχουν περασει πια μπορω να σου πω πως ερχονται μερικες φορες που θα ελεγα οτι ζηλευω την ζωη της αδερφης μου(ειμαι ευτυχισμενη με την οικογενεια μου), αλλά δεν εχω την ανεξαρτησια της.
Οτι εγινε και οτι εφτιαξε ειναι εργο μονο δικο της, μπορειτε να καμαρωνετε για αυτο γιατι εισαστε αξιες.

Εγω εχω να πω μονο ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ σε ολες τις γυναικες και μανες που περνουν την αποφαση να "κολυμπισουν χωρις μπρατσακια" πια.

Aνεμος είπε...

Είμαι ένας άνθρωπος θαρραλέος που κατάφερα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου και να ζήσω όπως μου αξίζει. ..μόνο αυτό και η σιωπή μου που έχω ζήσει κάτι παρόμοιο

EKT είπε...

Αυτό λοιπόν που μου αρέσει σε σένα Μαρία μου, είναι η απλότητα και η ειλικρίνεια σου. Πόσους ξέρεις να ομολογούν τα λάθη τους; Μπράβο σου,καλή μου, και πάλι μπράβο σου, ξέρεις να παλεύεις και να τα βγάζεις πέρα. Keep going..
Φιλιά
ΕΚΤ Ελένη

Ανώνυμος είπε...

Όταν πάψουμε να επικεντρωνόμαστε στην απώλεια και εστιάσουμε την σκέψη στα ωραία που έρχονται η ζωή μας κοιτάζει με άλλο μάτι. (Μήπως να ετοίμαζες και μία ανάρτηση για την ιστορία της memy...?)Συνήθως δεν είμαι αδιάκριτη, αλλά είδα ότι δεν θα είχες πρόβλημα να το μοιραστείς μαζί μας. Ε? Ε? Ε?
(γελάω)

*Στο Blog μπήκα μία χαρά. Μάλλον το πρόβλημα δεν υπάρχει πια.

Alkmini είπε...

αα ωραια
φτιαγμενο το μπλογκακι σου Τζιριτακι

οσο για το τον χωρισμο ειναι ενας μικρος θανατος.
και αν δεν τον περασεις δεν ξαναγεννιεσαι.
δυστυχως...
φιλια στα μουτρα.

Kaveiros είπε...

Λακωνικά, μια αφιέρωση σε εσένα και στη φίλη σου την Έλενα, κάτι που εσείς το κάνετε πράξη, ενώ η μίζερη μου αφεντιά όχι:"Πάντα την πιο ψηλή κορφή, χτυπά η οργή του ανέμου,
γι'αυτό κι εγώ παράπονο, δεν έκανα ποτέ μου.."

Artanis είπε...

Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, μιας και το ήθελες κιόλας...
Αν είσαι ευτυχισμένη τώρα, έχει σημασία...Η παρίοδος πένθους έιναι φυσιολογική για όλους οσους χωρίζουν, ακόμα κι αν το ήθελαν...'Ετσι το βλέπω εγώ...
Να είσαι καλά, καλό βράδυ...

Meropi είπε...

Καλημέρα Μαρία μου,
η ζωή δεν τελειώνει με το τέλος ενός γάμου. Αντίθετα καμιά φορά τότε αρχίζει. Είχες το θάρρος να προχωρήσεις και η ζωή σε αντάμοιψε.
Χαίρομαι για σένα.

Ανώνυμος είπε...

Mαρία μου μήπως σου είπα την ιστορία μου και το ξέχασα:).
Φιλιά πολλά και καλή αντάμωση σύντομα.
Λουίζα

Sophia Kollia είπε...

Μαράκι,
δεύτερη φορά που αφήνω σχόλιο, μου κόβεται η σύνδεση...φτου...
Όλα καλά, και αυτό μετράει. Σου αφιερώνω το ποίημα το δεύτερο στο πόστ μου, και σου εύχομαι περαστικά γρήγορα!
καλημέρα

Maria Tzirita είπε...

Πουαντερί μου γλυκιά, βλέπω ότι ο καθένας είτε άμεσα είτε έμμεσα, έχει μια παρόμοια εμπειρία. Πολύ σωστά χαρακτήρισες τον χωρισμό σαν ένα θάνατο κι αυτό σημαίνει πως ναι μεν πονάς και θρυνείς, αλλά τελικά το ξεπερνάς. Ο χρόνος είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος. Να δώσεις φιλιά στην δυναμική αδελφή σου και κράτα το μεγαλύτερο για σένα, γιατί ο καθένας μας τελικά είναι ήρωας στην προσωπική του ζωή, ακόμα κι αν είναι ο πιο αφανής... Καλημέρα καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Άνεμε, αφού το έχεις ζήσει, σίγουρα το καταλαβαίνεις... Ο πόνος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στα δυο φύλλα. Να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Αγαπημένη Ελένη Τσαμαδού, πόσο μεγάλη χαρά όταν έρχεσαι στο σπιτικό μου και πόσο ακόμα μεγαλύτερη όταν μου λες τέτοια λόγια.. Έτσι είμαι κι έτσι θα'μαι πάντα κι ας κατακρίνομαι γι αυτό. Χίλια φιλιά Ελένη μου - λυπάμαι μόνο που σήμερα δε θα είμαι κοντά σου (λόγο ποδιού) στην παρουσίαση του μοναδικού Χορού των Μυστικών. Καλή επιτυχία!

Maria Tzirita είπε...

Ελένη Δαφνίδη πειραχτήρι! Η ιστορία της memy είναι η ιστορία της Μαρίας που όλοι ξέρετε, ποτέ δεν χρησιμοποίησα ψευδώνυμο για να γράψω κάτι που δε θα έγραφα επώνυμα. Ανοιχτό βιβλίο για όλους εγώ.. Φιλιά πολλά και καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Αλικάκι μου ναι, έτσι είναι. Κι όπως σε άλλη στιγμή σου είπα, πολλές φορές ακόμα πιο επώδυνος από τον θάνατο, αφού δυσκολεύεσαι ν'αποδεχτείς το οριστικό και αμετάκλητο. Το πρώτο βλέπεις το παίρνεις ως θέλημα Θεού, ενώ για τον χωρισμό πρέπει ν'αποδώσεις ευθύνες κι είναι δύσκολο...
Φιλιά καλή μου, πολλά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Κάβειρε, εσύ με την ταπεινότητά σου... Ευχαριστούμε για την αφιέρωση, πολύ όμορφα λόγια, πραγματικά. Καλή σου μέρα!

Maria Tzirita είπε...

Artanis, καλά κάνεις και το βλέπεις έτσι, έτσι πρέπει όλοι να το βλέπουμε. Κι όπως είπες, είμαι ευτυχισμένη τώρα και το κέρδισα δικαιωματικά! Καλημέρα φίλη μου!

Maria Tzirita είπε...

Μερόπη μου, σ'ευχαριστώ που χαίρεσαι με τη χαρά μου, είναι σπουδαία κουβέντα αυτή. Πράγματι η ζωή με αντάμοιψε και μ'έκανε να πιστέψω πως όλα για κάποιο σκοπό γίνονται... για κάποιο καλύτερο σκοπό! Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Λουίζα μου λες; Χα,χα, είδες τελικά πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι άνθρωποι; Αυτό που εμείς νομίζουμε ότι μόνο σ'εμάς συμβαίνει κι είναι μοναδικό, τελικά φαίνεται πως είναι εμπειρία χιλιάδων ή και εκκατομυρίων άλλων ανθρώπων. Κι έτσι νιώθουμε μεν λιγότερο μοναδικοί, αλλά και λιγότερο μόνοι... Καλή αντάμωση καλή μου, καλημέρα!

Maria Tzirita είπε...

Σοφάκι μου σ'ευχαριστώ, αυτά τα ποιήματα είναι το κάτι άλλο! Φιλάκια καλή μου!

Adamantia είπε...

Εγω οταν εφυγε εβγαλα ενα αναστεναγμο ανακουφισης και συνεχισα τη ζωη μου, παρα τις πολλες δυσκολιες,απ'την ιδια μερα.
Ο θυμος ομως αργησε πολυ μα παρα πολυ να περασει.
Καλημερα Μαρακι και περαστικα!

Ra Ma είπε...

Μακάρι να μπορούσαν με το ίδιο θάρρος να αντιμετωπίσουν και άλλοι παρόμοιες καταστάσεις.
Το κάθε εμπόδιο σε καλό το ξέρεις? :))
Καλημέρα!!!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου, χαίρομαι που το είδες τόσο ψύχραιμα! Προσωπικά θυμό δεν έχω ποτε, παρά μόνο με τον εαυτό μου γιατί ξέρω πως μόνο ό,τι επιτρέπουμε μας κάνουνε... Ευχαριστώ για τα περαστικά, είμαι καλύτερα, φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Πειρατή το ξέρω και το εφαρμόζω! Όλα με αυτή τη στωικότητα τα αντιμετωπίζω! Να'σαι καλά, καλημέρα σου!

dromaki είπε...

Mαρία μου άλλο πράγμα να φεύγει αυτός άλλο να φεύγεις εσύ.Νομίζω ο πόνος είναι διαφορετικός.
Θέλει τόλμη η πράξη και χαίρομαι που οι νέοι τολμούν να αφήσουν πίσω ότι δεν τους κάνει.
Στα χρόνια τα δικά μου ήταν διαφορετικά.Οχι ότι δεν χωρίζανε και τότε αλλά έπρεπε νάχεις στήριγμα από την οικογένεια σου.Βλέπεις οι γυναίκες ακόμα ήταν έρμαιες των καταστάσεων των οικονομικών,του περίγυρου κτλ κτλ...
Πιστεύω ότι ο έρωτας είναι αλισβερίσι.Δίνεις παίρνεις.Αν μόνο δίνεις καλύτερα να την κάνεις με ελαφριά.Αρκεί να γίνει κοινή συναινέσει για το καλό των παιδιών.
Σε φιλώ

Dimitra Andritsiou είπε...

Η ζωή συνεχίζεται... Απλά πρέπει να πιάσεις τον εαυτό σου να του τα πεις ένα χεράκι και μετά όλα είναι πιο εύκολα..

Κάπως έτσι έγινε και με μένα. Χάλια όπως εσύ μέχρι που ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωϊνό τα είπα με τον εαυτό μου και τα βρήκαμε. Μόνο που στη δική μου περίπτωση έφυγε αυτός πρώτος

ο παρατηρητης είπε...

πιστευεις οτι έχασες το μοναδικο καθρεφτακι που υπηρχε και εκει έβλεπες τα όνειρά σου; οτι δεν θα υπαρξει άλλο; κανε πιο εκει μην μένεις στο ιδιο προβλημα γτ προκαλεις δινη και ειναι επικυνδυνο να πεσεις μεσα βγες εξω και θ δεις οτι λιγο πιο διπλα σ εχει στησει το στρατηγειο της η ζωη και σε καλη σ απλωνει το χερι βγες και θ δεις οτι υπαρχουν και αλλα καθρεφτακια που σεκαλουν γτ η ζωη επιμενει να καθρεφτιζεται στα ματια σ και δεν την θελεις.ααααααααα και ακου φυτεψε τριανταφυλλα στις ρωγμες της καρδιας σου και μετα βρες ενα ξεφωτο και κοιτα τ ην και να θυμασαι οτι παντα καπου εκει υπαρχει καποις που θελει να του το χαρισεις για αυτο σφυρα σφυρα και μην κλαις γιατι στις χαραμαδες απο τα φυλλα σ υπαρει καποιος που θα τον βρει τον ηχο και θ σε ανακαλυψει οκ?φιλακια μαρακιιιιιιιιι και μπραβο σ κοπελα μου

Ανώνυμος είπε...

Δάκρυσα! Να είστε πάντα ευτυχισμένοι και να μυρίζεται ανάσες χαράς μαζί! Δεν προλαβαίνω ξανθούλα μου να περνάω συχνά, αλλά πάντα σε διαβάζω έστω και καθυστερημένα.

Σε φιλώ