24 Νοε 2008

Μαμακοίτα!


"Μαμακοίτα" είναι ίσως η πιο αγαπημένη λέξη των παιδιών προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Έτσι, όλο μαζί, σα μια λέξη, βουίζει στα αυτιά των περισσότερων μαμάδων, ειδικά όταν βρίσκονται με τα παιδιά τους σε πάρκα, κούνιες, θάλασσα και άλλους εξωτερικούς χώρους, όπου τα βλαστάρια μας θέλουν να μας επιδείξουν τις ικανότητές τους.

Όμως αυτό είναι που θέλουν πραγματικά; Όχι, θα σας απαντήσω. Αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι την επιβράβευση για το κατόρθωμά τους. Τον θαυμασμό, την αποδοχή μας. Αυτή είναι η τροφή της παιδικής ψυχής.

Θυμάμαι όταν είχα την κόρη μου γύρω στα πέντε, πηγαίναμε σε κάτι κούνιες στη γειτονιά, μαζί με μια άλλη κοπέλα και τον γιο της κι εμείς πίναμε τον καφέ μας που κουβαλούσαμε μαζί στο σέικερ, προκειμένου να παίξουν τα παιδιά. Η Χριστίνα ξεχνούσε και την ύπαρξή μου. Σχεδόν ποτέ δε με φώναζε για κάτι, έπαιζε με τα άλλα παιδιά και μόνο όταν ήθελε κάτι (νερό, τσίσα, να την κουνήσω), τότε με θυμόταν! Αντίθετα το αγοράκι της φίλης μου όλη την ώρα φώναζε: μαμακοίτα, μαμακοίτα! Με αυτό τον τονισμό, όπως το διαβάζετε! Από τις πολλές φορές που το έλεγε, το είχε κάνει μια λέξη, για ευκολία. Εκείνη δυσανασχετούσε, μου έλεγε "αχ, άρχισε πάλι το "μαμακοίτα", στιγμή δε μ'αφήνει να ησυχάσω!". Τον κοιτούσε βέβαια όταν πια την είχε φωνάξει δυο-τρεις φορές, βιαστικά και με υποκριτικό χαμόγελο, λέγοντας "μπράβο, μπράβο", αλλά εννοώντας "άντε, ξεφορτώσου με τώρα!".

Με ρώτησε λοιπόν γιατί το δικό μου παιδί συμπεριφερόταν έτσι κι έδειχνε τόσο ανεξάρτητη και χαρούμενη (ο δικός της γιος ήταν σα να είχε ένα διαρκές άγχος). Της είπα τότε ότι εγώ είχα κοιτάξει την κόρη μου όλη αυτή την ώρα πολύ περισσότερες φορές απ'ότι εκείνη το γιο της. Κι η κόρη μου βέβαια το ήξερε αυτό, το ένιωθε, την είχε αυτή τη βεβαιότητα. Υπήρχαν φορές που ενώ μιλούσα με τη φίλη μου κι έπινα τον καφέ μου, έβλεπα τη Χριστίνα και της χαμογελούσα, ή με το ύφος μου της έλεγα "μπράβο", για κάτι σπουδαίο που είχε κάνει, κάποιο σκαρφάλωμα ή κάτι άλλο. Υπήρχαν φορές που εκεί που μιλούσα με τη φίλη μου και χωρίς να αποσπάμαι από την κουβέντα μου, γυρνούσα κι έλεγα στο παιδί "όχι εκεί Χριστίνα ή μην πηγαίνεις τόσο ψηλά". Ή απλά την κοιτούσα και της έκλεινα το μάτι ή της έκανα με το χέρι μου το σήμα του "καλό", ξέρετε αυτό με τον προτεταμένο αντίχειρα. Δε χρειάστηκε ούτε μια φορά το παιδί να μου φωνάξει "κοίτα με", απλά γιατί ήξερε, ένιωθε πως την κοιτάζω.

Είναι φυσικό τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να είναι εγωκεντρικά και ν'απαιτούν την αμέριστη προσοχή μας. Κι εμείς οφείλουμε να τους τη δίνουμε, αλλά όχι όταν πια θα έχουν φτάσει στο σημείο να τη ζητάνε με αγωνία. Πρέπει να τους τη δίνουμε έτσι κι αλλιώς, σε κάθε μικρό ή μεγάλο τους κατόρθωμα, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται σε μας.

Φυσικά για όλα υπάρχει ένα μέτρο. Βάζουμε όρια στα παιδιά και τα κάνουμε ευτυχισμένα - δε θα πάψω να το λέω. Παιδί χωρίς όρια είναι ένα δυστυχισμένο παιδί. Εκείνο μας δοκιμάζει, πειραματίζεται, για να βρει τα όριά του. Πρέπει να είμαστε σαφείς σε αυτό το θέμα των ορίων. Και πάντα, μα πάντα, να τηρούμε τις υποσχέσεις μας.

Για παράδειγμα, ενώ εμείς μιλάμε στο τηλέφωνο, το μικρό μας απαιτεί να το προσέξουμε, να δούμε τη ζωγραφιά που μόλις έκανε ή κάτι άλλο. Μας φωνάζει, μας τραβάει ή και μας χτυπά - οτιδήποτε μπορεί να τραβήξει ενδεχομένως την προσοχή μας. Εμείς τότε διακόπτουμε για μια στιγμή το τηλεφώνημά μας και του λέμε ήρεμα "μόλις τελειώσω θα δω τη ζωγραφιά σου και θα κάτσουμε μαζί να φτιάξουμε μια άλλη. Σε πέντε λεπτά". Φροντίζουμε όμως να είναι όντως 5 τα λεπτά και να κάνουμε τη ζωγραφιά μαζί του. Μια φορά αν το ξεγελάσουμε είναι αρκετή για ν'ανατραπούν όλες οι ισορροπίες.

Τα παιδιά που συνήθως είναι τόσο απαιτητικά και δείχνουν ενοχλητικά για τους γύρω επειδή δεν αφήνουν τους γονείς τους σε ησυχία, είναι τα ανασφαλή παιδιά. Αντιθέτως, τα χορτασμένα από προσοχή κι ενδιαφέρον παιδιά, ποτέ δε συμπεριφέρονται δημόσια με αυτόν τον τρόπο. Έχουν εισπράξει προσοχή κι ενδιαφέρον από τότε που γεννήθηκαν, είναι σίγουρα για τα συναισθήματα των γονιών τους απέναντί τους και νιώθουν ευτυχία και ασφάλεια. Έτσι, όταν βγαίνουν έξω για τη βόλτα τους, κοιτάνε να διασκεδάσουν , να παίξουν με άλλα παιδιά και δε ζητούν συνεχώς την επιβεβαίωση. Εάν τη ζητούν, σημαίνει πως τους λείπει κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθώσετε άμεσα.

Αν λοιπόν έχετε παιδιά σε αυτή την ηλικία και το "μαμακοίτα" έχει γίνει η καραμέλα τους, μην τα μαλώνετε, μην αδιαφορείτε, αλλά σκεφτείτε πού έχετε κάνει λάθος εσείς.

Είναι σημαντικό για το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση ώστε να μην έχει διαρκώς ανάγκη την αποδοχή των άλλων. Αν του πετάτε ένα "μπράβο" αδιάφορα και γυρνάτε από την άλλη, δεν κάνετε τίποτα. Σε κάθε του βήμα, σε κάθε του κατόρθωμα, όσο μικρό κι αν είναι, πρέπει να στέκεστε με ενδιαφέρον στο πλάι του και να το επιβραβεύετε. Για κάτι μικρό δείχνετε μικρό ενθουσιασμό και για κάτι πιο σημαντικό, μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Έτσι θα το βοηθήσετε να ξεχωρίσει τα μικρά από τα μεγάλα και θα το πείσετε βέβαια ότι το ενδιαφέρον σας είναι ειλικρινές και γνήσιο κι όχι υποκριτικό.

Ακόμα κι αν έχετε κάνει στραβή αρχή, μην απογοητεύεστε, είναι στο χέρι σας να διορθώσετε την κατάσταση. Μπορεί αρχικά να κουραστείτε και να "ξεβολευτείτε", αλλά τελικά η ποιότητα της ζωής σας θα βελτιωθεί, τα παιδιά σας θα είναι πιο ευτυχισμένα κι εσείς θα μπορείτε ν'απολαύσετε πιο ξένοιαστα τη βόλτα και τον καφέ σας!

40 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ & ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. τΙ ΣΧΟΛΙΟ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ; ΤΕΛΕΙΑ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΚΘΕΤΕΙΣ! ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΖΩΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΨΥΧΟ ΧΑΡΤΙ. μΕΝΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ: ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ! ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΣΑΝ ΑΡΧΗ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ! ΣΕ ΦΙΛΩ & ΠΑΛΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ. ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

Sophia Kollia είπε...

Που λες Μαρία, εγώ σταμάτησα να πηγαίνω στις κούνιες γιατί αντί για ένα καταντούσα να προσέχω πολλά παιδάκια. Οι μάμάδες στον κόσμο τους. Σταμάτησα και γώ, και ησύχασα.
Πρέπει να λέμε μπράβο και να είμαστε κοντά. Ευτυχώς μεγαλώσανε τώρα πια!
καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

πρωτον τελειες φωτο!!

στο θεμα τωρα

πολυ σωστα οσα λες..ειναι οι αποψεις μου γραμμενες απο σενα....τα εφαρμοζω κι αυτο φαινεται απ το χαμογελο του γιου μου,τις επιδοσεις στο σχολειο,στον αθλητισμο,στη σκεψη του...παντου..δεν καθησυχαζω ομως...θελει διαρκη αγωνα,διαλογο και κυριως θεληση...

να ειμαστε τακτοποιημενοι με τον εαυτο μας πριν γινουμε γονεις...καλημερα μαρακι...πολυ μου αρεσε το σημερινο σου θεμα

ΕΛΕΝΑ είπε...

Απόλυτο δίκιο έχεις σε όλα Μαράκι μου, συμφωνώ μαζί σου!
Βέβαια, πολύ μακρινή εποχή η εποχή της "κούνιας" πια για μένα, αλλά νομίζω ότι και τώρα που μεγαλώσανε εξακολουθούν και αποζητούν την προσοχή μας, την σιωπηρή επιβράβευσή μας, δοκιμάζουν τα όριά μας, μας θέλουν κοντά τους "ψυχικά" ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται.
Φιλάκια πολλά, καλή σου βδομάδα Μαράκι μου:))

Adamantia είπε...

Kι εγω δεν θυμαμαι να το λεγανε συχνα αλλα εχουν περασει και πολλα χρονια. Παντως τωρα οταν κανουν κατι καλο μου το λενε παντα!
Καλη εβδομαδα!

Aspa είπε...

Καλησπέρα Μαρία! Πολύ μου αρέσει το σημερινό σου θέμα! Ακόμα και που τα έχουμε διαβάσει και τα ξέρουμε και τα εφαρμόζουμε, πάντα χρειάζεται μια επανάληψη…
Μου άρεσε και το παράδειγμά σου από την προσωπική σου ζωή. Το Χριστινάκι ήταν κάποτε πέντε χρονών; Απίστευτο θα σου φαίνεται τώρα που μεγάλωσε! Φιλιά!

Eleni Dafnidi είπε...

Μαράκι, έλειψα λίγο αλλά όπως βλέπεις ήρθα.
"Μαμάκοίτα ήρθα! Σβήσε μου τις απουσίες!!!"
(Σε πειράζω.)
Λοιπόν όταν βλέπω παιδάκια παθαίνω τεράστια ταραχή και νομίζω ότι θα χτυπήσουν, ή θα πέσουν, ή θα καταπιούν στα μουλωχτά κάτι μικροσκοπικό και επικίνδυνο το οποίο θα τους φράξει τον οισοφάγο, ή θα πεταχτούν στη μέση του δρόμου την ώρα που θα περνάει μία νταλίκα-γίγας, (αν είμαστε σε μπαλκόνι ο φόβος αλλάζει και νομίζω ότι θα σκαρφαλώσουν στα κάγκελα και θα πηδήξουν κάτω ή ακόμα χειρότερα θα χωρέσουν ανάμεσα από τα κάγκελα για να πηδήξουν κάτω). Πω πω Θεέ μου, αγχώθηκα ήδη...
Καμια ιδέα πως να διαχειριστούν οι μεγάλοι αυτές τις ανησυχίες έχουμε; Ε;
(Και ΔΕΝ κάνω πλάκα.)

Maria Tzirita είπε...

Αφροδίτη μου, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ήμουν σίγουρη ότι είσαι μια τέλεια μανούλα, το έχω καταλάβει πια από τόσες κουβέντες που έχουμε ανταλλάξει "κατ'ιδίαν". Φιλάκια φιλενάδα μου!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου, αυτό είναι ένα φαινόμενο που περιγράφεις, δεν ξέρεις όμως αν επρόκειτο για αδιάφορες μαμάδες ή για μαμάδες όπως ήμουν εγώ - που πάντα έχουν το νου τους στα μικρά τους, χωρίς να τα κυνηγάνε από πίσω, ακριβώς γιατί τα έχουν κάνει αυτόνομα παιδιά. Το γεγονός ότι τα δικά μας τώρα μεγάλωσαν όμως είναι καλό ή κακό; Τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ, ή καλύτερα να πω οι προβληματισμοί, αλλά θα μου πεις τώρα τουλάχιστον γλυτώσαμε τις κούνιες (αλήθεια, δε σου λείπουν;)!
Φιλάκια πολλά, καλή βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Παπαρούνα μου! Χαίρομαι που σου άρεσε το θέμα, αν και λίγο πολύ είναι γνωστά όλα αυτά. Αν πάντως έχετε κάποιο άλλο θέμα που θέλετε να συζητήσουμε, στα πλαίσια αυτών των αναρτήσεων "ο μαγικός κόσμος των παιδιών", ευχαρίστως να μου το πείτε κι έγινε! Πολλά φιλιά, να χαίρεσαι τον κανακάρη σου!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι μου, έχεις απόλυτο δίκιο, ακόμα κι εμείς ζητάμε την επιβράβευση και την αποδοχή των γονιών μας, ακόμα και τώρα που μεγαλώσαμε τόσο. Καλορίζικο και το μπλογκ σου, το επισκέφτηκα ήδη!
Φιλιά πολλά και χαίρομαι που θα τα λέμε συχνά τώρα πια!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου, εννοείται ότι πάντα θα θέλουν να μας δείχνουν τα κατορθώματά τους κι εμείς πάντα θα πρέπει να τα επιβεβεύουμε! Φιλιά πολλά, καλή βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Αχ Άσπα μου, πόσ μου λείπουν εκείνα τα χρόνια, δε φαντάζεσαι! Γι αυτο σου λέω, καλά κάνεις και τα καταγράφεις όλα στο μπλογκ σου, θα τα διαβάζετε κάποτε και θα νονσταλγείτε! Φιλιά σε σένα και τις κούκλες σου!

Maria Tzirita είπε...

Ελένη μου, μπορώ να σου κάνω μια εκτενή ανάλυση για το θέμα που αναφέρεις, αλλά δεν ταιριάζει σε σχόλιο ανάρτησης αυτό! Μόλις βρω λίγο χρόνο, θα στο στείλω με μέιλ. Και το λέω αυτό όχι για να σ'αποφύγω, αλλά γιατί η απάντηση έχει να κάνει με δικό σου προσωπικό θέμα, που δε θέλω ν'αναπτύξω δημόσια.
Αυτά προς το παρόν, σε φιλώ και σου εύχομαι καλή βδομάδα!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλησπέρα Μαράκι , πολύ σωστά τα λες !! Στο ένα παιδί (στον γυιό μου) ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά με τα δίδυμα δυσκολεύτηκα λίγο , καταλαβαίνεις γιατί , το καθένα ήθελε και θέλει το ξεχωριστό μοναδικό , δικό του ουσιαστικό ενδιαφέρον !!!! Προσπαθώ συνεχώς !!
φιλάκια

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Έχεις δίκιο Μαρία , γέλασα όταν διάβασα στην ανάρτηση για εκείνο το :μπράβο ..μπράβο που λέμε όταν μας δείχνουν κάτι .Δυστυχώς κι εγώ το ίδιο κάνω.Όταν ζωγραφίζει ο μικρός και μου δείχνει ασταμάτητα διάφορα χαρτιά κι εγώ έχω δουλειά του λέω το ίδιο.Φιλάκια καλή μου, είσαι το κοριτσάκι μου όπως πάντα.

Kaveiros είπε...

Τα μεγάλα παιδιά να δεις πόσο τη θέλουν την επιβράβευση!

Ανώνυμος είπε...

Φιλενάδα καλησπέρα
Συμφωνώ και γω με όσα λες στην ανάρτηση σου. Επειδή έχω και γω τον γιο μου με υπερκινητικότητα και ελλειμματική προσοχή έχω ζήσει αυτά που περιγράφεις σε αρκετά μεγάλο βαθμό και όντως για να τα βγάλεις πέρα χρειάζεσαι υπομονή, επιμονή, σταθερότητα, κατανόηση και ορειοθέτηση.΄Οσο για αγάπη.....νοείται!!!!
Φιλιά
Γιάννα

Ανώνυμος είπε...

Φιλενάδα ξέχασα να αναφέρω......τέλειες οι Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες. Μπήκαμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων

Φιλιά
Γιάννα

faraona είπε...

Μαρια μου καλησπερα!
Λοιπον ενα περιεργο πράγμα.
Ουδεποτε το ακουσα αυτο απο τον γιό μου.
Μα ουτε μια φορα !!!
Δεν ξερω αν εκανα κατι εγω η αν ηταν στη φτιάξη του παιδιού μου αλλα θυμαμαι οτι ποτε δεν με φώναζε να δω κάτι η να τον επιβραβευσω σε κατι.
Θυμαμαι μια φορα που έφτιαχνα κατι Χριστουγεννιατικα στολίδια ,καλη ωρα,και του ειπα :Νικο σου αρέσουν?
Ηταν τοτε γυρω στα 8 του χρόνια .Ηρθε κοντά μου τα είδε και μου απάντησε.
-καλούτσικα ειναι μαμα αλλα μπορεις και καλύτερα ...ειρωνικότατα και μισοχαμογελόντας.

Τοχω δει ομως αυτο που λες σε αλλα παιδάκια.
Και νομίζω οτι εχει να κάνει με την πολυ πολυ μικρή ηλικία που εμεις οι μεγάλοι πιστεύουμε οτι το παιδι έχει αναγκη απο την ιδιαίτερη και επισταμένη προσοχή μας ολημερης.
Πιστευω οτι τα παιδια εχουν αναγκη απο συγκεκριμένα πραγματα και σε συγκεκριμένες δόσεις.
Και το παραπάνω βλαπτει οσο και το λιγότερο απο το φυσιολογικο.
Ποιο ειναι το φυσιολογικο και ποιο το αφύσικο?
Εξαρταται παρα πολυ απο το ποσο ισορροπημένα ατομα και ασφαλη, ειναι ειναι οι γονεις.
Κι κατα ποσο κανοντας ενα παιδι καταργούμε τα πάντα γύρω μας και προσέχουμε μονο αυτο και τίποτε αλλο.
Αυτο το παιδι το εισπραττει και εθίζεται στο να τραβαει την προσοχη σε μόνιμη βάση.
Οποτε με το παραικρο που εμεις θα θελήσουμε να ξεκουραστούμε η να πιουμε εναν καφε βρε αδερφε με μια φίλη μας μας το βγαζει ξυνο απο την μύτη.
Δεν φταιει το παιδι.
Εμεις φταιμε σε ολα.
Επομενως ας πληρώνουμε μετα και το τίμημα.

ωραιο θεμα Μαρία μου.
Εξαιρετικο θα έλεγα .

φιλια πολλα

Maria Tzirita είπε...

Αθηνά μου, τρία παιδιά έχεις;;; Πω,πω τι μαθαίνω με αυτή την ανάρτηση... Να τα χαίρεσαι βρε θηρίο, τα δίδυμα ειδικά είναι δύσκολη υπόθεση, θέλουν διαφορετική μεταχείρηση. Αλλά έχουν και πολλά προνόμια επειδή μεγαλώνουν μαζί, στην ίδια ηλικιακή φάση. Σίγουρα τα έχεις καταφέρει καλά, έτσι κι αλλιώς. Φιλάκια, καλό βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Αχτιδούλα μου, τι να πρωτοκάνεις κι εσύ, σούπερ γιαγιά έχεις γίνει! Και πάλι καλά να λες. Τους δίνεις τόση απεριόριστη αγάπη που είναι σίγουρα χορτασμένα παιδιά. Φιλάκια πολλά, σ'αγαπώ πολύ!

Maria Tzirita είπε...

Κάβειρε βεβαίως, κανείς δεν το αμφισβηρεί αυτό! Μπράβο σου, πολύ ωραία παρατήρηση, μπράβο παιδί μου!...!!!

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ειδικά τα υπερκινητικά παιδιά, εντελώς άλλο κεφάλαιο. Χαίρομαι που σου άρεσε το χριστουγεννιάτικο look, είδα όλους στη μπλογκογειτονιά που στόλισαν κι είπα ν'ακολουθήσω κι εγώ το γιορτινό το πνεύμα! Φιλάκια, καλό βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Φαραώνα μου, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη στο θέμα των ορίων. Το ότι ο γιος σου φερόταν έτσι δεν ήταν σαφώς στο dna του, έχει να κάνει με τον τρόπο που τον μεγάλωσες. Γιατί όπως είπες, το παιδί δε φταίει ποτέ, εμείς φέρουμε όλη την ευθύνη. Θ'ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια θέματα, για τον μαγικό κόσμο των παιδιών, μας ενδιαφέρουν όλους. Ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια, καλό βράδυ!

eirini είπε...

Αν και δεν έχω παιδιά, βρίσκω πάρα πολύ σωστά αυτά που λες και εύκολα εφαρμόσιμα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι αυτό που είπες για τα όρια. Πιστεύω από όσα παιδάκια έχω παρακολουθήσει ότι από βρέφος ακόμα το παιδί, καταλαβαίνει όταν του θέτεις τα όριά σου. Για μένα τα όρια δεν σημαίνουν αυστηρότητα.
Πολύ χρήσιμη ανάρτηση Μαράκι για όλους μας.
Καλό βράδυ εύχομαι και καλή εβδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Ειρήνη μου, μπορεί να μην έχεις παιδιά - ακόμα - έχεις όμως ανήψια! Και ξέρω πως τα υπεραγαπάς και μαζί τους προπονείσαι για τα δικά σου. Οπότε όντως, αυτή η ανάρτηση είναι χρήσιμη για όλους! Φιλάκια γλυκιά μου, καλό σου βράδυ!

. είπε...

'Εχω δυο κόρες Μαρία μου. 22-24 ετών.
Βλέποντας την ανάρτησή σου γύρισα πίσω στο χρόνο. Προσπάθησα να θυμηθώ.
Δεν θυμάμαι το "μαμακοίτα". Πολύ πιθανόν να μη προλάβαιναν να το πουν.
'Οπως είπες και συ τα μάτια μου και η προσοχή μου στρέφονταν συχνά επάνω τους. 'Οτι και να έκανα εκείνη την ώρα, τίποτα δε με έκανε να "ξεχάσω" τα παιδιά μου. Δεν ξέρω αν ήμουν καλή μαμά ή όχι. Βλέπεις οι μάνες πάντα είναι όντα ενοχικά. Μα ξέρω ότι την αγάπη που ένοιωθα γι αυτές την μοιραζόμουν μαζί τους χωρίς περιορισμούς.Σε κείνες ναι.'Εβαζα όρια. Μα στην αγάπη μου όχι. Αυτό δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω.

'Ομορφη η ανάρτησή σου!
Καλή σου μέρα!

witchofdaffodils είπε...

Mαρία ωραία ανάρτηση,
πάντα πίστευα πως το να είσαι γονιός είναι η πιο δύσκολη "δουλειά"..

καλημέρα :)

Artanis είπε...

Όλα τα παιδιά τα ίδια πράγματα θέλουν: αγάπη, αγάπη, αγάπη...
Το "μαμακοίτα" πάντως μου άρεσε πολύ...Ωραίο κείμενο...
Καλημέρα....

Roadartist είπε...

Δεν εχω παιδιά..αλλά συμφωνώ με ότι έγραψες..
Αγάπη κυρίως.. και φροντίδα..
Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι γονείς είναι πιγμένοι στο αγχος των υποχρεωσεων και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει αφεθεί...στην τηλεόραση και στο pc..
Ποιοτικός χρόνος μαζί τους.. Βιβλία..για να αναπτυχθεί η φαντασία τους..
Βόλτες στη πόλη και όμως κυρίως στην εξοχή.. Και παιχνίδι..
Και αληθινό νοιάξιμο..
Να είσαι καλά Μαρία, πολύτιμη ανάρτηση!

Maria Tzirita είπε...

Ανασαιμιά μου, πολύ σοφή κουβέντα αυτή: "Σε κείνες ναι.'Εβαζα όρια. Μα στην αγάπη μου όχι." Τυχερές οι κόρες σου και πάω στοίχημα ότι θα γίνεις και πολύ καλή γιαγιά! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαγισσούλα μου, σαφώς και είναι η πιο δύσκολη και δεν παίρνεις σύνταξη ποτέ! Να'σαι καλά γλυκιά μου, φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Artanis, σ'ευχαριστώ, όλες λίγο πολύ τα έχουμε περάσει ή τα περνάμε αυτά. Όσο για την αγάπη που λες, είναι το βασικότερο συστατικό, χωρίς αυτήν τι να συζητάμε; Σε γλυκοφιλώ!

Phivos Nicolaides είπε...

Γλυκό κι ανθρώπινο κείμενο σαν κι εσένα Μαρία!

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστώ Φοίβο, πάντα με τον καλό τον λόγο!

venceremos είπε...

kaλησπερα Μαρια. πολυ ομορφο θεμα και πολυ σωστα αναπτυγμενο.τα εχω βιωσει ολο αυτα που γραφεις. τα παιδια θελουν αγαπη δοσιμο αλλα και τον δικο τους χωρο και χρονο.
φιλια καρυστινα

Maria Tzirita είπε...

Ευχαριστώ Καρυστινή μου φίλη, είπα ν'αξιοποιήσω τις σπουδές μου απ'τη μια και την εμπειρία μου απ'την άλλη για να βοηθήσω τις πιο νέες μαμάδες. Καλό σου βράδυ και φιλιά!

Ra Ma είπε...

Υπάρχει και το μπαμπακοίτα! Βλέπω τα παιδιά μου λίγες ώρες, οπότε καταλαβαίνω αυτά που λες. Όταν θέλουν την προσοχή μου ή από ενθουσιασμό να μου δείξουν κάτι το λένε. Αλλά είμαι ...υποψιασμένος και χρησιμοποιώ ...τεχνική.
Θα συμπληρώσω πως, αν αναγκαστικά είναι λίγες οι ώρες με τα παιδιά, τότε θα πρέπει να είναι ποιοτικές.
Καλό βράδυ!!!

Maria Tzirita είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο Πειρατή! Ποιότητα χρειάζεται όχι ποσότητα. Καληνύχτα σου!