12 Δεκ 2008

Ο πόνος...

Ο Ιούδας αμάρτησε όχι τόσο γιατί πρόδωσε το δάσκαλό του, όσο γιατί απελπίστηκε και κρεμάστηκε...

Γιατί ο πόνος είναι ζωοδότης, αφυπνιστικός, φιλάνθρωπος και θαυματουργός και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία της ζωής του προσώπου που πάσχει. Γιατί ο άνθρωπος, μέσα σε τούτο τον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και τη βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται, μέσα στων εγωισμών τα άγχη, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας, τα κόμπλεξ, της σκληροκαρδίας το δηλητήριο, της απονιάς τις πληγές, δε μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός.

Αντιθέτως, όταν οι πολλοί αμυντικοί μηχανισμοί χτίσουν πανοπλία μονωτική κατά της οδύνης και, κατά συνέπεια, κατά της ευαισθησίας, σκάβουν τάφρο κατά της ζωής και εκτρέφουν το νευρωσικό ανικανοποίητο της νεκροζώντανης προσωπικότητας.

Μελέτες έχουν εντοπίσει ότι άνθρωποι που δε βίωσαν, αφημένοι σαν το μαλακό χόρτο στη βροχή, ελεύθερα το πένθος ενός θανάτου, ενός χωρισμού, μιας απώλειας, και που για λόγους δυτικότροπου "πολιτισμού" ενσωμάτωσαν σθεναρά πάνω τους το καλούπι της ψυχραιμίας και της ευγένειας, της βουβής "αξιοπρέπειας" και του καθωσπρεπισμού, εμφανίσθηκαν - και μάλιστα πολλά χρόνια μετά το συμβάν - ιδιαιτέρως ευάλωτοι σε ασθένειες σοβαρές έως θανάσιμες, κυρίως στον καρκίνο. Η φύση πάντοτε εκδικείται το αφύσικο και τίποτα φυσικότερο από το να πονάς και να θρηνείς....



Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

42 σχόλια:

ΕΛΕΝΑ είπε...

To να εκφράζεις τον πόνο σου, τα συναισθήματά σου, την χαρά, την οργή σου, την αγάπη σου και όλα όσα νοιώθεις, δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, είναι όμως κάτι που εγώ δεν μπορώ να μην το εκδηλώσω. Ολοι μου λένε πως είμαι ανοιχτό βιβλίο γιατί πότέ δεν μπορώ να κρύψω όσα αισθάνομαι.
Ξέρω όμως πολλούς που τα κρατάνε μέσα τους, σαν ασπίδα προστασίας κι αυτό τους ανακουφίζει τόσο, όσο και τους κάνει δυστυχισμένους. Κάποια στιγμή ξεσπάνε πολύ άσχημα, βγάζοντας απίστευτα πράγματα από μέσα τους, όσα δεν είχαν τολμήσει να βγάλουν τόσο καιρό.
Δεν είμαι καμιά ειδικός να κρίνω ποιο είναι το φυσιολογικό ή όχι, πιστεύω ότι εγώ λειτουργώ έτσι γιατί δεν μπορώ διαφορετικά, και τα άτομα που τα κρατάνε όλα μέσα τους, συγκρατούνται και δεν εκδηλώνουν τα όσα αισθάνονται, δεν μπορούν επίσης να κάνουν διαφορετικά. Αμύνονται με τον τρόπο τους. Το πόσο υγιές είναι αυτό, δεν ξέρω. Θέλω να ελπίζω πάντως ότι δεν είναι ... θανατηφόρο.

Mariela είπε...

Συμφωνώ κι εγώ.
Είναι "δικαίωμα" το να εκφράζεις το όποιο συναισθημα σου, να το βιώνεις αυτούσιο και όχι παραλλαγμένο, θα πρέπει όμως και να έχεις επαφή μ' αυτό.
Πιστεύω πως ο περισσότερος κόσμος, π'ασχει από έλειψη επαφής με το συναίσθημα του.

Unknown είπε...

Αλλοίμονο μας αν δεν πονάμε !!!

Το πλέον φυσιολογικό είναι αυτό, να πονάει κάποιος βλέποντας και νοιώθοντας το κακό γύρω του…

Και πονάει ακόμα περισσότερο όταν ξέρει ότι το κακό το δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τις λάθος επιλογές τους, που ξεκινάει από την λάθος σκέψη, ακολουθεί το λάθος συναίσθημα και φτάνει στην λάθος πράξη.

Προσωπικά αυτό εμένα με πονάει πάρα πολύ, και δεν νομίζω ότι θα «καταφέρω» ποτέ να φτιάξω πανοπλία κατά αυτού του πόνου!!!

Ανώνυμος είπε...

Σελίδα 32, καλή μου Μαρία όσα μας γράφεις! Υπέροχο το βιβλίο της κ.Βαμβουνάκη!Μας διδάσκει τόσα πολλά και καθημερινά.Ταπεινή μου άποψη να δεχόμαστε τον πόνο.Αρκει να μην τα χάνουμε όταν μας "επισκέπτεται"....μόνο να τον "ρωτήσουμε" τι ζητάει από εμάς....
Την καλησπέρα μου

Adamantia είπε...

Μαρια μου εγω αναγκαστηκα (απ'τον εαυτο μου οχι απο καποιον αλλον) να καλυψω οσο μπορουσα τον πονο για να μην τον καταλαβουν τα παιδια..
Καλο σου βραδυ,καλη επιτυχια το Σαββατο!

Artanis είπε...

ΘΥμάμαι σε μια μελέτη, τον μουδιασμένο τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκαν το 409 οι Αθηναίοι την πρώτη παρουσίαση του Φιλοκτήτη στα Διονύσια...Τους φαινόταν αδιανόητο ένας Έλληνας να φωνάζει και να χτυπιέται από τους πόνους και το δικαιολόγησαν μόνον όταν σκέφτηκαν πώς η μακροχρόνια μοναξιά ήταν εκείνη που του έκαμψε το ηθικό, και οχι ο πόνος ο ίδιος...Ο Σοφοκλής πάντως κέρδισε το 1ο βραβείο...

Aspa είπε...

Σπουδαίο το μήνυμα του αποσπάσματος…
Μαρία μου όλα καλά; Νιώθω ότι η επιλογή του θέματος της ανάρτησης δεν είναι τυχαία… Έχουν συμβεί τόσα τις τελευταίες μέρες αλλά ελπίζω να μη συμβαίνει και τίποτα άλλο… Τα φιλιά και την αγάπη μου…

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου, ανοιχτά βιβλία κι οι δυό μας, γι αυτό "διαβάσαμε" η μια την ψυχή της άλλης με το που κοιταχτήκαμε! Άσε αυτούς που κλείνονται και μην αναρωτιέσαι πόσο περισσότερο θα πονέσουν τελικά αργότερα. Εμείς θα κρατάμε η μια το χέρι της άλλης και θα προχωράμε όπως θεωρούμε πως είναι καλύτερα για μας. Για να είμαστε καλά. Χίλια φιλιά...

Maria Tzirita είπε...

Μαριέλα μου ακριβώς. Επαφή με το συναίσθημα, μεγάλη κουβέντα. Και σοφή. Να'σαι καλά κορίτσι μου - η δική σου επαφή με το συναίσθημά σου αλλά και με το δικό μας αποτυπώνεται στα υπέροχα έργα σου... Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Λίλυ μου κρατώ αυτό:

"Και πονάει ακόμα περισσότερο όταν ξέρει ότι το κακό το δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τις λάθος επιλογές τους, που ξεκινάει από την λάθος σκέψη, ακολουθεί το λάθος συναίσθημα και φτάνει στην λάθος πράξη"

Ευτυχώς που έχουμε τη δύναμη να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα της ίδιας της ζωής μας... Καλό βράδυ κούκλα μου!

Maria Tzirita είπε...

Αφροδίτη μου, εσύ κι αν είσαι διαβασμένη! Εύγε! Μακάρι να το διαβάσουν όλοι αυτό το βιβλίο, έχει τόσα πολλά να μας διδάξει...
Φιλάκια φίλη μου αγαπημένη!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου κι αυτό σωτήριο είναι. Πολλές φορές χρειαζόμαστε κάτι ή κάποιον για να μας κρατήσει και να μη βουλιάξουμε εντελώς, να μη μας οδηγήσει ο πόνος σε κατάθλιψη. Κι εμένα μ'έχει σώσει η δική μου κόρη από παρόμοιες καταστάσεις κι ακόμα το κάνει! Το ένστικτο της μάνας που δε θέλει να πληγώσει το παιδί της είναι πιο ισχυρό από οποιονδήποτε πόνο - ειδικά τον ερωτικό. Σ'ευχαριστώ για την ευχή σου αύριο, ελπίζω ο κόσμος να μη φοβηθεί να κατεβεί στο Σύνταγμα! Φιλιά, μακάρι να έρθεις και να σε δω ξανά!

Maria Tzirita είπε...

Αρτάνις μου, υπέροχο, υποκλίνομαι... Αυτοί οι αρχαίοι, πάντα τόσο διαχρονικοί; Καλό βράδυ καλή μου, σ'ευχαριστώ, άριστο το παράδειγμά σου!

Maria Tzirita είπε...

Άσπα μου, όχι η επιλογή δεν είναι τυχαία και δεν οφείλεται μόνο στα τελευταία γεγονότα. Όλα για τους ανθρώπους είναι όμως, θα περάσει κι αυτό με βαθιά φιλοσοφική διάθεση και την αισιοδοξία που εκ φύσεως με χαρακτηρίζει! Και βέβαια, με τόσο καλούς φίλους γύρω μου που ούτε καν φανταζόμουν! Να'σαι καλά, φιλιά πολλά!

Alkmini είπε...

απο τα πρωτα στη λιστα των βιβλιων που θελω να αγορασω, γιατι μου αρεσει πολυ η Βαμβουνακη
Τζιριτακι μου ΞΑΝΑΡΩΤΑΩ
ποτε θα ερθεις κατω για γιορτες???
φιλια και καλο σ/κ.

venceremos είπε...

καλημερα. ωστε ετσι ο πονος εεε??
και τα εχω πει εγω...τον καρκινο τον εχω στην τσεπη.
φιλια και με χαμογελα
λες να την ...κανει αμα ειμαστε ευγενικοι μαζι του?

Phivos Nicolaides είπε...

Μαρία μου, τι έπαθες και ξαφνικά πονάς;

Ανώνυμος είπε...

Καλό απόγευμα Μαρία μου
Και γω πιστευώ πως είναι φυσιλογικό να πονάς και να θρηνείς...... αλλά με μέτρο θα έλεγα, οχι πόνο και θρήνο για μια ολόκληρη ζωή. Η ζωή είναι ωραία..... με τους φίλους σου παρέα....κιόλα αυτά που μας χαλάνε......κιόσους δεν μας αγαπάνε ....στο καλό...... (Στίχοι από κάποιο τραγούδι που πολύ μου αρέσει τον τελευταίο καιρό)

Φιλιά φιλενάδα
Γιάννα

marianaonice είπε...

Μαρία μου συμφωνώ απόλυτα με αυτό σου το ποστάκι!
Έτσι είναι τον πόνο και το πένθος πρέπει να το βιώνει κανείς θρηνώντας και κλαίγοντας χωρίς καθωσπρεπισμούς και κακώς εννοούμενες αξιοπρέπειες!!
Γιατί αλλοιώς είναι μπούμερανγκ που όταν ξεσπάσει κάνει μεγαλύτερο κακό το εγκλωβισμένο δηλητήριο του πόνου στην ψυχή μας!!
Το ξέρω αυτό από τη συνυφάδα μου που έχασε το γυιό της σε τροχαίο 19 χρονών παλληκαράκι και βίωσε και βιώνει το πένθος της μοιρολογώντας και θρηνώντας γοερά ακόμη και μέχρι σήμερα μετά 3,5 χρόνια σχεδόν! Γι' αυτό και εξακολουθεί να είναι φυσιολογική και να ζει φροντίζοντας το άλλο της παιδί, ένα κοριτσάκι!
Νομίζω ότι δεν είναι τυχαία και τα μνημόσυνα ή και τα μοιρολόγια που ο λαός εθιμικά τηρεί! Για να ξεσπάσει η θλίψη και ο πόνος της απώλειας είναι όλα αυτά!

Συγκινήθηκα και με το προηγούμενο ποστάκι σου και με την αφήγηση της κορούλας σου για όσα εκείνη είδε με τα παιδικά της ματάκια!!
Να την προσέχεις Μαρία κι αν δεν μπορείς να την αποτρέψεις από το να κινδυνέψει, τότε ναι να πηγαίνεις μαζί της! Αυτό κάνω εγώ!

Maria Tzirita είπε...

Αλικάκι μου να τα διαβάσεις και τα δύο, και αυτό και το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης. Είναι εκπληκτικά. Το πότε θα κατεβώ δεν το ξέρω, μάλλον τα Θεοφάνεια αγάπη μου. Θα μιλήσουμε μέχρι τότε φυσικά. Σε χιλιοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

ΕΝΗΜΕΡΩΝΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΤΥΧΟΝ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ PUBLIC ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟΨΕ, ΟΤΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ.

Maria Tzirita είπε...

Venceremos, δεν την κάνει τόσο εύκολα ο άτιμος, μόνο υπομονετικοί πρέπει να είμαστε μαζί του, τίποτε άλλο. Να μην τον υποτιμάμε αλλά και να μην τον υπερτιμάμε. Φιλιά καλή μου, καλό σαβ/κο να έχεις!

Maria Tzirita είπε...

Φοίβο, έκανα λάθος. Κι όπως λέει παρακάτω το βιβλίο "πίσω από κάθε πόνο κρύβεται ένα λάθος μας". Όχι σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια, αλλά στη δική μου σίγουρα. Έκανα λάθος και τώρα το πληρώνω. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...
Να'σαι καλά, σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου γλυκιά, το ξέρω καλή μου. Όχι υπερβολές, ποτέ δε βγαίνουν σε καλό. Αυτό αναφέρει κι η Βαμβουνάκη, ότι άμα βιώσεις τον πόνο στις σωστές του διαστάσεις, δεν πονάς για μια ζωή. Διαφορετικά το κουβαλάς συνεχώς μέσα σου. Σοφό το τραγουδάκι, σ'ευχαριστώ! Χίλια φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Μαριάννα μου σ'ευχαριστώ πάρα πολύ. Η κόρη μου είναι τεράστια παρηγοριά σε τέτοιες στιγμές πόνου. Αυτό που περιέγραψες δεν παλεύεται, δεν υπάρχει χειρότερο, ο Θεός να μας φυλάει κι όλα τ'άλλα τα ξεπερνάμε! Φιλιά αγάπη μου, να'σαι καλά!

eirini είπε...

Συμφωνώ απόλυτα!
Να πονάω, να θέλω να κλάψω και να συγκρατούμαι για να δείξω... αξιοπρέπεια; Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω! Αν κάποιος δεν εκφράζει την αγάπη του, τον πόνο του, την οδύνη του, την χαρά του στην ζωή του, καλύτερα να μπει σε ένα τάφο μέσα γιατί για μένα είναι ήδη νεκρός...
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζούμε με τις χαρές και με τις λύπες της.
Καλησπέρα Μαράκι μου! Καλό Σαββατόβραδο!!!!!!

faraona είπε...

Ειναι στα πανω του ο πονος αυτες τις μερες.
Δεν μετανιωσα ποτε στη ζωη μου για οποτε πονεσα δυνατα.Με πόνο τοσο που να μη σου βγαινουν δάκρυα ,με πραγματικο πένθος ψυχης.
Καθε φορα μπροστα μου ανοίχτηκαν μετα πόρτες απο φως!
Μακαρι ολοι οι ανθρωποποι να βιωνουν τον πόνο ουσιαστικα και επικοδομητικα για την ζωη τους.
Μαρακι ευχομαι κοριτσι μου

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΛΑΚΙΑ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Ερατώ είπε...

Πολύ ωραίο απόσπασμα απο μια συγγραφέα που λατρεύω.Θα σπεύσω να διαβάσω τον "Παλιάτσο" γιατί είναι από τα λίγα της Βαμβουνάκη που δεν έχω διαβάσει. Τώρα διαβάζω "Το τραγούδι της μάσκας" που είναι και αυτό ψυχαναλυτικό.
Καλό βράδυ εύχομαι.

zeidoron dtsoukas είπε...

"Aν ειχε ο πονος αιμα θα κοκκινιζε βουνα" λεει ο ποιητης.Κι ο θυμοσοφος λαος μας λεει επισης:"ο πονος ειναι για τους ανθρωπους".Επειδη μιλαμε για πονο ψυχης Μαρια μου εγω πιστευω οτι και οι πιο πολλες αρρωστιες ειναι ψυχοσωματικες.Ο χρονος ειναι αυτος που μπορει να απαλυνει τις πονεμενες ψυχες.Εμεις το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μη σκυβουμε το κεφαλι,να μη μας παιρνει απο κατω και να τον εκφραζουμε αν γινεται.Και το κυριοτερο να μη προκαλουμε τον πονο στους αλλους.Αυτο το μπορουμε.Μοιραστε χαρα κι αγαπη,δεν στοιχιζει τιποτα.

Maria Tzirita είπε...

Ειρήνη μου...

"Αν κάποιος δεν εκφράζει την αγάπη του, τον πόνο του, την οδύνη του, την χαρά του στην ζωή του, καλύτερα να μπει σε ένα τάφο μέσα γιατί για μένα είναι ήδη νεκρός..."

Καλή μου φίλη, γεμάτος ο κόσμος από τέτοιους ζωντανούς-νεκρούς... δυστυχώς... Καλημέρα γλυκιά μου!

Maria Tzirita είπε...

Φαραώνα μου, μακάρι... Αυτή η ελπίδα για τα καλύτερα που θα'ρθουν είναι το μεγαλύτερο παυσίπονο. Να'σαι καλά γλυκιά μου, σε χιλιοευχαριστώ!

Maria Tzirita είπε...

Ερατώ μου καλώς όρισες! Είδα το μπλογκ σου και το θαύμασα, θαύμασα εσένα και όλη την προσπάθεια που κάνεις, μπράβο σου κορίτσι μου. Θα έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον να πούμε πολύ περισσότερα, προς το παρόν σε φιλώ και σ'ευχαριστώ που με το σχόλιό σου μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω. Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Zeidoron, εσένα στα είπα και κατ'ιδίαν, είναι πολύ σοφή η κουβέντα σου κι ανθρώπινη κι όμως είδες πόσο δύσκολο τελικά; Να μην μοιράζουμε πόνο... Απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχής κι ειλικρινή αγάπη για τον διπλανό μας. Δυστυχώς ο εγωισμός δε μας αφήνει να δούμε παραπέρα... Κι όπως είπε και μια φίλη...

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΕΟΙ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΨΟΥΜΕ...

Καλή σου μέρα και σ'ευχαριστώ φίλε μου!

Γιώτα Φώτου είπε...

Το απόσππασμα επίκαιρο και το βιβλίο της Βαμβουνάκη καταπληκτικό. Και ενώ τα Χριστούγεννα πλησιάζουν η γιορτινή μας διάθεση πήγε περίπατο.Αργεί η έξοδος αλλά δεν μπορεί, κάπου οδηγεί το τούνελ.
Φιλιά

Maria Tzirita είπε...

Γιώτα μου αγαπημένη, πόσο χαίρομαι κάθε φορά που μ'επισκέπτεσαι! Το κρατάω αυτό που μου κατέθεσες εδώ με την αγάπη σου, σίγουρα κάπου οδηγεί το τούνελ, πάμε προς τα κει... Σ'ευχαριστώ καλή μου, καλή σου μέρα, να είσαι πάντα καλά!

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

Μαρία μου είναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε αυτό που νοιώθουμε και τον τελευταίο χρόνο το ξέρεις πως το έχω βιώσει σε έντονο βαθμό.
Θα το πάρω αυτό το βιβλίο γιατί φαντάζομαι θα με βοηθήσει.

Ανώνυμος είπε...

Απολαυστικήη Μάρω σε ό,τι κι αν γράφει. Δεν είναι τυχαίο που εξακολουθεί να συγκινεί χιλιάδες νέους αναγνώστες. Επέλεξες ένα από τα δυνατοτερα ομμάτια στο βιβλίο. Έμαθα ότι θα κυκλοφοήσει νέο βιβλίο της τον προσεχή Φεβρουάριο μαζί με τα δικά μας! Γιούπι!!!!!

Kaveiros είπε...

Να μην ανησυχώ δηλαδί,που στεναχωριέμαι συχνά...

Maria Tzirita είπε...

Κλωστούλα μου καλή σου μέρα! Και βέβαια να το πάρεις, σίγουρα έχει πολλά να σου πει που θα σου φανούν χρήσιμα. Φιλάκια καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Νίκο έτσι ξέρω, θα έχουμε πολύ διάβασμα από τον Φλεβάρη και μετά! Σε περιμένω και στην Αθήνα μην ξεχνάς, έτσι; Πολλά φιλιά, να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Κάβειερε, παν μέτρον άριστον... Αν στεναχωριέσαι και δεν κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις αυτό εν καιρώ, τότε ναι καλέ μου φίλε, ν'ανησυχείς...
Καλημέρα σου!

Maria Tzirita είπε...

Κάβειερε, παν μέτρον άριστον... Αν στεναχωριέσαι και δεν κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις αυτό εν καιρώ, τότε ναι καλέ μου φίλε, ν'ανησυχείς...
Καλημέρα σου!