15 Δεκ 2008

Το ανθρωπάκι κι οι νεράιδες

Την παρακάτω ιστορία μου την έστειλε η 13χρονη ταλαντούχα λογοτέχνης, η φίλη μου Σταματίνα και την έχω αποκλειστικά σας πληροφορώ - δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά αλλού! Η Σταματίνα ποτέ δε θα πάψει να μας εκπλήσσει. Αν και μου έχει στείλει την ιστορία αυτή από καιρό, θεώρησα πως τώρα είναι πιο επίκαιρη και τη δημοσιεύω. Προσέξτε με πόσο έντεχνο και λογοτεχνικό τρόπο, ένα παιδί τόσο ξεχωριστό σαν την Σταματίνα, περιγράφει το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, το πέρασμα από το παραμύθι στη σκληρή πραγματικότητα. Διαβάστε το και πείτε μου τι άλλο πιστεύετε ότι θέλει να μας πει μέσα από αυτή την ιστορία που μοιάζει με παραμύθι, αλλά καθόλου δεν είναι...


Αστέρια χόρευαν στο σκοτάδι. Εικόνες τριβέλιζαν το μυαλό μου. Γλυκές, ονειρικές, ονειρεμένες. Παραμυθένιες εικόνες, απεικόνιζαν ιστορίες που με συντρόφευαν στον ήρεμο ύπνο μου. Στην αγκαλιά του Μορφέα, του θεού των Ονείρων. Χόρευαν τα αστέρια, χόρευα κι εγώ. Γαλάζιες μελωδίες, βγαλμένες από την όμορφη σκούρα μπλε νύχτα, κεντημένες με την άσπρη αγνότητα και αθωότητά μου. Έτσι ήταν πάντα οι κόσμοι πίσω από τις βλεφαρίδες μου, την ώρα που κοιμόμουν, ανυποψίαστη, κολυμπώντας στην αφέλειά μου.
Ώσπου μια μέρα το βαθύ μπλε πέπλο της νύχτας ήταν μαύρο κι εγώ βρέθηκα μόνη μου να περπατάω, σε ένα άγνωστο μονοπάτι, πλημμυρισμένη από φόβο. Σκιές παντού γύρω μου και τσουχτερό κρύο. Έφτασα στην όχθη μιας λίμνης, κατάμαυρης στο σκοτάδι. Το φεγγάρι δεν ήταν ολόγιομο, αλλά εξέπεμπε αρκετό φως για να φωτίσει ένα συγκεκριμένο σημείο κοντά στην όχθη. Κι εκεί είδα να αναδεύεται κάτι, άμορφο στην αρχή αλλά τόσο ξεκάθαρο μετά... Ένα πλάσμα, αδύνατο, άσχημο και ανατριχιαστικό. Ήθελα να ξυπνήσω, για πρώτη φορά ήθελα να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Αλλά σαν σιδερένια αγκαλιά ένιωσα να φυλακίζομαι στη θέση μου. Γονατισμένη στην όχθη της μαύρης λίμνης κοιτούσα πετρωμένη αυτό το απροσδιόριστο πλάσμα και τα δυο μεγάλα, μαύρα, γυάλινα μάτια του. Μια φωνή, η φωνή του, αντήχησε κάνοντάς με να ανατριχιάσω ως το μεδούλι.

«Βοήθησέ με.»

Άνοιξα το στόμα να ρωτήσω τι του συνέβη, μα... ξαφνικά ήμουν ξανά ξύπνια, κάτω από το φως των φοσφοριζέ κίτρινων αστεριών του ταβανιού μου. Ήμουν ιδρωμένη. Ήμουν τρομαγμένη και φοβισμένη, αλλά πλημμυρισμένη με ανακούφιση που κατάφερα να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη. Μα έκανα λάθος. Στριφογύριζα για περίπου μισή ώρα στο κρεβάτι μου μέχρι να ξανακοιμηθώ. Τα μαύρα γυάλινα μάτια γύριζαν στο μυαλό μου. Δεν είχα ξαναδεί εφιάλτη κι αυτό με τάραζε ακόμα περισσότερο. Τελικά κατάφερα να ξανακοιμηθώ, όμως αυτή τη φορά οι νεράιδες και οι μούσες των ονείρων μου ήταν λιγότερες απ' ότι συνήθως...
Το επόμενο βράδυ κοιμήθηκα με το φως αναμμένο. Και βρέθηκα εκεί ξανά, στην όχθη, με το στόμα ανοιχτό, έτοιμη να ρωτήσω τι συνέβη σ' αυτό το πλάσμα.

«Βοήθησέ με.»

«Τι έχεις?»

Έβγαλε μέσα από το νερό της λίμνης δυο αδύνατα χέρια σαν ξυλάκια, ενωμένα σε μια παρακλητική χειρονομία και με κοιτούσε με τα άδεια του μάτια να λαμποκοπούν κάτω από το φως του φεγγαριού. Σήκωσα το κεφάλι έτοιμη να κλάψω και κοίταξα το φεγγάρι. Ήταν λίγο μεγαλύτερο από χτες. Έσκυψα ξανά το κεφάλι να αντικρίσω ξανά το υποκατάστατο ανθρώπου που ζητούσε βοήθεια. Δεν πρόλαβα. Ξύπνησα πάλι καταϊδρωμένη, λαχανιασμένη, τρομαγμένη. Ένιωθα σαν να τρέχω ψάχνοντας να βρω την έξοδο από έναν λαβύρινθο. Αυτή τη φορά μου πήρε μια ώρα να κοιμηθώ. Κι είδα ακόμα λιγότερες νεράιδες...
Το τρίτο βράδυ περίμενα να ξαναβρεθώ στο ίδιο σημείο. Έτσι κι έγινε. Έσκυβα το κεφάλι να το αντικρίσω ξανά. Το φεγγάρι ήταν πάλι λίγο πιο μεγάλο. Τα χέρια του αποχωρίστηκαν αργά το ένα το άλλο και με μια αστραπιαία κίνηση γράπωσε τα ρούχα μου.

«Βοήθησέ με!»

«Πώς?»

Και ξύπνησα. Όπως πάντα. Δύο ώρες πέρασαν ώσπου να ξανακοιμηθώ. Είδα μόνο δύο νεράιδες και έναν νάνο. Δεν χόρευαν, δεν γελούσαν. Ήταν πετρωμένοι και τα μάτια τους δεν κοιτούσαν στο άπειρο. Κοιτούσαν στο κενό. Ήταν νεκροί.
Την τέταρτη φορά που βρέθηκα στη λίμνη ήταν πανσέληνος, μα μπροστά στο φεγγάρι ήταν ένα τεράστιο σύννεφο. Κοίταξα το μικρό πλασματάκι μπροστά μου. Η έκφρασή του ήταν ίδια πάντα: ικετευτική και εύθραυστη. Τα μάτια μου σύρθηκαν στα χέρια του που κρατούσαν τα ρούχα μου. Μην έχοντας συναίθηση των κινήσεών μου έφερα τα χέρια μου στα δικά του και... και το τράβηξα από πάνω μου. Άρχισε να βουλιάζει στο παγωμένο νερό. Τα μάτια του γέμισαν απελπισία.

«ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ!»

Και τότε το σύννεφο αποκάλυψε την πανσέληνο πίσω του και στο φως του φεγγαριού είδα... ΕΙΔΑ! Είδα χιλιάδες άλλα πλάσματα στη λίμνη, έτοιμα να πνιγούν. Είδα χιλιάδες άλλους ανθρώπους σαν κι εμένα. Είδα άλλους να φοβούνται, άλλους να γελούν. Άλλους να προσπαθούν αποτυχημένα να κρατήσουν το ανθρωπάκι μπροστά τους στην επιφάνεια, άλλους απλώς να κοιτούν. Άλλοι κοιτούσαν ψηλά, αρνούμενοι να κοιτάξουν το ον που υπέφερε στα χέρια τους. Άλλοι είχαν το είχαν ήδη αφήσει να πνιγεί... κι άλλοι το είχαν πνίξει οι ίδιοι. Κανείς τους δεν το κράτησε. Κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς τους άθλιους. Δεν ήθελα. Τα χέρια μου κρατούσαν ακόμα τα δικά του, μα τα ένιωσα να γλιστρούν. Κοίταξα τα μάτια του.

«Βοήθησέ με, σε ικετεύω!»

Ένιωσα την καρδιά μου να σταματά και ιδρώτας κυλούσε στο σβέρκο μου, καθώς συνειδητοποίησα ότι θα πνιγόταν. Δεν το ήθελα. Μια άρνηση έσκουζε στο κεφάλι μου και ένα μεγάλο «γιατί;» ανέβαινε στα χείλη μου. Έσφιξα τα χεράκια του στις γροθιές μου πριν γλιστρήσουν μακριά μου και τράβηξα με όλη μου τη δύναμη. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο θα ήθελα να νομίζω. Μια αόρατη δύναμη τον τραβούσε πάλι χαμηλά, στο βυθό. Όμως συνέχισα να τραβάω, σαν να κρεμόταν όχι μόνο η δική του, αλλά και η δική μου ζωή από αυτό. Αν ήθελα να ζήσω, έπρεπε να τα καταφέρω. Και τελικά τα κατάφερα. Λίγο πριν χάσω όλες μου τις ελπίδες και παραιτηθώ αφήνοντάς με να βουλιάξω στη λίμνη μαζί του, κατάφερα να το τραβήξω έξω. Και ξύπνησα. Μα λίγο πριν ξυπνήσω θα ορκιζόμουν ότι είδα ένα μεγάλο χαμόγελο ευτυχίας και δυο μάτια γεμάτα αγάπη. Άκουσα τη φωνή του ξανά, (ορκίζομαι πως ήταν η δική του φωνή, παρόλο που δεν είδα τα χείλη του να κινούνται) μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν λεπτή και ανατριχιαστική, αλλά ζεστή και γλυκιά, σαν τη φωνή ενός παιδιού. Δεν είπε πολλά. Μόνο δύο λέξεις: «Σ' ευχαριστώ.» Δεν είδα ποτέ ξανά εφιάλτες από τότε. Αλλά οι νεράιδες δεν γύρισαν ποτέ....

44 σχόλια:

iLiAs είπε...

Μπράβο στη Σταματίνα :)
..και σε σένα που βάζεις ιστορίες παιδιων φιλόδοξων :)

Καλη βδομάδα Μαρία :)

faraona είπε...

Γεματο φαντασια το μυαλουδακι της Σταματινας!
Και φαινεται οτι διαβαζει και πολυ!
Μπραβο.

φιλακια

Adamantia είπε...

Aληθεια ειναι μονο 13? Φοβερο ταλεντο μπραβο της!
Καλη εβδομαδα!

Ανώνυμος είπε...

"Αλλά οι νεράιδες δεν γύρισαν ποτέ...."
-------------------------------
Θα ξαναγυρίσουν Σταματίνα μου!
Αν δεν το πιστεύεις εσύ, τότε δεν θα μπορούμε να το πιστεύουμε ούτε εμείς...
Μπράβο σου για το κείμενό σου!
Να'σαι καλά Μαρία γι'αυτή την ανάρτηση.
Καλή σου μέρα!

Sophia Kollia είπε...

Παιδιά και παιδιά!
Καλημέρα

Artanis είπε...

Ουάου!!!Καταπληκτικό κομμάτι, να πεις Μαρία μου στην νεαρή φίλη σου...Τα συγχαρητήριά μου...Μπράβο....

Aspa είπε...

Μπράβο στη Σταματίνα… Σε τόσο μικρή ηλικία και να γράφει έτσι… Μπορώ να υποθέσω τι άλλο θέλει να πει μέσα από την ιστορία, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, με μπερδεύει το νεαρό της ηλικίας… Ανυπομονώ να διαβάσω περισσότερα από σένα.... Φιλάκια Μαρία μου…

ΕΛΕΝΑ είπε...

Η Σταματίνα είναι σίγουρα ένα ταλαντούχο παιδί, όταν σε τόσο νεαρή ηλικία διαθέτει τέτοια πένα, το ταλέντο της νομίζω μπορούμε να το καταλάβουμε όλοι, κι ας μην είμαστε ειδικοί για να κρίνουμε.
Αυτό που επίσης μπορούμε να καταλάβουμε όλοι, είναι ότι είναι ένα παιδί με προβληματισμούς και καθόλου ρηχό και επιπόλαιο.
Και ότι μια χαρά βλέπει, παρά το νεαρό της ηλικίας της, πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά μας έχουν ανάγκη αλλά αρνούμαστε ή φοβόμαστε να τους απλώσουμε το χέρι μας,και δεν μιλάω μόνο για υλική βοήθεια, πόσα από αυτά που πιστεύαμε ως σωστά και θέσφατα ανατρέπονται από την μια στιγμή στην άλλη και πως επηρεάζουν όλα αυτά τον ψυχικό μας κόσμο.
Της εύχομαι καλή επιτυχία στη ζωή της και της δίνω, σαν μεγαλύτερη, (θα μπορούσα να είμαι μητέρα της), το "φάρμακο" για να βαδίσει στην ζωούλα της: χαμόγελο και αισιοδοξία:))

Phivos Nicolaides είπε...

Μπράβο στη Σταματίνα, αλλά εύγε και σένα Μαρία που προβάλλεις τέτοια κείμενα μικρών, αλλά πολλά υποσχόμενων ατόμων!

zeidoron dtsoukas είπε...

Συγχαρητηρια κι ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ στο φυντανακι της λογοτεχνιας τη Σταματινα.Της ευχομαι καλη προοδο και να μη σταματησει να γραφει.
Μαρια ενα μπραβο και σε σενα που δεν φοβασαι τον "ανταγωνισμο".
Πιστευω οτι η Σταματινα μας δινει πολυ ομορφα την αντιπαραθεση δυο κοσμων.Στη λιμνη βρισκονται οι "εξαθλιωμενοι" της γης και στην οχθη εμεις οι αλλοι που θα μπορουσαμε να βοηθησουμε αλλα το σκεφτομαστε.Επισης η λιμνη θα μπορουσε να ειναι τα πεινασμενα παιδια του τριτου κοσμου,η πλατεια Εξαρχειων και γιατι οχι η ιδια η χωρα μας.Στην οχθη γυρω απο τη λιμνη στεκομαστε εμεις αναποφασιστοι κανοντας ενα βημα μπρος και δυο πισω.Κι ομως οπως λεει και η Σταματινα μια μικρη εστω βοηθεια μας,οχι μονο θα ανακουφιζε τους "κολασμενους" αλλα,θα λυτρωνε κι εμας απο τους εφιαλτες και τις τυψεις μας.

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλησπέρα !!
Εγώ πάλι , σ αυτήν την τρυφερή ηλικία των 13 χρόνων , θα θελα η μικρή Σταματίνα να βλέπει μόνο όνειρα, καθόλου εφιάλτες !!!!
Ίσως η μετάβασή της στην εφηβεία, ίσως η σκληρή πραγματικότητα, ίσως μια δύσκολη κατάσταση ή ένα γεγονός,ίσως κάτι που είδε, άκουσε και ήθελε να βοηθήσει, ίσως η δική της ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας που της δόθηκε τελικά, ίσως η καλπάζουσα φαντασία της, ίσως η διάθεσή της να γράψει κάτι προσωπικό ή φανταστικό , ίσως ένας φόβος που τον αντιμετώπισε τελικά, ή κάτι άλλο , την ώθησαν να γράψει αυτήν την ιστορία και να εκφραστεί με τόση δύναμη !!!!

Της εύχομαι ολόψυχα (έχω 2 δίδυμα κοριτσάκια στην τρυφερή ηλικία της) να κοιμάται ήρεμη τα βράδια και να βλέπει πάντα όνειρα,
γλυκά , παραμυθένια, νεραιδένια όνειρα!!

KΑΡΜΕΝ είπε...

Το διάβασα μονομιάς. Καταπληκτική η Σταματίνα! Και το νόημα της ιστορίας, μάλλον…
Πολλά συγχαρητήρια και στην μικρή και σε σένα!

Σπύρος είπε...

Συγχαρητήρια Σταματίνα!!!!!!!!!

(Σπύρος-Χαλκιδική)

barel είπε...

Και να σκεφτείται ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα ζητήσει απο τη Σταματίνα να συμπληρώσει στα 17 της ένα μηχανογραφικό και να αποφασίσουν τι θα κάνει στη ζωή της. Πως άραγε θα καταφέρουμε τέτοια ταλέντα να τα αναδείξουμε , και να τα ενισχύσουμε σε αυτό που έχουν ταλέντο? Για αυτό είναι γεννημένη η Σταματίνα.Όταν διάβαζα το κειμενό της ήταν σα να βλέπω τις εικόνες. Ελπίζω να βρεί καλούς δασκάλους στο ταξίδι της .Αλλά και να μην βρεί δε την φοβάμαι. Θα έχει εσένα Μαρία να της δείξεις τα μονοπάτια.

venceremos είπε...

kαλημερα. ομορφα γραφει η Σταματινα. η ιστορια μπορει να λεει για εμας και τους εαυτουε μας. τουε εαυτους μας που δεν τους ακουμε. τις εσωτερικες μας φωνες που τις αγνοουμε , αντιδρωντας με φοβο η με γελιο κ αναιδια, οτι αντεχει ο καθενας. για τα χαρισματα που ο καθενας μας πεταξε και δειλιασε να παλαιψει γι αυτα και παραμερισε ολα τα καλα και ομορφα συναισθηματα για να αντεπεξελθει στην...σκληρη κοινωνια.
κι αν βαλουμε ολη μας την δυναμη και τραβηξουμε τον αλλο μας εαυτο και τον αγκαλιασουμε κ αποδεχθουμε, τοτε θαρθουν ξανα οι νεραιδες...
φιλια καρυστιανα

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Ηλία μου. Τα μπράβο όλα είναι της Σταματίνας, που μας αγγίζει με τα κείμενά της. Εγώ παλά "την έχω από κοντά", για όταν κάποτε γίνει διάσημη να μη με ξεχάσει! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Φαραώνα μου, ναι, διαβάζει πολύ όντως! Από μικρή στα βάσανα... Χίλια φιλιά καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου κι εγώ την ίδια έκπληξη ένιωσα όταν τη γνώρισα πέρυσι, που ήταν μόνο 12 και διάβασα αυτ΄απου έγραφε! Έχω κι άλλα κείμενά της φιλοξενήσει, θα τα βρεις στο αρχείο μου. Πολλά φιλιά και καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Lilith μου κι εσύ να'σαι καλά! Κι όσο για τις νεράιδες, ναι συμφωνώ, πάντα βρίσκουν το δρόμο τους στα όνειρά μας... Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου, και τι παιδιά! Που μας βάζουν τα γυαλιά! Φιλάκια καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Artanis μου, θα διαβάσει μόνη της τα σχόλιά σας κι είμαι σίγουρη ότι θα χαρεί πολύ. Απλά είναι λίγο ντροπαλή και πολύ μετριόφρων και νιώθει λίγο αμήχανα ν'απαντήσει. Να'σαι καλά για τα γλυκά σου λόγια, καλημέρα και φιλί γλυκό!

Maria Tzirita είπε...

Άσπα μου, δε θέλω να μπω στη διαδικασία να την εξηγήσω και να την αναλύσω, ίσως έτσι χάσουμε τη μαγεία των λόγων της. Ας κρατήσει ο καθένας στην καρδιά του το συναίσθημα που εισπράττει από αυτή την ανάγνωση...
Καλημέρα φίλη μου, σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι γλυκό, νομίζω έπιασες πολύ σωστά το πνεύμα της φίλης μας. Έτσι ακριβώς είναι , ένα παιδί τόσο ώριμο που σε τρομάζει. Αλλά πάντα παιδί. Ευχαριστούμε για τις ευχές σου, θα τις διαβάσει, να είσαι σίγουρη. Φιλάκια αγάπη μου!

Maria Tzirita είπε...

Φοίβο, τι να πω κι εγώ για σένα! Στο ιστολόγιό σου έχω διαβάσει υπέροχα κείμενα αξιόλογων ανθρώπων, με αποκορύφωση το τελευταίο. Να'σαι καλά, καλή σου μέρα!

Maria Tzirita είπε...

Zeidoron καλέ μου, μου άρεσε πάρα πολύ η έρμηνεία που έδωσες στο "όνειρο" της Σταματίνας και ταυτίζεται με τη δική μου. Κι εγώ έτσι το εξέλαβα. Όσο για τον ανταγωνισμό, άσε, με τη Σταματίνα είμαι χαμένη από χέρι!
Πολλά φιλιά, καλή σου μέρα!

Maria Tzirita είπε...

Αθηνά μου, καταρχήν να σου ζήσουν τα διδυμάκια σου, είναι κάτι που το ακούω πρώτη φορά! Να τα χαίρεσαι και να τα καμαρώνεις! Όσο για τη φίλη μας εδώ, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει καλπάζουσα φαντασία, μεγάλο ταλέντο και γι αυτό την περιμένουν μεγάλα πράγματα στη ζωή της. Ευχαριστώ εκ μέρους της για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές, να είσαι πάντα καλά κούκλα μου γλυκιά! Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Αγάπη με το ωραίο όνομα, σ'ευχαριστούμε! Καλημέρες και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Σπυράκο, καλημέρα αγάπη μου, καλή επιστροφή κι υπομονή! Α, και καλή αντάμωση βέβαια! Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Barel, φίλε μου, τι να της δείξω εγώ της Σταματίνας; Εκείνη με μαθαίνει και μου δείχνει! Το σίγουρο είναι ότι τέτοιο ταλέντο δε θα το αφήσουμε να χαθεί και δε θα χαθεί, όπως δε χάνεται ποτέ τίποτα που πραγματικά αξίζει. Με πιάνεις, έτσι; Χίλια φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Venceremos μου, είδες τη μαγεία της λογοτεχνίας; Ο καθένας ταυτίζεται στο κομμάτι που του αναλογεί και τον εκφράζει κι αμέσως ένα κείμενο παίρνει τόσες διαφορετικές και μοναδικές σημασίες, όσα και τα μάτια που το διαβάζουν. Σ'ευχαριστώ καλή μου που μοιράστηκες μαζί μου τη δική σου. Χίλια γλυκά φιλιά!

witchofdaffodils είπε...

H Σταματίνα είναι μόνο 15!
Πλούσια φαντασία, πολλοί (μα πολλοί συμβολισμοί, έντονο αφηγηματικό ύφος.
Το μέλλον της ανήκει! Θαυμασιο!

Maria Tzirita είπε...

Μαγισσούλα μου, όχι είναι μόνο 13, ούτε καν 15! Και συμφωνώ, το μέλλον της ανήκει, όπως ανήκει σε όλα τα παιδιά άλλωστε... Καλημέρα καλή μου!

Kaveiros είπε...

Είναι απίθανο!Δεν έχω λόγια....

Leviathan είπε...

13xroni???!!!bravo sti Stamatina!!!polla bravo kai se sena!!!filia kai kalo sou vradi!

ikor είπε...

Καταπληκτικό κείμενο. Ειδικός δεν είμαι για να το κρίνω λογοτεχνικά. Έχει όμως ρυθμό.

Πολύ θα ήθελα να διαβάσω πως είδε ένα τέτοιο μυαλό τη δολοφονία του Αλέξανδρου...

Καλό βράδυ και καλώς σε βρήκα!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μαρία μου
Εκπληκτικό το γράψιμο της Σταματίνας!!!!! Γράφει πολύ ωραία για 13χρονη, μπράβο της!!!Μακάρι να είχα και γω λίγο από την μαγεία της πέννας της........

Φιλιά
Γιάννα

Nagini είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά και ενθαρρυντικά λόγια σας! Αν τα χέρια μου ήταν αρκετά μακριά και ήσαστε όλοι κάπου εδώ κοντά, θα σας έκλεινα όλους σε μια μεγάλη αγκαλιά, για να νιώσετε την περηφάνια μου.

Αλλά δεν φουσκώνω άλλο, γιατί άμα καβαλήσω το καλάμι, σε κακό θα μου βγει.
Κι αυτά για τον ανταγωνισμό είναι ανοησίες, η διαφορά ανάμεσα σε έναν ερασιτέχνη και έναν επαγγελματία είναι μεγαλύτερη απ' όση μπορείτε να φανταστείτε!!

Δύο επισημάνσεις μόνο..

Προς αθηνά:
Καλησπέρα !!
Εγώ πάλι , σ αυτήν την τρυφερή ηλικία των 13 χρόνων , θα θελα η μικρή Σταματίνα να βλέπει μόνο όνειρα, καθόλου εφιάλτες !!!


Μπορώ να πω με σιγουριά ότι χαίρομαι που δεν ζω στην άγνοια! Και αυτό που με ώθησε να γράψω είναι αυτό που με ωθεί πάντα να γράψω, τα συναισθήματα και η έμπνευση.


και προς witch of daffodils

H Σταματίνα είναι μόνο 15!

Τι μανία αυτή να με μεγαλώνουν όλοι! Εν έτει 2008, δηλώνω ακόμη δεκατριών ετών!! Όχι δεκαπέντε, ούτε καν δεκατέσσερα!!

VAD είπε...

Γράφει καλά η κοπελιά, οταν ξεφύγει απ'τα όνειρα και συνεχίσει να γράφει,εύχομαι νάναι εξίσου καλή η γραφή της

Sophia Kollia είπε...

Μαρία,
ξαναρχομαι για να πω στο παιδί κάτι. Δεν ήξερα αν θα διαβάσει τα σχόλια.
Καλό μας παιδί,
είμαι σίγουρη ότι μέσα σου νιώθεις πιο μεγάλη από όσο είσαι. Περιμένεις και οι άλλοι να δούν , να σε δουν, αλλά το μόνο που βλέπουν είναι ένα μικρό παιδί. Ξέρω ότι η ψυχή σου φουσκώνει και το μυαλό πλαταίνει από συναισθήματα και σκέψεις που μπορεί να τρομάζουν και σένα την ίδια.
Μη φοβάσαι. Κοίτα πια είσαι, και μη σε ξεχάσεις..Όταν ο πραγματικός μας εαυτός ανυψώνεται ξεκάθαρα μπροστά μας σε τόσο μικρή ηλικία, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τον ακολουθούμε. Είναι μια ευλογία που πολλοί γερνάνε και δεν γνωρίζουν ποτέ.
Καλημέρα και σου εύχομαι ολόψυχα μια δημιουργική ζωή.

Maria Tzirita είπε...

Κάβειρε, είναι πράγματι εκπληκτική η Σταματίνα μας! Σε φιλώ, καλημέρα σου!

Maria Tzirita είπε...

Λεβιάθαν, τα μπράβο μόνο στη Σταματίνα, εγώ δεν έκανα τίποτα, απλά τη θαυμάζω! Φιλιά και σε σένα, να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Ikor, καλώς όρισες στο φτωχικό μας μεν, τόσο πλούσιο σε έμπνευση δε, ιστολόγιό μας! Νομίζω ότι διάβασες τη σκέψη της και κατάλαβες πώς τα βλέπει όλα αυτά η μικρή μας φίλη. Να'σαι καλά και να σε βλέπουμε συχνά!

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου αγαπημένη, εσύ έχεις τη δική σου μοναδική μαγεία... Καθένας στο είδος του! Σε φιλώ κι η επόμενη ανάρτηση αφιερωμένη και σε σένα βέβαια...

Maria Tzirita είπε...

Vad, είναιπολύ περισσότερο προσγειωμένη απ'όσο θα μπορούσες να φανταστείς... Εντάξει, δεν είναι ο κανόνας, είναι εξαίρεση και πραγματικά εύχομαι να της βγει μόνο σε καλό! Φιλιά πολλά!