Υπάρχουν και χειρότερα!

Αγαπημένοι μου συμπλόγκερς,
καταρχήν σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και σας λέω πως είμαι πολύ καλύτερα, γι αυτό και με βλέπετε εδώ μέσα άλλωστε! Για όσους δεν πήραν χαμπάρι τι μου συνέβη τις τελευταίες μέρες, σας ενημερώνω πως έχω πάθει μια θλάση στον αυχένα, η οποία προκλήθηκε από τις πολλές ώρες που έγραφα σκυμμένη στο λαπ τοπ! Και αυτό που έκανε τη ζημιά είναι ότι επί δύο μέρες το αγνοούσα, έπαιρνα παυσίπονα και συνέχιζα κι έβαζα την κόρη μου να με τρίβει στο σημείο που πονούσα με όλη της τη δύναμη! Όταν πια τη Δευτέρα έφτασα στο σημείο, όχι απλώς να μην μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου, αλλά ν'αρχίσει να παραλύει όλο μου το σώμα, με πήγαν στο νοσοκομείο.
Ο γιατρός που μου έβγαλε τις πλάκες και μ'εξέτασε με ρώτησε πού τράκαρα, πού χτύπησα κι ενώ του εξηγούσα πως δεν είχα κανένα λόγο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, εκείνος με κοιτούσε δύσπιστα... Μου έδωσε διάφορα φάρμακα, αντιφλεγμονώδη κλπ., και βέβαια μου φόρεσε ένα ωραίο κολάρο και μου συνέστησε ακινησία.
Το κολάρο πολύ ωραίο πράγμα βρε παιδιά, δε μπορώ να το αποχωριστώ και μάλλον θα το κρατήσω και πέρα της βδομάδας που μου επέβαλε ο γιατρός! Λέω να του περάσω κι ένα φουλάρι, τώρα που μπήκε η άνοιξη, κάτι λουλουδάτο, κάτι πασχαλινό! Πάντως, πέρα από την πλάκα, ξεκουράζει το κεφάλι απίστευτα.
Ηθικόν δίδαγμα της ιστορίας, εκτός του ότι δεν πρέπει να το παρακάνουμε όταν μας πιάνει ο ίστρος της συγγραφής, είναι ότι ΠΟΤΕ δεν πρέπει να κάνουμε μασάζ στο σβέρκο και να πιέζουμε τα νεύρα και τους μύες που πονούν. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να νιώθουμε ανακούφιση, όμως είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσουμε χειρότερη ζημιά.
Κι επειδή έχω μάθει στη ζωή μου όλα να τα αντιμετωπίζω με χιούμορ, σας παραθέτω το κείμενο που ακολουθεί, για να δείτε ότι όλα είναι σχετικά σ'αυτή τη ζωή....
Σας φιλώ με αγάπη και θα σας επισκεφτώ σύντομα!


'Ενας πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης. Εκείνη λείπει, αλλά υπάρχει ένα γράμμα πάνω στο κρεβάτι της. Αρχίζει να σκέφτεται τα χειρότερα και με τρεμάμενα χέρια ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:

Αγαπημένε μου μπαπά,

λυπάμαι πολύ που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω πως έφυγα με το καινούριο μου αγόρι. Βρήκα επιτέλους την αληθινή αγάπη! Αχ, να μπορούσες μόνο να τον έβλεπες! Είναι τόσο όμορφος με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια, και τόσο αγέρωχος πάνω στη μεγάλη και γρήγορη μηχανή του! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό..Επιτέλους είμαι έγκυος! Ο Αμπντούλ λέει ότι θα είμαστε μια χαρά στο τροχόσπιτό του καταμεσής στο δάσος και θέλει να κάνουμε πολλά παιδιά. Αυτό βέβαια είναι και το δικό μου όνειρο! Ανακάλυψα επίσης πως η μαριχουάνα δεν κάνει κακό. Γι'αυτό αποφασίσαμε να την καλλιεργούμε για εμάς και τους φίλους μας όταν θα ξεμένουμε από κοκαϊνη και έκσταση. Εν τω μεταξύ, ελπίζω η επιστήμη να βρει σύντομα τη θραπεία για το AIDS και να μπορέσει ο Αμπντούλ να γίνει καλά! Το αξίζει! Μπαμπάκα μου, δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι πια 15 ετών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου, Κι έπειτα, ο Αμπντούλ είναι τόσο δυνατός με τη σοφία και την πείρα των 47 χρόνων του. Με καθοδηγεί και με συμβουλεύει με τον καλύτερο τρόπο για τις επιλογές μου, όπως για την επιλογή μου να ασπαστώ τον ισλαμισμό. Ελπίζω να έρθω να σε βρω σύντομα, έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις τα εγγονάκια σου!!

Το λατρεμένο σου κοριτσάκι!!

Υ.Γ.:πλάκα σου κάνω,μπαμπά!! Είμαι στη Μαρία. Απλώς ήθελα να σου πω πως στη ζωή υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τους βαθμούς του τριμήνου που θα βρεις στο κομοδίνο!!!!!!!!!!

Σ'αγαπώ!!...