Συνέντευξη στην Κατερίνα Μαγουνάκη

Έτσι απλά και καθημερινά, μια ηλιόλουστη μέρα, βρεθήκαμε σ ένα café με τη συγγραφέα Μαρία Τζιρίτα. Έντονη παρουσία, χαμόγελο, καταδεκτικότητα και καλή διάθεση ήταν ότι εισέπραξα από την πρώτη στιγμή.
Στο χώρο του βιβλίου μπήκε τυχαία από ότι μου είπε αρχικά και εγώ αμέσως σκέφτηκα ότι… τίποτε δεν είναι τυχαίο! Μετά τις πρώτες συστάσεις κύλισε γρήγορα ο χρόνος κι η κουβέντα έγινε ιστορία και η ιστορία η παρακάτω συνέντευξη που σας παραθέτω, απλά και σύντομα. Από μικρή έγραφε καλές εκθέσεις και απέσπασε πολλά βραβεία σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς.

- Πως έφτασες στα σκαλιά του εκδοτικού οίκου?

- Άλλα ταλέντα εκτός από το να γράφω καλές εκθέσεις, δεν είχα, αλλά θα σου πω μια ιστορία που έχει μεγάλη σημασία στη ροή των πραγμάτων. Στην κρίση της εφηβείας περίπου στα 15,πέρασα μια περίοδο απογοήτευσης. Η αδελφή μου, ταλαντούχα σε πολλούς τομείς. Με ότι καταπιάνονταν το έκανε καλά. Μουσική, τραγούδι, αθλητισμό κλπ. Εγώ …άχαρο παιδί! Θεωρούσα αδικία λοιπόν που ο Θεός έδωσε όλα τα ταλέντα σε κείνη και σε μένα τίποτε. Παράπονο, όχι ζήλεια! Γιατί εγώ όχι; Και μου λέει η 18χρονη τότε αδελφή μου. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου έχεις κι εσύ κάτι καλό. Γράφεις ωραίες εκθέσεις και δεν ξέρεις ποτέ την εξέλιξη.

Ο χρόνος κύλισε, παντρεύτηκα έκανα κι ένα παιδάκι και εργαζόμουν. Μπορεί να μην προλάβαινα να γράψω, όμως η κόρη μου δεν άκουσε ποτέ κλασσικά παραμύθια από το στόμα μου. Άκουγε μόνο παραμύθια, ποιήματα της φαντασίας μου. Δηλαδή είχα την τάση αλλά όχι την ευκαιρία. Χρησιμοποιούσα την πένα μου όμως, σε όλες τις προσωπικές μου σχέσεις ως δίαυλο επικοινωνίας και εκφραζόμουν καλύτερα μέσα από αυτήν με όλους και με πολύ συναίσθημα. Και κάπου εκεί παίρνει το δρόμο της η εξέλιξη της πένας.

- Kαι πως προέκυψε το best seller, «Το παιδί της αγάπης»?

- Το 2005, λοιπόν η μητέρα του συζύγου μου, η οποία ήταν κοινωνική λειτουργός στο ΜΗΤΕΡΑ, έκανε διαρκώς αναφορές σε ένα παιδί που το έλεγαν Στέλιο. Τον οποίο δεν γνώρισα. Και ήταν παιδί που δεν υιοθετήθηκε ποτέ. Ήθελα να τον γνωρίσω. Δεν τύχαινε όμως ποτέ διότι ο σύζυγος μου τον έβλεπε ανταγωνιστικά. Η πεθερά μου όμως μίλαγε συνεχώς για κείνον. Τις ώρες που έμενα μόνη μαζί της, μου μιλούσε γι αυτόν μου έδειχνε δημιουργήματά του από πηλό που έφτιαχνε στο ίδρυμα κλπ. Οκτώβρη του 2005 τρώγαμε όλοι μαζί κι εκείνη δεν έδειχνε στα καλά της. Ήταν αγχωμένη και απόμακρη. Ο Θοδωρής (ο σύζυγός μου τότε), τη ρώτησε:

- Tι έχεις μάνα;

- Δεν αισθάνομαι καλά έχασα το Στέλιο μέρες τώρα και νομίζω πως κάτι συμβαίνει. Την τελευταία φορά που τον είδα, δεν ήταν καλά

- Έλα μητέρα τώρα, όλο τα ίδια…

Την Τετάρτη ήμουν στη δουλειά όταν με ειδοποίησαν ότι ο Στέλιος αυτοκτόνησε. Συγκλονίστηκα τόσο έστω κι αν δεν τον ήξερα παρά μόνο από την επιμονή της πεθεράς μου να μας εξιστορεί την καθημερινότητά του, που ξέσπασα σε κλάματα με το μαντάτο. Αρκετό καιρό μετά παιδεύτηκε εκείνη για να το ξεπεράσει, ο δε σύζυγός μου κουβαλούσε ενοχές για την αντίδρασή του στο άκουσμα του Στέλιου. Τελείωσε λοιπόν η εξιστόρηση, που σκοπό είχα να τη δωρίσω στην πεθερά μου. Όταν της το είπα άρχισε να κλαίει και έδειχνε σοκαρισμένη. Και μου είπε το εξής τρομερό.

-Δεν θα το πιστέψεις. Την τελευταία φορά που συνάντησα το Στέλιο μου είπε: θέλω να γράψεις την ιστορία μου να τη μάθει ο κόσμος. Βρες τον τρόπο!

Οπότε κατάλαβα το σοκ της. Ήταν τόσο τρομερές οι συμπτώσεις! Έτσι ο Στέλιος έγινε «το παιδί της αγάπης», με πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις, το οποίο να σημειώσω ότι επειδή δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι, το έγραφα στο γραφείο όπου εργαζόμουν, φυσικά με την άδεια των αφεντικών μου και μετά τη δουλειά ή στα διαλλείματα. Και μετά την παρότρυνση φίλων και συγγενών πήρε το δρόμο του τυπογραφείου. Με courier το έστειλα στον Ψυχογιό! Χωρίς γνωριμίες και δίχως το …Τζιρίτα να λέει τίποτε και σε κανέναν. Και το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Στέλιου που δεν γνώρισα ποτέ! Για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα 20.000 πωλήσεις αρχικά, τον δικαίωσαν μετά θάνατον, αγαπήθηκε από πάρα πολύ κόσμο και πέρασε στον κόσμο των αθανάτων. Έτσι κι εγώ μπήκα στον χώρο των συγγραφέων και έφτασα στο … «Μάτια μου».

- Κι αυτό αληθινή ιστορία?

- Το …στόρυ προέκυψε μιλώντας με έναν παιδικό μου φίλο στο Τολό που η μητέρα του ήταν τυφλή, και δεν την ήξερα, την κα Ντίνα. Βασισμένη λοιπόν στην ιστορία της και κρατώντας πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα έφτιαξα το μυθιστόρημα.

Ήταν δυσκολότερο, γιατί δεν ήταν ολόκληρη η ιστορία. Τα υπόλοιπα προέκυψαν στη ροή της πένας. Άντε γεια σου μάτια μου, έτσι μου έλεγε συνέχεια ο Τάκης όταν έκλεινε το τηλέφωνο. Όπως τον έλεγε η μητέρα του. Επειδή όπως μου εξιστόρησε, εκείνος ήταν τα …μάτια της.

Η ζωή της λοιπόν και ότι μου προκύψει μέσα από αυτό.

Στη ροή …κι επειδή ενστερνίζομαι τους ρόλους έπρεπε να μάθω και πολλά πράγματα για τους τυφλούς.

- Σε όλη την πορεία πιστεύω ότι σε βοήθησαν και οι σπουδές σου στην ψυχολογία!

- Είναι γεγονός! Ουσιαστικά πώς είναι η ζωή για έναν άνθρωπο, να μεγαλώσει να πληγωθεί, να ζηλέψει, να κάνει έρωτα, χωρίς την πολυτέλεια της εικόνας; Φανταστείτε πόσα πράγματα βασίζουμε στην εικόνα, ακόμα και την άποψη για τον εαυτό μας! Αν δεν υπάρχει αυτή η εικόνα κάτι άλλο θα υπάρχει στο μυαλό. Πολλά στοιχεία όπως και το θρησκευτικό περιέχονται στο βιβλίο και είναι στοιχείο της ζωής της πρωταγωνίστριας. Και πολύ δυνατό μάλιστα.

- Οι κριτικές που δέχθηκες, πως ήταν?

- Σαν αναγνώστρια μιλώντας, για μένα τα βιβλία πρέπει να είναι απλά γραμμένα.

Έχω δεχθεί περίεργες κριτικές επειδή γράφω απλά, ότι δεν κατατάσσομαι λέει στους σοβαρούς λογοτέχνες! Δεν διεκδικώ λογοτεχνικές δάφνες!

Τι σημαίνει σοβαροί και μη; Υπάρχουν άνθρωποι που νοιώθουν, κλαίνε, βρίσκουν ομοιότητες με τη ζωή τους ή λύσεις; Αυτό έχει σημασία για μένα. Γράφω όπως μου αρέσει να διαβάζω. Σημασία έχει η ταύτιση των αναγνωστών με τους πρωταγωνιστές. Εκτίθεται ο συγγραφέας! Στην επικοινωνία μου με πολλούς αναγνώστες αντιλαμβάνομαι πράγματα. Χαίρονται από τις περιγραφές μου και μου λένε, έτσι ένοιωθα κι εγώ σε παρόμοια περίπτωση και χαίρονται που κάποιος νοιώθει το ίδιο. Έχουμε τα ίδια προβλήματα τα ίδια βιώματα.

Με αγαπούν και εισπράττω και δίνω χαρά! Αυτό έχει σημασία για μένα.

Και για μας το ίδιο Μαρία μου, νάσαι σίγουρη!

Κατερίνα Μαγουνάκη

Πλους της Χαλκιδικής, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2009