7 Οκτ 2009

Γιατί μένω αφού υποφέρω;...


Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει φίλο ή φίλη να μας εκμυστηρεύεται τα "βάσανα" που περνάει στη σχέση ή στο γάμο του; Γκρίνια, κλάματα πολλές φορές, θυμός, αγανάκτηση και δηλώσεις του τύπου: "δεν αντέχω άλλο, μου έχει σπάσει τα νεύρα!", "μου έχει καταστρέψει τη ζωή", "με καταπιέζει, δε μ'αφήνει να αναπνεύσω", "είναι τρελός-ή από ζήλια, δεν υποφέρεται!" κλπ. Εμείς από την άλλη μεριά παρηγορούμε κι εύλογα ρωτάμε: "Γιατί δε φεύγεις αφού υποφέρεις;" Οι απαντήσεις που παίρνουμε από τα "θύματα" ποικίλουν από το πιο σύνηθες σε γάμους "μένω για τα παιδιά" ή "δεν έχω δικά μου λεφτά", μέχρι το "φοβάμαι πως θα με κυνηγήσει, θα με εκδικηθεί" ή "φοβάμαι να μείνω μόνος-η", για σχέσεις. Φυσικά όλα τα παραπάνω αποτελούν προφάσεις και η αλήθεια βρίσκεται αλλού.
Καθαρά και ξάστερα, ο λόγος για τον οποίον κάποιος άνθρωπος διατηρεί μια σχέση η οποία σαφώς φαίνεται πως είναι αρρωστημένη και του δημιουργεί πολλά προβληματα, είναι η ανασφάλεια. Όχι η οικονομική, σε καμία περιπτωση, παρά μόνο η συναισθηματική ανασφάλεια. Για κάποιον λόγο που προφανώς κι ο ίδιος δε γνωρίζει, ούτε καταλαβαίνει, αυτόν τον άνθρωπο που χαρακτηρίζει ως βασανιστή του, τον θέλει στη ζωή του. Δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, δε μπορεί να ισορροπήσει έξω από αυτή τη σχέση κι αυτή είναι η μοναδική αλήθεια, όσο παράλογη κι αν ακούγεται. Αφορά τόσο γυναίκες που κακοποιούνται, όσο και άντρες που δέχονται παθολογική ζήλια και γκρίνια από τις συντρόφους τους κι ένα σωρό άλλες περιπτώσεις.
Όταν κάνουμε μια επιλογή συντρόφου που στο πέρασμα του χρόνου αποδεικνύεται λανθασμένη, δεν αρκεί να πούμε εκ των υστέρων ότι κάναμε λάθος. Πρέπει να βρούμε γιατί το κάναμε το λάθος αυτό. Κι αν δεν έχουμε αυτογνωσία και δεν ψάξουμε καλά μέσα μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ίδιο λάθος θα το επαναλάβουμε στην πορεία της ζωής μας με κάποιον άλλον εξίσου λάθος σύντροφο. Οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές υποστηρίζουν πως το δικό μας άρρωστο κομμάτι έλκεται από το άρρωστο κομμάτι αυτού που επιλέγουμε για ερωτικό σύντροφο. Δεν είναι απλώς ότι ο έρωτας μας τυφλώνει και δε βλέπουμε καθαρά τα ελαττώματα του άλλου. Ίσα ίσα, διατείνονται οι ειδικοί, πως αυτά τα ελαττώματα είναι που μας γοητεύουν!
Για παράδειγμα, ένας άντρας από την αρχή διαπιστώνει ότι η γυναίκα που έχει σχετιστεί είναι πολύ ζηλιάρα και κτητική, επιλέγει όμως να προχωρήσει μαζί της και να την παντρευτεί. Με τα χρόνια αυτή η κτητικότητα της συντρόφου τον καταπιέζει και εκείνος διαμαρτύρεται, ποτέ όμως δε θα φύγει από τη σχέση γι αυτό το λόγο. Μπορεί να προφασιστεί αυτό, δε θα είναι όμως η πραγματική αιτία, αν τελικά όντως χωρίσουν. Ακριβώς γιατί η κτητική της συμπεριφορά ήταν που τον γοήτευσε αρχικά και τον έκανε να την ερωτευτεί, καλύπτοντας κάποια δική του συναισθηματική ανεπάρκεια και ανασφάλεια.
Δείτε περιπτώσεις γυναικών που κακοποιούνται συστηματικά από τους συζύγους τους. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι μια τέτοια γυναίκα αγαπάει τον βασανιστή της και τον έχει ανάγκη; Μπορεί κανείς να πιστέψει πως αυτή η γυναίκα μέσα της πιστεύει πως θα είναι ακόμα χειρότερα χωρίς αυτόν; Κι όμως...
Δεν είναι εύκολο να διεισδύσουμε στα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου και να εξηγήσουμε παγιωμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις, που έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά, συνήθως στην παιδική μας ηλικία. Είναι δεδομένο όμως ότι ο τρόπος που έχει μεγαλώσει ο καθένας, τα πρότυπα και οι επιρροές που έχει δεχτεί από τους γονείς του και το γενικότερο οικογενειακό του περιβάλλον, καθορίζουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό τις μετέπειτα σχέσεις της ενήλικης ζωής του. Δύο παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο εδώ: η δύναμη της συνήθειας από τη μια μεριά κι από την άλλη η χαμηλή αυτοεκτίμηση των ανθρώπων, που τους κρατά δέσμιους σε σχέσεις που ουσιαστικά τους αρρωσταίνουν.
Απλοποιημένα θα λέγαμε ότι ο λόγος που μένει κάποιος σε μια σχέση ενώ υποφέρει, είναι επειδή κατά βάθος νιώθει πως θα υποφέρει περισσότερο χωρίς αυτή τη σχέση. Όσο κι αν διαμαρτυρόμαστε για την κακή συμπεριφορά του συντρόφου μας απέναντί μας, υποσυνείδητα πιστεύουμε πως ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά αξίζουμε και τίποτα καλύτερο. Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι αξίζει καλύτερη συμπεριφορά, τη διεκδικεί και τελικά την κερδίζει, όσο κι αν οι συνθήκες είναι αντίξοες. Ούτε τα παιδιά σ'ένα γάμο, ούτε η οικονομική ανεπάρκεια, ούτε η κοινωνική κατακραυγή είναι οι πραγματικές αιτίες για τις οποίες δεν τερματίζουμε μια σχέση που δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι η παγιωμένη συνήθεια που μας δημιουργεί μια ισορροπία, έστω και διαταραγμένη και η συναισθηματική ανασφάλεια που μας κρατά δέσμιους σε αυτήν.
Τι κάνουμε λοιπόν αν βρεθούμε σε μια τέτοια θέση; Όταν βλέπουμε ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα, τα συναισθήματα έχουν ξεφτίσει και κυρίως όταν η συμπεριφορά του συντρόφου μας προσβάλει την αξιοπρέπειά μας; Όταν πλέον η σχέση αυτή δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει και μας κάνει δυστυχείς;
Δύο δρόμοι υπάρχουν και θα πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας:
Ή παραμένουμε στη σχέση, για τους λόγους που εμείς ξέρουμε και υποστηρίζουμε την επιλογή μας, παραδεχόμενοι την αδυναμία μας ή την τερματίζουμε και φεύγουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να το κάνουμε συνειδητά. Κι αν έχουμε αποφασίσει να μείνουμε, ή για να το πούμε αλλιώς, αν δεν έχουμε αποφασίσει να φύγουμε, δε γυρνάμε από δω κι από κει να κλαιγόμαστε για τα βάσανά μας. Είναι τραγικό να κατηγορούμε τον σύντροφό μας, να κάνουμε παράπονα σε όλο το περιβάλον μας και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας σα θύμα, όταν στην ουσία εμείς οι ίδιοι είμαστε οι θύτες του εαυτού μας. Αυτόν τον άνθρωπο επιλέξαμε κι αν έχει αποδειχτεί πως κάναμε λάθος, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανασυγκροτηθούμε, να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στην αξία μας και να γυρίσουμε σελίδα στη ζωή μας. Όσο δεν το κάνουμε, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να γκρινιάζουμε για την ίδια την επιλογή μας. Όσο περισσότερο κατηγορούμε τον άλλον άνθρωπο για την κακή του συμπεριφορά απέναντί μας, τόσο περισσότερο θίγουμε και προσβάλουμε τον εαυτό μας, που ανεχόμαστε αυτή την συμπεριφορά.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα, που συνήθως κάνουμε στον καθρέφτη μας, "γιατί μένω ενώ υποφέρω;", είναι μόνο μία: "γιατί δε θέλω να φύγω". Κι όταν με ειλικρίνεια δώσουμε εμείς οι ίδιοι την απάντηση στον εαυτό μας, ας ψάξουμε να βρούμε το γιατί δε θέλουμε να φύγουμε κι ας πιστέψουμε ότι όταν το θελήσουμε πραγματικά, τότε θα το καταφέρουμε. Μέχρι τότε όμως, από το να αναλωνόμαστε σε γκρίνιες και θυμούς μάταιους, ας κάνουμε την ενδοσκόπησή μας, προκειμένου ν'ανακαλύψουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες και να βρούμε τον δρόμο για την ευτυχία. Είναι δική μας η ζωή και μόνο εμείς απολύτως υπεύθυνοι για το πώς επιλέγουμε να την ζήσουμε. Κι αφού έχουμε κάνει την επιλογή μας, υπεύθυνα και ώριμα, οφείλουμε να την υπερασπιστούμε.

Σημείωση: το παραπάνω κείμενο φέρει την υπογραφή μου, όπως όλα τα άρθρα στην κατηγορία "μας απασχολεί". Αν πρόκειται για αναδημοσίευση, γνωστοποιώ πάντα το όνομα του συγγραφέα.

50 σχόλια:

mar9659 είπε...

Μαρία μου άκρως ενδιαφέρον ο τίτλος και το θέμα τούτης της ανάρτησής σου. Πόσοι ή ποσες δεν στάθηκαν μπροστά απο τον καθρέφτη τους και δεν κάναν την πολύ εύλογη ερώτηση "ΓΙΑΤΊ ΜΈΝΩ ΕΝΩ ΥΠΟΦΕΡΩ"θα μπορούσα να το αναλύσω με πολύ μπλά μπλά (ας μου επιτραπεί η έκφραση)μα δεν θέλω να κουράσω,τους αναγνώστες σου κι'εσένα...γι'αυτό τα συμπτύσσω σε λίγες χμμ!αράδες... Η ιδέα οτι μπορεί να υπάρξουν καλύτερες και βολικότερες στιγμές για αγάπη, έκανε πολλούς ανθρώπους να λυπούνται ολόκληρη την ζωή τους. Την καλημέρα μου και την εκτίμησή μου!

Unknown είπε...

Καλημέρα κυρία Τζιρίτα!Μου άρεσε πολύ η φράση "...δεν είμαστε θύματα, αλλά οι θύτες του εαυτου μας..." η οποία αντιπροσωπεύει ακριβώς την όλη κατάσταση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι. Πραγματικά είναι κρίμα να μη μπορούνε να ξεφύγουμε από αυτό τον λαβύρινθο -γιατί έτσι μοίαζει- να μη μπορούμε να βρούμε μια διέξοδο στο προβλημά μας. Είναι κρίμα να συνεχίζουμε να υποφέρουμε και να μαραζόνουμε παραμένοντας σε μια σχέση που δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει παρά μόνο απογοήτευση.Μακάρι όλοι να ξυπνήσουμε απο αυτό τον λήθαργο, να δούμε μπροστά και να κάνουμε το επόμενο βήμα. Γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη ζούμε ευχάριστα, με αγάπη, ελπίδα και ζωντάνια. Τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο και να μας σταματάει... Ας κάνουμε αυτό το επόμενο βήμα λοιπόν!

Unknown είπε...

Καλημέρα Μαράκι

Συμφωνώ απόλυτα, ειλικρινά δεν έχω κάτι να προσθέσω ή να πω και δεν θα το κάνω...
Απλά θα ήθελα από εσένα, να βλέπω περισσότερα τέτοια κείμενα εδώ. Αξίζει τον κόπο!

Φιλιά

Marios είπε...

Καλημέρα.
Ενδιαφέρον το κείμενο σου.
Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές το λάθος που κάνουμε όλοι λίγο πολύ είναι οτι κρίνουμε τους άλλους απο την εξωτερική εμφάνιση.
Και οπως λέω δεν φτάνει μονο το "περιτύλιγμα".Πρέπει να είναι καλό και το περιεχόμενο.
Στο παρελθόν εχω διαβάσει και καποια βιβλία ψυχολογίας (γνωστού μας ελληνα ψυχολόγου )που εχουν ως θέμα τους τις ερωτικές σχέσεις.
Αναφέρω το θέμα ψυχολογία γιατί πιστεύω σε αυτές τις περιπτώσεις ειναι ότι καλύτερο.

καλημέρα είπε...

καλημέρα Μαρία!
Πολύ ουσιαστικά όσα γράφεις, πολύ ωραία ανάρτηση.
Να έχεις μια όμορφη μέρα και για σενα καθόλου δεν αμφιβαλλω, είμαι σίγουρη ότι θα κάνεις τα παντα για να ζήσεις και σήμερα ωραία και ουσιαστικά
χαιρετισμούς απο Θεσσαλονίκη

Artanis είπε...

Όχι οτι λέιπουν και οι περιπτώσεις αντεκδίκησης κλπ, αλλά τελικά αρκεί μόνον να γίνει το 1ο βήμα, κι όλα τα άλλα έρχονται..
Υπέροχη ανάλυση Μαρία μου, καλημέρα από ΝΖ..

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Γιατι μένουμε....χμμμμμ, είναι πολύ παρακινδυνευμένο να απάντήσεις έτσι ξερά σε μια τόσο απλη μεν ερώτηση που τις περισσότερες φορές ωστόσο κρύβει μέσα της υποθέσεις και΄δράματα ολάκερης ζωής!
Ο καθένας μένει ή δεν μένει για τους λόγους του οπότε μπορείς να μιλησεις, να κρίνεις ή να κατακρίνεις μόνο επί προσωπικου..

Σε φιλώ

Maria B. είπε...

ποσο δίκιο έχεις !!! λατρης για αλλη μια φορά της πένας σου.

σου εύχομαι να έχεις μια γλυκεια και όμορφη μέρα.

Μου είπε ο γιος μου ότι γίνατε φίλοι στο face book !!! και νοιωθει πολύ υπερήφανος !!!

φιλια πολλά

Adamantia είπε...

Maρία μου θυμάμαι σε μιά παλιότερη ανάρτησή σου σχετικά με το αν πρέπει να χωρίζεις όταν υπάρχουν παιδιά και τα προβλήματα που μπορεί να έχουν αυτά μεγαλώνοντας, με είχες αφήσει να καταλάβω ότι η άποψή σου ήταν ότι δεν θα το είχες κάνει αν ήξερες τι θα αντιμετώπιζες μετά (άποψη άκρως σεβαστή). Τότε είχα διαφωνήσει μαζί σου γιατί πιστεύω αυτό που λές τώρα, ότι είμαστε θύματα του εαυτού μας αν μένουμε σε σχέσεις που έχουν τελειώσει.
Μπορεί όμως να είχα καταλάβει λάθος τότε.
Σε φιλώ πολύ

Maria Tzirita είπε...

Mar μου, γι αυτό είμαστε εδώ, ν'ανταλλάσουμε απόψεις και μη φοβάσαι, δεν κουράζεις κανέναν! Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψή σου και σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Νατάσσα μου, σε όλα συμφωνώ, εκτός από αυτόν τον πληθυντικό! Τον έχω απαγορεύσει σε αυτό το μπλογκ, είσαι η Νατάσσα κι είμαι η Μαρία κι έτσι θα μιλάμε από δω και μπρος, σύμφωνοι; Φιλάκια πολλά και σ'ευχαριστώ που περνάς πάντα από δω, το εκτιμώ!

Maria Tzirita είπε...

Λίλυ μου, θα βλεπεις κι από αυτά στο υπόσχομαι! Απ'όλα θα βλέπεις εδώ, σαν περιοδικό ποικίλης ύλης το μπλογκ μου! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μάριε, πολύ σοφή κουβέντα αυτή που είπες κι είναι το θέμα μελλοντικής μου ανάρτησης, σχετικά με την "εικόνα". Όποιος καταφέρνει να δει πέρα από αυτήν, είναι σίγουρα κερδισμένος... Σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Αναστασία μου, καιρό είχα να σε δω! σ'ευχαριστώ για τα καλα σου λόγια, αυτά είναι τα θέματα που μου αρέσουν κι εμενα περισσότερο να συζητάω - οι ανθρώπινες σχέσεις. Η ουσία της ζωής μας δηλαδή... Φιλιά πολλά, να είσαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Αρτάνις μου, αυτό το πρώτο βήμα πώς το κάνεις όμως,ε;... Νομίζω ότι στο κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου, όλοι το κάνουν τελικά! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Ρίκη μου, σαφώς και κάθε περίπτωση είναι μοναδική κι εξετάζεται μεμονωμένα, αλλά η απάντηση είναι πάντα η ίδια, κατά τη γνώμη μου: δε φεύγουμε γιατί δε θέλουμε να φύγουμε. Τώρα, για ποιό λόγο δε θέλουμε, εκεί ενδεχομένως υπάρχουν τόσες απαντήσεις, όσες και άνθρωποι!
Χίλια φιλιά!

Unknown είπε...

Εντάξει εντάξει Μαρία μου! Υπόσχομαι πως θα μιλάω μόνο στον ενικό απο δω κ εμπρός! Σε φιλώ !
Καλό σου απόγευμα!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου να τον χαίρεσαι τον γιόκα σου, είναι κούκλος! Βρε...λες να συμπεθερέψουμε; Χα,χα, για να το δούμε το θέμα συμπεθέρα!!! Φιλάκια και στους δυό σας!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία μου, δε θυμάσαι λάθος, αλλά είναι κάτι διαφορετικό αυτό. Κοιτώντας πίσω σκεφτόμουν πως δεν έπρεπε να είχα φύγει τόσο εύκολα που έφυγα, τότε. Ήμουν μικρή, ανώριμη, δεν ήξερα τι μου έφταιγε καλά καλά. Δεν ήταν μια σχέση που θιγόταν η αξιοπρέπειά μου, δεν υπέφερα, απλά βαριόμουν, να στο πω έτσι! Φυσικά το τι λέμε εκ των υστέρων δεν έχει σημασία, προφανώς για κάποιο λόγο έγιναν όσα έγιναν κι εγώ μάλλον θα συνεχίσω να είμαι όσο ασυμβίβστη ήμουν και τότε που χώρισα! Επίσης να σου πω ότι προσωπικά ποτέ δεν έχω συμβουλέψει κανένα να φύγει από σχέση, ακόμα κι αν λέει πως υποφέρει (εγώ έχω μείνει σε κακές σχεσεις, δεν υπέφερα όμως, το απολάμβανα!). Κι αυτό γιατί θεωρώ πως όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου που πραγματικά δεν αντέχεις άλλο, φεύγεις, ακόμα κι αν σ'έχουν αλυσοδεμένο!
Φιλιά Αδαμαντία μου και σ'ευχαριστώ - για όλα!

Maria Tzirita είπε...

Μπράβο Νατάσσα, έτσι σε θέλω! Καλό απόγευμα λοιπόν!

Teteel είπε...

Αντέχεις μια τέτοια κατάσταση όταν νομίζεις ή πιστεύεις οτι δεν αξίζεις κάτι καλύτερο. Όταν εσύ η ίδια δεν εκτιμάς τον εαυτό σου και δεν τον σέβεσαι, δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις και οι γυναίκες που υπέφεραν δεν αγαπούσαν πρώτα οι ίδιες τους εαυτούς τους, δεν εκτιμούσαν και δεν σεβόντουσαν ουσιαστικά την ύπαρξη τους. Εύχομαι κάποια στιγμή όλες οι γυναίκες να καταλάβουν τι αξίζουν και να τιμήσουν, και να αγαπήσουν τους εαυτούς τους μη επιτρέποντας σε κανένα να τους μειώνει και να τους εξευτελίζει. Μαρία, μου αρέσουν τα θέματα που θίγεις. Να είσαι καλά, πολλά φιλιά.

ΕΛΕΝΑ είπε...

Μαράκι μου έχω μια φίλη που υποφέρει τα πάνδεινα από τον σύζυγό της, γνωρίζει ότι έχει παράλληλη σχέση, ο ίδιος την διώχνει συνέχεια, αλλά αυτή δεν φεύγει.
Οταν την ρωτάω πως τα ανέχεται όλα αυτά, η απάντησή της είναι η ίδια "Γιατί τον αγαπάω".
Πάντα συνηθίζω να λέω ότι όσοι είμαστε έξω από τον χορό, καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί στις κριτικές μας.
Αυτό που μας φαίνεται απίστευτο στον άλλον, μπορεί να το κάνουμε και οι ίδιοι αν βρεθούμε σε ανάλογη θέση, κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει ο άλλος κάτω από κάποιες συνθήκες.
Το σίγουρο είναι όπως λες, ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές, πηγάζουν από συναισθηματική ανασφάλεια!
Φιλάκια, καλό σου απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Καποτε ημουν και θυμα ενος "ανθρωπου" δεν ελεγα να φυγω.Τα παιδια η βασικη δικαιολογια. Ομως με πιο δικαιωμα μεγαλωνα τα παιδια μας σε ενα σπιτι που δεν ειχε αγαπη!!!!!παλεψα πολυ πρωτα με τον εαυτο μου για μπορεσω να καψω τα δεσμα.Δεν ηταν ευκολο...... ομως τωρα αγαπαω τον εαυτο μου και ετσι μπορω να προσφερω πολυ περισσοτερα στα αγγελουδια μου...

zeidoron dtsoukas είπε...

Σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα τα είπε όλα ο ποιητής!Εγώ να πω απλά την καλησπέρα μου.Φιλιά Μαρία μου!

Aristodimos είπε...

Μαρία μου

Σιγουρα η απόφαση και ενα τετοιο βήμα ειναι πολυ δυσκολο ιδίως οταν υπάρχουν παιδια(και σαν χωρισμένος μπορω να σε διαβεβαιώσω γι αυτό).

Ειναι ομως δύσκολο να μπουμε στην θέση και στον τροπο αντίδρασης ενος εκάστου που δίνει αυτην την απάντηση και δεν προχωρά στον χωρισμό.

Κυρίως θα συμφωνίσω οτι ειναι απο ανασφάλεια και φόβο για οσα θ ακολουθήσουν...

Την καλησπέρα και την αγάπη μου

Αρης

Maria Tzirita είπε...

Ελευθερία μου, αυτό είναι το κλειδί για την ευτυχία: ν'αγαπάς τον εαυτό σου. Το έχουμε πει κι άλλη φορά, με την αφορμή εκείνου του ποιήματος, αλλά δε θα πάψω να το λέω: όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, κανείς δε μπορει να μας πειράξει... Σε φιλώ και σ'ευχαριστώ!

Maria Tzirita είπε...

Έλενα, η φίλη σου τον αγαπάει, άρα καλά κανει και μένει και κανείς δε μπορεί να της πει τίποτα κι ούτε έχει δικαίωμα. Εγώ αν είδες μιλάω για τις περιπτώσεις που κάποιος διαμαρτύρεται, γκρινιάζει, βρίζει, υποφέρει, δεν αγαπάει πια κι όμως δε φεύγει... Προσωπικά βγάζω το καπέλο στους ανθρώπους που υπερασπίζονται την επιλογή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Αν και δε συνηθίζω ν'απαντώ σε ανώνυμα σχόλια, θα σου πω πως σαφώς πρέπει πρώτα απ'όλα να είμαστε καλά εμείς, για να είναι και τα παιδιά μας καλά. Κανένας δυστυχισμένος άνθρωπος δε μπορεί να μεγαλώσει ευτυχισμένους ανθρώπους...

Maria Tzirita είπε...

Δημήτρη, μπέρδεψες τις αναρτήσεις, στην προηγούμενη ήταν το ποίημα! Χα,χα, φιλάκια και σε σένα φίλε μου!

Maria Tzirita είπε...

Άρη μου συμφωνώ και το είπα και παραπάνω, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Εγώ εστιάζω στο να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας και να μην κατηγορούμε στο περιβάλλον μας τον σύντροφό μας, όσο εμείς επιλέγουμε να μένουμε μαζί του...
Φιλιά πολλά, να μου είσαι καλά!

dhmhtra είπε...

Μαρία μου καλημέρα.
Ολα όσα γράφεις είναι η πραγματικότητα. Καλύτερα μόνος ,παρά με κάποιον που σε βασανίζει!
Είναι όμως δύσκολη η μοναξιά...ειδικά όταν περάσουν τα χρόνια και έρθουν στα μαλλιά τα χιόνια!!!
Φιλιά

Michalis Mina είπε...

Μαρία έθιξες ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που είναι πάντα επίκαιρο.
Η δικιά μου άποψη είναι ότι δεν φεύγουμε γιατί έχουμε ανασφάλεια, δεν είμαστε σίγουροι για το μέλλον φοβόμαστε την μοναξιά.
Δεν φεύγουμε γιατί έστω και προσωρινά βολευόμαστε.
Παίρνουμε την απόφαση να φύγουμε όταν βρούμε κάτι άλλο που πιστεύουμε ότι μπορούμε να στηριχτούμε πάνω του.
Φεύγουμε ευκολότερα αν είμαστε χαρακτήρες που ρισκάρουμε.
Δεν λέω ότι ισχύ πάντα αυτό. Υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις.

Καλή σου μέρα Μαρία.
Να περνάς καλά.

Maria Tzirita είπε...

Δημητρούλα μου, η μοναξιά δεν είναι η άλλη εναλλακτική μιας αρρωστημένης σχέσης. Εκεί είναι το λάθος μας: γιατί πιστεύουμε ότι δε θα βρούμε ΠΟΤΕ κάποιον άξιο σύντροφο, αν χάσουμε αυτόν που μας βασανίζει; Να γίνουμε τέτοιες ώστε να τον αξίζουμε τον καλύτερο και τότε θα τον έχουμε!
Φιλιά αγαπούλα μου!

Maria Tzirita είπε...

Μιχάλη καλημέρα! Έγινες μόνιμος θαμώνας του μπλογκόσπιτού μου πια και πολύ χαίρομαι! Οι απόψεις μας συγκλίνουν, συμφωνώ ότι για όσα ανέφερες μένουν οι περισσότεροι και φυσικά είναι λάθος λόγοι - ειδικά το βόλεμα! Επίσης συμφωνώ πως αυτοί που ρισκάρουν τελικά βγαίνουν κερδισμένοι και ποτέ δε ματάνιωσα που συγκαταλέγομαι σε αυτούς! Να'σαι καλά, φιλιά σε σένα και την πατρίδα σου!

neni είπε...

Πόσο δίκαιο έχεις,το διάβασα χτες το κείμενο σου Μαρία μου αλλά σήμερα σου αφήνω ένα σχολιάκι με την καλημέρα μου.
Συμφωνώ με όλα όσα λες,πίστευα και εγώ κάποτε κάποια από αυτά.
Δεν είναι έτσι,όταν μια σχέση δεν προχωράει με σεβασμό και αξιοπρέπεια πρέπει να είσαι κυρία του ευατού σου και να φύγεις.
Πόσο αληθινή είσαι ψυχή μου,πόσο τυχερή νιώθω που σε γνώρισα από κοντά.
Καλημέρα.Μεγάλη αγκαλιά και φιλιά πολλά.

Michalis Mina είπε...

Μαρία σε διαβάζω από τον Φεβρουάριο του 2008 όταν είχες κάνει την πρώτη σου ανάρτηση. Έχω διαβάσει όλες της αναρτήσεις σου άσχετα στο ότι δεν έγραφα ποτέ.
Με αυτό το θέμα σου με (έπεισες) να δημιουργήσω λογαριασμό και να σου γράψω.
Αντιλαμβάνεσαι ότι με καίει!
Τα βιβλία σου εδώ στην Κύπρο βρίσκονται συνεχώς στης πρώτες επιλογές του αναγνώστη. Παρακολουθώ της ανατυπώσεις των βιβλίων σου και πραγματικά μένω άφωνος. Μόλις χθες το Παιδί της αγάπης ανέβηκε στις 33 χιλιάδες! Όλα αυτά ώμος δεν είναι τυχαία. Πραγματικά το αξίζεις. Θα περιμένω το (Αν δεν υπήρχε αύριο) που είμαι σίγουρος ότι και αυτό πολύ σύντομα θα είναι στα Best seller!

Την καλημέρα μου από την Κύπρο….

Maria Tzirita είπε...

Νενάκι μου, τα αισθήματά μας είναι αμοιβαία! Να είσαι καλά αγάπη μου και μην ξεχνάς να χαμογελάς! Φιλάκια!

Maria Tzirita είπε...

Μιχάλη, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια, έχω ένα φαντικό θαυμαστή λοιπόν! Η αγάπη της Κύπρου για τα βιβλία μου είναι γνωστή, όπως γνωστό είναι ότι αυτή την αγάπη την ανταποδίδω. Πρόσφατα μου πήραν μια συνέντευξη από μια κυπριακή εφημερίδα και με ρώτησαν για τη σχέση μου με την Κύπρο και πώς το εξηγώ που είμαι τόσο "δημοφιλής" εκεί. Απάντησα πως είναι κάτι μαγικό, μια χημεία που έχει συμβεί μεταξύ μας και από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί ένιωσα σα στο σπίτι μου! Σου υπόσχομαι πως την επόμενη φορά που θα σας επισκεφτώ θα σε ειδοποιήσω να έρθεις σε μια παρουσίασή μου να γνωριστούμε από κοντά. Και πάλι σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την αγάπη σου...

Yianna είπε...

Καλό απόγευμα φιλενάδα. Θα έλεγα πως δεν φεύγουμε γιατί φοβόμαστε το αύριο μπας και είναι χειρότερο από το σήμερα, την αβεβαιότητα που κρύβει μία καινούρια αρχή, το κουτσομπολιό των γειτόνων και του κάθε σχετικού και άσχετου (γιατί εμείς στην Κύπρο βρισκόμαστε!!) γιατί φοβόμαστε την μοναξιά και την καινουρια αρχή και γενικά το ξεβόλεμα. Φιλιά πολλά και γλυκά ΧΧΧΧΧ
Υ.Γ Σε ποιά εφημερίδα έδωσες συνέντευξη? Ενημέρωσε μας να την πάρουμε

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ.ΑΝ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ,ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙ.ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΥΝΟΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

akrat είπε...

μαρία υπάρχει και μία άλλη κατηγορία που θέλω να ανήκω εκεί... με την έννοια ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να χαλάω ΕΥΚΟΛα τις σχέσεις μου....

ΌΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΤΙΣ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΕΝΝΑΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙΣ λίγοι θέλουν να διατηρηθούν ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ και το παλεύουν...

ΕΝΤΑΞΕΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ... λίγο περισσότερο από τον μέσο όρο...

Olga είπε...

Mαράκι καλησπέρα,

Εθιξες ένα θέμα για το οποίο συμπτωματικά αυτές τις μέρες διάβαζα σε ένα φόρουμ.. εκεί μάλιστα το πρόβλημα ήταν η ενδοοικογενειακή βία και η κοπέλα δεν μπορούσε να φύγει..
Πραγματικά στα γραφόμενα σου, βρίσκω μέσα όσα πιστεύω και λέω κάθε φορά που συναντώ στη ζωή μου ανθρώπους να μου παραπονιούνται - αλλά να μην κάνουν τίποτα απολύτως

Την καλησπέρα μου

marianaonice είπε...

Πολύ εύστοχη και ενδιαφέρουσα ανάρτηση Μαρία μου!
Έτυχε να ακούσω σε συγγενικό μου περιβάλλον γυναίκα που τρέφει αβυσαλέο μισος για τον άνδρας της (ηλικιωμένοι πλέον) να λέει: θυσιάστηκα για τα παιδιά μου!
Και εγώ ξέρω ότι τα παιδιά της απλά δυστύχησαν μαζί της όταν ήταν μικρά και εξακολουθούν να δυστυχούν και ενήλικες με το "χάλι" των γονιών τους που τώρα πια είναι αργά για να χωρίσουν τα τσανάκια τους και έχουν κυριολεκτικά γατζωθεί από τα παιδιά τους!

Όταν κάποιος δεν φεύγει από μία κατάσταση που τον φθείρει για μένα είναι δειλία!
Τα άλλα είναι μόνο για λαϊκή κατανάλωση!!

Θίγεις ακριβώς τα καίρια σημεία του προβλήματος και βλέπεις τα πράγματα όπως είναι!
Συγχαρητήρια!
:))

Theogr ο κηπουρός είπε...

Για να μην λες πως δεν περνάω. Καλό Σαββατοκύριακο

pavlina είπε...

Kαλημέρα Μαρία μου,
Πολύ καλή ανάρτηση,μπράβο!!!

Είναι κρίμα να ζούμε μέσα στην μιζέρια, αφού μπορούμε και έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τις Ζωές μας,και τις δικές μας αλλά και των παιδιών μας που για αυτές εμείς φέρουμε την μεγαλύτερη ευθήνη.
Είμαι καλά και είμαι ευτυχισμένη (ξέρεις εσύ)

Καλό Σαββατοκυρίακο καλά να περνάς.
Φιλιά πολλά πολλά!!!

KitsosMitsos είπε...

Ανθρώπινες διαστροφές...ανασφάλεια...χαμηλή αυτοεκτίμηση. Νομίζω αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι.

Ra Ma είπε...

Σημαντικό μερίδιο έχει η ανασφάλεια, αλλά όπως είπες η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Όταν υπάρχουν παιδιά νομίζω πως γίνονται πιο δύσκολες οι αποφάσεις.

Καλό βράδυ.

maria είπε...

Μαρία μου πολύ επίκαιρο καθώς και διαχρονικό το πρόβλημα που θέτεις. βρήκα πολλές απαντήσεις σε απορίες που είχα, είτε από εμπειρίες δικές μου είτε από άλλων.
έχεις απόλυτο δίκιο εκεί που λες πως πρέπει ή να καθήσουμε στα αυγά μας και να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε ή να σηκωθούμε να φύγουμε με το κεφάλι ψηλά.. τα ενδιάμεσα ήταν που δεν μπορούσα να βρω άκρες..
σ ευχαριστώ!
πότε θα ξαναβρεθούμε καλέ? να μας κρατάς ενημερωμένες τώρα που είμαστε εδώ!
μάκια!και γουτσουγουτσου!

Lilith είπε...

Μεγάλο θέμα!
Θα μπορούσαμε όλοι να γράψουμε παραγράφους ολόκληρες!
Όταν, πάντως, κάποιος υποφέρει και δεν φεύγει, δεν είναι τόσο αγάπη όσο "Σύνδρομο της Στοκχόλμης".
Συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει, βασικά λόγω αδυναμίας και ανασφάλειας των ατόμων.
Κάποιοι βρίσκουν τη δύναμη να φύγουν.
Κάποιοι άλλοι απλά μένουν εκεί μέχρι να επέλθει ο θάνατός τους.
Σωματικός, ψυχικός... δεν έχει και πολλή σημασία.
Το ίδιο είναι.

Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Χαιρετώ και τους υπόλοιπους και τους ευχαριστώ για τα σχόλιά τους. Συγνώμη που δεν απαντώ ξεχωριστά, όπως συνηθίζω, αλλά έλειπα τις τελευταίες μέρες και τώρα έχουν μαζευτεί τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω! Να μου είστε καλά, θα τα πούμε στο επόμενο θέμα μου και στα ιστολόγιά σας βέβαια! Φιλιά!