Το βράδυ της Ανάστασης...

Αγαπημένοι μου φίλοι, σας αφήνω τις καλύτερες ευχές μου για το Πάσχα και εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περάσετε καλά όπου κι αν βρεθείτε. Αυτή την Ανάσταση ας την νιώσουμε μέσα στην ψυχή μας με το πραγματικό της νόημα, εκτιμώντας τη ζωή και όλα τα καλά που μας προσφέρονται. Χωρίς γκρίνια, χωρίς απογοήτευση, με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, που θα έρθει αν εμείς οι ίδιοι γίνουμε καλύτεροι...
Σας αποχαιρετώ για τις Άγιες μέρες με ένα απόσπασμα από το "Αν δεν υπήρχε αύριο". Είναι από το βράδυ της Ανάστασης του Πάσχα του 2010 η σκηνή που ακολουθεί... Η Κατερίνα γνωρίζει πως πολύ πιθανόν η ζωή της να τελειώσει σε λίγους μήνες....

Όταν βρέθηκε στην εκκλησία, τη νύχτα της Ανάστασης, με το κερί της στα χέρια, ένιωσε σα να ήταν ολομόναχη εκείνη τη στιγμή, παρόλο που είχε δίπλα της τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα. Ο φόβος του θανάτου επέστρεψε μέσα στο μυαλό της και την απομόνωσε σ’έναν κόσμο απόλυτα μοναχικό, όπως μοναχικός είναι ο ίδιος ο θάνατος.
Κοιτούσε τη φλόγα του κεριού που τρεμόσβηνε κι αιστάνθηκε πως το ίδιο αβέβαιη ήταν η ζωή της. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να έσβηνε, όπως η αδύναμη φλόγα του κεριού σ’ένα φύσημα του ανέμου. Και το χειρότερο απ’όλα ήταν ότι ήξερε πως δε μπορούσε να κάνει τίποτα για να την κρατήσει αναμμένη.
Χαμογέλασε πικρά κι έβαλε την παλάμη της γύρω από το κερί, σαν παραπέτασμα για να το προστατέψει από τον αέρα. Για τη ζωή της όμως τι θα μπορούσε να κάνει για να εξασφαλίσει ότι αυτή δε θα χαθεί; Μάλλον τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να φροντίσει να την ζήσει όσο μπορούσε καλύτερα, για όσο αυτή διαρκούσε.
Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε τον Γιάννη. Τον είδε που κρατούσε τη λαμπάδα του γιου του και του έδειχνε πώς να την προστατέψει κι αυτός από τον άνεμο. Του μικρού του έσβηνε συνεχώς και τα παιδιά γελούσαν πειράζοντάς τον και μαζί τους γελούσε κι ο Γιάννης. Φαινόταν σα να μην έχει έννοια καμιά, πώς ήταν δυνατόν;
Έπιασε με την άκρη του ματιού του το βλέμμα της Κατερίνας καρφωμένο πάνω του και την κοίταξε κι αυτός χαμογελώντας. Η Κατερίνα σήκωσε το χέρι της να τον αγγίξει κι εκείνη τη στιγμή ένα φύσημα του ανέμου έσβησε το απροστάτευτο κερί της...

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!