I am what I am....

Τον ήξερα χρόνια, από τότε που πρωτοξεκίνησε δειλά να μιμείται την Αλίκη Βουγιουκλάκη... Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τον δω ζωντανά, μέχρι σήμερα... 

Τον θαύμασα, τον παραδέχτηκα, ένιωσα δέος μπροστά στο αστείρευτο ταλέντο του... Ο Τάκης Ζαχαράτος είναι μια κατηγορία καλλιτέχνη από μόνος του! "Μοναδικός" είναι η λέξη που τον περιγράφει. Με ταξίδεψε, με έ

κανε και γέλασα με την καρδιά μου, με συγκίνησε... 

Βρέθηκα παρέα να τραγουδώ με τη Μαρινέλα, τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, την Άντζελα Δημητρίου, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Λευτέρη Πανταζή, την Μελίνα Μερκούρη, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Λίτσα Διαμάντη, τον Βασίλη Καρά και πόσους ακόμα! Μην ξεχάσω και την αμίμητη Μύριαμ Απλού! 

Κλείνοντας τα μάτια, πίστευες πράγματι πως ήταν όλοι αυτοί πάνω στη σκηνή κι όχι ένας και μόνο άνθρωπος... Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε τόσους άλλους και να τους ξεπερνά! Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εκπληκτικό εύρος έχει η φωνή του Τάκη Ζαχαράτου - με εξέπληξε ευχάριστα! Αν δεν έκανε αυτό που κάνει, θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει μια πολύ πετυχημένη καριέρα τραγουδιστή! 

Τα κείμενα του ευρυματικότατα, γεμάτα χιούμορ αλλά και σεβασμό προς όλους τους συναδέλφους του. Κατά τη διάρκεια της παράστασης γύριζα δίπλα μου κι έβλεπα ευτυχισμένα πρόσωπα... Πόσο ευλογημένος είναι αυτός ο άνθρωπος που καθημερινά δίνει τόση χαρά στους συνανθρώπους του... 

Σαν καλλιτέχνης άριστος και σαν άνθρωπος τόσο απλός και προσιτός που σε ξαφνιάζει. Το "ευχαριστώ" του προς όλους εμάς ήταν από καρδιάς, όχι ψεύτικο και δήθεν. Σαν ένα μικρό παιδί που χαιρόταν με τη χαρά μας και με ταπεινοφροσύνη δέχτηκε τον θαυμασμό μας. 

Κι όταν στο τέλος της βραδιάς υποκλίθηκε με σεβασμό στο ολόγραμμα της Αλίκης, κατάλαβα πως ποτέ του δεν ξέχασε από που ξεκίνησε, γι αυτό και θα φτάσει πολύ ψηλά... Του αξίζουν αμέτρητα συγχαρητήρια, είναι ένας γνήσιος διασκεδαστής, από αυτούς που σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη... 

Μην τη χάσετε αυτή την παράσταση στο θέατρο Αλίκη! Θα σας δώσει πολύ περισσότερα από δυο ώρες χαμόγελου και γέλιου. Θα σας γεμίσει νοσταλγία, θαυμασμό και συγκίνηση. Τα βουρκωμένα μου μάτια στο τέλος της παράστασης είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κάποιος καλλιτέχνης να καταφέρει... Ο Τάκης Ζαχαράτος όμως το κατάφερε, γιατί όπως λέει κι ο ίδιος... 

I am what I am and what I am needs no excuses...