6 Μαρ 2008

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

Με αφορμή την επερχόμενη ημέρα της Γυναίκας, αναδημοσιεύω την φανταστική αλλά τόσο αληθινή ιστορία που έγραψε η αγαπημένη Σταματίνα - η 13χρονη ταλαντούχα λογοτέχνης. Αφιερωμένη λοιπόν σε όλες τις Αγγελικές αυτού, αλλά και του άλλου κόσμου, από την Σταματίνα με αγάπη...
Το θυμάμαι χαρακτηριστικά. Ξύπνησα εκείνο το πρωί και συνειδητοποίησα ότι είχα παρακοιμθεί. Τρομαγμένη έτρεξα στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ναι, φαινόταν καθαρά, πως μετά από πολύ καιρό είχα καταφέρει να κοιμηθώ αρκετά και να εξαφανίσω τους μαύρους σκοτεινούς κύκλους κάτω από τα μάτια μου. Είχα επιτέλους διώξει τη νύστα. Μα δεν είχα καταφέρει να διώξω την κούραση και το απλανές μου βλέμμα. Νόμισα πως είχα δουλειά εκείνη τη μέρα. Επέστρεψα στο δωμάτιο μου, κοίταξα το ρολόι του τοίχου κι ύστερα το ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Σύμφωνα με την ώρα θα έπρεπε να είμαι στο γραφείο εδώ και 3 ώρες, αλλά προφανώς το ημερολόγιο και η σημείωση της αδελφής μου είχαν αντίθετη άποψη. Βλέπετε ήταν Σάββατο και η σημείωση από κάτω έγραφε: "Μείνε σπίτι όλη μέρα σήμερα. Μην κάνεις δουλειές, θα μαζέψω εγώ όταν γυρίσω. Έχω βαρεθεί αυτό το απλανές άδειο και αγελαδίσιο βλέμμα σου. ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!".
Σκέφτηκα να ακολουθήσω τη συμβουλή και να δω λίγη τηλεόραση. Τίποτα αξιόλογο. Με έπιασε ένας έντονος πονοκέφαλος και ένιωσα μια έντονη επιθυμία να πηδήξω από το μπαλκόνι, προτού θυμηθώ ότι δεν πρέπει να βγω από το σπίτι, πόσο μάλλον να αυτοκτονήσω. Κάθισα στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου. Όλα ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό μου. Το γραφείο μου, η αδελφή μου, η μητέρα μας, το αφεντικό μου, οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, μέχρι και το φαγητό που φάγαμε την περασμένη εβδομάδα ήρθε στο μυαλό μου. Αναρωτήθηκα πού πήγε η Ντίνα (η αδελφή μου) και αποφάσισα να την πάρω ένα τηλέφωνο, όταν θυμήθηκα ότι δεν μου έχει πει τον αριθμό του κινητού της για να μην την ενοχλήσω. Ποτέ δε μου είπε τι κάνει και πού πάει, ποτέ δε με άφησε να τη γνωρίσω ολοκληρωτικά. Αν με ρωτούσε κανείς για το πως αντιμετωπίζει τον έρωτα, ήξερα να απαντήσω. Άμα με ρωτούσε όμως αν έχει κάποια σχέση, θα κουνούσα το κεφάλι μου ανήξερη και θα τον εκνεύριζα με το σύνηθες απλανές βλέμμα μου.
Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Κι άλλο σημείωμα από τη Ντίνα. "Μην πλύνεις τα πιάτα, κάτσε κοιμήσου. Για φαγητό σου έχω φτιάξει την αγαπημένη σου ομελέτα. Αν θες τίποτε άλλο ψάξε στο ψυγείο, πήγα για ψώνια χτες. Αφού φας βρες τρόπο να ξεφορτωθείς το βλέμμα σου".
Επιστράτευσα όλη μου την τεμπελιά (όση είχα δηλαδή) για να αντιμετωπίσω το πάθος μου με τη δουλειά και να μην αγγίξω το απορρυπαντικό πιάτων και το σφουγγάρι. Στο κάτω κάτω δεν ήμουν υποχρεωμένη να τα πλύνω, ας κάνει και κανείς άλλος τη δουλειά.Συνέχισα να πηγαίνω από δωμάτιο σε δωμάτιο και να βρίσκω σημειώματα της Ντίνας παντού. "Μην σιδερώσεις, ξεφορτώσου αυτό το ήλιθιο βλέμμα", "Μην σκουπίσεις", "Μην μαζέψεις", "Μην σφουγγαρίσεις". Προφανώς η Ντίνα θεωροούσε ότι δεν θα υπακούσω με την πρώτη φορά και άφησε ξεχωριστό σημείωμα για την κάθε δουλειά. Είχε δίκιο..Αν η Ντίνα ήταν στη θέση μου τώρα, θα έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις δουλειές και θα καλούσε τον φίλο της στο σπίτι. Έλα όμως που οι δουλειές είναι η μόνη μου απασχόληση και δεν έχω φίλο...
"Δεν έχω φίλο"... Ακούγεται τόσο τραγικό, μα ποτέ δεν είχα σταθερές σχέσεις, όχι μόνο ερωτικά, αλλά και γενικότερα, οι μοναδικές σταθερές σχέσεις που είχα ήταν, και είναι, οι σχέσεις μου με τη Ντίνα και τη μητέρα μας. Η Ντίνα δεν με καταλαβαίνει. Είναι μικρή ακόμα. Δεν έχει περάσει τα 40 όπως εγώ, είναι μόλις 27. Όταν η Ντίνα έμαθε πως είμαι έγκυος ενθουσιάστηκε, κι όταν τελικά χώρισα, ενθουσιάστηκε και πάλι. Μακάρι να μη βρεθεί στη θέση μου όπως ήμουν τότε. Ω, ναι, είχα παντρευτεί κάποτε. Είχα και δυο δίδυμα. Αόριστος χρόνος. Και οι τρεις τους τώρα έχουν φύγει. Όπως μου δήλωσαν την τελευταία φορά που τους είδα, "φεύγουν επειδή δεν αντέχουν πλέον το απλανές μου βλέμμα".
Μα αλήθεια, έχω τόσο απλανές βλέμμα; Και τόσο απλανές που είναι και απωθητικό; Τέτοιες αμφιβολίες για τον εαυτό μου οδήγησαν στη συζήτηση και στα γεγονότα που επακολούθησαν το βράδυ της ίδιας άδειας μέρας.Η Ντίνα γύρισε κατά τις οκτώ και μισή. Με βρήκε στον καναπέ με κλειστά μάτια και θεώρησε ότι κοιμάμαι. Περπατώντας στις μύτες έφερε μια κουβέρτα και με σκέπασε. Στενοχωρήθηκα που το βλέμμα μου ενοχλεί έναν τόσο γλυκό άνθρωπο. Της μίλησα, μα δεν άνοιξα τα μάτια. Είχα ένα σχέδιο. Θα έκανα μια συζήτηση μαζί της, που είτε θα μου γέμιζε το βλέμμα είτε θα μου το άδειαζε εντελώς και για πάντα.
"Ντίνα, δεν κοιμάμαι" "Κοιμήσου" "Ντίνα, δε νυστάζω" "Θα νυστάξεις. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη" "Ναι Ντίνα, αλλά εγώ προσπαθώ να φάω εδώ και μια ώρα. Δεν νυστάζω σου λέω." "Τι θέλεις;" "Να μιλήσουμε." "Να πούμε τι;" "Όλο και κάτι θα έχεις να συζητήσεις με την αδερφή σου!" "Λέγε." "Τι να πω εγώ;" "Σε ξέρω καλά Αγγελικούλα μου. Κάτι θες να μου πεις." επέμεινε. "Όντως, είναι κάτι..Αλλά φοβάμαι μη μου θυμώσεις και δεν το θέλω." "Λέγε." "Να...το βλέμμα μου.."..κόμπιασα. "Τι;" άναψε η φωνή της. "Δεν γέμισε..." είπα δειλά και σιγανά, λες και θα με έδιωχνε από κοντά της. "Τι εννοείς; Σου έδωσα μια ολόκληρη μέρα μόνη σου, στην ησυχία σου, χωρίς δουλειές για να γεμίσεις αυτό το βλέμμα!" "Ναι, αλλά.." "Τι αλλά ρε Αγγελική;", είπε χωρίς τον κόπο να χρησιμοποιήσει υποκοριστικό. "Το βαρέθηκα πια! Κοιτάω τα μάτια σου και μου χαλάει η μέρα! ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!!" "Ντίνα.." "Δε σ' αντέχω άλλο, με καταλαβαίνεις; ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!!" ούρλιαξε. Έβαλα τα κλάματα. Τα αγελαδίσια μου μάτια πλημμύρισαν δάκρυα και πάλι όμως, το βλέμμα μου παρέμεινε άδειο. Το ίδιο και τα αισθήματά μου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είμαι τόσο άδεια.. Μήπως έχω πεθάνει και δε το θυμάμαι? Ήθελα να φύγω, ήθελα να κλειστώ σε μένα, ήθελα να κάνω το ότιδήποτε για να σταματήσω να ακούω τη Ντίνα να λέει γεμάτη αγανάκτηση πως δε μ' αντέχει. Όμως πού να πάω; Εκτός από τη Ντίνα το μόνο που υπήρχε ήταν η μητέρα μου, που με είχε βαρεθεί προ πολλού, απλά δεν μπορούσε να με εγκαταλείψει. Πάντα πίστευε ότι μια μητέρα δεν πρέπει να εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά της. Κρατώντας αυτήν την αρχή κατόρθωσε να μην με αφήσει μόνη μου, αλλά μου αγόρασε ένα σπίτι στην άλλη άκρη του Λεκανοπεδίου Αττικής και μου έδωσε το τηλέφωνο του σπιτιού της, που φρόντιζε να μην σηκώνει ποτέ. Πού να πήγαινα, λοιπόν; Η Ντίνα ούρλιαζε στα αυτιά μου. Πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Από την επόμενη μέρα έλειπα τα βράδια. Βρήκα μια διέξοδο. Μια μοναδική διέξοδο: Τα χάπια. Έπεσα στα ναρκωτικά κουβαλώντας όλη μου την αποτυχημένη ζωή και τότε χωρίς να το ξέρω τα μάτια μου ήταν πιο άδεια από ποτέ. Ένιωθα γελοία, σαράντα τριών χρονών να κάθομαι σε παιδικές χαρες με έφηβους και να καταστρέφουμε όλοι μαζί τους εαυτούς μας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Οι μαύροι κύκλοι γύρισαν, παρόλο που παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και δεν ξαναέκανα τίποτα στο σπιτι. Κοιμόμουν όλοι μέρα και τα βράδια μαζί με τα παιδιά στο πάρκο. Έμαθα και τα ονόματά τους. Ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Τάσος. Μαζί ήταν και η Κωνσταντίνα μια δεκαεξάχρονη κοπελίτσα, που οι γονείς της την άφησαν στα ερείπια ενός σπιτιού πριν από 2 χρόνια μαζί με την μικρή της αδερφή, που ήταν μόλις 11 ετών και ερχόταν μαζί μας κάθε βράδυ.Μετά από πολλούς μήνες βρέθηκα στη θέση που είμαι και τώρα. Πέρασα από νοσοκομεία και κατέληξα νεκρή. Από ναρκωτικά. Όταν το έμαθε η μαμά έπεσε από τα σύννεφα. Ποια σύννεφα δηλαδή, λες και την είχα ανεβάσει ποτέ εκει πάνω. Μπορεί και να μην την εξέπληξε καθόλου το γεγονός αυτό. Αναρωτιέμαι πώς αντέδρασε η Ντίνα. Φαντάζομαι κανένα ειρωνικό σχόλιο τύπου "Αυτά τα άχρηστα μάτια όμως δεν άλλαξαν ούτε στον θάνατο"...Ύστερα από δυο χρόνια ήρθαν και οι υπόλοιποι να με βρουν. Ο Κώστας πέθανε από ναρκωτικά τον Ιούνιο. Οι υπόλοιποι συνελήφθησαν για χρήση ναρκωτικών και αυτοκτόνησαν στα κελιά τους τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Καλή εναλλακτική. Τη δουλειά που προσπαθείς να κάνει μόνος σου τόσα χρόνια, στην κάνει η Δίωξη Ναρκωτικών σε μία νύχτα. Good job..
Βλέπω τώρα τη Ντίνα να πατάει τα 43 και να γίνεται σαν κι εμένα. Έφτασε στην ηλικία μου επιτέλους (δεν μεγαλώνουμε όταν είμαστε νεκροί οργανισμοί). Α, όχι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Μας έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά σημείωσαν: "Δεν είναι για σας, είναι για όσους είναι ένα βήμα πριν από εσάς. Και ο νοών νοείτω." Το μόνο που κατάλαβα μετά από τότε ήταν ότι το βλέμμα μου γέμισε...
Μήπως τελικά δεν έχω πεθάνει και ήταν όλη μου η ζωή ένας εφιάλτης?

9 σχόλια:

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Πολύ πικρή ιστορία, πολύ σκληρά γραμμένη. Είμαστε σίγουροι για την ηλικία της γράφουσας; Αν ναι, τότε μιλάμε για ένα πολύ πολύ μεγάλο ταλέντο που το μόνο που της λείπει είναι η απαραίτητη ηλικία για να γίνει και επίσημα συγγραφέας! Πάντως το παιδί "το χει"!!!! Θερμά συγχαρητήρια!
ΥΓ: Είδες τι θησαυρούς βγάζουν τα blogs;

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτη η Σταματίνα, μας κατέπληξε γι άλλη μια φορά! Μπράβο!

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω γι αυτό το παιδί, που μόνο παιδί δεν είναι με τόση ωριμότητα που έχει... Μελαγχολική η ιστορία, αλλά βγαλμένη από τη ζωή, πολύ με προβλημάτισε.

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Τι να πω
απίστευτο και είναι τόσο μικρή
ΜΠράβο Σταματίνα μου
Ευχομαι καλη συνέχεια και ανώδυνο πέρασμα από την εφηβεία

Ανώνυμος είπε...

Εμ... Η Μαρία μου είπε να απαντήσω στα σχόλιά σας...

Σίγουρα είμαι 13, τα κλείνω 27 Μαΐου, τώρα σε κανα μήνα θα βγάλω ταυτότητα που θα το λέει πάνω. Επίσης ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και σ' αυτό και στο άλλο κείμενο. Φυσικά δεν θέλω να γίνω συγγραφέας, γράφω εντελώς...ερσιτεχνικά. Πάντως ευχαριστώ.


Πραγματικά όμως, μην με υπερεκτιμάτε τόσο. =)

The Butterfall είπε...

Σταματίνα πολύ συγκινητική ιστορία! Συνέχισε να μας δίνεις τόσο ωραία κείμενα!! Συγχαρητήρια ρε συ!!

Θάλεια Ψαρρά είπε...

Καλημέρα και απο εμένα!!Η ιστορία είναι εκπληκτική,ειδικά σε σχέση με την ηλικία της κοπέλας! Πραγματικά ένα κείμενο που καταφέρνει να προβληματίσει!! Σταματία μου μην είσαι τόσο απόλυτη οτι δεν θέλεις να γίνεις συγγραφέας γιατί έχεις πηγαίο ταλέντο!Όσο για αυτό που είπες οτι γράφεις "ερασιτεχνικά"..εγώ συγγραφέας δεν είμαι αλλά ας μου επιτρέψουν οι συγγραφείς να εκφράσω την άποψή μου,οτι κανείς τους δεν ξεκινάει να γράφει με σκοπό τον...επαγγελματισμό στο είδος.Απλά κάνουν κατάθεση σκέψεων και ψυχής τα οποία θέλουν να μοιραστούν και με τους αναγνώστες!!Και αντί να ζητάς να μην σε υπερεκτιμάμε εμείς,εκτίμησε εσύ σωστά τον εαυτό σου και δώσε στο ταλέντο σου την διάσταση που του αρμόζει!!Φιλάκια πολλά!

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Στματίνα το ταλέντο, είναι δώρο Θεού και όσο κι αν λες οτι δεν θέλεις να γίνεις συγγραφέας....ίσως καταλάβεις πολύ σύντομα, οτι δεν είναι στο χέρι σου. Καλή επιτυχία!

Maria Tzirita είπε...

Προσωπικά έχω να πω ότι αυτό που ίσως δεν έχει καταλάβει η μικρή μας, είναι ότι είναι ήδη συγγραφέας (εφόσον γράφει και γράφει καλά). Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν να γίνει πραγματική λογοτέχνης μεγαλώνοντας. Η συγκλονιστική προσωπικότητά της είναι αυτή που κάνει τα κείμενά της τόσο συγκλονιστικά. Έχετε ήδη καταλάβει, όσοι μπήκατε στον κόπο να την "διαβάσετε", ότι είναι πολύ ξεχωριστό παιδί, έξω από στερεότυπα κι οτιδήποτε άλλο έχουμε στο μυαλό μας για τα 13χρονα...