25 Μαρ 2008

Γι αυτό είναι οι φίλες!...

«Μπορείς να μου πεις γιατί δεν απαντάς στο κινητό; Σε παίρνω εδώ και πόση ώρα, έχω ακούσει το Ζιγκολό εκατό φορές, το εμπέδωσα πια το κομμάτι – κι επί της ευκαιρίας, άλλαξέ το πια το τραγούδι στο κινητό σου, αφού τα χάλασες με τον Πέτρο, τι φταίμε οι υπόλοιποι να τρώμε την Παπαρίζου στη μάπα;»
«Καλημέρα και σε σένα! Ορεξάτη σε βρίσκω πρωί πρωί! Και παρεπιπτόντως, ο Πέτρος δεν ήταν ζιγκολό! Πέντε χρόνια τον περνούσα μόνο!»
«Επτά τον περνούσες, αλλά τέλος πάντων. Λοιπόν, πάρε τον καφέ σου και κάτσε κάτω, σου έχω νέα!»
«Έχω καφέ, λέγε, τι έγινε πάλι;»
«Έγινε το απίστευτο! Είδα τον Απόστολο!»
«Ποιόν Απόστολο;»
«Τον Απόστολο Γκλέτσο! Τι ποιόν Απόστολο παιδάκι μου, ΤΟΝ Απόστολο, τον δικό μου Απόστολο, τον πρώην!»
«Αχ καλέ, πού τον θυμήθηκες αυτόν τώρα;»
«Δάφνη θα συγκεντρωθείς; Δεν τον θυμήθηκα, ΤΟΝ ΕΙΔΑ σου είπα!»
«Α ναι σωστά. Πού τον είδες, μιλήσατε;»
«Άκου να στα πω απ’την αρχή. Χθες φεύγοντας από το γραφείο λέω δεν περνάω από τον Χόντο να ψωνίσω κανένα καλλυντικό ν’ανέβει λιγάκι η ψυχολογία μου;»
«Αχ πήγες Χόντο; Κι ήθελα μια λοσιόν, δε μου το’λεγες;»
«Δάφνη θα στο κλείσω!»
«Καλά, συγνώμη, δεν ξαναδιακόπτω, λέγε»
«Λοιπόν, πάω που λες στο Χόντο, κάτω στη Γλυφάδα ξέρεις κι όπως χάζευα εκεί στ’αρώματα ακούω μια φωνή μπάσα, πολύ γνώριμη. Γυρίζω και τι να δω: τον Απόστολο! Αλλά όχι τον Απόστολο που θυμόμουν, έναν άλλον Απόστολο, αγνώριστο! Με κοντό μαλλί, χωρίς το αξύριστο λουκ και ντυμένο στην τρίχα! Έπαθα πλάκα! Κούκλος σου λέω, κούκλος!»
«Κοίτα να δεις τώρα, δε μπορώ να μη διακόψω. Όπως και να τον φανταστώ τον Απόστολο, κούκλο δε θα τον χαρακτήριζα. Εκτός κι αν έκανε πλαστική κι ορθοδοντική ταυτόχρονα, αλλά και πάλι διατηρώ τις αμφιβολίες μου»
«Καλά, καλά. Λέγε εσύ. Είναι που δεν τον χώνεψες ποτέ σου και δεν μπορείς να τον κρίνεις αντικειμενικά»
«Λάθος κάνεις! Αντικειμενικά τον κρίνω. Αν τον έκρινα υποκειμενικά θα τον χαρακτήριζα ένα κάθαρμα και μισό!»
«Ρε Δάφνη σου λέω ο άνθρωπος έχει αλλάξει. Και δεν εννοώ μόνο εμφανισιακά. Αν έβλεπες πόσο γλυκά μου μίλησε, τι ευγενικός που ήταν! Προσφέρθηκε μέχρι και να μου αγοράσει το άρωμα που είχα διαλέξει!»
«Γιατί πουλάκι μου να μη σου μιλήσει ευγενικά; Ένα χρόνο είχε να σε δει, αυτό έλειπε να σε σκυλόβριζε όπως τότε που σ’έβλεπε κάθε μέρα! Καλά είσαι μπίτι χαζή Κάτια μου; Ώρες είναι να μου πεις ότι σου καλάρεσε κιόλας!»
«Θα στο πω! Από χθες δεν μπορώ να τον βγάλω απ’το μυαλό μου. Είπε θα με πάρει να πάμε για καφέ να τα πούμε»
«Α, καλά. Άντε γειά! Μωρέ είσαι με τα καλά σου; Είδαμε και πάθαμε να τον ξεπεράσουμε αυτόν, θα ξανακυλίσεις; Τσάμπα τα ξενύχτια με την Ούρσους, τσάμπα τα κλάμματα, οι υστερίες, τσάμπα όλα;»
«Αχ βρε Δάφνη μη με μαλώνεις! Το αποκλείεις να έχει αλλάξει, να έχει συνειδητοποιήσει τι έχασε και να θέλει να κάνουμε μια καινούργια αρχή;»
«Ναι»
«Τι ναι;»
«Ναι, το αποκλείω»
«Ε είσαι πολύ απόλυτη! Οι άνθρωποι αλλάζουν αν θες να ξέρεις! Κι εγώ έχω αλλάξει από τότε, έχω ωριμάσει, τα βλέπω αλλιώς»
«Ναι, τώρα είσαι πιο ώριμη να δεχτείς τον παραλογισμό του Απόστολου, τον οξύθυμο χαρακτήρα του, την αναισθησία που τον δέρνει και το γεγονός ότι κυνηγάει ό,τι φοράει κοντή φούστα και τακούνια!»
«Είπαμε, οι άνθρωποι αλλάζουν!»
«Οι άνθρωποι μπορεί – ο Απόστολος ποτέ!»
«Ε τώρα τι να σου πω; Φίλη είσαι εσύ να με παίρνεις έτσι απ’τα μούτρα, να μη χαίρεσαι με τη χαρά μου;»
«Φίλη είμαι εγώ γιατί εγώ ξενυχτούσα δίπλα σου όταν έκανες πλούσια την Σόφτεξ, εγώ σε μάζευα μεθυσμένη απ’το μπαρ, εγώ σου μιλούσα με τις ώρες και σ’έπαιρνα μαζί μου όπου κι αν πήγαινα, μη τυχόν μείνεις μόνη σου και τον πάρεις πάλι τηλέφωνο να τον παρακαλέσεις! Είμαι φίλη γιατί σου λέω την αλήθεια Κάτια μου κι η αλήθεια πονάει, αλλά όχι όσο θα σε πονέσει το να ξαναμπλέξεις μαζί του»
«Δε θα ξαναμπλέξω, ποιός το’πε; Ένα καφέ θα πιω μόνο, έτσι να τα πούμε»
«Πάμε εμείς έξω για καφέ να τα πούμε,θες; Γιατί πρέπει να πας με τον Απόστολο;»
«Μα δεν καταλαβαίνεις; Από περιέργεια! Θέλω να δω μετά από τόσο καιρό πώς με βλέπει, αν έχει μετανιώσει, θέλω να δικαιωθώ, να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μου!»
«Κι αν έχει μετανιώσει; Κι αν σου πει να τα ξαναβρείτε; Τι θα κάνεις τότε;»
«Δεν ξέρω, θα το σκεφτώ»
«Όχι αγάπη μου. Δε θα το σκεφτείς. Δε γίνεται να το σκεφτείς. Για να σκεφτείς χρειάζεσαι μυαλό κι είναι ηλίου φαεινότερον ότι εσύ δεν διαθέτεις καθόλου!»
«Εγώ Δάφνη αν με πάρει θα πάω! Δεν την χάνω αυτή την ευκαιρία!»
«Κι εγώ αν σε πάρει και πας δε θα σου ξαναμιλήσω ποτέ!»
«Ρε Δάφνη!»
«Ρε Κάτια! Κοριτσάκι μου γλυκό, κουκλίτσα μου εσύ, φιλεναδίτσα μου, γιατί χαρά μου; Γιατί πουλάκι μου; Γιατί δεν εννοείς να καταλάβεις ότι η καλή μέρα απ’το πρωί φαίνεται γ.... το κέρατό μου γ....; Τόσα έχουμε περάσει κι εσύ κι εγώ, τόσες σφαλιάρες έχουμε φάει, τόσα έχουμε δει, δεν σου έχει γίνει βίωμα πια; Ό,τι ήταν να δεις απ’αυτόν το είδες, μη σε ξεγελάει η προσεγμένη εμφάνιση και το ξυρισμένο μάγουλο! Ήμαρτον πια, δεν είσαι 15 χρονών! Ξύπνα, φέρσου ώριμα, κάνε επιτέλους σωστές επιλογές και ΜΟΝΟ σωστές επιλογές!»
«Τι να σου πω τώρα, με προβλημάτισες. Έλεγα πως θα έχω τη χαρά της εκδίκησης, να τον κάνω να με θέλει και πάλι και μετά να τον φτύσω εγώ, αλλά μάλλον δεν έχει νόημα,ε;»
«Εμ, δεν έχει! Έστω κι ένα λεπτό να διαθέσεις απ’τον χρόνο σου για δαύτον, χαμένο θα πάει. Άστο βρε Κάτια μου, καλά δεν ήσουνα τόσο καιρό; Γιατί ψάχνεις να βάλεις μπελάδες στο κεφάλι σου;»
«Κι αν με πάρει τι να του πω;»
«Πες του ότι εκείνη τη μέρα δε μπορείς κι αν σε ξαναπάρει πες του το ίδιο, ε κάποια στιγμή θα το καταλάβει, τι διάολο! Κάποτε θα πρέπει όλοι αυτοί οι κύριοι να καταλάβουν ότι θα πληρώνουν τις συνέπειες της γαϊδουρινής τους συμπεριφοράς κι εμείς δε θα είμαστε πάντα εκεί διαθέσιμες όποτε τους ξαναέρθει το κέφι!»
«Δίκιο έχεις! Μπράβο ρε Δάφνη, καλά που σε πήρα. Α, όχι, δε θα του κάνω τη χάρη, όχι αυτή τη φορά, όχι κύριε Απόστολε κι ας ήσουν κούκλος! Πάντως όντως Δάφνη μου, κούκλος ήτανε!»
«Κάτια!»
«Χα,χα, έλα πλάκα κάνω! Σ’αφήνω τώρα να κάνω και καμιά δουλειά. Φιλάκια πολλά και σ’ευχαριστώ πολύ φιλενάδα! Και φρόντισε να απαντάς στο κινητό σου όταν σε παίρνω, γιατί δεν ξέρεις, μπορεί να είναι ανάγκη όπως τώρα, που ευτυχώς που σε βρήκα!»
«Γι αυτό είναι οι φίλες! Φιλάκια πολλά και μη μασάς φιλενάδα! Θα βάλω άλλο τραγούδι στο κινητό μου, που να σ’αρέσει και σένα και να μην γκρινιάζεις που αργώ να απαντήσω»
«Ναι; Ποιό θα βάλεις για πες!»
«Κρίσηηηηηη, με πιάνει κρίση! Μαζί μου πώς την έχεις δει, εγώ δεν είμαι αντικείμενο για χρήσηηηηηη!!!!!»

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τελικά δεν μας κάνεις μόνο να κλαίμε, μας κάνεις και να γελάμε! Πολύ καλός αυτός ο διάλογος κι αν σου πω πόσα μου θύμησε...χα,χα,χα!

iLiAs είπε...

..σωστή η διόρθωση σου Μαρία :)
Μια χαρούμενη παρέα όλοι :)

Την καλησπέρα μου.

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

αχαχχααχχαχαχαχαχαχαχαχαχααχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχχαχαχαααχαχχαχχαχα
Έλιωσα στα γέλια!!!!
Περιττό να σου πω ότι κάπως έτσι ειναι και οι διαλόγοι με τις δικές μου φίλες. Ειδικά η αρχή. Πρόσεξε σκηνικό, διάλογος με την κολλητή μου:
"Έλα Βάλια τι ώρα θα συναντηθούμε;11 Σόλωνος και Ομήρου??"
"Γιατί δεν συναντιόμαστε στην Ομήρου μπροστά από τη γραμματεία;"
"Γιατί εγώ πρέπει να πάω στο ταχυδρομείο στη Σόλωνος να ρίξω τις αιτήσεις μας για το Τεστ Δεξιοτήτων"
"Ποιο τέστ????"
"Βάλια το χεις χάσει???? Δεν κάναμε αιτήσεις στον ΑΣΕΠ για το τέστ δεξιοτήτων???"
"Α ναι..."
Μισή ώρα μετά, έξω από μια καφετέρια δίπλα από το ταχυδρομείο:
"Βάλια, κάθισε εσύ να πιάσεις θέση στο καφέ, είχε πολύ κόσμο το ταχυδρομείο πριν, και πήρα χαρτάκι.Πάω να ρίξω τις αιτήσεις και ερχομαι"
"Που πας???????ΦΕΥΓΕΙΣ??"
"Στο ταχυδρομείο σου λέω πάω!!!"
"Να κάνεις τι?????????"
..........
Εκεί πραγματικά φοβήθηκα ότι η κολλητή μου έχει αλτσχαιμερ απο τα 24 της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό! Γέλασα και ταυτίστηκα, όπως φαντάζομαι και οι περισσότερες γυναίκες που θα το διαβάσουν! Ναι μεν χιουμοριστικό, το μηνυματάκι του όμως το περνάει. Μπράβο σας!

Ανώνυμος είπε...

Γέλασε το χειλάκι μας δε λέτε τίποτα! Πραγματικά γι αυτό είναι οι φίλες και πολύ το ευχαριστήθηκα όπως το παρουσιάσατε! Σας πάει τελικά και το κωμικό, περιμένουμε να δούμε κι άλλα τέτοια κείμενα!

Ανώνυμος είπε...

:))...διάλογος πραγματι αναμεσα σε φίλες...
καλώς σε βρήκα κι απο εδώ Μαρία :)

Maria Tzirita είπε...

Χαίρομαι που σας άρεσε και το διασκεδάσατε! Αυτός ήταν κι ο στόχος μου άλλωστε. Φιλιά σε όλους σας!

Smaragdenia είπε...

πολυ διασκεδαστικη ιστορία!

ΜΑΡΙΑ είπε...

Ηταν πολυ ομορφος κ πολυ συμπαραστατικος διαλογος.Στις μερες μας ειναι παρα πολυ δυσκολο να βρεις αληθινους φιλους που να ειναι μαζι σου στις ασχημες αλλα κ στις καλες στιγμες.Εγω μολις σημερα τσακωθηκα με μια δηθεν φιλη...