"Ιρίνα" του Κων/νου Κοτάκη, εκδόσεις Ωκεανίδα

«Δώσε μια λίρα, αγόρι με τα χρυσά μαλλιά, να σου πω τη μοίρα σου... Κρίμα...»

Το «κρίμα» που ξεστόμισε η τσιγγάνα στην Πόλη, ο Δωρόθεος το κατάλαβε πολύ αργά στη ζωή του. Μια ζωή που την πέρασε στον αστερισμό του κοσμοπολιτισμού, μια ζωή που τη σημάδεψε η γλώσσα της αγάπης.

Η μοίρα του Δωρόθεου, το «κρίμα» της, ήταν η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκίνησε το 1923, σ’ ένα βαγόνι του Οριάν Εξπρές, λίγο πριν η παλλακίδα του Σουλτάνου Ιρίνα αφήσει την τελευτάια της πνοή.

Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, το καμίνι της Ιστορίας καταπίνει τις ζωές των ανθρώπων όμως η γλώσσα της αγάπης μένει πάντα η ίδια. Αυτήν ακούει ο Δωρόθεος όταν μαθαίνει την ιστορία της Ιρίνας, κι ας μην τη γνώρισε ποτέ, κι αυτήν αναζητά μια ζωή, χωρίς όμως να καταφέρει ποτέ να την αγγίξει. Κρίμα!

Ο Κωνσταντίνος Ι. Κοτάκης, με τη χειμαρρώδη του βιωματική αφήγηση, μας ταξιδεύει από την Κωνσταντινούπολη στη Νέα Υόρκη, στη Γενεύη, στο Παρίσι, στην Κυανή Ακτή και στο Λονδίνο, απ’ τον 20ο αιώνα στα χρόνια του 21ου, πλάθοντας το χρονικό μιας οικογένειας που αναζήτησε τη μοίρα της στο όνομα της αγάπης.

Αυτά διάβασα στο οπισθόφυλλο του πρώτου βιβλίου του Κων/νου Κοτάκη, "Ιρίνα" κι αποφάσισα να το αγοράσω για τις διακοπές μου. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν ήμουν προετοιμασμένη για τα όσα θα διάβαζα μέσα στο βιβλίο αυτό...

Με ξάφνιασε. Σε πολλά σημεία με σόκαρε. Σίγουρα με προβλημάτισε. Στα μέσα του βιβλίου δεν μπορούσα ν'αποφασίσω αν μου άρεσε, με πονούσε ο τρόπος που παρουσιάζει την αλήθεια κι ήθελα να το αφήσω, να το αποφύγω, αλλά κάτι με τραβούσε και το άνοιγα και πάλι. Μετά από μερικές σελίδες το λάτρευα κι αργότερα πάλι του θύμωνα, γιατί ένιωσα πως ξεγυμνώνει την ψυχή μου. Με λίγα λόγια, δεν έχω διαβάσει πιο παράξενο βιβλίο στη ζωή μου, όχι ως προς το περιεχόμενο και την πλοκή, αλλά ως προς τα συναισθήματα που σου ξυπνά. 600 σελίδες που σε πάνε από την Κόλαση στον Παράδεισο με απίστευτη ταχύτητα!

Τελειώνοντάς το, κατέληξα στο ότι πραγματικά είναι ένα εκπληκτικό και πανέξυπνο βιβλίο. Τα μηνύματα που σου περνάει με τόσο αριστουργηματικό τρόπο είναι πάμπολλα και απαιτούν κεραίες ανοιχτές για να τα συλλάβεις. Αν δεν τα συλλάβεις, απλά θα σου φανεί ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα. Η Ιρίνα, όπως την έζησα εγώ, είναι η ίδια η Θεά Αγάπη. Αν την λατρέψεις με λάθος τρόπο είσαι χαμένος...

Ο συγγραφέας σαφώς είναι χαρισματικός, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά ως προς τη μελέτη τόσο των γεωγραφικών τόπων όσο και των ιστορικών στοιχείων και η πένα του είναι ταυτόχρονα ρεαλιστική αλλά και ρομαντική. Σε ταξιδεύει το γράψιμό του, σε παρασύρει κι εκεί που σε νανουρίζει, σε ξυπνά απότομα και σε τρομάζει! Απαιτείται τεράστιο ταλέντο για να το κάνεις αυτό κι ο Κων/νος Κοτάκης το διαθέτει!

Δε θα το παρουσίαζα στο ιστολόγιό μου, αν δεν πίστευα ότι αξίζει να το διαβάσετε. Σας προειδοποιώ πως είναι γι απαιτητικούς αναγνώστες. Για σας που θέλετε τα "δύσκολα", τα πιο βαθιά αναγνώσματα, που δεν ικανοποιείστε με απλά μυθιστορήματα αγάπης. Και να είστε προετοιμασμένοι: θα σας σοκάρει! Παραθέτω ένα απόσπασμα για να σας δώσω μια γεύση της γραφής. Να ευχηθώ στον ομότεχνό μου Κων/νο Κοτάκη καλή επιτυχία και να του πω πως περιμένω το επόμενο αριστούργημά του με ανυπομονησία. Θερμά συγχαρητήρια!

- Σώπα...μη λες τίποτα.

- Όχι...πρέπει να σου πω.

- Τίποτα μην πεις... αν νιώθεις κάτι. Δε θέλω ν'ακούσω εξομολογήσεις... όχι άλλες, παρελθόν όλοι έχουμε. Μπορούμε να γεννηθούμε τώρα!

- Είσαι σαν παιδί με αφέλεια... εγώ...

- Σου λέω ότι θα μπορούσα να ξέρω, δεν έχει όμως την παραμικρή σημασία. Γνωρίζεις τι έχω κάνει εγώ στη ζωή μου;

- Πέρασες με κόκκινο τη διασταύρωση του Λαιμού;

- Σκότωσα.

Τον κοίταζε δίχως καμιά έκφραση, δεν είχε ακούσει;

- Σκότωσα αυτόν που ήθελα για εραστή μου, έναν άντρα... που αγαπούσα από μικρός.

Την κορόιδευε, τη δοκίμαζε, δε μπορεί.

- Με δουλεύεις Δωρόθεε; Σε παρακαλώ...γιατί; Δε σε πιστεύω... με δοκιμάζεις και παιδιαρίζεις αυτή τη στιγμή...

- Αν ήταν αλήθεια... θα μπορούσες να μ'αγαπήσεις;

- Μα σ'αγαπώ εδώ και τρία χρόνια... απ'το κυριακάτικο μεσημέρι που σε συνάντησα να τρέχεις στο δρόμο. Ήσουν τόσο όμορφος... δεν ήξερα τότε ποιός είσαι.

- Σκέψου και πες μου... θα μπορούσες να συνεχίζεις ν'αγαπάς έναν δολοφόνο υποκριτή;

Η φωνή του είχε αγωνία, περίμενε. Την ελπίδα. Η απάντηση ήρθε αργά, καθυστερημένα. Δεν ήταν αυτή που θα τον λύτρωνε.

Δεν ήταν η απόλυτη αγάπη, η χωρίς όρια, με πίστη.

Δεν ήταν με αυτοθυσία, με αυταπάρνηση, με αγνότητα παιδιού.

Παράλογη, τυφλή, με πόνο.

Γυμνή στο άπειρο.

Πιο δυνατή κι απ'τον θάνατο.

Ήταν λογική, ώριμου ανθρώπου με πείρα, με αυτοπροστασία, με απαιτήσεις και όρους. Αγάπη περιορισμένη, χειροπιαστή, με γλύκα και προτεραιότητες.

Αργοπορημένη και ντυμένη κομψά.