12 Σεπ 2008

Παραολυμπιακοί αγώνες

Παραολυμπιακοί αγώνες... Ένα γεγονός, μια διοργάνωση που περνάει στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι διακρίσεις και τα μετάλλια των αθλητών μας δεν αποτελούν πρώτη είδηση στα δελτία, δεν πουλάνε τεράστια εξώφυλλα στις εφημερίδες. Μια πραγματικότητα.
Αυτό που με προβληματίζει είναι το γιατί ενώ συζητώντας προσωπικά με ανθρώπους το θέμα των παραολυμπιακών αγώνων και των άθλων των παιδιών αυτών που συμμετέχουν, όλοι τοποθετούνται με ευαισθησία και δείχνουν δέος και θαυμασμό, τελικά ως λαός, όλοι μαζί, δείχνουμε να αδιαφορούμε για τον θεσμό αυτόν. Τους ολυμπιονίκες των ολυμπιακών αγώνων τους γνωρίζουμε όλοι. Τους τιμούμε ως ήρωες και τους υποδεχόμαστε πανηγυρικά μετά τη λήξη των αγώνων. Δε συμβαίνει το ίδιο και με τους ολυμπιονίκες των παραολυμπιακών όμως.
Είναι χαμηλότερης κατηγορίας; Κι αφού ο καθένας μας προσωπικά τους εκτιμά και δακρύζει στο κοίταγμά τους, γιατί συνολικά δείχνουμε τέτοια αδιαφορία;...
Ίσως ο θεσμός υποβαθμίζεται κι από το ίδιο το κράτος, αφού δημοσιογραφικά δεν καλύπτεται στο βαθμό που καλύπτονται οι ολυμπιακοί αγώνες. Κατά τη γνώμη μου πρώτα θα έπρεπε να διεξάγονται οι παραολυμπιακοί και έπειτα οι ολυμπιακοί αγώνες. Ακόμα κι αυτό παίζει το ρόλο του στη συνείδηση του τηλεθεατή.
Αφορμή για την ανάρτηση αυτή στάθηκε το μέιλ που έλαβα από τον φίλο μου τον Σπύρο Αθανασίου, γυμναστή ατόμων με ιδιαίτερες ικανότητες. Σας το μεταφέρω, στην προσπάθειά μου και στην ανάγκη μου να αφιερώσω έστω μια ανάρτηση ιστολογίου στα παιδιά αυτά που το μεγαλείο της ψυχής τους μου προκαλεί δέος και συγκίνηση...


Πριν λίγο είδα την τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών αγώνων και έμεινα άφωνος!! Την είδες? Αν ναι, θα κατάλαβες οτι η αφή της Ολυμπιακής φλόγας στο στάδιο είναι αυτό που λέμε η υπερπροσπάθεια των ατόμων αυτών..
Τη δική μας σημαία, κατα τη διάρκεια της παρέλασης των Ολυμπιακών ομάδων την κράτησε ο Χαράλαμπος Ταιγανίδης αθλητής της κολύμβησης ο οποίος στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας κέρδισε δυο χρυσά και ενα αργυρό μετάλλιο.
Στη φωτογραφία (πριν απο 4 χρόνια) ο Χαράλαμπος είναι στα αριστερά,στη μέση εγω και δεξιά ο προπονητής του. Η καθηγήτρια μου στην Κομοτηνή με είχε επιλέξει να είμαι συνοδός του κατά την διεξαγωγή Πανελλήνιων αγώνων που έγιναν εκεί..
Για άλλη μια φορά συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που διάλεξα να κάνω αυτό το επάγγελμα, γιατί πραγματικά το αγαπάω! Αν και πολύ συχνά ακούω σχόλια..,οτι θα δυσκολευτώ να βρω δουλειά μετά τον στρατό, η επαγγελματική αποκατάσταση των γυμναστών είναι δύσκολη,θα μείνω άνεργος ..... κ.α.
Νομίζω όμως πως όταν κάτι το θέλουμε πολύ το πετυχαίνουμε.. έτσι δεν είναι?


Ναι Σπύρο, έτσι είναι....


«Xρυσός» ο Ταϊγανίδης
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο πανηγυρίζει η Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα 100 μέτρα ελεύθερο της κατηγορίας S13 στην κολύμβηση, αφού σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ στον τελικό του αγωνίσματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό ήταν το τρίτο μετάλλιο του Ταϊγανίδη στη διοργάνωση. Είχε προηγηθεί το χάλκινο στα 400 μέτρα ελεύθερο της κατηγορίας S13 και το ασημένιο στα 100μ. πεταλούδα της ίδιας κατηγορίας.





Το δεύτερο μετάλλιο του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου κατέκτησε σήμερα ο Γιώργος Καπελάκης. Ο Ελληνας αθλητής, μετά το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. ελεύθερο της κατηγορίας S2, σήμερα κρέμασε στο στήθος και το ασημένιο στα 100μ. ελεύθερο της ίδιας κατηγορίας.
Ο Καπελάκης με επίδοση 2:23.63 κατέλαβε τη δεύτερη θέση, ενώ στην πρώτη βρέθηκε ο Ρώσος Ντμίτρι Κοκάρεφ με χρόνο 2:18.04. Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε ο Τζιμ Αντερσον (Βρετανία, 2:24.32).

Και τον Καπελάκη τον είχα γνωρίσει σε εκείνους τους Πανελλήνιους αγώνες.., αξιόλογος αθλητής και Άνθρωπος
Μπράβο στα παλικάρια μας!!! Μας έκαναν υπερήφανους!!!! 'Πόσο ζηλεύω το μεγαλείο της ψυχής τους'!!!!!!!!!
Ήταν το καλύτερο νεο που άκουσα σήμερα και πραγματικά με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυά μου!!! Μπράβο στα παιδιά!!!!!!!!! Τι χαρά μου έδωσαν!




Και λίγα λόγια για την ιστορία...



Η Κινέζα μπαλαρίνα Λι Γε (στο κέντρο) και μερικοί από τους χορευτές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα της φαντασμαγορικής τελετής έναρξης των 13ων Παραολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, το Σάββατο 6/9/08 στη «Φωλιά του Πουλιού».


Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι οι ισοδύναμοι Ολυμπιακοί Αγώνες για τους αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Ο όρος «Παραολυμπιακοί» προέρχεται απ' τις ελληνικές λέξεις «παρά» («δίπλα», «μαζί», «παράλληλα») και «Ολυμπιακοί» και όχι όπως νομίζουν πολλοί απ' τις λέξεις «παραπληγία» και «Ολυμπιακοί».
Ιστορικό
Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ στην Αγγλία. Την ημέρα της τελετής έναρξης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Λονδίνο, ξεκίνησαν και θεσμοθετήθηκαν οι αγώνες του Στόουκ Mάντεβιλ και πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, αθλητές από την Ολλανδία συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες και έτσι γεννήθηκε το διεθνές κίνημα που είναι γνωστό πλέον ως Παραολυμπιακό κίνημα.
Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Περίπου 400 αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε 8 αθλήματα, 6 από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (Τοξοβολία, Κολύμβηση, Ξιφασκία, Καλαθοσφαίριση, Επιτραπέζια Αντισφαίριση, Στίβος).
Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1976 στο Τορόντο, προστέθηκαν και άλλες κατηγορίες αναπηρίας και γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης διαφορετικών κατηγοριών αθλητών με αναπηρία για τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτοι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Σουηδία.
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ (1988) ξεχώρισαν και από το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη και χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες εγκαταστάσεις με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκτοτε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες γίνονται πάντα στην ίδια πόλη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Από το 1960, έχουν διοργανωθεί δώδεκα (12) Θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες και εννέα (9) Χειμερινοί. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί πλέον στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς.

Η συμετοχή της Ελλάδας
Έλληνες αθλητές συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες από το 1976. Από το 1988, η Ελλάδα συμμετέχει στους Αγώνες με επίσημες Εθνικές Αποστολές. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες αθλητές πέτυχαν καλές επιδόσεις και κέρδισαν πολλά μετάλλια.
Έλληνες αθλητές κέρδισαν τα πρώτα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 κατακτώντας 1 αργυρό και 3 χάλκινα μετάλλια. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 κέρδισαν 2 αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Ενώ στους Αγώνες της Ατλάντα το 1996 κέρδισαν 1 χρυσό, 1 αργυρό και 3 χάλκινα μετάλλια
Το 2000, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ, η Ελληνική ομάδα συμμετείχε με 71 άτομα (42 αθλητές). Οι Έλληνες αθλητές αγωνίστηκαν στο στίβο, την κολύμβηση, την άρση βαρών, την καλαθοσφαίριση και το τζούντο. Η Ελληνική ομάδα που συμμετείχε στο Σύδνεϋ κέρδισε 11 μετάλλια (4 χρυσά, 4 ασημένια, 3 χάλκινα).
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Ελλάδα συμμετείχε με την πολυπληθέστερη μέχρι στιγμής Παραολυμπιακής Ομάδα, με 137 αθλητές, η οποία κατέδειξε την ανοδική πορεία του Παραολυμπιακού κινήματος στη χώρα μας και κίνησε το ενδιαφέρον της Ελληνικής Κοινωνίας. Οι Έλληνες αθλητές και οι Ελληνίδες αθλήτριες κατάφεραν να κατακτήσουν συνολικά 20 μετάλλια (3 χρυσά, 13 αργυρά, 4 χάλκινα). Εννέα περισσότερα από αυτά που είχαν κερδίσει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Σύδνεϋ. Επίσης σημειώθηκαν συνολικά 58 πλασαρίσματα στις πρώτες οχτώ θέσεις. Οι Αγώνες της Αθήνας ανέδειξαν τον αθλητισμό των ατόμων με αναπηρία και τον τοποθέτησαν στη θέση που του αρμόζει στην Παγκόσμια αθλητική οικογένεια και ιδιαίτερα στην Ελληνική αθλητική οικογένεια.
Η πρώτη συμμετοχή Έλληνα Αθλητή σε Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες έγινε το 2002 στο Σάλτ Λεϊκ Σίτι. Οι Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τορίνο το 2006 ήταν οι δεύτεροι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες όπου συμμετείχε Ελληνική Αποστολή.

59 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Ξέρεις τι γίνεται? Φοβόμαστε τόσο πολύ να μη συμβεί κάτι και σε μας που δεν έχουμε κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε. Όταν βλέπεις αρτιμελή σωματικά έναν αθλητή βάζεις στην φαντασία σου τον εαυτό σου το παιδί σου, όταν βλέπεις παραολυμπιακούς, πρέπει μόνο να υποκλίνεσαι στο θάρρος και την δυναμή τους, χωρίς να θέλεις να έχεις την τύχη τους. Αυτός νομίζω ότι είναι ο λόγος.
καλημέρα

VAD είπε...

Επειδή δεν θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια,συνυπογράφω το σχόλιο της Σοφίας,προπαντός τη φράση:υποκλίνεσαι στο θάρρος και στη δύναμή τους!
Καλή σου μέρα,Μαρία...

Kaveiros είπε...

Εχω την εντυπωση, πως οι αγωνες αυτοι, ειναι πιο κοντα στο ολυμπιακο πνευμα, παρα οι αλλοι...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρες πολλές πολλές

Καλημέρες ηρωϊκές, ζωντανές, αληθινές.. Σαν αυτές που μας μεταδίδει η δύναμη των πρωταγωνιστών που περιγράφεις...

Έχω γίνει βαρετός το ξέρω.. Αλλά θα το ξαναπώ...

"Η ζωή δεν έχει πόδια, έχει μόνο ψυχή..."

Και δεν τη νοιάζει αν έχεις τέσσερα, δύο, ένα ή κανένα... Αν δεν έχει ψυχή δεν σ΄αφήνει να τη ζεις αληθινά...

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Σοφία μου! Έχει μια λογική αυτό που λες, αλλά κι από την άλλη δε θα έπρεπε να νιώθουμε καλύτερα βλέποντάς τους και να εκτιμούμε τα όσα πλουσιοπάροχα μας χάρισε ο Θεός; Σ'ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου, καλό σου βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου και σένα Vad. Ίσως λοιπόν να είναι κι έτσι όπως το είπε η Σοφία μας, αφού βλέπω συμφωνείς κι εσύ. Θα έπρεπε όμως αντί απλά να υποκλινόμαστε, να προσπαθούμε και να τους μοιάσουμε: στο θάρρος και στο μεγαλείο ψυχής.... Καλό σου βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Kaveiros, το είπες πολύ σωστά. Ακριβώς αυτό είναι το ολυμπιακό πνεύμα και καμιά σχέση δεν έχει με τις μίζες, τις ντόπες κι όλα τ'άλλα που στιγματίζουν τον θεσμό. Γι αυτό και διαμαρτύρομαι που δεν προβάλεται όσο θα έπρεπε από την πολιτεία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σ'ευχαριστώ και πάλι για την επίσκεψη!

Maria Tzirita είπε...

Τετραποδάκι μου, βαρετό εσύ; Ποτέ! Να το λες και να το ξαναλές: η ζωή δεν έχει πόδια, έχει μόνο ψυχή....
Να'σαι καλά γλυκό μου, φιλάκια πολλά!

"ζαχαρούλα.." είπε...

Μαράκι..
πριν 4 χρόνια.. θυμάμαι, τον Κώστα Φύκα... ήθελα να του γράψω.. να του πω ότι έκλαψα με την προσπάθειά του... δεν στάθηκε εφικτό.. έστειλα στην παραολυμπιακή ομοσπονδία... απ'αντηση δεν πήρα ποτέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

να είστε όλοι καλά!!!!!!!!

eirini είπε...

Πολύ μου άρεσε η εισαγωγή σου, έχεις απόλυτο δίκιο...στα ψιλά γράμματα! Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο αξιοθαύμαστοι, κάνουν πράγματα που για μας είναι αδιανόητα, δεν αξίζουν λοιπόν την προσοχή μας; Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά, ειλικρινά πολλές φορές αισθάνομαι λίγη μπροστά τους...Πολύ ωραία ανάρτηση!
Καλό βράδυ Μαράκι μου!

Aνεμος είπε...

πόση ψυχική δύναμη ,πρέπει να έχουν αυτά τα παιδιά..και σίγουρα είναι παράδειγμα για εμάς..μπράβο μαρία.για το πόστ

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μαρία! Καλημέρα σε όλους!! Πολύ ωραία ανάρτηση αυτή για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ και ο αδερφός μου λόγω επαγγέλματος και λόγω της καθημερινής ενασχόλησής μας με αυτά τα άτομα, έχουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτό το θέμα. ΌΛοι μας μπορούμε να χάσουμε ανά πάσα στιγμή κάτι που θεωρούμε δεδομένο! Τότε όμως φαίνεται το μεγαλείο ψυχής και η εσωτερική δύναμη που έχει ο καθένας μας να συνεχίσει να ζει και να αγωνίζεται!! Αυτά τα παιδιά έχουν αποθέματα δύναμης και το αποδεικνύουν έμπρακτα και καθημερινά! Συγχαρητήρια στους Ολυμπιονίκες μας! Τους εύχομαι ο Θεός να τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν!!!!

Unknown είπε...

Καλημερούδια Μαράκι.

Νομίζω η υποβάθμιση οφείλεται στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ φοβούνται το μειωμένο ενδιαφέρον του κόσμου για τους Παραολυμπιακούς αγώνες.

Συνήθως προβάλονται τα γεγονότα που σίγουρα είναι εμπορικά και θα φέρουν νούμερα, και όχι αυτά που αξίζει να προβληθούν.

Βέβαια ο κάθε ευαίσθητος άνθρωπος θα δακρύσει και θα εκτιμήσει την αξία του αθλητή των Παραολυμπιακών, όμως δεν είμαι σίγουρη ότι θα παρακολουθήσει τους Παραολυμπιακούς με το ίδιο ενδιαφέρον και πάθος που παρακολουθεί κάποιος τους Ολυμπιακούς.

Κανονικά βέβαια τα ΜΜΕ, θα έπρεπε να προάγουν αξίες και όχι εμπορικά προϊόντα, όμως κανείς δεν ρισκάρει χρήματα στην σημερινή εποχή...

Unknown είπε...

Μπράβο Μαράκι για την αυτή την ανάρτηση.

Μπορεί το κράτος να υποβαθμίζει ότι δεν είναι αρκετά εμπορικό, όμως εμείς μπορούμε να δίνουμε τις δικές μας μάχες για τις δικές μας αξίες.

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρούλα μου, η απάντηση δεν είχε καμιά σημασία, αυτό που ένιωσες είχε... Φιλάκια ευαισθητούλι μου, καλό σαβ/κο!

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Ειρήνη μου. Το κατά πόσο αξίζουν και τι αξίζουν το γνωρίζουν και το έχουν κερδίσει, δε μας χρειάζονται.. Πραγματικά είμαστε λίγοι μπροστά τους και σαφώς κατώτεροι ψυχικά. Φιλιά καλή μου...

Maria Tzirita είπε...

Άνεμε, το ποστ ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Έχω υπέρμετρη ευαισθησία μ'αυτό το θέμα. Σ'ευχαριστώ και καλό σου σαβ/κο!

Maria Tzirita είπε...

Να υποθέσω ότι η ανώνυμη είναι η όμορφη φίλη μου Θάλεια Αθανασίου, η αδελφή του Σπύρου; Κορίτσι μου το μπράβο αξίζει σε σένα και τον αδελφό σου - τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Κι εσύ να είσαι πάντα καλά και να σου δίνει ο θεός τέτοιο ψυχικό μεγαλείο...

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου καλησπέρα.

Μετά από πολύ καιρό βρίσκω και εγώ χρόνο για να μπορέσω να επικοινωνήσω μαζί σου.

Συμφωνώ με όλα όσα γράφτηκαν εδώ.
Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία υποκρισίας, αδιαφορίας και ότι άλλο μπορείς να προσθέσεις. Λέμε λέμε και τίποτα δεν κάνουμε.
Όταν είχα ταξιδέψει στη Γερμανία, μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση πως όλα μα όλα, θέλεις τα πεζοδρόμια, θέλεις οι στάσεις των λεωφορείων έχουν κατασκευαστεί και ρυθμιστεί με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε και τα άτομα με ιδιαιτερότητες να μπορούν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο, σε οποιοδήποτε κτίριο, να μπορούν να κάνουν ότι κάνουν τα δίποδα "ζώα", Μαράκι μου ακόμα και οι τουαλέτες.... Ενώ εδώ στην Ελλάδα δεν κάνουμε τίποτα. Όλα λειτουργούν για τους πολλούς και όχι για τους "λίγους".
Οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες όπως τους ονομάζω έχουν μεγαλείο ψυχής. Δεν πρέπει να λέμε ώ τι κρίμα. Δεν ξέρουμε ποτέ τι μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Αυτοί το ήθελαν?
Δεν είναι παρακατιανοί και ούτε πολίτες δευτέρας διαλογής. Είναι πιο άξιοι και καλύτεροι από εμάς. Και το πιστεύω αυτό.

Θα σου διηγηθώ ένα περιστατικό και θα κλείσω:
Ήταν ένα ζευγαράκι. Ήταν μαζί από το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο μαζί. Κάνανε όνειρα μαζί για γάμο, οικογένεια, πολλά παιδιά. Το χόμπι του αγοριού ήταν οι καταδύσεις. Σε μία από τις τελευταίες καταδύσεις τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στην σπονδυλική στήλη. Εμεινε παράλυτος στα κάτω άκρα...καθηλωμένος για πάντα στο καροτσάκι. Ζήτησε από την κοπέλα να χωρίσουν για να μπορέσει να βρεί κάποιον άλλον να κάνει οικογένεια να γίνει ευτυχισμένη.... Η κοπέλα δεν τον άφησε ήταν μαζί του στο νοσοκομείο, στα ατέλειωτα χειρουργία. Ήταν και οι γονείς της συμπαραστάτες. Όταν ζήτησε το παλικάρι να χωρίσουν με την αγαπημένη του οι γονείς της ζήτησαν να μιλήσουν μαζί του. Έτσι και έγινε.. Με δάκρυα στα μάτια ο πατέρας της κοπέλας είπε στον νεαρό πως ο γάμος θα γίνει και τα πόδια του από εδώ και πέρα θα είναι αυτοί (οι γονείς της κοπέλας). Ο γάμος έγινε. Και όταν θέλει ο θεός έρχονται και τα παιδιά.. Μεγαλείο αγάπης και ψυχής.

Συγγνώμη αν σε κούρασα.
Να είσαι πάντα καλά.

φιλιά

Έλενα (Φλώρινα)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Αχ Μαρουλάκι μου, έζησα από πολύ κοντά άτομα με ειδικές ικανότητες και η ανάρτηση που αφιέρωσες στους παραολυμπιακούς αγώνες, με συγκίνησε!

Εγώ πιστεύω ότι ξεχνάμε πως κανείς μας δεν έχει εχέγγυα ισόβιας αρτιμέλειας και είμαστε όλοι υποκείμενοι στη φθορά. Αν το θυμόμασταν αυτό, σίγουρα, θα αντιδρούσαμε και θα ενεργούσαμε αλλιώς.

Εύγε!!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Ένα μεγάλο μπράβο σ αυτούς τους αθλητές με μεγαλείο ψυχής & σ εσένα για την ανάρτησή σου !!!

Σπύρος είπε...

Καλησπέρα κι'απο μένα! Ελπίζω όλοι να είστε καλά!

Αγαπημένη μου φίλη Μαρία!
Για άλλη μια φορά σ'ευχαριστώ για την ευαισθησία που δείχνεις πάνω στο θέμα της ειδικής αγωγής! Ξέρω οτι πραγματικά ενδιαφέρεσαι και ο ζήλος σου πραγματικά με συγκινεί!
Πραγματικά σ'ευχαριστώ πολύ..

Όλα οσα αναφέρεις στην αρχή για τους Παραολυμπιακούς αγώνες,είναι αυτά που ακριβώς ήθελα να πω κι'εγώ!
Δυστυχώς οι Παραολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν την αίγλη των Ολυμπιακών αγώνων! Όπως πολύ σωστά διαπιστώνεις,είναι μια διοργάνωση που περνά στα ψιλά γράμματα των Μ.Μ.Ε. Γιατί όμως να ισχύει αυτό? Γιατί οι δυο διοργανώσεις να μην θεωρούνται ισάξιες? Γιατί οι Παραολυμπιονίκες μας να μην τυγχάνουν ανάλογης υποδοχής στη χώρα μας μετά τις νίκες τους? Γιατί να μην γράφονται κι'αυτοί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αθλητισμού? ...τόσα αναπάντητα γιατί! Έχει δίκιο η Έλενα.Ζούμε σε μια κοινωνία αδιαφορίας και υποκρισίας!
Επειδή έχω ζήσει απο κοντά τη διαδικασία της προετοιμασίας αγώνων,όλη αυτή η προσπάθεια που καταβάλλουν οι αθλητές είναι δυσανάλογη με ολα αυτά τα λίγα που αναφέρουμε κάθε φορά γι'αυτούς! Προσωπικά είμαι φανατικός θεατής των Παραολυμπακών αγώνων και κάθε αθλητής που συμμετέχει σ'αυτούς αποτελεί για μένα εναν μεγάλο ήρωα! Έτσι τους βλέπω.. Το να καταφέρει κάποιος να 'πιάσει' τους χρόνους και να αγωνιστεί στη μεγαλύτερη διοργάνωση του αθλητισμού απαιτεί σκληρή προετοιμασία,προσπάθεια,ιδρώτα μεγάλο μόχθο και στερήσεις!

Ο αθλητής που άναψε τη δάδα των Παραολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου πραγματικά με συγκλόνησε! Τη στιγμή που τον παρακολουθούσα άφωνος ,συνειδητοποιούσα ταυτόχρονα οτι κανένα ΕΜΠΟΔΙΟ δεν είναι αρκετό για να σταματήσει τη ΖΩΗ, ..αρκεί το εμπόδιο αυτό..να έχουμε τη δύναμη τη θέληση και το κουράγιο να το ξεπεράσουμε!

Μπράβο στους πρωταθλητές της ζωής, που ύψωσαν την σημαία μας στο μακρινό Πεκίνο!Συγχαρητήρια στους (Παρ-)Ολυμπιονίκες της καρδιάς μας!!


Μαρία σ'ευχαριστώ..σου χρωστάω τόσα πολλά...

ΕΛΕΝΑ είπε...

Συγχαρητήρια και ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όλα αυτά τα άτομα με τις ειδικές ικανότητες!!
Συγχαρητήρια και μπράβο για το τεράστιο απόθεμα ψυχής που διαθέτουν, τα μετάλια που μας φέρνουν είναι νομίζω το λιγότερο.
Το πιο σημαντικό είναι το μάθημα ζωής που μας δίνουν.
Καλό ΣΚ Μαράκι:)

Maria Tzirita είπε...

Ν'απαντήσω στη φίλη μου την Έλενα από τη Φλώρινα, που μου έστειλε με μέιλ το κείμενο που δημοσίευσα πιο πάνω και να την ευχαριστήσω για την όμορφη ιστορία που μοιράστηκε μαζί μας. Έλενα, κρατάω αυτή σου την κουβέντα: είναι καλύτεροι από μας...
Να είσαι καλά, περιμένω να σε δω από κοντά, φιλάκια καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Καναρινένια μου, είναι πάντα κρίμα να επαναπαυόμαστε για οτιδήποτε, πόσο μάλλον για την ίδια τη ζωή. Γιατί να πρέπει να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε; Μου θύμησες εκείνο το απόφθεγμα: "Παραπονιόμουν που δεν είχα παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια"...
Καλή Κυριακή κοριτσάκι μου, σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Αθηνά μου σ'ευχαριστώ, δε μου αξίζει όμως κανένα μπράβο, η ανάρτηση είναι κάτι το ελάχιστο μπροστά στα όσα εκείνοι οι αθλητές μας προσφέρουν με το μάθημα ζωής...
Φιλιά πολλά, να περνάς καλά γλυκειά μου!

Maria Tzirita είπε...

Σπύρο, τίποτα δε μου χρωστάς. Αντιθέτως εμείς χρωστάμε σε σένα και σ'ευχαριστούμε γιατί μας διδάσκεις με το έργο σου και μας φέρνεις πιο κοντά στην αληθινή πλευρά της ζωής. Γι άλλη μια φορά θα το πω: Χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα εσένα και τη Θάλεια και τα συγχαρητήρια είναι μόνο για σας. Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Λίλυ μου, τώρα είδα τα σχόλιά σου! Σ'αευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το είπα και πιο πάνω, τίποτα δεν πρόσφερα εγώ μπροστά στα όσα μας προσφέρουν τα παιδιά αυτά. Τις μάχες μας βέβαια πάντα θα τις δίνουμε! Όσο για το τι πουλάει, ναι το ξέρουμε καλά, αλλά ευτυχώς αντιστεκόμαστε ακόμα! Σε φιλώ!

Roadartist είπε...

Καλημέρα Μαράκι! Αυτά τα παιδιά είναι ΗΡΩΕΣ..έχω έτοιμο και εγω σχετικό post αλλά δε ξέρω πότε θα το ανεβάσω..γιατί πρέπει να βάλω κάτι άλλα πρώτα.. :) Ολα με τη σειρά τους..Μπράβο σου, μπραβο σου, μπραβο σου!!!! :)

Ra Ma είπε...

Όταν έφτασα και διάβασα την ιστορία με το ζευγάρι, ...έμεινα εκεί!
Συμφωνώ με την άποψη της Sofias, που μπορεί αυτό να λειτουργεί ασυναίσθητα, ως άμυνα του εαυτού μας. Αυτό όμως είναι κάτι που βελτιώνεται με τη παιδεία, η οποία είναι ανύπαρκτη έως επιδερμική ή καλύτερα διακοσμητική. Το κράτος φέρει μεγάλη ευθύνη όπως και οι γονείς.
Μπράβο στα παιδιά!!!!
Καλημέρα.

ΕΛΕΝΑ είπε...

Πέρνα κάποια στιγμή και από το blog μας. Σου έχω μια αφιέρωση.
Φιλάκια πολλά:))

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Ροντούλα μου! Ήρωες πραγματικοί, αληθινοί, όχι σαν τους άλλους που μας πλασάρουν...
Φιλιά καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Πειρατή, είπες κάτι πολύ σωστό: οι γονείς! Ας μην κατηγορούμε μόνο την πολιτεία και το κράτος, ας δούμε τι κάνει ο καθένας σπίτι του και τι μηνύματα περνάει στα παιδιά του. Να'σαι καλά, καλή υπόλοιπη Κυριακή!

Maria Tzirita είπε...

Ελενάκι μου, το μπλογκ σας είναι πειρασμός, στο έγραψα κιόλας, όλο λέω να το αποφύγω, αλλά κάτι με τραβάει κι έτσι το επισκέπτομαι καθημερινά! Σήμερα όμως με εξέπληξες και με συγκίνησες και δεν έχω λόγια να σ'ευχαριστήσω. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο, ας πω μόνο αυτό: ο Στέλιος σ'ευχαριστεί που τον αγάπησες...
Χίλια φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι μου καλό φθινόπωρο. Πάντα έτσι δεν κάνουμε; Είναι ωραίος ο μικρόκοσμός μας όταν είμαστε μακριά από τέτοιου είδους κόσμους. Γι αυτό και τόσο λίγοι... και τόσο μικροί... να διαχειριστούμε την πραγματική ζωή

Maria Tzirita είπε...

Ναι Ελευθερία μου, πάντα έτσι κάνουμε...ανθρώπινη φύση βλέπεις! Καλό φθινόπωρο και σε σένα, μόνο με χαμόγελο... Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και από τη δική σου γειτονιά, Μαρία μου. Το θέμα των παραολυμπιακών αγώνων που επέλεξες να αναρτήσεις είναι εξαίσιο και με αγγίζει ιδιαίτερα ένεκα και των Φτερών από μετάξι. Θα ήθελα δε, να επισημάνω ότι στις μέρες μας, με τόση σήψη που έχει παρεισφρήσει στο χώρο του αθλητισμού, ίσως οι παρολυμπιάδες να καταφέρνουν στις μέρες μας μόνο να κρατήσουν το υψηλό ιδεώδες. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

melomenos είπε...

πολύ όμορφο αφιέρωμα!
αυτοί είναι οι πραγματικοί αγώνες!
καλό σου ξημέρωμα

Alkmini είπε...

πολυ καλη η αναρτηση σου Τζιριτακι!!!!
ενα σεμιναριο μεσα απο τη δουλεια μου που ειχα κανει πριν 2 χρονια σχετικο με τα ΑΜΕΑ μου αφησε το ηθικο διδαγμα οτι το επομενο δευτερολεπτο ποιος απο μας ξερει αν δεν ειναι στη θεση τους?
ΚΑΝΕΙΣ!
φιλακια πολλα γλυκεια μου.

"ζαχαρούλα.." είπε...

εγώ πάντως ανατρίχιασα βλέποντας πάλι τον Ταιγανίδη στο βάθρο βουρκωμένο!!!!!!!!!!

καλή εβδομάδα φιλενάδα!!!!!!!

Maria Kat είπε...

Ένα μπράβο καταρχήν στο Σπύρο για την ευαισθησία του προς τα άτομα αυτά, και την επιμονή του για το επάγγελμα που επέλεξε.
Δυστυχώς οι Παραολυμπιακοί αγώνες ουσιαστικά "θυσιάζονται" στο βωμό της δόξας των "μεγάλων" αθλητών και θεωρώ πως δεν τους δίνεται η ανάλογη και πρέπουσα σημασία. Και το αστείο είναι πως οι περισσότεροι "μεγάλοι" τελικά βρίσκονται μπλεγμένοι στα δίκτυα του ντοπαρίσματος.Κρίμα δεν είναι?

Maria Tzirita είπε...

Πασχαλία, καλώς μας ήρθες! Σε καλωσορίζω κι από τη γειτονιά μου. Εσύ, περισσότερο από πολλούς, έχεις ευαισθησία με το θέμα και το γνωρίζω καλά κι εγώ και όσοι διάβασαν τα Φτερά από Μετάξι. Έχει απόλυτο δίκιο κι ακριβώς αυτό είναι και το μήνυμα που ήξελα να περάσω, όσον αφορά στο ολυμπιακό ιδεώδες. Να είσαι καλά και καλή επιτυχία στο νέο σου αριστούργημα! Το περιμένουμε πως και πως! Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Καλώς τον Μελομένο! Χαίρομαι όταν γνωρίζω νέους φίλους, σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για την επίσκεψη. Καλή σου βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Αλικάκι μου, πράγματι κανείς μας δεν το ξέρει, αλλά είπαμε: ας μη χρειαστεί να χάσουμε την αρτιμέλειά μας για να εκτιμήσουμε την ψυχή μας και τις δυνατότητές της... Φιλάκια φιλεναδάκι μου, καλή μας βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Ζαχαρούλα μου, ο Χαράλαμπος έσκισε και πάλι! Δεύτερο χρυσό και παγκόσμιο ρεκόρ και συνολικά 5 μετάλλια! Για να δούμε, αυτόν που είναι πραγματικός ήρωας, θα τον υποδεχτούμε σαν ήρωα όταν θα επιστρέψει στην πατρίδα;...
Φιλάκια, καλή βδομάδα!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι Παρεάκι μου, κρίμα δε λες τίποτα... Βρωμιά και μόνο βρωμιά! Το μπράβο σαφώς αξίζει στους αθλητές αλλά και στον Σπύρο και όλους τους ανθρώπους που κάνουν τέτοιο, όχι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Να'σαι καλά γλυκειά μου, περιμένω να τα πούμε από κοντά!

mirela είπε...

Ιδιαιτέρως συγκινητική η φωτό της έναρξης,κρίμα που δεν την είδα.Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που πήραν μέρος άσχετα από τα μετάλια που κατάφεραν ή όχι.Περίπτωση από παιδί που γνωρίζω είχε προπονηθεί με σφαίρα 2 κιλών και η επιτροπή στην Κίνα τον κατέταξε στα 4 κιλά και δεν αγωνίστηκε. Φιλιά και καλώς σε βρήκα.Καλό Φθινόπωρο.

xaos είπε...

Μπράβο στα παιδιά που με τόση θέληση κατάφεραν το ακατόρθωτο.

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου η Γιάννα είμαι! Ελπίζω να τα κατάφερα! Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που λαμβάνουν μέρος, είναι άξια θαυμασμού. ΄Οτι μετάλλια δεν πήραμε στους Ολυμπιακούς αγώνες μας τα έδωσαν αυτά τα παιδιά, και πάλι μπράβο τους!!!

Smaragdenia είπε...

Μπράβο στα παιδιά, εγώ τους βγάζω το καπέλο. Καλησπερούδια σ' όλη τη μπλογκοπαρέα.
Σμαραγδένια

witchofdaffodils είπε...

Mαρία,
μου άρεσε που έκανες ένα τέτοιο αφιέρωμα.
Συνήθως επαναλαμβάνουμε το κλισέ πως υποκλινόμαστε στο μεγαλείο των ατόμων αυτών. Σπάνια αντέχουμε να κοιτάξουμε κατάματα όμως τα άτομα με αναπηρία, σπάνια τα επιλέγουμε για φίλους και σχεδόν ποτέ για συντρόφους.
Ο θαυμασμός δεν αρκεί, χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους κάθε μέρα, όχι μόνο σε μεγάλα events.

Maria Tzirita είπε...

Μιρέλα μου καλώς μας ήρθες και πάλι, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω! Θα περάσω να μάθω τα νέα σου! Φιλιά πολλά και καλό φθινόπωρο!

Ανώνυμος είπε...

Πολλά είναι αυτά που έχουμε να διδαχθούμε από τα συγκεκριμένα άτομα και θα πρέπει να παίρνουμε και εμείς δυνάμεις από τη δύναμή τους. Και εμένα μου φέρνουν στο μυαλό τα φτερά από μετάξι και την ηρωίδα τους.

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Χελωνίτσα μου! Μπράβο και πάλι μπράβο...

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου, τα κατάφερες! Είδες, δεν ήταν δύσκολο τελικά! Αυτό που λες για τα μετάλλια είναι πολύ σωστό, μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους πράγματι! Φιλάκια καλή μου, να σε βλέπουμε!

Maria Tzirita είπε...

Καλησπέρα και σε σένα Σμαραγδένια μου...

Maria Tzirita είπε...

Μαγισσούλα μου, πόσο σωστό είναι αυτό που λες! Το είχα θίξει και στην άλλη ανάρτηση που είχα κάνει για τα ΑΜΕΑ. Όλο λόγια είμαστε, από πράξεις όμως; Η στάση ζωή μας ποιά είναι; Τεράστιο το κεφάλαιο αυτό... Φιλάκια πολλά, καλό σου βράδυ!

Maria Tzirita είπε...

Akamas, καλώς μας ήρθες! Ναι, έχουμε να διδαχτούμε, διδασκόμαστε όμως; Η Πασχαλία έπιασε πολύ σωστά την ψυχολογία ενός τέτοιου ανθρώπου με τη Σμαραγδένια της, είναι γεγονός. Καλό σου βράδυ, ευχαριστώ για το πέρασμα!

Maria Tzirita είπε...

Είδα τώρα μόλις και το αφιέρωμά σου στο βιβλίο μου. Σ'ευχαριστώ...