8 Ιουν 2009

Ο δολοφόνος του παιδιού μου

Είχα τα μάτια μου καρφωμένα στη μικρή ξύλινη πόρτα. Τον περίμενα. Περίμενα με τόση λαχτάρα να τον δω, που η καρδιά μου είχε ανέβει στο λαιμό μου κι έκανα απελπισμένες προσπάθειες να την κατεβάσω στη θέση της καταπίνοντας, λες κι ήταν μια μπουκιά ψωμί που είχε σταθεί εκεί και δεν έλεγε να πάει κάτω. Η βαβούρα που επικρατούσε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου έφτανε στ’αυτιά μου σαν ήχος υπόκωφος, από μακριά. Κανέναν δεν έβλεπα, η όρασή μου ήταν θολή και το μόνο σημείο στο οποίο εστίαζα καθαρά ήταν εκείνη η πόρτα. Η πόρτα απ’όπου θα έβγαινε ο Γιώργος Γεωργίου. Ο δολοφόνος του παιδιού μου.
Ο Στέφανος δίπλα μου έβριζε και καταριόταν, τον περίμενε κι εκείνος για να ξεσπάσει πάνω του την οργή και το μίσος που τον έπνιγαν σαν τεράστιο αιμοβόρο φίδι που είχε τυλιχτεί στο λαιμό του. Τ’αδέλφια του δίπλα του προσπαθούσαν να τον συγκρατήσουν. Οι αστυνομικοί λίγο πιο πίσω βρίσκονταν σ’ετοιμότητα. Όλοι τον κατανοούσαν, αλλά όφειλαν να τηρήσουν την τάξη.
Εγώ πάλι δεν ήθελα να του επιτεθώ. Δεν ήθελα να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, όπως ο άντρας μου. Ήθελα μόνο να τον δω. Να τον κοιτάξω στα μάτια, να τον γνωρίσω καλύτερα. Να μάθω τι σκεφτόταν, πώς ένιωθε. Τον ζήλευα. Αυτός είχε δει τον Άγγελο τελευταία φορά ζωντανό. Τον είχε αγγίξει, του είχε μιλήσει, είχε ακούσει τη φωνή του. Για τελευταία φορά. Εκείνος, ο Γιώργος Γεωργίου, ο δολοφόνος του. Μέσα στο ταραγμένο μου μυαλό αυτός ο άνθρωπος είχε αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Ένιωθα δέος στη σκέψη του. Αυτός είχε πάρει τη ζωή του παιδιού μου. Πόση δύναμη πρέπει να είχε!
Η πόρτα άνοιξε. Ένας αστυνομικός, αυτός κι άλλος ένας αστυνομικός. Στάθηκαν για λίγο κι έπειτα τον κάθησαν στο εδώλιο. Σταμάτησα την προσπάθεια να καταπιώ τον χτύπο της καρδιάς μου κι αφέθηκα με όλες μου τις αισθήσεις στο κοίταγμα του. Τον είχα ξαναδεί, αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τον παρατηρήσω τόσο καλά, με την ησυχία μου. Ο χαμός που επικράτησε στην αίθουσα δεν διέκοψε ούτε στιγμή την συγκέντρωσή μου.
Είχε το κεφάλι του σκυμμένο. Μαύρα σγουρά μαλλιά, λίγο πιο κάτω απ’τα αυτιά. Αναρωτήθηκα αν θα τον κούρευαν στη φυλακή, ή θα του επέτρεπαν να διατηρήσει αυτή την πλούσια χαίτη. Ήταν μετρίου αναστήματος, εκτός κι αν έφταιγε το γεγονός ότι στεκόταν καμπουριαστός. Όχι ιδιαίτερα γεροδεμένος. Παρατήρησα τα μπράτσα του, τις παλάμες του. Απογοητεύτηκα. Περίμενα να δω κάποιον που η σωματική του διάπλαση να δικαιολογούσε την πράξη του. Να την αξίωνε. Αυτός ήταν σαν μπασμένο. Δεν μπορούσε ο Άγγελος να του αντισταθεί; Ένα κι ογδονταπέντε ήταν και πολύ γυμνασμένος.
Έπειτα ήταν κι η ηλικία. Δεν ταίριαζε. Τούτο εδώ το παλικάρι μέχρι κι όμορφο το έλεγες. Μα δε θα’ταν πάνω από είκοσι πέντε χρονών. Νέο παιδί κι ωραίο παιδί δεν κάνει τέτοια πράγματα. Ένας μεσήλικας, ένας διεστραμμένος πενηντάρης, ναι. Πιο λογικό. Αυτός εδώ δεν μπορούσε να είχε όποιον ήθελε; Είτε γυναίκα, είτε άντρα, δεν έχει σημασία. Τι του ζήλεψε του παιδιού μου; Που ήταν και μωρό ακόμα, κι ας ήταν ένα κι ογδόνταπέντε ύψος.
Τότε σήκωσε τα μάτια του και τα έριξε κατευθείαν πάνω μου. Πουθενά αλλού και σε κανέναν άλλον. Πάνω μου. Καρφώθηκε στα μάτια μου, όπως το βέλος που βρίσκει κατευθείαν το στόχο του. Μου μίλησε. Όχι με λόγια, ούτε με νοήματα. Όμως μου μίλησε κι εγώ τον άκουσα. Όχι με τ’αυτιά, αλλά με κάτι άλλο που βρισκόταν πολύ βαθιά μέσα μου. Δεν ήξερα πώς. Αλλά τον άκουσα. Και του χαμογέλασα. Τα δικά του μάτια, έχοντας πάρει την απάντησή τους, ξαναγύρισαν στο πάτωμα μπροστά του.
Ο Στέφανος με κοίταξε σαστισμένος.
«Μα τι κάνεις; Το έχασες τελείως;»
Το «τελείως» δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαία. Όλοι στην οικογένεια πιστεύουν ότι φλερτάρω επικίνδυνα με την τρέλα. Όχι ανέκαθεν – από τότε που έφυγε ο Άγγελος. Τίποτα πάνω μου δεν είναι φυσιολογικό – έτσι τους έχω ακούσει να λένε. Μέχρι την κηδεία του φερόμουν όπως μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της. Μαύρα ρούχα, κλαμμένα και πρησμένα μάτια, κατάρες που στοίχειωναν μέχρι και τον λιγοστό ύπνο μου. Λιποθυμίες, ηρεμιστικά, ενέσεις. Αλλά μετά; Μου έστριψε, έλεγαν τα σόγια. Πώς να τους εξηγήσω να καταλάβουν; Ο Στέφανος βλέποντάς με έτσι, άρχισε να το πιστεύει κι αυτός.
«Κοίταξέ τον Στέφανε. Ο Άγγελος τον έχει συγχωρέσει. Πρέπει να τον συγχωρέσουμε κι εμείς».
«Ποτέ! Κανείς δε θα τον συγχωρέσει! Ούτε η μάνα που τον γέννησε! Στη φυλακή να σαπίσει το κτήνος!»
Ο Στέφανος έφτυσε προς το μέρος του, αλλά το σάλιο του έσκασε λίγο πιο πέρα, λερώνοντας το ξύλινο κιγκλίδωμα. Δεν έφτασε το στόχο του. Δεν ήταν σφαίρα βλέπεις, ούτε τόξο. Ούτε ματιά. Του έπιασα το χέρι.
«Ηρέμησε», του είπα, την ίδια στιγμή που ο δικαστής του έστελνε τη δική του επίπληξη. Έπρεπε ν’αρχίσει η ακροαματική διαδικασία.
Εγώ αρνήθηκα να καταθέσω. Τα είχαμε συμφωνημένα με τον δικηγόρο. Αυτός παρουσίασε χαρτί από ψυχίατρο που με απάλλασε από την ευθύνη αυτή. Το μόνο που περίμενα ήταν η απολογία του κατηγορούμενου. Ήθελα ν’ακούσω και πάλι πώς έγινε, τι του είπε το παιδί πριν φύγει, μήπως κάτι, κάτι είχε ξεχαστεί στην πρώτη κατάθεση και δεν είχε αναφερθεί. Πάνω απ’όλα όμως ήθελα να μπορέσω να ικανοποιήσω το αίτημα του γιού μου. Να τον κοιτάξω στα μάτια και να νιώσω μέσα μου ότι ναι, τον συγχωρώ. Αυτό δεν το είχα καταφέρει ακόμα. Δεν είχα φτάσει μέχρι εκεί.
Τώρα άκουγα τον άντρα μου που μιλούσε για τον γιο μας. Πόσο καλό παιδί ήταν, πόσο ηθικό, δεν έδινε ποτέ δικαίωμα σε κανέναν. Καλός μαθητής, αγαπητός σε καθηγητές και συμμαθητές. Ασχολούταν με τον αθλητισμό κι είχε πάρει αρκετές διακρίσεις σε σχολικούς αγώνες. Αγαπούσε τη μουσική, έπαιζε κιθάρα. Ήταν υπάκουος, είχε καλή σχέση με τους γονείς του, δεν είχαμε προβλήματα.
Μα τι σημασία είχαν όλα αυτά; Αν δηλαδή ήταν κακό παιδί, αν δεν ήταν καλός μαθητής, αν δεν τον συμπαθούσαν όλοι, αν δεν ήταν αθλητής και δεν έπαιζε κιθάρα, θα δικαιολογούσαν οι δικαστές τον φόνο του; Και όχι, δεν ήταν υπάκουο παιδί. Ήταν ένα φυσιολογικά οργισμένο παιδί στην εφηβεία. Και δεν είχε και τόσο καλή σχέση μαζί μας. Νομίζω πως αφού έφυγε και μετά αποκτήσαμε καλή σχέση. Τη σχέση που έχουμε τώρα. Είχαμε προβλήματα. Όπως έχουν όλοι οι γονείς με τα παιδιά τους. Για ποιό λόγο πρέπει να το κρύβουμε αυτό; Μάλλον επειδή δεν έχει κάτι να προσθέσει στην υπόθεση. Ή επειδή όταν κάποιος πεθαίνει αγιοποιείται κι όλα τα παραπτώματα διαγράφονται. Σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Πόσο ανόητοι λόγοι μου φαινόντουσαν τώρα αυτοί για τους οποίους τσακωνόμασταν τότε. Ας τον είχα τον γιο μου κοντά μου ζωντανό κι ας μην πάταγε ποτέ στο φροντιστήριο. Κι ας άκουγε δυνατά μουσική μέσα στο μεσημέρι, προκαλώντας την αγανάκτηση των γειτόνων. Κι ας μη μάζευε ποτέ το δωμάτιο του – αν είναι δυνατόν, για τέτοια γελοία πράγματα τον μάλωνα; Ας τον είχα μόνο, μια στιγμή μοναχά να τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Οι άκρες των χειλιών μου στράφηκαν προς τα κάτω και αυτό το ανάποδο χαμόγελο συνοδεύτηκε από καυτά δάκρυα.
Ο Στέφανος βλέποντάς με να κλαίω, δεν ήξερε αν έπρεπε να λυπηθεί ή να χαρεί. Μάλλον έκλινε προς τη χαρά και την ανακούφιση. Τον έκανε να νιώθει λιγότερο μόνος – στο κάτω κάτω αυτό ήταν το φυσιολογικό. Δε γινόταν να υποφέρει μόνο αυτός, να πονάει χωρίς συντροφιά. ΄Επρεπε να υποφέρω κι εγώ. Μάνα ήμουν. Ήμουν. Δεν είμαι πια. Μα, όταν γίνεις μάνα, παύεις να είσαι ποτέ; Είναι ιδιότητα που χάνεται, όπως το να λες «ήμουν βαρκάρης, αλλά δεν είμαι πια, γιατί δεν έχω βάρκα;»
Ο Γιώργος Γεωργίου κλήθηκε να καταθέσει. Μιλούσε τόσο σιγά, που ο πρόεδρος αναγκάστηκε έξι φορές να του κάνει σύσταση. Σ’αυτόν για να μιλάει πιο δυνατά και στον κόσμο από κάτω για να μη μιλάει καθόλου. Ο δικαστής μπορούσε να το κάνει αυτό. Ν’αποφασίσει ποιός θα μιλήσει και ποιός θα σιωπήσει. Ποιός θα μπει στη φυλακή και ποιός θα γυρίσει σπίτι του. Δε μπορούσε όμως ν’αποφασίσει ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει. Τουλάχιστον όχι στη χώρα μας. Και σίγουρα δε μπορούσε ν’αποφασίσει ποιός θ’αγαπηθεί και ποιός θα μισηθεί. Σε καμία χώρα.
Έτσι ο Γιώργος Γεωργίου αποφασίστηκε να μπει στη φυλακή και μάλιστα ισόβεια. Όταν θα πέθαινε ήταν ελεύθερος να πάει όπου ήθελε. Αυτό θα το αποφάσιζε ο ίδιος. Θα είχε πολύ χρόνο για να το αποφασίσει. Ο Στέφανος ορκιζόταν ότι δε θα τον άφηνε να ζήσει. Ότι σκοπός της ζωής του από κει και πέρα θα ήταν η εκδίκηση για το χαμό του παιδιού μας. Θα έβρισκε έναν τρόπο να μπει στη φυλακή και να τον σκοτώσει. Μόνο τότε θα ηρεμούσε η ψυχή του. Ο Στέφανος είχε αποφασίσει να ζήσει για πάντα μ’ένα μίσος που θα δηλητηρίαζε την καρδιά του, τη σκέψη του και τις πράξεις του.
Εγώ πάλι δεν είχα αποφασίσει για τίποτα. Ο Άγγελος θα αποφάσιζε για μένα...

70 σχόλια:

ΕΛΕΝΑ είπε...

Συγκλονιστική ιστορία Μαράκι μου!
Την διάβασα μονορούφι!!
Αραγε τι κάνει μια μάνα σε αυτήν την περίπτωση?? Πως νοιώθει?? Πως αντιδρά??
Εύχομαι να μην μας αξιώσει ο Θεός να το ζήσουμε και να το μάθουμε ποτέ!
Σε φιλώ:)

Mariela είπε...

Πολύ δυνατό!
και δύσκολο....

Maria Kat είπε...

Ανατρίχιασα ολόκληρη
πολύ καλό

ΣΜΑΡΩ είπε...

Διάβασα την ιστορία χτες αργά το βράδυ.Και την ξαναδιάβασα άλλη μια φορά.. Και πάλι σήμερα το πρωί...κι όσο κι αν ήθελα να σχολιάσω, δεν έβρισκα λόγια, τόσο πολύ με άγγιξε και με συγκίνησε! Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση όλων μας, πιστεύω,είναι η ταύτιση με τον πατέρα, αλλά τελικά πόσο σοφή αναδύεται η σκέψη της μητέρας παρά τον πόνο της ή καλύτερα μέσα από αυτόν τον πόνο, που χειρότερος δεν υπάρχει...Κι εγώ θα ευχηθώ μόνο, όπως η Ελενα,να μη τον νοιώσει ποτέ κανένας γονιός!

Maria B. είπε...

Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα, το γραπτό σου Μαράκι, με άφησε αφωνη και πικραμένη.

..................

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Η ηδονή του απόλυτου πόνου!!!

Να υποθέσω ότι ότι αυτή η ιστορία όπου μυαλό και ψυχή, ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί...θα εκδοθεί; μάλλον ...

Επιβάλλεται!!!

Φιλενάδα μου... Είσαι...Συγκλονιστική!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Από την πρώτη λέξη, ως την τελευταία.. το διάβασα με κομένη ανάσα. Συγκλονιστικό!

Smaragdenia είπε...

Συμφωνώ με την ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ. Συγκλονιστικό!! Μαράκι είσαι φοβερή.
φιλάκια
Σμαραγδένια

Μαρία είπε...

Μαρία μου...
δυνατό πολύ!!!)καλησπέρα...

zeidoron dtsoukas είπε...

Μαρία μου καλησπέρα.Ολα τα είδη της λογοτεχνίας τα χειρίζεσαι άψογα!Πιστεύω και εγώ ότι πρέπει να εκδοθεί το συγκλονιστικό αυτό κείμενο,το οποίο παράλληλα βάζει ένα πολύ μεγάλο θέμα:
Της συγχώρεσης!Μακάρι κανένας μας να μη βρεθεί μπροστά σε τέτοιο δίλημμα.

Sophia Kollia είπε...

Μαρία μου Καλησπέρα...
Είναι πολύ επόδυνο για δικούς μου λόγους και δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο...Πολύ πίκρα, τα λες και ζωντανά!
Καλή νύχτα

dhmhtra είπε...

Μαρία ότι να πω είναι λίγο!
Και για τα γραφόμενα σου αλλά και για την πολύ τιμητική ανάρτηση στο περιοδικό σας. Σ΄ευχαριστώ πολύ.
Πάντα επιτυχίες.
Φιλιά.

Aristodimos είπε...

Ανυπομονω να το διαβάσω απ την αρχη μεχρι το τελος μονορούφι....

Την καλησπέρα και την αγάπη μου

Αρης

patsiouri είπε...

Πω πω ρε συ Μαρία...πω πω...

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου, καλημέρα! Το ξέρω πως ειδικά αν έχεις παιδιά συγκλονίζεσαι να διαβάζεις κάτι τέτοιο κι εγώ το ίδιο βίωσα, όσο το έγραφα... Να μου είσαι καλά και μακριά από μας, σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Μαριέλα μου ναι, πολύ δύσκολο, αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι... Ειδικά τα δύσκολα κορίτσι μου... Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου σ'ευχαριστώ, χαίρομαι που σου άρεσε, αν και σε ανατρίχιασε και σε καταλαβαίνω... Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Σμαρώ μου, είναι ο μεγαλύτερος πόνος αλλά και η μεγαλύτερη συγχώρεση... Το πόσο πραγματικά κι αληθινά είμαστε χριστιανοί, μόνο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται, δε νομίζεις;... Έπειτα είναι και η άμυνα του ίδιου μας του εαυτού απέναντι σε έναν τέτοιο πόνο. Ο Θεός και η θρησκεία είναι το μόνο καταφύγιο τελικά...
Καλημέρες και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου, δεν ήθελα να σε πικράνω, μπορεί να είναι καταθλιπτικό το απόσπασμα αυτό, αλλά το μήνυμα που περνάει τελικά η ιστορία ολόκληρη είναι αισιόδοξο. Όταν κάποτε το διαβάσεις ολόκληρο, θα καταλάβεις...
Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Ξυπολυτούλα μου, σε άγγιξε, όπως το φανταζόμουν άλλωστε... Ναι, μάλλον κάποτε θα εκδοθεί, αυτό είναι μόλις το πρώτο κεφάλαιο...
Σ'ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ, φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Ανεμοσκορπίσματα, σ'ευχαριστώ. Καλή μέρα να'χεις!

Maria Tzirita είπε...

Σμαραγδένια μου, χαίρομαι που σου άρεσε κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι απ'τον Πειραιά, καλημέρα και σε σένα!

Maria Tzirita είπε...

Δημήτρη, ακριβώς αυτό είναι το θέμα που θέλω να θίξω κι επέλεξα τον πόνο της μάνας, που είναι ο μεγαλύτερος, για να φανεί η δύναμη ψυχής και η δύναμη της πίστης φυσικά. Αυτό μάλλον θα είναι το τέταρτο σε σειρά βιβλίο μου, δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα, το τρίτο όμως ήδη το παρέδωσα! Φιλιά σε σένα και τη Σταυρούλα μου!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου, αν σε πληγώνει μην το διαβάζεις, τουλάχιστον όχι αυτό το απόσπασμα. Όταν διαβάσεις το βιβλίο ολόκληρο, όσο επώδυνο κι αν είναι, θα νιώσεις τη λύτρωση και την ανακούφιση, να είσαι σίγουρη... Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Δήμητρά μου, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κι ευχαριστώ και για την προσφορά σου στο περιοδικό! Επιτυχίες και χαρές πάντα και σε σένα καλή μου! Καλημέρα και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Άρη μου, θα περιμένεις αρκετά για να το διαβάσεις ολόκληρο, προηγείται άλλο βιβλίο για του χρόνου! Αξίζει όμως την αναμονή, να είσαι σίγουρος... Καλημέρα, να μου είσαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Πατσιούρι μου, το σχόλιό σου περιεκτικότατο! Τα είπες όλα με δυό λέξεις, σ'ευχαριστώ και σε φιλώ!

Artanis είπε...

Ωραίο κομμάτι, Μαρία μου...θα γίνει μεγάλη επιτυχία όταν το εκδόσεις...
Καλό καλοκαίρι και φιλιά πολλά απο ΝΖ...Καλά να περνάς...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

Lilith είπε...

Μαρία μου, σαν το νερό κύλυσε η ανάγνωση του!
Πολύ ωραίο κείμενο και πολύ δυνατό θέμα!
Μου έκαναν εντύπωση τα συναισθήματα της μητέρας. Αν έχεις βασιστεί σε πραγματική ιστορία και στα συναισθήματα μιας μάνας που όντως φρέθηκε σ' αυτή τη θέση, πρέπει να θαυμάσω αυτή τη μάνα!
Αν όμως είναι δική σου τοποθέτηση, πρέπει να συγχαρώ εσένα!

Ένιωσα να ταυτίζομαι με τη σκέψη της... στο ότι δηλαδή, μπορεί να νιώθεις ότι θες να συγχωρέσεις κάποιον (επειδή κάτι σε έκανε να κοιτάξεις βαθύτερα) και να μην στο επιτρέπουν οι άλλοι γύρω σου!

Καλό μεσημέρι Μαρία μου!

Unknown είπε...

Όχι, η εκδίκηση δεν είναι λύση... σε καμιά περίπτωση...δεν λυτρώνει ψυχές η εκδίκηση. Όπως το λες. Το μίσος δηλητηριάζει καρδιά, σκέψεις, πράξεις!
Πολύ δυνατό Μαράκι μου το γραπτό σου. Βάζει κάποιον σε μια διαδικασία σκέψης, που ενώ μπορεί να την απωθεί, κατά βάθος ξέρει ότι πρέπει να την κάνει!
Σε ευχαριστούμε!

VAD είπε...

Καλογραμμένο,αλλά δεν ξερω,θέλει μεγάλη ,πολύ μεγάλη καρδιά,για να φτάσει κάποιος γονιός στο επίπεδο της ηρωίδας...

Leviathan είπε...

poli dinato...siglonistiko....anatrixiasa kai ligo...filia polla kai kalo sou mesimeri!!!!

Έφη είπε...

Ειλικρινά δεν έχω λόγια.. Γράφεις πάρα πολύ ωραία. Νιώθεις από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη. Καλή συνέχεια και ο,τι καλύτερο εύχομαι..

barel είπε...

Φοβερό Μαρία.Με απορρόφησε.

fotini είπε...

νομιζω πως τα πολλα λογια ειναι περιττα.σ ευχαριστω πολυ .παντα να μας γραφεις τετοια για να τα απολαμβανουμε εμεις.
καλησπερα.

pavlina είπε...

Συγχαρητήρια...συγκλονιστική ιστορία Μαρία μου...
Πόση δύναμη και σοφία κρύβουν οι Μάνες...
Καλό βράδυ νά έχεις...σε γλυκοφιλώ

Υ.Γ: Σου έστειλα email

Adamantia είπε...

Aν και πάγωσα μόλις διάβασα τον τίτλο, το κείμενο σου είναι κατά ένα τρόπο λυτρωτικό.
Περιμένω όλο το βιβλίο! Πολλά φιλιά Μαράκι!

Artanis είπε...

Μαρία μου, έχω κάτι για ΄σενα, στο μπλογκ μου...Πέρνα να δεις αν έχεις καιρό...
Σε φιλώ...

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Μια λέξη μόνο Μαρία μου: συγκλονιστικό!
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!
Όποτε μπορείς, πέρνα από το μπλογκ μου, σου έχω κάτι που έχει σχέση με το άλλο σου μπλογκ.
Να έχεις μια όμορφη μέρα!

kiki είπε...

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συγχωρήσω κάτι τέτοιο και εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να το μάθω...

Yianna είπε...

Φιλενάδα μου
Ουάο και πάλι ουάο!!! Πολύ ζωντανή σκηνή..πολύ ζωντανή. Ανατρίχιασα όμως διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο...τόσο μίσος ρε παιδίμου!! Παράλογο μου φαίνεται!!!!Δεν ξέρω...τι να πω!!!...

Φιλάκια

iLiAs είπε...

..ζωντανες σκηνες μπροστα μου!!

Καλο βραδυ Μαρακι :)

Maria Tzirita είπε...

Αρτάνις μου, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για το βραβείο βέβαια! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Σκρουτζάκο μου σ'ευχαριστώ, με συγκινείς... Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Λίλιθ μου, το κείμενο το εμπνεύστηκα από αληθινή ιστορία, πήρα τη θέση αυτής της γυναίκας και προσπάθησα να περιγράψω πώς ένιωθε. Δύσκολο να ταυτιστείς μαζί της, αυτός ο πόνος σε τρελαίνει, αλλά καμιά φορά η δύναμη της πίστης δίνει τη λύση... Να είσαι καλά, σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Λίλυ μου, εγώ σας ευχαριστώ που είστε εδώ να μοιράζεστε μαζί μου τους προβληματισμούς και τις ευαισθησίες μου... Φιλιά κούκλα μου!

Maria Tzirita είπε...

Vad μου, δε νομίζω ότι θέλει μεγάλη καρδιά, νομίζω πως όλοι μας έχουμε μέσα μας πολύ περισσότερη δύναμη απ'όση φανταζόμαστε... Καλό βράδυ και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Λεβιάθαν μου, χαίρομαι που σου άρεσε, να έχεις ένα όμορφο βράδυ και σ'ευχαριστώ!

Maria Tzirita είπε...

Έφη μου, σ'ευχαριστώ, να είσαι καλά κι ευτυχισμένη σε ό,τι κι αν κάνεις!

Maria Tzirita είπε...

Σωτήρη, είανι λίγο δύσκολο το θέμα που καταπιάνεται κι ευαίσθητο, χαίρομαι που σε τράβηξε. Η ανταπόκρισή σας μου δίνει κουράγιο να ολοκληρώσω το έργο αυτό, να είσαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Φωτεινούλα μου, αν δεν είσασταν όλοι εσείς να τα διαβάζετε, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο για μένα! Οπότε, το ευχαριστώ είναι για σας! Πολλά φιλάκια!

Maria Tzirita είπε...

Παυλίνα μου, πράγματι αν είσαι μανούλα σε αγγίζει διαφορετικά αυτή η ιστορία... Το πήρα το μέιλ, όταν έχω χρόνο θα σου γράψω κι εγώ. Φιλάκια πολλά, να προσέχεις!

Maria Tzirita είπε...

Αδαμαντία, ευελπιστώ κι εγώ να είναι λυτρωτικό το τέλος αυτής της ιστορίας, αλλιώς δε θα είχε νόημα. Να είσαι καλά για το όμορφο σχόλιό σου, σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Μαργαρίτα μου, πέρασα από το μπλογκ σου, στο έγραψα κιόλας, μου άρεσε πολύ η ιδέα σου και πώς τα συνδύασες όλα! Να μου είσαι καλά, σ'ευχαριστώ για όλα!

Maria Tzirita είπε...

Κική μου κι εγώ δεν ξέρω, αλλά αυτή η γυναίκα πράγματι τα κατάφερε... Ας μη βρεθούμε στη θέση της, έχεις δίκιο. Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου, παράλογο σου φάνηκε το μίσος; Νομιζω είναι η κλασσική αντίδραση αυτή του πατέρα, έτσι θα ένιωθε ο καθένας μας, δε νομίζεις; Αυτό που ξαφνιάζει στην ιστορία αυτή είναι η στωικότητα της μητέρας και η συγχωρητική της διάθεση... Μάλλον ταυτίζεσαι περισσότερο με το καλό και χριστιανικό και σε θαυμάζω γι αυτό... Φιλιά φιλενάδα μου!

Maria Tzirita είπε...

Ηλία μου, μ'ευχαριστεί το σχόλιό σου, με δικαιώνει... Να μου είσαι καλά, φιλιά πολλά!

akrat είπε...

καλημέρα
τι να πω....
αλλά θα πω....
άλλο το προσωπικό... το μίσος είναι αναπόφευκτο και ουσιαστικό και ΑΝΑΓΚΑΙΟ οι γονείς έχουν υποχρέωση να αισθάνονται όπως το βιώνουν και ότι μπορούν να κάνουν
η κοινωνία από την άλλη ωφείλει να φυλακίσει και να ορίσει μια τιμωρία που θα παραδειγματίσει την κοινωνία. Είμαστε σε μια δυτική χώρα και έτσι σαν κοινωνία πρέπει να κάνουμε εως ότου ο κόσμος γίνει καλύτερος...
καλημέρα
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ...

Aspa είπε...

Συγκλονιστικό το μήνυμα, μεγάλη η δύναμη ψυχής αυτής της μάνας… Φιλάκια Μαρία μου!

Aristodimos είπε...

Ενα καλό και όμορφο Σ/Κ να εχεις Μαρία μου.

Αρης

Χρύσα είπε...

Mαρία μου πολύ στενάχωρο και πικρό συνάμα. Προσωπικά δεν είμαι για τέτοιου είδους αναγνώσματα.
Στο "παιδί της αγάπης" βουρκώναν τα μάτια μου συνεχώς, ευτυχώς που το διάβασα μέσα σε μια μέρα. Σκέψου να διαβάσω κι αυτό που περιγράφει, κατά τη γνώμη μου, τη μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, την απώλεια του παιδιού του.
Καλό βράδυ.

Maria Tzirita είπε...

Ακράτ φίλε μου, το κείμενο δεν έχει να κάνει με το νομικό σύστημα της χώρας και την τιμωρία που πρέπει να επιβληθεί, αλοίμονο. Εστιάζω στα συναισθήματα της μάνας, μιλάω καθαρά για το προσωπικό της θέμα και το κατά πόσο το μίσος και το πάθος για εκδίκηση τελικά είναι καταστροφικό για τον ίδιο τον άνθρωπο. Φυσικά αυτό είναι μόνο ένα απόσπασμα, πιστεύω ότι το βιβλίο όταν ολοκληρωθεί θα καταφέρει να περάσει το μήνυμα που θέλω. Φυσικά και είναι δύσκολο - αλλά αυτά τα δύσκολα είναι τα πιο γοητευτικά στη ζωή... Σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Άσπα μου, σ'ευχαριστώ, χαίρομαι που έπιασες το "μηνυμα"... Καλό σαβ/κο, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Άρη μου, καλό σαβ/κο και σε σένα αγόρι μου!

Maria Tzirita είπε...

Χρύσα μου, σίγουρα είναι ένα δυνατό κείμενο, αλλα δε θελει να περιγράψει τον πόνο. Αν διαβάσεις όλο το βιβλίο, όταν βγει, θα δεις πως δε στέκεται καθόλου σ'αυτό, αλλά ακριβώς στο αντίθετο: πώς κατάφερε αυτή η γυναίκα να ξεπεράσει αυτόν τον πόνο και να τον κάνει προσφορά και δημιουργία. Το παιδί της αγάπης ήταν πιο συγκινητικό βιβλίο σε πολλά του σημεία, αυτό εδώ δεν είναι, πίστεψέ με. Θα τα πούμε κι όταν έρθει η ώρα της έκδοσής του, που αργεί ακόμα έτσι κι αλλιώς! Φιλιά, καλό σαβ/κο να έχεις!

Ra Ma είπε...

Δύσκολο θέμα, ακόμα και ο τίλος...
Τις σκέψεις της μάνας τις δέχομαι μόνο ως αιτία για να αποδοθεί όσο ποιο ισχυρό γίνεται το μήνυμα -πράγμα που επιτυγχάνεται.

Πολλές καλημέρες!!!

eirini είπε...

Πάρα πολύ όμορφο κείμενο! Δεν ξέρω όμως να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα την αντίδραση της μάνας. Η αντίδραση του πατέρα μου φαίνεται πιο ρεαλιστική και πιο ανθρώπινη. Νομίζω ότι για να αντιδράσεις έτσι όπως η μάνα χρειάζεσαι αληθινή δύναμη ψυχής!
Μ'άρεσε πολύ Μαράκι! Γράψε μας κι άλλα τέτοια!
Φιλιά πολλά!!!!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Σου ευχομαι τα καλυτερα....γιατι όπως μαθαίνω, εισαι πανω απ΄ ολα ΑΝΘΡΩΠΟΣ