27 Σεπ 2009

Όταν ο φίλος μας χρειάζεται...


Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί στη θέση να πρέπει να στηρίξουμε έναν φίλο ή μια φίλη που μας έχει ανάγκη;

Επειδή περνά μια μεγάλη απογοήτευση, μια στεναχώρια, που πιθανόν να προέρχεται από επαγγελματική αποτυχία ή συναισθηματική "κακοτοπιά", ή ακόμα εξ αιτίας ενός πρόσφατου πένθους του;

Σίγουρα πολλές φορές τις περισσότερες όμως δεν ξέρουμε πώς πρέπει να φερθούμε, ποιά είναι τα κατάλληλα λόγια να πούμε.

Ας δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την αμηχανία, που είναι απόλυτα φυσιολογική, και να βοηθήσουμε ουσιαστικά τον άνθρωπο που μας έχει ανάγκη.
Καταρχήν θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φίλος μας ή η φίλη μας, (δεν έχει σημασία το γένος), έχει περισσότερη ανάγκη να τον ακούσουμε, παρά να του μιλήσουμε.

Γι αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ καλοί ακροατές και να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και ν' αρχίσουμε να μοιράζουμε συμβουλές.

Η ψυχολογία του ατόμου που περνά μια δυσκολία, μια απογοήτευση, είναι ευάλωτη και δε θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να τον επηρεάσουμε, με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια. Αν για παράδειγμα ο φίλος έχει τσακωθεί με το έτερον του ήμισυ και καταφέρεται εναντίον του, επηρεασμένος από τα πληγωμένα συναισθήματά του, ας μην προβούμε εμείς σε χαρακτηρισμούς εναντίον αυτού του προσώπου, παίρνοντας εμφανώς το μέρος του φίλου μας. Καλύτερα να παραμείνουμε σιωπηλοί και να τον ακούσουμε, να τον αφήσουμε να "εκτονωθεί" και στη συνέχεια να του δείξουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος, προσπαθώντας να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί μπορούμε.

Το ίδιο αν πρόκειται και για επαγγελματικό πρόβλημα με το αφεντικό του ή με συναδέλφους. Σκεφτείτε ότι μπορεί μεθαύριο η σχέση αυτή ν' αποκατασταθεί και μετά να γίνετε εσείς ο "κακός" της ιστορίας.
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, όπως μια εγκατάλειψη από σύζυγο ή απώλεια συγγενικού ή αγαπημένου του προσώπου, αυτό που χρειάζεται είναι απλά να είμαστε εκεί. Δεν υπάρχουν χρήσιμες συμβουλές σε αυτές τις περιπτώσεις ή κάτι που να πρέπει να πούμε για να νιώσει ο φίλος μας καλύτερα.

Χρειάζεται απλά να του δώσουμε να καταλάβει πως θα είμαστε δίπλα του όποια στιγμή μας χρειαστεί, για να τον ακούσουμε, να κλάψει στον ώμο μας και να μοιραστεί τον πόνο του. Το "μοίρασμα" είναι η λέξη κλειδί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ξεχάστε φράσεις του τύπου "μην κλαις, μην κάνεις έτσι, θα περάσει" κ.λ.π. Ο άνθρωπος είναι υγιές να εκτονώνει τον πόνο του ή την οργή του με το κλάμα ή όπως αλλιώς το νιώθει.

Αν δε θέλει να βγει έξω να "ξεχαστεί", μην τον πιέζετε.

Γενικά μην προσπαθείτε να τον οδηγήσετε σε αυτό που εσείς πιστεύετε σωστό. Απλά μείνετε δίπλα του κι αφήστε τον να σας οδηγήσει εκείνος σε αυτό που θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα.

Ακριβώς όπως στους τυφλούς ανθρώπους δίνουμε το μπράτσο μας κι αφήνουμε εκείνοι να μας κρατήσουν, προκειμένου να τους οδηγήσουμε στο δρόμο τους, έτσι και με τους φίλους που έχουν κάποιο πρόβλημα, αφήνουμε να νιώσουν πως είμαστε εκεί για να μας "πιάσουν" οι ίδιοι αν κι εφόσον το θελήσουν.
Ειδικά σε περιπτώσεις πένθους ακούμε ανθρώπους να λένε "δε θέλω να του τηλεφωνήσω, μήπως τον ενοχλήσω".

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές, όμως είναι και καταστάσεις που ο άλλος μας έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Μιλήστε μαζί του, μη διστάζετε και ζητήστε του να σας πει ο ίδιος πώς νιώθει και τι θέλει. Αν θέλει να μείνει μόνος, αφήστε τον.

Αν θέλει να σας μιλήσει, ακούστε τον. Αν θέλει να κλάψει, χαϊδέψτε τον, χωρίς να τον κάνετε να νιώθει άσχημα γι αυτό. Μη σας ανησυχεί ποτέ να βλέπετε τον φίλο σας να εκφράζει τον πόνο του, το αντίθετο να σας ανησυχεί.

Είναι γεγονός πως ο χρόνος είναι το καλύτερο φάρμακο και τελικά όλα περνάνε. Όμως τη στιγμή που ο άλλος πονάει και υποφέρει είναι αδύνατον να το συνειδητοποιήσει αυτό και αν του το πείτε, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να νιώσει πως δεν τον καταλαβαίνετε και να απομακρυνθεί.

Ποτέ μην υποβιβάζετε το πρόβλημα του φίλου σας, πιστεύοντας πως έτσι θα τον κάνετε να νιώσει καλύτερα. Για εκείνον το πρόβλημά του είναι τεράστιο και ως τέτοιο πρέπει να το αντμετωπίζετε κι εσείς.

Αντί λοιπόν να του πείτε "μα είσαι χαζός, γι αυτό το πράγμα κάνεις έτσι;", πείτε του "καταλαβαίνω πως νιώθεις, θα πρέπει να περάσει καιρός για να δεις ότι δεν είναι τόσο σημαντικό όσο νομίζεις αυτή τη στιγμή, κάποτε θα το νιώσεις, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ υποφέρεις γι αυτό".

Αντί να πείτε "μα καλά, γι αυτόν τον βλάκα κλαις; Καλύτερα που έφυγε, δε σου άξιζε, θα βρεις καλύτερον!", πείτε "καταλαβαίνω πως τον αγαπούσες και πληγώθηκες πολύ μακάρι να τα ξαναβρείτε, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, κάτσε όμως και σκέψου πραγματικά τι θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα μακροπρόθεσμα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματά σου, χωρίς να βιάζεσαι".

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να πούμε, διατηρώντας την ουδετερότητά μας και να κάνουμε τον φίλο ή τη φίλη μας να νιώσουν ότι και τους καταλαβαίνουμε και θα είμαστε δίπλα τους, προσφέροντας την στήριξή μας και όχι την κριτική μας. Ίσως απλά αρκεί να σκεφτούμε πώς ακριβώς θα θέλαμε εμείς να μας φερθούν αν είμασταν στη θέση τους...

54 σχόλια:

Sofia Voikou είπε...

Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο, από τον ώμο ενός καλού φίλου πάνω στον οποίο μπορείς να γείρεις και να κλάψεις...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Aρχή της ζωής μου υπήρξε πάντα το
"η αγάπη ειναι φάρμακο...."
Αγάπη λοιπον, αγάπη αγαπη...και στο καλο και στο κακο....
Το μονο φάρμακο!!!

ΥΓ
Μαριω σου εχω μια απάντηση, αλλα για να μη τη μεταφερω κι εδώ, γύρνα μια βολτουλα πάλι στο μπλοκ μου να τη δεις...

Σε ξαναματαφιλώ

BIKY είπε...

Υπάρχουν άραγε καλοί φίλοι στις μέρες μας ?

Sophia Kollia είπε...

Μαράκι καλησπέρα.
Πολύ σωστές οι συμβουλές και στην πράξη..πολύ βοηθητικές...

meta είπε...

Ένας πραγματικός φίλος φαίνεται πάντα στις δύσκολες στιγμές, γιατί στις χαρές μας είναι πολλοί αυτοί που θα βρεθούν γύρω μας, σε μια δύσκολη κατάσταση αυτοί που μένουν δίπλα νας και μας στηρίζουν είναι αυτοί που μας αγαπούν πραγματικά.

stalamatia είπε...

Tα λες τόσο σωστά Μαρία μου .Όλοι λίγο πολύ έχουμε βρεθεί και στις δυο όψεις της ζωής και στου παρηγορητή και στου παρηγορημένου.Και το μόνο που χρειάζετε είναι απλά να είσαι ΕΚΕΙ.

Artanis είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο Μαρία μου...
καλημέρα απο ΝΖ, και καλή βδομάδα να έχεις...Φιλιά...

akrat είπε...

πόσο δίκαιο έχετε κα. Μαρία
πόσες φορές μας έχει συμβεί και εμάς...

Ανώνυμος είπε...

Πριν λίγο με πήρε ένας φίλος που έχασε την μητέρα του. Πάγωσα γιατί δεν ήξερα ειλικρινά πως πρέπει να φερθώ. Ξέρω από απώλειες σε συγγενικά πρόσωπα κι εκεί ήταν καλύτερα τα πράγματα γιατί ήξερα το περιβάλλον "πως λειτουργεί". Τώρα πραγματικά αναρωτιόμουν πως να πεις, αν και τι. Και πραγματικά το μόνο που αξίζει είναι απλά να είσαι εκεί και να το δείξεις.

Την χρειαζόμουν την ανάρτησή σου σήμερα. Σαν λόγια από φίλο.

Καλημέρα Μαρία μου

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου ένας φίλος ουσιώδης και πραγμάτικος είναι αυτός που όλοι χρειαζόμαστε. Σε ευχαριστώ για αυτά που έγραψες κάποτε χρείαζεται να μας υπενθυμίζει κάποιος κάποια πράγματα. Πόσες φορές χρειάστηκε να στηρικτώ να κλάψω να με συμβουλέψει μια κοινή μας φίλη. Λοιπόν την γλυκιά μου καλημέρα από την Κύπρο. Λουίζα

Maria Kat είπε...

Μαράκι μου πράγματι τσιζ το θέμα που θίγεις!!
Επειδή για μένα το θέμα της φιλίας είναι ΙΕΡΟ και έχω δόξα στο Θεό ευλογηθεί με πολλές και καλές φίλες θα ήθελα να πω τη γνώμη μου.

Σημασία δεν έχει (πιστεύω) τι λες αλλά πως το λες. Γενικά γνώμη μου είναι πως κάθε άνθρωπος χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης.
Αλλιώς θα μιλήσω στη κολλητή μου που ξέρω ότι ακούει γενικώς κάθε συμβουλή που θα της δώσεις, κι αλλιώς σε μια φίλη που γενικότερα δεν δέχεται εύκολα γνώμες και συμβουλες. Θα είμαι ειλικρινής και στις δυο αλλά με διαφορετικό τρόπο και "ποσότητα". Περισσότερη αλήθεια θα πω στη μια, λιγότερη στην άλλη.

Στις δύσκολες στιγμές πιστεύω ότι δεν χρειαζεται να λες πάντα την αλήθεια. Χρειάζεται να δείξεις ότι στηρίζεις το φίλο σου , έτσι ώστε όταν συνέλθει να μπορείς να του πεις ότι: "ξέρεις, τώρα που είσαι καλά, θέλω να ακούσεις και 5 πράγματα παραπάνω" είμαι σίγουρη ότι έτσι θα είναι πιο εύκολο να τον προσεγγίσεις.

Συμφωνώ απόλυτα στο ότι πρέπει να εισαι καλός ακροατής, και επιπλέον δεν πρέπει να κρίνουμε απόλυτα, και βάση των δικών μας δεδομένων. Πρέπει να κρίνουμε βάση των δεδομένων του ατόμου που έχουμε απέναντι μας. Και φυσικά να προσέχουμε και τα όρια που υπάρχουν στην εκάστοτε σχέση!!!

ΑΥτά είχα να πω!!! :P

b|a|s|n\i/a είπε...

πολλές φορές τα λόγια δεν χρειάζονται. απλά να είναι εκεί. να είμαστε εκεί. στα δύσκολα. στα εύκολα. και οι αληθινοί φίλοι σπανίζουν. αυτοί που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου.
καλησπέρα σου!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΙΑ ΛΕΞΗ ΙΕΡΗ ΑΝΘΟΣ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ ΣΠΑΝΙΩΣ
ΜΑ ΑΝ ΑΝΘΙΣΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΙΩΝΙΩΣ.
Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Η ΤΗ ΧΑΡΑ.ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΩ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.

Aristodimos είπε...

Tο πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας φίλος, είναι να σ’ ακούσει πρόθυμα και αν βρει ένα λάθος σου θα στο πει φωναχτά για να σε συνεφέρει.
Γιατί πραγματικός Φίλος είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο τολμάς ναι είσαι ο εαυτός σου.

Την καλησπέρα και την αγάπη μου

Αρης

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Συμφωνώντας απόλυτα μαζί σου ,Μαρία, απλώς να προσθέσω το γνωστό ρητό που τα λέει όλα: "Μοιρασμένη λύπη μισή λύπη" αλλά και "μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά". Ας το 'χουμε πάντα κατά νου!!

zeidoron dtsoukas είπε...

Μαρία μου σίγουρα κάθε πρόβλημα είναι ξεχωριστό και τελείως διαφορετική η αντιμετώπιση απ' αυτόν που το υφίσταται.
Τι μπορείς να πεις σ' ένα πατέρα που σήμερα το πρωί βρήκε νεκρό τον 25χρονο γιο του στο κρεβάτι από ανακοπή;

Lilith είπε...

Ο ανιδιοτελής άνθρωπος, ξέρει ν' ακούει, ξέρει να μιλάει, ξέρει ν' αγαπάει και - κατά συνέπεια - ξέρει και πώς να είναι καλός φίλος.
Σε αντίθεση με τον εγωιστή που είναι εντελώς ανίκανος να μπει στη θέση του άλλου.

Φιλιά Μαρία μου!

faraona είπε...

Πολυ καλά τα λές.Και προς Θεού να αποφεύγονται ολα τα «εγω να δεις πωες το ξεπέρασα»
η «εγω να δεις τι θα εκανα στη θέση σου» και ολα τα εγω εγω εγω που συνήθως ακούγονται σ αυτές τις περιπτώσεις.
καλημέρα βρε όμορφη!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου, μόνο ένα καλύτερο: ο χρόνος... Σε φιλώ, θα τα πούμε αύριο στο πάρτυ!

Maria Tzirita είπε...

Ρίκη μου, η δύναμη της αγάπης αδιαμφισβήτητη! Σε φιλώ κι εγώ, καλημέρα!

Maria Tzirita είπε...

Βίκυ μου ναι, υπάρχουν. Κι αν δεν έχει κάποιος φίλους, είναι γιατί δεν είναι φίλος - όπως λέει κι η Βαμβουνάκη. Και φίλοι υπάρχουν και αγάπη και άνθρωποι αληθινοί - αρκεί να βγούμε από τον εαυτό μας και να τους αναζητήσουμε όπου και όπως πρέπει... Φιλάκια καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Σοφία μου κι εγώ από την πράξη τις έχω αποκομίσει, μη νομίζεις ότι τα γράφω θεωρητικά. Τα πέρασα και ξέρω... Καλημέρες και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Μεταξία μου, συμφωνώ και διαφωνώ ταυτόχρονα! Τείνω να πιστεύω ότι οι πραγματικοί φίλοι φαίνονται εξίσου και στις μεγάλες χαρές μας - αν μπορούν να σταθούν δίπλα μας χωρίς ζήλια, κρίνονται και απ'αυτό... Για σκέψου το! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Κι εσύ το είπες ωραία Σταλαματιά μου... Απλά να είσαι ΕΚΕΙ! Πολύ σημαντική αίσθηση αυτή για τον άλλον... Φιλιά γλυκά!

Maria Tzirita είπε...

Αρτάνις μου, εμπειρία ζωής αποτυπωμένη σε λέξεις... Καλή βδομάδα γλυκιά μου, να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Ακρατ, δίκιο έχουμε, αλλά προς τι ο πληθυντικός ξαφνικά;... Καλημέρες!

Maria Tzirita είπε...

Φριντούλα μου αγαπημένη, χαίρομαι που βοήθησα με τον τρόπο μου σ'αυτή τη δύσκολη στιγμή. Είναι τυχερός ο φίλος σου, μέσα στην ατυχία του, που έχει καλούς φίλους σαν εσένα. Να'σαι καλά κορίτσι μου, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Λουίζα μου και η κοινή μας φίλη, αλλά κι εγώ προσωπικά, είμαστε πάντα εδώ για σένα. Η απόσταση μπορεί να μη μου επιτρέπει να σου προσφέρω την αγκαλιά μου, όμως λόγια βάλσαμο μπορείς πάντα ν'ακούς από μένα.... Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου σ'ευχαριστώ για τη συμβολή σου στο θέμα αυτό, έχεις δίκιο ότι διαφορετικά μιλάμε στον καθένα και σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις μέχρι εκεί που αντέχει ο άλλος. Η αλήθεια δεν είναι πάντα πανάκεια, καμιά φορά χρειάζεται και να την αποφεύγουμε ή να την "σερβίρουμε" πιο μαλακά... κάθε περίπτωση κρίνεται και διαφορετικά φυσικά. Σε φιλώ κοριτσάκι μου!

Maria Tzirita είπε...

Basnia, θα επαναλάβω πως αν είμαστε φίλοι, έχουμε και φίλους. Μήπως εμείς οι ίδιοι "σπανίζουμε", γι αυτό και οι φίλοι;.... Την καλημέρα μου!

Maria Tzirita είπε...

Σκρουτζάκο μου, πολύ σωστά πιστεύεις! Και στη λύπη, αλλά και στη χαρά! Να μου είσαι καλά, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Άρη μου, πολύ σπουδαία κουβέντα αυτή που είπες: να είσαι ο εαυτός σου... Αν προσποιείσαι και με τους φίλους, άστα να πάνε! Σε φιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Ναι Κώστα μου, έτσι ακριβώς είναι! Σ'ευχαριστώ για την παράθεση, καλή σου μέρα!

Maria Tzirita είπε...

Δημήτρη, τίποτα δε μπορείς να πεις, μπορείς να κάψεις μαζί του, να τον αγκαλιάσεις, να τον ακούσεις... Μπορείς μόνο να είσαι εκεί γι αυτόν, τίποτε άλλο... Καλημέρα φίλε μου!

Maria Tzirita είπε...

Λίλιθ μου, έχεις δίκιο, είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα... Φιλιά κορίτσι μου!

Maria Tzirita είπε...

Αχ Φαραώνα μου, αυτά τα "εγώ"... Χορτάσαμε πια, δε θέλουμε άλλα! Εσύ ξέρεις καλά γιατί μιλάω, όπως ξέρεις καλά να είσαι εκεί όταν ο άλλος σε χρειάζεται: με λίγα λόγια, σταράτα κι αληθινά. Ποτέ δε θα το ξεχάσω και πάντα θα σε θεωρώ φίλη, ακόμα κι αν δε σε έχω γνωρίσει - ακόμα - από κοντά! Φιλί γλυκό!

Vassilis είπε...

Mαρία όπως το είπες : "στήριξη όχι κριτική".
Κάποια στιγμή όλοι θα χρειαστούμε έναν καλό φίλο να μας ακούσει και κάποια στιγμή όλοι θα χρειαστεί να ακούσουμε τα εσώψυχα ενός φίλου μας.

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητή μου φίλη.
Οι υποδείξεις σου πολύ σωστές.
Βέβαια η κάθε περίπτωση έχει τον δικό της τρόπο αντιμετώπισης.
Το κυριότερο είναι να κάνεις τον άλλον να νοιώσει ότι τον πλησιάζεις με εμπιστοσύνη.
Νάσαι καλά
Ντένης

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Εγώ πάλι κάνω μια μεγάλη αγκαλιά και ..πατώ κι εγώ τα κλάμματα..άχρηστη παιδάκι μου!

Yianna είπε...

Φιλενάδα μου καλημέρα. Την αμηχανία που λες την νοιώθω κάθε φορά που χρειάζεται να στηρίξω κάποιο φίλο..πάντα νοιώθω άβολα, κουμπωμένη, μαζεμένη ..... Στην ζωή μας χρειάζεται να έχουμε πραγαμτικούς και αληθινούς φίλους, που θα μας στηρίξουν και θα μας ακούσουν χωρίς κριτική διάθεση.θέλω να ελπίζω ότι εγώ έχω τέτοιους φίλους!!! Φιλιά απο την Κύπρο

Δημητρης είπε...

Ελπίζω να μου επιτρέψεις να βάλω έναν σύνδεσμο από τον Ερημίτη:
http://herimitis.blogspot.com/2009/09/blog-post_25.html
Να είσι καλά Μαρία μου, ο Ερημίτης για το θέμα σου έχει κάτι να πει!

meta είπε...

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά έχεις δίκιο Μαρία μου. Πολλά φιλιά!

ΥΓ.Τελείωσα το "Μάτια μου" λίγο αργά λόγω τρεξίματος. Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά, περιμένω με αγωνία το "Αν δεν υπήρχε αύριο".
Τις εντυπώσεις μου θα τις διαβάσεις στο σάιτ των εκδόσεων!

iLiAs είπε...

...αχρειαστο να ειναι το κειμενο, αλλά σιγουρα χρησιμο σε αναλογες περιπτωσεις!

Καλο βραδυ Μαρακι :)

Michalis Mina είπε...

Μαρία

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε blog και αφορμή ήτανε αυτή η ανάρτηση.
Έχω διαβάσει και τα 2 βιβλία σας. Μου δίνετε τώρα η ευκαιρία να σας συγχαρώ και για τα 2. Γράφετε απλά και μοναδικά. Καταφέρατε να με βάλετε στην ψυχολογία του κάθε ηρώα σας και αυτό για εμένα είναι μεγάλη επιτυχία. Προβληματίστηκα, πόνεσα, έκλαψα, και πείρα μαθήματα ζωής.

Όπως είπα και ποιο πάνω αφορμή για να γράψω εδώ είναι αυτή η ανάρτηση.
Η δικιά μου γνώμη είναι ότι μετά από ένα θάνατο, μια σχέση που έχει τελειώσει ο φίλοι μας είναι εκεί για πολύ λίγο. Όταν βραδιάσει πάλη είσαι μόνος παρέα με τον πόνο σου.
Ο χρόνος δεν είναι πάντα ο καλύτερος γιατρός. Ο χρόνος είναι αυτός που επουλώνει τον πόνο……….για λίγο ώμος. Αν αυτό που έχασες είναι χαραγμένο μέσα στην καρδιά σου είναι πάντοτε εκεί. Και κάθε μέρα που περνά ζεις με την ελπίδα ότι και πάλη θα το βρεις…… και περιμένεις. Τριγυρνάνε συνεχώς στο μυαλό σου οι αναμνήσεις και πάλη ο πόνος είναι εκεί. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει κάτι που αγάπησες πολύ.

Καλώ βράδι από την Κύπρο.
Μιχάλης

Maria Tzirita είπε...

Βασίλη, κάθε φορά που ένας άνθρωπος με πόνο βαρύ έρχεται κοντά μου για να τον μοιραστούμε, νιώθω ότι μου κάνει μεγάλη τιμή. Ακριβώς γιατί μου δίνει την ευκαιρία ν'αποδείξω πόσο φίλη μπορώ να είμαι. Για στήριξη, όπως το είπες... Να'σαι καλά, φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Κύριε Ντένη, είναι βασικό αυτό που λέτε, γιατί χωρίς εμπιστοσύνη καμία σχέση δεν επιβιώνει. Σας ευχαριστώ που περνάτε τακτικά από το μπλογκ μου, να είστε καλά!

Maria Tzirita είπε...

Αχτιδούλα μου, είσαι η καλύτερη φίλη του κόσμου και μη λες τέτοια πράγματα! Υπάρχει καλύτερο από την αγκαλιά σου;... Σ'ευχαριστώ που είσαι εκεί, φιλιά πολλά πολλά!!!

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου, σίγουρα έχεις και μια από αυτούς είμαι κι εγώ! Το αξίζεις άλλωστε... Φιλιά φιλενάδα μου!

Maria Tzirita είπε...

Δημήτρη μου, το είχα ήδη διαβάσει... Πόσο όμορφα τα γράφεις και πόσο αληθινά... να'σαι καλά!

Maria Tzirita είπε...

Μεταξία μου, το διάβασα ήδη, μου το έστειλαν και σ'ευχαριστώ πολύ κούκλα μου! Χαίρομαι που σου άρεσε κι αυτό το βιβλίο κι ελπίζω να σου αρέσει το ίδιο - και περισσότερο - το επόμενο! Ελπίζω ότι θα σε συναντήσω και πάλι σύντομα και ξέρω τι λέω...θα σου τηλεφωνήσω να στα πω! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Ηλία, όπως το είπες: αχρείαστο αλλά χρήσιμο! Μακάρι να έχουμε μόνο καλά να μοιραζόμαστε οι φίλοι... Να μου είσαι καλά, φιλιά Ηλία μου!

Maria Tzirita είπε...

Μιχάλη, καταρχήν σε καλωσορίζω στο μπλογκ μου και σ'ευχαριστώ που μου έκανες την τιμή να γράψεις για πρώτη φορά εδώ. Από τον τρόπο που μιλάς καταλαβαίνω πως έχεις πονέσει πολύ κι ίσως έχεις προδοθεί από φίλους, αλλά πίστεψέ με, προφανώς δεν ήταν φίλοι πραγματικοί. Οι πραγματικοί φίλοι δε φεύγουν την άλλη μέρα, είναι πάντα εκεί.
Όσο για τον πόνο που προερχεται από την απώλεια αγαπημένου προσώπου, σαφώς δεν τον υποβιβάζω, ποτέ δεν ξεχνάς, αλλά σίγουρα με τον χρόνο αυτός ο πόνος μαλακώνει και εκλογικεύεται. Αρκεί να πιστεύεις στη ζωή και στις ευκαιρίες που σου δίνει και να γίνεσαι ακόμα πιο δυνατός από τα χτυπήματά της. Κι αφού όπως λες διάβασες τα βιβλία μου, σε παραπέμπω στο παιδί της αγάπης, στον επίλογό του, θυμάσαι; "Να κοιτάς ψηλά και να'χεις τα μάτια καθαρά για να τους διακρίνεις"...
Να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ και πάλι για το πέρασμά σου!

meta είπε...

Και εγώ εύχομαι να τα ξαναπούμε από κοντά Μαρία μου και να έχουμε και περισσότερο χρόνο. Αλλά εσύ κάτι έχεις κατά νου, έτσι; Άν και με έβαλες σε αγωνία θα περιμένω τηλεφώνημά σου!
Φιλάκια!

alitaki είπε...

ego ti na po;;;exo klapsi poli,kai pote dn eixa kapion na mou leei -stamata.kalo vrady.