Χειρόγραφο...

Το γράμμα που βλέπετε εδώ πιο πάνω και θα διαβάσετε παρακάτω υπάρχει αυτούσιο στο βιβλίο μου "Αν δεν υπήρχε αύριο". Το δάνεισα στην ηρωίδα μου την Κατερίνα, να το αφιερώσει στον αγαπημένο της, όμως δεν της το χάρισα, είναι δικό μου. Γράφτηκε από το δικό μου χέρι, χειρόγραφα και όχι στον υπολογιστή, πριν από δύο χρόνια. Το έγραψα και το παρέδωσα στον δικό μου έρωτα, στον άνθρωπο που ερωτεύτηκα όσο κανένα άλλον. Το έβγαλε φωτογραφία και μου το έστειλε όταν θέλησα να το βάλω στο βιβλίο μου και τον ευχαριστώ γι αυτό. Είχα πολλές αμφιβολίες ως προς το αν θα πρέπει να δημοσιοποιήσω το γεγονός πως αυτό το γράμμα, όπως και τα ποιήματα του βιβλίου είναι πραγματικά, δηλαδή δε γράφτηκαν για να εξυπηρετήσουν το μυθιστόρημα, υπήρχαν κι απλά συμπλήρωσαν τον μύθο. Γράφτηκαν από μένα γι αυτό , το ίδιο πρόσωπο, σε μια άλλη εποχή κι είναι πέρα για πέρα αληθινά. Τα ένιωσα αυτά τα συναισθήματα, τα βίωσα και καθόλου δεν ντρέπομαι γι αυτό. Νιώθω αντιθέτως τυχερή που με αξίωσε ο Θεός τόσο να τα νιώσω, όσο και να μπορέσω να τα καταγράψω με αυτόν τον τρόπο. Όταν θα περάσουν πολλά χρόνια, θα διαβάζω το βιβλίο αυτό και θα νιώθω περήφανη που κάποτε αγάπησα τόσο πολύ...τόσο βαθιά και με τόση ειλικρίνεια...

Αγάπη μου,

Σου έχω γράψει τόσο πολλά, σου έχω πει άλλα τόσα. Ποτέ όμως δε σου έγραψα κάτι στο χαρτί και για μένα είναι πολύ σημαντικό να δεις τα γράμματά μου, όπως οδηγούνται από το χέρι μου. Να σου εκφράζω τα συναισθήματά μου και να βλέπεις, να διαβάζεις το τρέμουλο στο χέρι μου. Να καταλαβαίνεις από τις άστατες σειρές, από τις μικρές γραμμούλες που πετάγονται εδώ κι εκεί, πώς τρέμει η ψυχή μου όταν σου μιλώ, μαζί με το χέρι μου…

Και σ’ έχω απέναντί μου τώρα εδώ και να τι θέλω:

Θέλω να βάλω σε λέξεις όσα αισθάνομαι. Πόσο ανόητη είμαι να πιστεύω πως θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν; Ό,τι άλλο είχα αισθανθεί στη ζωή μου προτού σε γνωρίσω, ναι, με λέξεις το εξέφραζα. Το μεγαλείο της ψυχής που εσύ μου χάρισες, καλέ μου, όμως, πώς; Ποιες λέξεις, ποια γλώσσα θα μπορούσε ποτέ να το περιγράψει;

Αρκεί να σου πω πως κοιτάζω μέσα μου και νιώθω δέος, το ίδιο δέος που νιώθω όταν αντικρίζω τον Θεό. Κι εμείς οι δυο, καρδιά μου, δε χρειάζεται να λέμε πια λόγια…Μέχρι να φύγω απ’ αυτή τη ζωή, μέχρι ν’ αφήσω την τελευταία μου πνοή, πάντα θα θυμάμαι πως η αγάπη η αληθινή δεν είναι τα λόγια που είπα και άκουσα…παρά εκείνο το δάκρυ που κύλησε απ’ τα μάτια μας, την ίδια στιγμή που η ψυχή μου αντίκρυσε τη δική σου...

Στις 26 και 27 Φεβρουαρίου θα βρίσκομαι στην Κύπρο για παρουσιάσεις. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε στο πρόγραμμα παρουσιάσεων του Ψυγογιού, πατώντας τη φωτογραφία εδώ πάνω δεξιά στο side bar. Φιλιά σε όλους και καλή αντάμωση στους φίλους εκεί!