2 Ιουν 2010

Όταν πεθάνει...


Γιατί λυπάσαι; Γιατί τρομάζεις; Για ποιόν κλαις; Γι αυτόν ή για σένα;
Στεναχωριέσαι που δε ζει, γιατί; Γιατί εσύ δε θα τον ξαναδείς, εσύ δε θα του μιλήσεις πια, δε θα έχεις την ευκαιρία να του πεις...
Για εκείνον μπορεί να είναι καλύτερα. Ή τίποτα δε θα νιώθει ή θα είναι καλύτερα. Πάντως δε θα στεναχωριέται ούτε θα κλαίει. Εσύ γιατί κλαις; Γι αυτόν ή για σένα;...
Κρίμα λες, αλλά κρίμα για ποιόν; Κρίμα για όσους δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν, να τον εκτιμήσουν, να τον αγαπήσουν...αλλά κυρίως...να του το πουν...
Θα σου λείψει, γι αυτό λυπάσαι. Τη μοναξιά φοβάσαι. Για σένα κλαις...

33 σχόλια:

Maria B. είπε...

Μαράκι μου, δεν το είχα δει ποτέ απο αυτήν την σκοπιά! ίσως και να έχεις δίκιο.

Εχθές όμως, έκλαψα για μια μανούλα που δεν είναι πια κοντά στα παιδάκια της και δεν θα έχουν ποτέ ξανά την αγκαλίτσα της .........
μπορεί να μην πονάει άλλο, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα ήθελε να είναι κοντά τους !!!!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Δεν κλαις πάντα από τον φόβο της μοναξιάς νομίζω.
Εξαρτάται από το ποιον χάνεις.
Κάποιες φορές κλαις επειδή αυτός που έφυγε δεν πρόλαβε να γευτεί κάποιες χαρές της ζωής, έφυγε νωρίς!

Sofia Voikou είπε...

Μαρία μου,
ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα, φιλοσοφικό και ηθικό... Ανάλογα με τα "πιστεύω" του ο καθένας, συνήθως θρησκευτικά πορεύεται και αντιμετωπίζει όλο το θέμα του θανάτου, τόσο του δικού του όσο και των αγαπημένων του προσώπων. Ωστόσο, νομίζω ότι δύο είναι αυτά που τρομάζουν κυρίως: 1. το άγνωστο (τι υπάρχει μετά και αν υπάρχει), 2. η απώλεια και η μοναξιά. Δυστυχώς, πολλές φορές, η μοναξιά αυτών που μένουν πίσω είναι αβάσταχτη!!!
Το κλάμα όμως το θεωρώ λυτρωτικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρέπει ν'αφήσεις τον πόνο σου ελεύθερο, για να μπορέσεις να λυτρωθείς και να προχωρήσεις παρακάτω, κρατώντας "ζωντανό" το αγαπημένο σου πρόσωπο στην καρδιά σου.

Ανώνυμος είπε...

Κλαις και για τους 2. Και για εκεινον που έφυγε και για ΄έσένα που εμένες πίσω.
Κλαις για όσα δεν πρόλαβες να του πείς, και όσα δεν πρόλαβε να ζήσετε μαζί. Κλαίς για τις στιγμές που είχες, ευκαιρίες να μιλήσεις αλλά δεν το έκανες.

Λουίζα

Unknown είπε...

Καλημέρα Μαράκι μου.

Συμφωνώ, για εμάς κλαίμε. Για την έλλειψη, για το τέλος. Γιατί χάνουμε κάτι δικό μας. Και γι αυτό όταν αυτός που χάνεται δεν είναι κοντινό πρόσωπο, η έλλειψη δεν αγγίζει την ζωή μας, τις περισσότερες φορές απλά κουνάμε το κεφάλι, και το πολύ - πολύ να πούμε ένα "κρίμα", όπως λες και εσύ.

Lilith είπε...

"Τη μοναξιά φοβάσαι. Για σένα κλαις"
Δεν ξέρεις πόσες φορές το έχω πει αυτό, Μαρία μου...
Το πιστεύω απόλυτα!
Δε θα πω περισσότερα, γιατί τα έχεις πει όλα εσύ.

Φιλιά πολλά!

Τσιρίτα Μαρία-Γεωργία είπε...

Κλαις που δε θα τον ξαναδείς. Ή που θα αργήσεις να τον ξαναδείς, εκεί στην άλλη ζωή. Κλαις γιατί σκέφτεσαι πόσα ζήσατε μαζί, ένα κομμάτι σου φεύγει με κείνον.
Μπορεί να κλαις επειδή δε πρόλαβες να του πεις όσα ήθελες. Δε του είπες συγνώμη, σ'αγαπώ....
Αν πρόκειται για μάνα που χάνει το έμβρυο κλαίει που δε πρόλαβε να του δωσει την αγαπη της, τη στοργή και τη φροντίδα της.
Εξαρτάται ποιον χάνεις και με ποιον τρόπο....Πάντως ο κάθε χαμός αφήνει πίσω του ένα κενό που το γεμίζουν μόνο αναμνήσεις...

55fm είπε...

Εξαρτάται...ποιόν χάνεις και πολλά άλλα...
Δυνατές οι σκέψεις σου!
Χαίρομαι που θα σε γνωρίσω από κοντά στην παρουσίαση του βιβλίου της Ρίκης.
Καλό απόγευμα

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Θα συμφωνησω κι εγω με την Ολγα
Κλαις αναλογα την αποψη που εχεις για καποια πραγματα και το τι και ποιον χανεις......

Βεβαια κλαις και για τον εαυτο σου....ουφφφφφφφφφ, ας το καλο μπερδευτηκα....οταν κλαις η ουσια ειναι οτι κλαις, και οχι γιατι κλαις

Matriga είπε...

Μαρία μου, βαθιά τα νοήματα που άγγιξες! Τι γιατί κλαίμε λίγο πολύ καλύφθηκε, το κενό όμως καμιά φορά δεν είναι τόσο εύκολο να καλυφθεί...

Όταν χάσεις τον άνθρωπό σου, όσα σ' αγαπώ και να έχεις προλάβει να μοιραστείς μαζί του, όσα εμπειρίες και στιγμές και όσος χρόνος και να έχει περάσει... το κενό, θα είναι πάντα εκεί.

Πολλά φιλιά γλυκιά μου!!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Δίκιο έχεις. Όταν έχασα το πατέρα μου έκλαψα γιατί μόλις είχα αρχίσει να τον γνωρίζω. Και δεν πρόλαβα. Για μένα έκλαψα τότε. Άλλωστε και όλα τα μνημόσυνα, τα τρισάγια κλπ. για μας τα κάνουμε. Ο τάφος είναι μόνο σημείο αναφοράς πλέον

Meropi είπε...

Πώς σου ήρθε η ιδέα γι' αυτό το ποστ Μαράκι μου? Ελπίζω να μην έχασες κανένα δικό σου. Εύχομαι όλα καλά.
Όσο για το θάνατο, κλαίμε και γι' αυτόν και για μας.

habilis είπε...

Ολα σχεδόν για μας τους ίδιους τα κάνουμαι.

katerina είπε...

θα συμφωνήσω ότι τις περισσότερες φορές κλαίμε για τον εαυτό μας γι΄αυτά που δεν του είπαμε,για τη μοναξιά μας και κυρίως γι΄αυτά που δεν του "δώσαμε" ποτέ και τώρα είναι αργά..

ElenaG είπε...

...
Με βρίσκει σε μια πολύ ευαίσθητη μέρα αυτό το θέμα
του θανάτου Μαράκι μου.
Η πολη μας από χθες είναι ανάστατη...και όσοι γνώριζαν και όσοι δεν γνώριζαν την οικογένεια
Ένα αγοράκι 5 χρόνων έχασε τη ζωή του...
Ο πατέρας γιατρός έπαιρνε το μωρό στο σταθμο
στο δρόμο τον ειδοποιούν ότι υπάρχει επείγον περιστατικό
αλλάζει πορεία πάει στη κλινική δεν ξέρω πως και γιατί πήρε την απόφαση ο πατέρας να αφήσει το μωρό στο αμάξι (κλειδωμένο) μπαίνει στη κλινική υποθέτω για 2-3 λεπτά...τα λεπτά έγιναν ώρες...4:30 το απόγευμα η μητέρα (γιατρός και αυτή) πάει στο σταθμό να πάρει το παιδί...και τότε αποκαλύπτεται το δραμα...δεν πιστεύω υπάρχει κάτι χειρότερο από το να θάβει ο γονιός το παιδί του...
Ο θάνατος, αυτός ο χωρισμός που δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε...που όπως και να τον σκεφτούμε μας πονά έστω και αν ακόμη πιστευουμε πως εκεί που πήγε θα είναι καλύτερα...εμάς θα μας λειψει...
Στην Αγια Γραφή νομίζω πως μοναχα μια φορα αναφέρεται πως ο Χριστός δάκρυσε...κι αυτο πηγαίνοντας να αναστήσει το Λάζαρο...Φαντάσου γνώριζε πως θα τον αναστήσει και όμως δάκρυσε...ίσως γιατί ο Άνθρωπος δεν πλάστηκε για να πεθαίνει...

venceremos είπε...

nai κλαίω για μένα, για τα όνειρά μου τα ξεσκιμένα, τα σ αγαπω τα πεταμένα, τ'αδεια χέρια μου, που δεν ξέρω τωρα που να τ ακουμπίσω...

ναι κλαιω για μένα, όλα τα όμορφα τα πονεμενα,τα λόγια τα ορφανεμενα, τ άδεια τα μάτια μου, που δεν ξέρω τωρα πως να τα γιομήσω....

Ανώνυμος είπε...

Κλαιει παντα ο καθενας για τους δικους του λογους, οταν χανεις καποιον λατρεμενο κοντινο σου ανθρωπο ειναι πολυ δυσκολο , οχι γιατι φοβασαι την μοναξια, ειναι απλα πολυ δυσκολο να συνηθισεις την ζωη χωρις, εκεινον , την μυρωδια του, το βλεμμα, την αισθηση οτι ειναι εκει , κοντα σου..
Κι οσο σκεφτεσαι, και μετανοιωνεις για ολα τα ασχημα που ειχαν συμβει, για τα λογια που μειναν ανειπωτα , τα σ'αγαπω που δε προλαβαν να ακουστουν
και το μονο που ακους ειναι τον εαυτο σου ανεμεσα στους τοιχους να ζητα συγνωμη και να κλαις γιατι η ζωη δεν θα ειναι ποτε η ιδια χωρις εκεινον..

dyosmaraki1 είπε...

Καμιά φορά μπορεί και να κλαις γιατί δεν προλαβες να του πεις όσα ενοιωθες για αυτόν.
Ισως πάλι να κλαις γιατί σκέφτεσαι πως η γη θα είναι φτωχότερη δίχως αυτόν.
Οπως και νάχει μια απώλεια είναι μια απώλεια.
Είναι ένα πλην (-) στη ζωή μας.
Οσο πιο σημαντικό είναι για σένα αυτό το πλην (-) τόσο πιο κραυγαλέα κλαις....

Yannis Kapnidis είπε...

Νομίζω ότι κλαίμε για τον εαυτό μας περισσότερο και για το ότι θα αργήσουμε να ξαναδούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Εμένα τουλάχιστον αυτό με στενοχωρεί περισσότερο, το ότι θα μου λείπει πολύ ο άνθρωπος που χάνω, κι ας ξέρω ότι κάποια στιγμή υπάρχει αντάμωση. Το "μέχρι τότε" όμως με πονάει.

Την αγάπη μου και καλό μας μήνα Μαρία!

Sophia Kollia είπε...

Μαρία μου,
ελπίζω να μην έχασες κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.
Καλό αύριο..

b|a|s|n\i/a είπε...

κλαίμε για το τέλος. για αυτόν που φεύγει. όσο και να αλλάξει η καθημερινότητά μας και η ζωή μας ακόμα νοιώθουμε περισσότερο παρά ποτέ σαν χάνουμε αγαπημένα πρόσωπα ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. και κλαίμε για το τέλος.
καλησπέρα σου!

marianaonice είπε...

Ναι για αυτόν που φεύγει κλαίμε ή για μας?
Αναρωτήθηκα κι εγώ...
Μαλλον για μας.. για την απώλειά του, για όσα θα στερηθούμε από την απουσία του... αυτός όπως λες ή δεν νοιώθει ή θα είναι καλύτερα...
μα κι αν είναι νέος... τότε κλαίμε και γι' αυτόν που δεν πρόλαβε να χαρεί...
τι να πω...
τι ερώτημα κι αυτό...

Unknown είπε...

Μάλλον για μας κλαίμε ναι...
δε νομίζω όμως από εγωισμό! πονάμε... αυτό είναι! δεν αντέχουμε τη ζωή μας χωρίς τον άνθρωπο που έφυγε!
ξέρω μια φράση που λέει πως όταν γεννιέται ένας άνθρωπος πρέπει να κλαίς κι όταν πεθαίνει να γελάς! και δεν νομίζω πως είναι λάθος! εδώ η κόλαση εδώ και ο παράδεισος!
αν ειναι να πονάς και να υποφέρεις στη ζωή γιατί να ζεις; ποιός ο λόγος; καλύτερα να φεύγεις...

έχω τόσο πολλά να πω γι'αυτό το θέμα...
μα τι σημασία θα είχε; ο καθένας μας το βιώνει διαφορετικά!

Φιλάκια Μαράκι μου και καλή σου μέρα!

zeidoron dtsoukas είπε...

Μαρία μου καλημέρα!
Σκληρά τα ερωτήματά σου κι απλή η απάντηση,πραγματικά για μας κλαίμε γιατί χάθηκε οριστικά ένα αγαπημένο κομμάτι του εαυτού μας.
Ο θάνατος είναι φυσική συνέπεια κι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε!

"ζαχαρούλα.." είπε...

κλαις και για τους δύο... για όσα δεν πρόλαβες... για όσα θα ήθελες...

καλημέρες Μαράκι!!!

Maria Tzirita είπε...

Αγαπημένοι μου φίλοι σας ευχαριστώ για το πέρασμά σας και τα σχόλιά σας. Όχι μην ανησυχείτε, δεν έχασα κάποιον δικό μου, απλά μια σκέψη έκανα και τη μοιράστηκα μαζί σας - όπως πάντα άλλωστε! Να είστε όλοι καλά και εύχομαι να μην έχετε κανένα λόγο να κλαίτε, παρά μόνο να γελάτε!
Σας φιλώ!

Matriga είπε...

Φιλάκια πολλά Μαρία μου!
Χαίρομαι που είσαι καλά.

Καλό Σ/Κ

Υ.Γ. Από εβδομάδα θα ήθελα να βάλεις στο πρόγραμμά σου ένα ραντεβού μαζί μου. Κερνάω καφέ :)

marilia είπε...

Μπορεί να 'ναι εγωιστικό, αλλά θαρρώ πως κλαίμε γιατί δε θα 'χουμε έναν άνθρωπο αγαπητό κοντά μας, να μας φωτίζει τη στιγμή με το χαμόγελο, την κουβέντα του, την αγκαλιά του, την προσφορά του. Σίγουρα όμως από τους αγαπητούς ανθρώπους δεν παίρνουμε μόνο, δίνουμε κιόλας! Κάθε τι που μας ευχαριστούμε ή που νιώθαμε όμορφα βιώνοντάς το μας κάνει να πονάμε, όταν τελειώνει. (Και η σχολική χρονιά, όταν τελειώνει, με κάνει να κλαίω με μαύρο δάκρυ κι ας ξέρω ότι σε 3 μήνες θα ξαναδώ τα ίδια μουτράκια να μου σπάνε τα νεύρα! :))

Την καλημέρα μου

Εύα Παραδείσου είπε...

Μαράκι μου καλησπέρα. Λυπόμαστε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δε θα ξαναδούμε και θα αισθανόμαστε την απουσία τους.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Eννοείται πως, στην πραγματικότητα, κλαίμε όχι αυτόν που φεύγει αλλά αυτόν/ούς που μένει/ουν.
Όπως έλεγε και ο Επίκουρος, δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί όταν αυτός είναι μακριά δεν κινδυνεύουμε κι όταν έλθει δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε.
Το πρόβλημα είναι οι άλλοι, που μένουν πίσω, και είναι εξαρτημένοι συναισθηματικά, ψυχολογικά ή και οικονομικά...

Maria Kat είπε...

Θα συμφωνήσω με κάποιους που είπαν πως κλαις αναλογα γιαυτόν που χάνεις.
Κλαις για το κενό που αφήνει πίσω του μαλλον, και ίσως και γιαυτα που δεν μπόρεσες να πεις!

KitsosMitsos είπε...

Το θέμα είναι πάντα γι αυτούς που μένουν πίσω...

marianaonice είπε...

Πολύ σωστό αυτό που είπε ο @Ασκαρδαμυκτί μας.
Το θάνατο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ γιατί τότε που θα τον συναντήσουμε θα έχουμε ήδη πεθάνει...
:))