Καλοκαίρι ήταν και πέρασε...

Αλλιώτικο...μελαγχολικό...παραπονεμένο...
Ένα καλοκαίρι που μας πρόσφερε τον ζεστό του ήλιο, την δροσερή θάλασσα, το ανάλαφρο αεράκι του. Ένα καλοκαίρι που έκανε ό,τι μπορούσε για να μας διασκεδάσει, να μας ξεκουράσει, να τιμήσει το όνομά του - αυτό που όλοι όταν το σκεφτόμαστε "καλοκαιράκι" νιώθουμε λαχτάρα κι ευτυχία, έχοντας συνδέσει αυτή την εποχή με την άδειά μας και την καλοπέραση.
Όμως φέτος έμεινε παραπονεμένο να κοιτάζει τα νησιά και τα θέρετρα πιο άδεια από ποτέ. Στεναχωριόταν που έβλεπε τον κόσμο μουδιασμένο, χωρίς κέφι, με το άγχος να ακολουθεί τους πολίτες αυτής της χώρας ακόμα και στις διακοπές...
Έτσι ήταν το καλοκαίρι μου. Στην προηγούμενη ανάρτηση σας είχα δώσει ραντεβού στην έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι, όμως δε βρέθηκα ποτέ εκεί τελικά. Λίγες μέρες πριν έχασα μια αγαπημένη μου θεία πολύ ξαφνικά και αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα...
Όταν πήρα την άδειά μου, τον Αύγουστο, πήγα στο αγαπημένο μου Τολό, με αγαπημένους ανθρώπους, αλλά όλα ήταν αλλιώς. Πέρα από τη γενικότερη κακοκεφιά και τα σχεδόν άδεια μαγαζιά τις περισσότερες μέρες, στο στενό φιλικό μου περιβάλλον έζησα μια ασθένεια και έναν ακόμα θάνατο.
Η παιδική μου φίλη που περνάμε όλα τα καλοκαίρια μας παρέα στο Τολό, χτυπήθηκε από καρκίνο. Έκανε μαστεκτομή, κάνει χημειοθεραπείες αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει γιατί είναι επιθετικός και είχε πιάσει και λεμφαδένες. Μαζί της κάθε μέρα εκεί έζησα τους φόβους και το παράπονό της, το γνωστό "γιατί σε μένα;"...σαράντα χρονών γυναίκα με δυό μικρά κοριτσάκια ν'αναρωτιούνται γιατί πέφτουν τα μαλλιά της μαμάς....
Κι έπειτα ο αγαπημένος μου, δυό μέρες πριν ξεκινήσει να έρθει να με βρει να κάνουμε τις διακοπές μας μαζί, έχασε τον πατέρα του. Και φυσικά δεν ήρθε ποτέ, δεν τον είδα καθόλου, παρά μόνο τώρα που γύρισα στην Αθήνα. Και βέβαια κανείς μας δεν είναι όπως πριν, αυτή η απώλεια στέκεται βαριά πάνω από τα κεφάλια μας....
Ήταν όμορφα εκεί στο Τολό επειδή είχα την κόρη μου μαζί. Αυτό ναι με χαροποίησε ιδιαίτερα. Από την άλλη μεριά όμως συνετέλεσε και στην πρώτη μου σοβαρή κρίση μέσης ηλικίας... Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.
Κάθε καλοκαίρι της ζωής μου στο Τολό με τις παρέες μου εκεί ξενυχτούσαμε στα μπαρ, πίναμε, χορεύαμε, διασκεδάζαμε μέχρι πρωίας. Όσο δεν έβγαινα όλο το χειμώνα, το καλοκαίρι του έδινα να καταλάβει!Φέτος που ήμουν με την κόρη μου εκεί, κοπέλα στα 19 πλέον, την είδα να κάνει ακριβώς αυτή τη ζωή και να το κάνει με την καρδιά της και με μεγάλη αντοχή - σε αντίθεση με μένα! Ένιωσα παράξενα, ένιωσα ότι πια εμένα αυτό δε μου ταιριάζει, ότι ήταν κάτι παράταιρο. Δε μπορώ να βγαίνω στα ίδια μαγαζία που πηγαίνει κι εκείνη με τις δικές της παρέες και ξέρω πως δεν είναι και σωστό. Έτσι "μαζεύτηκα", αποσύρθηκα με ένα αίσθημα κούρασης αλλά και πληρότητας. Τα έζησα, τα χόρτασα, φτάνει. Τώρα είναι η σειρά της. Κι εγώ, όσο κι αν είμαι αρκετά νέα για τόσο μεγάλο παιδί, θέλω να είμαι πάντα μια κλασσική μαμά στα μάτια της, που ναι μεν διασκεδάζει και είναι μέσα στα πράγματα, αλλά ξέρει και να στέκεται στη θέση της και να σέβεται την ηλικία της. Όποιος από σας έχει βρεθεί στη θέση μου, είμαι σίγουρη πως με καταλαβαίνει...
Η κορούλα μου λοιπόν πέρασε στα ΤΕΙ Λογιστικής όπως επιθυμούσε, αλλά πέρασε στη Χαλκίδα κι όχι στον Πειραιά και το έχει φέρει βαρέως. Φυσικά είναι νωρίς ακόμα για να πάρει μια σωστή απόφαση και προς το παρόν την έχει καταβάλει η απογοήτευση και δε μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Της είπα πως ό,τι κι αν αποφασίσει θα είμαι δίπλα της να την στηρίξω. Αν θέλει να πάει να παρακολουθήσει στη Χαλκίδα, αν θέλει να ξαναδώσει του χρόνου να μπει στην Αθήνα, ό,τι κι αν θέλει η ζωή είναι δική της κι είναι μπροστά της να την ζήσει όπως της αρέσει.
Και μέσα σ'αυτό το αλλιώτικο καλοκαίρι ήρθε και η πρόταση για τη συμμετοχή μου στον συνδυασμό "Ναύπλιο Νέα Ελπίδα". Υποψήφια δημοτική σύμβουλος. Υπερκομματικός συνδυασμός (δε θα δεχόμουν διαφορετικά), νέοι άνθρωποι, γεμάτοι όραμα κι ελπίδα. Η ευκαιρία μου να στηρίξω τον τόπο μου, με τον τρόπο μου.
Συγκίνηση και χαρά μου έδωσαν σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και ιδιαίτερα τη μέρα της γιορτής μου, μέιλς, μηνύματα και τηλεφωνήματα από φίλους αναγνώστες, μπλόγκερς, ομότεχνους συγγραφείς... Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τις ευχές, τα καλά σας λόγια για τα βιβλία μου και κυρίως για την αγάπη σας...Καλοκαίρι ήταν λοιπόν και πέρασε. Όπως όλα περνάνε κι όλα σβήνονται στο χρόνο. Εκτός από την ελπίδα για το καλύτερο που θα έρθει...
Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο φίλοι μου!