2 Απρ 2008

Υιοθεσία & Αναδοχή

Ένα τεράστιο κεφάλαιο.

Αλήθεια πόσα γνωρίζουμε για το θέμα αυτό; Εσείς γνωρίζετε τη διαφορά ανάμεσα στην υιοθεσία και την αναδοχή ενός παιδιού; Κι ακόμα κι αν όλοι έχουμε ακούσει διάφορα για την υιοθεσία, για τις διαδικασίες που απαιτούνται, τα ιδρύματα κ.λ.π., έχουμε καθόλου ασχοληθεί με τον ψυχικό κόσμο των παιδιών αυτών;

Το θέμα με απασχολούσε πάντα. Ακόμα και πριν ασχοληθώ με την ψυχολογία, από μικρό παιδί, έμπαινα στη θέση των υιοθετημένων παιδιών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκεφτόμουν "Αν μάθω πως είμαι υιοθετημένη, πώς θα νιώσω; Πώς θ'αντιδράσω; Τι θ'αλλάξει;" Και πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα: Τίποτα. Ίσα ίσα που πίστευα πως η υιοθεσία είναι μια πράξη αγάπης πολύ μεγαλύτερη κι από την ίδια τη γέννηση. Δηλαδή αν οι γονείς μου είχαν μπει στη διαδικασία να με υιοθετήσουν, φανταζόμουν πως θα μ'αγαπούσαν ακόμα περισσότερο κι από ότι αν με είχαν γεννήσει. Γιατί θα ήμουν η απόλυτη επιλογή τους. Έτσι το ένιωθα.


Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε στον τρόπο που σκέφτομαι. Κυρίως έχω συνειδητοποιήσει ότι έτσι θα έπρεπε να ήταν τα πράγματα. Έτσι θα έπρεπε να ήταν οι σχέσεις. Αλλά δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι...

Να ξεκαθαρίσω πως δε γράφω αυτό το άρθρο για να δώσω απαντήσεις. Περισσότερο το γράφω για να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου. Για τον ίδιο λόγο δηλαδή που έγραψα και το βιβλίο μου, το Παιδί της Αγάπης.

Θεωρώ πως το τραγικότερο λάθος που κάνουν οι γονείς που υιοθετούν ένα παιδί, είναι που του το κρύβουν. Του αποκρύπτουν το γεγονός πως είναι υιοθετημένο κι αμέσως αμέσως του περνούν το μήνυμα πως αυτό είναι κάτι "κακό". Και βέβαια το ότι το κρύβουν φανερώνει ότι κι οι ίδιοι ως κακό το αντιλαμβάνονται.

Για να σας προλάβω πριν σκεφτείτε "όποιος είναι έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια ξέρει", σας ομολογώ ότι προσωπικά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί. Το λέω με την έννοια του να το υιοθετήσω και να το μεγαλώσω όπως θα έπρεπε. Αισθάνομαι ότι είναι τεράστια ευθύνη. Ότι απαιτούνται μεγάλα αποθέματα αγάπης στην ψυχή μας. Κι όπως γράφω και στο παιδί της αγάπης:
"Η ανάδοχη μητέρα δύσκολα θ’αποδεχτεί ένα παιδί με προβλήματα, δύσκολα θα αντιμετωπίσει κάτι διαφορετικό από το πρότυπο του παιδιού που έχει εξιδανικεύσει στο μυαλό της κι ακόμα πιο δύσκολα θ’αγαπήσει με ανιδιοτέλεια ένα ξένο προς εκείνη πλάσμα. Εκτός κι αν είναι πλασμένη γι αυτό".

Από τη στιγμή όμως που θα το αποφασίσεις και θα το κάνεις - και θα πρέπει βέβαια να το έχεις σκεφτεί εκατό φορές περισσότερο απ'όσο θα σκεφτείς το να φέρεις στον κόσμο το βιολογικό σου παιδί - οφείλεις να είσαι ειλικρινής απέναντί του κι απέναντι στον εαυτό σου. Από την πρώτη στιγμή θα πρέπει να του περάσεις το μήνυμα ότι το αγαπάς, όχι σα να ήταν βιολογικό σου παιδί, αλλά ακόμα περισσότερο. Γιατί το επέλεξες, δε σου δόθηκε τυχαία.

Όταν εκείνο μεγαλώσει και μοιραία θα ρωτάει και πιθανόν θα ψάχνει για τους βιολογικούς του γονείς, ναι, εκείνη είναι μια ώρα πολύ δύσκολη για τους ανάδοχους γονείς. Χρειάζεται ψυχραιμία, ωριμότητα και κανένα ίχνος ανταγωνιστικότητας προς εκείνους τους "άλλους". Και φυσικά, καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του παιδιού, ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κατηγορήσουμε σε αυτό τους φυσικούς του γονείς. Το παιδί μας δεν πρέπει ποτέ να νιώσει την απόρριψη μέσα στην ψυχούλα του. Όση αγάπη κι αν του δώσουμε εμείς, την πληγή από την απόρριψη του βιολογικού γονέα δε θα καταφέρουμε να την επουλώσουμε ποτέ.

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, στην ηλικία της αμφισβήτησης και της επανάστασης, θα αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες συγκρούσεις με το παιδί μας. Τις αντιμετωπίζουμε έτσι κι αλλιώς με τα βιολογικά μας παιδιά. Εμένα η κόρη μου κάποιες φορές μου λέει πάνω στα νεύρα της "μάνα είσαι εσύ; μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι!". Κι άλλες φορές δείχνει να μην είναι ευχαριστημένη με τίποτα, ό,τι κι αν κάνω. Οι ορμόνες έχουν χτυπήσει κόκκινο!

Σκέφτομαι τότε πως αν την είχα υιοθετήσει, σίγουρα θα το χρησιμοποιούσε για να με χτυπήσει. Θα μου έλεγε πως γι αυτό δεν της κάνω το τάδε χατήρι που ζήτησε, γι αυτό δεν την αφήνω να κάνει το ένα ή το άλλο που επιθυμεί. Αν την έβαζα τιμωρία ή την μάλωνα άσχημα, θα μου έλεγε πως δεν την αγαπώ επειδή δεν είναι δικό μου παιδί και γι αυτό της φέρομαι έτσι. Και θα το πίστευε. Όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία πιστεύουν τα χειρότερα για τους γονείς τους. Κι είναι μια διαδικασία αυτή, απ'την οποία κανένας δε γλυτώνει!

Δύσκολα τα πράγματα, έτσι; Και δεν έχω θίξει καν τα μισά από τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από την υιοθεσία ενός παιδιού. Όμως απ'την άλλη, είναι τόσο ιερή αυτή η πράξη, τόσο ευλογημένη απ'το Θεό, που μόνο δέος μου προκαλεί. Και θαυμάζω, βγάζω το καπέλο στους ανθρώπους εκείνους που παίρνουν την απόφαση και το φέρνουν εις πέρας και κάνουν ευτυχισμένα τόσα και τόσα παιδιά που ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη ζωή χωρίς ίχνος αγάπης στις αποσκευές τους...

Για τους γονείς αυτούς γράφω το άρθρο και τους φωνάζω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ μέσα απ'την καρδιά μου. Είναι οι άνθρωποι που χρειάζεται να κοιτάξουμε ψηλά για να τους δούμε...



Περισσότερα για την υιοθεσία μπορείτε να βρείτε εδώ

29 σχόλια:

clementine είπε...

καλημέρα Μαρία μου και καλό μήνα!
Μεγάλες αλήθειες όλα αυτά που λές στο ποστ σου. Δεν είναι παρήγορο βέβαια το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα η κοινωνία μας δεν βοηθάει ιδιαίτερα σε αυτό. Μεγαλώνουμε ακόμα με αυτή τη νοοτροπία, του να θεωρούμε ότι το να υιοθετήσεις παιδί είναι κακό. Ισως ξεκίνησε από τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν και δεν ήθελαν να τις αποκαλούν "στέρφες". Μεγαλώσαμε λοιπόν έτσι. Θεωρώ ότι θα πρέπει εμείς οι νέοι να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τα γεγονότα. Να αγκαλιάζουμε περισσότερο αυτά τα παιδιά, που δεν φταίνε σε τίποτα, αλλά δυστυχώς πολλά από αυτά έρχονται αντιμέτωπα με το ανελέητο πρόσωπο της ζωής και της κοινωνίας μας.
Πάντως πραγματικά θα πρέπει να επικροτούμε τέτοιους ανθρώπους και να στηρίζουμε τις επιλογές τους. Σίγουρα θέλει μεγάλα αποθέματα αγάπης, αλλά και αντοχής.

Ανώνυμος είπε...

Όταν διάβασα το βιβλίο σας, ακριβώς πάνω σε αυτό το θέμα προβληματίστηκα πολύ. Κι αναρωτήθηκα τι ειναι αυτό που σταματάει τους ανθρώπους που δε μπορουν να κάνουν παιδιά από το να υιοθετήσουν. Τώρα διαβάζοντας όσα γράψατε εδώ, καταλαβαίνω. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Προσωπικά πάντως, αν είχα πρόβλημα να αποκτήσω δικά μου παιδιά, θα ήθελα να υιοθετήσω. Γιατί να μπω στη διαδικασία εξωσωματικής κλπ. ενώ υπάρχουν τόσα παιδιά ορφανά που ζητούν μια οικογένεια να τ'αγαπήσει;

Ανώνυμος είπε...

Μαρία καλησπέρα! Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα γράφεις για ακόμα μια φορά.. Η υιοθεσία είναι όντως μια πολύ δύσκολη απόφαση!Απαιτεί τεράστια αποθέματα αγάπης και μεγάλο ψυχικό σθένος!! Πρόσφατα δίαβασα σε μια εφημερίδα μια ιστορία που μου έκανε εντύπωση αλλά παράλληλα με γέμισε και με αισιοδοξία. Πρόκειται για ένα ζευγάρι που μετά αποτυχημένες προσπάθειες να αποκτήσουν παιδί αποφάσισαν να υιοθετήσουν. Ήταν 30 ημερών όταν το πήραν..Με τον καιρό το παιδί παρουσίασε κάποια ανησυχητικά σημάδια..δεν ανταποκρίνονταν σε διάφορα ερεθίσματα.Έπειτα μετά απο μια σειρά εξετάσεων η διάγνωση ήταν αυτισμός. Κι'ομως οι θετοί του γονείς καταφέρνοντας να ξεπεράσουν τα αρνητικά σχόλια συγγενών και φίλων, πήγαν το παιδάκι σε ειδικούς (προκειμένου να το βοηθήσουν μα και για βοηθηθούν και οι ίδιοι). Σήμερα ζεί μια σχεδόν φυσιολογική ζωή!Διαβάζοντας την προτελευταία παράγραφό σου θυμήθηκα αυτό το άρθρο (και κυρίως τους γονείς αυτού του παιδιού) και έτσι αποφάσισα να σας το καταθέσω..

Σπύρος.

(Πιστεύω οτι το θέμα για τα Α.Μ.Ε.Α θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον!Θα το περιμένω με αγωνία!)

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά είναι μια πολυ ενδιαφέρουσα ανάρτηση και έκφραση άποψης και προβληματισμού!! Το γεγονός οτι η εποχή μας υποτίθεται οτι προχωράει αλλά σε τέτοια θέματα οι απόψεις και η στάση παραμένουν πεπαλαιωμένα, είναι σχεδόν τραγικό!! Πράγματι είναι άδικο αυτά τα παιδιά να μην γνωρίζουν οτι έχουν υιοθετηθεί! Άποψη μου είναι οτι κάθε ανθρωπος έχει δικαίωμα να ξέρει την αλήθεια και να κρίνει πως θα χειριστεί την εκάστοτε κατάσταση! Στην περίπτωση αυτών των παιδιών σίγουρα η περίοδος της εφηβίας θα είναι κάπως πιο δύσκολη και περίπλοκη...όμως θα περάσει!! Και με τον κατάλληλο χειρισμό και απο τους γονείς αλλά και την διάθεση για αλήθεια και επικοινωνία όλα μπορούν να λυθούν και το παιδί θα μπορεί έτσι να συνειδητοποιήσει οτι είναι πραγματικά μια πράξη αγάπης και θα νιώσει την πληρότητα μέσα του, αφού έχει την τύχη να έχει δυό γονείς που το αγαπάνε πέρα απο κάθε προσδοκία και ας μην είναι οι βιολογικοί του! Προσωπικά, άν μάθαινα πως είμαι υιοθετημένη θα αγαπούσα ακόμη περισσότερο τους γονείς μου και θα τους εκτιμούσα!! Και αν το δούμε και βάση λογικής, δεν μπορούν να συγκριθούν όλα τα χρόνια που θα με είχαν φροντίσει αυτοί οι άνθρωποι, με τους 9 μήνες που θα με κυοφορούσε η βιολογική μου μητέρα!! Στην ουσία οι θετοί γονείς είναι αυτοί που "ανασταίνουν" το παιδί σε μια τέτοια περίπτωση και όχι οι βιολογικοί! Οι θετοί είναι εκείνοι που το βοηθούν στα πρώτα του βήματα, που πονάν στις πρώτες του αρρώστιες, που το μορφώνουν και που φροντίζουν την πορεία της ζωής του! Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν για όλοι αυτή την προκατάληψη προς αυτήν την πράξη! Είναι μιά πράξη ανώτερης αγάπης και μόνο έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται!! Άποψή μου είναι πως η απόκρυψη της πράξης αυτής των θετών γονέων προς τα παιδιά τους πηγάζει απο τον φόβο της απόρριψης! Είτε αυτό σημαίνει πως φοβούνται να μην τους απορρίψει το παιδί μαθαίνοντας την αλήθεια, είτε γιατί φοβούνται να μην νιώσει το παιδί απόρριψη απο τους βιολογικούς του γονείς και αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα!! Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο και θεωρώ πως εκεί είναι η ρίζα και πρέπει να εστιαστεί η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος!! Γιατί πραγματικά είναι πρόβλημα το να φοβάται ο γονιός να επικοινωνήσει με το παιδί του!! Με την διάθεση για επικοινωνία και ειλικρίνεια λύνονται τέτοιου είδους προβλήματα και όχι με την μέθοδο "δεν το λέω, άρα δεν υπάρχει"!! Αυτή είναι η άποψη μου και συγχαρητήρια που έθιξες ένα τέτοιο θέμα!!!

Maria Tzirita είπε...

Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας άρεσε το θέμα κι ακόμα περισσότερο χαίρομαι που βλέπω ότι στους νέους ανθρώπους τείνει να εκλείψει η προκατάληψη. Είναι πολύ ενθαρρυντικό το ότι διαβάζουμε τέτοιες απόψεις.
Κλημεντίνη έχεις δίκιο, είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, αυτά που μαθαίνουμε από "κούνια", που λένε. Και το δύσκολο έργο είναι να ανατρέψουμε τις μαθημένες συμπεριφορές.
Χριστίνα, μακάρι να σκέφτονταν όλα τα ζευγάρια με τον τρόπο που είπες. Δε θα υπήρχαν ορφανά παιδιά στα ιδρύματα.
Σπύρο, το θέμα που θίγεις εσύ είναι πραγματικά τεράστιο. Να υιοθετήσεις ένα παιδί ναι, αλλά να υιοθετήσεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες; Αυτό κι αν απαιτεί ψυχικό μεγαλείο... Εδώ αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο του ρατσισμού στη χειρότερη μορφή του. Υπάρχουν ζευγάρια που διαλέγουν το παιδί που θα μεγαλώσουν, λες και διαλέγουν το κατάλληλο κουτάβι από το πετ σοπ. Στις αιτήσεις που κάνουν ζητούν ξανθό, γαλανομάτικο κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς! Και το ξέρω από "μέσα" αυτό. Σίγουρα θα το συζητήσουμε αναλυτικότερα σε επόμενη ανάρτησή μου - με αφορμή την Βασίλω του βιβλίου μου.
Θάλεια, σου δίνω συγχαρητήρια. Η τοποθέτησή σου είναι εκπληκτική και απ'όσα τόσο όμορφα είπες, κρατάω την κεντρική ιδέα. Αγάπη χρειάζεται κι όλα γίνονται. Με τη δύναμη της αγάπης που κάνει θαύματα γίνονται δυνατά τ'αδύνατα...

Δηιάνειρα είπε...

καλησπέρα σας κυρία Τζιρίτα..βρήκα το πόστ σας,μέσω του προφίλ στο facebook μιας φίλης μου..Νιώθω την ανάγκη να σχολιάσω σε αυτό το πόστ.. Έχω υιοθετήσει ένα παιδάκι..Λόγω της δουλειάς μου,ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που άκουσα την καρδιά του,και ο δεύτερος που το πήρε αγκαλιά..Το πρωτόκολλο είναι να το καθαρίζει απο τα διάφορα υγρά η νοσοκόμα,κατ`εξαίρεση,χωρίς να μπορώ νοητά να καταλάβω γιατί,ζήτησα να το καθαρίσω εγώ.. Ακόμα,με βεβαιότητα μπορώ να πω,οτι δεν έχω νιώσει πιο δυνατό συναίσθημα.. Να βλέπετε ένα παιδάκι,που έκλαιγε προηγουμένως (Και γιατί ενοχλεί το μωρό το έντονο φως του χειρουργείου) και τώρα να είναι ήρεμο..να το ακουμπάω μέσα στο χλιαρό νερό και να κάνει κινήσεις "κολυμπιού"..Να ηρεμεί με το που ανοίγουμε τα περιφερειακά φώτα και κλείνουμε το κεντρικό ώστε να μην το ενοχλούν τα μάτια του..Η μητέρα του,αυτή την στιγμή,είναι δεν είναι 18-19 ετών..Ήρθε εδώ με ασθενοφόρο γιατί δεν είχε πει τίποτα σε κανένα,και ξαφνικά γέμισε αίμα. την βάλαμε στο χειρουργείο,γέννησε..Πήγα το επόμενο πρωί στο δωμάτιο της να της πάρω αίμα και να την σηκώσω να περπατήσει,και δε τη βρήκα εκεί..Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό..θεώρησα οτι ίσως να ήθελε να περπατήσει,ίσως να ένιωθε καλά.. Γυρνάω πίσω 1 ώρα μετά..Δίνω το συμβάν στην ασφάλεια..Έμαθα 2 μέρες μετά,οτι έφυγε ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΤΗΣ ΒΓΑΛΩ ΤΟΝ ΦΛΕΒΟΚΑΘΕΤΗΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΛΕΒΑ..Πώς μπορεί μια γυναίκα να το κάνει αυτό; Το παιδί κατέληξε στο κέντρο βρεφών του νοσοκομείου που δουλεύω..Με τον σύζυγο μου (και αυτός γιατρός στο ίδιο νοσοκομείο) αποφασίσαμε οτι αυτό το παιδί το θέλουμε.Ξεκινήσαμε διαδικασίες τότε..Πλέον το παιδί είναι 5 ετών,και το έχουμε και τυπικά "δικό" μας,εδώ και 3 μήνες περίπου.Στο διάστημα που μεσολάβησε,που μας έχανες που μας έβρισκες,στο κέντρο βρεφών ήμασταν.. έτσι και αλλιώς πηγαίναμε καθημερινά λόγω ειδικότητας κλπ κλπ,αλλά 1 παραπάνω τώρα..Ο μικρός,γνωρίζει οτι βιολογικά δεν έχει γεννηθεί απο εμας.. είναι όμως ένα παιδί που με κάνει να βουρκώνω,με κάνει να φουσκώνω..Είναι πολύ γλυκός..Πριν τον υιοθετήσουμε και τυπικά, λόγω του οτι ήμασταν "προσωπικό" είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε ένα παιδί για το ΣΚ..έτσι γινόταν και με το μικρό..
Κάποια στιγμή,τώρα πρόσφατα,ούτε μισός μήνας δεν είναι,ήταν άρρωστος..Γυρνάει σε κάποια στιγμή στον μπαμπά του (για την ακρίβεια μπαμπάκα τον φωνάζει) και του λέει "μπαμπάκα,σ`αγαπάω..Σας αγαπάω πιο πολύ απο αυτή που λένε μαμά μου..Έχω πυρετό,αλλά δε είναι εδώ..Νιώθω πολύ όμορφα που είμαι εδώ και με αγαπάτε"..
Με βούρκωσε αυτό..η λέξη λατρεία,είναι λίγη για να περιγράψει τι νιώθω για αυτό το παιδί..

Maria Tzirita είπε...

Αγαπητή Διηάνειρα,
διαβάζοντας την κατάθεση της ψυχής σου κι εγώ βούρκωσα, κι εγώ φούσκωσα... Σκύβω ταπεινά το κεφάλι κι υποκλίνομαι στο μεγαλείο της αγάπης και στο άνοιγμα της καρδιάς σου. Για Ανθρώπους σαν εσένα και τον άντρα σου έκανα αυτή την ανάρτηση κι είστε εσείς αυτοί στους οποίους φωνάζω το ΜΠΡΑΒΟ. Σε προσκαλώ να διαβάσεις το παιδί της αγάπης, είμαι σίγουρη ότι θα σε αγγίξει ιδιαίτερα. Έχεις τόσα πολλά κοινά με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου, που διαβάζοντας την ιστορία της, θα σε συγκλονίσει. Ο δικός μου Στέλιος βέβαια δε στάθηκε τόσο τυχερός όσο ο γιος σου.
Σ'ευχαριστώ αγαπημένη μου φίλη που με το σχόλιό σου αυτό έδωσες το πραγματικό και ουσιαστικό νόημα στη λέξη "υιοθεσία". Σ'ευχαριστώ για την ελπίδα που έσπειρες μέσα μας, ότι υπάρχουν τέτοιοι Άνθρωποι δίπλα μας.
Να χαίρεστε τον γιόκα σας, το παιδί της αγάπης σας και να'στε πάντα καλά!

Δηιάνειρα είπε...

Ξέρετε τι θυμήθηκα τώρα;Νωρίτερα το απόγευμα του έκανα την 2 δόση για το εμβόλιο των κονδυλωμάτων.. Ο μικρός λοιπόν,φοβάται ο,τι του θυμίζει οτι είναι τρωτός..Μεταξύ αυτών και τις βελόνες..Παίζαμε λοιπόν τον αστροναύτη..Η βελόνα ήταν η εξωγήινη μέλισσα...Εκεί να δεις γέλια..Δεν πίστευα ποτέ,οτι μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπάει κάποιον άλλον πιο πολύ και αο τη μητέρα που τον έφερε στον κόσμο..Ποτέ δε πίστευα οτι θα αγαπήσω το παιδί μου,πιο πολύ και απο τη μητέρα μου..Μάλιστα με παραξένευε όταν η μαμά μου μου το έλεγε αυτό παλιότερα.Οτι θα με λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στην σκέψη οτι κάτι έπαθε..Τις προάλλες χτύπησε με ένα απο τα παιχνίδια του,και ήρθε στο νοσοκομείο για να του κάνουμε ράμμα στο κάτω χείλος..Μόλις φτάνει μπροστά μου,δίνω το κιτ των ραμμάτων σε μια φίλη μου,της λέω κάντο..εγώ δε μπορώ..Έβλεπα τα χέρια μου να τρέμουν και εγώ να μην μπορώ να το σταματήσω..Συνήθως φεύγω πολύ νωρίς απο το σπίτι,και δεν τον προλαβαίνω όταν ξυπνάει..Πάω όμως κάθε πρωί και του δίνω ένα φιλάκι..Έρχεται τις προάλλες το απόγευμα που γύρισα απο τη δουλειά,και μου λέει "μαμά,δε στο έχω πει,αλλά κάθε πρωί το νιώθω οτι έρχεσαι στο δωμάτιο μου..Ξυπνάω λίγο πριν,και κοιμάμαι μετά για να μπορώ να καταλάβω όταν μου δίνεις "φιάκι" όπως το λέει"

Υ.Γ.Αυτή τη περίοδο δύσκολα θα βρω χρόνο για να διαβάσω βιβλίο..Το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά..Παρόλα αυτά,πιστεύω οτι θα ξεκλέβω κάποιο χρόνο απο εδώ ή απο εκεί,και έστω με αργούς ρυθμούς θα το καταφέρω,μιας και με αγγίζει το θέμα..Θα πάω αύριο να το παραγγείλω ώστε να το έχω Παρασκευή και να καθήσω το Σαββατοκύριακο..Ακριβώς επειδή δεν έχω χρόνο το χειμώνα,το καλοκαίρι πέφτω με τα μούτρα..Πέρσι,μέσα στις διακοπές μου,διάβασα 9 βιβλία, απο τον Σεπτέμβρη όμως έως τώρα,μόνο ένα,και αυτό μικρό

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Καταρχήν ένα τεράστιο μπράβο στη Μαρία που ασχολείται με το τόσο ευαίσθητο αυτό θέμα της αναδοχής-υιοθεσίας. Δεν ήξερα ότι οι όροι αναδοχή και υιοθεσία εκφράζουν κάτι διαφορετικό και ούτε γνωρίζω τη διαφορά τους

Το να υιοθετήσεις ένα παιδί, είναι σίγουρα μια τεράστια πρόκληση που όμως όταν καταφέρεις να ανταπεξέλθεις είναι το μεγαλύτερο δώρο, και για τους γονείς αλλά και για εκείνο. Σίγουρα η εφηβεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, πόσο μάλλον για τους ανάδοχους που έχουν να αντιμετωπίσουν και τις κατηγορίες: «Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν είμαι δικο σου παιδί. Αν ήμουν θα μου έκανες το χατήρι κλπ»! Είμαι όμως σίγουρη , πως εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται και αγαπούν το παιδί, θα καταφέρουν να το βοηθήσουν να ξεπεράσει την ανασφάλεια αυτή, αν όχι πλήρες (γιατί εξαρτάται και από την ίδια την ψυχοσύνθεση του καθενός) , έστω σ’ ένα μεγάλο μέρος.

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με το ότι ορισμένοι γονείς αποκρύπτουν από τα παιδιά τους το γεγονός ότι είναι υιοθετημένα. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια, κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια. Από την άλλη όμως, μήπως είναι καλύτερα να μεγαλώσει χωρίς την εντύπωση πως είναι «κάτι διαφορετικό?» και να το μάθει όταν περάσει το στάδιο της εφηβείας? Βέβαια, δεν γνωρίζουμε και τις αντιδράσεις του στη φάση αυτή. Πάντα με προβλημάτιζε αυτό και νομίζω πως θα δυσκολευόμουν πολύ να πάρω μια τέτοια απόφαση.

Να προσθέσω επίσης πως εκτός από τις προκαταλήψεις του κοινωνικού περίγυρου (που πραγματικά τις έχω γραμμένες στα «παλαιότερα των υποδημάτων μου») υπάρχει ένας άλλος σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας που στέκεται εμπόδιο σε μια απόφαση ή ακόμα και μια προσπάθεια για υιοθεσία. Είναι η περίπλοκη νομοθεσία που διέπει την διαδικασία μιας υιοθεσίας η αναδοχής. Για να αποκτήσει παιδί ένα ζευγάρι πρέπει να είναι ΤΕΛΕΙΟ!!!Να μην έχει ψεγάδι, να μην έχει προβλήματα υγείας, να έχει συγκεκριμένο εισόδημα (προς Θεού δηλαδή), σε κάποιες χώρες να αποδείξει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδί, να να να να να…. Αυτό πραγματικά με εξοργίζει γιατί το βλέπω κι από την δική μου οπτική γωνία. Είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες, κυρίως κινητικά προβλήματα αλλά και διάφορα άλλα που όμως δεν μου είναι εμπόδιο στο να ζω κανονικά τη ζωή μου. Μένω μόνη μου εδώ στην Αθήνα και δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα κανένα.
Σκέφτομαι όμως έντονα το ενδεχόμενο, επειδή έχω αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις, να μην μπορώ να κάνω δικά μου παιδιά. Δεν το απορρίπτω φυσικά, απλά το έχω σαν ενδεχόμενο. Ε λοιπόν, δεν μου επιτρέπεται να υιοθετήσω λόγω του ότι είμαι ΑΜΕΑ. Μα δεν είναι πολύ άδικο? Επίσης, η ξαδέρφη μου, πριν από 7 χρόνια περίπου, έκανε μεταμόσχευση νεφρού, στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, δεν έχει πρόβλημα κανένα, και το φετινό καλοκαίρι παντρεύεται. Δεν πρέπει να μείνει έγκυος γιατί υπάρχει περίπτωση από την πίεση που ασκεί το παιδί στην κοιλιακή χώρα, να αποβληθεί το μεταμοσχευμένο νεφρό. Δεν της επιτρέπεται όμως και να υιοθετήσει με το καταπληκτικό επιχείρημα πως… πάντα υπάρχει πιθανότητα μετά από κάποια χρόνια να αποβάλει ο οργανισμός το νεφρό και να θεωρηθεί ξανά ΑΜΕΑ. Δηλαδή τρελαίνομαι. Μα σε οποιονδήποτε βιολογικό γονέα δεν μπορεί να συμβεί οτιδήποτε? Γιατί δηλαδή τα παιδιά να ταλαιπωρούνται στα ιδρύματα, ενώ υπάρχουν τόσοι εκεί έξω, που μπορούν να τους προσφέρουν μια φυσιολογική ζωή γεμάτη αγάπη?
Κλείνοντας , η Διηάνειρα είναι φίλη μου και πραγματικά την θαύμασα όταν μου είπε την ιστορία του μικρού και ότι αποφάσισαν να τον υιοθετήσουν. Της το έχω πει και της το λέω κι από εδώ δημόσια πως αυτό που έκανε είναι… δώρο Θεού.Αφήστε που είναι ένας γλυκας ο μικρός!! Έχει ένα μάγουλο θεικοοοοοοο :PPPP
Αυτά είχα να πω και φυσικά να σας πώ να διαβάσετε όλοι το παιδί της αγάπης γιατί είναι πραγματικά συγκλονιστική η ιστορία του Στέλιου και αξίζει να ταξιδέψετε μαζί του στην περιπέτειά του.

Ανώνυμος είπε...

Δηιάνειρα, πραγματικά με συγκίνησαν τα όσα διάβασα για το παιδάκι σου. Όπως λεει κι η Μαρία, αξίζετε χίλια μπράβο! Είναι τυχερός ο μικρός που τα έφερε η μοίρα να γίνετε οι γονείς του. Αυτό που έχω να σου πω για το βιβλίο της Μαρίας είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να το διαβάσεις με αργούς ρυθμούς που είπες, αποκλείεται! Σε βλέπω μέσα σ'ένα βράδυ να το τελειώνεις, όπως εγώ καλή ώρα!

Σπύρος είπε...

Καλησπέρα σε όλους!
Νομίζω πως οτι και να γράψω για την Δηιάνειρα και τον σύζυγο της είναι πραγματικά λίγο..! Είσαστε άξιοι θαυμασμού και συγχαρηρηρίων!Μακάρι όλοι οι ανάδοχοι γονείς να σας έμοιζαν!!

Σπύρος (Χαλκιδική).

Δηιάνειρα είπε...

@Μαρία, έχεις μια μανία με τα μάγουλα του μικρού ε; :P σε έψαχνε σήμερα..

@Νέλλη δεν πιστεύω οτι αξίζω μπράβο..ούτε το έγραψα εδώ για αυτόν τον σκοπό..Όταν κάνεις αυτό που πραγματικά θες,τότε δε χρειάζεσαι μπράβο..
όσο για το βιβλίο,τον χειμώνα,δε διαβάζω αργά γιατί "βαριέμαι" κλπ κλπ..απλά,είμαι στο νοσοκομείο που δουλεύω,απο τις 5 το πρωί,και φεύγω για το σπίτι μου 6-7 ή και 8 το βράδυ..οπότε καταλαβαίνεις οτι αυτές οι ώρες είναι "ιερές"..Κλείνουν κινητά,και είμαι μόνο με την οικογένεια μου..Πάντως,πιστεύω οτι θα βρω χρόνο.. :)

iLiAs είπε...

..μπράβο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που προσφέρουν το μέλλον σε παιδάκια παρατημένα.

Παράδειγμα σε μας τους υπόλοιπους.

Maria Tzirita είπε...

Χθες συμπτωματικά παρακολούθησα στην τηλεόραση την εκπομπή "κοιτάω μπροστά" και το θέμα ήταν σχετικό. Ο τίτλος ήταν πιο γενικός, "παιδιά θύματα". Πήρε λοιπόν μια κυρία τηλέφωνο και είπε ότι είχε υιοθετήσει ένα παιδάκι, που σήμερα είναι 5 χρονών και το πρόβλημά της ήταν ότι δεν το αγάπησε ποτέ! Προσπάθησε λέει να το δει σαν δικό της αλλά δεν μπόρεσε. Με τις ερωτήσεις που της έκαναν προέκυψε πως είχε ήδη προβλήματα στο γάμο της, δε μπορούσε να κάνει παιδιά κι απλά έκανε το χατήρι στον άντρα της να υιοθετήσεουν, επειδή εκείνος το ήθελε πολύ.
Φυσικά τα προβλήματα γιγαντώθηκαν με τον χρόνο και τώρα το ζευγάρι χωρίζει. Φυσικό κι επόμενο...
Θεωρώ πως αυτή η γυναίκα και δικό της παιδί να έκανε, πάλι ακατάλληλη μητέρα θα ήταν. Σκεφτείτε όμως τους ΛΑΘΟΣ λόγους για τους οποίους αποφασίζουν οι άνθρωποι να υιοθετήσουν ένα παιδί... Το ίδιο κι ίσως περισσότερο εγκληματικό, με το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί για να λύσεις τα δικά σου προβλήματα. Ή μάλλον για να τα "κουκουλώσεις".
Κι έτσι γέμισε η κοινωνία μας δυστυχισμένα πλάσματα, που θα γίνουν δυστυχισμένοι ενήλικες και στατιστικά θα επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους. Είτε αυτοί είναι φυσικοί, είτε ανάδοχοι.
Για το παιδάκι της συγκεκριμένης κυρίας της χθεσινής εκπομπής, έχω να πω ότι θα ήταν πολύ προτιμότερο να παρέμενε στο ίδρυμα...

clementine είπε...

Καλησπέρα σε όλους. Κατ΄αρχήν υποκλείνομαι στο μεγαλείο της ψυχής της Δηιάνειρας΄σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου όλα αυτά που έχεις ονειρευτεί γι΄αυτό το παιδί να γίνουν πραγματικότητα.

@Μπράβο ΜΑΡΙΑ μικρή για τη δύναμη της δικής σου ψυχής και για το θάρρος σου.

@Μαράκι, μήπως έπρεπε να πεί κάποιος σ΄ατυή την κυρία χθές να διαβάσει για τον Στέλιο? Να δεί ότι παιδιά της αγάπης δεν είναι αυτά που γεννάμε, αλλά αυτά που μαθαίνουμε να αγαπάμε? Αλλά μάλλον η κυρία δεν αγαπάει όυτε τον εαυτό της, πώς να μπορέσει να αγαπήσει ένα πλάσμα που δεν αποφάσισε το ίδιο για το πού βρέθηκε.... Κι αυτό σαν βαλίτσα θα το αντιμετωπίσουν.

Δηιάνειρα είπε...

συμφωνώ οτι όταν αοφασίζεις να κάνεις κάτι τέτοιο,"ψάχνεις" πρώτα εσένα..τον εαυτό σου..δεν είναι χανσαπλάστ το παιδί να κλείσει πληγές μιας σχέσης..έχει αναγκη απο σταθερότητα, απο αγάπη και σιγουριά ;)

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

@Διηάνειρα αφου είναι θεϊκό το μαγουλάκι βρε!! Να μου τον φιλήσεις! :)
@Clementine να σαι καλά. :)

Ra Ma είπε...

Οι προβληματισμοί που αναφέρεις είναι και δικοί μου. Για αυτό θαυμάζω αυτούς που το κάνουν. Ιδιαίτερα συγκινούμε με την αγάπη που δείχνουν οι θετοί γονείς στα παιδάκια με προβλήματα.
Η ιστορία της Δηιάνειρας ουσιατικά μίλησε για όλα αυτά. Έγινε λες και έπρεπε να συναντήσει το μικρό!

Καλημέρα στην ωραία παρέα σας!

@Clementine γράφεις στην Ελένη Τσαμαδού?

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα στον ραδιο-πειρατή μας! Καλώς μας ήρθες κι από δω, ελπίζω να μείνεις στην παρέα μας. Η Κλημεντίνη είναι φανατική αναγνώστρια των εκδόσεων Ψυχογιός, την αφήνω όμως να σου απαντήσει η ίδια!
Όσο για το θέμα που συζητάμε, συνειδητοποιώ ότι είναι θέμα χαρακτήρα του καθενός τελικά. Τι κουβαλάει και τι έχει ο καθένας μας μέσα στην ψυχή του. Είτε είσαι φυσικός γονιός είτε είσαι ανάδοχος, αν είσαι σωστός άνθρωπος κι έχεις αγάπη να δώσεις, θα κάνεις ευτυχισμένα και σωστά παιδιά. Σε διαφορετική περίπτωση βλέπουμε όλοι μας τι γίνεται, απλά κοιτάζοντας γύρω μας...

clementine είπε...

γειά σου πειρατή, ναι είμαι η ίδια Κλημεντίνη η αναγνώστρια των υπέροχων αυτών κυριών που με τιμούν ιδιαίτερα και με τη φιλία τους.Εχω περάσει και απο τη γωνιά σου (ομολογώ ότι είναι σούπερ), την οποία έμαθα αφου μιλώ με την cook, αλλά δυστυχώς έχω πολύ περιορισμένο χρόνο για να μπορώ να γράφω και να επικοινωνώ με όλους. Καμιά φορά σας ζηλεύω γατί δεν προλαβαίνω κι εγώ να κάνω το δικό μου ιστολόγιο....

Σπύρος είπε...

Καλησπέρα κι'απο μένα!
Μαρία όπως πολύ σωστά λες η αγάπη είναι το πιο σημαντικό απ'όλα! Όμως για κάποιους δυστυχώς... στις μέρες μας η υιοθεσία τείνει να γίνει η 'νέα τάση της μόδας'. Πολύ συχνά πια.. ακόυμε για stars (κυρίως του εξωτερικού) που υιοθετούν παιδάκια. Βέβαια κάποιοι απ'αυτούς το θέλουν πραγματικά και νιώθουν σίγουροι και ώριμοι για κάτι τέτοιο (κι'αυτό είναι προς τιμήν τους!!). Όταν όμως γίνεται για λόγους προβολής και μεγαλύτερης δημοσιότητας των ίδιων τα πράγματα αλλάζουν τραγικά..!!
Τα παιδιά αυτά, σίγουρα θα αποκτήσουν υλικά αγαθά και 'ανέσεις'. Θα έχουν δηλαδή τα μέσα μιας καλής κι'ευχάριστης διαβίωσης! Είναι όμως ικανά να απαλύνουν τον πόνο που θα έχουν μέσα στη ψυχούλα τους τα παιδάκια αυτά..αν πρώτα απ'όλα δεν νιώσουν την αληθινή αγάπη?

Χαιρετισμούς απο την ηλιόλουστη Χαλκιδική!

Ανώνυμος είπε...

θαυμαζω πολύ τους γονείς που είναι ανάδοχοι...η αναδοχή είναι ακόμα πιο δύσκολη από την υιοθεσία, γιατί γνωρίζεις οτι πιθανότατα κάποια στιγμη αυτό το παιδί θα σου φύγει,αφού εχει φυσικούς γονείς....

κλημεντινη μου
δεν πειραζει...αφού όλο και κάπου βρισκόμαστε...αλλωστε το να έχεις μπλογκ μπορει να γινει φοβερά εθιστικό...και όταν υπαρχει και οικογενεια και δουλειες....ωχ αμαν....:)

Maria Tzirita είπε...

Λοιπόν Σπύρο ακριβώς αυτό ήθελα να επισημάνω και είναι και μέρος της ιστορίας του Στέλιου. Υπάρχουν πλούσιες οικογένειες που θεωρούν ότι με το χρήμα μπορούν ν'αγοράσουν τα πάντα. "Αγοράζουν" λοιπόν ένα παιδί, αλλά δε μπορούν ν'αγοράσουν και τη μητρότητα ή την πατρότητα αντίστοιχα. Δηλαδή τη γνήσια αγάπη που θα έπρεπε να έχουν και να δείχνουν σε αυτό το πλάσμα. Το κάνουν μόνο για εγωιστικούς λόγους, σα να το χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους. Είναι από αυτούς τους "λάθος" λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Το εξωφρενικό είαι βέβαια ότι στην ελληνική πραγματικότητα το χρήμα βοηθάει πολύ στο να επισπευθούν οι διαδικασίες και τελικά να προτιμηθούν οι "πλούσιοι" γονείς...
Όσο για σένα μαγείρισσα μας, φρόντισε να βρίσκεις πάντα χρόνο να μας γράφεις νέες συνταγές και να περνάς να μας λες και τις όμορφες απόψεις σου. Είναι πράγματι αυτοθυσία η προσωρινή αναδοχή. Αυτή κι αν είναι...

Ανώνυμος είπε...

Γειά σας και συγχαρητήρια για το θέμα που θίξατε. Το βιβλίο σας δυσκολεύομαι να το βρω, μάλλον έχει εξαντληθεί απ'ότι μου λένε, το έχω παραγγείλει όμως κι ανυπομονώ να το διαβάσω μετά από τα όσα έχω ακούσει. Δε δημοσιεύω το όνομά μου, όχι από αγένεια, αλλά επειδή είμαι αρκετά γνωστή κι είμαι κι εγώ υιοθετημένη, δυστυχώς κάτω υπό άσχημες συνθήκες. Κάποια στιγμή θα σας στείλω την προσωπική μου ιστορία και θα δείτε ότι υπάρχουν πολλά άσχημα πράγματα που ούτε καν φαντάζεστε και τα οποία μας σημαδεύουν για πάντα. Συγχαρητήρια και στην Δηιάνειρα που φαίνεται πολύ αξιόλογος άνθρωπος κι ας μου επιτρέψει μια συμβουλή: ποτέ μην πει στο παιδάκι αυτό "τα γονίδιά σου φταίνε". Εμένα αυτή η κουβέντα με σταύρωσε...

Δηιάνειρα είπε...

αγαπητή ανώνυμη,εγώ αν και δεν είμαι υιοθετημένο παιδί,ένιωθα ξένη μέσα στην ίδια την οικογένεια μου..Κοινός παρονομαστής και εμένα και του ανθρώπου που είναι δίπλα μου,οτι προερχόμαστε απο οικογένειες,που μπορούν να χαρακτηριστούν "διαλυμένες"..έχω ακούσει και εγώ σαν παιδί απο τον πατέρα μου την φράση που ανέφερες,και μπορώ να πω οτι με στοίχειωσε..μέχρι τα 16-17 μου,θεωρούσα οτι έφυγε απο κοντά μου,για αυτό το λόγο..χαζό ή όχι έτσι ένιωθα..πλέον έχω μετατοπίσει την ευθύνη έξω απο εμένα..
ενδόμυχα και εγώ,και εκείνος διαλέξαμε την δουλειά μας,την ειδικότητα μας,με γνώμονα αυτό..Να είμαστε δίπλα σε παιδιά..να δουλεύουμε με παιδιά..Πονεμένα κατά κανόνα..Να μπορούμε να μεταμορφώνουμε ένα τομογράφο σε διαστημόπλοιο..ένα φλεβοκαθετήρα σε διαστημική πεταλούδα ή αεροπλάνο που προσγειώνεται.. μια κουκούλα για ακτινοβολίες εναντίον των καρκίνων σε κράνος αστροναύτη..σωληνάκι οξυγόνου σε μικρόφωνο επικοινωνίας με τον διαστημικό σταθμό..

απωθημένα; ίσως..δε ξέρω..μπορεί..

iLiAs είπε...

Καλή βδομάδα με πολύ ήλιο σε όλους :)

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και καλή βδομάδα φίλοι μου! Φέρνω πίσω στην Αθήνα τη λιακάδα και τη φιλόξενη ατμόσφαιρα της Λευκωσίας! Είναι τρομερό το πόσο αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω σαν στο σπίτι μου...
Συγκλονίστηκα γι άλλη μια φορά διαβάζοντας την εξομολόγηση της "ανώνυμης" φίλης μας. Λες και μερικοί άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τρόπο να πληγώσουν τα παιδιά τους, είτε είναι φυσικά, είτε υιοθετημένα. Είδατε τελικά που δεν είναι θέμα φυσικού ή υιοθετημένου παιδιού, παρά θέμα χαρακτήρα και ψυχής ενός ανθρώπου; Γι αυτό επιμένω ότι στις περιπτώσεις που παρατηρούμε κακομεταχείρηση ενός υιοθετημένου παιδιού, είναι βέβαιο πως και βιολογικό παιδί ν'αποκτούσαν αυτοί οι άνθρωποι, πάλι άσχημα θα του φερόντουσαν.

Σπύρος είπε...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους σας!

Δηιάνειρα είπε...

δεν είναι θλεμα φυσικού ή υιοθετημένου παιδιού..Και ο δικός μου "πατέρας" κατάφερε και τα έκανε χάλια,και ας είχε την ευκαιρία να γνωρίσει αυτή την άγνωστη (εμένα)απο την πρώτη μέρα ζωής...
μερικοί άνθρωποι είναι απλά ανίκανοι..απλά γεννήτορες.. καταφέρνουν να σου γεμίζουν την ψυχή με μίσος και πόνο.