Τελικά είσαι πολύ κακομαθημένος!

Τις προάλλες μπαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, διασταυρώθηκα με μια μαμά με το παιδί της, οι οποίοι έβγαιναν. Το αγοράκι κρατούσε στα χέρια του όσες σοκολάτες και πατατάκια μπορούσαν να χωρέσουν σε μια παιδική αγκαλιά κι έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένο, φυσικά. Η μαμά, ξεφυσώντας αγανακτισμένη, έφτυσε μέσα από τα δόντια της την πρόταση αυτή: "Τελικά, είσαι πολύ κακομαθημένος!"....
Έμεινα να τους κοιτάζω καθώς απομακρύνονταν κι η μαμά ακόμα παραμιλούσε. Μάλλον μιλούσε στον εαυτό της γιατί σαφώς τα όσα έλεγε εκνευρισμένη δεν απευθύνονταν στο παιδί, ή τουλάχιστον δεν το αφορούσαν. Το καλύτερο που θα είχε να κάνει, θα ήταν να πάει στον καθρέφτη της και να πει: Τελικά, έκανα το παιδί μου πολύ κακομαθημένο. Δεν του έδωσα σωστή ανατροφή, δεν του έβαλα όρια, έχω χάσει εντελώς τον έλεγχο. Βέβαια, δεν το παραδέχομαι και το μόνο που κάνω είναι να το μαλώνω κι από πάνω, απλά και μόνο επειδή εγώ έκανα τα λάθη και τον έκανα ένα κακομαθημένο παιδί...
Πόσες φορές έχετε ακούσει γονείς να κατηγορούν τα ίδια τους τα παιδιά ότι δεν είναι καλά παιδιά, ότι είναι κακομαθημένα, ότι δεν υποφέρονται, ότι δεν τα αντέχουν και να τα στολίζουν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα που παραπέμπουν στο ζωικό βασίλειο; Φαντάζομαι πολλές, όπως κι εγώ. Το συνειδητοποιούν άραγε οι γονείς αυτοί ότι ουσιαστικά τον εαυτό τους βρίζουν και κατηγορούν; Αφού η συμπεριφορά των παιδιών είναι ο καθρέφτης τους. Ο χαρακτήρας τους, τα έργα τους.
Μια άλλη φορά, μου έτυχε στο γραφείο ζευγάρι, στην κατασκευαστική εταιρεία όπου εργάζομαι, οι οποίοι είχαν έρθει να πάρουν πληροφορίες για ένα διαμέρισμα. Μαζί τους και το κοριτσάκι τους, γύρω στα έξι. Δεν έκατσε λεπτό ήσυχη. Πείραζε τα πάντα, έκανε φασαρία, χτυπούσε το ενυδρείο που έχουμε εκεί, πετούσε κάτω τα χαρτιά μου, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε! Οι γονείς ατάραχοι συνέχιζαν να μιλάνε με τον κατασκευαστή κι εγώ κυνηγούσα από πίσω το κοριτσάκι. Στην αρχή της έκανα παρατηρήσεις ευγενικά και σιγά, τελικά άρχισα να μιλάω λίγο πιο δυνατά, μπας και ακούσουν οι γονείς και πάρουν τον έλεγχο. Κάποια στιγμή πραγματικά κατάλαβαν ότι η μικρή είχε γίνει πολύ ενοχλητική κι η μαμά της γύρισε και της έριξε μια ανάποδη. Το παιδί άρχισε να κλαίει κι έτσι αναγκάστηκαν να την πάρουν να φύγουν. Φεύγοντας μου είπε η μαμά: "Θα έρθουμε μια άλλη φορά χωρίς τη μικρή, γιατί είναι υπερκινητική και δεν υποφέρεται!"
Εντάξει, δεν είναι όλοι οι γονείς μορφωμένοι, όμως πόσα πανεπιστήμια χρειάζεται να έχεις περάσει για να ξέρεις ότι το παιδί χρειάζεται πάνω απ'όλα την προσοχή σου και την αγάπη σου, για να μη φτάνει στο σημείο να την διεκδικεί με αυτόν τον τρόπο;...
Βλέπω πολλά γύρω μου, καθημερινά. Στα πολύ ακραία άλλοτε επεμβαίνω, προσπαθώ να δώσω μια συμβουλή, αλλά συνήθως βρίσκω πόρτες κλειστές. Τέτοιοι γονείς θεωρούν πως είναι αλάνθαστοι, πιστεύουν ότι τους κάνεις τον έξυπνο αν προσπαθήσεις να δώσεις μια συμβουλή, έστω σαν ειδικός και δεν είναι διατεθημένοι να αλλάξουν. Για να διορθωθεί οποιαδήποτε προβληματική παιδική συμπεριφορά, το πρώτο και ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι να διορθωθεί η γονεϊκή συμπεριφορά. Και πάντα θυμάμαι τα λόγια ενός καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο, που μας έλεγε "ποτέ μην προσπαθήσετε να βοηθήσετε έναν άνθρωπο που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται βοήθεια". Στην πορεία της ζωής μου διαπίστωσα πόσο δίκιο είχε. Κι είναι κρίμα, στ'αλήθεια, πολύ κρίμα για όλα αυτά τα "κακομαθημένα" παιδιά....