21 Μαρ 2010

Σας έφερα μαζί μου στην Ελλάδα...


Έχω καταντήσει γραφική, αλλά πάλι γράφω την ανάρτηση αυτή μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής από Γερμανία! Όπως και με την Κύπρο, θέλω να αποτυπώνω τα συναισθήματά μου όταν ακόμα είναι τόσο ζωντανά, αμέσως μόλις έχω αφήσει πίσω μου τα όσα έζησα εκεί, μαζί τους.
Με κάλεσαν να πάω στη Γερμανία να παρουσιάσω το καινούργιο μου βιβλίο. Η ελληνική κοινότητα εκεί σε συνεργασία με τον Ηλία Τάκη που έχει το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο σε όλη τη Γερμανία. Κατά καιρούς καλούν διάφορους συγγραφείς – πριν από μένα είχε πάει η Αναστασία Καλλιοντζή και η Πασχαλία Τραυλού και απ’ότι μου είπαν θα ακολουθήσουν και πολλοί άλλοι ομότεχνοι. Με χαρά κι ενθουσιασμό δέχτηκα την πρόσκληση, αλλά και με περιέργεια. Περιέργεια να γνωρίσω τους «εκεί» έλληνες. Επιστρέφω τώρα, τρεις μέρες μετά, γεμάτη νέες εμπειρίες, εικόνες, γεύσεις.
Αλλά δεν επιστρέφω μόνη. Όσους γνώρισα, τους φέρνω πίσω μαζί μου στην πατρίδα. Στην πατρίδα αυτή που νοσταλγούν, που αγαπούν, που εξιδανικεύουν. Ακριβώς επειδή την στερούνται και τους λείπει. Σε αυτό το ταξίδι δεν είναι οι εντυπώσεις από τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου, τα καλά λόγια, η αγάπη του κόσμου, που έκλεψαν την καρδιά μου. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, σε τέτοιο βαθμό που ξεχνώ σχεδόν ότι παρουσίασα τα βιβλία μου και μίλησα γι αυτά και μου έχει μείνει η αίσθηση ότι έκανα αυτό το ταξίδι μόνο για να τους γνωρίσω, να τους αγκαλιάσω και να τους φέρω λίγο από το άρωμα της πατρίδας μας.
Ο κόσμος που βρισκόταν απέναντί μου και δίπλα μου με μακάριζε όχι γιατί γράφω όμορφα βιβλία που τους ταξιδεύουν, αλλά γιατί ζω στην Ελλάδα. Με λιγότερη περιέργεια με ρωτούσαν πότε ξεκίνησα να γράφω και από τι εμπνεύστηκα το τάδε βιβλίο και με πολύ μεγαλύτερη περιέργεια με ρωτούσαν πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα σήμερα…
Την ίδια περιέργεια είχα κι εγώ βέβαια. Πώς είναι να είσαι έλληνας και να ζεις στη Γερμανία. Σε μια χώρα απόλυτα προγραμματισμένη, αυστηρή και ψυχρή. Δύσκολα, απ’ότι μου είπαν, Αλλά συνηθίζεις. Μη νομίζετε πως οι έλληνες εκεί είναι πλούσιοι, κάθε άλλο. Έχουν αναγκαστεί να ζουν σε μια κοινωνία τεχνοκρατική, να δουλεύουν όπως οι Γερμανοί, αλλά μέσα τους νιώθουν πάντα Έλληνες. Γι αυτό και η κοινότητα εκεί είναι πάρα πολύ ισχυρή, κάνουν παρέα μεταξύ τους, έχουν συλλόγους, εκκλησία, ελληνικά εστιατόρια και μαγαζιά και προσπαθούν να διατηρούν όχι μόνο τη γλώσσα, αλλά και τα ήθη και τα έθιμα ατόφια. Τα παιδιά τους δυστυχώς, παιδιά ελλήνων τρίτης και τέταρτης γενιάς στη Γερμανία, μιλούν μεταξύ τους στα γερμανικά. Παρ’όλο που στο σπίτι μιλούν μόνο ελληνικά, για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στη Γερμανία είναι πολύ πιο εύκολο να μιλούν εκείνη τη γλώσσα και να σκέφτονται σε εκείνη τη γλώσσα. Αυτά τα παιδιά όταν θα μεγαλώσουν δε θα νιώθουν νοσταλγία για την πατρίδα, γιατί δε θα την έχουν ζήσει ποτέ.
Μια κυρία, στις ατελείωτες συζητήσεις που έκανα μαζί τους σχετικά και με την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, μου είπε «εσείς τουλάχιστον παλεύετε με τα δικά σας θηρία. Εμείς εδώ χρειάζεται να παλεύουμε με τα ξένα θηρία». Όταν έκαναν μειώσεις στους μισθούς στη Γερμανία δε μίλησε κανείς, γιατί οι γερμανοί έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι. Οι έλληνες εκεί πώς να διαμαρτυρηθούν; «Εσείς εκεί φωνάζετε, επαναστατείτε», μου είπε «σας βλέπουμε στην τηλεόραση και ζηλεύουμε». Κι όταν τους είπα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εδώ στη χώρα μας, πόση ανασφάλεια υπάρχει και πόση αγανάκτηση, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: «Ζείτε όμως στην Ελλάδα. Στον ήλιο και τη θάλασσα»
Αν αναρωτιέστε, όπως κι εγώ, γιατί δε γυρίζουν πίσω, σας λέω πως τους είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατον. Πολλοί έχουν ζήσει εκεί όλη τους τη ζωή και με πόνο παραδέχονται πως πια δε θα μπορούσαν να ζήσουν στην Ελλάδα. «Μας έκαναν σαν τα μούτρα τους, βλέπεις», μου είπε μια άλλη φίλη. Έπειτα έχουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους, βλέπουν και αυτά που γίνονται εδώ, σου λέει, πού θα πάμε, πού θα δουλέψουμε; Όμως για τους περισσότερους, βαθιά μέσα στην ψυχή τους δεν έχει πεθάνει η ελπίδα. Ονειρεύονται ότι κάποτε θα γυρίσουν να ζήσουν εδώ.
Επισκέφτηκα το Βισμπάντεν, τη Νυρεμβέργη, το Ρούσσελσχάιμ. Μέρη όμορφα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, αλλά δε με άγγιξαν. Θες που δε χωνεύω τους Γερμανούς, δε χώνεψα και τη χώρα τους. Το μόνο που με άγγιξε ήταν οι Έλληνες που ζουν εκεί. Κι όταν με ρώτησαν αν θα ξαναπήγαινα στη Γερμανία, τους απάντησα «Μόνο για σας». Η τεχνολογία δε θα μας αφήσει να χαθούμε. Έχουμε ραντεβού στο facebook κι είμαι σίγουρη πως με πολλές κοπέλες θα κρατήσουμε επαφές. Τις περιμένω και στην Ελλάδα άλλωστε να τους ανταποδώσω τη ζεστή υποδοχή!
Ευχαριστώ τον Ηλία μέσα από την καρδιά μου τόσο που με περιποιήθηκε και ταλαιπωρήθηκε για χάρη μου… Του αξίζουν χίλια μπράβο που κρατάει ζωντανή την ελληνική λογοτεχνία στη Γερμανία και τρέχει από πόλη σε πόλη για να δώσει τα βιβλία μας στους ανθρώπους που λαχταρούν να τα διαβάσουν. Ιδιαίτερη αγάπη και ευγνωμοσύνη στη Δέσποινα Λαζαρίδου, για την οποία θα σας μιλήσω σε μια άλλη ανάρτηση, ξεχωριστά. Μέσα στις αποσκευές μου έχω τα δώρα τους, σοκολατάκια, κρασιά, λουλούδια, μα μέσα στην καρδιά και το μυαλό μου τους έχω όλους… Τη Θεανώ, την Καρίνα και την Έφη, την κυρία Ευαγγελία, τον Γιώργο, τον Μιχάλη και τον Χρήστο, την άλλη Θεανώ στη Νυρεμβέργη, την Έφη που μίλησε για μένα με τόσο όμορφα λόγια, την Κωνσταντίνα και τον Γιώργο, την Κατερίνα, την Ελένη, τη Μαρία που έχει την κρητική ταβέρνα που φάγαμε το Σάββατο το βράδυ, την Ευαγγελία, τη Σταυρούλα, την άλλη Έφη στο Ρούσσελσχάιμ, τη Νόπη, την Ευδοκία, την Πασχαλία, την Αγγελική, τη Μαρία, όλους όσους γνώρισα, αυτούς που θυμάμαι τα ονόματά τους αλλά και τους άλλους που τα ξεχνάω, όλους σας έφερα μαζί μου στην Ελλάδα…για να σας δώσω λίγη χαρά, να σας ανταποδώσω τη χαρά και την αγάπη που μου δώσατε… Την μεγάλη αγκαλιά που μου ανοίξατε… Δε θα σας ξεχάσω ποτέ!
Σημ. Πολύ περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο facebook εδώ!

Φρανκφούρτη

Βισμπάντεν

Το συντριβάνι της ντροπής στη Νυρεμβέργη



Νυρεμβέργη



Με τον Ηλία και την οικογένειά του

Στην έκθεση ελληνικού βιβλίου στο Ρουσσελσχάιμ


47 σχόλια:

Side21 είπε...

Τελικά πρέπει ...
να ταξιδεύουμε για να
εκτιμούμε την Ελλαδίτσα μας !!!
Πατρίδα σαν τον ήλιο σου ...
ήλιος αλλού δε λάμπει !!!
Την καλημέρα μου ...
και ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ !!!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Δυστυχως Μαρια μου εχουν αφομοιωθει.....

Καλημερουδια!

Sophia Kollia είπε...

Καλημέρα Μαρία και καλώς ήρθες στην πατρίδα.
Κάποτε μια δίθηκε μια ευκαιρία να ζήσω στην Γερμανία αλλά και μόνο η σκέψη ότι θα έβλεπα τους γερμανούς κάθε μέρα με ανατρίχιαζε. Βλέεπεις μέχρι τώρα μόλις βλέπω γερμανό καποιας ηλικίας σκέφτομαι που ήταν στον πόλεμο, και αν είναι ένας από αυτούς που έκαναν όλα αυτά.
Είδα χτες στις Γυναίκες της χρονιάς ότι βραβεύθηκε η Μαντά. Πολύ γλυκειά κυρία μου φάνηκε και σκέφτηκα ότι του χρόνου μπορεί να είσαι εσύ! Λές?
Καλή βδομάδα και καλή ξεκούραση.

Smaragdenia είπε...

Καλώς ήρθες, Μαράκι όμορφο, μας έλειψες, πριγκηπέσσα.
φιλάκια πολλά, μάτια μου όμορφα
Σμαραγδένια.

zeidoron dtsoukas είπε...

Μαρία μου καλημέρα,καλή εβδομάδα!
Η Ελλάδα είναι παντού όταν υπάρχει στην καρδιά μας,απλά εμείς εδώ έχουμε την τύχη ν' αναπνέουμε τον αέρα της.
Πάντα τέτοια σου εύχομαι!

Maria B. είπε...

παντα επιτυχίες Μαράκι μου, να είσαι καλά και να συνεχίσεις να κάνεις φιλίες όπως μόνο εσύ ξέρεις.

καλημέρα και καλή βδομάδα

BUTTERFLY είπε...

Ποσο ζεστος ανθρωπος πρεπει να εισαι!!!!

Γιώργος είπε...

Καλώς επέτρεψες πάλι στην Ελλάδα Μαρία.Όπου και αν πας σου ανοίγουν όλοι την αγκαλια τους και σε υποδέχονται θερμά.Εχεις ακρωατήριο όπου και αν πας.Παντα έτσι να συνεχίζεις.Καλό σου απόγευμα.

Yianna είπε...

Καλό απόγευμα φιλενάδα και καλή βδομάδα να έχουμε! Καλωσόρισες, μας έλειψες! Εσύ Μαρία μου όπου κι αν πας αποκτάς...αγάπες!!! Κύπρος Γερμανία....μέχρι που θα φτάσει η χάρις σου?????? Φιλάκια πολλά

Μηθυμναίος είπε...

"Maria International"!!!
Εύχομαι, καλή μου, κι άλλες χώρες να γνωρίσουν σύντομα τη χάρη σου!!!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Μαράκι καλώς όρισες!!
Ηταν αδύνατον να μην σε λατρέψουν και στην Γερμανία!!
Φιλιά πολλά, καλή βδομάδα!!

neni είπε...

Πόσο πολύ σε θαυμάζω δεν το ξέρεις!Θα κάνεις ευτυχισμένους κ αυτούς τους ανθρώπους!
Μάλλον,τους έκανες ευτυχισμένους!

σε φιλώ Μαρία μου,ακόμα πιο ψηλά να φτάσεις!

Maria Tzirita είπε...

Side 21 φίλε μου, αυτή την αίσθηση έχω κι εγώ, πως σαν τιην πατρίδα μας τίποτα και πουθενά! Κι ας γκρινιάζουμε, δεν πειράζει! Καλή άνοιξη και σε σένα και φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Ρίκη μου έχουν αφομοιωθεί στο βαθμό που δεν έχουν άλλη επιλογή - όμως είναι πάντα έλληνες! Φιλιά καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Σοφάκι μου, προσωπικά ούτε θα το διανοούμουν να ζήσω εκεί! Η Λένα είναι πράγματι γλυκύτατος άνθρωπος και της άξιζε αυτό το βραβείο. Όσο για μένα, νομίζω πως έχω αρκετά χρόνια ακόμα μπροστά μου για να φτάσω εκεί - και δε βιάζομαι καθόλου!
Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Σμαραγδένια μου σ'ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, κι εμένα μου λείψατε! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Δημήτρη μου, είμαστε όντως τυχεροί που ζούμε εδώ, παρ'όλα τα προβλήματά μας. Εκεί έχουν χειρότερα και στερούνται και τον δικό μας τρόπο ζωής, τον ήλιο και τη θάλασσά μας! Και τον χαβαλέ μας βέβαια! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαράκι μου σ'ευχαριστώ γλυκιά μου, κι εσύ να'σαι καλά! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Πεταλουδίτσα μου, όσο κι εσύ υποθέτω! Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Γιώργο σ'ευχαριστώ. Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να έρχομαι σε επαφή με τόσους καλούς και τρυφερούς ανθρώπους. Εγώ απλά τους ανταποδίδω την αγάπη τους... Να'σαι καλά, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Γιάννα μου, μέχρι εδώ ήταν, τέλος τα ταξίδια για φέτος! Τώρα έχει ξεκούραση, περιμένω το Πάσχα πως και πως! Να μου είσαι καλά, φιλιά σε σένα και σε όλους τους δικούς σου!

Maria Tzirita είπε...

Στράτο μου υπερβάλλεις! Εξάλλου πάντα σε έλληνες πήγαινα, δεν κάνω διεθνή καριέρα! Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου anyway, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Έλενά μου, σ'ευχαριστώ! Ήταν δυνατόν να μην τους λατρέψω κι εγώ; Φιλάκια καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Νένη μου γλυκιά, πάντα με τον καλό σου λόγο! Να'σαι καλά κοριτσάκι μου, σ'ευχαριστώ για όλα! Φιλάκια!

Eva F. είπε...

Μαρία μου καλώς επέστρεψες και ελπίζω τώρα να είσαι καλά....
Φωτογραφίες όμορφες μοιράστηκες μαζί μας...
Να είσαι καλά.

Maria Tzirita είπε...

Εύα μου διάβασες για την ίωση; Με θέρισε χθες, αλλά σήμερα είμαι πολύ καλύτερα γι αυτό με βλέπεις κι εδώ! Να μου είσαι καλά κι εσύ, φιλάκια πολλά!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΠΑΛΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ.
ΚΑΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΓΙΑ ΙΩΣΗ.ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΓΡΗΓΟΡΑ.Η ΑΝΟΙΞΗ ΦΤΑΙΕΙ :)))

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Περαστικά κοριτσάκι μου.
Αυτοί, οι Έλληνες της Γερμανίας, έχουν σοβαρή κρίση ταυτότητας. Δεν αισθάνονται ούτε Έλληνες άλλα ούτε και γερμανοι. Κουβαλάνε όλα τα κόμπλεξ του 60 τότε που αναγκάστηκαν να τα παρατήσουν όλα (ποια όλα δηλαδή...τίποτα δεν είχαν)και έχουν αποκτήσει την παγερότητα των γερμανών, για το μόνο που νοιάζονται είναι να μαζέψουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν... να έρθουν στα χωριά που άφησαν πίσω τους τότε, να χτίσουν το πιο εντυπωσιακό σπίτι από όλους... έτσι... για να τους μπουν στο μάτι.Σου φαίνομαι σκληρή; λέω την αλήθεια όμως. τους ξέρω. έχω δικούς μου ανθρώπους εκεί, τους ζω. Ας μη μιλήσουμε για.. ποιότητα, για καλλιέργεια...άγνωστες λέξεις... και όπως λες... τα παιδιά τους...χέστηκαν για το αν είναι ελληνες, η για την ελλαδα. αυτά... τα έχει αφομοιώσει η γερμανική υποκουλτούρα. χαίρομαι που ακούω ότι υπάρχει (έστω και ένα) βιβλιοπωλείο, ίσως κάποιοι λίγοι άνθρωποι δεν έχουν καταπιεί το χάπι του ύπνου, και προσπαθούν να ξυπνήσουν και κάποιους άλλους. Μακάρι!!!

Eva F. είπε...

Διάβασα Μαρία μου!!!!
Σε παρακολουθώ στενά..... και ας μη φαίνομαι...
Εγώ θέλω να μου υπογράψεις το βιβλίο μου διαφορετικά δεν το ξεκινώ.... α!
:)) .... με την αγάπη μου!

thumbelina είπε...

Καλώς όρισες πίσω Μαράκι μου, πάντα επιτυχίες σου εύχομαι,
δεν το περίμενα ότι θα ένιωθαν έτσι οι Έλληνες της Γερμανίας,μάλλον το αντίθετο νόμιζα, ίσως λόγω της οργάνωσης που υπάρχει εκεί..
καλό βράδυ, χρόνια πολλά για αύριο,
φιλιά!!!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Πέρασα να ευχηθώ
Καλό Πάσχα.

Vasiliki Papaioannou είπε...

αγαπητή κυρία τζιρίτα, είναι η πρώτη φορά που γράφω στο ιστολόγιο σας και θα πω (οσό και αν ακούγεται δύσκολο τις χαλέπες αυτές μέρες που διανύουμε για την ελλάδα) ότι : μπόρει στο εξωτερικό να θεωρούν την ελλάδα τον τελευταίο τροχό της αμάξης....αλλά ξεχνούν οτι είναι αυτή που δίνει στην άμαξα τη δύναμη να κινείται...επιτέλους να βγαινουν έξω οι σπουδαίοι νεοέλληνες.Ας δείξουμε λοιπόν ότι οι νεοέλληνες είμαστε άξιοι απόγονοι του Ομήρου,του Αναξίμανδρου και του Πλάτωνα...συγχαρητήρια λοιπόν ...

dhmhtra είπε...

Καλημέρα Μαρία!
Αν ήξερες τη μου θύμησες!!!
Εζησα πέντε χρόνια στη Γερμανία και ξέρω τι θα πεί ξενιτιά!
Φιλιά

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Καλώς ήρθες Μαράκι μου και περαστικά σου! Αυτή την ίωση πολλοί την περάσαμε, υπομονή!
Καλό Σαββατοκύριακο! Φιλιά!

Mariela είπε...

Ενδιαφέροντα τα όσα γράφεις...
αυτά τα παιδιά τα δεύτερης και τρίτης γενιάς, δεν νομίζω πως αισθάνονται Έλληνες, δυστυχώς... αλλά έτσι συμβαίνει πάντα...
πολλά φιλιά φιλενάδα, αν είσαι εδώ το Πάσχα να μιλήσουμε...

akrat είπε...

εύγε Μαρία
φέγγατε από ευτυχία
είσαστε πάντα τόσο χαμογελαστή
όλα τα καλά να σου τυχαίνουν από καρδιάς

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΑΠΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ,ΠΙΟ ΓΕΡΑ ΑΠΟ ΑΒΓΑ,ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΑ ΑΠΟ ΑΡΝΙΑ :)))))

Maria Tzirita είπε...

Σκρουτζάκο μου σ'ευχαριστώ, να'σαι πάντα καλά και να έχεις κι εσύ καλό Πάσχα φίλε μου! Φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Δεσποινάκι μου το ξέρω ότι τα έχεις ζήσει από κοντά όλα αυτά και σίγουρα έχεις τεκμηριωμένη άποψη. Φυσικά δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι κι ευτυχώς εγώ διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι διατηρούν ατόφιο το ελληνικό στοιχείο στις εκεί κοινότητες. Άντε, σε περιμένω να τα πούμε κι από κοντά, φιλιά πολλά φιλενάδα μου!

Maria Tzirita είπε...

Εύα μου ξεκίνα το τώρα το Πάσχα, ευκαιρία είναι! Δεν ξέω καν πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε, ίσως σε κάποια έκθεση βιβλίου τον άλλο μήνα!

Maria Tzirita είπε...

Χριστίνα μου, οργάνωση υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει ο δικός μας τρόπος ζωής, το εγκάρδιο χαμόγελο, η ζεστασιά και η ξεγνοιασιά. Αν και το τελευταίο το χάνουμε κι εμείς σιγά σιγά... Σε γλυκοφιλώ!

Maria Tzirita είπε...

Κηπουρέ μου, καλό Πάσχα και σε σένα φίλε μου, θα σε επισκεφτώ και θα τα πούμε... Φιλιά!

Maria Tzirita είπε...

Αγαπητή Βάσια σ'ευχαριστώ που με επισκέφτηκες κι άφησες το σχόλιό σου. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι έλληνες, αλλά κακά τα ψέματα, έχουμε δώσει το δικαίωμα στο εξωτερικό να μας υποτιμούν. Είναι πολλά τα κακώς κείμενα της χώρας μας, αλλά όσα και να είναι προσωπικά δε θα την άλλαζα με καμιά χώρα του κόσμου! Να είσαι καλά και να περάσεις ένα όμορφο Πάσχα!

Maria Tzirita είπε...

Δημητρούλα μου, να κάτι που δεν ήξερα για σένα! Εφόσον έζησες εκεί τα ξέρεις καλά τα πράγματα από μέσα και σίγουρα καταλαβαίνεις. Φαντάζομαι πόσο ευτυχής θα ένιωσες που γύρισες στην πατρίδα! Καλή βδομάδα κορίτσι μου, φιλιά πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαργαρίτα μου, να ήταν μόνο αυτή! Με το που συνήλθα από τη γαστρεντερίτιδα μ'έπιασε συνάχι και βήχας, ανοιξιάτικο κρύωμα! Ελπίζω μέχρι το Πάσχα να έχω συνέλθει! Δε σε έχω ξεχάσει, μετά τις γιορτές θα βρεθούμε οπωσδήποτε! Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Μαριέλα μου σχετικό είναι αυτό. Εγώ είδα παιδιά που δεν έχουν ζήσει ποτέ εδώ να νοσταλγούν την ελλάδα και να ονειρεύονται κάποτε να γυρίσουν. Θα μου πεις, θα μπορέσουν να προσαρμοστούν εδώ στην πράξη; Πολύ δύσκολο... Το Πάσχα θα λείπω κορίτσι μου, θα τα πούμε μετά με το καλό. Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Ακράτ μου σ'ευχαριστώ, ήμουν πράγματι ευτυχισμένη επειδή ήταν κι εκείνοι όλοι δίπλα μου το ίδιο... Να είσαι πάντα καλά, φιλιά πολλά!