Σας έφερα μαζί μου στην Ελλάδα...

Έχω καταντήσει γραφική, αλλά πάλι γράφω την ανάρτηση αυτή μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής από Γερμανία! Όπως και με την Κύπρο, θέλω να αποτυπώνω τα συναισθήματά μου όταν ακόμα είναι τόσο ζωντανά, αμέσως μόλις έχω αφήσει πίσω μου τα όσα έζησα εκεί, μαζί τους.
Με κάλεσαν να πάω στη Γερμανία να παρουσιάσω το καινούργιο μου βιβλίο. Η ελληνική κοινότητα εκεί σε συνεργασία με τον Ηλία Τάκη που έχει το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο σε όλη τη Γερμανία. Κατά καιρούς καλούν διάφορους συγγραφείς – πριν από μένα είχε πάει η Αναστασία Καλλιοντζή και η Πασχαλία Τραυλού και απ’ότι μου είπαν θα ακολουθήσουν και πολλοί άλλοι ομότεχνοι. Με χαρά κι ενθουσιασμό δέχτηκα την πρόσκληση, αλλά και με περιέργεια. Περιέργεια να γνωρίσω τους «εκεί» έλληνες. Επιστρέφω τώρα, τρεις μέρες μετά, γεμάτη νέες εμπειρίες, εικόνες, γεύσεις.
Αλλά δεν επιστρέφω μόνη. Όσους γνώρισα, τους φέρνω πίσω μαζί μου στην πατρίδα. Στην πατρίδα αυτή που νοσταλγούν, που αγαπούν, που εξιδανικεύουν. Ακριβώς επειδή την στερούνται και τους λείπει. Σε αυτό το ταξίδι δεν είναι οι εντυπώσεις από τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου, τα καλά λόγια, η αγάπη του κόσμου, που έκλεψαν την καρδιά μου. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, σε τέτοιο βαθμό που ξεχνώ σχεδόν ότι παρουσίασα τα βιβλία μου και μίλησα γι αυτά και μου έχει μείνει η αίσθηση ότι έκανα αυτό το ταξίδι μόνο για να τους γνωρίσω, να τους αγκαλιάσω και να τους φέρω λίγο από το άρωμα της πατρίδας μας.
Ο κόσμος που βρισκόταν απέναντί μου και δίπλα μου με μακάριζε όχι γιατί γράφω όμορφα βιβλία που τους ταξιδεύουν, αλλά γιατί ζω στην Ελλάδα. Με λιγότερη περιέργεια με ρωτούσαν πότε ξεκίνησα να γράφω και από τι εμπνεύστηκα το τάδε βιβλίο και με πολύ μεγαλύτερη περιέργεια με ρωτούσαν πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα σήμερα…
Την ίδια περιέργεια είχα κι εγώ βέβαια. Πώς είναι να είσαι έλληνας και να ζεις στη Γερμανία. Σε μια χώρα απόλυτα προγραμματισμένη, αυστηρή και ψυχρή. Δύσκολα, απ’ότι μου είπαν, Αλλά συνηθίζεις. Μη νομίζετε πως οι έλληνες εκεί είναι πλούσιοι, κάθε άλλο. Έχουν αναγκαστεί να ζουν σε μια κοινωνία τεχνοκρατική, να δουλεύουν όπως οι Γερμανοί, αλλά μέσα τους νιώθουν πάντα Έλληνες. Γι αυτό και η κοινότητα εκεί είναι πάρα πολύ ισχυρή, κάνουν παρέα μεταξύ τους, έχουν συλλόγους, εκκλησία, ελληνικά εστιατόρια και μαγαζιά και προσπαθούν να διατηρούν όχι μόνο τη γλώσσα, αλλά και τα ήθη και τα έθιμα ατόφια. Τα παιδιά τους δυστυχώς, παιδιά ελλήνων τρίτης και τέταρτης γενιάς στη Γερμανία, μιλούν μεταξύ τους στα γερμανικά. Παρ’όλο που στο σπίτι μιλούν μόνο ελληνικά, για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στη Γερμανία είναι πολύ πιο εύκολο να μιλούν εκείνη τη γλώσσα και να σκέφτονται σε εκείνη τη γλώσσα. Αυτά τα παιδιά όταν θα μεγαλώσουν δε θα νιώθουν νοσταλγία για την πατρίδα, γιατί δε θα την έχουν ζήσει ποτέ.
Μια κυρία, στις ατελείωτες συζητήσεις που έκανα μαζί τους σχετικά και με την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, μου είπε «εσείς τουλάχιστον παλεύετε με τα δικά σας θηρία. Εμείς εδώ χρειάζεται να παλεύουμε με τα ξένα θηρία». Όταν έκαναν μειώσεις στους μισθούς στη Γερμανία δε μίλησε κανείς, γιατί οι γερμανοί έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι. Οι έλληνες εκεί πώς να διαμαρτυρηθούν; «Εσείς εκεί φωνάζετε, επαναστατείτε», μου είπε «σας βλέπουμε στην τηλεόραση και ζηλεύουμε». Κι όταν τους είπα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εδώ στη χώρα μας, πόση ανασφάλεια υπάρχει και πόση αγανάκτηση, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: «Ζείτε όμως στην Ελλάδα. Στον ήλιο και τη θάλασσα»
Αν αναρωτιέστε, όπως κι εγώ, γιατί δε γυρίζουν πίσω, σας λέω πως τους είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατον. Πολλοί έχουν ζήσει εκεί όλη τους τη ζωή και με πόνο παραδέχονται πως πια δε θα μπορούσαν να ζήσουν στην Ελλάδα. «Μας έκαναν σαν τα μούτρα τους, βλέπεις», μου είπε μια άλλη φίλη. Έπειτα έχουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους, βλέπουν και αυτά που γίνονται εδώ, σου λέει, πού θα πάμε, πού θα δουλέψουμε; Όμως για τους περισσότερους, βαθιά μέσα στην ψυχή τους δεν έχει πεθάνει η ελπίδα. Ονειρεύονται ότι κάποτε θα γυρίσουν να ζήσουν εδώ.
Επισκέφτηκα το Βισμπάντεν, τη Νυρεμβέργη, το Ρούσσελσχάιμ. Μέρη όμορφα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, αλλά δε με άγγιξαν. Θες που δε χωνεύω τους Γερμανούς, δε χώνεψα και τη χώρα τους. Το μόνο που με άγγιξε ήταν οι Έλληνες που ζουν εκεί. Κι όταν με ρώτησαν αν θα ξαναπήγαινα στη Γερμανία, τους απάντησα «Μόνο για σας». Η τεχνολογία δε θα μας αφήσει να χαθούμε. Έχουμε ραντεβού στο facebook κι είμαι σίγουρη πως με πολλές κοπέλες θα κρατήσουμε επαφές. Τις περιμένω και στην Ελλάδα άλλωστε να τους ανταποδώσω τη ζεστή υποδοχή!
Ευχαριστώ τον Ηλία μέσα από την καρδιά μου τόσο που με περιποιήθηκε και ταλαιπωρήθηκε για χάρη μου… Του αξίζουν χίλια μπράβο που κρατάει ζωντανή την ελληνική λογοτεχνία στη Γερμανία και τρέχει από πόλη σε πόλη για να δώσει τα βιβλία μας στους ανθρώπους που λαχταρούν να τα διαβάσουν. Ιδιαίτερη αγάπη και ευγνωμοσύνη στη Δέσποινα Λαζαρίδου, για την οποία θα σας μιλήσω σε μια άλλη ανάρτηση, ξεχωριστά. Μέσα στις αποσκευές μου έχω τα δώρα τους, σοκολατάκια, κρασιά, λουλούδια, μα μέσα στην καρδιά και το μυαλό μου τους έχω όλους… Τη Θεανώ, την Καρίνα και την Έφη, την κυρία Ευαγγελία, τον Γιώργο, τον Μιχάλη και τον Χρήστο, την άλλη Θεανώ στη Νυρεμβέργη, την Έφη που μίλησε για μένα με τόσο όμορφα λόγια, την Κωνσταντίνα και τον Γιώργο, την Κατερίνα, την Ελένη, τη Μαρία που έχει την κρητική ταβέρνα που φάγαμε το Σάββατο το βράδυ, την Ευαγγελία, τη Σταυρούλα, την άλλη Έφη στο Ρούσσελσχάιμ, τη Νόπη, την Ευδοκία, την Πασχαλία, την Αγγελική, τη Μαρία, όλους όσους γνώρισα, αυτούς που θυμάμαι τα ονόματά τους αλλά και τους άλλους που τα ξεχνάω, όλους σας έφερα μαζί μου στην Ελλάδα…για να σας δώσω λίγη χαρά, να σας ανταποδώσω τη χαρά και την αγάπη που μου δώσατε… Την μεγάλη αγκαλιά που μου ανοίξατε… Δε θα σας ξεχάσω ποτέ!
Σημ. Πολύ περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο facebook εδώ!

Φρανκφούρτη

Βισμπάντεν

Το συντριβάνι της ντροπής στη Νυρεμβέργη

Νυρεμβέργη

Με τον Ηλία και την οικογένειά του

Στην έκθεση ελληνικού βιβλίου στο Ρουσσελσχάιμ