Αυτή δεν ήταν παρουσίαση, ήτανε γιορτή!...

Μια γιορτή αγάπης, φιλίας και χαράς, με πυρήνα την αγαπημένη μας Ρίκη. Ο τίτλος "αγαπημένη" δικαιώθηκε, καθώς όλος αυτός ο κόσμος χθες απέδειξε την αγάπη του στο πρόσωπό της.Ο τόπος μοναδικός, πρωτότυπος, παρεϊστικος - τέλεια επιλογή και μπράβο στην Όλγα που οργάνωσε με τόση επιτυχία αυτή τη γιορτή.

Ο κόσμος πολύς, χαμογελαστός, ζεστός - οι αγκαλιές και τα γέλια έδιναν κι έπαιρναν!


Η μπλογκόσφαιρα έδειξε γι άλλη μια φορά το ανθρώπινό της πρόσωπο, αποστομώνοντας αυτούς που ισχυρίζονται πως το διαδίκτυο απομακρύνει τους ανθρώπους - τουναντίον! Εμάς όλους μας ένωσε χθες βράδυ με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Ρικης Ματαλιωτάκη, "Στων Μελτεμιών τις Ράχες".

Στο μπλογκ της Ρίκης, όταν κάνει τη σχετική ανάρτηση, θα δείτε περισσότερα ονόματα - εμένα να με συγχωρέσετε αλλά δεν τους θυμάμαι όλους που γνώρισα! Θα σας αναφέρω ενδεικτικά, εκτός από την Όλγα, τον πανταχού παρόντα Σκρουτζάκο, τη Δέσποινα, τη Νατάσσα, τη Ματρίγκα, τη Μαριάννα, τον Βέλβετ, τον Τρελό του χωριού με τη Σαββίνα...αχ και πόσοι άλλοι που δε συγκράτησα τα μπλογκ τους...

Περίμενα και τον Κηπουρό, που έκανε λάθος και πήγε και μ'έψαχνε στο Πασαλιμάνι στην έκθεση βιβλίου (!) και τον Δημήτρη Ζειδώρον που είχε πει θα ερχόταν αλλά...Δεν πειράζει όμως, τέτοιες αφορμές πάντα θα βρίσκονται κι ελπίζω την επόμενη φορά να μαζευτούμε ακόμα περισσότεροι!
Τι να σας πρωτοπώ γι αυτή τη βραδιά... Το τόσο συγκλονιστικό βιβλίο της Ρίκης λες και μας επηρέασε όλους και μας έκανε πιο ανθρώπινους, πιο ειλικρινείς, πιο αυθόρμητους. Τίποτα δεν ήταν στημένο, όλα τα λόγια βγήκαν από καρδιάς και οι ώρες κύλισαν χωρίς να το καταλάβουμε...σαν ένα πάρτυ που δε θέλεις να τελειώσει.
Κι όταν ολοκληρώθηκαν οι ομιλίες των παρουσιαστών και η ανάγνωση του ηθοποιού, η Ρίκη πήρε το μικρόφωνο και με μάτια που έλαμπαν από συγκίνηση αλλά και ευτυχία, μας ευχαρίστησε όλους με μια μαντινάδα! Ελπίζω να την αναδημοσιεύσει στο μπλογκ της!

Ο Μανώλης με την κιθάρα του έκλεισε τη βραδιά με το "Ας αρχίσουν οι χοροί", κάτω από καταιγισμό χειροκροτημάτων!

Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας μεταφέρω το κλίμα, πάντως πραγματικά ήταν μια αξέχαστη βραδιά και χαίρομαι τόσο πολύ που η Ρίκη πήρε όλη την αγάπη και την εκτίμηση που της αξίζει. Γιατί είναι μια εξαιρετική συγγραφέας, αλλά και ένας γλυκύτατος άνθρωπος συνάμα. Και αυτό είναι ακόμα πιο σπουδαίο!

Η δική μου παρουσίαση του βιβλίου:

Πριν διαβάσω το βιβλίο αυτό, ήμουν απλά η φίλη της Ρίκης, η ομότεχνη συγγραφέας, που κλήθηκε να παρουσιάσει το έργο της. Τώρα που έχω διαβάσει το βιβλίο και στέκομαι εδώ απέναντί σας νιώθω σαν τη φίλη του Δημήτρη που κλήθηκα να μιλήσω για τη ζωή του. Γιατί τη ζωή του Δημήτρη Σταυρινίδη την έζησα δίπλα του, μέσα από τη γραφή της Ρίκης. Τόσο ζωντανά και τόσο συγκλονιστικά. Να μιλήσω γι αυτόν θέλω λοιπόν κι όχι για το βιβλίο, όχι για το μυθιστόρημα. Γιατί αυτό εδώ δε μπορεί και δεν είναι μυθιστόρημα, αρνούμαι να το δεχτώ. Είναι η ζωή. Αυτή η ζωή που κυλάει δίπλα μας αθόρυβα πολλές φορές ή και με πάταγο άλλες, αλλά εμείς είτε έτσι είτε αλλιώς αγνοούμε την ύπαρξή της. Θέλουμε να την αγνοούμε γιατί η αλήθεια της είναι τόσο σκληρή που μπορεί και να μας ξεβολέψει. Αν έγραφα όλα όσα θα ήθελα να πω για των Μελτεμιών τις ράχες, είμαι σίγουρη πως θα ξεπερνούσα τις σελίδες του βιβλίου. Μου έλειψαν οι σελίδες του βιβλίου. Θα ήθελα να ήταν πολλές, περισσότερες, ατέλειωτες. Να με ταράξουν κι άλλο, να με ταρακουνήσουν περισσότερο, να διασφαλίσω ότι θα με προστατέψουν από οποιονδήποτε λήθαργο καθωσπρεπισμού. Στη ζωή του Δημήτρη θαρρώ πως πρέπει όλοι να γίνουμε μάρτυρες και μας τη δίνει άριστα η Ρίκη την ευκαιρία αυτή. Μας τα εξηγεί όλα. Δεν αφήνει απορίες, τίποτα αναπάντητο. Και ο τρόπος που μας μιλάει είναι γλυκός αλλά και σκληρός συνάμα. Είναι κοφτός, αληθινός αλλά και τόσο λογοτεχνικός. Η Ρίκη χειρίζεται άριστα την ελληνική γλώσσα, όπως άριστα χειρίζεται και τα συναισθήματά μας μέσα σε αυτές τις σελίδες. Ποιός ήταν ο Δημήτρης Σταυρινίδης; Ένα χαμένο κορμί, ένας πότης, ένας χασικλής, ένας τζογαδόρος και το χειρότερο; Ένας ομοφυλόφιλος. Και μάλιστα όλα τα πρώτα εξ αιτίας του τελευταίου. Μια τραγική φιγούρα που ψυχαναλύεται μπροστά στα μάτια μας, όπως ξεδιπλώνει τη ζωή του μέσα από μια εξομολόγηση φωτιά. Ο πρωταγωνιστής στη ζωή του Δημήτρη δεν είναι ο ίδιος. Ο ίδιος μοιάζει μάλλον να απουσιάζει από τη ζωή του. Πρωταγωνιστής και μάλιστα σε ρόλο-κλειδί είναι η μητέρα του. Μια μάνα κέρβερος. Μια στρίγκλα από εκείνες που ευνουχίζουν τους γιους. Έτσι εξηγείται – ή μήπως όχι; Όλοι οι άντρες που έχουν τέτοιες μάνες γίνονται ομοφυλόφιλοι; Στο μεγαλύτερο ποσοστό ναι, λέει η επιστήμη. Αλλά πότε η επιστήμη στάθηκε ικανή να αγκαλιάσει, να κατανοήσει και να εξηγήσει την ίδια τη ζωή; Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, εκεί που η Ρίκη μας διηγείται τη ζωή του Δημήτρη, βλέπουμε τη σχέση μάνας και γιου στο σήμερα, στα 35 χρόνια του Δημήτρη και φανταζόμαστε λίγα από τα όσα έχουν προηγηθεί στο παρελθόν. Πολύ περισσότερα μαθαίνουμε στο δεύτερο μέρος, στη εξομολόγηση κι εκεί πια λύνονται όλες μας οι απορίες. Εδώ ο Δημήτρης δε μιλά δεν αντιδρά, το βουλώνει. Σαπίζει η ψυχή του, υποφέρει, τιμωρεί το κορμί του με τις καταχρήσεις – αλλά στη μάνα δεν αντιμιλά. Εκείνη τον χειρίζεται όπως έκανε πάντα, τον εκβιάζει, τον βιάζει ψυχολογικά όπως χρόνια τώρα κάνει. Κι ο Δημητρης σιωπά γιατί κατά βάθος νιώθει ότι αυτό του αξίζει.... Και κάπου εκεί ο Δημήτρης αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, να φύγει στο εξωτερικό, να βρει τον εαυτό του. Αντιμετωπίζει το πρόβλημά του σαν ...πρόβλημα. Ή χειρότερα σαν ασθένεια. Και θέλει να θεραπευτεί. Λαχταρά να γίνει φυσιολογικός, σαν όλους τους άλλους. Κι ο γολγοθάς του ξεκινά ακριβώς από εκεί: επειδή ποτέ δεν δέχτηκε, δεν αγάπησε τον ίδιο του τον εαυτό γι αυτό που ήταν. Το τι συμβαίνει στο ταξίδι δεν το μαθαίνουμε στη φάση αυτή. Το μαθαίνουμε αργότερα που ο ίδιος ο Δημήτρης διηγείται το στραβό δρόμο της ζωής του στη Μαρίνα. Πέντε χρόνια μετά τον βρίσκουμε να την έχει μόλις γνωρίσει. Να είναι πια αυτή η μοναδική του ελπίδα να σωθεί, καθώς γραπώνεται με απελπισία από το σωσίβιο της αγάπης της. Κι ένα βράδυ την καλεί στο σπίτι του, στην τρώγλη όπου ζούσε, αποφασισμένος να της πει την αλήθεια. Για να τον δεχτεί όπως είναι, γι αυτό που είναι κι έτσι να τον λυτρώσει. Να καταφέρει εκείνη να κάνει αυτό που εκείνος δεν μπόρεσε: να τον αγαπήσει.
Εντωμεταξύ η τρυφερή, γυναικεία του πλευρά, τον οδηγεί στην ποίηση. Του ξυπνά μια καλλιτεχνική φλέβα. Κι ο Δημήτρης γράφει ποιήματα, εδώ και πολλά χρόνια. Το βράδυ εκείνο, λίγα λεπτά πριν έρθει η Μαρίνα στο καταφύγιό του, αρνείται γι άλλη μια φορά τη γυναικεία φύση του, τη μισεί και σκίζει τα ποιήματά του... Κι έπειτα, αρχίζει η συγκλονιστική διήγηση. Σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Έτσι μιλάει ο Δημήτρης για τον εαυτό του. Καθόλου τυχαίο, βαθιά ψυχολογικό, όπως και κάθε σημείο του βιβλίου άλλωστε. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ψυχολόγος αυτό το βιβλίο. Τόσο άριστα ψυχογραφικό είναι. Και μέσα από τα αφιλτράριστα πια λόγια του Δημήτρη, μαθαίνουμε, ανακαλύπτουμε, σοκαριζόμαστε, ξυπνάμε. Και δε λυπόμαστε γι αυτόν. Λυπόμαστε για μας και τη σοβαροφανή μας κοινωνία που δημιουργεί συνεχώς θύματα. Ο ρατσισμός έτσι οπως δεν τον είχαμε σκεφτεί. Έτσι όπως λίγο πολύ μας ακουμπάει όλους.... Κι επειτα η Μαρίνα... Η Μαρίνα στο βιβλίο ίσως αντιπροσωπεύει όλους εμάς. Ναι, είμαι σίγουρη πως εμείς είμαστε η Μαρίνα. Οι ακροατές, οι θεατές μιας ξένης ζωής. Που έχουμε όλη την καλή διάθεση, τ’ανοιχτά μυαλά, την καλή καρδιά, αλλά είμαστε πάντα απέξω... Ο Δημήτρης βρίσκει για πρώτη φορά στη ζωή του ακροατήριο. Τη Μαρίνα κι εμένα που διάβασα το βιβλίο. Και κάθε έναν από σας που είτε το διαβάσατε είτε πρόκειται να το κάνετε. Και ξεδιπλώνει όλη του τη ζωή, τα πώς και τα γιατί. Πάνω απ’όλα: η σχέση με τη μάνα. Αιτία ή αφορμή; Κανείς δεν ξέρει κι ούτε θα μάθει ποτέ. Και τελικά; Τι περιμένουμε όλοι να διαβάσουμε καθώς οι σελίδες μικραίνουν επικίνδυνα και συνειδητοποιούμε ότι κάπου εδώ παραμονεύει ένας επίλογος; Έγινε η Μαρίνα ο πρίγκηπας του παραμυθιού σε ανάποδο ρόλο; Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Θα ανακουφιστούμε επιτέλους από όλη αυτή τη φόρτιση των 150 σελίδων, που-τι ειρωνία- θα θέλαμε με ένα μαζοχιστικό τρόπο να ήταν περισσότερες; Μα τι περιμένουμε; Αφού happy end έχουν μόνο τα μυθιστορήματα, όχι η ζωή... Κι εμείς όλοι, στη ζωή, μια Μαρίνα είμαστε...